19 September. – Geen zin meer
Ik heb geen zin meer om te sporten of me uit te sloven of tijd in beweging te steken. Na al die jaren, voelt het prima om niet te gaan. Om gewoon binnen te zitten, terwijl het buiten waait. En om gewoon maar een klein stukje te fietsen. Ik heb geen behoefte aan hardlopen. Taal niet naar zwemmen. Ik haal mijn MTB op bij iemand en fiets even helmloos en zonder fietsschoenen op een zware fiets.
Maar als het dreigt te gaan regenen en ik moet plassen, rij ik weer naar huis. Anders wordt het Hardman jasje nat! Nog nooit heb ik zo toegegeven aan geen zin hebben in sporten. Het voelt bijna raar.
20 September – Weer een kilometertje erbij…..
Na een drukke werkdag en haasten met eten toch maar gaan rennen als Vincent op de baan is. Niet omdat ik zin heb, maar ik kan niet verzinnen waarom ik niet zou gaan en Rob ligt toch ziek op de bank. Het ging niet vanzelf en toch ook weer wel. Ik ben (veel) te dik, jog maar wat en begin met gestamp. Mijn rechterknie is pijnlijk. Alsof het stijfjes is. Na 1200m weet ik al dat ik de zakdoekjes niet voor niks bij me heb. Het is droog, best mooi groen en redelijk warm. Ik ging uit van 3-5-8km qua stops. Ik zie de borden wel, maar ze zijn ook weggemoffeld aan de kant van de weg. Kan ik er nou wel of niet door? Ik luister muziek en hobbel door. Een man steekt zijn duim op, dat doet goed; maar ik olifanter er wel doorheen. Lekker onverhard.
Bijna 3km en ik duik een bosje in. 💩 Dan wandel ik naar het sluisje, maar die is hartstikke afgesloten!
Goed dat ik zo om loop, via deze kant en niet aan de andere kant met de dijk eerst. Terug over het schelpenpad. Alles trekt een beetje: die knie nog, een kuit verkrampt wat. Maar ik leg me er langzaam bij neer en kijk naar de rooie zon. Ook mooi.
Ik wil naar het Noordeplassenstrandje, maar ik zie weer een bord van iets wat afgesloten is en ga dan de 5km volmaken langs de Vaart. En dan kom ik in een steady tempo. De kniepijn wijkt en het pasritme wordt meer mijnes. Ik ga niet stoppen op 5 en wil door tot 7 nu. Gewoon blijven gaan. Ik zie mijn leuke oud-collega, maar snel daarna trekt de kramp door de peesplaat! Snel iets anders bedenken. Het tempo gaat iets omhoog naar 6:19. Na 7km stop ik ook niet. Langs Joyce’ oude huis en het ritme vasthouden. Ik ga maar gewoon door. Mijn hoofd wil wel stoppen, maar de benen gaan nu door. Tien km zullen er komen! Het licht gaat aan.
Ik loop langs de lantaarnpalen en hobbel nog een keer om de baan heen. Ik ben hartstikke superblij met mijn tien kilometer. Ik doe warme kleren aan en zit een tijdje. Ik heb een klein beetje last van mijn benen en mijn peesplaat, maar het is niet ernstig. Ik ben er een beetje moe van na zo’n drukke dag.
21 September – Back op de Tacx
Weer eens even een keer binnen ivm regen buiten. Gewoon een beetje bewegen. Ik vond het wel weer bekend leuk. Ik ga naar de Makuri Islands.
Links fietsen en rondkijken. Het verschil met echt is dat je hier niet rond kunt kijken. Wel afwisselend met de virtuele landschappen en day er dan mensen gewoon hun dagelijkse gangetje gaan. En k vind die virtuele wereld wel leuk. Mangrovebos, beelden, strand.
Ik keek een beetje op de kaart en ging de eilandjes rond. Het was rustig. Ik had geen haast. Muziekje aan. Een uurtje en toen 25km vol maken. Ik verdiende een groen shirt bij de sprint, omdat ik de enige vrouw was.
