13 Mei – Wandelend naar de Bootcamp. Stom
Ik vind wandelen echt moeilijk. Ik kan ook rennen namelijk. Probleemloos. Niks wat pijn doet. Ook niks wat zich realiseert dat het zo is. Ik loop een halve marathon (in control) en verlies alleen maar veel vocht. Geen spiertje pijn. Vermoeid wel. Vooral in mijn hoofd. Met een hinkende M verder gewandeld. Hij heeft (ongetraind voor trail) een halve marathon (die een trail bleek te zijn) gelopen en zijn achillespees vernachelt. Maar als hij loopt is er niks aan de hand. Beretrots is ie. Maar niet op zijn tijd. Dan de bootcamp:
Trap 8x
Wandelen. Ja ik doe een triatlon zaterdag en nee, dat is niet zo knap, maar buiten zwemmen is zo leuk! – dat vertel ik ze.
Ronde 1 – net iets minder gewicht in de schaal leggen
Dennenbomen. Voel ik een beetje, maar afleiding helpt. Laat de rest maar schreeuwen.
Ronde 2. Doe ik ook maar dan net iets langer
Ronde 3 -6 stuks en dikke muggen. Armdingen
Buikspieren. En dan weer naar huis wandelen. Ik vond het niet zo’n leuke avond.
14 Mei – Een duurrit met veel mislukkende dingen.
Ik zou gaan bellen met mijn zus. ❌ er stond zoveel wind dat ik haar wel kon verstaan, maar zij mij niet. Vermoeiend. Oostvaardersplassen nog steeds dicht ❌ kon ook niet echt de dijk op met de wind van zij. Tempo en inspanning helemaal niks. Cadans verrot. Luisteren en denken over de route ging erg lastig samen. ❌ toen voorbij het bloq naar links, wind tegen: telefoneren onmogelijk. Bij Rode Brug gaven we het op. We bellen straks wel.
Fietspad tussen de koeien door. 🐄 weer een onderbreking. ❌
en toen een enorm groot gat 🕳️ ❌ smal pad, tegenligger ❌ 11km in een half uur. Dan wat wind 🌬️ mee pakken. De dijk op naar links. Even wat makkelijker maken. Ik had ook erg last van krampen. ❌❌ ook dat nog. Maar toen was ik er zo K L A A R mee dat ik omdraaide bij het Da Vincipad. Nog een gesprekje met een man die dacht dat ik de weg zocht, maar de beslissing ‘naar huis gaan’ en omkeren koste me moeite. Ik liet hem op zijn mooie paarse fiets voor gaan. Ik ben zo traag vandaag! Maar ik haalde m langzaam maar zeker in. Ik deed geen moeite meer. Lag wel en trapte heus aardig door, maar deze training was ik al lang klaar mee! Ik ging anders dan die man, want ik wilde m niet inhalen. 13km in tweede half uur. Met een klein ommetje 30km volgemaakt en blij dat ik thuis was. Kon ik verder bellen om te horen hoe het geweldige neefje het doet. Blij dat deze training klaar is. Het was niks. ❌ tempo❌ cadans❌ gevoel 0️⃣ Er volgen nog een paar belangrijke ‘veertienden’ dit jaar. Twee maanden nog. En over vier maanden ook. Vandaag heb ik er weinig fiducie in. Ik ben moe. Heb veel kleine pijntjes. Het lijf voelt oud, het hoofd denkt ‘r het zijne van. Ik kan het vast. Maar vandaag weet ik het nog niet zo zeker. ❌
15 Mei – Rustdag, want de wandeling in Leiden was stiekem een goed overleg!
Voel me erg vermoeid vandaag. Alles bij elkaar: examenstress, lange reis naar leiden en dietiste, 🩸 en erg vermoeid. Veel kleine pijntjes. En ohja- wedstrijd in zicht. Paniek alom. Slecht slapen helpt niet mee. Onrustig, hoogdpijn, rechterknie & linkerknie. Examenstress er bovenop. Ongeregelde dagen. Niet mijn dag. Maar wel een half uur gewandeld met teamleider G en een goed gesprek gehad. Ze zijn allemaal wel geschikt, mijn lieve collega’s.
