3 September. Rennen in Nederland – weer opbouwen?
Gewoon lopen. Geen telefoon bij me. Ach, ik ken het hier. Ik ga voor 5km, voor de badge. Witte nieuwe schoenen, goede herzog sokken. Ik gaf niet om het tempo. Het was warm en druk. Ik nam de korte afslag omlaag. De peesplaat voelde ik. De hele tijd. Maar het was te doen. Onverhard lopen langs de ovp is wel leuk, maar vlak. Voortdurend vlak. Mijn schoenen, benen, dikke reet en conditie doen het goed, de peesplaat alleen niet. Ik ging niet zo hard. Ik vond het wel best. Volhouden en kilometers maken. Alles harder dan wandelen is prima. Ik hou dat moeiteloos vol. Weer langs het centrum, door het bos en dat stomme viaduct op. Dat bevalt me niet. Teveel pijn geleden hier. Mijn hoofd is bezig met Ierland, met alles wat ik daar geabsorbeerd heb. Ik wil terug!! Echt…. Ik weet ook wel dat er geen reden is en dat de peesplaat een oorsprong in het hoofd heeft en niet alleen een fysieke klacht is. Ik voel op de brug dat de knie en de pas wat wil veranderen, maar ik ‘trap’ er niet in en ontlast de voet niet. Zolang ik loop, valt de pijn weg. Ik ga in het park wat versnellen en dan iets grotere passen nemen. Dat voelt sterker, maar ik hou dat nog niet lang vol. Ik maak 6km vol. Zonder een pauze.
4 September – Weer fietsen op VLAK ASFALT in de vlakke polder
Het wegdek!!!! Zelfs met drempels en klinkertjes is het nog hartstikke smooth. Wat een verwennerij!
De druk. Ik ga te sloom, ben vergeten m uit te zetten bij het wandelen. En dus moet ik inhalen. Zo voelt dat. Meteen. Hier. Weer.
Een hoofd vol Hardman. Dan is alles hier druk, drukkend, drukte. (Pressure, hot weather, busy)
Ik liep het eerste stuk met M op. Fijn. Ik heb veel te vertellen. En toch ook niks. Onvoorstelbaar.
De N71 hier in de buurt is de Oostvaardersdijk. N701.
HOE
Ik doe niet mee aan de Bosbaan Triatlon. Wel ingeschreven, maar ik dacht dat het op zondag was en het blijkt op zaterdag te zijn en dan ben ik nog op bedrijfsuitje in Keulen. Ik vind het jammer. Niet eens echt erg. Vooral jammer dat ik Vincent ‘m niet kan zien doen. Ik heb gedaan wat ik wilde doen: de Hardman. Ik zou het serieus niet erg vinden om te stoppen met triatlonnen. Ik kan, wil én hoef geen andere doelen meer. Wat mij betreft is het nu Vincents beurt. Nu heb ik het gevoel dat ik het niet erg zou vinden als er geen triatlon meer zou komen, maar ik vind het fietsen leuk en hardlopen en zwemmen ook. Alleen wedstrijden zoals ik kende qua organisatie maken me heel ongelukkig en trekken me totaal niet meer. Het enige plan is OOIT revanche op de Hardman en het liefst in Ierland alle triatlons doen (er is een halve hardman en een kwart en een sprint-allemaal in dezelfde ongeëvenaarde scenery) en de Kerryway aldaar (een trail) hardlopen, maar dat kan alleen als we de jackpot winnen. Dan ga ik serieus direct verhuizen!
5 September – Zwemmen parkoers verkenning voor Vincent Junior Challenge
Lekker! In het dure wetsuit, wat minder lekker zit en schuurt in mijn nek. We moesten verder lopen dan ik had gedacht naar T2 en dat was best warm! Maar toen konden we wel netjes het water in. Ik zwom de eerste 500m echt superlekker en makkeljk en hard en goed. Even het hoekje om en dan terug. Dat was lastiger, want ik had zon tegen en er waren bootjes. Maar toch lekker gezwommen. Jammer dat ik wat haast had. Het water ligt er prima bij, fijn temperatuurtje, geen plantjes en heerlijk glad. Hier had ik het wel in 1,5 uur gered!
6 September: Na maanden eindelijk weer wat loopmoto gevonden!
Vooraf nul pijn meer in de voet. Zo fijn dat ik weer gewoon kan lopen en bewegen overdag! Al vind ik de hitte en dagelijkse drukte en elke minuut die vol zit met regelzaken alweer ruk. Heimwee naar Ierland… maar goed: vol goede moed aan het einde van de dag gaan lopen, een beetje na de hitte. Beetje. 24graden maar. De zon ging onder.
