12 augustus – Zwemmen bij de TVA en nieuwe fietsschoenen proberen en “hardlopen”
Midden in de nacht wakker met pijn aan mijn. LINKERknie. Opgestaan met pijn in het rechterbeen. Licht en niet zorgelijk. Beetje warme peesplaat. Niets écht erg, maar ook niet pijnvrij. Wel een keer wat trek in plaats van misselijk ’s ochtends. Al is dat snel over. De regen leek frustrerend, maar de rust deed me even goed. De oefening doen was simpel zat, maar de peesplaat gaat niet over ervan. Filmen was leuk, maar mentaal zwaar: ik wil ook lopen!!! Dat gevoel van vertrouwen weer hebben in mijzelf. Van soepel bewegen. Dat het lichaam gezond voelt in plaats van moe. Slecht eten en onrustig.
Dan lekker gaan zwemmen. baan 1 voor mezelf, ook zonder lijn. Blik op oneindig en op en neer zwemmen. Geen keerpunten. In het begin even minder afzetten. Ik telde de banen mee. Dat ging best goed. Leidt lekker af. Ik telde eerder te weinig dan teveel. Mijn brilletje besloeg, maar Vincent zou me er uit halen, dus ik hoefde alleen maar te zwemmen. En dat deed ik. Er zat best een lekker tempo in. Maryvonne gaf me onder water duimpjes en dat vond ik zo onwijs ontzettend lief!!!!! Deed me echt heel veel! Ik weet zeker dat ik goed zat met tellen. Echt waar. En ik zat zeker op 2250. Het horloge hield het op 2150. Niet Waar. Maar anders was het toch een mooie 2:01. Wel alles met achtje.
‘s Avonds gaan fietsen met muziekje op. Stukken rustiger dan gister met ebikes. Wel in de stad even opstarten. De schoenen zijn top. Ze zitten lekker en er is ruimte voor de tenen. Op de dijk ga ik weer lekker. Solo en op mezelf. Beetje liggen en soms ook niet. Beetje drinken. Dikke wind mee. En zon in de rug. Niemand gezien op de dijk. Knardijk hing ook nog onverwacht lekker. En toen de ‘achtbaan’ Fietspad. Vond ik echt heel leuk. Ging ook nog best goed. Soms een stukje filmen met GoPro. Ik ging nog een keer de extra 5km maken. Alleen het horloge aan dus ik zag het gemiddelde niet, maar ik doe t er voor. Dit gaat al redelijk makkelijk.
Op de oude witte Asics. Pantoffeltjes. Verdulleme. Die schoenen zijn op. We liepen voor melk en brood naar de Plus. Wandelen. Meer is het nog steeds niet. De peesplaat gaat niet meer pijn doen. Ik stap stevig door. Gaat ook prima. Maar het is geen hardlopen. Rennen over de busbaan (20 stappen slechts) voelt al wat beter. Maar stijf en onzeker. Even in de supermarkt. Het licht buiten is erg mooi. Ik loop nog door het park om weer op 4,2 te komen. Zelfs Justine kan een halve marathon rennen. Hoe Moet Dat Over Twee Weken?!?!?!
Aan alle mensen die iets te klagen hebben, een probleempje ervaren, hun tegenslag moeten delen op alle social media:
- Voor dat meisje wat vorige week op insta deelde dat het allemaal letterlijk niet lekker liep en dat haar marathon in Chicago in gevaar komt met kniepijn en vermoeidheid. Fijn om te zien dat je nu vakantie hebt en alweer 12 kilometer hardloopt op 5:30 gemiddeld.
- Voor die knul bij wie het elke keer weer in zijn kuit schoot en die maar niet wilde afvallen in de sportschool. Goed om te weten dat je in de Italiaanse zon weer een halve marathon liep en kon fietsen als een malle.
- Voor de vrouw die wordt geroemd om haar doorzettingsvermogen waarmee ze door trainen voor een hele triatlon uit een rolstoel kwam. Met haar aandoening traint ze voor de derde hele triatlon en ze fietst harder dan ooit en zwemt mij er met gemak uit. Ze hoeft zich geen zorgen te maken om de cut-off tijd. Ze traint er hard voor en krijgt loon naar werken, maar anders zou ze haar tijd wel steken in de benodigde aanpassingen. Ik wacht op antwoord van de organisatie of de cut-off tijd strak op 15 uur ligt.
- Voor de jongen die de honderd mijl zag vervliegen toen hij zijn enkel verzwikte. Je hebt nog tijd zat1 Inmiddels loop je ook alweer en is de verrekking over. Het ga je goed!