16 Mei – 5×400 met 200 rust en in- en uitlopen
freakin’ veel idioten gehoord vandaag. Rondom fysio’s die andere jankers wel dryneedlen, een set mensen die niet willen luisteren, belachelijke dingen op insta en gezever en gezanik. Maar hier thuis leef ik tussen examenstress. Werkstress. Onrust. Slecht slapen. Pijntjes. Ongelukkig. Leeglopen en prikkelbaar. En zwemmen wordt ‘m niet. Werken lukt redelijk, maar langzaam en slechts gedeeltelijk. De tickets druppelen door. Collega J is nog ziek. Ik ben vermoeid. Nou, zo’n dag dus. Drie dagen zonder echte sport en ik ben niet te genieten!
De training is niet makkelijk op het horloge te zetten. Gewoon maar door het benauwde weer heen gaan hobbelen. De eerste 3km gaan strak op oké tempo. Het bos is nog dicht. Er kan ook niks goed zijn vandaag. 400m versnellen va het centrum. Het lukt maar de hrf 160 is te hoog om te halen. Ik jog in 200 rust. Ondanks de warmte is het best genieten in de Oostvaardersplassen met de diertjes en het groen enzo.
Maar ik ben prikkelbaar en geïrriteerd vandaag. Hardloop muziekje aan. De eerste twee versnellingen gaan okay. Warm en te doen. Niemand te zien op 2 mannen na, waarvan 1 hardloopt. De derde versnelling is verhard en dat is beter. In het kotterbos ga ik even in de bosjes zitten. Ongeveer waar ik de vorige keren ook zat, alleen nu is het inmiddels dichtgegroeid. Met muggen erbij. En brandnetels.
De vierde versnelling is volledig singel track en dat scheelt en gaat zomaar 10sec langzamer. De laatste is verhard en ik ga er even voor. Dat helpt. Ik kan het wel. Dan tien minuten uitlopen. Ik ga terug en zie de meneer hardloper nog een keer. Loop heel kalm de brug over. Daarna pak ik het tempo van het inlopen weer op. Redelijk hoge hartslag. De hele loop al. Ik maak 9km vol. Vind het wel goed zo. 55 minuten was het idee. Het is iets minder. Tempo redelijk mooi. 72% uitvoeringsscore. 70% onverhard. Maar ik zie op tegen zaterdag. Als iedereen me weer inhaalt alsof ík degene ben die niet traint. Het gaat niet goedkomen.
17 Mei – Losfietsen – 2x: eerst met Manuel, later nog een keer met Vincent. Wat moet ik ‘los’ zijn. NOT
Er zit niet zoveel kracht en energie in. Dat wordt wat morgen! Ik heb overal pijntjes: knieen, voeten, rug, hoofdpijn, onrustig, slecht slapen. Ik was verbaasd dat Manuel mee kon, want meestal is hij bezet door mensen die stukken sneller kunnen dan ik wil! Eenmaal fietsend trokken de pijntjes weg en zijn we gezellig gaan kletsen (ik). Arme Manuel… Op de Knardijk wind tegen, maar het viel me mee. Ik vond de kleuren echt prachtig: een soort pastelgroen.
Op de dijk werd dat afgewisseld met dreigende luchten. Heel erg mooi. We hielden het droog! Er kwam een heli over en Manuel heeft me van de vakantieplannen verteld. Ik ben nu al jaloers! De wind kwam overigens wel van alle kanten. We maakten het ommetje groter, want ik moest anderhalf uur. Zie je de cadans van 81! Die is wel goed. Over het tempo van 25,7 gemiddeld hebben we het maar niet. Ik heb 42,2 kilometer gefietst.