22 September – Niks en 23 september Buiten fietsen in de stromende regen.
Het begon een beetje te druppelen toen VIncent en ik de tuin uit reden. Het begon harder te regenen toen we de straat uit reden. Vincent ging terug. Ik dacht: het stopt zo wel. Het begon nog harder te regenen. Maar ik ben dan al nat en het gaat dadelijk vast stoppen. Ik zie RvR en heel veel mensen die schuilen. Ik ga het Kotterbos in. Beetje glibberig en ietwat akelig, maar ook spannend en ‘mijn ding’, die regen. Het kan nóg harder regenen! Bril af & fotootje.
De regen wordt minder. Het water loopt mijn sokken en ondergoed in. Ik ga over de Trekweg terug en even stopt de regen. Dan begint de kou. Ik wil wel door tot de manege, maar tegen de kou is geen kruid gewassen. Het is wel droog intussen. Maar ik niet! En dan heb ik geen zin meer. De kou trekt op in mij en die voelt als een bedreiging. De regen begint weer zachtjes. Ik ga nog met een klein ommetje terug naar huis. Als ik het dan ook zat ben, hoeft er niks meer: nog geen drie kwartier, nog geen 15km en een laag tempo. Maar nat tot in mijn tenen en tot op mijn onderbroek. Een warme douche en chocolade zijn heerlijk!
24 September – Na maanden weer hardlopen met Joyce samen. H E E R L IJ K
Ik zag er tegenop. Weer meer dan 10km lopen en hoe moet dat met eten en wat kan ik het beste aandoen… Het is dan wel met Joyce, met mijn andere ikke, maar ga ik niet te hard voor haar… En dan een route van 2x6km, dat is ook raar. Korte broek, Hardma(n)shirt, compressiesokken (of de korte sokken) en nieuwe witte schoenen (is dat wel goed…) en om 5 over 2 (na nog een plas) gingen we. Kletsen, kleppen, roddelen, vertellen, overleggen, praten. En ondertussen een beetje lopen. Het ging goed! Ik had de route en opeens zaten we al op 3km.
Ik hoefde niet zo om me heen te kijken. Het was wel mooi groen en matig druk, maar niet vervelend. We kwamen langs de zwijntjes. En maar kletsen ondertussen. Voor Joyce lag het tempo misschien ietsje te hoog, voor mij was het prima! Ik had echt geen enkele ambitie en was gewoon blij dat het goed ging. Op 6km hebben we gestopt bij de WC en om iets te drinken/eten. En dan nog een rondje, maar toen stond de eerste km’s de route niet aan. En het werden er zo al 8! We hadden vakanties te bespreken en allemaal dingen die gebeurd zijn. We gingen even het bergje op, maar het uitzicht viel tegen. En dat boeide toch al niet echt…
Daarna moest ik toch maar weer de route opstarten. En toen was het opeens al 9km in maakt-niet-uit-hoeveel-tijd. Dat vond ik echt fijn. En ik had geen pijntjes of niks. Joyce wilde een stukje wandelen en we maakten een foto bij de zwijntjes.
Joyce had het gewoon wat moeilijker na een week verhuizen en sjouwen. En we wandelden wat vaker. Niet dat we stilvielen qua kletsen hoor, dat niet. Langs de kunst van de bewegende vrouwen.
En toen wilde Joyce de 11km volmaken en ik mocht de laatste km alleen doen. Ik had nergens last van: niet van de peesplaat of de knie of darmen. niks.
Dus ik hobbelde door over de brug alleen en Joyce wandelde terug. Maar ik was er eerder en ging haar ophalen, maar zij nam een andere route ofzo, want ik zag haar niet en zo werden het opeens toch 13km. En toen hebben we nog heel lang zitten te kletsen!! Met appeltaart en op een muurtje. We zijn weer een klein beetje bij. En ik ben ook weer een beetje bij. Ik denk dat ik voor het einde van het jaar samen met Joyce wel een halve marathon kan trailen. Het begin is er. Er zijn weinig nawerkingen. En wie weet wat er kan volgend jaar… Dat is een goed teken, dat ik daar in elk geval alweer over wil nádenken. Maar aan de andere kant: op deze mooie dag had ik ook op de fiets naar het Natuurpark in Lelystad kunnen gaan, maar daar had ik dan weer echt de motivatie niet voor.