Voor alle klagers, zieligdoeners, aandachtsorgels en iedereen die geroemd wordt om zijn of haar doorzettingsvermogen, er zijn er een paar die écht iets hebben. IK, de ultraloopster die een hernia heeft en een blindedarmontsteking. Je hoort haar niet, want ze kan echt niks meer doen. Mijn vriendin met haar fibriomyalgie, die net weer 15km kan rennen! Of die andere met 2 kleine kinderen die de helft van de tijd bij hun vader zijn. Dat zijn stiekem wel de helden, die niet klagen of om aandacht vragen.
Maar nu ben ik de doorzetter. Het zit mij niet mee. Begin juni is mijn peesplaat van mijn linkervoet in de knel geraakt. Een ontsteking. Ik heb de halve triatlon in Hoorn afgebroken voor het looponderdeel. Shockwave Therapie, Cranio Sacrale Therapie, rust, fietsen. Meer was het niet. Ik ging na een maandje weer wat hardlopen, maar toen schoot het in mijn rechterbilspier, waardoor ik mijn been niet meer kon bewegen. Meniscus rechts raakte “uit vorm” en toen had ik meerdere klachten. Uiteindelijk lijkt het in mijn darmen te zitten. Die zetten ietsje uit, minder plek voor de baarmoeder, minder ruimte in het bekkengebied en dan verdrukt de boel. Ik ga anders eten, andere schoenen en vooral veel looprust. Niks meer stukmaken.
De droom van de Hardman. Het gaat niet meer om de hele triatlon, het gaat niet over het zwemmen: ik moet zo goed mogelijk de marathon doorkomen. Soort van hardlopend of deels wandelend. Ik kon altijd hardlopen, altijd me soepel bewegen, geen pijntjes, nergens last van behalve mijn hoofd en mijn twijfel. Nu is er alleen nog maar twijfel en is het zelfvertrouwen op het dieptepunt. Maar ik ga starten! Ik zwem beter dan ik bij de Frysman kon, ik fiets harder dan ooit eerder. Ik hoop dat ik de tijd krijg. Op deze finishlijn ben ik zo op gebrand….
13 augustus – Fietsen – nog 1 lange rit samen met Vincent
Het Challenge rondje nog maar een keer fietsen. Vincent ging mee, ik ken de weg. Ik ga op de tijdritfiets. Vincent gaat heel rustig, omdat hij verstandig is en er nog veel komt, maar voor mij is dat niet genoeg. Ik heb energie zat! Mijn rechterbeen is niet meer moeilijk, mijn peesplaat is nog hooguit een 1. ik voel me goed en behoorlijk vol vertrouwen. Nee, ik ben niet uitgerust. Nee, ik ben niet zelfverzekerd. Nee, ik ben extreem slecht voorbereid. Maar ja, ik ga gekkenwerk proberen. Langs de dijk met wind mee ga ik stukken vooruit en wacht dan op Vincent. Dat is ook voor het eerst ooit!
Ik ben bang op deze fiets. Liggen is eng, het kan te hard, ik mis de controle. Mijn hoofd is al bezig met de hele triatlon. Ik ben blij dat Vincent verstandig rustig aan doet en het niet te zwaar heeft. Jammer dat ik het te licht heb, maar het is goed. Op de Doddaarsweg fietsen we samen. Zijn tempo. Mijn cadans is niet zo hoog, maar ik durf steeds beter te liggen. Bij de brug net in het Horsterwold houden we de standaard plasstop!
En dan langs de paarden én de koeien. Op de Winkelweg gaan we een woordslang doen over levensmiddelen die je in de winkel kunt kopen. Het leidt lekker af op die lange saaie weg. Het is voor mij even nieuw, dat stukje om richting de Eemhof. Op de dijk richting Haven ga ik weer extreem soepeltjes en van tijd tot tijd wat harder. Dan wacht ik op Vincent.
We zien de regen over Almere trekken. Onheilspellend…. We vangen nog een keer een paar druppels en dan gaan we een ijsje eten bij Mariola. Of twee….
En ik krijg water in mijn bidon. Ik moet plassen en tot de brug ga ik hard en dan heb ik alle tijd om te plassen. Even langs alle enge hobbels en dan wind mee en mooi helder weer.
Vincent is erg moe en ervaart de man met de hamer. Ik ben superfit! Gek is dat, meestal is het omgekeerd. Ik had graag de 120km volgemaakt, net als Justine die me geantwoord heeft over de Hardman en de niet al te strakke cut-off tijd.
