18 augustus REIZEN
19 augustus REIZEN en WANDELEN in Waterville – Ireland
20 AUGUSTUS Fietsen naar Ballinskelligs
Ge Wel Dig ++
Ik vond het spannend, zo samen gaan fietsen. En dan gaat mijn band lek zodra ik het huisje uit ga! Potdikkeme zeg. Rob wisselt het wiel en we gaan.
Er staat erg veel wind (en dat zeg ik!). Links fietsen. Ik hoor opeens: “mama, mag ik?” Als het omlaag gaat en daar gaat ie! Ik realiseer me dat hij nooit echt hoogteverschillen heeft gefietst. Hij gilt van plezier en ik ben ook blij. De weg is slecht, het is druk, het waait en we kunnen helemaal niet naast elkaar fietse , maar wat is dit gaaf! De afslag pakken naar Ballinskelligs en ik ga voor.
Ik kan prima klimmen. En ik geniet ook. Hier zomaar zelf kunnen fietsen is een cadeautje! Ook een beetje eng met de wind en de auto’s, maar alles is zo herkenbaar, zo ‘eigen’. Het gaat niet ‘vanzelf’, maar ik voel fietskracht in mijn benen! Dit is nog veel en veel echter dan Zwift. Ik wacht even op Vincent en dan weer door omhoog. Moeilijk, maar stik-het-tempo. Dit kunnen is een overwinning van jewelste. We komen op een kruising en de Ierse muziek lokt ons naar het strand. Best druk, maar met de ruïne is het zo onmiskenbaar.
Ik kijk even waar ik heen zou willen. Het plaatje zit in mijn hoofd. Ik weet het. Uitzicht op Skellig. Het is nog veel klimmen. Ik ga voor. Samen fietsen is hier niet mogelijk. Ik geniet van de huisjes, de glenn (vallei), het groen, de veldjes. Ik denk wel dat ik fout ga, maar dit is al tof! Ik maak een foto.
En dan gaan we nog verder omhoog en opzij en ik weet dat het goed zal komen. Bij het uitzichtpunt boven staan we stil. Tranen lopen uit mijn ogen, Skellig vaag in de verte en Vincent die blijer dan blij is. Het is bijna teveel geluk.
Vincent bounct van de ruïne en we fietsen er heen. Het waait hard. Net iets teveel verkeer. Fietsen tegen een hekje en dat groen en die belofte van Skellig in de verte en Vincent die ronddrentelt en naar de ruïne gaat.
Ik heb er de woorden niet voor om het gevoel van rijkdom te omschrijven. Hij vond de ruïne creepy in z’n stilte. Zijn fiets waait om, zo hard waait het! Dan terug. De zon komt door. Ik kan moeilijk afscheid nemen van het zicht op Skellig. Dan de glen door omlaag. E N G zo hard naar beneden!!!! Zo hard! Ik moet even wennen maar op de rechte weg laat ik het gebeuren. In Zwift 58 fietsen is toch anders 😇 ik kan niet stoppen met grijnzen. Geweldig 🤩. We zijn zo beneden! En dan de weg verder af terug. Vincent gaat voor. Hij durft meer. Het gaat lekker. Wind mee en dalen en lachen. Dan mist ie de afslag Waterville. Hij is te ver weg het maakt me boos. We fietsen om. Het gaat lekker hoor, maar we moeten ook terug! Ik bereik m pas laat en het helpt dat hij zegt: ‘Ik ging zo lekker, ik lette niet op.’ Door naar de N70 kan wel, is alleen extra kilometers. Vind ik niet erg. Ik ga nu weer voor en het is lastiger. Klimmetjes. En ook nog stoplichten! Toch geniet ik nog. Maar hoe het met een marathon moet als dit het fietstempo wordt, weet ik niet 🫣 ach, fietsen is al gaaf++. Bij de ⛪️ wacht ik weer op Vincent.
‘Je zal blij zijn als je er bent’ opper ik, maar stralend spreekt hij me tegen: ‘dit is zo tof, het kan niet lang genoeg duren.’ Alle zorgen die ik ooit had, verdwijnen. Dat is het precies!! We fietsen terug naar het huisje. 40km, tempo net te laag. Maar wat was het gaaf. Vincent wil weer gaan. De band moet gemaakt en nog iets bijgekocht morgen. Ik voel me stoer en gelukkig zo.
