De korte versie: Alles ging goed.
Ik ben goed met ‘zwaar’ en ‘afzien’ blijkbaar.
Eigenlijk ben ik helemaal niet meer zo zenuwachtig als ik vroeger was. Misschien is het wel op 🙂 Ik maakte me alleen wel een beetje zorgen om het weer. Niet tijdens het lopen of vooraf, want dan kan je wel warm blijven, maar naderhand… Dat is altijd lastig met tassen pakken en snel afkoelen. En veel eten vind ik lastig in combinatie met Weight Watchers. Ik ontbeet gewoon en nam 4 witte bollen mee met hagelslag. Ik ga gewoon onderweg een keer naar Dixie. Dat calculeer ik in. Het enige wat ik ga doen in Zandvoort is de medaille binnenhalen voor de 10 engelse mijl, voor 16,1 kilometer. Vincent gaat met mij meelopen, dan kan hij rustig aan doen en foto’s maken. Ik heb het hem op alle manieren nagevraagd of hij dat echt wil en dat is wat hij ook echt wil doen! Geen wedstrijd, geen race, maar auto’s spotten, of beter gezegd: auto’s spoRten.
Ik begon me wel zorgen te maken toen ik zag dat er een treinstoring was bij Zandvoort! Die zou tot half 11 duren en wij zouden daarna pas doorreizen vanaf Haarlem, maar ik vond het onhandig. Mijn zwemtas zat vol met reservekleren en reserveschoenen ook. Toch hadden we nog wat tijd over en in die 20 minuten ben ik lekker piano gaan spelen! Om 7 minuten over half 10 namen we de trein.
PF reisde mee. Zij stapte in bij Almere Poort. Het regende. Het was guur weer. We moesten overstappen in Weesp en daarna in Amsterdam pakten we de trein richting Haarlem. Dat ging allemaal prima. Het was gestopt met regenen. In Haarlem stapten we over in de trein naar Zandvoort. Alles reed dus weer, maar de trein zat propvol. Wij zaten voorin. PF kletste lekker mee. Ik had genoeg trek om al 2 broodjes op te eten! En ik moest weer plassen… Ik was als eerste bij de WC in Zandvoort. Daar was het druk en ‘gezellig’.
De 12 kilometer moest ook nog starten, dus die liepen er ook tussen. Dat was een vergissing van me. Het was erg druk. We liepen naar het circuit.
Het was koud met hele harde wind (windkracht 6) en regen. Het nodigde niet echt uit, Zandvoort. Er waren al mensen klaar met de 4 kilometer. We moesten omlopen naar het circuit en daar keken we even rond. Vincent ging auto’s fotograferen, PF had het erg koud (ze heeft ook geen vet).
Het ging nog harder regenen en we gingen een tent in, die al flink vol was. Dat vind ik dan heel moeilijk en erg, zoveel drukte en onrust en geen ruimte. Ik zette even mijn muziek op om tot rust te komen en hoorde het pianostuk. Dat overstemt even alle zenuwen en ik realiseer me dat ik met een soort gemak 16 kilometer zal kunnen lopen. Ik wil de 10em binnenharken, niets meer of minder. Zonder zenuwen, Dixie of doemgedachten als het kan. Als ik me dat realiseer en ik haal weer adem, kan ik nog wat eten en nog een keer naar de WC. Ik moet nog steeds alleen maar plassen. Ik kleed me om en ga dan nog een keer. Ik tref een WC die wordt schoongemaakt en voorzien van papier en dan lukt het! Dit gaat helemaal goed komen….
We brengen de tassen weg en PF gaat naar haar eigen startvak. Ze start 8 minuten voor ons in het leden-vak. Vincent en ik zijn rood. Vincent fotografeert nog een keer enthousiast alle auto’s. Daarvoor is hij hier 😉
Dan door de pits en we staan vooraan als de pitdeur opengaat. Ik geniet van Vincents enthousiasme. Dat helpt me de zenuwen te bedwingen, die niet echt groot zijn. De filmpjes van de kleine Ier vol contemplatie helpen ook. En niet te vergeten dat ik zeker kan zeggen dat ik hier de enige ben die een Hardman-buff om heeft! Dat is ook gelukt, dus deze ambitieloze 16 kilometer kunnen mij niet deren.
Vincent geniet zich suf van de herrie, de muziek, de rode lampen. Er doen 26duizend mensen mee aan sporten dit weekend in Zandvoort: inclusief wandelaars en fietsers (die ik al helemaal niet benijd). Mijn hartslag ligt op een gegeven moment weer op 85, wat ik in een startvak een enorme overwinning vind. We staan vooraan, zodat Vincent alles goed kan zien en straks zullen we wel rustiger gaan.
De lampen gaan op groen! En dan maar gaan. Het was heerlijk dat Vincent meeliep maar ik vond het in het begin moeilijk want hij kan meer en is dit geen opoffering van hem? Dat vond ik in het begin zeker lastig, maar hij slingerde op en neer naar de auto’s. Ik moet altijd even wennen aan de hoogteverschillen en aan het feit dat je niet ongestoord kunt kletsen onderweg: omdat het te druk is en omdat je je adem ergens anders voor nodig hebt. Vincent kletste wel: Op dit fiets merk je dit minder, niet te snel gaan hoor mama, oh kijk, weer een auto! Als een kind zo blij.
