Als het potje leeg is, moet je even geduld hebben. Eventjes op zoek naar rust. Die ene training meer of minder… Het volgende doel ligt nog heel ver weg: als de dagen weer lang zijn. Als de vitamine D weer wat beschikbaarder is. Dus ik permitteer mezelf zeker een wandeling en haal ook het rode doel wel, maar ik ga lekker niet zwemmen in het zwembad! Sla ik over op de woensdag.
En op donderdag is het glad en de werkdag weer lang. Het is koud buiten en ik heb zelfs op het schema een rustdag staan! Tijd om even op het social media podium te klimmen. Ik schrijf mijn teksten, herschrijf ze en zoek zorgvuldig een foto erbij.
Waarschijnlijk ben ik straks blij als ik weer in de luwte verder kan trainen, maar voor nu even van me laten horen.
16 December – De Halve Ultratrail – Samen met HB
Ergens in september of oktober bedacht ik dat ik de ultra niet in de loop-afstandenlijst had opgenomen. Nou is daarvoor een wedstrijdje vinden ergens in de winter best lastig, maar ik zou een 45+km ook meetellen als het een training was. Ik legde het idee neer bij HB en die had er oren naar. 16 december, spraken we los-vast af. Ik wilde me niet te snel vastpinnen. Na de marathon bleek ik hersteltijd nodig te hebben. HB deed keurig lange afstanden en genoot daarvan. Na de 5 kilometer wist ik het zeker: om nog eens een keer 50 kilometer te gaan lopen zag ik niet zitten. Ik vertelde het aan HB en hij ging dan het liefst solo de challenge aan. Alle begrip voor! Dus ik sprak voor een korte afstand af met een andere vriendin. Die van de week echter corona kreeg. De vrouw van HB vond een solo-actie met deze kou niet zo verstandig. Dus besloten we toch weer samen te gaan, maar dan niet ontzettend lang. 25 Kilometer. HB deed de tocht, ik het tempo. Het was glad en koud. Ik vulde de flesjes met maltodextrine. We vertrokken iets later door het weer. De tocht begon bij Ermelo. Eerst even plassen en toen gingen we. Lekker het bos in. Even opstarten en het begin leek me dat ik het koud zou krijgen. Maar we liepen te kletsen en na een paar kilometer had ik het warm.
De wereld was wit en stil. De route was uitstekend te volgen. Al snel zaten er 3 of 4 kilometer op. Toen begon het te sneeuwen. Ik zag dat ik apps had van mijn collega en bazin en daar maakte ik me zorgen over. Bij de foto/plas-stop belde ik mijn collega. Wat hij me vertelde maakte me zo boos dat ik tegen een boompje schopte. Het had geen zin voor me om verder mensen terug te bellen.
Erover praten voelde ook niet goed. Dus door het laatste beetje sneeuw liepen we iets sneller voor een stukje. Ik lette niet echt op de omgeving. Gelukkig werd ik afgeleid doordat we een vind-uw-pad stuk tegenkwamen! Klauteren! Leuk. Daarna al snel weer bredere paden. En daarna gingen we alweer de hei op. Wijdsheid. Ik hou er van!
Ik vroeg aan HB: “Is dat een uitkijktoren daar aan de horizon?” Hij kan dat niet meer zien, maar antwoord blij: “Ja! Die zit in de tocht, daar komen we langs!” OHNEE. Die dingen vind ik enger dan eng. Het is bijzonder wat er dan gebeurt: ik ga bedenken dat ik naar boven wil, maar niet kan. HB snapte het niet helemaal, het is ook lastig uit te leggen. Maar ik wilde op ‘denkkracht’ boven komen. Ik bereide mezelf voor. Van HB mochten we ook verder lopen. Hij is bekend in zijn omgevingen met angst-stoornissen. Maar ik moet en zal het proberen!
En zo ging ik mijn grootste nachtmerrie aan: open trappen waar je doorheen kan kijken en een open toren. Het ging best goed in het begin. Niet denken, alleen maar stappen. Ik merkte wel dat de ademhaling hoog zat, maar HB bleef achter me in alle rust. We kwamen tot het eerste plateau.