21 augustus CULLOO ROCKS en wandelen in Waterville
22 augustus Fietsen van Sneem naar Waterville – parkoersverkenning 🙂
Geen zin. Moe van slecht slapen, buikkrampen zonder resultaat en angstig voor een hele triatlon. Maar Rob brengt ons naar Sneem en dan kan ik een stuk route verkennen tot Waterville. Vincent heeft ook weinig zin. Autorijden en de route zien wekt weinig vertrouwen. Eerst nog plassen in Sneem. En dan gaan trappen. Het gaat goed! Ik voel me lekker op de fiets en wat is ‘t gruwelijk mooi. Groene valleien en ruimte. Weinig drukte. We peddelen lekker en ik ga voorop.
Het moet even indalen: ik mag dit nog een keer doen! Maar nu hoef ik alleen maar te genieten. Het is zonnig en lekker warm. Op het afgesproken punt na 6km stoppen we niet. Niet nodig. Ik kijk goed om me heen. Het is zo apart! En ik maak me druk om het tempo. Naar beneden gaan maakt veel goed gelukkig.
We stoppen even bij het strand na het fietspad. Het enige fietspad. En dan verder omhoog klimmen. Ik omarm het. Dan geen marathon zaterdag als ik dat niet haal. Ik film stukjes met de gopro en drink. Boven stoppen we voor het uitzicht. En foto’s.
Skellig in de verte. Dat uitzicht!! Het is nog ietsje verder klimmen en dan zijn we bij de parkeerplaats die ik zo goed ken uit mijn dromen.
Maar er fietste nooit mijn kind voor me! We gaan afdalen. Het gemiddelde zat op 23,4. Afdalen is leuk en eng. Het gaat zo hard! En de auto’s achter me 😑 maar het zicht op de baai is wow 🤩! Vincent wacht bij de golf voor de mustang. En dan Waterville door. We gaan tot de kerk, want Vincent geniet ook heel erg. Hij pakt de binnendoorweg en ik hou de Ring aan. Het gemiddelde is boven de 25 gestegen! En dan samen terug.
Eigenlijk is het heerlijk en fijn dat ik dit nog een keer mag doen! Ik kom energieker thuis bij Rob, maar de buikkramp blijft hangen.
En daarna een wandeling er aan vast koppelen! Het is nog steeds geen hardlopen, maar daarom ging Rob ook mee. Anders had ik het niet kunnen laten! Het voelde zo goed. Ik moest de witte schoenen nog proberen. Ik kleedde me niet eens om. Geen pijn in de voet, geen zware benen en weinig moeite. Heel fijn!
23 augustus – Dingle
En Ladies View. A great day out!
24 augustus – Een vakantieritje!
Geen fietsbenen. Wel andere zaken, maar niet goed voor fietsen. Ik ben ongesteld geworden en dat is maar net op tijd… De fiets is schoon en klaar. Ikke nog niet. Vincent gaat mee. We hebben een route van Garmin en dat werkt supergoed. Eerst naar de kerk. Vincent gaat voor. Bij de kerk naar rechts en dat is rustiger. We fietsen naast elkaar. Ik denk alleen maar aan de triatlon. Het is zover. Ik ga echt rustig. De fietscomputer is goed ingesteld. Vlak voor de stijging nog een fotostopje.
Ik geniet erg van het omhoog rijden op een weg met middenin gras. Het uitzicht is ontzettend mooi! Zo iers met veel groen, schapen en huisjes. We gaan langs een kerkje. En verder up&up. Vincent wacht ff maar gaat me gauw weer voorbij. Hij heeft goeie benen! Boven wacht ik even alleen om foto’s te maken en het in me op te nemen.
Naar beneden doe ik voorzichtig. Vincent deed dat niet, dus goed dat ik m niet zag! We gaan een weg op die zelfs een tegenligger biedt! Nog een stopje.
Echt vakantie zo. En dan uitzicht op het meer. Ik dacht dat het groter was.
Zo vaak als ik kan hou ik de beentjes lekker stil en fiets ik op zwaartekracht. We rijden up&down de bewoonde wereld weer in. Bij Maria moet ik afstappen. Te laat teruggeschakeld. Ik vond het leuk, maar het tempo en de cadans zijn om te huilen. Iets met een slechte generale…. En daarna met Rob een blokje om. Heerlijk. Op de witte schoenen. Mooie uitzichten. Makkelijk. Leuk en anders.
