28 April Reizen met het vliegtuig. Rijden over La Palma en genieten van het ressort bij nacht.
29 April. Zwembaden en hardlopen
Eerst wennen aan alle zwemmogelijkheden. Alle zwembaden door. (Behalve het strandbad en de adults-only en het kinderbadje) Dan nog altijd zijn het er een stuk of 7.
Prima watertemperatuur! Heerlijk. Superleuk. Een beetje onwennig nog, maar wel fijn. Allemaal zoet water. En in de bar eindeloos drinken halen. Het lijkt al een beetje op vakantie.
En dan pak ik de zwemtraining op die er staat voor de zondag. Kan prima vandaag denk ik zo. We lagen toch al aan het zwembad om te ‘acclimatiseren’ vandaag. Ik ben redelijk onrustig omdat ik niet zo goed weet of ik de familie kan en wíl verlaten om te gaan sporten. Maar zwemmen gaat lukken in de 25m banen midden in het buitenbad! Ik heb een achtje bij me (handbagage) en de training op een frietbakje geschreven en mijn eigen telsysteempje met achtje en slippers.
Het water is zo’n 21 graden denk ik. De baan is (uiteraard) voor mij alleen en dat is fijn, want de ongelijke steentjes en krappe baan maken recht zwemmen best even wennen. Maar op mijn rug zwemmen is wel gaaf onder de palmbomen en de blauwe lucht.
Gaaf. Eigenlijk. De baan was wat raar zonder aanduiding en een lastige draai, maar het wende snel.
3x 150 – 100bc 50 andere slag: rug was TOP met blauwe licht en palmen! 2de met pb. Laatste keer school.
5×200 duurtempo + 50 tempo. 1,3,5 met achtje.
Er stonden wat mensen te hangen vlak bij de baan – irritant, want mijn apple watch lag bij de slippers en ik had alles nodig om te tellen. Ondertussen cola drinken was leuk, maar een beetje onhandig 🙃 het bekertje water hield het bakje overeind, maar ging later ook op.
Toen 400 duurtempo met pb. Tellen mbv ademhaling: elke 100m 1op4 of 1op3. Het is allebei fijn.
Dan nog 4×100 met 25 sprint aan het begin. Dat gaat best strak dan, maar ik raak wat vermoeid. Zonder pb.
Om te zorgen dat het horloge alles telt nog 100m met pb en 100m rug/school/bc.
Ik doe mijn ding. En dat gaat best oke. Ik vind het in elk geval fijn om in beweging te zijn. En ik maak netjes de training af! En zwem nog wat uit. Dat voelt al wat beter en minder gestresst! Blij het water weer uit.
En dan in de avond, voor de dinerzaal open gaat, gaan we een stukje hardlopen, Vincent en ik. Flink wennen; de hitte en de heuvels en ‘zand/stof’. Maar wel mooi en uniek. Veel bergaf eerst. We zouden na elke km even wandelen, maar na 750m stuitten we al op steil klauterwerk en een trapje tussen de bananenplantages door!
Daarna ging het naar beneden, maar wel onverhard door een soort zwart stof! En het was echt heet. Beetje wind, maar die verkoelde niet echt. En mooi maar vooral apart. De eilandjes en de golven vooral.
We mochten ergens niet in en volgden dan maar gewoon de weg, kwam het ook goed. Met fotostopjes.
Voor Vincent net zo welkom als voor mij. Voorbij het omkeerpunt lang gekeken bij een lava-rots. Supermooi!
En toen weer omhoog!! Oef, dat vergt doorzettingsvermogen om een kilometer te blijven rennen! 5km volmaken. En dan ondertussen drinken, wat Vincent ook moet doen. Dan proberen te blijven rennen omhoog door het stof, maar dat lukt me niet tot boven of tot de weg. Pfoe, wat warm en zweterig en zwaar! Weer terug omhoog is aanpoten en doordrammen en wat drinken. Ik vind het fijn om dit samen met Vincent te doen. En daarna over de weg naar beneden en dan maak ik me een beetje (nodeloos) zorgen om Vincents knie.
