17 December – Het klompenpad met Joyce. Met hindernissen en thee
Ik had een korte broek aan, maar toen ik uit de auto stapteen de wind voelde, heb ik snel de lange broek aangedaan! En ik was maar wat blij met mijn lange mouwen. We gingen het Klompenpad volgen. Dat loopt langs de weides en langs de huizen. Heel apart en mooi allemaal, maar wel zwaar.
Ongelijke grond en na een paar kilometer al stonden we tot onze enkels in de waterplassen! De kou viel mee, maar ik moest er wel even inkomen. Veel trapjes over en tussen hekjes door en over kleine brugjes.
Ik vond het wel leuk en heb me geen moment iets aangetrokken van het tempo. Gewoon een beetje lol maken. En dan weer een stukje breed pad. Ik vond het ook leuk om langs de kerk te gaan en te zien hoe druk het daar was. Nadeel van dit soort paden is, dat we druk zijn met navigeren en lopen en aanpassen, waardoor echt bijkletsen het niet helemaal is. Het ging allemaal niet zo snel en over 4 kilometer deden we wel een half uur. Maar toen hadden we wel zeiknatte voeten en heel veel natuur en stilte gehad. Ook veel modder. En motoren die hun zondagmiddag met scheuren doorbrachten. We roddelden wat. En toen we weer een veld waren gepasseerd, zijn we lekker op een bankje gaan zitten. Dit is geen wedstrijd! En als het al een training is, dan gaat het om acceptatie en adaptie en niet om snelheid en het beste zijn.
We staken wegen over en net als we dan het idee hadden: he, een lekkere weg; dan was er wel weer modder of een wandelmoment of paaltjes om een brugje waar je tussendoor moest. De wegen waren goed te volgen en we gingen maar 1 keer fout. En toen kwam er nog een redelijk zeldzaam natuurfenomeen om de hoek kijken (na een kilometer of 9) wat ZON heet. Eerst voorzichtig, maar het ging steeds beter! We liepen ook stukken over de verharde wegen. Toen ging er voor ons een hek automatisch open, net op het moment dat ik mijn beklag deed over weer een hekje en trapje! Service. En het werd nog 10x beter: een rustplek met koffie/theefaciliteiten in de natuur! Ik werd er ontzettend blij van! Hete thee midden in de natuur!
Door het veld weer verder en een stuk verharde weg wat uitkwam op een priveweg met veel modder. Die paden zijn wel bijzonder. Ik had iets meer energie over dan Joyce en kon iets harder op de thee en de gellie. Tussen km 12 en 13 deed ik mijn eigen tempo en liep ik lekker door IN DE ZON!!
We wandelden een stukje samen en J vindt het dan ook goed als ik het zelf afmaak op mijn eigen tempo en zij ook. Ik vond de zon echt fijn. Ik misten nog bijna een pad en er was ook nog een goede waakhond en toen zaten de 15km er op en ik ging nog een stuk tot de kruising echt wat harder en toen vond ik het wel leuk geweest. Het was helemaal prima zo.
Op 18 en 19 december kom ik niet verder dan de laatste keren wandelen met de collega’s in Dronten. Het zijn mijltjes-op-niks. Ik verzet nog wel wat werk, maar het voelt nog zinlozer dan anders. Ik heb een leuk laatste gesprek, een fijn exit-gesprek en het voelt als klaar en af. Dag collega’s, dag werk. Ik ben er niet rouwig om. We pasten niet bij elkaar. Op 20 december heb ik een sollicitatiegesprek in Leiden, rij ik naar Dronten om de spullen in te leveren en daarna ga ik naar Amsterdam om met de collega’s te eten voor kerst. Ik ben doodmoe na de dag met wel heel diverse indrukken. Het tweede gesprek staat inmiddels in de planning en wel zo als mogelijk was! 2024 Wordt een ander jaar dan 2023. Hoop ik.
20 december – De vakantie is er. En ik ben klaar met werken in Dronten. Achteraf gezien wist mijn lijf na een maand al dat het niet bij me hoorde en kreeg ik een blessure. Is dat raar om te beweren? Misschien wel, maar ik heb vorig jaar nog veel en veel meer getraind, maar raakte niet geblesseerd. En de jaren daarvoor ook, toen was de trainingsbelasting extreem hoog, maar ik had nergens last van. En nu opeens wel? Dan ligt het echt niet aan de trainingen of de trainingsbelasting! Het is het samenspel tussen hoofd en lijf. Tussen stress en spanning. De balans is verdwenen en wat in het hoofd niet doordringt, is in mijn voet gaan zitten. Daar kwam de spanning voor de Hardman bij (en iedereen wist wat ik ging doen) en zo werd het kwaaltje teveel. En nu ben ik weg bij een baan die me niet past en me geen energie meer kost en voel ik mezelf weer. Ik speel weer piano, ik voel me opgeruimder en minder gejaagd.
