maandag 14 november – Hardlopend naar de bootcamp
Op het schema staat 35 minuutjes hardlopen met tempo 6:00-6:10. Ik wil naar de bootcamp. Dan maar vooraf hardlopen. Ik vertrek op tijd en ga de straatjes door. Mijn benen doen het. As usual. Ik kom de bootcampleraar tegen. En vergeet mijn flesje af te geven. Op het einde moet ik toch flink doorlopen, want ik moet er om 7 uur zijn. Ik haal het wel, maar nog geen drie kilometer zoals ik had gehoopt. Ik doe de lange ronde als enige. Dus ook dan moet ik meer aanzetten als het tempo wat op mijn schema staat. Dat lukt mij en mijn benen. Tot mijn verbazing. Een anders-dan-anders-ommetje. En daarna door voor de oefeningen van de bootcamp die me ook steeds beter afgaan!
Op het einde ben ik maar naar huis gewandeld.
Dinsdag 15 november. RUsTdahahahahaG
Eigenlijk staat ie morgen, maar vandaag ga ik bij de pedicure langs en bij de massage! En toen was het alweer donker en kroop de poes op mijn schoot op de bank. Zwemmen gaat ‘m dus ook niet meer worden, maar dat ligt niet alleen aan de poes.
Woensdag 16 november – hardlopen van gisteren
Na een hele dag uitstel is het alweer vroeg donker. Op Instagram wemelt het van de wereldloopsters die op zijn best een herfstdip hebben en moord en brand om aandacht ‘schreeuwen’: van de 18 kilometer krijgen ze maar 9 kilometer voor elkaar (het komt niet in haar op om langzamer te lopen dan 5:40); de volgende houdt het bij yoga en wandelen na een ‘vreselijk lang jaar’ (fantastisch, die eerste halve triathlon van je); en de derde geeft toe aan de blessure (want een keer gelopen én gefietst op 1 mooie zaterdag). Kom op, dametjes: een beetje pijn, het tempo verlagen, een dagje minder presteren: het kán best eens een keer! Maar dit is de kijk-mij-eens-generatie die geen tegenslag kan verdragen zonder dat iedereen reageert: knap hoor-dat je toch negen kilometer hebt volgehouden / knap hoor-dat je voor jezelf kiest / knap hoor…. Ik heb ook een dip, ik zie op tegen de marathon, het was een lang jaar, de voeding blijft een ‘gokje’, ik ben ongesteld geworden (en dan gaat er niks lekker): maar ik ga nog even door! Zie nog even af. En ik neem Vincent mee, zodat hij even uit het leren is. En ik niet alleen door het donker hoef te lopen. 🙂
Ik doe 5 minuten zone 1/2 (dat gaat prima) en dan 30 seconden hard en 30 seconden dribbel. Acht keer. Er zit weinig tempo in mij. Vincent huppelt en babbelt er letterlijk naast. Hij heeft een route en ik volg gewoon. Hij leidt me af. Na 5 kilometer is het toch weer raak: ik moet! En nodig ook. We mogen even bij de Dekamarkt naar binnen. Het lucht op. Voor een paar kilometer. Bij de Plus is alweer mis, maar die is al dicht. En dan? Stoppen? Pauze inlassen? Marathon afzeggen? Wandelen? Nopes. Ik moet 1 keer wandelen en het tempo aanpassen. Eén keer. Daar baal ik van. Verder gaan de acht kilometer vol. Volgens schema. Afzien. Pijnlijk. Vervelend. Thuis weer aan de diarree. Als ik terugkijk valt het tempo in de versnelling wel mee, zo sloompies ging ik niet eens. (al bleef het voor Vincent tot easy) Of alle magere, jonge, snelle meiden op Instagram even met mijn trainster mee willen lezen als ze dit opschrijft: “Goed dat je die versnellingen wel gedaan hebt, is namelijk best effectief, helemaal ook als het even niet zo heel lekker gaat.“
17 November Baantraining
Weer een energieslurpende werkdag. Die zijn zooooo vermoeiend! En dan eten we maar op tijd en om 7 uur staan Vincent en ik op de baan. Ik heb totaal geen zin en ik zeg geen woord. Laat de rest maar leuteren. We hebben de trainer die ik als persoon altijd wil blokken omdat ie zoveel praat. Vanavond is dat tamelijk onhandig! Ik heb al moeite met onthouden wat we moeten doen en dan luister ik ook nog eens niet. We lopen om de baan heen in en iets met lantaarnpalen. Ik luister. Naar de cameraman en hoe ze de duo-marathon in gaan delen. De loopscholing doe ik ook, maar mijn best doe ik niet. Wederom zit er geen tempo in. So be it.