Maar het is wel mooi en rustig en niemand kijkt echt op van ons gelukkig. Ik loop in het park de 7km vol (trage tijd) en Vincent gaat douchen. Ik moet het goede blok zoeken en volgens mij ben ik leeggezweet en ook een beetje verbrand, ondanks zorgvuldig insmeren. Het was zwaar, heet, onverhard, heen en weer en GAAF. Ook al gaat het niet snel of makkelijk. Het is flink zweten! Maar wel fijn dat dit kan.
30 April – op de vulkaan en daarna het keerpunt
Op het schema staat een lange trailloop van 2 uur, maar deze kwam er niet van. Ik vind het moeilijk, maar de vakantie en samen dingen doen en tot rust komen vind ik belangrijker nu. Wennen aan de hitte en aan het feit dat er niks ‘moet’ qua sport, vind ik lastig. Vandaag heb ik dus “alleen maar” een klein stukje gerend in korte broek op de vulkaan, want dat deed ik even voor Joyce. En we hebben gewandeld langs de vuurtoren en de zoutpannen.
Makkie, dat rennen op de vulkaan! In katoenen broek en shirtje omlaag door stof over een onverhard, maar goed begaanbaar pad. Die ben snappen het gelijk! Ik vind het leuk. Raar en stoer. De vulkaan is al oud en begroeid, maar er is een krater! Daar heb ik langsaf gedanst. Goed idee van Joyce! Kort, maar ja. Ik wen snel, maar daarna is het ook super om direct iets anders te regelen. (de excursie naar nog dichter bij een vulkaan)
‘S Middags ging Vincent mij de grondbeginselen leren van het keerpunt. Beginnen met benen intrekken en enkels vastpakken. Dan voorover het water in. Tot zover prima. Daarna armen wijd doen. Niet het lichaam lang maken, alleen armen wijd. En toen molenwieken met de armen. Achteruit zeg maar. En daar ging het mis: dan moet ik UITADEMEN ONDER WATER. Betrapt; dat doe ik NIET. Ook niet in de borstcrawl. Teveel lawaai van de bubbels. Ik hou behoorlijk lang mijn adem in en daarom moet ik grotendeels uitademen én inademen op het ademmoment boven water. Dat kan dus niet bij het keerpunt! Ik moet écht iets gaan leren. Uitblazen onder water. Als ik dat niet doe, gaat het mis met mijn neus en dat doet onwijs veel zeer en word ik helemaal dizzy en ziek van. Gelukkig kent Vincent dat. Dat was altijd het punt dat ik onmiddelojk stopte met koprollen. Dus nu moet ik uitblazen onder water met veel bubbelherrie waar ik aan moet wennen. Ik blijk tijd genoeg te hebben! En dan rustig koprollen. Ik probeer het wel honderd keer met wisselend succes. Meestal niet recht. Ik wapper ongelijkmatig met mijn armen. (Doe ik bij een borstcrawl toch ook?!) ik moet naar het trapje kijken en eindigen. Dan komt even de zon voorbij en een aantal keer lukt het. Als het rustig gaat. En soms lukt het niet en dan doet mijn neus (en alles) enorm pijn. Ik draai kwart rondjes, 3kwart slagen en soms dubbel, maar echt strak ontbreekt nog. We gaan iets dieper en ik oefen me suf. Kleine molenwiekjes en met mijn ogen dicht. Na 3 kwartier ben ik rondgebubbeld en moe! Het begin is er, ik heb nog even en ik ben pas halverwege! Uitblazen onder water komt later. Ach, ik heb nu de tijd. Het water was heerlijk qua temperatuur en Vincent was behoorlijk geduldig en zeer goed bezig.