21 December. De Col de La Madone met veel hoogtemeters en weinig zin
ES zou denken: “wat een idioot laag tempo. Daarom fiets ik alleen op het vlakke stuk in de groep. Je moet wel harder dan dit natuurlijk, anders telt het niet.” JB zou zeggen: “Ik heb 1000 hoogtemeters gemaakt, ik schrijf me in voor de Alpe d’Huez!” MvdB zou me appen: “train je toch voor een triatlon in de alpen volgend jaar?” (Absoluut niet nee) de ‘geweldige’ MV zou zeggen: “je kan je gewicht anders instellen en dan lijk je nog beter.” De geweldenaren zouden met opgetrokken wenkbrauw zeggen: “dan koppel je er toch nog een loopje aan vast? Wat is dit zeg”. V appte al: “op naar de duizend”. Maar nee, mama vond het zat met ruim 950hoogtemeters en dik twee uur ploeteren.
Meezingen met de muziek, thee drinken, kalmte bewaren, inspanning op niveau houden en dropjes eten. Ik bleef mezelf met positieve gedachten aan de gang houden en dat is alweer wat! Ik had de energie wel en geen zin vooraf, dus dit was even moeilijk om op te stappen. Om dan een dikke Col uit te kiezen, dat doe ik dan weer. En ik denk: Newgrange & de wintersolstice, dadelijk de droger aan, er is nog teveel strijkgoed en ik moet naar de winkel als ik gedoucht heb.
23 December Trailen met Manuel en Vincent en de route controleren met natte voeten
Ik zie er tegenop dat de mannen sneller zijn. Het weer boeit me minder. Maar de jongens moesten de route van papier doen. Daar moest ik even aan wennen en toen werd het me een partijtje leuk! Doordat we soms moesten zoeken, was snelheid van ondergeschikt aan de route.
Moest ik bij het mediapark echt ff wachten. De regen viel hartstikke mee: 1 grote bui (rond 10km) en twee kleinere buitjes. We kwamen bij de vlonders en die waren ondergelopen! 1 was weg, maar de andere zag je nog net. Dwars er doorheen dus!
Natte voeten natuurlijk en tot de enkels nat. Maar zo leuk! En Vincent ook he. Dan lach ik van oor tot oor. Wandelend. Lekker boeie. Toen nam ik de lange route en moest ik zelf opletten en dat was helemaal leuk!
Filmpjes maken, kabouters en prachtig bos en toen waren de mannen er alweer. We liepen door het bos. Bekend terrein! En toen weer oversteken en we kwamen bij de brug. Eigen tempo. Dat ging wel lekker.
Daarna nog over de heide richting Bussum en daar goot het! Ik werd ff heel moe en toen nam ik maar een gellie voor het laatste stukje en dat hielp, want toen hield ik het gewoon een kilometer vol en op een redelijke tijd. We maakten de 14 km vol. Was best leuk zo!! Tempo niet geweldig, maar gezelschap en beleving des te meer! Ohja, ook wat krampachtigheid ervaren onderweg, want het is weer zover.
Het probleem van een app waar de trainingen in staan:
Ik heb nu weer een app (Final Surge) waar de trainster de trainingen in zet. Ik hou daar niet zo van. Dus ik deed het nog via de website. Ik was de enige en dus ook de enige die merkte dat de website er helemaal uit ligt. Dus moest ik over naar een app Final Surge. Waar de trainingen in staan. En alles te volgen is.
Het probleem met Anke en die apps waar schema’s op staan is dat Anke (het gevoel heeft dat ze) moet doen wat er staat. Deze training was nog van maandag. 😒 Ik hou mezelf dan voor de gek dat het misschien helpt tegen de spierkrampen die ik op de bank heb (mag ik een bankbuddy😂?!) en ga t toch maar doen. 😎 Wat moet ik anders? 🤷🏼♀️
😈 says: strijken/schoonmaken/piano spelen/lezen. Maar het 👻 van het schema wint. Bloggen/kerstkaarten/tv kijken wacht wel. Het schema niet, die training wordt rood 🛑 en dat kan niet natuurlijk 🙅♀️ dan heb ik er twee in de week en dat is minstens 1 teveel. Jammer dat ik nog de enige was die de website gebruikte, maar ik zou het wel terug willen. 🤖 ik pas me aan en Final Surge zal ook wel wennen.