We gaan 400tjes lopen. 300 zacht, 100 hard, 200 zacht, 200 hard, 100 zacht, 300 hard, 200 zacht, 200 hard, 300 zacht, 100 hard. Wanneer was je gestopt met lezen? 😉 Elke keer 30 seconden pauze, waarin ik mijn horloge stop. Alles trekt en rommelt bij mij. Ik doe wat ik moet doen, maar er kan geen glimlach af. Een rondje van 400 rustig en dan doen we het omgekeerde: 100 hard, 300 zacht, 200 hard, 200 zacht, 300 hard, 100 zacht, 200 hard, 200 zacht, 100 hard, 300 zacht. En nog een rondje uitlopen. Ineens vraagt A naar mijn wedstrijd en warempel: bij het uitlopen van 2 rondjes blijk ik toch te kunnen praten! Ik ben benieuwd of ze het al opgezocht heeft… Ik maak 9 kilometer vol. Ze gingen niet van harte. Ik vond het niet leuk, niet makkelijk, niet inspirerend, niet soepel. Op dit moment twijfel ik nogal aan de marathon: halen doe ik het vast, maar hoe…
18 November – het lukt weer!
Mijn linkerkant is weer totaal uit balans. Mijn been trekt, mijn linkerarm heeft er zelfs moeite mee. Vooral als ik (met poes) op de bank zit gek genoeg. Zorgelijke zaak. Maar ik ga -hoe dan ook- hardlopen. Maandag ga ik naar de therapie en dan is het over. Dus nu nog even uitzingen! Ik heb 3 kwartier zone 1/2 staan, gevolgd door 8 versnellingen met een rustige dribbelpauze en dan uitlopen. Iets van 70 minuten en 11 kilometer, verwacht Garmin van me. Ik doe een lange broek aan en ik zet de nieuwe (kerst)muziek van Loreena McKennit aan en ik ga gewoon. Vincent tegemoet. Ik heb het drinkflesje meegenomen om mijn arm in het telefoonhoesje wat ik in Canada heb gekocht.
Ik merk meteen dat het gaat. Vraag me niet waarom. Zou de ‘schade’ van de 36 kilometer verwerkt zijn? Ligt het er aan dat de cyclus weer voorbij is? Geen werkstress? Bevalt de kerstmuziek? Ben ik blij dat het licht is? Is de temperatuur voor mij goed? De goede sokken en lange broek aan? Vandaag de suiker weer achterwege gelaten? Ik weet het niet, maar het voelt veel beter. In het centrum is het me te druk en onrustig. Ik kom Vincent veel eerder tegen dan ik dacht. Hij fietst naar huis en ik pak meteen een rustigere route. Het gaat gewoon makkelijk op een lekker tempo wat ik zou verwachten. Heel erg fijn. Ik kan vooruit kijken, grijnzen om de jongens die me aanmoedigen en ik zie de bomen met andere kleuren. Geen last van trekkerigheid of iets.
Ik loop 6 kilometer onafgebroken door en eens een beetje een andere route. Dan ga ik drinken. Op het industrieterrein. Dan maar een kilometertijd van iets langzamer. Ik heb nu niet zo’n idee van de afstanden. Dus ik loop een beetje door de wijk. Dan moet ik gaan versnellen. 30 Seconden. Ik ga 10 seconden harder, 10 seconden nog iets harder en dan 10 seconden maximaal. Dat is af te tellen en leuk! Ik zoek elke keer een punt uit wat net iets te ver weg ligt. De minuut pauze duurt langer.