Bekentenis: het is moeilijk voor mij om het schema niet op te volgen. 2 uurtjes trailen stond open en ik zou wel willen, maar…. Dit is va-kán-tie. Met z’n drietjes. Geen trainingskamp, geen verplichting om het sport schema op te volgen. Van Rob mag het : rondjes van een mijl om het park. Maar dan moeten we rekening houden met eten (niet te laat), met het licht, omkleden en alles en ik heb gewoon even geen zin. De warmte maakt me loom, alles wat nieuw en anders is, maakt me sloom. Ik wil suffig met Vincent yathzee spelen op het terras, macaroni met bechemelsaus eten en een jurk aanhouden. Dus gaan we gewoon het rondje om het park wándelen.
Rob met verbrande voeten/enkels en de puber gaat ook mee de zonsondergang kijken. Onderweg zegt Rob nog: ik zou de kortere weg nemen als je dan toch tig rondjes doet. Het komt wel deze vakantie: de mini-triatlon met binnen fietsen, maar niet vandaag. Het is een vakantie dit, geen sportkamp. Keerpunt leren en genieten van zon en elkaar is belangrijker dan een lange trail of de meeste trainingsuren behalen. Ik hoop dat ik me daarbij neer kan leggen en dan helemaal tot rust kom! April is mooi genoeg geweest met genoeg kilometers (rennen ‘slechts’ 154, fietsen ca 700 en bijna 20km zwemmen!!) en afscheid nemen van het werk. Stress genoeg gehad! Ik ben trouwens wel verbrand op mijn rug en bovenarmen van het zwemmen gister! Daar ben ik aan gewend.
Het zal de komende week echt aanpassen zijn en kijken wat ik wil en kan doen, per dag. Daarna pak ik het wel weer op en oefen ik het keerpunt in het zwembad.
1 Mei. Wandelen op de enorme vulkaan – adembenemend en het keerpunt leren les 2
We rijden naar de grote vulkaan. Dizzy van de haarspeldbochten. Dan is het museum dicht en ga ik dus ook niet hardlopen. Beetje jammer, maar ik weet toch niet of ik niet liever voor het museum had gekozen. Nu maken we een adembenemend mooie wandeling. Het is onvoorstelbaar hoe groot de krater is. Enorm. Diep en wijds en ontzagwekkend.
Maar verderop wacht nog een indrukwekkender schouwspel: een nog rokende vulkaan en een lavavlakte van kilometers groot. We zien het vanuit de auto, maar dit maakt diepe indruk op me.
Als we weer bij het ressort zijn, is afkoeling wel op z’n plaats. Door voor les 2 over het keerpunt. De koprol pakken we weer op. Als ik dan iets wil, dan ben ik ook bereid om veel te oefenen! Ineens had ik m te pakken: een duik onder water zonder pijnlijk kriebelende neus en op een tempo en de goede kant op!
Alle tegengestelde problematiek zat in het half uur daarvoor. Tjonge, wat lastig. Voor mij. Maar ik krijg wel steeds meer vertrouwen in het water. We zijn gestopt bij de halve draai, dat is echt nog lastig. En ik was moe. Vincent vind het leuk en hij is een prima leraar. Het water is lekker warm en de entourage prettig. En het eten daarna smaakt ook prima. In de avond spelen we De Crew. Bij een glaasje cola light.
2 Mei. Een privé OD triatlon op eigen wijze.
Een goed idee, zo dacht ik ‘s nachts. Toen ik aan het rennen was, dacht ik daar anders over….
Het mocht van Rob en Vincent deed een sprint mee. Met lange wissels voor hem, want hij mag niet alleen de gym in. Zwemmen moesten we even wachten tot de baan leeg was (nog ‘s plassen; het lijkt wel echt) en toen ging ik de banen zwemmen met uitblazen onder water. Dat is relaxed! Maar… brilletje beslaat en de ‘herrie’ moet ik aan wennen. Zwemmen in de baan was echt supersuper, wel met pullboy; maar he: als je zelf de triathlon organiseert, mag je ook zelf de regels bepalen 😉 Het ging soepel!
