10 juli – De Noorderplassen West Triatlon – 500m zwemmen/17,5km fietsen/5km “hardlopen”
Ik kan níemand uitleggen hoe onwijs moeilijk het is om te starten aan iets waarvan je wéét dat het niet goed zal aflopen.
Ik was een half uurtje eerder weg van het werk, maar het was alsnog haasten en onrustig ook weer met nederlands herkansing en MW halen. En eten. Mijn voet deed gelukkig geen enkele pijn meer. De hele dag al niet. Daar word ik blij van. Als ik echter op de parkeer-wisselplek even probeer te rennen weet ik het al: geen pijnloze triatlon mogelijk. En dan starten. Gewoon het water in springen en denken: waarom?
Dat vroeg ik me dus de hele tijd af; waarom, hoezo, waar doe ik dit voor? Ik vond er geen reet aan.
Simpel als dat: geen motivatie. Evenmin beenslag. Zelfs overwogen om te stoppen. Kalm de boei om en dan zon tegen. Superlastig. Kan er ook nog wel bij. Ik zag iemand voor me kijken en dacht: dan volg ik jou dus. En toen zat ik al op 500m en was ik er. Trapje op, slippers aan en pijn lijden. Vreselijk. Ik maak geen haast en kan dat ook niet. Haal me nu maar in. Wandelend het wetsuit uit en elke stap gevoelig. Met de fiets naar de streep lopen is zelfs niet leuk. Fietsen dan. Ik wist al dat dat geen probleem is, ook niet na de 160km van gister. Maar ook dan is motivatie een ding. Die zit niet in mijn hoofd. Mijn benen zijn oke.
Oh, horloge pas na 1km op fietsen gezet! En vastgeklikt. Weer geen animo. Weer dat zeurderige waarom-zou-ik. Ik ken dit kunstje. Ik lig en fiets. Period. Ik doe mijn best niet, hoef weer niks. Ik stayer even, maar zelfs daarvoor ontbreekt de wil. Ik doe het niet slecht, maar mijn hoofd is in minuer.
In de wissel zie ik M en Z en even later gaat er een knopje om: ach, laat ik die benen hin werk maar doen en eens even doorpushen. Waarom ook niet? Dat doe ik nog een km of 7. Ik drink ook veel water en ik neem zelfs een gellie! Ik verhoog het tempo flink, al weet ik dat het om niks is. De wissel in en weer kalm aan met sokken en strikken.
Ik ren weg en weet al dat het m niet word. Het doet zeer. Ik ren langs de mensen. Rob zegt: stoppen he, maar dat is geen optie meer. Ik ga nog best hard met 5:45. Na 600m ga ik wandelen. Misschien helpt het? Niet echt. En niet makkelijk tussen alle snelle gasten. Ik denk in punten: wandelen tot een hoek ofzo. De eerste km te hard. Wandelen en rennen wisselen, maar het was echt pijnlijk. In mijn hiel en mijn hoofd. Bewust hoor.
Z vond me wel een held. Ha! Rondje 2 meer wandelen. So be it. Ik leg me er bij neer. Ik voel me dom. Maar is dat zo? Een keuze? Na km 3 (21 min) ga ik joggen. Kleine stapjes, laag tempo. Het ritme verdooft. Heerlijk! GN haalt me in en maant me echt goed op te letten en niet teveel te rennen. Maar het gaat dus een kilometer lang lekker. MW haalt me in. Ik ren een km lang door. En dan ben ik alleen. Laatste. Maar niet de zwakste! Ik drink nog wat en lach een beetje omdat ze me stoer vinden. Ik ren nog. En dan de finish in zicht. Was iedereen maar weg… ik vind rust prima! 35 min over 5km. In het volle zicht onder luide aanmoediging komopAnke ga ik WANDELEN.