NL heeft ook mooie kleuren! Wow. Vooral net nadat de zon onder was scheen het groen mooi door. Ik deed de eerste km op hoge cadans. Geen pijn! De tweede km ietsje harder met het viaduct erin. En toen km 3 wat gaan aanzetten en even verhard gebleven. Weer eens een kilometer onder de 6 minuten! De warmte valt mee, wel zijn er opvallende bellen warme en koele lucht. Langs de plas gaan lopen en dat was echt mooi met rood licht en krekels alom.
Foto gemaakt en toen echt even aangezet. Fijn dat er na al die maanden ook weer wat ambitie lonkt: elke km harder en dat 4 keer en dan straks weer afzakken. Km4 gewoon in 5:45 met dat dikke lijf van me! Dat voel ik wel een beetje op de peesplaat, maar -hoedan- de linkerknie is pijnlijker. Stom korper. Ik loop door en het licht neemt echt af. Ook mooi. Er is niemand! Ik vind het wel moeilijker en loop echt niet meer zomaar 5km in een half uur. De vijfde km is beduidend langzamer. Het viaduct op met lampje aan en even doen de darmen lastig, maar het ritme veranderen helpt. En dan naar beneden treedt de duisternis echt in. Ik wil 7km onafgebroken doen. Peesplaat gevoelig, knie is weer oké. Ik neem een ommetje door de wijk en dan -warempel!!- ga ik lantaarnpalen versnellen! 2 om 1 dribbel. En dat een keer of 4 en net iets verder doorpushen. Dat was zelfs heel erg lang geleden! De km-tijd was boven de 6:30 en dan het rondje afmaken. Erg blij met dit en weinig pijn aan de peesplaat, niet niks, maar verwaarloosbaar. En nu kan ik het ook laten rusten, alle wedstrijdspanning is er af. Its all in ye head.
7 September – Gewoon een beetje fietsen
Waarom zou ik? My triatlondays are over. Maar toch- en beetje fietsen maar. Op een warme dag. Challenge Almere is van start gegaan met de junior challenge en ik was daar. Warm, druk, overweldigend en ook betekenisloos.
Van alle het warme lopen en me klein voelen ging de voet meer en meer pijn doen. Meer dan van het hardlopen gisteren. Its all in the head you said. Maar ik moet me toch soort van afreageren. Beetje gewoon maar fietsen. Stelde niks voor. Muziek op, lege wegen, geen enkele ambitie. Hoge cadans. En dan opeens een bord dat ik niet door mag. Buggers.
Ik ging terug en de andere kant van de vaart zoals ik al gedacht had. De zon ging vuurrood onder. Mooi hoor en leuk hier, maar toch lijkt alles ‘niks’ en ‘niet genoeg’. Een uurtje vond ik wel best. Ik koppel er geen lopen aan, want het voelt niet goed met de peesplaat.
8,9, 10 en 11 September : Ik doe niet niks; ik help bij de Challenge (ben niks jaloers op de sporters in de vreselijke hitte) en ik regel thuis dat iedereen in leven blijft. Ik doe mijn best om mijn tempo aan te passen aan Nederland, maar het valt vies tegen. Ik vind de rustdagen qua sport niet eens erg. De mojo is een beetje weg: geen doelen, geen ideeen. Gelukkig hoef ik van de trainster ook even niks.
Op 11 September maken we een wandelingetje. Allemaal even prima. Kan alles van peesplaat tot hersenpan tot rust komen.
12 September: alles kan en niks moet: een koppeltraining! De Oostvaardersplassen rond en we-zien-wel-loopje
Zou het ooit weer leuk worden? Dat vroeg ik me de eerste 10 kilometer alleen maar af. Fietsen gaat prima, maar ik ken dit te goed. Vlak, saai, bekend. En ik wilde hier al niet meer fietsen, want ik heb er een maand geleden al afscheid van genomen. Er zijn tractors waar ik langs moet en veel gras op het pad. Het is dus niks. Ik luister muziek en doe maar wat. Meer hoeft ook niet. Tempo of cadans interesseert me niet. Ik stop om een foto te maken en eens goed om me heen te kijken naar de vlakte.
En dan zie ik de vele lagen. Hoe ver je kan kijken. Hoe heerlijk recht het is. En ik denk dat er best Ieren zijn die dit mooi en uniek vinden!
