15 Mei – Werken! Welkom bij Metafoor.
Na een eerste dag werken met een wandeling in de middagpauze, is hardlopen misschien niet het beste idee! Maar ik voel me wel voldoende fit om naar de bootcamp te gaan. WANDELEND! Best lastig om niet te rennen, maar nu niks forceren met een koppie vol indrukken van de eerste werkdag is verstandig. Luister maar weer naar de mannen MV en M. Lekker doorstappen. Krijg je het ook niet warm van. Al met al toch 3 kilometer bij elkaar gewandeld. Dan de bootcamp. Het moest echt weer na een paar weken en ik wilde ook even buiten zijn.
Maar er waten veel mensen, veel gekwebbel en dus veel indrukken extra. Ik deed goed mee: 10keer de trap, terugwandelen, 3×10 schenen, veel arm kracht en keurig de dennenboom alle bomen langs. De buikspieroefeningen iets minder fanatiek gedaan, want toen had ik echt geen zin meer en werd ik wel moe in mijn hoofd.
16 Mei – Beetje fietsen.
De rode brigade is er weer! (oh nee….) Een hele dag werk met een soort cursus in Hoorn. Plannen. Indrukken. Informatie. Te moe om laat te willen zwemmen en bad timing. (nee he) En spierpijn in mijn armen van de bootcamp. (nee toch) 3x nee. “Mama, zullen we nú gaan fietsen dan?” Ik ging rustig, hij mocht rustig en de wind was ruk van opzij. Maar de ondergaande zon is erg mooi.
En de rust: we zien amper iemand anders! Even helemaal los gaan als er wind mee is en dan een nieuw pad ontdekken langs Kruidenwijk. Terwijl Vincent was hyperblij daardoor. Tegen het donker aan. Ik was niet al te moe, maar het ging ook niet zo hard. Fijn even uitgewaaid te zijn.
17 Mei Met Manuel rennen
Ik zag er met vermoeidheid en late nasi wel tegenop om te gaan rennen en dan met Manuel, maar het ging makkelijk. Na 4,5 km naar de “wc” in het bos. Vet veel en vuil. Dat was even minder lekker. Veel vliegjes op het fietspad. Veel kletsen. Ik had kalmer gewild, maar zeker na de stop voelde het uitstekend.
In het mooie bos. Manuel is fijn gezelschap en ik was blij dat ik hem mocht ophouden. 10km redelijk moeiteloos volgemaakt, maar me niet aan de opdracht gehouden van het schema. Vermoeid en ongesteld en vervuld van werk en alles. Maar wel een mooi hert en de rust erin gelopen.
Warrig verhaatje en zo voel ik me ook. Maar wel tevreden. En blij. En moe. En ook weer niet.
18 Mei – Open Water Clinic en fietsen
TriPassie gaf een open water clinic. Vincent ging er toch heen en ik moest hem brengen, dus ik ga ook. Steek je altijd iets van op! Leerpunten:
- een speer maken bij het zwemmen (tk -tip thenks!)
- dolfijnen bij de start (vincent weet dat!)
- massastart in water (tripassie)
- kijken en op iemands benen hangen (kh leert me dat, al kan ik dat bij haar niet)
- leuke groep (met verbluffende info via zg)
- schouders rekken voor en bij zwemmen (tk)
Leuk:
Oefenrondje met landlap en alles er in: erin dolfijnen, navigeren, in iemands voeten hangen, krachtmeting, landlap, doorjassen en ademhaling onder controle houden.
Minder fijn: - koud 🥶 al viel het me mee
- vincent die er uit moest vanwege kou
- warming up en rennen op zand doet pijn aan de voeten
- voorstelrondje, hou ik niet van voor mezelf
- vooraf geen enkele zin omdat ik ongesteld ben
- vaak plassen
Daarna zwommen we een proefrondje. Slag en alles is rustiger, kalmer en degelijker. Maar in de hele lichte golfslag aan de andere kant opeens misselijk en licht in paniek. Alle plezier weg en ploeteren en de mindset proberen te keren. Dat lukt. Doorzwemmen. Ik doe het nog niet zo slecht! Helder water, mooie ondergrond. De paniek ebt weg. Het moeilijkste is over de rekken en schelpenpad terug lopen. Ik voel me wanhopig dat ik misschien maar moet stoppen met triatlon en dat ik het niet kan. Ebt ook weer weg in de gesprekken naderhand. Wetsuit te laat uit gedaan.