Ik heb alle lef van de wereld. Niks te verliezen. Wandelend de finish over. Binnen 1,5uur. Laatste! De pijn valt dan mee. Is er, maar een 3. Maar de pijn is terug. Als laatste “win” ik een rugzak en een bidon, maar sorry- dit moet onbegrijpelijk zijn. TK vraagt meteen: pijn? Lijkt me een prima vraag, maar ik heb niet echt een antwoord. Op dit moment heb ik pijn en voelt het niet goed. Morgen maar weer zien….. Ik schrijf aan Joyce: “Pijn werd minder toen ik laatste was in alle rust hobbelend op een tempo van 6:40 en ik (hardop) tegen mezelf zei dat ik niet dom was, maar sterk. Dat ik kracht in me heb. Dat niemand ín mij kan kijken. Dat ik een doorzetter ben, Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Dat ik een doorzetter ben. Dat ik oke ben. En dat het goed komt. Omdat ik goed genoeg ben. Tegenover de kerels die 40 fietsen, de dames die 4:30 rennen en tegenover iedereen die gebleven is voor mij en dan gaan wandelen naar de finish. Ja. Ik heb lef. Ik laat me door niemand iets wijsmaken. Maar het dringt niet door bij mij.“
11 juli. Fietsen, shockwave en… de rest
Mijn voet deed vanmorgen vreselijk veel pijn (en vannacht nog meer, want toen lag ik er over te piekeren) en de fysio was verbaasd dat ik eigenlijk al een keer pijnvrij was geweest (gister dus echt). De shockwave sloeg nu direct aan. Ik denk dat ie doorheeft dat ik wat meer aankan en we hadden het over fietsen. En de pijn is weer zeer sterk afgenomen. Als ik wegloop is het zelfs even helemaal WEG. Later op de dag niet veel last meer. Helaas voel ik nu alle andere pijntjes (scheenbeen rechts, spierpijntje, rechtervoet doet eigenlijk ook zeer, maar totaal verwaarloosbaar) weer, da’s jammer. Ik hoop dat ik er met 2 weken echt vanaf ben, maar ik weet echt niet of ik dan genoeg loopinhoud heb om over 6 weken een marathon door te komen. De wil is er, maar of ik het kan is de vraag.
Deze oefening op de trap is meer voor mijn achillespees en die op de handdoek is echt voor de peesplaat. Nou, dan doe ik ze wel allebei!
Ik heb een fietstraining staan met een cadansopdracht. Ik heb niet meer zoveel zin in fietsen. Onbegrijpelijk voor mijn fietsminende trainerster. hahaha, nou krijg ik aan het einde van de dag van mijn kind die stage loopt bij mijn trainster én mijn trainster op mijn kop dat ik de training niet goed door had! Tja, dat heb je als moeder die ook een betoog voor Nederlands moet schrijven en de was moet verzorgen en taxi speelt en tussendoor ook nog een beetje wil sporten. En dan doe ik een hoop keer cadans verhogen te weinig en komt het nog slecht uit ook. Net als ik omhoog fiets of met oversteken zit. Ik had slechte zin op de fiets, omdat het druk was en ik baal dat ik weer moet assisteren bij school en die irritante onzekerheid of het op tijd goed komt met mijn voet. Kortom: niet een best fietstochtje en ik was blij dat ik er na een uurtje mee klaar was! (geen idee of het anders langer had geduurd) Aantal foto”s: NUL, want ik ken het wel en ik vind het wel prima zo. En de cadans is alsnog ruk. Net als zondag. Jammerdan.
12 juli Terug naar het hardlopen alsjeblieft…...
Ik moet het proberen…. Joggen. Twee wandelpauzes. Na een kilometer 250m wandelen. Dan tot uit het bos en weer 250m tot 3km vol is. Weinig pijn. Gevoelig. Niet pijnlijk. Wel traag. Mooi licht. Prettig tijdstip. Ruikt lekker.
