17 April Uitlopen en bootcamp
Het lopen begon trekkerig en zeer moeizaam. Na twee km ging het iets beter en ik moest nog opschieten om om 7 uur bij de bootcamp te zijn. Even aanzetten in het bos. Dat voelde wel lekker. Toen was alleen Ro er en we hebben samen nog het grote rondje gelopen. Ik bleef wel kletsen, maar veel heb ik hem niet te melden. En zo gingen we toch elke kilometer iets harder. Tot 5km. Ik zette m uit op de heuvel. Mooi geweest qua lopen! Tja, spierpijn ken ik nou eenmaal niet. Zeker niet van 10km. Dus ik doe gewoon mee met de bootcamp, al voel ik opstappen op de bank behoorlijk! Daarna gaan we naar de trap rennen en ik ging onverhard en echt joggen.
Genieten van de zon en dat het toch niet telt als rennen haha. Dan 7x de trap. Grappig dat ik naast de trap fijner naar beneden loop door het gras! Daarna terugwandelen naar de bootcampplek en daar doen we een circuitje.
Ik doe dan de kuitspiertjes 10x en de superman kwam niet goed uit de verf vandaag. Met armen doe ik het meest fanatiek. We doen het circuit met 8 oefeningen 2x. Daarna doen we de dennenboom en 6 van de 8 oefeningen nog een keer. Ik laat het touw mooi liggen! Daarna nog buispieroefeningen. Ik doe keurig mee, maar naar de tenen rijken doe ik 10x ipv 20x. Dan is de joker helaas al ingezet en moet ik een minuut planken. Gezamenlijk pakken we de spullen in en ik wandel naar huis.
18 April Een fietsrit zonder zinnetje
Het is gewoon mijn dag niet echt. Op allerlei fronten: werk achterlaten is verdrietig, Rob is superdruk en het hele huishouden blijft achter. Fietsen kon me ook niet bekoren. Wind tegen vond ik echt zwaar en ik dacht binnen 3km al aan omkeren en naar huis gaan. Wind tegen, saai, fiets nog niet afgeregeld, dikke wind tegen, vermoeid, geen hoge cadans in de benen, verdrietig en geen zin in het hoofd. Maar omkeren – nee. Om wat voor reden dan ook doe ik dat niet. Ik denk echt dat ik doorga omdat het op het schema staat en ik daar vertrouwen in heb. Die wind tegen maar accepteren en hopen op wind mee op de dijk en (letterlijk en figuurlijk) betere tijden.
Soms een blokje extra hoge cadans, maar het beklijfde niet. De Knardijk was helemaal een afwisseling van puur afzien (zijwindkracht 5), lef (hard omlaag suizen) en pret (het zonnetje kleurt alles mooi in). Wind mee op de dijk maakte het tempo wel beter, maar de zin niet. Ik lag een tijdje en dan willen de ogen helemaal dichtvallen. Niemand gezien op de dijk op het fietspad. Ik vond het hele fietsen nauwelijks echt leuk, ook wind mee matig, ook hoge cadans matig, ook de rust matig. Maar ik ga wel verder ipv de kortste weg naar huis.
Voorbij onze afslag tot de rotonde spande ik me dan even in en dan rijd ik 40! Korte duur. Ik ging er toch af na het Bloq. En dan begint de wind weer. Het gevecht tegen zin, cadans en accepteren. Maar toch door, want dat moet van het schema. Soms droom ik helemaal weg en soms moet ik verdomd goed uitkijken voor medeweggebruikers. De brug over is een verzoeking en dan wil ik zo graag naar huis dat ik wind tegen liggend meepak! Het lef… ik maak netjes 100minuten vol en moet dan nog naar huis ploeteren. Eigenlijk was het bijna 2 uur ploeteren. Maar: Ik Doe Dat. Ik weet echt, werkelijk, waarachtig niet waarom. 47km – fiets in de schuur en met ogen dicht op de bank chocolade eten. Tempo knudde. Cadans knullig. Inspanning was niks. #ankekanookklagen (geleerd van ES) Ik miste de mojo vandaag.
19 April. Waarom zwemmen bij de TVA niet zo heel erg leuk is als je de enige bent die voor zichzelf traint.
400m inzwemmen met pb
Toen 500m (werden er 550) rustig achter R aan
Daarna 500m (werden er ook 550!) alsof je de zwemloop doet. Zonder achtje dus. Maar dat gold niet voor iedereen natuurlijk. Arrogante tva’ers ‘ik doe toch niet mee, dus dat hoeft niet hoor, ik hou de pullboy’ Got, daag jezelf eens uit! Waarvoor ben je er anders? Anyway, ik deed mijn stuitende best en was best content met een tijd van 2:03 per 100, want dat was een paar jaar terug toch echt 2:10 of meer.
