18 Mei 2024
Redelijk geslapen, maar niet zo heel lang. Niet meer echt ongesteld, dus dat komt goed uit. Ik pak zo’n beetje alle spullen en ontbijt gewoon. Het gaat best wel goed. Qua stress en zo. Maar ik pak de Udemy cursus erbij over wat anxiety is en ik kleur ondertussen. Even rustig worden en accepteren dat de spanning erbij hoort, maar niet ondraaglijk hoeft te zijn. Dat zegt die goser tenminste. Ik maak broodjes en om half 11 gaan Rob en ik naar Almere Haven. Vincent komt later met de fiets, dan heeft hij meer speling op de dijk. Spulletjes neerzetten en heel veel mensen gedag zeggen.
Zo leuk dat SG er is! Dag ES, dag TK, dag iedereen in de wisselzone: ZG, CT, RV, N, HB. A enI van de TVA zijn er als supporter. Lieve DH doet mee en haar hubbie komt kijken. Trainster AR heeft gezeur met haar startnummer. Ze is toch ook een mens en nog wel een goeie ook en ze raakt daar geïrriteerd van. Ik heb haar vorige week gevraagd waarom ik zoveel train (hou die informatie in gedachte). Ik klets nog even met L&L. Rob is bij me.
Het gaat redelijk met de stress. Soms even diep ademhalen, maar een OD is minder gevaarlijk en ik moet niks. Niet echt waar natuurlijk, want ik zou graag sneller zijn als vorig jaar. Toen deed ik er 2:46 over. En ik zou graag weer op het podium komen. Vorig jaar was ik tweede. En deze wedstrijd is precies hetzelfde, dus een mooi vergelijk. Maar dat vormt druk en daar moet ik niet teveel aan denken. Doe mijn ding. Broodjes eten. Wetsuit aan. Het is warm. So be it. Ik ga even zwemmen. Brilletje zit goed, water is koud. Ik raak even in paniek. Eventjes. Ik zoek SG en Rob en haal maar rustig adem. Samen met AR loop ik de zone in. Dan dring ik naar N en DH. DH stelt me de vraag waar ik al tijden bang voor was, maar zo rechtstreeks dat ik wel eerlijk moet antwoorden. En dan staan we zo’n beetje aan het begin van het zwemmen.
En gaan! Het water is minder koud, maar druk. Ruk druk. Schoolslagzwemmers. En ik ga liggen en ik ga harder. Mijn slag is enorm groot en fel en ik zwem massa’s mensen voorbij. Ik moet veel om mensen heen. Ik kan prima ademhalen, gewoon 1 op 4. “Maak de grote slagen maar! Ga overal maar langs.” zeg ik tegen mezelf. Ik krijg een trap, maar zelf ben ik ook niet braaf. Je ziet niks, het water is onrustig. Ik niet. Ik wil zwemmen! Ze gaan staan en ik ga even dolfijnen. Dat gaat nog sneller. Dan de eerste boei om. En dan achter het eiland. Ik vind al wat ruimte, maar geen voeten om in te gaan hangen. Ik moet zoveel mensen inhalen! En dan doe ik het voor de Ierse topzwemmer D. Dit is echt een makkie vergeleken met de deep cold waters van Ierland. Echt, een makkie. Geen golven. Door naar de boei. Ik kan alles supergoed zien. De badmuts zit redelijk, al worden mijn oren wel nat. Het gaat gewoon superhars tegenwoordig. Lange, ferme slagen, vrijwel geen benen. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik er ooit moeite mee had, met dat zwemmen. Ik adem 1 op 4, ik maak de grote slagen en ik ga. Ik geniet er zelfs van. Er is niks wat niet lukt! Ik vind elke keer weer ruimte en hoeft nergens voor te vechten. Terug naar de boog. Ik kan ontzettend goed navigeren en voel ook dat mijn horloge aan staat omdat die trilt op 500 meter. Ik let maar niet op de tijd en gewoon op hoe lekker het gaat. Ik hoop dat ik straks niet teleurgesteld zal zijn als ik niet binnen een half uur klaar ben. Weer veel mensen die vroeg gaan staan, maar ik ga ze zwemmend voorbij. Ik dolfijn even en sta laat op en doe de landlap best kalmpjes.