Dan naar de hotelkamer, natte spullen uit, trisuit aan en naar de gym lopen. We werden naar de spinningzaal verwezen met z’n beidjes. Zoeken naar de apps die niet werken 😡 en dan maar gewoon op tijd gaan trappen. Muziekje aan en kletsen samen en trappen.
Het was heet. Ik zweette leeg en dronk ook 2 bidons leeg! Appen met Joyce en Manuel. Vincent ging na 45 minuten lopen. Ik trapte door en liep verder leeg. En toen ging het licht uit! Sloten ze af.
Ik ging nog even door, maar Vincent stond voor de dichte deur. Ik fietste 1 uur en 25 minuten vol. Die laatste 5 minuten pasten binnen mijn eigen regels! 🙂 Ik moest plassen, maar kon er wel uit. Even opruimen en schoonmaken nog. De schoonmaaksters keken wel een beetje raar op.
En dan rennen! Een rondje om het resort is 1,6km, dus dat een aantal keer doen tot 10. In noodgevallen kan ik stoppen en ik had afgesproken waar Vincent de bidons neer zou zetten. Heerlijk, de koelte op het bezweette lijf! Omlaag en wind was top.
Langs de zee was supergaaf.
Dan vanaf de vuilniszakken omhoog langs auto’s en de straat. Voorbij de ingang heftig omhoog, dat wandelde ik dan maar gewoon. Omhoog was echt zwaar. Stukje stappen dan maar. Tijden heel wisselend.
Rob moedigde aan en Vincent zette bidons klaar. Water was welkom, sportdrank ook. Ronde 2 en 3 ook oke. Rondje 4 met foto’s maken. Daardoor wel trager, maar he: eigen regels en ik “win” toch wel! Effe plassen 😳 op de weg. Ik verheugde me op de buitendouche en huzarensalade! Het werd steeds moeilijker omhoog. 1 keer een dip qua energie en ‘moeite’, dus even inhouden. Geen wedstrijd, maar een prestatie. Zolang ik niet teveel van mezelf vraag komt het goed, maar dat gebeurde slecht 1 moment en toen ging ik al wat eerder even wandelen. Toen werden de benen zwaar en even koude rillingen. Maar ik kon mezelf weer oppakken en tegen mezelf zeggen: vanaf daar-en-daar weer rennen. De vijfde ronde was echt het zwaarst. Kilometer 7 en 8. Daarna weten dat alles de laatste keer is.
De laatste ronde lopen tot de vuilniszakken, zijn ze weg! Ik rende door. 10km vol in 67 minuten. Heel warm. 🥵 Maar ik ben niet kapot gegaan. Zo’n 3 uur gesport, maar in werkelijkheid langer door de wissels. De douche was top! Daarna drinken en omkleden samen en toen wel echt honger! Benen niet overvemoeid en ook niet verbrand. Wel tevreden en wat vermoeid. En trots. Wat ik verzin en wil, kan ik. Fysiek en mentaal. In de hitte, die niet bij mij past.
Het was een leuk idee. Maar voor die toetjes doe ik het allemaal!!
3 Mei – De Vulkaan, het vulkaanzand en de kracht van de natuur.
We gaan op excursie naar de nog rokende vulkaan. Met een gids mee. Al dat stof! En zicht op de nog rokende vulkaan. Natuur op z’n sterkst. Al om half 9 moeten we ons melden in La Paso, wat ruim een uur rijden is.
Met een groepje van 9 Hollanders en 2 gidsen: de local was echt een topper! Hij had vergroeiingen, maar was zo begaan met de vulkanen op ‘zijn’ eiland dat t aandoenlijk was. Eerst 5 kwartier rijden en de zon op zien komen en toen met de bus een stuk. Het landschap werd al ‘zwart’ van het stof wat in 2021 is neergedaald tussen de inmiddels weer groene dennen. Dan gaan lopen door dat zwarte stofzand. Op het paadje. Overal omheen is er een laag as.
