14 November – Part of Climbing Portal Tourmalet op mijn ouwe dag (ik deed de 13de waarschijnlijk lekker niks aan sport 😋)
Goh, wat kan een mens moe zijn… ik ben niet ziek, maar heel erg vermoeid. Ik kan gewoon werken en denken en alles, maar het voelt wankel en slapjes. Dus ja, dan maar fietsen! Binnen. Moest wat klimmen. Eerst winnen met Yathzee bij het infietsen.
Toen de Tourmalet op. 1200 hoogtemeters?!? Dat lukt me niet! Maar ik trap er bijna 600 weg in een uur en ik ploeter een uur de berg op tot van het negende naar het vierde level. 700 hoogtemeters 🥵. Daar word ik dan niet vermoeider van, maar ik ben blij dat ik dit kan. Muziekje aan en blijven trappen. Lukt me.
En dan hard naar beneden. Iedereen is geweldig, maar deze ouwe vijftiger doet dit tussen d’r zenuwen en een machine was door. De nieuwe kleinere en zuinige tv moet voor mijn ogen een stukje dichterbij 🫣
15 November – Hardlooptraining in Amsterdam met J op de fiets naast me
Ik moest in Amsterdam zijn en ik had een dag vrij genomen. Toen ging ik ook bij mijn vriendin J langs. De kans om in Amsterdam te rennen! J ging mee op de fiets. Eerst heerlijk 25min inlopen langs het Westergaspark. J kletste lekker en ik had wind tegen, maar ging erg lekker. Stukje druppelig. Even dacht J dat ik daarvoor terug zou willen!
Ik vond Sloterdijk schattig en J vertelde er vanalles over, over haar woonomgeving. Langs ‘t station. Lang recht fietspad, het Brettenpad met groene bolletjes. Korte broek en lange mouwen en een gellie vooraf. Ik zag op tegen de versnellingen, maar de eerste ging redelijk. Het zijn maar 30 seconden en ik lette vooral op de houding. Toen een rondje langs CBS en Haga college. De tweede en derde gingen op fikse snelheid. Hoppa, al over de helft. Ik telde af en nam goed de rust. Het ging lekker. Stoppen voor het stoplicht en dan de zesde keer knallen als een malle! Oh 1 keer en het werd wat lastiger. Toen 10 minuten uitlopen en vertellen. Even rustig aan. Na 49 minuten was de training klaar, maar zat ik pas op iets van 8,5km. Uitgelopen tot 10km en toen was ik wel moe inmiddels. Nog even wat aanzetten de laatste 100m. Ik herstel weer snel. Als ze me de aanbieding doen, zeg ik meteen ja. Zoiets weet ik dan na het hardlopen pas echt. Ik mocht bij J douchen en dan ben ik al vrijwel weer hersteld.
Dit was een hele lange dag Amsterdam, want we zijn ook nog naar het Rijksmuseum gegaan, Rob en ik. Maar wel spannend en gaaf allemaal.
16 November – Wandelen met Rob in de mistige avond. Even bijkletsen
17 November – Duurloop met Manuel en fietsen met Vincent
Manuel vroeg of ik ook wilde hardlopen. En dat was wel oke. S Middags. Te krap gegeten. Lange broek&lange mouwen. Het was niet echt te koud. 15min hobbelen in z2, 30 sec versnellen en 30 sec wandelen. En dan 6 keer maar liefst. Kotterbos en Trekweg. Het ging, maar niet vanzelf. Wat hoge hartslag in vergelijkjng met tempo. Al was het tempo oke.
Ik had Manuel 6:00-6:30 gezegd en die houdt dat dan aan. Het versnellen ging wel, wandelen te kort om te drinken, dus dat ging slecht. Niks gegeten. Wreekte zich na 13km, toen was de zin wel op. Eerst kletste Manuel lekker. Ik pas op t end. Na 11km moest ik de bosjes in. 💩 DNA dump haha. Zat best ‘in the open’.
Daarna miste ik de vierde versnelling, dus die deden we in de rust. Daarna verslapte ik. Manuel op 14km weer thuis en toen heb ik nog de tijd volgeknokt; alleen is dan opeens zo niks en moeilijk! 15,5 volgemaakt en toen moest ik naar huis en was ik thuis voor de 🚾. Beetje last van peesplaat daarna en ‘s avonds vermoeide poten. Dit ging bij mij niet vanzelf. Tempo viel me achteraf eigenlijk mee. Niet eens zo slecht.
Vincents tijdritfiets!
Koud, mooi, heerlijk, snel donker, fascinerend.
Toen hij het uitgilde van plezier. Veel foto’s. Geen wind. Kon ik ook ff trappen. Trots. Mooi licht. Vermoeid.
Hij vliegt zo weg. En is ook voorzichtig.