Daarna gingen we nog fietsen, Vincent en ik. Een hele tijd later hoor! We hebben spelletjes gedaan op de fiets: wie is het. Dikke pret. Stroopwafels verdiend doordat ik de moeilijke die Vincent had, binnen 10 minuten toch gevonden had! Naar Haven toe top met wind mee: 27,7.
Toen werd het anders en daalde het gemiddelde razendsnel. Drinken op de dijk. Blije Vincent. Mooie omgeving en mooi licht. Vermoeide benen. Er was een training, maar ik hield me er niet aan. 2 blokjes geprobeerd, geen succes. Cadans aan het begin lekker hoog, later uit het oog verloren. 47 Kilometer vond ik mooi genoeg. En toen nog een koppeltraininkje er achteraan. omdat het kan. Soort van. Die benen doen het. Blik op oneindig. Niks moet.
Maar na 2,5 rondje park moet ík …. En niet te zuinig! Wandelen naar huis en dikke 💩. Douche is bezet en ik ga nog 1,5 ronde. Tempo steeds minder en ik moet het doen op doorzetten. Raakt ook op. Geen half uur, wel opmerkelijk lagehartslagzone.
19 Mei – 10 kilometer saampjes
McdB bracht de auto naar de garage en we gingen samen haar training doen. 10 Kilometer: 3 minuten joggen en 2 minuten wandelen. Ik wist waar ik aan begon en ik heb er van genoten! Na dik 5km wilde MvdB liever 2 om 2 minuten en ik pas me aan. Wel met de kanttekening: 10 kilometer gaan we halen! Gelukkig zet MvdB door.
We kunnen kletsen ondertussen, roddelen en genieten van buiten zijn. En ik kan een jellysnoepje testen en heb geen last van de stoelgang. Of dat komt door 2 witte bolletjes of door het gebrek aan tempo weet ik niet, maar de jelly was lekker (ja echt) en viel prima. Mijn spieren kunnen het tempo uiteraard prima aan, maar het is en blijft intervallen en dat voel ik ook na verloop van tijd! MvdB is en blijft een held van mij. Dat is niet afhankelijk van tempo of kunne, maar van doorzettingsvermogen en mindset en daarin is ze een groot voorbeeld.
20 Mei – Honderd Kilometer!
Het plan was om de 100km met koffiestop die in het schema stond in tweeen te splitsen: voor en na het eten, dus met ‘koffiestop’ thuis. Op de tijdritfiets deel 1; het racemonster, zo zei Vincent na een kort ritje. Twee keer beide plassen rond. Eerst maar het ‘verlies’ nemen en tegen de wind in. Maar het ging nogal lekker. Ik keek alleen naar de cadans en wattage, geen snelheid. Dat zie ik elke 5km wel. Ik nam niet het mooiemeisjespad. Ik had muziek aan. Cadans zeker 15/20km lang hoog houden en inspanning beperken. Ik wilde wel iemand persé inhalen langs de paarden, stopt ie! Knardijk was geen feestje met zijwind. Liggen op de fiets durf ik nog steeds niet echt. En dan de Oostvaardersdijk wind mee. Vliegen. Liggen. Genieten. Wow! Ik zie mensen in de verte en ik wil ze allemaal inhalen. Gedreven, maar beheerst. Ik weet dat dit tempo kilometerslang zo blijft! Boven de 40.
Ik maak 1 fotostopje en beslis dan om zo lang mogelijk door te gaan. Ik zit op 30+ per uur! Dan is 100 evt. haalbaar voor het eten in een wat kortere tijdsperiode. Maar niet naar Haven met wind tegen, Kromslootpark. Verstandige route zoeken. Goed drinken telkens. Naar Nobelhorst en de tegenwind valt me mee, maar ik accepteer het ook. Dan nog een keer rondje NP.