Misschien heeft het iets met de wind te maken, misschien met de rust van HB of ik wil zelf: een serie trapjes hoger en nog een stukje verder. Toen werd het wel echt zwaar. Dan voelen mijn benen als lood en kost elke stap heel veel moeite. Ik hou me met twee handen vast. En ik denk aan stenen trapjes. Iemand huppelt naar boven en zegt: “jullie kunnen zo doorlopen, zo sportief als jullie er uit zien”. How wrong can you be?
Ik kijk naar beneden en maak een foto en dan is de rek er uit. Ik kijk omhoog en weet dat de laatste 4 trappensets niet voor me zijn weggelegd. Ik voel me misselijk worden, puur uit angst. HB vindt het prima.
We gaan weer terug. Ik zeg al die tijd niks, vol geconcentreerd op de toren. Eenmaal beneden gaan we gewoon weer hardlopen. Nog even iets drinken. Ik val helemaal stil en loop te bedenken hoe ik mezelf toch zo voor de gek kan houden dat ik wél boven zou kunnen komen. Dat moet me lukken! 25 Kilometer lopen of mijn baas terugbellen is ook niet zo moeilijk. HB vraagt zich intussen af waarom ik het dan toch doe. Als hij hardop de vraag stel, weet ik het antwoord niet precies. Uitdaging zoeken? We gaan het bos weer in. Dan moet ik toch weer de bosjes in om krokodillen te verjagen. Geweldig zoals HB me namens de hele populatie bedankt dat ik deze regio weer gevrijwaard heb van ongedierte. Het is gewoon een stevige, grote verjaging! En dan weer door!
We komen op de zandvelden. HB begint instant te mopperen. Dat hij niet van zand houdt. Meer voor de vorm. Ik vind het geweldig. Want het is helemaal geen zand! Het is bevroren! Daardoor is het een enkelsbrekende toer die mega-lastig is. En daar hou ik van. Constateren en accepteren. We lopen de hele vlakte over. Ik ken dit stuk wel. Maar dan als mul zand. Ik weet niet wat beter is eigenlijk. We moeten omhoog. Dat is altijd leuk als je door het zand omlaag moet, maar DIT niet! Je zakt niet lekker weg, maar knakt alle kanten op. Een totaal nieuwe dimensie.
Uiteraard steken we de ‘zandvlakte’ ook weer terug over. Zo mooi wit. We kletsen ondertussen weer over ditjes, kinderen, datjes en uitdagingen. Dan de trapjes over en genieten van het uitzicht.
Dit heb ik met Joyce op mijn verjaardag gedaan een paar jaar geleden. We zitten al aardig op wat kilometers, maar ik hou het niet echt bij. Ik zet het horloge wel stil. We gaan het bos weer in. Langs de Leuvenumse Beek. Alle brugjes zijn leuk, maar ik vind de herfst of het voorjaar mooier. Lekker doorlopen. HB belt zijn vrouw in de laatste pauze dat ze naar het koffiepunt kan gaan.
We halen de halve marathon en het lijkt nu alsof we ‘nog maar’ 4 kilometer hoeven, maar ik word moe. Ik klaag nu nog wel even over het werk en managers waardoor we blijven rennen. HB vertelt ook nog, waardoor ik al rennend alleen maar hoef te blijven luisteren. Dat is fijn, want het voelt alsof het veel harder gaat dan eerder. Ik besef me terdege dat dat komt doordat ik veel te weinig voeding heb binnengekregen. Het is een bekende staat van zijn: niet meer helder en doorzetten. Overbekend. Ik trek het door tot 23 kilometer en dan wil ik even wandelen. Ik verzeker HB dat we de 25 kilometer wel moeten volmaken. Het laatste stukje gaat over de hei en we ontdekken dat we de route omgekeerd hebben gelopen. Beter laat dan nooit! We lopen nog een stukje op en neer voor de 25 kilometer. Dat is mooi gelukt! Ik ben moe en een beetje tevreden. Zonder de pauzes was het tempo redelijk. Het was in elk geval erg gezellig. Jammer dat mijn manager me op de huid zit.