25 September. Wandelingetje
Dan rij ik naar huis en n gesprek met de trainster zeg ik dan dat ik lekker ga fietsen. Binnen. 🚵🏼♀️Even klimmen en puffen. 🥵Thuis ga ik eten 🍽️ en even zitten 🛋️ en dan blijk ik moe 🥱 . Eigenlijk geen reden om niet te gaan fietsen toch? Triatletenbestaan toch? 😵💫Maar ik zit zo lekker. 😒Ik ga de vuilnisbak wegzetten en denk: lekker weer voor een wandeling. 🤔 Ik heb geen zin in fietsen. 🫤 Triatleet in naseizoen-modus. 😔Dus we gingen wandelen. 🚶🏼♂️🚶🏼♀️Dat is minder zweten, maar wel net zo vermoeiend. 😞Zo voelt het. Nu het vroeg donker wordt. 😟 Triatleet zwerft doelloos rond in najaarsstand 🩱 🚲 🥾🩼🥴. After season dip. 🕳️. 😴
26 September. Langzame moeizame lange duurloop
Het was er niet. Ik had vooraf geen enkele zin. Niks. Geen motivatie anders als: ik zou wel willen dat ik zin had. En ik had last van mijn darmen en koude rillingen al voor ik ging.
Ik wil weer gaan hardlopen. 15km op een hele lage hartslag. Alleen. Zondag lukte het me met Joyce samen om 13km te lopen. Ik blijf in de buurt en ken de weg. En toch ben ik erg bang. Het is me letterlijk kil om het hart. En dat is wel heel erg gek. Ik heb geen enkel doel om nu te moeten gaan, anders dan dat het leuk is, maar ik vind het zo eng! Ik voel verzet binnen in me. Het is mijn hoofd die ik moet overrulen en dat is lastig. Ik denk: straks vind ik het leuk, het moet kunnen en anders ga ik naar huis. Maar mijn lijf staat op nee. Zelfs de peesplaat denkt een beetje mee, terwijl die al zo lang stil is. Ik voel me slecht en dom en verkeerd en fout. Mijn darmen reageren ook weer in de overdrive. Ik eet al een paar dagen volkorenbrood. Ik denk dat het met elkaar te maken heeft. Darmen reageren, lijf reageert, hoofd heeft moeite. Ik heb heimwee. Dat is dat je terug wil naar het bekende, naar huis. Kan het buitenland je thuis zijn? Vorige maand fietste ik. In het echte bos. Tussen de rotsen. Langs een schaap. Kijkend naar de regenboog.
Mijn darmen wilden niet meewerken, ook niet tijdens het lopen. Ik had een hartslagbeperking van 142 ingesteld. Muziek en rugzak mee. Route zo overbekend. Kikkertjes leuk, stilte oke, groen mooi; en daar heb je alles mee gehad. Het voelde stroef en moeizaam en slepend. Na 3km dook ik al de bosjes in. Dat hielp even, 500m ofzo. Daarna nam de melancholie en moppergedachten alweer de overhand.
Toch naar de dijk toe en dan terug over het fietspad. Het ging zo slecht en na 6km werd het alleen maar erger. Vermoeiender, zwaarder, tempoloos, zinloos en zin-loos. Ik vond het goed als ik na het centrum (de wc) naar huis zou gaan. De tijden echt dramatisch! Zo langzaam! Maar de gedachten nog veel erger. Het had van mij nooit 26-09 hoeven worden. Ik liep alleen maar door omdat ik naar de WC kon. Op een soort misleidende wilskracht.