Tijdens het trappen 🚲 heb ik geappt, muziek geluisterd en me geergerd. Aan alle wonderen-der-wereld 🦸🏽♂️ en aan het tempo wat heel laag is als de bERG uit staat in zwift. Daar helpt een hoge cadans niet aan, dus weer een lage cadans en meer spierspanning, maar anders ga ik 6km/uur en dat motiveert helemaal vreselijk niks niet. 😩
zeurmodus uit 📵
👼 Dat heb ik mooi weer gedaan! Op een regenachtige 🌧️ donkere avond weggedroomd in zonnig ☀️ Frankrijk 🇫🇷 Waar iedereen op de bank zou gaan zitten 🛋️, ga ik op de fiets zitten 🚴🏽
23 December – zwemmen
Ik ben vandaag totaal ongeschikt om te gaan zwemmen. 🩸 🚫 🏊🏻♀️ ik ben moe 😪 heb hoofdpijn 🤕, vreet teveel snoep 🍫. maar ja, het staat op het schema en Vincent en ach… ik heb toch geen zin 😞 dus we gaan maar ❗️om me aan het schema 📝 te houden heb ik helemaal geen zin 😑 dus dat doe ik lekker niet 😎 ik ga met achtje 8️⃣ zwemmen en dan een kilometertje lang. Mijn bril 👓 beslaat. Water 💦 in mijn oor 👂🏻 Het is hopeloos allemaal. 😩 ik raak de tel kwijt 🧮 en toch presteer ik het netjes na 1050m te stoppen! Iets van 21:35. Slokje drinken, brilletje schoonmaken en weer een keer met 8️⃣je. Nu tel ik het af, doe rustig aan en wil er ook zo snel mogelijk vanaf zijn. 🏊🏻♀️ ik doe er nu 21 minuten over en dat stomme k🤬thorlige maakt er 975m van. 😒 ik doe nog twee keer 100m zonder hulpmiddelen. Sloom! ⚓️ en dan vind ik het wel weer goed. 😌 kan ik verder met vreten🥴 aantal foto’s 0️⃣
24 December Duurloop met korte versnellingen.
Weer nul foto’s! Het werd donker en het is somber en het stormt een beetje en het is warm (12 graden!), maar ik hield het droog. En ik liep behoorlijk lekker. In korte broek. Zonder muziek, zonder al te veel verwachtingen. In alle rust. Ik kwam niemand tegen. En het werd langzaam aan donker. Ik hield me keurig aan de hartslag en na 2km dacht ik: laat ik de eerste 5km lekker progressief doen en elke km proberen ietsje harder te gaan, maar (net) binnen de hartslagzone te blijven. Mijn benen voelden echt weer als vanouds goed. Ik voelde mijn voeten en benen ook weer en hoe ze bewegen en het voelde allemaal niet meer zo zwaar en onmogelijk. Ik ben nog wel dik en niet meer zo snel en lichtvoetig als ik ooit was, maar het gaat weer beter. It’s between the head and the heart. Ik zag de vogels en het vele water en de dijk en ik zag en voelde de wind! In de vierde en vijfde kilometer was dat wel even een factor, maar het ging netjes iedere keer ietsje sneller. Kilometer 6 en 6,5 deed ik weer kalm aan, maar de hartslag kwam nog even niet onder de 140. Toen moest ik 8 keer 20 seconden versnellen. Ik ging de eerste keer op iets wat met een 4 begon (4:52) en dacht toen: allesonder de 5 minuten. Grappig, dat ik mezelf weer kan inschatten en motiveren. Dat ging best aardig, behalve het viaduct op met fikse zijwind. Ik nam een ommetje, want ik moest een uurtje lopen. Aanzetten om te sprinten levert in die korte tijd (20 seconden) meer op dan alvast versnellen. Tussendoor hobbelde ik gewoon lekker. De laatste keer had ik vol wind tegen, mijn telefoon zakte af en ik moest door de plassen die ik niet zag, dus dat was ook geen succes. En daarna weer hobbelen en langs de Plus. Daar lag zoveeel water en modder dat ik moest wandelen, terwijl ik weer gewoon zonder moeite kon blijven hardlopen. Ik gleed bijna weg in de modder! Bah. Ik hobbelde lekker rustig naar huis en de hartslag lag nu ook onder de 140 en dat leidt dan logischerwijs tot een lager tempo. Ik maakte 10 kilmeter vol en 9,99 in de Apple Watch.