En dan weer het koele water in dolfijnen. Ik denk: ik zit nu in de wat snellere groep, dus ik ga benen zoeken, maar ik vind ze niet. Ik ga ze nog steeds allemaal voorbij. Strak naar de boei toe. Achter het eiland is nu genoeg ruimte en ik heb het enorm naar mijn zin. Ontzettend. Het gaat zo gemakkelijk! Ik voel me prima en pak slag na slag. Ik doe het voor mijn manager E en mijn lieve collega K. Dat vind ik leuk. Ik zie wat zon en ik zie wat andere mensen, maar verder is dit bijna te gemakkelijk! En dan ben ik het eiland alweer voorbij. Terug naar de boog. Ik pak nog een aantal hele lange slagen met binnendoor steken. Toch maar eens aan TK vragen of dit het nu is. En dan tot de boei en daarna ga ik pas staan. Water in het pak en ik kan al gaan sjorren als ik het water uit loop. Prettig! Het gaat niet helemaal makkelijk. Ik zie Rob en dan kijk ik naar mijn tijd.
FUCKING HELL: onder de 28 minuten! Ik ben extreem blij. Hoi A en I. Ik ga redelijk kalm de wisselzone in, geen gehaast hoor. Pak uitdoen blijft een ding. Ik doe sokken aan. De man tegenover me vindt dat voor een sprint veel tijdritfietsen klaar staan. Of is dit de OD, vraagt hij. Ik vertel hem dat dit de OD is en vraag of de dijk er lekker bij ligt. Terwijl ik mijn helm op zet en een fruit gellie wegwerk (die ik uit mijn schoen vis), kletsen we eventjes. Fiets pakken (stomme bidons die dan niet meer passen) en dan naar de uitgang hobbelen. Net over de streep opstappen. Ha, ik heb nu inclusief wisselen net zoveel tijd verdaan als vorig jaar alleen het zwemmen! Nog natrillend van het zwemmen van blijdschap laat ik een paar dikke vette scheten zodat ik niet naar de dixie hoef. Hoi Rob!
Ik heb het gevoel iets vergeten te zijn, maar alles klopt en is gewoon goed gegaan. Ook het horloge lappen en het startnummer. Het stukje Haven is gewoon kut met de klinkertjes. Accepteren maar. HB haalt me in. Mag ie. Dan de dijk op en ik ga liggen. Ik weet inmiddels hoe ik moet liggen op de tijdritfiets. Hoge cadans houden en gaan. Ik haal HB weer in en blijf gaan. Hoog tempo. Ik haal veel mensen in. Dat is nieuw voor me. En ik ga maar door. Ik maak me geen zorgen, ga niet het rood in en kijk bootjes. Vincent en Manuel missen me bijna, want die hadden natuurlijk ook niet gedacht dat ik zo snel zou zijn!
Het gaat als een malle. Ik moet veel drinken en dat kost even wat tijd, maar als ik weer ga liggen, gaat het weer als een dolle. Helemaal naar de brug. Even goed opletten bij het omhoog rijden en in de bochten. De snelsten komen me nu tegemoet. Annemarie haalt iemand in zie ik. Hoe zou ik in de wedstrijd liggen eigenlijk? Het houdt me bezig, maar het stoort me niet.
Het stuk de dijk richting de Eemhof op is erg lang. Rustig draaien en dat kost me wat, maar als ik weer lig pak ik het terug. Haal ik ze weer in. Het gaat een soort van moeiteloos. Opvallend moeiteloos. Ik ga niet diep, ik verveel me niet, ik doe wat ik kan en ik trap. En soms schakel ik juist wat lager. Er fietst een meisje op een rode fiets om me heen. Beetje mijn tempo. Lastig om niet te stayeren, maar ik doe mijn best. Ik zie wel wie er achter me zitten, want die kom ik nu tegen. Veel mensen! Ik zie elke keer tijdsblokjes van rond de 8,5 minuut langskomen op de 5 kilometer. Voor mij is dat echt enorm hard! Het wegdek valt me mee. Soms een gat ja, maar er is ruimte en hoe dan ook: in vergelijking met Ierland is dit echt prima. Echt waar.