De WC was open (diarree) en drinken was ook even fijn. Een gesprekje met de horeca-uitbaatster die dicht moest vanwege het heien, was de resetknop en toen ging ik nog langer door. Dat ging beter! Ietsje sneller, ietsje opgewekter en met wat meer wilskracht. Maar zonder een hogere hartslag.
Ik wilde de 15km nu ook volmaken ook (voor Garminpunten dan). Dus ik hobbelde nog om door het Kotterbos en dat was eventjes fijn. Ik had geen last van de peesplaat of knie, maar wel van doemgedachten. Het werd na 13km wel weer zwaarder en stamperiger. Toen heb ik 2 keer heel eventjes gewandeld. 15km volgemaakt. Wel zweten, maar niet kapot. Dat was ik al voor ik ging. Ik hoop dat de smile weer terugkomt. Mooi dat ik op lage hartslag toch onder de 7 minuten kan blijven.
Achteraf ben ik blij dat ik niet heb opgegeven. Al die jankerds met buikklachtjes waren vanuit de wc 2km naar huis gelopen of gewandeld en niet 6km extra.
27 September – Een wandeling.
Solo sjokken.
Rob bleef thuis. Had ik ook moeten doen.
Moe moe moe. Somber somberder somberst.
Slof sjok. Niet eens koud. Rondje sloffen met muziek en telefoon, maar voor mijn gevoel is de verbinding los. Vermoeiend. Ik erger me. Ik verveel me. Alles is saai. Glad. Stap. De wereld draait om me heen. Maar niet om mij.
28 September – Fietsen met zelfverzonnen tempoblokjes
Als het aan mij had gelegen had ik een uurtje of 5 kwartier rustig om de Noorderplassen getrapt, maar ik wist dat er iets in het schema stond over tempoblokken. Ik had alleen geen idee hoe of wat en geen zin om te kijken. Ik sufferde een beetje de stad door over ‘nieuwe’ paden. De rode brug stond open in de verte. Wind tegen viel niet eens tegen. Maar het ging redelijk, dus ik ging iets verder en over een pad door een park waar ik zelden fiets. Leuk.
Toen op de dijk dacht ik: tempoblokjes doen dan maar. En toen deed ik 4 minuten inspanning (racefietshouding) en daarna oversteken en het vliegtuig fotograferen.
Daarna 5 minuten inspanning met liggen op de fiets. Het viel niet mee, de benen vonden het maar raar en mijn hoofd moest alle moeite verzamelen om door te gaan met harder trappen. Rust en oversteken. Dan 6 minuten, wat lastig gaat langs het Bloq, maar goed: uitdaginkje en telkens weer oppakken na het oversteken. 3 minuten racehouding, 3 minuten liggen. En toen heb ik nog blokje gedaan over industrie Vaart; wind mee en tegen en dat had ik niet goed geteld, dus zat onder de 5 minuten. Daar baal ik dan weer van. Boven de tijd is prima, maar 15sec te weinig niet. Ik deed ook nog een blokje van 4 minuten en toen heb ik echt mijn best gedaan voor zover dat nog ging met mijn hoofd. Die benen waren het al gewend en vonden het wel prima. Zonnetje erbij en ik fietste kalmpjes weer terug en geen 1 keer over hetzelfde pad, wel boven of onder mijn eigen route door. Ik vond de marathonafstand wel leuk. De polder is megasaai. Plat, dat wel, maar saai en duf. We versterken elkaar op dit moment, de polder en ik. Grijs, saai, duf. Ik ben er misselijk bij, dat kan het opgespoten land niet. Maar het is leuk dat ik eind september nog op mijn racefiets naar buiten kan en ga. Doe iets engs: 175km op slecht wegdek met regen en smalle bandjes en daarna zijn 40km smalle bandjes forever easy. Cadans en gemiddeld tempo matigjes, maar het eerste uur zat ik nog niet op 24,5. Uiteindelijk stond er op het schema iets heel anders met die tempoblokjes, maar ik vind het zo wel best!