ik dacht opeens, toen ik mijn spullen verzamelde en op Facebook zag dat ze in Almere Haven bezig waren met opbouwen terwijl Vincent zijn grote liefde – de tijdritfiets- schoonmaakte ; hij moet eventjes fietsen om zijn hoofd leeg te maken. Na al die examens even fietsen. Dus ik stelde voor te gaan. Waarom ook niet. Ikke rustig aan en hij van tijd tot tijd knallen. We spraken goed af tot waar dan precies. In het begin reden we in een vierdaagse fuik vol kinderen. Toen stopte ik mijn horloge en ik miste 2km. Beetje warhoofdig. Ik heb ze er later weer bijgeteld. Ik fietste wel okay en van tijd tijd lekker hard, maar door Haven zoeken en wachten en de stad kost enorm veel tijd. Op het terrein begon Vincent meteen te kwebbelen. Ik wilde de arrogante wisselclinic liever vermijden, maar die waren overal. Ik wilde mijn plek wel weten, maar toen kon ik mijn startnummer al ontvangen! Als een kind zo blij, ook al was het lastig meenemen zonder zakken. Vincent ook blij, want die koopt/bestelt een shirt.
We fietsen terug door het vreselijke hobbel haven en over de dijk. Ik maak een foto. Het ING jasje is top, maar de zakken ontbreken. Rijden met startnummer op je kont is ook apart. Terug langs de manege. En daarna via Nobelhorst. Vincent ging nog even hard tot op het snelweg viaduct. Tempo is weer erbarmelijk en deze hele fiets prestatie eigenlijk ook, maar ik heb wel pret gehad en het weer gedaan en overleefd. Wedstrijden en ik worden nooit geen goeie combi meer vrees ik. Al is er geen enkele reden om me druk te maken, want ik finish echt wel. Maar stiekem wil ik natuurlijk toch net iets sneller dan vorig jaar. Al heb ik het dit jaar niet zo goed voor elkaar. Ik heb het gevoel dat ik met teveel trainen afbreuk pleeg. Als ik maar lol heb morgen. 1 brok ervaring. Dat stoort me dan bij die clinic: die instructeur heeft extreem veel ervaring en kan alles, maar hij verzuimt te vertellen dat ze hun badmuts op moeten houden en zwembril omhoog schuiven, zodat je de handen vrij hebt. Ik heb het 70km weggetrapt vandaag. Toch weer teveel gedaan eigenlijk. We zullen het wel zien morgen. Ik leg wat halfslachtig de meeste spullen alvast klaar.
18 Mei Almere TRiHard Standaard afstand – OD triatlon. Het verslag staat hier.
19 Mei – Uitfietsen en buiten zwemmen
NERGENS last van. Ik kan zo opstaan en ben vermoeid, maar dat is het dan ook. Niet eens verbrand. Geen hoofdpijn. Ik weeg maar een onsje minder. Geen honger. Maar ook al weinig euforie meer.
Het gaan uitfietsen is dan zo’n training die ik heel moeilijk vind. Uitslapen was voor mij belangrijker vanmorgen (ik heb tot 12 uur de blog bijgewerkt) en dan lukken 2 uur voor de lunch al niet meer. Daar word ik ongedurig van. Ik zie anderen ook uitfietsen, maar die gaan niet voor 2 uur. En hard dat ze gaan! Ik snap niet dat ze mij gister niet bij konden houden als dit hun uitfietsen is. Maar goed, ik sleep me op de racefiets en denk: 50km in 2 uur lijkt me echt uitfietsen. Maar ik merk dat ik toch weer harder moet van mezelf, want de rest kan dat toch ook? Het is niet zo druk als ik dacht, dus het rondje OVP is uitstekend. Op een gegeven moment denk ik: uitfietsen, kalm aan. Neem een andere route, een ander stukje. En ik ga het bos in. Veel bochten, krap, ontspannend. Ik vind het wel leuk, maar het gemiddelde zakt als een baksteen en zo ook de cadans.
Eenmaal op de dijk voelt het alsof ik dat moet inhalen. Ik ga liggen, luister naar de muziek en trap gewoon heel hard. Ik ga wat verder door en eerlijk gezegd heb ik al een hele tijd geen zin meer en ik heb al uitgeteld hoe lang ik moet voor een groene training en ik moet elke keer wat verder, want liggend op de dijk gaat het dus wel hard. Ik moet dan door de stad en dat kost behoorlijk wat energie met honden ontwijken, opletten op auto’s en veel bochtjes. Ik ben er helemaal klaar mee en sukkel naar huis. Waarom zou ik 50 vol moeten maken of 2 uur? Ik heb ook bij lange na niet genoeg gegeten.