Alles gaat goed. Stilte. Rust. Kalmte. Gedachten die rondfladderen. Puzzelstukjes die passen. Een glimlach. De geur van een boom. Het geluid van de stappen. Donkere bomen. De volgende bocht. Verwaaide takken. Dankbaarheid. En ook wat zorgen, over een marathon…. Stamperige platvoeten. Dik. Vermoeidheid van de dag. Krachteloos. Moeiteloos. Maar vooral: zowat pijnloos.
13 juli – De pees gaat steeds beter en beter, maar aan sport doe ik niets vandaag. Ik werk!
Dinsdagochtend ietwat stijf even. Overdag eigenlijk geen last. Veel zitten ook. Een 1. Als het herstel zo doorgaat, ben ik blij! Ik kan goed herstellen he?! Hardlopen licht gevoelig. Voelt wel stamperig. Ik kan nog rennen maar niet meer lichtvoetig, gemakkelijk of vanzelf. Na de run beetje gevoelig en geprikkeld. Na de oefening is dat nog meer. Vanmorgen (woensdag) bij het opstaan pijnlijk. Vier. Zorgelijk, maar zo voelt het niet meer echt. Ik ga werken en s middags is de pijn en stijfheid zo goed als weg. s Avonds is de pijn weer echt weg. Herstel kan dus ook snel.
Vrijdag 14 juli 20km infietsen-4hard-2rust-3hard-2rust-allerhardst-2rust-15km uitfietsen, een koppelloopje en zwemmen.
Manuel ging mee. Die fietst normaal harder en ik heb het idee ook minder samen als wel kop-over-kop. Ik zag mijn vriendinnen M en M en die riepen: en je gaat straks ook zwemmen! Ehhh-jaaa, én lopen aub. Op de dijk fietsten we wel saampjes en moest Manuel aanhoren hoe havo4 (weer niet) werkt met herkansingen en verder ging ie áchter me hangen. Beetje 😒 wel, want ik vind dat mijn recht haha. Maar ik doe ook graag mijn eigen ding. Het is mijn training en mijn 4km hard. Ik had weinig data, want de fietscomputer was leeg. Heerlijk! Dus op gevoel. Ik ging erg hard vond ik, de 4 en de 3km. En slapjes in de rust. Alleen lastig met stad/oversteken/stoplichten. De 2km was tegen de wind in en toen kon ik niet harder als ik nu deed! Zit m in de kracht in mijn benen. Doe ik vooral zelf, niet stayeren.
Ik dronk niet zoveel. Wind tegen heb ik Manuel mooi voorgelaten. Ik mocht toch uitfietsen. Het ging me goed af, dit fietsen. Niet vanzelf, maar 50km fietsen (ik moest en zou ze volmaken) vind ik al ‘gewoontjes’. Ik had al de compressiesokken aan. Hoge cadans is een beetje weg. Ik vond hard gaan trouwens wel leuk, ook al is t lastig.
En dan gaan hardlopen. De ‘ouwe’ Ascis aan. Ik had weinig echt last van de voet meer. In het begin voelde ik ‘t. Lang niet zo erg als maandag; gewoon gevoelig. Prima mee te lopen. Ik ging lekker veel onverhard. Door het park, het bos. Tempo was redelijk en na 1km voelde het niet slechter. Ik hobbelde dus verder. Nam wel het verharde pad achterlangs en dan een ommetje. Een gellie op de trap!!! En dan weer onverhard. Ik dacht even het fietspad te nemen, maar onverhard is beter.
Mijn hartslag liep wel wat op. Maar van tijd tot tijd voelde ik zelfs geen pijn meer en kon ik aan andere dingen denken en het loopgevoel weer vinden! 💚. Soms even stappen over de takken en dat is meteen volkomen pijnloos, maar wandelen is niet nodig.