Ik zet HB af voor zijn date en bel met de manager die nu ook teleurgesteld is in mij en dingen blijkbaar totaal anders inschat dan ik en mijn collega’s. Verwarrend en extreem vervelend allemaal. Thuis heeft Rob de vloerverwarming neergelegd onder mijn werkplek en dat vinden mijn voeten heel fijn! Ik app met de collega’s, maar echt gerust ben ik er niet op. Niemand meer vertrouwen, niets meer geloven. Dat is geen werkbare situatie en het kost bakken energie.
17 December – Geen zin, geen zin, geen zin!
Kort slapen ivm kotsende katten, rommel in mijn hoofd en in mijn huis en futloos. Dat is de combinatie van de dag. Ik wil het liefst onder een dekentje liggen te lezen. Puzzeltje erbij en ik ben blij. Maar veel komt er niet uit mij. Niet dat ik ergens last van heb van de loop gisteren, maar gewoon extreem moe in mijn koppie. Ik post vandaag voor mijn lief:
En dan ga ik met Vincent mee zwemmen. Zij gaan ganzenborden in de laatste ‘les’ van het jaar. Ik heb een baan voor mezelf. En nul animo. Geen zin. Niks. 300tjes? Ik ga zwemmen zonder achtje en adem netjes 1 op 3. Er zit geen snelheid in. Geen energie. En geen zin. Ik maak er 500m van en dan ga ik ook maar door ook. Naar 1000m. Het gaat niet erg snel. In het zwembad is het onrustig door het ganzenborden van de rest. Ik drink eventjes iets en ik zwem verder met achtje. Dat is dan een stuk makkelijker, maar ik krijg er niet meer zin/energie/snelheid door. Na 250 stop ik er mee. Ik heb een half uurtje gezwommen. Ik wilde al niet, ik wil niet meer. Ik ga er direct uit.
Ik voel me stil en mistig. Iemand kletst tegen me die ik hoog acht en deze gast begrijpt het ook echt. Het doet me even goed. En dan is het alweer donker. Ik zou ook nog moeten fietsen volgens het schema, maar ik heb zo ontzettend geen enkele zin, dat ik het niet doe. Op tijd met een boek onder de wol.
18 December Trailen met Vincent
Hij wilde zo graag en mocht ook van zijn trainer 16 kilometer lopen. De route was 14 kilometer. Over de hei bij Bussum. Ik ging uit van 15 kilometer. Het was koud. IJSkoud. Kouder dan vrijdag. Auto parkeren, rugtasjes mee, nog een keer terug voor zijn telefoon en hoppa: lekker heel rustig aan gaan rennen. Over de witte heide. Met handschoenen aan. Ik raak altijd de route kwijt en slinger er een beetje omheen hier, maar het komt goed. We kletsen lekker. Hij wil herinneringen ophalen van het jaar, dus dat is leuk! Even komt de zon er doorheen en dat is extra mooi.
We nemen de tijd, maar ik moet vanmiddag nog wel weg, dus niet de hele dag. We fotograferen de runderen.
De kilometers tellen wel op, maar het gaat absoluut niet hard! Fietsers die ons inhalen, roepen ‘dag Anke’ en ik zeg gedag terug en vraag wie het is. Voor de rest is het lekker rustig. Ik warm een beetje op, maar Vincent houdt voordurend 2 paar handschoenen aan. We gaan het wildviaduct over. En dan moet ik toch echt weer hoognodig krokodillen verjagen! Als ik net klaar ben komt een meneer met 3 honden langs. Vincent doet zijn deel met de zwemmers verjagen. En dan weer door. Op naar het eerste bergje. De Trapjesberg. Wij nemen het trapje af.
Eigenlijk best apart dat mijn benen gewoon altijd maar lijken te kunnen rennen. Ik cirkel in het bos weer een beetje om de route heen, maar nooit te ver. Na een kilometer of 7 (bijna op de helft) word ik wel een beetje moe. Niet echt doodop of last ergens van. Maar een beetje. We komen bij het volgende bergje dat uitkijkt over het zwembad. De Sijsjesberg.
We stoppen gewoon onderweg om te kijken. Daarvoor trailen we! En dan joggen we heel rustig aan langs de tennisvelden. We komen op een stuk weg die verhard is en dat is het engste van allemaal, want het is spiegeltjeglad!