Ik moet opletten dat ik me niet erger aan iedereen die me nu voorbij loopt, want het kan me niet schelen. Ik moet het afmaken en daarmee basta en ik weet dat het me zal lukken.
Onderaan in de bocht komt RV van de TVA ons voorbij. Vincent rent richting een auto en hij ziet eerst mij en dan Vincent en hij roept: Loop je mee Vincent? Sorry, RV, Vincent is al haas al besproken vandaag… Ik moet er van lachen. Ik ken de bochten intussen wel en de kilometertijden zijn eigenlijk inderdaad te hoog, maar ik denk bij mezelf: dan hebben we straks wat over. Ik ben blij met de buff en de handschoenen. Het is niks warm. We zien de andere groep in tegengestelde richting komen, die zijn net gestart. En daar zijn de volgende auto’s alweer. Ik fotograaf Vincent ook een keer.
In de verte is een traumaheli en dat vind ik nooit leuk, met al die fietsers die op weg zijn. Traumahelis zijn nooit goed nieuws. We lopen de bocht door en daarna komen we bij de kombocht. Vincent loopt wat hoger en ik wil ook op het asfalt blijven, maar opeens begint iemand voor mij te wandelen of stil te staan en dan moet je wel naar beneden. Mensjes hebben minder massa dan auto’s.
Maar ik vond het wel leuk en begon gewoon maar te genieten van deze ‘wedstrijd’ waarvan er al 3 kilometer op zaten! In het tunneltje riepen we nog eventjes echo, maar het mocht niet echt een naam hebben.
We gingen het circuit af, door naar de volgende fase. Er was een auto vol glitters met een DJ en Vincent maar filmpjes maken. 😀 De parkeerplaats stond vol met raceauto’s op een rij en Vincent werd daar helemaal enthousiast van. Ik zag een auto in mijn kleur waar ik langs wilde. En toen misten we de post. Intussen reden er heel erg veel sirenes en dat vind ik moeilijk. Daar word ik zenuwachtig van. Op de kruising moesten we stoppen voor de 🚒 maar dat is prima en alleen maar goed. Ik nam meteen wat water!
Toen de rotonde op en het was even druk natuurlijk. Ik ging toch niet voor een PR dus ik vond het leuk en goed dat we even hadden stilgestaan. Op de Boulevard moet je dan even op en neer en daar begon de regen pas echt. Inmiddels was het me duidelijk dat Vincent voorlopig naast me bleef lopen en daar geen bezwaar tegen had. Je zag het gat waar tussen de brandweerauto door was gegaan. Inmiddels gingen we al mensen van de eerste groep inhalen. Ik liep de 5 kilometer binnen een half uur! Inclusief stoppen. Die kilometer zat op 6:30.
Toen gingen we het strand op. Tegen de hagel in. Het was echt zwaar en ik…. ik ga daar breed bij lachen. En ik roep nog: “we gaan naar beneden! Nu zijn we toch al nat, we worden alleen nog maar natter.” Het zand was mul. De wind vanaf zee was heel erg sterk. Het strand was klein, het werd eb. Dan gaat de knop om en ga ik alleen maar bikkelen. Blik op oneindig. Kan ik. Goed zelfs.
Vincent naast mij heeft het moeilijker. Er is zand in zijn oog gestormt en hij snauwt dat hij niks ziet. Ik vind het geloof ik leuker dan hij en ik ga gewoon door. Uiteraard kost dat mulle zand een hoop energie en wat tempo, maar je moet er van maken wat je kan. En er komt een einde aan. Ik kijk tot voorbij Zandvoort en daarna staat er een bordje wat bijna gaat verzuipen. Ik ga rechts van Vincent in de wind lopen. Dat helpt hem wat. Ik merk het verschil. De wind komt vanaf de zee, van rechts. Ik vind het gebulder van de zee prettig klinken. Rustgevend. En ik heb medelijden met de ex-klasgenoot van Vincent die hier ook moet lopen. We komen bij de post en ik wandel er langs en drink wat en neem een fruit gellie. Flink wat kauw werk. Voor de race had ik 4 witte bollen met gekleurde hagelslag gegeten wat echt veel is voor mij. Ik zat nog vol eigenlijk! En veel gedronken. Dan is in de verte de duinovergang al te zien!
Toen werd ik door de zee en het water gedwongen omdat de meneer links van me niet weg sprong 😣 en de vloed sneller opkwam. Natte voeten. Ik mopperde even, maar verontschuldigde me ook bij die man. Ik kan met natte voeten lopen. Ik heb het daarna nog een keer gehad. Toen moesten we het duin op klimmen. Ik neem graag mijn verlies en ga langzamer. Ik haal de man die me opzij duwde lekker in. Lekker puh. Vincent rende min of meer naar boven.