Het loopt zwaarder nog als los zand & warmer ook. Veel stopjes en uitleg en veel omlaag eerst. Windstil en warm. Hier ligt niet veel as vanwege de windrichting, maar nog altijd zo een meter. De vulkaan is nog ver weg, maar de kleuren zijn goed te zien en ook waar de lava heen is gestroomd en de schade en economische verliezen. Het is een zeer indrukwekkende wandeling.
Ik hou Joyce op de app op de hoogte. Op de weg terug omhoog door het stof. Ik mag eventjes rennen als de gids de triatlon afstanden voor de compagnon vertaalt in het Spaans. Heel even mag ik rennen. Niet te ver bij de groep vandaan.
Kort en zwaar en heet en gaaf. Die benen kunnen, anke kan, maar het zweet druipt eraf, want dat zwarte maakt het nog heter en de stof is extreem zwaar. Maar ik kan de 500m volmaken! Ik ga niet te ver bij de groep weg. Kan me niet schelen als ze me raar vinden (dat vind ik dan weer van Feyenoordfans) en dat ik bezweet ben tot en met. Heel uniek om te doen.
Vincent rent ook nog even en dan wandelen we terug naar de bus. Ik ben bezweet en diep onder de indruk.
Als je zo vroeg weggaat, duurt de dag lang genoeg voor nog een zwemtraining voor het keerpunt. Het lukt me niet om recht te draaien. Ik draai een kwartslag om. Linkerarm draait wel, rechter niet. Ik oefen me gek, en ook binnen de lijnen, maar het lukt me niet. Toen ging Vincents brilletje ook nog kapot en toen was ik er te moe voor om verder te willen.
Maar ik wilde eigenlijk nog wel een keer lang zwemmen. Eerst een kilometer met achtje. Dat ging redelijk, maar snelheid zat er niet in vandaag. Vermoeidheid van vroeg opstaan of van alle indrukken of van het keerpunt oefenen of de hamburger vlak voor het zwemmen of alles bij elkaar: het ging wat traag en log. Toen 1000m zonder achtje en dat was helemaal trekken en ploeteren. Na 400m was ik het al redelijk zat, maar dat is slechts 100m van de helft af en dan kan ik gaan aftellen. Het bleef slepend en log en vermoeiend. Na 800m minuten echt geen zin meer en langzaam en pijnlijke armen, maar ‘ooit’ moet dit het dubbele worden, dus nu is het doortrainen op karakter! Daar helpt geen palmboom of lekker buitenwater aan. Volmaken en alle plannen om langer te zwemmen maar laten voor wat het is. 2000m vandaag. Meer dan dat wordt het niet. En ik laat het hardlopen ook mooi achterwege!
4 Mei – Zwart strand en golven
We wandelen naar het strandje om in de zee te zwemmen met z’n drietjes. Maar dat zwemmen mocht niet wegens een rode vlag. Des te gaver on pootje te baden in het zwarte zand bij de aanrollende golven.
De terugslag is het heftigst. En het vastzuigen. Ik viel 1 keer.
Het water was warm. Het was fatastisch en geweldig, wat een oerkracht. En wandelen, ook omhoog, daar ga ik niet eens van zweten. Het was wel lekker bewolkt en niet te heet. Ik maak me dan wel zorgen dat ik niet weet hoe en of ik wil trailen, wat volgens schema zou moeten. Dan ontgaat mij alle sportzin als dat niet past in mijn hoofd. Ik kan geen 2 uur vrijmaken en Rob vragen mij ergens heen te rijden en als vrouw alleen door de hitte te gaan rennen. Hoewel het vandaag dan wel weer koel en bewolkt is en ideaal weer. Het hotel zit vol met trailers die aankomend weekend de Transvulcania gaan doen. Ik app de trainster en Joyce en Manuel dat ik geen zin heb. En dan appt Manuel dat ik me met een OD ook al genoeg ingespannen heb. En liggend aan het zwembad ontstaat er een ideetje in mijn hoofd.
Nu heb ik nog een zwembad, gym en hardloopronde bij de hand! Ik kan gewoon nog een sprint triatlon doen…. Of hangen en zitten. Het werd lekker 750m zwemmen zonder achtje, binnen 3 kwartier fietsen en 2 van de 3 mijl—rondjes samen met Vincent rennen. Gewoon een sprintje. Overzichtelijk.