Nu kan ik de 100 beter gelijk volmaken. De fiets went, omstandigheden goed, ik oke. Toch merk ik dat het iets minder soepel gaat als de eerste keer de dijk over, maar ik ben aan de fiets gewend en lig nu net zo makkelijk. Lang op de dijk blijven en dan volgt tussen km 80-85 het lastigste: druk, hobbelig fietspad. Daarna ga ik over het net ontdekte pad. Tempo blijft fiks. Een man fluit me na en houdt me heel even bij. Haha. Ik voel me oppermachtig. Aan de andere kant van de Vaart terug. Nu gaan de 100 ook vol! Binnen 3u20. Ik voel wel wat: scheenbeen, schaambeen en rug, maar niet te heftig. En dan ga ik over het mooiemeisjespad terug naar huis. Honderd binnen op een 30 gemiddeld en een cadans van 80. Bidons leeg, gellie genomen en slechts 6min pauze. Niet kapot, maar wel trots en blij! Ik hoef niet opnieuw de fiets op na het eten. Task done.
21 Mei – Een social run en uitfietsen
Ik ging met een onbekende groep mee! Dat is echt ‘een ding’ voor mij, want ik ben niet sociaal, opschepperig of pas me makkelijk aan. Vind ik moeilijk om dan te praten met mensen die misschien wel sneller (en vast en zeker beter) zijn. Maar het viel mee. Ik kan prima praten en lopen tegelijk en er loopt niet altijd een ervaren 🥸 triatleet mee met de trailers.
Veel stopjes en laag tempo en zelfs oefeningen onderweg! Ik kan het best. En ik heb gekletst met M en met I na de pauze. Maar middenin pannenkoeken eten…. Dat kan mijn maag-darmstelsel niet, dus ik loop een extra stukje met de trailheld PL.
Ik ren liever dan pauze houden. Al dat stoppen is niks voor me om elke keer weer op te starten. Het gelly viel niet helemaal goed (steken), maar ik hoefde niet de bosjes in!! Matig netjes gegeten en uitleggen waarom ik niet kan eten onderweg helpt me aan tips om ORS te gaan proberen. Het is leuk zo’n groep, maar ook vermoeiend met veel indrukken en verschillende types. Ik heb minstens zoveel respect voor de laatste meiden als voor de herstellende rappe loper. Maar de laatste km alleen in het ‘contemplatieve’ stukje brengt me pas echt tot rust.
Ik loop dat stukje altijd als ik kan om te herdenken aan het gesprek met PL wat ik daar ooit had over hoeveel innerlijke kracht en zelfvertrouwen het leveren van een persoonlijke sportprestatie oplevert. 20km vond ik genoeg en prima zo. Had genoeg tijd gekost! De ochtend is voorbij.
We wilden nog gaan zwemmen na m’n trail met Vincent. Maar ik had net zo weinig zin als Vincent, dus we gingen maar even fietsen. Voor een ijsje en coole auto’s naar Blaricum. Tempo laag en ik probeerde de cadans hoog te houden. Maar mijn spieren vinden het moeilijk. Het ijsje is een welkome stop en we zien een Ferrari.
Dan terug. Met wind tegen. Het valt mee qua wind. Ik wil een stuk drukte ontwijken en over de dijk gaan, maar Vincent ziet op tegen volle wind-tegen. Het is maar een klein stukje tot de eerste afslag en hij is sneller. Ik daag hem uit: als je dijk af fietst tot Almere Haven krijg je nog een ijsje. En weg is ie, de dijk op. ‘Daar hou ik je aan’. Love it. Mijn kind.
Het ijsje krijgt ie! En een voorbijganger die wil kletsen. Alsof iedereen dat van me wil vandaag 🙄 door Haven terug de weg zoeken. We komen ook nog een scootertje tegen die ons vertelt hoe hard we fietsen! Gekkigheid. Niet meer zo hard, dat is zeker. Na 47km is het op bij mij. De laatste sportdrank helpt niet meer. Ik kan niet meer op de cadans letten, geen tempo meer maken en niets in me opnemen van de omgeving. Ik weet niet waar Vincent het over heeft en de weg naar huis is raadselachtig. Mijn zichtsveld is klein en wat ik in me kan opnemen nog kleiner. Een klein stukje nog. Ik ben echt erg moe en tamelijk hongerig van dit kleine ritje op heel laag tempo. Net ietsje teveel in 1 week geprobeerd te proppen. Ik zeg tegen anderen: je moet die grens soms over om te weten waar ie ligt. Ik weet het weer! Brein-aansturing 😞 En ik weet dat dit me veel hersteltijd zal kosten. Ik ben doodmoe en óp als we thuis komen.