Ik maakte door het park de 5km vol. Blij mee! En het tempo weer ietsje beter. Eenmaal thuis geen pijn, maar later moet ik na lang stilzitten de eerste passen even opstarten. Die zijn dan pijnlijk. Het gellie viel supergoed. En mijn loopcadans is echt prima. Ik voel me juist wel slofferig en stamperig. Hopelijk kunnen we dit nog iets uitbouwen en herstel ik verder zelf. Mijn weegschaal is overigens mega onbetrouwbaar: ik weeg ‘iets’ tussen de 71,1 (graag) en 75,3 (😖), afhankelijk van de plek waar dat ding staat. 🤷🏼♀️ ik voel ongeveer 72kilo.
En toen ‘s avonds nog zwemmen, want dat is er gister niet van gekomen. Ik ga met Z. Heerlijk kalm en easy gezwommen. Z houdt me niet bij om achter me te hangen. Als ik rustig ga, gaat het ook nog flink genoeg. Sluisje, richting brug en terug. Ik had last van een uitgroei in mijn nek. Terug zwom ik echt helemaal heerlijk in mijn element met ademhaling 1op3. Heel relaxed. Z was wat later, ik kreeg visite en zij ging nog een rondje extra. Ik kon niet mee helaas.
Blij dat ik weer alledrie de sporten op 1 dag heb gedaan. En van mijn voet geen last of nauwelijks.
15 juli – De KlamerRit
Sorry, ik vond het niks. Een Social Ride met een groep. Ik ben dan ook een beetje met het verkeerde been uit bed gestapt van een nacht te weinig slapen. Niet dat mijn voet echt pijnlijk is ofzo, dat gelukkig niet. Ik ben niet sociaal (haha), niet van de groepsrit, niet van bochtjes en vooral niet van dicht op elkaar fietsen. Ik ben geen held en niet zelfverzekerd genoeg en ik zie te weinig.
Ik ben geen held met fietsen en mis fietsbeheersing. Dan ben ik onzeker dat ik mensen ophou of dat t gevaarlijk is. Ik dwong mezelf wel vaak te drinken en mee te doen. Goeie les.
Uit de wind blijven en dat de ander de route doet is wel een dikke plus. Ik had geen data over snelheid of iets. En dat werkt goed voor me. Ik fietste met Vincent. Op een derde van de groep van zo’n 25 mensen. Deden we lekker spelletjes van wie-heb-ik-in-mijn-hoofd. De route was wel prachtig, echt geweldig. Heerlijke wegen. Meer dan eens dat ik dacht: hier heb ik al gelopen.
Bij Boshuis Drie in Speld, waar ik met Joyce de Ultra liep, stoppen we. Even prettig, maar voor mij is de groep te groot. Ik heb niks met deze mensen. Niks. Dat Vincent daarna valt helpt bij mij helemaal niet. Het is gelukkig niet erg, maar ik laat m even. Ik werd na 65km ook wat vermoeid, maar dan at ik extra een gellie en ik ging de cadans wat hoger zetten.
Ik ontdekte dat ik dus echt wel heel goed ben met heuveltjes! Daar merkte ik dan echt weinig van en dan ging ik moeiteloos inhalen. Nooit gedacht. Het duurvermogen heb ik absoluut. Na 70km werd Vincent ook moe en dat leek me in de groep wat gevaarlijk. Dus we gingen naar achter en hij moest plassen en we vonden het niet erg om het laatste stukje samen te doen vanaf Zeewolde. We hadden wind mee langs het water (dat hielp mee), Vincent kon zich goed voelen omdat hij de route had en we zijn nog even gestopt zodat hij een gel kon eten. We hadden samen weer lol. Zo saampjes zonder groep kwam ik tot rust. Soms is het goed te weten waar je niet goed in bent. Ik ben niet moe van 100km en supertrots op Vincent!! Voor hem is het echt een flink eind. Ik heb nauwelijks last van de voet gelukkig. Eigenlijk zo weinig dat allebei de benen en voeten nu pijn doen. Ik heb veel gellies gegeten. En ik heb voldoende gedronken. Cadansje matig. Ik denk dat ik voortaan alle social rides aan me voorbij laat gaan. Ondanks een lekker tempo en dat ze me uit de wind houden.