Er is geen wind. Dus voor mij; er is alleen maar wind mee. Ik zie Vincent en Manuel weer, want Manuel heeft een fijne felgele jas. Ik zie Rob en dan de lange bocht door. Het zal wel joh. Iedereen heeft een zwakke plek. Ik rem zo min mogelijk, maar kan niet niet remmen. Hoi Rob, kus.
Ik vind dit eigenlijk leuk dat het zo goed gaat. Dat is genieten! Eens een andere manier van genieten, dat het lukt en niet eens afzien is. Fotograaf en dus even blijven liggen, maar dat is echt geen moeite meer. Ik heb in de polder een paar weken geleden leren fietsen op deze fiets. We zijn dikke vriendjes. Ik lig er iets over, over de bars en schakel dan zodat de cadans boven de 80 blijft. Ineens voel ik me misselijk en komt het gal naar boven. Spugen net niet, maar ik wil wel drinken. Ik moet dadelijk iets eten. Daar moet ik dan altijd even overheen. En drinken ook vooral. De sportdrank is oke. Ik neem ook een bar en dan weer door. Dan ga ik weer liggen en ik haal een paar mensen in en dan heb ik opeens een heel stuk heel veel ruimte. Daar hou ik wel van. Het lijkt er op dat DdK het zwaar heeft op de fiets, die kan zo moeilijk kijken. De grote snelheid is er ook niet. Annemarie is al lang voorbij. Dat ziet er zo mooi uit! Een stevige mevrouw met een 36x nummer haalt me in. Ik heb het idee dat er mensen zijn die nu net pas aan hun ronde beginnen, maar dat zou sterk zijn. Anders snap ik eigenlijk niet hoe ze voor me kunnen zitten op hun stoemperige racefiets. De volgende dijk weer op en in de bochten is het best leeg, dus ik neem het heerlijk ruim en rem niet eens af!! Dan richting de Eemhof. Voor Vinnie. Er is gewoon echt geen wind. De windmolens staan stil. Dit is wel Almere ja! Zo zonder wind klopt er iets niet. Heb ik allemaal wind mee. Ik verveel me niet op de fiets, aan de andere kant is er ook weinig te bedenken. Heel gek, een soort pauze in mijn hoofd. Trappen, cadans hoog houden. En uitkijken naar het hardlopen. Als dat straks nog wil lukken tenminste. Die benen zullen het wel doen, maar kan het hoofd dat nog aan? Er zijn veel bootjes. Bocht door en gek genoeg zit ik dan opeens weer tussen de mensen in. Ik haal ze ruim in, drink nog wat, vlieg naar beneden en heb dan even moeite met het omhoog klimmen. Op het fietspad wordt het nu wel heel rustig. En blijkbaar vind ik dat saai. Ineens haalt het hele groepje me vreselijk stayerend in. En de motor kijkt drie keer, maar doet niks. Dat irriteert me. Ik hou afstand en even heb ik het wat minder gemakkelijk. Even op de cadans letten en op het wegdek. Je leest het goed: ik heb het eigenlijk 37 kilometer helemaal gemakkelijk gehad en nu is het maar ietsje minder vanzelfsprekend allemaal. Ik ga een record op de 40km fietsen! Ik ga zo ontzettend hard. Helaas ben ik er nog lang niet. Ik ben net voorbij het Smoddebos pas! Daar baal ik van. Ik ben niet de sterkste fietser en elke kilometer meer, kost me tijd. Het groepje ligt ver voor me. Het is stiller op de dijk. Ik bedenk op 5:45 te gaan lopen. Dat moet wel lukken. Ik heb geen idee hoe lang ik over het totaal heb gedaan en laat dat ook gaan. We zien het wel. Somme havenkom in. Accepteren dan maar. Takkeklinkertjes. We komen zo wel op 45 kilometer uit en dat vind ik een flinke verlenging. Maar ik moet het er mee doen. Ik word nog even geschud en dan de drukte weer in.