25 December – een lekker kerstkaartenwandeling
Heerlijk saaie dag. Me een beetje verveeld zonder dat het erg was. Lego gebouwd en veel gesnoept. Soort ongedurige rust. Er lijkt iets te moeten, maar er is niks meer. Zelfs de 7 Zusters-boeken zijn allemaal uit! Samen met Rob gaan wandelen om de kerstkaarten rond te brengen in de buurt (en ietsje verder). Redelijk droog (paar druppels) en warm. MW en M gedag gezegd. Even lekker een rondje langs de wijken en een frisse neus halen in sportbroek!
26 December – 50 minuten zone 2
Ging wel lekker qua lopen, maar ik voelde me wel wat opgejaagd, omdat dit uurtje voor mezelf overal tussen gepropt moest en dat is irritant. Ik zag andere hardlopers, maar allemaal mánnen. Ik had geen hartslagbeperking in het horloge gezet en hield het zelf in de gaten dat het niet echt ver boven de 150 kwam. Ik had een driekwart broek aan en lange mouwen, maar het begin was best koeltjes. Maar er was ook zeker zon en dat vond ik erg mooi over de plassen!
Ik liep eigenlijk heel goed en alleen maar makkelijk. Ik ging na 4,5km het bos door terug. Nu het nog kan… straks sluiten ze dit stuk bos af voor een lange periode. In het bos droomde ik lekker weg en lukte het me om het tempo redelijk vast te houden zonder een enorme hartslagstijging.
Bos maakt me wel kalm. Ik moet eigenlijk, maar dat gaat me niet lukken want er zijn teveel wandelaars. Dus maar even wat rustiger lopen. En dan nog een keer de brug op, wat eindelijk sinds tijden niet als ploeteren voelt. Dat is echt een kleine overwinning! Dan ga ik de laatste kilometer toch versnellen, zodat ik op een 6:00min/km gemiddeld uitkom (en eerder bij de wc ben 😉). Even de hartslag wat laten oplopen en maar hopen dat het gemiddeld onder de 150 blijft.
Ik red het netjes qua gemiddelde tijd en ook nog op een aanvaardbare hartslag van 148 gemiddeld! Hartstikke trots op. En dan moet ik snel naar de wc en nog wat vers brood eten en douchen en spullen pakken. Bah. Maar ik kan gourmetten! 😊
27 December. Ganzenborden in het zwembad
Ga ik een keer op een woensdag, is het de laatste training van het jaar en gaan we ganzenborden! Gemengd in de banen, rommelig, anders dan anders. Maar DR vindt het leuk, dus ik doe mee! Ik begon met flink inzwemmen. 350m in baan 2. Toen werd ik ingedeeld bij RS, MB (hele, hele snelle zwemmers, maar R is wel oke), MB (ook een hele snelle zwemster), W en R (mijn nivo of gelijkwaardig). We laten R of M het bad wel in en uit gaan om te gooien. 100m wissel, 10banen armen, aan de kant een pillon doorgeven, 100m bc in de put, 200m bc, elkaar trekken (arme MB voor me uit), 4 banen voor brildragers en ik zwom me stuk. En dan nog moet ik opzij voor de mannen en kom ik maar net op adem als zij dobbelen. Het helpt niks als ze zeggen: ‘doe je eigen tempo maar hoor’ of ‘wij zwemmen wel wat extra’ Ik doe flink mijn best, een goeie training. Dan besluiten we dat met meer dan 30 finishes op de challenge (dus 30 banen) we gewoon 10/15 minuten zwemmen. Ik doe mijn best en hinder ze maar 1 keer ofzo. Ik ben aardig moe en heb prima getraind en mezelf uitgedaagd, maar het haantjesgedrag (ik heb wel 3km gezwommen) is irritant. Ik ben niet de enige die dat vindt gelukkig. Ligt niet aan de training, maar aan een aantal van de mensen van de TVA.