Blij dat we de hei weer op kunnen. Daar is het echt mooi. Ik zie de volgende berg al, maar we volgen niet precies de route. Ik heb het idee dat ik de route ook (weer) omgekeerd volg, want ik krijg niet heel veel aanwijzingen. We gaan recht de heide over. Het is er mooi.
De Tafelberg van Bussum. Een meneer maakt foto’s van ons samen.
We gaan nu weer op de weg terug, maar met alle omzwervingen zal het heus 15 kilometer worden. Ik ben aan het vertellen en we volgen gewoon ongeveer het lijntje van de route. Ik vind het opvallend dat we na een dikke kilometer weer op hetzelfde punt zijn, maar we moeten toch dezelfde wildbrug over. En dan zie ik de tennisvelden weer. En dat is niet oke. We zijn vanaf de Tafelberg de verkeerde kant op gegaan! Da’s balen, want we zitten op 12 kilometer en nu moeten we terug naar de heide met de Tafelberg. We lopen over een camping. Het gaat nu even op gevoel. Al met al lopen we dus een flink aantal kilometers extra. Na ruim 13 kilometer passeren we de Tafelberg en lopen we de goede kant op langs de schapenboerderij.
Ik heb niet zoveel gedronken; zeg maar gerust: weer eens veel te weinig en dat wreekt zich inmiddels een beetje. Ik vind het allemaal niet meer zo leuk en behoorlijk ver. Vincent zijn horloge is leeg. Hij rent ‘maar’ 14 kilometer. We lopen tussen lage heidestruiken door die wit zijn. Het is hartstikke mooi!
We moeten de brug nog over. Dan maar iets kalmer aan en met wandelpauzes. Kilometer 16 – die wil ik altijd overslaan. Vincent verjaagt nog een keer de dolfijnen in de omgeving en dan hobbelen we terug naar de auto.
We komen langs een kruis. Inmiddels heb ik een beetje haast, want ik had er niet op geteld dat we zo ver en lang zouden rennen en ik moet nog weg vanmiddag! We maken de 18 kilometer vol. Voor een knulletje van 16 misschien wat veel, maar… het ging wel heel erg langzaam! Hij kreeg het er niet eens warm van. Ik ben een uurtje later bij mijn afspraak.
19 December – Fietsen in London met intervallen.
Ik heb geen zin in hardlopen of in bootcamp. Deels omdat mijn collega de bootcamp geeft en ik klaar ben met werken na een dag kantoor-stress. Dus ik ga gewoon niet! Deze week is het toch schuiven en gedoe. Ik heb zo’n hekel aan die week voor kerst!! En dan hoef ik nog niet eens te koken of kerstkado’s te kopen! Maar alle onrust; alles wat nog ‘even’ af moet en alle kerstborrels waar ik niet van hou. Vanavond ga ik fietsen. Lekker binnen. In mijn eigen coconnetje. Helaas is het op die kamer nog wat rommelig en staat de fiets niet helemaal goed, maar fietsen lukt wel. Londen in!
Het begin gaat lekker, het infietsen van 20 minuten in zone 1 en zone 2. Ik heb muziek aangezet van Kensington. Dat had ik vorig jaar ook en het brengt herinneringen terug aan slechtere tijden. Ik moet 1 minuut op hele lage cadans gaan fietsen en daarna 1 minuut op hele hoge cadans: allebei in zone 4. Nadeel is dat ik een route fiets in Zwift en daar zitten de hoogteverschillen in, maar dat ik de intervallen op mijn Gamin horloge aanhou. Het echte leven!
Ik weet niet wat ik het ergste vind: de hoge of de lage cadans. Maar ik merk wel dat ik met een lage cadans pas heel laat in zone 4 kom. Ik blijf schakelen wat niet zo goed lukt op de fiets. De hoge cadans bevalt me het best, maar ik vind het 5 keer afzien. En in de rust moet ik gewoon doorfietsen.
Ik kom langs de Tower Bridge. Als ik weer rustig kan fietsen op mijn eigen cadans.
En dan nog verder. Ik moet ook nog 3 keer heel hard versnellen en starten met staan op de fiets! Dat vind ik zo akelig, maar het helpt wel om een snelle start te maken. Ik knal een sprintje door. Daarna nog 10 minuutjes uitfietsen. Al met al fiets ik flink door. Mooi tempo voor mij!
