23 Mei – Het fietspad langs de Oostvaardersplassen is weer open! 😍😍 Ik ren heen en weer. 3x1500m 5:30.
Niet zoveel zin, al de hele dag ongeconcentreerd en vermoeid en wattig hoofd. Wel werk verzet, maar niet zo geweldig. En dan een uur extra noodtelefoon ook nog. Nja. Laat eten dus en dan de overkapping opruimen #mamablij En dan nog gaan rennen. Het duurt even voor de veters gestrikt zijn… 20 minuten inlopen. Dat lukt dan wel. Korte passen, geen muziek en dan!! Zijn de plassen weer open!!! Het hek is open! De kikkers kwaken me toe.
Langs het water- zo vertrouwd, de chicane, zo groen. Heerlijk genieten! Zal ik de interval gewoon overslaan? Maar nee, na 3,5km (best snel dus) ga ik het gewoon proberen voor anderhalve kilometer. Niet te gek en van mezelf hoef ik er maar 2 van de 3 te doen. 5:25 is prima. De vlakte, het water, de kleuren: het is prachtig. Maar na 1200m moet ik wel enorm drukken. Ik ga het zijpad in en laat 2 zakdoekjes achter. Door naar de dijk. In de rust de dijk op. Boven versnel ik weer. Deze krijg ik kado qua tijd, want die gaat naar benden! De zon geeft alles glans. Ik maak gewoon foto’s en zie wel.
Het is uitgestorven. Te laat blijkbaar. Ik neem de vliegjes voor lief, maar de teek had niet gehoeven. Ik ga gewoon hetzelfde pad terug! Dat doe ik alleen hier, op en neer is normaliter niet mijn ding! De banaanfiets heeft het lastig met keren. Verder is het hele fietspad vanaf de bocht tot het centrum (ik ga rechtdoor bij de bult) van mij alleen. Niemand gezien. Ik versnel nog een keer, maar mijn best doen is er absoluut niet bij. Gewoon versnellen waar ik nog zin in heb. Het is verder dan ik dacht. Ik ben het hek al door. Rond de 8 minuten elke keer. Is vast goed genoeg.
Ik loop dus iets verder met de gouden bol achter me en dan moet ik me toch opeens weer! Niet te zuinig. Gelukkig is er niemand. Hopelijk spoelen die 2 zakdoeken ook weer snel weg. Ik ga langs het centrum en het trapje en de hartslag is wat laag, maar ik kan het niet zo goed opbrengen om me te gaan inspannen. Ik vind het wel best zo. Ik maak 11,11 vol en dan stop ik het horloge gewoon en wandel ik naar huis. De schijterij heeft me 5 minuten gekost. Dan is het gemiddelde nog altijd 6:14! Slechts 1 teek. Niet kapot, wel kleine pijntjes. Niet meer alleen een vermoeid hoofd, maar ook wat zware benen.
24 Mei – Binnen fietsen in Zwift – Loop de Loop ➰de looper de Loop ➿ in Watopia met 6x2min 🤬🥵
S morgens werken als de zon schijnt en het windstil is. Een vergadering. Boeiend, maar vermoeiend. En ik sliep al slecht: onrustig en veel wakker. Zodra ik thuis ben (met de bus notabene) naar de winkels, auto-ellende met een accu die het niet meer doet in de wasstraat, schoonmaken. En dan node binnen op de fiets stappen want het regent inmiddels. 😣 Zwift wil natuurlijk ook niet meewerken. Anderhalf uur lang wattage-ellende. Eerst infietsen en mama bellen. Ook weer gedaan. Dan 30 minuten rondfietsen in Watopia. Ik had een route van 12km. Twee loops. ➰ muziekje aan en trappen maar. Saai en saaier. En de kilometers maar aftellen.
Ik doe een loop 🔁 om de vulkaan. Dan moet ik 6 keer één minuut flink hard-1 minuut allerhardst en dan 2 minuten rust. Mijn benen vinden het helemaal N I K S: ze verzuren, doen pijn en twee minuten rust gaan veel sneller voorbij dan de twee minuten enorme inspanning. Ik zweet me te pletter. 🥵 1 keer wissel ik een minuut rust in voor een sprintje in wWatopia. Ik pak ook nog de loop 🔂 over het vlakke land om de intervallen te doen. Door alles vandaag is eten er een beetje bij ingeschoten. Ik leef op een mager ontbijt en wat fruit. 🍌 en water (uisce – ik leer Iers).
Het is aftellen van de intervallen en optellen van de kilometers. Ik ga voor 40km voor de badge- hoe dan ook. Maar niet met valsspelen! Garmin telt te weinig ivm Zwift. Ik hou de afstand van Zwift altijd aan. Ik haal de ingestelde wattages (op Garmin) totaaaaaaaaal niet. Dat is frustrerend, maar ook de Tacx is niet goed gekalibreerd. Ik doe 6x mijn best. Dan uitfietsen. De loop afmaken en weer terug naar downtown. Ik zit net niet op 40km, dus nog een klein op en neertje en dan stap ik bezweet en erg moe af.