18 November – Zwemmen
Geen zin vooraf. Ik ben M O E. De ochtend in bed blijven liggen en regen-regen-regen. Alles is somber tot en met. En dan de drukte bij de kerstmarkt 🤢🤑 Anyway, Vincent ging zwemmen en ik dus ook maar. Ik moest 400m inzwemmen, maar dat werden er 300. 100 schoolslag en 100m slepen en toen was ik er al klaar mee in deze baan met 4 dames. Ik voelde me niet goed en vooral niet goed genoeg. Ademhaling zat verkeerd, te onrustig. Ik deed 200m-150m-100m. Eerst met paddels. Ondingen. Het duurde maar lang allemaal en het ging langzaam. Daarna met paddels eb achtje. Dezelfde afstanden, dezelfde moeite. Géén consistentie, geen tempo, geen zin. Daarna nogmaals
200-150-100 en dan met alleen een achtje. Iets fijner. Kon ik de bril schoonmaken en wat drinken. Maar het schoot weer niet op. Zo voelde het tenminste zeker niet! Al gingen de laatste 100m wel In 1:55, maar Garmin telde er geen moer goed van en was net zo rommelig als ik. Toen moest ik 200m doen zonder hulpmiddelen: 100m rustig-50 wat harder-50 rustig. Toen ik wat harder moest vóélde het tenminste even beter en zwom ik ongeveer zo snel als de mannen in de baan naast me, maar zij deden vast rustig aan haha. Ik voelde me alsmaar slechter dan de rest en daar ging zelfs tijdens het zwemmen de peesplaat van trekken. Ik had weinig happyness of blije plannen. De dames kletsten meer dan ze zwommen en voor se snelheid gingen ze met hun fantastische mannen mee en W was er ook weer bij. 1 knul deed de kinderen, iemand jonger dan Vincent nog! Dat kan bij de “geweldige” tva. Ik had 3 keer de 200 moeten doen, maar Vincent moest er uit. Even goed voor mij. Ik was al lang blij. Ik kreeg niet eens uitgeteld hoeveel ik had moeten zwemmen. Doei alles en iedereen, vandaag is niet mijn dag, not a happy me.
19 November – een koppeltraining, binnen fietsen en buiten hardlopen met Vincent
Ik voel me niet goed genoeg. Ik voel me vooral slecht in vergelijking met de rest van de ‘wereldatleten’. Ik moet ook de was doen, het huis schoonmaken en moeder zijn, wat de rest blijkbaar niet hoeft als ze naar Nijmegen, trails en kweetnietwat kunnen. Ik kan alleen maar binnen fietsen en ga voor een uurtje, want ik trek 2 uur niet en ik heb van de week al met Vincent en zijn nieuwe tijdritfiets buiten gefietst en dat is zoveel fijner dan binnen (ook kouder en eng, maar dat neem ik voor lief). Ik heb dan geen ERG voor een uurtje binnen fietsen en dan denk ik dat ik wel wat hoogtemeters kan smokkelen, maar helaas, het tempo gaat wel navenant (hard) omlaag en dan ook nog virtueel onverhard. Het is afzien. Vincent kwam maar even mee yahtzee spelen en dat was ook hopeloos. Ik voelde me echt alsof ik niks kan. Na een uur was de route nog (lang) niet af en toen heb ik die maar afgemaakt en zat ik toch op anderhalf uur. Tempo niks en zo niks voel ik me ook. Ik wéét dat er heel veel vrouwen van 50 zijn die niks kunnen of doen, maar het voelt zo nou eenmaal niet.
Ik dacht een uurtje te gaan fietsen en de laatste route van Makuri leek me wel te lukken met 300hm en 35km. Was alleen vergeten waarom deze nog open stond: onverhard omhoog kost bakken met tempo en het schiet al niet op zonder ERG. Ik was in mopper-en-mokmodus. Ik ploeterde alleen omhoog en toen was het uur om en de route nog (lang) niet klaar. Ik had wel een shirtje voor de snelste, maar er zijn er niet veel. Ik deed niet echt mijn best, maar moest en zou de 35km vol maken. Dat duurde dus wat langer dan gepland. Maar ik heb het wel gedaan! Daarna zouden we gaan lopen en dat hebben Vincent en ik ook gedaan.
Meteen na het fietsen met korte broek en regenjas aan. Vincent moest een 10km duurloop doen, dus die kon prima met mij mee 😀 20 minuten inlopen. Mijn hartslag bleef raar laag en het was warm. Het ging wel, maar niet vanzelf… Ik moest 800m versnellen en daar zie ik dan enorm tegenop.
Vincent ging me van allemaal teksten voorzien. Het helpt als hij meldt dat ik op de helft ben, maar niet dat het er goed uitziet. 4:09 over de 800m. Mhwah. Even wandelen en dribbelen en dan de 400m al. Die gingen ‘bergaf’ en tegen de wind in, maar ik ga tellen en kom net boven de 2 minuten uit. Doe ik het voor. De tweede 400m dik tegen de wind in en ik moest flink graven en hijgen en afzien, maar Vincent gelukkig ook een beetje 😉 Stukje wandelen en dan weet ik dat de weg vrijwel geen wind heeft en 400m is. Dat helpt met rechtop lopen en tellen. Die ging lekker sneller! Onder de 2 minuten. Daarna weer even wandelen. Ik had het goed warm intussen. En voor Vincent is het ook een interval. Misschien niet zijn hoogste tempo, maar wel wisselend.