Ik maak de 30 kilometer en de workout vol. Vandaag ‘eer’ ik mijn trainster.
20 December. Samen met Joyce weer een beetje trailen
Weer een zenuwslopende werkdag, maar gelukkig is tie maar een halve dag. Kan ik ‘s middags even opruimen en een belangrijk telefoontje plegen. Dan ben ik klaar om te gaan hardlopen! Ik heb er zin in. Lekker samen met Joyce. Lekker saai op de Kemphaan en met chocomelk in het vooruitzicht om nieuwe plannen te smeden. Joyce is er een hele tijd uit geweest en gaat nu voor het eerst weer onverhard. Zo koud als het een paar dagen geleden was, zo warm is het nu. En regenachtig. Somber. We volgen de groene route.
Dat valt nog niet mee! De pijltjes op de paaltjes zijn best klein. Ik kan me mooi even afreageren over het werk. Dat helpt. Alles is bekend qua terrein. Joyce gaat ook even afreageren. Daar zijn we vriendinnen voor.
We doen soms ook wat wandelmomenten. En soms is het pad afgesloten. We zijn eigenlijk na 4 kilometer rond en we plakken er nog een ommetje achteraan. Tot we weer bij de Almere Jungle Café zijn. Voor chocomelk en plannen voor 2023.
Mijn ‘bestie’
Me zussie
Je bent mijn praatpaal
Mijn spiegel
Mijn sparringspartner
Je bent mijn trainingsmaatje
Mijn trail-compagnon
Altijd de fietser en loopster naast me
Je hoort al mijn geklaag aan
Weet precies hoe het met mij gaat
Soms beter dan ik zelf!
We delen onze antipathie tegen profiteurs en opscheppers
We delen alles: van de kinderen en kleinkinderen – alles
We delen ons hele leven
Er was dit jaar een dag waarop ik dacht: ik app niet. Vandaag niet. 1 dag geen berichten tussen ons. De dag duurde hooguit tot 4 uur.
Ik vind jou bewonderenswaardig
Wat jij sportend kan, staat los van tempo
Los van de rest
Los van de snelste zijn
Jij gaat
Altijd
Jij gaat
Door
Wat knapper is dan snel of goed
Wat sterker is dan pijn
Opnieuw willen en proberen hoeft geen podium
Dat heeft kracht nodig
Die jij bezit
Ik heb Grote Waardering voor je
Respect
Jij kent mij
Waardeert mij
Leeft met mij mee
Begrijpt mij
Daarom ben je onmisbaar voor mij
Je loopt of fietst naast me
Maar ook als je er niet fysiek bent,
Ben jij er altijd
Dicht bij me
Nooit uit mijn gedachten
Ik wil nog jarenlang met je roddelen, delen, kwekken, rennen, ons opwinden en op bankjes zitten! Tot we uitgekletst zijn. Wat nooit gaat gebeuren, want dan kunnen we putten uit ‘weet je nog…..’
21 en 22 December – Kerst – 4- ingen
Daar zijn ze dan: de dagen voor de kerst in week 51 waar ik een vreselijke hekel aan heb. Er is idioot veel werk om af te ronden voor dat stomme jaartalletje verandert (wat is er anders dan een verandering van maand) en er zijn ‘gezellige en leuke’ kerstfeestjes. Op woensdag op mijn werk: zoek je eigen kerstpakket en klets met collega’s die al versteld waren dat ik degenen was die in de Mercedes reed én die twee marathons had gedaan in een jaar! Zo ging de dag van de wintersolistice voorbij; vanaf nu wordt het weer langer licht.
Op de donderdag is er en kerstbrunch op het werk en er is al zoveel af te ronden! Maar goed… Ik heb mijn hardloopspullen bij me, maar het komt er niet van om te gaan trainen. ‘s Avonds is er een muziekavond op school, waarbij ik alleen maar kan genieten van mijn grote zoon die piano speelt: 1 keer draagt hij het lied (Christmas Lights van Coldplay) en 1 keer zit hij samen met zijn vriendin achter de piano. ? Prachtig.