22 en 23 Mei. Rust. Zo een keer het potje helemaal leeg trekken is vermoeiend. Dat kost hersteltijd. Veel. Op maandag bouwen we de kast van Vincent. Alle onderdelen naar boven slepen is een krachttraining op zich! Ik lees veel en hou me koest. Ik heb ook geen zin om iets sportiefs te gaan doen, en dat is opvallend! Op dinsdag werk ik de hele dag. Ik ga mee wandelen in de lunchpauze, maar hard gaat dat niet. En daar houdt het mee op. Voor mijn herstel is het uitstekend en Garmin is trots op me!
24 Mei – fietsen
Er blijft vermoeidheid hangen, maar ik ben altijd bang dat ik na meer dan 1 rustdag niet meer op gang zal komen, laat staan twee dagen! Ik heb hard gewerkt, veel nieuwe dingen geleerd en ideeen opgedaan aan alle kanten en toen wilde ik zo graag even fietsen! Dus hup- snel na het eten de tijdritfiets op. Vertrouwen bouwen met zijwind. De fiets en ik gaan lekker samen. We kwamen een hele grote blokkade vierdaagsekindertjes tegen, dus een ommetje maken via de Trekweg dan maar. Ik heb een beetje haast ivm Picnic die zou komen. Ik ging bewust liggen. De verwachtingen zijn nu hoog qua tempo. Ik hield de cadans hoog. De Knardijk viel mee met wind tegen. Omdat het rustig was. Mooi bankje ontdekt.
Muziek lekker hard aan. De dijk op was idd meer zij- dan mee-wind. Maar ik kan behoorlijk lekker liggen en hou de cadans op orde. Kom ik thuis, ben ik een uur te vroeg voor de Picnic! En daar heb ik de 40km dan niet voor volgemaakt. Baal. Maar…. dan heb ik wel tijd om te koppelen!
Het is even wennen want het komt toch anders van de fiets. Maar ja, ik had de tijd over en de muziek aan. Anders als de racefiets, maar lopen voelt oke.
Lekker het bos. En de lege ring. Mooi zonnetje en behoorlijk tempo zonder moeite. Ik haal gels op bij die geweldige jongen (wat wil je met zulke ouders) en dan moet ik toch weer 💩, dus na 5km kap ik ermee en wandel (snel 😆) naar huis. Ik ben ruim op tijd voor de Picnic.
25 Mei – fietsen met jarige job
Moe van het werk. We waren in Wateringen en onderweg heb ik ook de hele tijd met mijn collega gekletst. Ik voel me melancholiek dat ik al zo lang moeder ben van een grote vent inmiddels. We Etten pannekoeken ter ere van zijn verjaardag. En dan fietsen. Een laatste check voor de tijdritfiets met een ander zadel en een iets andere positie. De jarige job, die ging op mijn ttb op de dijk. Een moordmachine vind ie het.
Maar samen langs elkaar fietsen is lastiger dan alleen en het gaat niet zo hard. Ik hoef niet. En de verwachtingen zijn eigenlijk te hoog. Na 20km was ik de spirit totaal kwijt en het kwam ook niet echt meer terug. Beetje door de stad enzo. Blij dat ik weer thuis was.
26 Mei. Rustig en kort loopje
Doe ik deze week eindelijk keurig een training van het schema, gaat het hartstikke ruk. Ik was vooraf al naar de wc geweest, dus die darmen zijn leeg – dacht ik. Na 3km had ik al aandrang 🤬 niet heftig, maar mega irritant. Ik ken de route, ben nauwelijks geïnteresseerd in wat-dan-ook. Afstand is de moeite niet, tempo houdt niet over, niks te beleven of zien, net te warm en een vol koppie en nog altijd te dik.
Ik moest 5 keer 20 seconden versnellen en dat ging in elk geval lekker hard, maar niet elke keer harder: de vierde gooide roet in het eten. Bij de laatste spande ik me in. Tussendoor een suffe minuut dribbelen. Vanwege de plee nam ik de korte route de brug op. Ik maakte 5km vol (niet eens binnen een half uur) en ronde de training af tot op de brug bij de Laan der VOC. Toen wandelde ik (flink door) naar huis en door de 🚽 weer in met diarree. Zo heb ik er weinig vertrouwen in voor morgen. Ik ga maar wat doen.