Daarna 200 vrije keus: met pullboy dus!
En dan nog 300 die ik meedeed: 25borst, 25 rug, 100 borst en dat dus 2 keer en toen mocht/moest ik uit het bad. Doeiiii. Ik moest er naar 3 kwartier uit om mijn racefiets te verkopen. Toen besefte ik pas hoeveel ik vooruit ben gegaan dat ik 500m zonder pullboy op een mooie tijd kan zwemmen.
Ik was niet in me hummetje, maar voor mijn doen zwem ik echt aanzienlijk steeds veel beter. De hartslagmeter heeft nu echt geen power in de batterij meer! Ik doe een beetje mee.
20 April Niet.
Afgelopen dinsdag schreef Annemarie van Train3Sports, mijn trainster: “Geef wel acht op jezelf dat je niet over grenzen heen gaat als je lijf of hoofd te vermoeid is. Dat lijntje van even doorzetten of juist wel een keer toegeven is vrij dun en is ook moeilijk.. maar het mag niet te vaak in korte tijd voorkomen dat alles tegenstaat en je eigenlijk niet wil, dan is ontzien soms ook even goed! Dat is op de korte termijn even geen leuke beslissing, maar op de lange termijn pluk je daar dan wel weer vruchten van. Moeilijk te herkennen of het in je hoofd of ook lijf zit, probeer dat onderscheid wel te zoeken en als het het lijf is wat het echt even teveel vindt dan even letterlijk en figuurlijk de rem inknijpen.” Ik las het pas toen ik had besloten de training (en zeker een baantraining!) over te slaan. Dit was de laatste werkdag bij Qonsío. Alles ingeleverd, alles afgerond. Alles achtergelaten. Mijn hart gelucht in alle eerlijkheid wat niet bij iedereen in goede aarde viel en ik ben ongelooflijk opgelucht. Maar het is zo vermoeiend!!!! Ik was kapot toen ik thuiskwam.
Een stuk wandelen lukte nog zonder in slaap te vallen. Heel, heel soms moet ik een training laten schieten, maar dat vind ik zeer moeilijk. Annemarie is toch heel trots op mij. Top! Doe ik iets niet, is ze (ook) blij 🙂
21 April – Fietsen, maar dan binnen
Binnen uitgevoerd ivm tijd, regen en vermoeidheid. Buiten toch te nat, dus dan maar combineren met bellen met mijn zusje. Kwam heel goed uit, want zij had de 80 minuten z1/z2 tijd! Ik lette niet erg goed op en hield de cadans redelijk normaal rond de 80. 2 kopjes thee en lekker kletsen: prima met trappen te combineren! De training staat dan in de garmin, ik rij met zwift. Ik was in ‘Frankrijk’, compleet met heuvelgevoel.
Beetje klimmen en het haarspeldbochtenstuk: ging redelijk prettig ‘vanzelf’ ik dacht: ik rij nog geen 25km/u, hoezo dan? Was het de afstand ☺️ De sprintjes deed ik ‘alleen’. Het ging allemaal wel redelijk lekker en goed te doen. Mijn zus moest ophangen en ik ging 30sec hoog tempo op cadans. Vond de minuut rust wat lang! Tien keer en 1 keer ging niet goed en sommige zelfs supergoed. Toen nog uitfietsen. Ik zette Ierse muziek op en toen ging het soepeltjes. Gewoon 2 uur volmaken. Ik deed 1 sprint helemaal voluit: stond zelfs op de fiets en was derde dame.
Tempo is keurig, cadans mwah en blokjes netjes. En onderweg gezellig en veilig gebeld. Ging best prima zo (als je de cadans wat buiten beschouwing laat).
Manuel ging nog hardlopen om zijn stappendoel te halen en ik dacht: och, laat ik lekker meerennen. Rustig. Het was ontzettend benauwd! Klam en warm. Gezellig aan het kletsen. Niet te lang, maar voor mij misschien net ietsje te snel. Weinig pulletjes. Na 5km kreeg ik buikkrampen en niet meer zo lekker, maar zo met z’n tweetjes laat ik me niet kennen! Ik zweette flink. Beetje pijnlijke benen achteraf en door naar de plee.