Ik wil Rob en Vincent niet meer hele middagen alleen thuis laten. Ze mopperen niet ofzo, maar er is een schuurtje wat geschilderd zou moeten worden, een huis wat opgeruimd moet worden en administratie te doen.
En dan zegt Vincent: zullen we toch gaan zwemmen? En ik zeg natuurlijk toch ook weer ja!
Deze zwemtraining heeft me enorm dwars gezeten. Dinsdagavond ging niet (te laat ivm examens), woensdag toch nog naar kantoor, dus kon het ook niet en toen werd ik ongesteld. Hij schoof maar mee, dit zwemuurtje. En het zag er naar uit dat het een rode training werd in finalsurge, de eerste in maaaaaaanden. Dat kan ik niet hebben. Dus het voorstel om toch even buiten te gaan, nam ik met beide handen aan. Ook al waren er 100 huishoudelijk rotklussen die voor gingen.
Vincent en ik gaan met LS, een meisje wat gister haar eerste sprint deed en zonder knellend wetsuit wil proberen te zwemmen. Ze hoop dan beter adem te kunnen halen. Het helpt niet tegen haar angst voor het open water. De afspraak was wat rommelig, want we bleken daar af te spreken, bij de Jutter en toen waren zij er al en wij nog niet.
Ik had het oude, warme wetsuit aan. Ik bleef vlak bij LS zwemmen. Maar ze stopte wel heel vaak. Niet erg hoor, maar ik hield mijn horloge gewoon aan. Ik vond het wel leuk in het water, maar best koel. Na 1 rondje nam Vincent haar mee het water uit en ging ik zelf nog kalm een rondje door. Vincents wetsuit is te klein geworden. Ik ging tegen de klok in en tegen de golfjes in. Het tempo zat er niet echt in, maar ik had het wel heerlijk. Navigeren is dan anders als je andersom gaat, want je ziet de inham niet zo goed. Ik zwem wel lekker strak van bord naar paal en zo. En aan 1 stuk door. Ik adem 1 op 4.
Ik had nog 100m extra gezwommen als ik dan een groene training had gehad, nu is tie geel. (te kort) Maar dat is beter dan rood. Eigenlijk te idioot voor woorden dat ik dat gewoon weer kan na de wedstrijd van gisteren, maar zo is het nu eenmaal. Niet meer gaan hardlopen (want dan heb ik alle drie de sporten weer gedaan) is nog best moeilijk ook! Maar ik hou het hierbij.
20 Mei – hardlopen en nieuwe bootcamp
Eerst tien minuten heel erg rustig hardlopen. Dat was wel oke. Het park door en onverhard en gewoon joggen op gevoel. Dan zit ik boven de 6 minuten, rond 6:20. Niet dat ik na 10 minuten echt veel meer inspanning nodig had, maar gewoon een klein beetje meer. Ik ken de omgeving wel en toch soms ook niet. Ze verbouwen enorm bij het centrum.
Rob appte dat degene die de fiets wil kopen, eerder komt. Dan red ik het net! Ik luister naar de muziek. Net of ik lekker weg kan kruipen. Het voelt allemaal prima te doen aan, al is het wat warm en onverhard. Er is een nieuwe heuvel waar de paarden op staan. Bijzonder, die heb ik echt niet eerder gezien.