Ik maak netjes 8 keer af en dan krijg ik toch weer last van aandrang. Vervelend. Ik merk het aan het tempo en het trekt dan toch weer. Maar de elf kilometer ga ik hoe dan ook volmaken. En de tijd ook! Zo werkt dat voor mij. Thuis gooi ik het er toch weer uit, maar ik ben blij dat ik het allergrootste deel van de training lekker gelopen heb.
19 November – de zin is weg, maar ik ga toch fietsen en zwemmen
Binnen fietsen. Want dan kan ik mijn boek lezen.
Ik heb geen zin, ik krijg geen zin en ik doe niets meer of minder dan rondjes trappen. Saaie route. De Zwift stopt er even mee, maar gaat uiteindelijk weer verder.
Na een paar hoofdstukken moet ik denken aan de trainer van Vincent die me laatst vroeg of ik alleen maar rondjes fietste. Dat beaamde ik al. Nu ik aan het tweede saaie rondje begon, vroeg ik me af waarom. Ik heb het voor hem opgeschreven:
Hallo T,
Je vroeg laatst of ik altijd alleen maar rondjes fietste in Zwift en ja- eigenlijk wel ? ik vind fietsen namelijk niet zo leuk. ? Het boeit mij niet of ik snel ga of goed of harder dan de vorige keer. Het is gewoon dat mijn benen bewegen. Vandaag heb ik ondertussen ook lekker gelezen in mijn boek! ?
Het zal je niet verbazen dat ik de data niet in beeld heb voor mijn neus en ik de badeend, vallende beer en dinosaurussen ? ? in Watopia allemaal kan vinden.
Gek he, voor een triatleet? Dat fietsen als ‘dingetje’ erbij hoort. ? En dan te bedenken dat ik de volgende hele triathlon doe vanwege het fietsen, maar dat terzijde. ?
180 kilometer is toch best veel. Dus ik moet dat dan maar zo leuk mogelijk maken. Of zien te overleven. Zodat mijn benen de marathon nog kunnen lopen. En dáár zit ‘t ‘m in! ?
Want alleen met dat doel (de marathon) fiets ik nu nog. Opdat die benen ?? ?? blijven doen wat ik van ze vraag . Ook als ik geen zin heb. ? Zelfs vóóral als ik geen zin heb. Mijn benen moeten leren dat ze mij altijd blijven dragen: ook na 30km marathon als er geen zin meer is. Ook na 170km fietsen en alle schoonheid van de route geweken is. Ook met een hoofd vol stress. ? Ook als het tegenzit. Altijd ?
Ik fiets rondjes op wilskracht en doorzettingsvermogen. Want snelheid of ambitie heb ik niet zoveel.
Als jij de doorzetters-genen die ik nog over had en doorgegeven heb aan mijn kind, combineert met snelheid en ambitie, dan heb jij goud in handen. (Al weet ik niet hoeveel genen ik doorgegeven heb, ? maar gelukkig hoeft de puber het niet te delen).
En daarom fiets ik gewoon een rondje. Wilskrachtspier trainen. Als ik na 12 minuten, 30 minuten of een uur geen zin meer heb ga ik door. Worden het toch 90 minuten en 40kilometer. Twee saaie rondjes zelfs. ? 3 Hoofdstukken. ?
En daarmee heb ik mezelf overtroffen.
Want ik heb tien minuten te kort gefietst. ? Er stond 100 minuten op het programma. ?
‘s Middags gaan we met nog minder zin naar het zwembad, Vincent en ik. Hij gaat het om even uit het leren te zijn en ik ga mee omdat…. ik er toch ben als ik hem moet brengen – denk ik. Gelukkig gaan ze na een half uurtje een circuitje doen. Dan kan ik het bad uit!
Ik ga 150m zonder achtje doen en daarna 150m met achtje. Om en om. Voor de drie snelle heren wacht ik soms eventjes. Ik adem 1 op 3. Het gaat allemaal niet snel, maar ik doe het gewoon. Ik geniet van de anderen die het circuitje doen en dat leuk vinden.