Met hernieuwde moed fiets ik verder. Lekker hard. Want elk zuchtje wind mee op het gladde asfalt maakt fietsen hier makkelijk. Bootje, roofvogeltje, mist en ook veel groen. Het is allemaal zo lelijk en suf nog niet. Knardijk is wel prima en dan heb ik het fietsen weer omarmd. Acceptatie. De achtbaan valt een beetje tegen, want het is daar druk met hondenuitlaters. En dan nog terug naar het Kotterbos. Over wat wij slecht fietspad vinden. Ha! Ik ben blij dat ik ‘vertrouwd’ links kan aanhouden 😏 ik maak een klein ommetje want toch wil ik dan weer de 35km halen. Ergens is er nog een klein restje ambitie overgebleven… en straks hardlopen. Ideaal: als er niks hoeft, kan ik gewoon alles doen! Ik ga blijkbaar heel slecht op druk. En de Hardman was natuurlijk uberdruk, daar moest heel veel in. Ik drink niet alles op, maar wel een halve bidon en ik rij nog 26 gemiddeld en dat vind ik voor vandaag wel prima.
Dan gaan hardlopen. Omkleden en dan maar zien wat gaat lukken of wat niet. Ik zou 8km kunnen maken, maar zo na het fietsen zal ik blij zijn met 6. Hoe het gaat, we zullen zien. Het tempo is van totaal ondergeschikt belang. Muziekje aan. Looprondje ovp. De eerste km gaat gestaag goed. De tweede km met de brug gestaag even goed. Het is best warm en ook dit is te saai en bekend. Kilometer 3 onverhard en ook gestaag in iets van 6:20. MAAR WACHT EENS EVEN 😳😲 geen pijn. GEEN PIJNTJES🤗😊😀😁 peesplaat niet eens gevoelig. Knie was even wankel, maar pijn is nergens im frage. Er zit dan ook weer geen enkele verplichting achter. Er komt geen marathon meer. Geen idee wat ik zou willen plannen. Langzaam bedenk ik nog 1 ding voor dit jaar, maar ambitieus is het niet (hm trailen Met Joyce). Ik hobbel lekker door. Zo kan ik er prima 8km van maken. Eigenlijk is het allemaal mooi groen ook hier. En afwisselend. Er is bouwverkeer bij het centrum. Hier en daar fietsers en wandelaars. Die rechte weg tot de horizon heeft ook wel wat. Op de berg ga ik foto’s maken en er vallen flinke druppels, maar niet veel. Heerlijk! En dan is alles ook zo mooi groen als de zon weer wint.
Ik loop het fluisterbos in en moet hardop lachen van de kikkertjes die wegspringen in het veerooster. Hardop lachen! Da’s een tijdje geleden dat ik dat kon bij het hardlopen. Ik wil nu de 8km gaan halen en met dat brokje ambitie laat de peesplaat zich weer even voelen. Niet veel en verwaarloosbaar, maar dat heeft 6km geduurd!! Ik hobbel door en het tempo zakt wat af. Niks om geven, anke. Dan het viaduct op, daar zie ik tegenop. Dat deed te vaak te veel pijn in de zon en hitte omhoog. Maar ik zet de muziek van Capercaille harder en verlies me daarin en dan ben ik er zo. Ik loop nog om via de onverharde weg en door het park. Ook daar werkverkeer. Het wordt wat zwaarder, maar niet onmogelijk en wel wat minder hard. Ik hoef mijn best niet te doen. Ik maak 8km vol. Blij. Geen pijntjes, niet stuk en gemiddelde onder de 6:30.
13 en 14 september – Wandelen met en naar de collega’s toe.
Op woensdag doe ik een korte rondje in de lunch met de collega’s. Stelt weinig voor, een mijl naar de winkel en terug, maar de peesplaat is inmiddels wel weer hersteld. En dat geeft goede hoop! Op donderdag gaan we op bedrijfsuitje en wandel ik door de warmte van het station naar het bedrijf. Op bedrijfsuitje… met mensen dje ik niet ken, lang niet allemaal mag en dan lang in de bus hangen en een drukke stad. Ik zie er tegenop! Ik wandel door de warmte naar het bedrijf met de rolkoffer. Daar zitten de hardloopschoenen in. Dus het kan goedkomen. In de bus doe ik het eerste stuk tot Duiven lekker alleen lezend in het dagboekje met muziek op en wegdromen. Heel fijn. Daarna komt F bij me zitten en klets ik Duitsland door. Daarna een prima kamergenoot in DvdV en we gaan eten en ik ontmoet I en A.