Ik pakte alles bij elkaar. Zwemmen deed ik zonder pullboy! Dapper van me. Dan ga ik iets minder snel. Het brilletje besloeg. Lastig af te lezen hoe ver ik was en meetellen ging ook de mist in.
Daarna omkleden op de wc en door naar de gym. Daar op een fiets gaan zitten zweten. Gewoon in de ruimte. Weinig te doen voor 3 kwartier, behalve met Vincent appen.
En dan nog was afspreken lastig en misten we elkaar met de bidons enzo. Ik dronk een hele bidon sportvoeding leeg. Toen lopen en volgens mij was dat het enige half uur vandaag dat de zon wel scheen. Samen 2 rondjes en hij het laatste rondje knallen. We liepen nu met de klok mee. Naar beneden ging lekker, maar omhoog niet echt.
Onderweg drinken en koelen. En kletsen. En Vincent maakte foto’s in ronde 2.
Het was echt niet ver en veel voor mij, maar wel een beetje zwaar. In de laatste ronde schoot Vincent voorbij en weg en toen na 4,3km liepen mijn benen vol en was het wel erg moeilijk vol te houden om omhoog te blijven rennen.
Dus gewandeld tot lantaarn 48 en dan rennend afmaken, dat wel. Ik was er weer niet kapot van, maar de kokosijs was echt heerlijk! Er gaan weer heel veel weken voorbij voordat ik nog eens 3 triatlons in een week kan doen hahaha. Dit doe ik gewoon! Kost niet gek veel moeite. Natuurlijk is de warmte en 120hm zwaar en zwemmen ook niet vanzelf en veel drinken ging ook goed, maar zo is 2 uurtjes sporten prima te organiseren voor mij!
5 Mei – Keerpunt en zwemfinale
We mogen tot 3 uur, half 4 aan het zwembad blijven liggen, terwijl de koffers al in de auto staan. Het is hartstikke rustig op het ressort. Dus ik kan met Vincent de lessen keerpunt afmaken. In het verwarmde bad, want het is weer bewolkt en koel.
Slechts 3 keer mijn neus vol. En eindelijk tegen de muur aan! Langzaam en nog moeilijk om boven te komen en vlak bij de muur te komen. Maar het lukte een aantal keer achter elkaar om een echt keerpunt te doen! Garmin uploadde het niet, dat was wel vreselijk jammer.
Daarna was er nog alle tijd om nog 1 keer lekker lang te gaan zwemmen. In koel water onder een bewolkte lucht en alles met achtje. Duur was the clou, hoewel er niks op het schema stond. Doordat er geen zon is, is de lijn reflectie onder water lastig te zien.
Per kilometer afgehandeld. In een rustig tempo. Na 700m besloeg het brilletje weer. Even afgeveegd na de eerste 1000m. Toen weer verder en het ging wat moeizaam van tijd tot tijd. Ademhaling was niet regelmatig, niet heel krachtig gezwommen. Na de tweede 1000m naar de andere baan gegaan waar de kant recht is, dat zwemt toch beter. Horloge telde extra.
Korte stop en oppakken en toen zat er meer slag in, maar nu moest ik helaas na 600m eigenlijk supernodig plassen! Afgemaakt. En dat ging dan weer best goed! Net boven de 20min. Toen snel er uit en naar de wc! Voortaan zal het wel veel meer moeite kosten om te gaan zwemmen! En het buitenwater zal voorlopig ook niet zo lekker warm zijn. Ik heb zo’n 11 kilometer gezwommen in een week!
En dan reizen we naar huis terug. Opgevouwen tussen tassen in een vliegtuig en me 4 uur niet kunnen bewegen bij een nachtvlucht was veruit het zwaarste van de hele vakantie. Alles doet me pijn als we om 2 uur uitstappen en dan nog wachten op de koffers en naar huis rijden. Om 4 uur liggen we in bed.