20 November – de laatste keer lang hardlopen voor de marathon.
Hopelijk klopt het dat een slechte generale repetitie een goede marathon oplevert, want dit ging niet heel erg lekker. Het is dan ook opeens ijskoud buiten. Onder nul. De dikke broek ligt onderop de stapel. Ik ga naar de bootcamp rennen. Daarna doe ik mijn hardlooptraining. Ik loop heel rustig in, de eerste kilometer op 6:50 ofzo. En dan een ommetje tot ik bij de bootcamp ben. We lopen daarna met zijn allen. Ik ga rustig achteraan verder. De tweede kilometer gaat al zin 6:30. En dan rustig de brug over. Ik vraag me af wat mensen eigenlijk van me denken met wat ik doe, maar ik durf het niet te vragen. Ik loop de derde kilometer al initiatief 6:03 en dan wil ik de laatste kilometer nog iets harder. Ook al gaat het omhoog! Net onder de 6. Dan het trapje op en af. Ik doe het 8 keer. Daarna volgen 40 minuten bootcamp. Ik kan de oefeningen al aardig onthouden, ik kan me al aardig afsluiten en ik doe keurig mee. Ik merk wel bij een beenoefening dat links veel minder sterk is dan rechts! En dat mijn armen echt sterker worden. Na 2 rondjes doen we de ‘kerstboom’: stap uit links, stap uit rechts en squat. Daarna nog een rondje. Ik zie op tegen het hardlopen merk ik. Weer zo’n 15 kilometer! Ik ben bijna bij de marathon, maar de laatste loodjes… Ik sla de buikspieren over om niet te hard af te koelen en ga hardlopen. Eerst 3 kilometer inlopen.
Oef. Het trekt, gaat niet hard en ik voel me vermoeid en hongerig. Mijn benen doen gewoon niet mee! Mijn hoofd geniet wel van de kille, heldere lucht. Mijn darmen lijken wel aardig. Ik voel me goed. Maar die benen! Voor de 3km werk ik wandelend vast een gel weg die is opgelost in het water en in het flaske zit. Dan moet ik tien kilometer rennen op marathon tempo in zone 3. Daar gaat ie pas echt mis. Ik kom niet in zone 3. Vermoeidheid? Kou? Missende spierkracht? Bootcamp? Gewoon klaar met al dat getrain? Ik ga gewoon de dijk over.
Ik kom dan wel weer in een ritme, ook al valt het allemaal wat tegen. Ik maak een foto van de mooie bomen.
En dan weer door. Ik loop nu naar de 7 kilometer en daar zal ik weer stoppen en eten. Ik voel me wat minder lekker en ik voel mijn darmen weer. Ik stop en drink het koude spul op. Er komt 1 auto voorbij. Dan ga ik aan de kant zitten. Het is vast, stevig en mijn darmen zijn weer leeg. Daar word ik niet blij van, maar het lucht wel op! Voordeel van de herfst: blaadjes genoeg om er overheen te schuiven! En door. Het gaat nu wel lekker. Niet zone 3, maar wel qua tempo. En qua doorzetten. Door naar de 10 kilometer in totaal. Daar stop ik weer even om te voeden. De laatste kilometers loop ik om de wijk heen. Ik heb het al eerder gedaan toch, op het laatste moment toch de wedstrijd afzeggen? Dat was voor de halve marathon in Eindhoven. Zal ik dat nog een keer doen? Me ziek melden en gewoon lekker stoppen per direct? Dat schiet er door mijn hoofd. Not very well. Maar ik doe het omgekeerde: Ik moet nog 2 kilometer en ik ga mijn best doen om zone 3 te halen. Het lukt eventjes, maar mijn benen doen het gewoon niet. Geen grotere stappen, niet meer kracht. De laatste kilometer loop ik gewoon maar uit. Ik kom langs huis.
Gek he, dat ik niet afsla om het erbij te laten? Nou dat dus. Ik wandel even en dan cirkel ik om het huis en het park om de 14de kilometer ook nog vol te maken. Ik moest anderhalve kilometer uitlopen, maar na 1 kilometer vind ik het mooi geweest. Toch weer dik 50 kilometer gelopen deze week. En iets van 8 uurtjes gesport. De komende week wordt het minder qua sport. En na de marathon mag ik een week helemaal niet lopen! Dat was een moment waarop ik de trainster het liefst de deur uit smeet.