22 April – De Markerwadden. Ultiem. Best trail ever (ongeveer)
Geweldig. Eigenlijk te weinig woorden om dit te beschrijven. Alles klopte: mooi weer, rust, geen manager, solo, de tijd hebben, al die overweldigende vogelgeluiden, het ultieme gevoel van vrijheid (met mijn rugzakje) en kracht -want dit kán ik gewoon- en dan de kleuren, winstil en de natuur die tastbaar echt is en tegelijk zo gemaakt als maar kan.
Met flamingo’s en duinen en over strand en vlonders en een brug en zomaar beslissen om een kilometer lang te blijven rennen. Dat stukje vlonder solo met die vogelgeluiden, spetterende kleuren, de geur van fris water en zinderende lucht: het voelde als ultiem geluk.
Een strand met meer vogelpootjes dan stappen in het zand. Dan een kijkhut met ónder water en de klappende (bijan ex-) collega’s. En de vastberadenheid élk pad te berennen.
Het zweet op mijn hoofd en voeten die gewoon weten wat ze moeten doen. Wat drinken. Jammer dat Vincent niet mee kom (knie-blessure), maar daardoor was het wel extra van mezelf. Zo mooi, echt een beleving. En daarna de boswachter die komt melden dat hij dat nog nooit had gezien, een hardloper. Het werd me op het einde wat druk, maar toen liep ik Vincent tegemoet met wie ik al appte. Ik vond het een enerverende ervaring. De tijd die ik er over deed was in geen verhouding met de hardlooptijd, maar totaal niet van belang.
Het was écht fantastisch! Overweldigende vogelconcerten, prachtige vergezichten, intense kleuren, zon, vlonders, lekker vaak gestopt en de manager die niet meeging: alles was fantastisch en ik heb zeer intens genoten.
En daarna met Vincent samen wandelen. Naar de vlonder terug, maar het was er nu drukker en de vogels waren minder luidruchtig. Vincent had een heerlijke bak weetjes opgedaan bij de excursie. Het was warm en we gingen samen de uitkijktoren in. Het strand over. En daarna nog pootje baden in ijskoud water. Op de boot terug betrok de lucht en werd het kouder.
De Markerwadden bekijken zoals ik ben: Ik heb mijn punt gemaakt. Dag collega’s. De druppels begonnen toen we in de auto stapten. Ik heb de Markerwadden in mijn hart gesloten en denk in poëtische superlatieven. Dat de mens zulke mooie natuur kan maken!! 💚💚💚
23 April – Fietsen zonder zinnetje
Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. Er stond 100km op het programma. Maar ik wist al dat het dat niet zou worden. En dan baal ik al voordat ik vertrek. Ik stel het dan extra uit. En heb geen zin. Als je al weet dat het niet lukt, waarom dan? Ik hoopte bloemenvelden te vinden. Muziek hard aan en gaan maar. Wind mee in het begin schept teveel pretenties. Hing een man achter me aan. Ik realiseerde me opeens dat het over is qua werk. Toen kwam ie binnen. En waar Jaffie voor op de bank blijft zitten: ik was vandaag ook een meisje en zit vol krampen op de fiets. Verschilletje…. Dan de Knardijk met zonnetje.
Als ik me goed had gevoeld, was het oke geweest, maar ik hield het tempo niet vast, de cadans niet lekker, en voelde mezelf niet best. Weinig bloemen in de buurt. Door dan maar naar de andere sluizen en daarna een nieuwe weg langs de industrie. Vond ik leuk.
Ik vond een geweldig fietspad langs het horsterwold! En ik vond het daar al zo leuk! En dan tegen de wind in en dat vond ik ruk, maar ik miste de afslag (want vermoeid en te weinig eten/drinken bij me) en alles nam heel erg af en toen moest ik terugslingeren en wist ik niet waar ik bleef. De tijd begon me tegen te werken en toen ik bloemen vond, werd het razenddruk ook nog eens! Op het gevaarlijke af. Ik stopte nog een keer en had wind mee; gelukkig, want ik wilde naar h u i s. Er leek geen einde aan te komen.
van de 100km heb ik dus net iets meer dan de helft gedaan, waarvan ik een kleine helft genoten heb. En dan valt het tempo ook nog eens vies tegen en de cadans al helemaal. Maar ik bleef wel droog en de eerste keer dit jaar in korte broek buiten!