Uiteindelijk werden we also blauwe team gedeeld tweede. En ik heb ook lieve en leuke mensen weer een keer gezien. Er blijven alleen van die krengen en lullo’s die perse moeten laten weten hoe geweldig ze wel niet zijn aan janenalleman. Heb ik lekker de data verziekt en zogenaamd vet hard gezwommen en een badge gehaald! Kerstkaarten rondbrengen en om moeten rijden – vermoeiende dag op niks.
28 December Intervallen 🥵😵💫😑
Tip: eet geen chocolade met knettersuiker even voor je gaat hardlopen. 🍫 ➡️💩
Inlopen hing wel lekker, de 💓 hartslag ging niet echt hard omhoog, wat een goed teken kan zijn.
Ik wilde over een pad achter langs richting Jeugdland. Maar ik had toen vól wind tegen! 🌬️
800m op hoge hartslag. Ik was er na 200m al klaar mee 🥴 met een ademhaling tot voorbij inspanning 😮💨Rustig wandelen en dribbelen was het enige wat me lukte! Had ik dat nog s verkeerd ingesteld ook en ik kan niet inschatten hoeveel 400m rust is, dus ik deed maar wat tot ik uitgerust was. 🫨 Toen 7 (fckn 7️⃣) keer 400m hard. 🥵 ik zei tegen mezelf: vijf is ook goed. Maar na de tweede werd het al slepen, hijgen en afzien en donker en zwaar. 😩 Wandel/dribbel was superwelkom elke keer! Overal 🛵 met etenbezorgers. Het was warm en ik had een korte broek 🩳 aan. Wel een dubbel truitje en dat was met de wind best fijn. De derde en de vierde versnelling deed ik ook, al vond Garmin ⌚️ mijn hartslag 160+ geen zone 4 – onzin 🤬. Toen kreeg ik wind mee 💨 en ging ik tellen, want ik zat rond de twee minuten (iets tussen 4 en 8 seconden erBOVEN). Dat leidt lekker af. Vijf ging weer redelikl, maar toen moest ik 6 en 7 ook maar doen. 🫣 ik ging in de zesde met flink wind mee en makkelijk terrein lekker hard! Nog maar net boven de 2 minuten! Tja, nog 1 dan. Al beginnen mijn darmen zich wel te roeren 😑 ik liep door, maar de wind was weg en de zin…. Ach, die was er al niet geweest. 🙄 ik ging uitlopen, maar ik moest soms even stoppen met rennen 🏃🏽 omdat ik echt nodig moest intussen. Stomme knetterchocolade 🫠 ik moest 55 minuten lopen en wilde 9km halen en toen was het laatste stuk naar huis ook nog s wind tegen en darmen die lastig deden. Klaar d’rmee, horloge uit en knijpend naar huis wandelen 🚶🏼♀️ met wandelmomenten (a lot!) toch nog 6:06 gemiddeld en geen superhoge hartslag (door die wandelmomenten 🤭). Thuis lang op de 🚽 gezeten.
29 December – Cadansgeneuzel in Zwift met Yathzee en Spooked Ireland
10 minuten infietsen in combinatie met Yathzee (winnen) was nog net te doen, maar daarna 7 ellendig lange keren 5 minuten op hele hoge cadans van boven de 90 was een crime en ook de ‘rust’ met een cadans onder de 75 was niks makkelijks of leuks aan.
En dan zitten er ook nog bergjes bij, waarbij een cadans van 90+ gewoon onmogelijk is! Londen is saai, twee keer winnen met Yathzee is ook saai en toen ging ik Spooked Ireland kijken over een bewitched school in Cork en dat was leuk, maar in combinatie met de cadansblokken ook vermoeiend.
Anyway, het uitfietsen lukte ook niet best en toen heb ik met moeite maar 35km volgemaakt en viel de cadans vet tegen en de uitvoering van de opdracht eigenlijk ook en het tempo al helemaal.
30 December – Rondje Zeewolde met Joyce & Team Stekker Power aan het ganzenborden 🙂
Ik liep ooit de snelste 10km in Dronten in 2015 ofzo en raakte geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Eerder dit jaar liep ik in Dronten 6km in juni en raakte ik geblesseerd aan mijn peesplaat voor maandenlang. Ik heb dus wat ‘af te rekenen’ met Dronten. Omdat ik daar het werk heb achtergelaten. Afgelopen jaar is het de thuisbasis van Joyce geworden, dus vandaag ga ik kijken of het aan Dronten ligt of aan andere (werkgerelateerde?) zaken dat mijn peesplaat reageert op Dronten.