Moet ik nog plassen? Nee. Is de bidon leeg? Zo goed als!! Fijnnnnn. Netjes afstappen en dan de hele wisselzone door over het gras. Ik vind het lastig. Heb de neiging de helm al af te doen, maar dat zou dom zijn. Ik hang de fiets weg en moet weer even denken. Routine aan. Loopschoenen aan. Zonnebril wegleggen. Gelletje. En dan moet ik snoeihard plassen. Ik kiep de bidon met water er overheen. Doe de schoen goed. Dikke doei. Ik denk nog even: en nu, wat nu ook alweer? Rennen dan maar! Horloge lappen en ik denk nog: Over het gras. Leuk zeg! Eens zien hoe dit gaat. Ik zwaai naar Rob. Altijd blij hem te zien.
Langs de muziek en de Red Bull. ES haalt me eindelijk in. Ik roep wel dat ik beter heb gezwommen. Het voelt goed, het lopen. Dit is een prima tempo. Misschien niet zo snel, maar het voelt vol te houden zo. Dit lijkt me inderdaad rond de 5:40, zo voelt het. Ik kijk niet verder op het horloge. En dan zit de eerste kilometer er op in een verbijsterende 5:14. Hoe kan dat nou? Waar komt dat vandaan? Dit gaat geen 9 kilometer zo blijven. En het voelt zo hard ook helemaal niet! Ik ben echt flabbergasted.
Vincent staat op zijn stoere fiets naast de dijk. Water over me heen en een slokje drinken. Ik hou het hoofd koel. Letterlijk en figuurlijk. Ook kilometer 2 gaat in een razendsnelle tijd. Nog sneller zelfs. Hou maar op! Dit is zo weird. Het voelt echt mega gemakkelijk en ik loop 5:04! De zon zit even achter de wolken en ik geniet er gewoon van, van dat hardlopen. Ik geniet van de saaie dijk, wat ik kan. Hoi Manuel! Ik zie ook Vincent op zijn fiets. Hij fietst verder door voor me. Dan hoor ik achter me: “Anke! Wat een mooi loopritme zie ik bij je.” Het is Annemarie. Ze loopt me zo voorbij, maar dat ze mij dat zegt doet me zoveel goed! Ontzettend belangrijk.
Ik ga achter Jeanette van Tri2One coaching hangen. Mooi tempo heeft ze. Het is gek dat het ook helpt als iemand anders een tempo aangeeft. Keerpunt en ik volg haar. Hoi Vincent. Ik volg Jeanette. Ik hoor Vincents fiets als hij weer verder racet. Ook kilometer 3 en 4 blijven onder de 5:15. Ik snap er echt helemaal niks niks niks van. Het voelt niet als diep graven of als onmogelijk. Misschien gaat het straks mis, maar dit is echt super.
Hoi Manuel, hoi Vincent. Ik loopt alleen maar te doen wat ik moet doen. Ik verveel me geen moment met al die mensen om me heen. ZG, DH, CT. Veel mensen lopen ongelooflijk veel harder dan ik. Mannen vooral, maar toch…. RV, HB haalt me zelfs in als een stoomtreintje. Hij heeft het schijnbaar lastiger dan ik. Maar dat zijn er veel. Ik heb het niet lastig. Werkelijk niet. Tweede rondje is ook al klaar. Ik snij dus mooi het hoekje af! Het fietsen was al meer dan genoeg extra. Even herrie. 26 minuten over 5 kilometer. Ik zie Rob weer.