29 September – In het donker hardlopen: Intervallig: Yeey en Neey 🎉😮💨
Garmin dacht dat ik wel 65minuten nodig zou hebben… nounou, voor 8km?! Even de pannekoeken laten zakken en dan maar proberen. Zo vroeg donker alweer. Jammer hoor. Ik dribbelde rustig aan de wijk uit en toen een donker pad over. Dan geen zone 2 meer hoor, maar een veel hogere hartslag! Bij de scouting begonnen de 100m sprints. Even wennen weer. 4x. En tussendoor dribbels. 30sec is wel te doen, da’s zo om. Maar daarna 400m! Dat duurt wat langer en graaft iets dieper. Maar goed: wel op een verlicht fietspad. 50m wandel, 150 dribbel. Ik kan het nog!! Dat is fijn. En dat je nergens anders mee bezig hoef te zijn dan de volgende interval. Ik ging verder dan ik dacht. Volle maan.
De laatste was best zwaar en toen hield het pad op verhard te wezen. Moest ik even inhalen!! Daarna nog 4x 200m met 200rust. Ik telde lantaarnpalen. Ik vind 200 het fijnst. Mooie lengte. Al hield ik de hrf (heart rate frequentie) niet binnen z4. Te hoog. Toen nog uithobbelen en dat was ook niet op de hartslag nauwkeurig. Hrf te hoog. Neey. Ik maakte 9km vol op 6:26 gemiddeld en dat vind ik oke. Garmin vond me productief! Yeey… maar vooral: PIJNLOOS. Y E E Y. Niet moeiteloos neey… pleeeee neeyy
✅ ☑️ ✔️ zonder pijntjes! Echt geen last van de peesplaat (of knie, of heup, of wat-ook) en dat terwijl ik wel een lange vermoeiende werkdag had en slecht geslapen. Snelheid is er nog lang niet en de hartslag is ook gauw wat hoger dan de bedoeling, maar ik vond dit een lekkere training! Jammer dat het om half 9 alweer donker is. Na de training snel de 🚽 weer op, maar ik klaag niet. De cadans is wel lekker, al is het tempo nog matigjes. Maar het was weer s leuk!!
30 September – Een zwembad…. Da’s een tijd geleden….
Het ging wat trager vandaag. Een lange tijd niet gezwommen. Maar ach, niet aan denken en positief zien: ik heb weer gezwommen. Ipv 500m 400m inzwemmen. 100bc/pb, 50ss, 100bc, 50rug, 100bc/pb. Dan vier keer netjes zonder pullboy 25versnellen en 25 rustig terug. Het voelt niet echt als versnellen.
Dan 200m met pb. Dat gaat wel lekker! Daarna vier keer 25 sprint (sort off, voor mijn doen), 25 rustig terug. Weer lekker 200m met pullboy. Dan 4x100m met paddles. Eerste en laatste keer met pb. Ik was bezig met zwemmen en in the moment met wat ik op dat moment moest doen. En anders gingen mijn gedachten verrassend genoeg uit naar de abandoned huisjes in Ierland!
Toen moest ik 200m bc doen zonder hulpmiddelen. Ach. Huisjes-slag-klimop-slag-enzovoorts. Daarna nog 200m met pb en paddles. En toen was de tijd wel op en ik was d’r wel klaar mee ook. Veel mensen weer opeens. Tempo viel me achteraf nog mee. Het voelde gewoon niet al te sterk. Stom om terug te zijn in het zwembad waar ik niet meer dacht te komen. In de kleedkamer nog een leuk gesprek met een meisje over appeltaart.
September was qua sport niet echt de beste maand! Ik heb ternauwernood 80 kilometer hardgelopen en maar 2 keer gezwommen. De fietsafstand die ik in 1 maand heb gedaan, kan ik ook op 1 dag doen als ik een hele triatlon zou doen! Nee, geen topper, deze. Veel twijfels, veel zoeken en weinig zin. Volgende maand beter hoop ik dan maar.