De boottocht op de Rijn gaat aan me voorbij omdat ik klets met E (een parkatleet!) en C. Allemaal over de triatlon. RV is helemaal vol belangstelling. En daarna wandelen en even in een stom cafe staan. Terug naar het hotel met R die ik niet zal missen en in het hotel E uit Siberia omver blazen met de triatlon. Half twee is het mooi geweest en viel het wel mee!
15 September – een overvolle dag met hardlopen in Keulen
Fijn ontbijt. Wandelen met een grote groep. Ik denk al op de brug: dit is niks. Het is niet echt warm, maar ik heb het vandaag geen enkele keer te heet. Gek, want het is overal echt warm en benauwd. Mij raakt dat opvallend niet! Ik bemachtig papieren en dring naar voren. Op de Hohenzollern brug denk ik: eigenlijk wel leuk toch.
Dan loop ik bij de gids en hoor ik wat ze vertelt. We komen langs de Dom en die grootsheid vind ik mooi in al zijn overvloedigheid.
Er zo aan werken en zoiets afleveren ‘ter meerdere glorie’ van je geloof 🤩 Door de winkelstraten en vaak stoppen want wachten op elkaar. Ik liep hier vannacht ook. Stukje oude stad, ze vertelt over zwervers en grappig genoeg boeit dat juist H. Huisjes zijn mooi. Dan over een plein en bij een kerkruine wachten we heel lang. Dan nog een ommetje. Ik vind die duitse steden maar zozo: veel beton uit de jaren 50 en wat oude stukjes, maar ook onrustig en drukkend (op het gemoed). Ik liep even door naar het hotel: 10 minuten alleen!! Hoe fijn kan dat zijn. Dan weer lunchen bij de italiaan met heerlijke pasta-pesto. En door naar de bus voor het midgetgolfen. Zelfs daar had ik t niet te heet.
Grappig groepje met baas PB, moslim H en een roze meisje. Ik vond het wel aardig en grappig allemaal. Netjes verzorgde banen. In de bus terug bezig gaan met hardlopen. Route klaar en de zin is er ook! Route op Garmin gemaakt. Eigen idee. Goed voorbereid en in de goede flow. Geen druk op tijd of afstand. Nieuwe stad, warmte en genieten is meer dan genoeg om te beleven. Muziekje op. Al snel stoplichten en stadsonrust, maar de brug voelt goed. Niet te heet eigenlijk. Op de oever gewoon keihard genieten! Dat het lukt en zo.
En door de parken naar de volgende brug en de kabelbaan. Ik geniet gewoon echt heel erg! Trapjes en de brug over. Ik kijk mijn ogen uit.
Duurde die km 7 minuten? Ik vond het best. Stoplichten en wachten op de koop toe. 4km, veel
Asfalt en warmte, maar geen klachten! Soms zeurt er even iets, maar niets echt en zeker de peesplaat niet. Blijblijblij. Dan weer een km blijven rennen. Ik wil de hohenzollerbrucke op en neer. Ik blijf maar genieten!
Soms even een stukje wat moeilijk, maar nooit lastig of pijnlijk. Rondom de Dom wel erge drukte. Ik ga naar binnen. Vol ontzag. Maria trekt me enorm aan. Ik geef met liefde geld uit voor een kaarsje en bedank haar. Huilend 🥹 ga niet zitten of bidden, maar rust tot in de diepte van mij.
Verder echt groots. Hoi collegas en vooral snel ook doei. Buiten ga ik om de Dom terug naar het water en daar langs wat ik gister ook al wilde. Ik blijf gewoon in het moment, blij zijn en verwonderen. Zonder problemen. Ik maak om het hotel heen de 9km vol. Weer een km erbij! Niet zo snel, want: warm&onbekend. Maar vooral heel erg tevreden!
Keulen kan afgestreept worden 😄 ik voel me weer blij! Zo Goed Als PIJNLOOS!! Ook daarna weinig reactie van de peesplaat. Wel vermoeide benen van de lange dag met 30000 stappen.
Meteen na het lopen pakje optimel en cola light van thuis bijna leeggedronken. En gedoucht. Dat was erg lekker. DvdV was er ook, met haar kindje aan het bellen en hoppa, door naar weer eten in de bierbrouwerij. Ik drink toch maar niks. Nu zat ik bij R, RB, de ouwe E en nog twee. Ze vonden het bloedheet. Oke, wat warmer was het wel. Ik at salade, aardappeltjes met groenten en toe een apfelstrudel. Precies goed qua hoeveelheid en lekker voor me! Beetje haast voor de metro naar de escaperoom. Ik had de leuke groep en het was leuk om te doen. Dan storm ik er echt op af en laat anderen het afmaken – thats me ☺️ moe op de weg terug. Ik ging er voor twaalf uur in, want moe en mooie benen en ik had geen zin meer in nog meer drinken. Kheb weer diarree of verstopping.