16 juli – fietsen en 10 kilometer hardlopen koppelen!
Vincents fiets heeft wel geleden van de val en is even buiten dienst. Mocht hij op mijn tijdritfiets.
Ik stap moeiteloos op mijn racefiets. Geen enkele last van de rit van gister. Nu wel meer wind. Het zou een kort tochtje zijn. Trekweg op wind mee gaat Vincent er vandoor. Ik vind het enger dan hij 😆. Daarna door het bos hij voor me weer terug. Gaat ie zich lief inhouden… maar ik draai een hoge cadans en ga lekker. De stad door is altijd gedoe en vertraagd zwaar het gemiddelde tempo.
Geen pijn. Dat is het eerste wat ik denk na 200m. En na 600m nog steeds niet.
Na een km jubel ik! Ik voel het amper. Dus niet wandelen en veel onverhard pakken. Lekker tempo, ademhaling kalm en het gevoel is er weer bij. Blij ei!
Stukje verhard ook prima en km 2 ietsje sneller. Nog altijd helemaal perfect. Km 3 nog iets sneller dan maar. Zit ik al op 6:03! Het zijn slechts seconden, maar het voelt zoooooo goed! Na 3,5km voelt het opeens echt weer als vanouds. Mooi basistempo, goed in het gevoel en nauwelijks een reactie. Ik kan echt een beetje aanzetten en dat lukt in km 5 in het park zelfs prima. Maar dan gaat de pees wel wat aandacht vragen. Ik loop 5km in 30:20 en ben blij.
Maar de gevoeligheid zet wel door. Km 6 vertraag ik en door het bos is nu wel gevoelig. Niet pijnlijk. Na 6km ga ik wandelen op het bospad. Dan meteen geen last, maar wel als ik weer begin. Ik neem het trapje om en km 7 gaat traag. Ik moet ook schijten. Na 7,5km de bosjes in. Geen krokodillen 🐊 meer, wel veel muggen 🦟. Haal ik 10km voor de badge? Ja! Ik blijf geloof ik anderhalve km rennen, zeker tussen 8 en 9. Maar het tempo en het gemak is helaas weg. Pees trekt. Ik wandel nog een stukje na 9km in het park en wil graag een gemiddeld tempo van 6:30 behouden. Stukje door de straat nog een keer wandelen voor de peesplaat. Ik ben onwijs blij dat ik t heb gedaan en gehaald! Tempo 6:26 en met 💩 pauze 6:45. Vind ik goed genoeg!! Mijn conditie is top, mijn pees weer minder fijn (3) maar die kan aan het werk om te herstellen, maar onafgebroken moeiteloos 10km lopen vinden de spieren wel lastig. Pfoe, nog 6 weken en dan dit keer 4.
17 juli. SPIERPIJN!!!!!
Ik heb heel veel spierpijn in mijn rechterbeen.
Spierpijn!!!!!!!!
Mijn rechterbeen en knie deden zeeeeeer.
Toch anders dan een pees.
Vreselijk. Ik heb nooit spierpijn.
Gister te lang gewacht met douchen?
Teveel andere spieren gebruikt bij het lopen?
Verkeerd gelegen?
In tegenstelling tot andere doorzetters die door hun ‘ziekte’ vanuit bed moeten werken, maar wel 4km kunnen zwemmen (?) vroeg mijn ouwe lijf om rust vandaag. Onrustige werkdag. Huishoudelijke klussen. Thuis bijpraten. Een rommelig en overvol schema voor de komende weken. Mijn lijf vroeg vooral niet om fietsen of sporten.
VEERTIG NACHTJES SLAPEN NOG MAAR!!!!
Dan doe ik de Hardman. ANYWAY.
Toch maar gewandeld met de collega’s en met Rob in de avond en dat hielp tegen de spierpijn
De voet is licht geveolig. Maar da’s logisch als de rest pijnlijk is. Dan voelt het niet zo erg.