27 Mei Tri Almere OD
Wit brood eten, maar wel slecht slapen. Ik zit echt een beetje met de voeding in mijn maag… Gelijk met Vincent starten en volkomen verwachtingloos zijn geeft weinig zenuwen vooraf. Maar die agegroup op 50 zien staan deed me echt wat – auw.
Ik ben nog lang geen 50, maar in de triatlonwereld wordt je in het jaar dat je een leeftijdgrens bereikt al in de nieuwe groep geplaatst. En zo sluipt er dan heel even een verwachting in, als jongste van de age-groep, maar die druk ik snel weg. Ik zeg mijn baas gedag als we de wetsuits aantrekken.
Het is wel leuk om dit samen met Vincent te doen, die het allemaal veel spannender vindt, omdat hij deze afstand nog nooit heeft gedaan! Even koud inzwemmen en dan redelijk vooraan starten en ‘mijn ding gaan doen’. Triatlon doe ik op routine. Eerst lekker zwemmen en een plekje zoeken en de buitenrand houden. Ik doe gewoon rustig aan, hoef niks van mezelf. Lange slagen en een beetje genieten. Iemands benen uitzoeken die de chip aan de verkeerde kant heeft. En dan, na het eiland even kijken naar de boei. En het brilletje even schoonmaken. De landlap scheen ik gestruikeld te zijn, maar ik zag en hoorde alleen KH.
En weer door. Ik kwam in een ritme van 1op2 maar wel heel erg steady. Lang vastgehouden. Heerlijk. Ik maakte me niet druk over mijn positie. Gewoon lekker terugzwemmen naar de boog. Ik ben niet de laatste en het is allemaal best wat ik doe. Even een blik op het horloge zegt me dat ik 30 minuten heb gezwommen en dan ben ik blij! Snel het pak uit, zoals KH me in de clinic heeft verteld.
Rustig wisselen. Ik ga niet winnen. En dan bijna te vroeg opstappen – brein kan dat niet: ze roepen “opstappen na de streep” en ik hoor opstappen en er staan mensen stil en ik zit met de handschoentjes en dan wil ik opstappen, maar ze beginnen te roepen en ik ga wel even iets verderop opstappen. De handschoentjes gooi ik naar Rob.
Haven doorhobbelen en dan gaan liggen op de dijk. Mijn ding doen. PianoMan zingen, mensen kijken en trappen. Ze halen me allemaal maar in. Ik heb voor mijn doen alvast prima gezwommen en mijn fiets was bij lange na niet de laatste van de rij in de wisselzone! Cadans hoog houden hier op de dijk en me niet teveel inspannen. Wel gelijk drinken, want ik heb toch wat trek. Ik hou mezelf bezig, al weet ik niet meer waarmee. Consolideren en niet moe worden. Wind mee is iets leuker, maar de weg is slecht. De houding en fiets zijn oke. Ik neem een fruit gellie voor het Rooibos.
Keren is duidelijk mijn grootste probleem 🙂 Ik span me even in als W me inhaalt, maar waarom zou ik? Laat ze maar stayeren. Ik ben gewoon dit ouwetje en doe mijn eigen ding. En dat is dan even ergeren aan het feit dat ze stayeren en zij op die manier blijkbaar sneller is dan ik. Mijn maag reageert, dus ik drink alleen maar vanaf nu. En ik fiets. Alles boven de 30 is voor mij uitstekend.
Er zitten ook nog mensen achter me, en ze halen me in. Haven door blijft ruk en het lijkt opeens of ik de laatste ben, als ik niet beter zou weten. Rustig de fiets wegzetten en plassen in de zone (sorry kind) en dan gaan rennen.
Even onverhard en ik voel goede benen. Voor nu. Ik heb NIKS aan eten bij me! So be it. Kleine stappen maken en me niet inspannen. Dat staat op het schema: niet te hard de wisselzone uit rennen. Drukte, lachen en ook hier doen wat mij past. 5:23 is te snel, dus ik zak wat af, maar het tempo blijft 5:30. Al haalt iedereen me in, dit is ikke-nu.