Ik loop wel steeds iets harder. En dan gaat het naar 5:45/5:50. Dat voelt prima en blijft nog best binnen de perken qua hartslag. Het voelt erg krachtig om te weten dat ik kan hardlopen en zou kunnen zwemmen in het water hier. Dat gevoel van oppermachtig is fijn. En het overvalt me. Ik ken het helemaal niet. Ik doe de winst zaterdag af als een toevalstreffer en een gelukje. Ik ga rustig de brug op. Als ik naar beneden ga, fietsen drie knullen breeduit. Ik ga wel even de andere kant langs. Ze schreeuwen naar me dat ik het zo goed doe en dat ze respect hebben. Ik vind het leuk. Als de jeugd al zo kijkt, wat heb ik dan gemist? Het leken etters, maar nee dus. Ik ga de 7km vol maken. Het gaat prima al loopt de hartslag wel iets op en is het warm eigenlijk. In de straat zeg ik de buurmannen gedag met de tekst: ‘nog een paar rondjes’. Ga toch weg. Je snapt er toch niks van. We gaan gewoon weer door met trainen als vanouds. Terug in mijn veilige anonieme kooitje, vergeet mijn gedoe maar weer allemaal: het staat op Facebook en insta en nu weer door naar de volgende. In mijn slappe-jappe trainingstempo. Toedeloe!
En dan naar een andere bootcamp. Ook in de buurt. Ik wandel er naar toe. Ik dacht dat ik het vreselijk zou vinden: veel mensen, nieuwe mensen, muziek. Maar het valt enorm mee. Coach D is een toffe peer, echt. En dat wist ik zeker toen hij een mevrouw met een hondje groetten en tegen haar riep: wat een weertje he. Het regende op dat moment. We waren met z’n drieen. Heel fijn. Uitstekend voor me. Ik was er heen gelopen met last van mijn knie (rechts). Ik deed bij de warming up dus even rustig aan. Maar het trok weg.
Ik kan alles meedoen, geen probleem. Kort circuitje. Ik vertel dat ik een triatleet ben. Dat ik dat durf! D schat het op waarde! Ondertussen doe ik de oefeningen. Dat is een minuut. En dat is lekker lang. Dat voel je tenminste! Ik ben toch echt niet te porren voor zo’n Hyrox hoor. Touw, squats en een elastiek optrekken. Ik vertelde dat ik al een Ironman had gedaan. Bewondering alom hahaha. En ondertussen lekker rekken en strekken! En hij lette op. We gingen ook nog met de armpjes doen. Eerlijk gezegd viel de zwaarte me mee. Afleiding he. Het ging regenen. We zijn niet van suiker gelukkig. Ik klets nog lang na met coach D. Coole gast. Nee, ik wil niet opscheppen, dat echt niet. Straks als er meer mensen zijn val ik vast stil. Het licht bij het terug wandelen was echt heel erg mooi.
21 Mei – Een duurrit fietsen met een leuke ontmoeting.
Ik schuif maar weer trainingen in het programma in. Vandaag weer een dag vrij. Twee uur fietsen met vrijdag geruild, want nu is het weer nog goed en heb ik nog de tijd. Maar echt veel zin heb ik niet. Het viel me mee, toen ik eenmaal op de fiets zat vond ik het best wel weer leuk en goed te doen. Ik vind het eigenlijk enorm saai intussen, dit stuk van de polder. Het is wel erg groen nu, maar ik ken het wel. Ik dacht net: hier was ik eergister ook, niks veranderd. Zegt een meneer op een gewone fiets tegen me: Wat is het prachtig hier he! Die had ik even nodig om me te realiseren dat het inderdaad best bijzonder is. Het was superrustig overal. Eerst veel wind tegen. Used to it.
Ik pak de rustige wegen dan ook, kan ik lekker liggen en naar de muziek luisteren. Op de Knardijk wind van opzij en ik moet nog maar eens tegen mezelf zeggen hoe mooi het eigenlijk is. Op de dijk eindelijk wind mee. Lekker gaan liggen en maar trappen. Opeens hoor ik: “Got, wat fiets jij hard zeg”. Is het MH! Dat heerlijke mens. Ik zet de muziek meteen uit. We fietsen al kletsend samen op. Ze is een tof mens, niks geen poeha. Dan denk ik: die man van jou is ook altijd aan het sporten. Maar zij blijkt die tijd te werken, dus soms is het anders dan je denkt. Zo’n 15 heerlijke kilometers.
Ik ga nog even door na de Noorderplassen en neem een pad binnendoor met de wind vol tegen. Ik rij tot dan 27,9 en moet de stad nog door.