Het liefst zou ik roepen: hoe dan, wat gebeurt me?! Dat is het gevoel wat overheerst. De vraag hoe-lang-blijft-dit-zo speelt ook rond. Water over me heen, ik heb niet genoeg om ook te drinken. Ik raak Jeanette kwijt. Ze is te hard gestart en zakt nu af qua tempo. Mijn kilometertijden blijven maar gelijkmatig snoeihard. Ik denk dat dit het antwoord is: hierom train ik zoveel. Dit is een makkie voor mij. Een zonnetje deert me niet. Heb ik getraind. Afzien heb ik genoeg gedaan. Fysiek ben ik ijzer-ijzersterk. Moet ik Annemarie daar dankbaar voor zijn of zal ik haar een klap gaan verkopen? Wist zij dit? De vraag waarom lijkt beantwoordt met daarom, maar het roept alleen maar meer vragen op. Heb ik ergens last van? Nee. Geen pijntjes, geen vermoeidheid, geen grens. Het is toch weer mijn hoofd wat zo verbijsterd en verbaasd is, dat het allemaal ongelooflijk onecht lijkt. Ik kan het nauwelijks plaatsen en dat verwart me. Het voelt goed, maar zo heb ik nog nooit een wedstrijd gedaan in de felle zon. Dat het moeiteloos kei-hard gaat, is totaal onbekend voor me. En zo ging het zwemmen en het fietsen ook al! Ik zit in het moment en ik haal alles uit dit moment wat er in zit. Flabbergasted.
Ik vraag me wel af of de andere vijftigers sneller zijn. Dat lijkt me sterk. Vincent fietst de hele tijd om me heen. Superlief. Ik zie andere mensen meer afzien: J, ZG kijkt ook niet heel blij, terwijl dit toch echt haar weertje zou moeten zijn. Ik roep naar RV: ik zie je bij het finishbiertje. De man voor me heeft daar meteen zin in. Ik ben nog prima in staat om te praten. Hele volzinnen zonder moeite. Dit is al ronde 3 joh. De allersnelsten zijn foetsie. Geen ge-race meer nu. Ik zou nu toch iets moeten gaan voelen. Kilometer 6. Like clockwork weer even snel. Het mag echt wel langzamer! Maar ik blijf dit maar kunnen. Moeiteloos. Ik zwaai naar KH en ik heb haar hubbie ook gezien. Er stond iemand bij KH toen ze “hup Ank” riep en die hoorde ik achter me zeggen: oh, is dat Anke. Geen idee wie het is die mij zou moeten kennen? De kleine verrassingen. Ik denk dat ik de laatste ronde maar iets minder hard ga. Ik roep Vincent om water over me heen te gooien. Hij doet dat mooi beneden. Als ik door het bos loop moedigt DdK me nog even aan, maar die is klaar en ik nog niet. A en I zijn er ook elke keer met een hoop gejuich. Bij de red bull tent is water en ik drink een paar slokken. Die stomme MvdB zegt ook dat het er goed uit ziet. Stik erin lul. Ik zwaai nog een keer naar Rob en dan gaat de laatste ronde in.
Ik heb tegen Vincent gezegd dat ik ga vertragen, maar eigenlijk is 5:22 nog niet eens echt langzamer. Ik drink nog wat en zeg Manuel dat het te gemakkelijk gaat. Gelukkig moet ik eigenlijk ondertussen een beetje, maar er zijn geen Dixies. Het is duidelijk rustiger nu. Ik denk echt dat de mensen zoals ZG die ik nu tegenkom en die voor me liggen (dan zie je ze aan de andere kant) in de laatste ronde zitten. Dus helemaal redelijk denken kan ik niet meer. Ik blijf maar gestaag hard doorlopen. Hoi D van KH. Het laatste keerpunt. Er rijden twee gasten op een fatbike en die roepen heel hard tegen ons lopers “Respect.” Dat vind ik dan weer grappig. Ik begin te denken of ik sneller zal zijn als vorig jaar. Maar ik wil niet naar het horloge kijken. Ik wil ook wel weten of ik de snelste 50+er ben, maar ik tel de tijd af tot de finish en denk: over 10 minuten weet ik het. De medaille ga ik scoren! Ik vraag me nog even af of ik de laatste kilometer zal versnellen, zodat ik moe aankom, maar ik heb er niet echt zin in. Ik weet nu dat het niet mis kan gaan dus waarom zou ik? Ik hou het tempo gewoon vast. En dat is al een enorme prestatie op zichzelf! Ik bedank I en A en even denk ik: waar moet ik precies heen? Ik loop maar rechtdoor en ohja, dan nog over het gras. Daar geniet ik even van. L&L roepen nog naar me. En dan keihard juichend de finish over. Tsjakka.