Blijven rennen en water over me heen. Is het warm? Ook dat accepteer ik. Ik ga gewoon niet wandelen tot het echt nodig is. Dat verwacht ik pas aan het einde. Ik neem water aan, maar koel mezelf er meer mee dan ik kan drinken. Ik handel 5km af onder 28min en voel geen last van maag/darmen. Ik heb het wel naar m’n zin. Zwaai naar iedereen. Ik moet niks. Ik zie ze allemaal en vooral mijn eigen kind die het totaal te makkelijk lijkt te hebben. Ik weet wel beter! Zelf voel ik maar weinig moeite en de hartslag blijft ook verraderlijk laag.
In ronde 3 pak ik per ongeluk Isostar en 3 slokken wandel drinken. Heb ik toch iets binnen. Omdat tijd of positie mij niet boeit, maakt het ook niet erg veel uit. Derde rondje gaat goed, mijn darmen en ik vinden dit steady tempo rond de 5:30 helemaal oké. De vierde ronde is rustig qua publiek en veel lopers zijn al gefinisht en ik hou prima vol. KH, HB, de docent die tips naar iedereen roept (nuttig ook nog), M, wiens naam ik moest bedenken, de jongen in de rolstoel: fijn publiek. Na 9km kikte er toch wel wat tekort in: vermoeider en even hongerig. De hartslag is opgelopen en ik voel even de zwaarte. Maar ik ben er bijna en mag naar de finish. Nog 150 meter, zegt de knul voor de 300ste keer en ik denk: sjit, ik moet nog 250m. Het was net te kort voor 10km.
Ik heb niet gekeken naar de tijd onderweg, maar het zal onder de 3 uur zijn. Pas na de finish draai ik me om: 2:46 & 2de is een verrassing. Ik ben er niet moe van. GEEN PROBLEMEN. Gewoon gedaan zonder moeite!!!! Niet vermoeid, geen trek, geen pijntje – helemaal niks. Nog geen blaar of iets. Het voelt als te makkelijk en dat was het inspanningsnivo dan ook. Mooie cadans en fijne tempo’s. Leuk om te doen. En trots op Vincent natuurlijk. En dan sta ik op het podium!
Dat voelt gek. Incompleet. Ik heb mijn best niet gedaan, heb niet afgezien, ben niet stuk. En toch ben ik op 1 na de beste. Van de tien vrouwen ook nog eens. En als ik een categorie lager had gezeten was ik ook derde geworden. Het is fijn dat Vincent niet de enige is, maar ik voel me niet overweldigd of goed. Ik wacht ook ‘s avonds nog een beetje tot ik vermoeid raak, maar ik heb energie om alles op te ruimen en ik ben gewoon prima bezig geweest. Lekker een hamburger eten en die halen en naar huis lopen, daar merk ik niks van. Ik kan het niet goed uitleggen, maar een podium voelt zo niet verdiend! Er zijn er een paar die het opmerken: KH appt me over mijn zwemtijd en hoe goed die is en mijn trainster vind dat ik ‘mijn dingetje’ toch maar mooi “verrekte goed” heb uitgevoerd! Maar ik… heb een mooie training gedaan voor de Hardman. Nog 3 maanden te gaan….
28 Mei – uitfietsen en op het bankje zitten.
Muziekje mee, korte broek aan en op de racefiets een beetje uit gaan fietsen in mijn eentje. Mijn benen vinden duidelijk iets anders dan mijn hoofd; mijn hoofd zegt ‘het gaat prima, nergens last van’, maar mijn benen, die ploeteren de rondjes tegen de wind in maar moeizaam voor elkaar. En er is veel wind. Heel veel wind. Op de dijk heb ik ‘m mee en dat gaat wel goed, maar de cadans wordt geen hoogvlieger. Ik heb gister 4 keer naar het bankje gekeken en vandaag ga ik er zitten. Ik rij binnendoor naar Haven en daar moet ik wandelen vanwege een muziektentje. Er is vandaag geen plek voor fietsers. Na 30km ga ik zitten.
Dit wilde ik. Echt rust vind ik er niet, maar de gelatenheid hou ik wel een beetje. En dan terug via de Kemphaan. Een klein beetje zwerven is oke, maar ik ken mijn stad. Ik heb veel wind tegen en het voelt niks easy! Ik maak de 45 kilometer niet vol en de cadans ligt onder de 80. Maar de spieren voelen iets beter aan. Als ze mogen zitten.