We gaan lekker rustig lopen. Volkomen ontspannen; met wandelmomenten, stilstaan voor een rouwstoet, stoppen bij kleinkind-engeltje en alles kalm en rustig. Alleen het gekwebbel vloog uit de bocht! Tjongejonge, wat kan ik respectloos mokken zeg (en als het hele arsenaal aan ‘losers’ voorbij is zitten er al 5km op!). We renden veel onverhard.
Het was prima weer: zonnetje, koel en droog. We stoppen even bij de haven bij Joyce’s kleinkind. Dat is een engeltje, die haar koppie stoot en alles aanwijst.
We liepen daarna de Vaart een beetje heen en weer. En toen heb ik solo een rondje om Metafoor gelopen om daar voorgoed gedag te zeggen. Op mijn manier. Rob stuurt me precies een SMSje dat ik even moet zwaaien naar het oude werk. Ik zat daar volledig opgesloten en nu zag ik voor het eerst de leuke lantaarnpalen! En de plekken waar ik zo vaak langs gereden ben.
Daarna weer op de weg terug en dat was wat vermoeiender (voor ons allebei) en toch was het ook zo weer voorbij. Keurig de 17km van het schema gedaan en Joyce liep de 10EM. Het is mooi zo. Ik heb netjes 2 gellies gegeten en gedronken onderweg. Mijn hartslag uitzonderlijk laag. Zo sluit ik voor ons samen 2023 af met 1300 loopkilometers op mijn tellertje. Joyce gaat er even tussenuit en daar zie ik eerlijk gezegd al een beetje tegenop, maar 2024 is nog heel lang!
Vandaag toont aan dat dat niet aan Dronten ligt dat ik last krijg van mijn peesplaat. Wat ik al dacht: het heeft met andere zaken te maken. Ik werkte een maandje bij Metafoor en ergens in mijn hoofd wist ik misschien al dat het werk niet bij mij paste. Dat gaf verkramping en die ging in de peesplaat zitten. Helaas verpeste dat de Hardman. Maar de vakantie en de plekken in Ierland en wat ik daar voelde en beleefde maakt 2023 goed. Tweeduizenddrieentwintig voelde alsof er een heleboel niet is afgemaakt. De triatlon niet, het werk niet, de reeks overwinningen niet en ik voel me zelf ook nog niet echt af. Ik voel me ouder geworden. En wijzer.
1 Wijze jongen verwoordde het als volgt:
Deze knul is afgelopen jaar in beeld gekomen en ik ervaar van hem meer wijsheid, inzicht en verstand dan van vele ‘influencers’ ‘coaches’ en ‘voorbeeldhelden’. Sommige mensen zijn het waard om de social media voor in de gaten te houden en dit is er 1 van. 2023 Was ook voor mij een slecht jaar, maar… daarna kan het alleen maar weer beter worden! An opportunity to grow.
Deze middag kunnen Vincent en ik voor het laatst meezwemmen in het jeugduur van de TVA, want volgend jaar wordt ie 18 en dan mag en gaat en wil hij met de volwassenen echt mee trainen. Ook voor mij de laatste keer kidsuur, maar de volwassenen mogen ook niet meer omdat de banen anders gebruikt gaan worden.
Dus deze training moet zo leuk mogelijk worden!
Vincent mocht kiezen of hij met de kleintjes mee ging Ganzenborden of met de grote kinderen mee een gewone training (want dat dacht BE wel dat iedereen zou willen!). Nou, dit is dus de laatste keer dat Vincent in het kinderuur meedoet en ik was de enige volwassene en toen gingen we samen Team Stekker Power vormen en ganzenborden!
Wij deden de volwassenen-opdrachten. Heerlijk fanatiek, die ‘kleine’ van mij! “Doorzwemmen mama, we liggen achter.” En ik maar ploeteren haha. Maar het was zo leuk: want hij wachtte op me en mopperde over mijn achtje en we deden hi-5s (ik verzuip op links!), samengestelde rugslag, 100m rug, 300m waarvan 50 benen en we zaten ver achter op de rest en ook nog eens 100m borstcrawl in de put. Het was kei-leuk. Goeie afsluiter van een periode. Bij de TVA groeit er in elk geval 1 iemand verder 😉
31 December fartlekken en hardlopen met Vincent
Een extra loopje samen met Vincent. Hij moest nog ‘trailen met mams’, maar een route of een doel kwam
maar niet echt. Langs de oliebollenkraam, langs de auto’s of door het bos? Beetje ‘doen wat lukt’ en voor mij was dat de eerste 5km steeds iets sneller, terwijl Vincent auto’s spotte, zweette ik!