Ik telde nog 1 keer 400m af en dat lukte ook binnen 2 minuten en met een bocht erin. Ik wilde rechtdoor lopen en Vincent zou kijken of ik goed minuten kon tellen, maar ik zag een paard. Ik moest nog 1 keer 800m. Ik ging heel diep en hield vol. Ik kan op 1 a2 seconden een minuut aftellen. Ook de derde keer nog! En toen in precies 4 minuten de 800m. Trots op mezelf (een beetje) en eventjes af. Toen hobbelden we weer naar huis en hadden we het er maar over om 10km binnen een uur te lopen. Voor mij heel wat, voor hem…. (ook) Het was ietsje verder tot thuis. Nauwelijks regen gehad, alleen een klein beetje miezer. En! Waar ik echt wel blij om ben: geen aandrang en ook niet meteen achteraf en geen diarree. Het lcihtpuntje van de dag. En dat ik onder de 5min/km kan lopen, ook al is het maar 400m wind mee. Stel dat ik nog ooit een paar kilo minder kan wegen, dan is dat oke. Maar eerst de rest op orde qua me-lekker-voelen en werk en leven.
Maandag 20 november tot en met 24 november – Ziek!
Op maandag werk ik nog, maar ik voel me geschoffeerd en niet op mijn plek en onzeker en ongelukkig. Vroeg donker, somber weer en ik voel me slecht. Ik heb ook totaal geen eetlust. En geen zelfvertrouwen meer. Op dinsdag is het mis. Ik ben te moe na het ontbijt en opstaan om in de auto te stappen en ik meld me ziek. Vervolgens ben ik te moe om me uit te kleden. Griep! Superslap. Trillerig. Moe van naar de WC lopen. En de wereld gaat aan me voorbij. Veel slapen. En lezen. Meer kan ik niet. Spierpijn en trekkerige spieren. Voor 3 koppen thee vaak plassen. Ik heb geen extreme hoofd-buik-keelpijn. Woensdag is het alleen maar erger. De hele nacht geslapen en overdag ook nog eens een keer of 5 in slaap gevallen. Ik slaap meer uren dan er in de dag zitten volgens Garmin.
Nog steeds niet oke of sterk. En ietwat koortsig. Ik eet wel wat, maar niet echt veel. Spierpijn. En kramp in peesplaat (vaak voor het inslapen) Wel gaan 🗳️. Een hele tour gemaakt en daar ben ik zo moe van dat ik weer de hele nacht kan slapen! De kat waakt over me en ligt op me. Volgens Garmin is mijn heart Rate Frequency en mijn rusthartslag en mijn herstelvermogen helemaal in orde!
Ik app naar Joyce: Moet je nou kijken hoeveel ik volgens Mr. Garmin heb geslapen! Meer dan de hele dag 😊 gelukkig was het ‘slecht’ omdat ik veel wakker was. 🙃 Het feit dat de HRV nu op peil blijft en afgelopen zomer onderuit ging zegt wel dat het meetinstrument echt ook alleen maar dat is: een meetinstrument. HRV meet bij mij trainingsstress en geen trainingsbelasting. Duurt een (half) jaar voor je dat weet, dus als je -net als sommige trainers doen- daar op gaat bouwen had ik nooit een Hardman mogen doen en kan ik morgen gewoon weer hardlopen. (Ik ben nog te ziek om dat zelfs maar te willen 😞)
Op donderdag ben ik alweer de hele dag op en wakker ook nog. Ik doe de was, zit op de bank en blijf wakker en ik lees veel. De grootste depri wijkt wat. Ik wandel ‘s avonds een heel klein stukje met Rob. Maar van de wandeling voor de Volkskrant-controle ben ik wel erg moe. En douchen daarna en eten ervoor is doodop. Mijn ogen willen dan dichtvallen. Hopelijk wijkt dit weer en kan ik wat positiever in komen te staan. Ik heb weinig hoop voor de toekomst en ben nog steeds een beetje afwezig. Ik denk dat dit al heel lang sluimerde en dat het er nu opeens uit komt.
De nacht naar vrijdag toe, slaap ik weer ‘gewoon’ slecht. Ik maak me erge zorgen, maar zet mezelf er wel toe aan om te proberen iets te veranderen. Ik heb een hele leuke dag met mijn zusje en Vincent in de escape room en bij de high tea. Het is allemaal net te doen qua vermoeidheid, maar het allerbeste werkt het dat ik goed nieuws krijg en ik niet zo slecht ben als ik mezelf vind. k ben nog niet helemaal 100% fit, maar schijnbaar went dat ook. Net als na een vorige keer nadat ik zo ‘vreemd’ ziek was met een rare oververmoeidheid (in 2017 geloof ik), lijkt het beste medicijn om me voor een (paar) wedstrijd(en) in te schrijven voor volgend jaar op deze black friday, die voor mij wat minder zwart was dan de week hiervoor.