Ik kijk om: eerste 50+ dame in een tijd van 2:44 nog iets. Ik ben ongelooflijk blij! Wat ben ik blij. Ik ga Annemarie bedanken en niet slaan. HB en RV omhelzen me. HB zag me fietsen en dacht : hoe? RV zag me rennen en dacht: hoe? En ik dacht HOE? Ik wil Vincent en Rob.
Ik ben smerig, dat weet ik. En ik ben alweer helemaal bij. Ik hoeft niet meer gelukkig. Ik voel me uitstekend. Rob komt ook. En dan wil ik iets eten van de organisatie. Ik vind meloen en verorber dat werkelijk. Hoe heerlijk kan het zijn! Het is werkelijk ongelooflijk hoe ik dit gepresteerd heb. Ik weet het niet. Alles klopte, alles viel in elkaar: de voeding, zenuwen onder controle, het zwemmen, fietsen op de tijdritfiets en hardlopen. Ik had mijn dag. Mijn dag.
Rob en Vincent zorgen even wat voor me, maar het hoeft niet eens. Annemarie is oprecht trots op me. Ze is een engel, hoe giftig anderen dat ook vinden als ze tegen mij praat. Rob laat haar mijn rondetijden zien en ze moet een paar keer kijken hoe strak en snel het is geweest. Dat doet me goed. Ik zal haar nooit meer omver meppen en vertrouwen in haar hebben. Mijn hartslagmeter pakt ie niet van de Garmin. Dat is irritant. Maar zodra er ook maar iets op Garmin staat, komt Annemarie al naar me toe dat ik gemiddeld 33 heb gefietst. Het is zo schattig, dat is voor haar en voor die stomme KD die erbij staat een eitje, voor mij is het een heldendaad. En Annemarie weet dat.
Ik haal mijn spullen en daar is wel een echte bammer: mijn voorband is helemaal leeg. Dat doet zeer. Beter nu dan daarstraks, maar toch. Het is alsof je beste vriend opeens begint te schelden tegen je en geblesseerd is. Ik pak mijn spullen, praat nog na met Jeanette (het buiten zwemmen viel haar tegen, want dat deed ze voor het eerst) en ik zeg mensen gedag. Ik rommel met omkleden. Vincent vraagt of ik nog mee ga zwemmen en eerlijk gezegd lijkt me dat een prima plan. Maar Annemarie kijkt me verbijsterd aan en roept: jij gaat met de beentjes omhoog en lekkere dingen eten. Dat laatste vind ik net zo moeilijk als een zwemtraining overslaan. Ze zegt me morgen uit te gaan fietsen en misschien buiten zwemmen. Ik heb lang genoeg gewacht en de mannen ook. Kom maar door met die ceremonie.
Op naar het podium. 1 andere 60+ dame en ik staan op het hoogste treetje, de rest is weg. Ik ben blij met de beker. Omdat die illustreert wat ik kan. De bloemen zijn voor L die nu haar eerste sprint triatlon doet. Ik ben er opeens klaar mee. Wil naar huis en moet nog even A gedag zeggen. Rob en Vincent zijn ook hartstikke moe. Ik ben eigenlijk nog het minst moe! Omdat ik dit zo vaak heb getraind. Thuis even zitten en met KH appen. Spullen opruimen. Niet al het denken gaat helemaal soepel, want ik vul de wasmachine wel, maar vergeet ‘m dan aan te zetten. Kleine dingen. We halen een hamburger. Ik heb een beetje last van mijn linkerknie, maar niet eens echt. Ik zet Annemarie op Instagram. Meer nog even niet.
Even op strava. Ik breng wandelend met Vincent de bloemen naar L&L. Wandelend ja. Qua tijd hebben ze in vergelijking met mij natuurlijk niks gepresteerd, maar hun eerste sprint: wow, wat een prestatie! Ik moet het nog allemaal van me afschrijven en maak het laat. Ik heb niet eens teveel gevreten! Wel wat M&Ms, maar hé, vandaag mag het!!