6 Mei – wassen, opruimen, een feestje en verder niks aan sport.
7 Mei – Triami Super Sprint Triatlon
De derde triatlon in een week: maar deze is voor het eggie. Dit is de seizoensopener van het triatlonseizoen voor ons. Ik heb mijn tijdsslot naar later op de dag verhuisd. Vincent start om kwart voor 3 en is met 35 minuutjes klaar. Het gaat hem niet vanzelf, maar hij wordt toch mooi tweede! Ik heb andere doelen….
Ik was totaal niet zenuwachtig. Waarom zou ik? Het enige wat me wat tegenstond was de weegschaal. Degene die altijd zegt beter te zijn dan ik, was al eerder onder andere omstandigheden gestart. Ik moest nog alles klaarmaken toen Vincent al klaar was, maar zenuwen bleven echt totaal uit. Nergens te bekennen. Ik ging inzwemmen en ik kon het keerpunt proberen onder toeziend oog van Vincent! Ik was zo trots dat het lukte dat ik al blij was voor ik begon!!
Precies om 15:55 ging ik van start. Mijn brilletje liep vol, maar ik zwom lekker steady. 1 op 2 ademhalen: kracht in de slag. En toen dacht ik: dit is de kans om een keerpunt in een wedstrijd te doen en die krijg ik nooit meer, dus ik heb het gedaan!!! Ik was zo blij dat het brilletje me gestolen kon worden. Netjes gezwommen in iets van 5 minuten.
Fiets snel pakken en naar Rob roepen van het keerpunt en dan hop, de fiets op.
Geen sokken, geen bidons, geen balast. Hoge cadans en veel bochten. Not my thing. Ik vloog 1 keer zelfs bijna echt door toen ik niet remde! Maar ik pak m snel op, schakel veel meer en durf meer op de fiets. Inhalen en tempo maken op het rechte stuk. Ik ging stiekem toch jagen op de 40 minuten, want het voelde erg goed.
Netjes tellen van de 8 rondjes met de fietscomputer en mijn horloge die elke 5km 30+ aangaf. Mooi zo. Werd ik blij van en ik bleef in het moment. Man haalde me in in de bocht en ik hem op het lange stuk. Het werd wel rustiger op en langs de baan. Ik moedigde Y nog lopend aan, wiens pa op mijn fiets had gepast. Netjes afstappen en nog een compliment voor mijn fiets in ontvangst nemen. Schoenen -de ouwe witte- zaten niet gelijk goed 🤬 en ik had wat trek, op de fiets al.
Lopen begon goed, maar niet keihard en niet 100% comfortabel. Ik moest de eerste kilometer al vrij diep. Volgens mij was ik de enige op het loopparkoers! De matten deden me denken aan Nijmegen en hoe goed ze het hier in Deventer toch voor elkaar hebben. Maar op het verre stuk na 1200m werd het toch vooral doordrammen en het maximale eruit proberen eruit te halen, hoe weinig ook.
Met nog 1km te gaan wist ik dat 40min niet zou lukken en op de baan kreeg ik enorme zij-steken. Mega-pijnlijk! Maar blijven rennen, want finishen zal ik.
Iets langzamer dan vorig jaar, maar blij dat ik er was zeg!! Moest meteen zitten om de steken te laten afnemen en drinken. Verder snel weer bij en geen schade of niks. Diëten is het nieuwe trainen, i say to me😀
Achtste van de 30 recreanten vrouwen. Officiële tijd 41:23 (tegen 40:54 vorig jaar)
Uitfietsen laat ik voor wat het is. De vakantie, de vakantietoetjes, de onaangename Nederlandse warmte en regen, het vliegtuig en een slechte nacht zitten nog in mijn systeem. Schemaslaafje laat het lekker even los. ‘t Voelt alsof ik deze week niet genoeg heb gedaan met nog geen 9 uur sport, maar er was iets met vakantie. 🙃 Daar leg ik me bij neer!