Ik kies de fijne fietspaden, maar het gaat beduidend minder hard. Ik maak de 60 kilometer zowaar vol. Op de racefiets is dit een prima tempo voor mij, met 27,2. Natuurlijk niks vergeleken bij de rest, maar het is wel goed zo. Hoewel ik hele stukken de cadans hoog heb gehouden, valt het toch weer wat tegen wat dat betreft. Ik heb nog een hele middag te gaan met schoonmaken van het huis en ramen lappen. Ik ben er moe van! Gelukkig mag ik morgen weer werken.
Maar eerst gaan we nog zwemmen! Ook die training heb ik mee geschoven, die stond voor buiten op vrijdag op het programma. Ik heb dan geen tijd. Dus ik ga nu bij de TVA zwemmen. Intervallen
Drie in baan 3: W, ik, G. Elke keer ook die volgorde. Het begon al slecht, want ik mis 150m inzwemmen.
Daarna zwom ik nog 200m in geloof ik en toen begon een training met allemaal 150jes.
In setjes van 3×150 En dan 150 rust
Telkens andere banen versnellen. 1 en 5 en 2 en 6 en 3 en 4. Zoiets. Daarna 3×150 met 50jes versnellen: laatste 50, middelste 50 en eerste 50
150 rust en dan 2×150 met 25 versnellen tot de pillon en 1,5 baan rustig (dus 3 keer 12,5 versnellen) en daarna omgekeerd (3x laatste 12,5 versnellen)
Toen 1 keer dat W 12,5 voor ging en wij moesten hem inhalen. Ik dacht allemaal een keer, maar we deden alleen W en die kon ik ook inhalen binnen 50m.
Ik had het er allemaal gemakkelijk mee. Lange slagen, uitblazen onder water en wegdromen.
Toen nog een keer 150m rustig.
Daarna nog 1x 150m en toen koos W voor baan 3 en 4 hard. Ik had echt flinke trek intussen.
Daarna ging ik er snel uit. Zat geweest. Stond toch maar een training van 45 minuten.
22 Mei – Weer zwemmen
Ik treuzelde om er in te gaan. Het inzwemmen ging wel goed, maar ik heb gewoon geen zin om mijn best te doen. Alles met achtje dus. En met een doorhaal die voor mijn gevoel onder me door gaat. Het helpt schijnbaar. We doen 4×100. De eerste baan een andere slag, de laatste baan versnellen. We zijn met zijn vieren in de baan. J, een toffe peer wiens naam ik niet ken en W (weer). De eerste twee keer beginnen we met schoolslag, wat ruk is met het achtje en W en ik nemen m mee. Schoolslag gaat niet lekker, mijn andere knie zeurt wat. Geen zin in. W laat ons slepen en ik doe rug. Daarna krijgen we een piramide: 50-100-150-200-250-200-150-100-50. Doorzwemmen. Eerst gaat J voorop. Het gaat me uitstekend af. Ik zwem moeiteloos achter ‘toffe peer’ aan. De enige moeite is niet versnellen. Als ik even moet bijtrekken maak ik langere slagen die dieper doorbuigen zeg maar. Vanaf de 200 gaat toffe peer voorop. Iets hoger tempo, maar ik vind alleen maar fijn. Mijn Garmin is van slag (haha leuke woordspeling) en geeft me meer of minder meters. Stom ding. Ik hou wel van zo’n fikse piramide. Daarna 4×50 met de eerste 2x 25 snel in de laatste baan en de tweede 2x de eerste baan hard. Het gaat me allemaal prima af. Bijna vervelend. Ik zou mijn doorhaal even willen bespreken, maar er komt nog een steigerun van 100m. Ik doe ‘m ook namens de mannen die al aan het uitzwemmen zijn. Dan doe ik nog 100m zonder achtje. Garmin heeft me vast wat meters kado gegeven. En een pr wat niet telt. Mijn linkerhand schijnt nog te remmen, zei trainster G. Maar dat is voor de volgende keer. Nu eerst taxi spelen en patat halen. Dieetgewijs een slechte dag, want ik heb ook chocolade verorberd.