Mijn benen voelen sterk, maar er blijft te weinig tijd over als ik extra kilometers maak. Daar baal ik van ja, maar ik voel me nu toch sterk op de fiets en klaar voor de uitdaging in Ierland. Qua fietsen. Ik ben zelfs blij met de tijdritfiets op het eind! Ik ging de 100km volmaken. En dan koken en alles. Ik heb weer energie. EN GEEN ZWARE BENEN MEER
14 augustus Na een werkdag weer moe en dus gewoon maar lopen
Oke. Nergens meer last van. Alles voelt sterk en goed. Ik doe de oefening moeiteloos. Geen last van rechterbeen, en ook de peesplaat is rustig. Ik durf niet te rennen. Oo het werk word ik wel weer eeg vermoeid. Ik ben vandaag niet geconcentreerd. Mijn hoofd is al in Ierland. Mijn gedachten zijn bij een slecht voorbereide triatlon. Na een drukke werkdag ben ik weer erg moe. Dus ik ga met Rob wandelen in de warme avond. Op zoek naar de allerbeste schoenen. De laatste ascis dus niet. Want daarna had ik weer een beetje last. Van de peesplaat. Het is nog broos, maar ik wandel dit zo weg. Nu durf ik te hopen op 2 wandelrondjes en 1 dribbel rondje. De oostvaardersplassen zijn ook mooi!
Het was best warm. Ik denk dat het werken (reizen/leren/zoeken/goed genoeg proberen te zijn) ook veel energie kost en daarom is sporten na het werken zwaarder als het voorheen was. Dus straks rust en 🇮🇪 is een goed medicijn. En anders wandelen Justine en ik saampjes!
15 augustus SOLO zwemmen en VER ook
Er was een tijd…
10 jaar geleden: zwemmen?! Buiten?! NOOIT! Zijn er echt mensen die dat doen, nee toch?
7 jaar geleden: 😱 ik heb 2000 meter gezwommen in het Weerwater! Helemaal naar de boei en terug en als langzaamste van de groep!
2017: die halve triatlon is gelaagd, want ik heb het zwemmen overleefd!
2019: Frysman. Windkracht 5. Verdrinken. Net niet. 3800m in net geen twee uur. Zwaarder wordt het niet.
2020: een rondje om het eiland in het Weerwater met Marc! Wat geweldig!
2021: alleen zwemmen?! Dat is echt veel te gevaarlijk!
2022: Ironman Hamburg. Misselijk op het water. 1 uur en 37 minuten over 3800m. (Al maakt Garmin er 4000+ van).
2023: als Vincent aan de kant me in de gaten houdt, ga ik wel alleen met mijn boei en wetsuit. Ik heb geen haast. Ik ken de ‘weg’. Dat rondje Floriade is leuk. Behalve die plantjes dan…
het ging lekker! Ik was snel bij de vuurtoren. Vincent zag ik nergens. Het was zo lekker alleen! Easygoing.
Dan langs de Floriade naar de mannetjes en de bruggen en de 🌱. Ik maakte me zorgen, want geen Vincent. (Hij was er wel, ik zag m niet).
Planten vielen mee. En door! Ik ben een kei in navigeren. Van boei naar boei.
En dan het besef: alleen midden op het Weerwater. In mijn kracht. Soepel. Op naar 2000m. En dan tegen de wind in naar het hoekje. Dat is zwaarder. Maar ík kán dít! 2700m op t hoekje. Ga ik er nog een km bij doen? Ik ben er nu toch. Terug naar de boei, de brug nog een keer onderdoor. De golven zijn echt heftiger! En dan terug naar het steigertje. Boven de 3500m. Waar is Vincent in z’n rode jas toch? Op en neer in de ‘baai’. Ik verzamel de 3800m. Binnen 1,5 uur! Annemarie zei nog dat ik dat zou kunnen. Nog geen 3 minuten pauze. 1:34 overall. Sneller dan in Hamburg! 😳 alleen!!! Behoorlijk trots op mezelf. Zwemmen komt vast redelijk goed. Fietsen vast ook n beetje. Rennen niet. 😵💫
17 augustus Het laatste rondje in de Polder
de dijk oke, maar de stad…. 5 uur geweest en druk en onrustig en kriegelig en lastig en tempoloos en energieloos. Moeilijk gewoon.
Vincent ging mee, maar ik ben niet zo gezellig. Na de cranio ben ik jankerig. De peesplaat doet nog steeds zeer. Vraag is of het de peesplaat wel is, maar dat is voor latere zorg. Karin zei: “het komt goed met jou” en daar vertrouw ik op. Zelfs ik kan niet binnen een week verpesten dat alles nu recht ligt. Ik voel me niet rustig en verdrietig. Ik heb wel zin in de vakantie en pakken gaat ook best goed.
Melancholie. Er is een raar gevoel van toewerken naar een einde toe: alsof ik niet meer thuiskom als ik in Ierland thuis ben. Weird en verdrietig.