Maar daar kreeg hij een noodbericht dat er in Zandvoort een grote brand heerste. Dat is moeilijk voor Vincent, want daar lopen wij dan juist naar toe. Maar ik kon hem wel verzekeren dat de organisatie oplet. We lopen op het fietspad. Ik vind asfalt en dat het dan sneller zou moeten moeilijker dan zand. Ik word veelvuldig ingehaald heb ik dan het idee. Waar halen die mensen het vandaan, denk ik dan. Zandvoort loop je heel snel weer in, dat is maar een klein stukje eigenlijk.
Daarna is er een post en ik nam even wat water. Je loopt dan langs de waterleidingduinen en dat vind ik mooier dan deze steentjesweg. Op de Boulevard was het weer bar en boos. Veel wind, gladde stoepjes, regen. Ik vond het even afzien, maar loop dan wel door. Ik zag daar juist veel mensen wandelen. De afstand klopte intussen niet meer. Dat vond ik gek, want het week wel flink af. Achteraf snap ik het wel: we zijn veel minder ver het strand op gegaan en missen dan zo’n 600 meter.
Vincent hielp me het wat hogere tempo vol te houden. We lopen dan weer harder dan 10 kilometer per uur. En die paar kilo minder helpen ook! De laatste km’s blijven een ding en wat heftiger dan de rest, maar alles bleef oke aanvoelen. Ik ben niet zo van de drukte van Zandvoort, al viel het met dit weer mee. Langs de leuke trommelaars. We gaan steil naar beneden en ik heb Vincent gezegd dat hij de laatste kilometers ook zijn eigen tempo mag doen, maar hij wil en hoeft dat niet.
Dan zie ik PF voor ons lopen. We gaan haar inhalen en dat vind ik moeilijk!
Zij is dus eerder gestart en ik had nooit verwacht dat wij sneller zouden zijn. Ze haakt eventjes aan, maar houdt het niet vol. Ik ga er ook niet langzamer voor lopen. We lopen langs het station en Vincent fotografeert HUP. Het is nog steeds alles behalve warm. Dan de laatste kilometer. Ik word aangemoedigd door een paar Almeerse meiden. Het valt me op hoe stevig ze zijn. Vincent wil de Porsche verderop fotograferen, maar hij is bang dat die weg rijdt. Hij zet een sprint in. Dat doet mij dan enorm goed, dat hij gewoon moeiteloos van me weg kan lopen. Daar word ik trots van en moet ik van grijnzen. “Mijn kind” denk ik dan.
We draaien het circuit op. Het is erg druk met auto’s die de parkeerplaats niet af komen en met mensen die al klaar zijn. Nu lopen we waar we daarstraks al mensen in tegengestelde richting aan zagen komen. Ik weet zeker dat het geen volle 10 engelse mijlen worden. Jammer dan, maar de medaille telt! het laatste stukje maan ik Vincent vooral te genieten.
Hij filmt de auto’s en ik neem zelfs nog even de tijd om te poseren 😀 We gaan hand in hand juichend de finish over.
Ik zie bij iedereen een te korte afstand. We wachten nog even op PF. Ik heb voor mijn doen prima snel gelopen. En ik ben er niet helemaal stuk van. Ik ben ook erg snel weer bij. We ontvangen de medaille en Vincent klimt nog even op het podium en wordt daar gefilmd (ik wil haar insta wel vragen mama, dat was een mooi meisje). Later blijkt ze van Instagram te zijn!
We lopen snel naar de tassen en het regent weer. Het was inderdaad flink koel, maar we hadden snel de tassen en gingen de tent in die weer vol en stomerig is. Omkleden is lastig, want alles is nat en ik wil zo snel mogelijk alles droog aan hebben. Ga midden in een drukke tent maar eens met alleen een omkleedhanddoek staan te hannesen op 1 been, terwijl je compressiesokken uit wil doen! Daarna chocomelk drinken en daarna pas naar de wc, wat tijdens de race niet hoefde!! Een dikke vette overwinning. Vincent maakt nog foto’s, PF heeft het koud en ze baalt dat ze niet zo snel kon zijn als normaal, terwijl ze vorige week nog ziek was.
Zo kan het dus ook. De tijd en of dat een PR is boeit me helemaal niks. Of het sneller kan ook niet. Gek he? Hartslag mooi onder controle, loopcadans oke & ook nog een dikke minuut stil moeten staan voor de brandweer! Ik ben er heel content mee.
Achteraf is het een PR (als het echt 16,1km was geweest tenminste) met 1:32, maar nu vier ik weer een medaille en meer niet. Maar ik vier vooral het kalme beginnen, het avontuur samen, het afzien, het ontbreken van een Dixie en dat we gezond zijn. Ik heb geen excuses nodig van het slechte weer en hoe zwaar het was en hoe stoer. Just another one. Bij de Weight Watchers gaat het helemaal los, omdat 1 vrouw binnen 1,5 uur de 12 kilometer heeft gelopen. Ik ben bang dat wat ik doe voor hun onbegrijpelijk is. ‘s Avonds moet Vincent werken en voor die tijd eten we friet met een hamburger. Dat kan vast wel met de weight watchers punten!