16 September- Met de bus en de trein naar huis. Lange dag. Vermoeid. Weinig slapen. Maar ook geen last van de peesplaat! Vincent doet de bosbaan triatlon die een run bike run is.
17 September – vrijwillige intervallen door de straatjes en de regen
De regen stopte niet, dus dan er maar doorheen, want het deert me ook niet. Plan was om de straatjes op en neer te rennen met versnellen. Niets te gek en in de buurt blijven voor noodgevallen (💩). Eerst rustig inlopen, 400m blijkt en dan terug versnellen met het hoekje erbij. En dat in elk straatje. Alle pijntjes kwamen langs: knie, peesplaat, andere knie, kuit, andere peesplaat, enkels – en alles ging ook weer weg. Ik ben nog te dik, dat voel ik en de échte ambitie is er nog niet, maar versnellen keer op keer gaat prima.
In de vrije zeestraat wat fotootjes maken. Had ik beter in de rust kunnen doen, maar ik bleef de hele tijd rennen. Geen stopjes, niet wandelen. Ik wilde 6km. Vond ik wel goed genoeg. De laatste straat was terug zo stom, dus rende ik door en ging wat langer versnellen. Dat ging eigenlijk wel lekker. De hartslag iets omhoog. Toen de haakse straatjes door en even doorversnellen. 1 rustig terug en dan nog iets meer aanzetten op kortere afstand. Er kwam toch wel iets wilskracht bovendrijven. Nog 1 straatje kalm en dan nog echt aanzetten en volhouden ook! Toen heel rustig over de witte brug en in onze straat maximaliseren tot het fietspad. Dat was even graven in mij, waar die knop ook alweer zat. Niet overdreven stuk gaan, maar wel even wat extra doen. Het voelde inmiddels fysiek allemaal weer prima, maar… de darmen gingen wel werken. Toen 7km volgemaakt en snel naar de plee en uitdruppen thuis. Ik kan het nog, intervallen zijn echt maaaaaaanden geleden. Ook geen reactie achteraf, dus het stemt me heel tevreden. En ohja, op 1 na (foto’s) was het tempo aardig gelijk in het aanzetten. Alleen de laatste valt tegen, toen ik echt mijn best moest doen. Het begin is er weer, dus dat is dikke winst; maar het begin van wat eigenlijk 🤔
Oh en de regen: geen last van gehad, hoewel Rob zei (!) dat het niet gestopt was met regenen 🤷🏼♀️
18 September – wandelen met de collega’s. De grootste helden bleven de hele zondag slapen. Watjes. Die hebben zeker geen kinderen en zijn 20 jaar jonger. Maar ik maak mijn t-shirt!!!! MIJN t-shirt van de Hardma…. Mijn logo, mijn afstanden.
19 September – Een kort stukje fietsen voor een grote knuffel
Effe een frisse neus en een knuffel: de dag is goed. Dit was mijn laatste kans om in Almere de knuffel te halen. Morgen levert ze de sleutel in. Dan woont ze helemaal in Dronten. Gelukkig werk ik daar! Ik wilde niet naar binnen (hou t maar in gedachten zoals het was), dus we hebben in de garage staan kletsen. Er is teveel te vertellen na 5 weken, 2 vakanties en het-leven-van-alledag. We appen gelukkig dagelijks, of we nu in Ierland, Frankrijk, Almere of Dronten zijn. Dus de afstand boeit niks. Je kan ook prima een ‘bestie’ hebben als je al volwassen bent! En zij is mijn spiegel, klankbord, praatpaal, medestander en geweten. En vriendin en zus en topwijf. Waar we ook zijn.
Ik ging ff op de schoolfiets van Vincent, want die heeft licht. Ik ging tussen de buien door.
Ik voel me wel weer oke trouwens. Nergens, echt nergens, niks geen pijntjes! Moe en ‘gebruikelijk’ unhappy door ‘die periode’ en de aanstormende herfst (letterlijk) en donkerte, maar fysiek ben ik beter dan ik in tijden ben geweest.
Ook lekker gewerkt, nu R weg is moeten we het alleen rooien. Ik doe mijn best en tel wat goed gaat. Anke is veranderd: de zelftwijfelaar beschouwt het geluk nu veel meer, de angstige pessimist is een voorzichtige optimist geworden.