Vincent ging de derde km zijn eigen tempo. En zoefffff- weg is ie dan! Alsof het hem geen moeite kost. We gingen een beetje door de stad en ik liep een vierkantje. De wind was best wel flink aanwezig. Het ging best lekker, zeker omdat ik gister ook al had gelopen. Ik moest wel aanzetten de vijfde km.
Toen gingen we langs Khan en even kijken, maar er was niks te zien. Daarna een beetje door de wijk. Vincent was wat moe en ik ook. We deden 500m zo hard als mogelijk. Ik liep net onder de 5 en Vincent 3:30!
Toen even rustig aan en tot slot een setje 100tjes op gevoel en wat lukte qua route. Vincent zijn eigen (snoei)hard. Ik hoorde er achter de mevrouw nog ‘wow’ zeggen. Was lachen. Hij ging dan ook erg hard. Droog en ietwat koel in het begin, maar met de versnellingen hadden we het wel warm! Nergens last van; niet van de 17km gister, niet van de peesplaat, niet naar de wc en geen hoge hartslag zelfs! Rust in het koppie doet erg veel goed. Dat maakt het verschil eigenlijk helemaal.
Dat was 2023 dan. Ik zie inderdaad mensen die duizenden kilometers hebben gelopen, die meer dan duizenden kilometers hebben gefietst, die uren per week kunnen besteden aan hun sport en die alle doelen en PRs gehaald hebben. Ik niet. Ik had zo graag The Hardman willen finishen. Ik had met gemak willen hardlopen in de hete zomer, ik had naar Veldhoven willen fietsen en ik hoopte vorig jaar dat het met het werk bij Qonsío goed zou komen of dat het elders beter zou worden. Het mocht niet zo zijn. Bij Qonsío was het hopeloos en moest het wel eindigen, maar hetzelfde bleek te gelden voor het werken bij Metafoor. En in tussentijd werd ik geplaagd door een blessure die maandenlang hardnekkig de loopkilometers opvrat. 1300eneenbeetje: verder ben ik niet gekomen. Terwijl het alle jaren hiervoor met gemak tot de hemel groeide, was dit jaar hardlopend erg mager.
Zwemmen ging wel lekker over het algemeen, maar ook dat is niet zo goed als eerdere jaren; niet zoveel. Hoewel het toch een warme zomer was zou je zeggen. Maar er was ook veel regen en gaan zwemmen kost meer energie als werken ook al veel energie kost.
Alles bij elkaar zit op 8352,68 kilometer: wandelend, zwemmend, fietsend en hardlopend bij elkaar verzameld. Dat is minder dan de 9000 kilometer van vorig jaar en de bijna 9000 kilometer van 2021, maar meer dan in 2020 en 2019.
Fietsend zit ik op bijna 6500 kilometer (6481km), wat veel meer is dan voorgaande jaren. En aan fietsen heb ik dan ook de mooiste herinneringen in Ierland. Ik heb nog 1 foto gevonden van hoe ik de Skellig Islands heb gezien toen ik daar naar beneden fietste.
Wat mij betreft sluit ik 2023 graag af. Ik laat het werk achter me en ga op zoek naar een nieuwe deur en een nieuwe fase daarin. Ik kijk in de sport de overwinningen die er waren: De Beleving van de Hardman was ongeëvenaard, Ierland was prachtig, samen met Vincent en met Joyce sporten waren pareltjes, eigen triatlons op La Palma waren toppertjes. De moeilijke momenten om het werk twee keer op te zeggen, te stoppen op de halve triatlon, de pijn van de peesplaat te ervaren wegen niet op tegen de momenten van puur geluk op de Skelligs, in onverwachte ontmoetingen en met de steun van Rob en Vincent. Ik kijk niet te lang achterom, ik kijk vooruit naar een uitdagend tweeduizendvierentwintig vol mooie plannen! Wat ik heb geleerd is om ze voor me te houden, dus wacht maar af. Ik sluit af met de Ierse wens:
May the Road rise up to meet you, may the wind be always at your back and may God keep you in the palm of His hands untill we meet again.