De benen voelen dit! Het hoofd ook; nog extra moe. Ik heb de badge en het plaatje met de rondjes ziet er wel geinig uit.
En door! De Picnic komt, pannenkoeken eten en opruimen en klaarmaken voor het feest morgen. Fijn, een schoon en opgeruimd huis, maar het lijkt niet van ons zo.
25 Mei – De 18de VERJAARDAG en een koppeltraining met mijn kind die ineens VOLWASSEN is.
Je kan het onmogelijk voorspellen: op het ene moment heb je een piepkleine baby van 2150 gram in je armen, je knippert mret je ogen en brengt hem naar de basisschool en even later leest hij voor op een donkere decemberdag. Nog een klein eindje verder in de tijd loopt hij het Baken Park Lyceum in en speelt hij piano. Maar er was geen seconde op 25 mei 2006 dat ik had kunnen denken dat hij een sportman zou worden. En nu is mijn kind een man geworden. Een heuse sportman.
Een verjaardag is druk. Geen huis vol, maar de hele dag door visite: koffie, thee, taart, lekkernijen, ballonnen, kwebbelen en zorgen. Wil er iemand nog wat, staat alles op tafel, van de ene maaltijd in de volgende. En dat is al lastig voor mij! Ik snoep mee, maar geniet van de paprika en de komkommer. Ik ben slecht geworden in eten. En de hulp van Vincent en zijn blijdschap met alle presentjes is geweldig. En dan is het nog twee uur licht als iedereen weg is en de vastwasser weer vol staat. De fiets wordt ontdaan van ballonnen en mag doen wat ie goed in is: hard, heel hard de dijk over. Ik neem ook een tijdritfiets en ga er een beetje achteraan. Op mijn eigen liggende en genietende hard. Langs de plassen.
Eerst een lastig pad voor m en dan over de dijk. Joy joy. Hij gaat met 40 vooruit en wacht vervolgens minutenlang op mij. De hele dijk lang zien we niemand! Op de Knardijk pakken we een bankje mee. Even die mooie foto maken met de fietsen, hem en loslaten.
Ik laat niet los, ik stuur achter hem verder. We gaan weer door en dan zeg ik: gas erop en weg is tie! Vinden we allebei leuk: hij is een snelheidsduivel, ik ben trots. Op de weg langs het oostvaardersveld vertelt hij. Tot aan het Kotterbos. Gek hoor, als mama een soort vriendin moeten zijn. Beetje sturen en goede raad geven. Ik was liever gaan lopen. Dus ik zei hem: zullen we straks nog 1,8km eraan koppelen? Had hij al aan Rob gevraagd de hardloopschoenen neer te zetten als verrassing voor mij. 🥰 we maken de 36km niet vol (2×18) en zelfs de 34km nét niet (33,9!!). Ik laat het erbij. Op de tijdritfiets zit ik ook op een gemiddelde van 28,2. Dat dan weer wel.
Dan een koppelloopje. Van de fiets af, plasje en een rondje+ om het park. Dit kan ik! En niet een beetje ook! Hij gaat nog veel harder natuurlijk als hij even los mag, maar mijn tempo begint ook met een 5. Dit is voor het eerst dat hij koppelt na zijn tijdritfiets. We gaan ook onverhard en het gaat gemakkelijk. Te makkelijk bijna. Na 1,8km afdrukken en wandelend naar huis. Samen koppeltraining is dikke liefde. 🫶🏼 dan is alles goed.
Mooie afsluiting van een lange dag.
Dat je je realiseert: op het moment dat hij geboren was, kende ik het woord koppeltraining niet eens!
En tien jaar geleden ook niet.
26 Mei – 8 keer 14 minuten deurtempo + 1 minuut versnellen + 1 minuut rust. Dat is ruim 2 uur en dus: Halve Marathon Tijd! 5 rondjes om het huis.
Met een rugzakje met de gelletjes erin deze keer. muziek aan. Niet ingesmeerd. Het was best behoorlijk benauwd. Dit ging niet zo lekker als 2 weken geleden. Toen was het nog stoer en dapper, nu meer van hetzelfde. Ik appte Maarten die ik in ronde 1 zag zitten of hij mee ging. Helaas nog niet. Ik verveelde me een beetje. Ik was behoudens aan het lopen en hield een beetje in, maar dan lijkt het niet zo snel te gaan en niet gemakkelijk. Ik zie een beetje op tegen de maand juni. Die staat nogal vol met wedstrijden en levens-uitdagingen. En daar loop ik dan een beetje over te piekeren op zo’n zondagmiddag. Waarom ik deze training doe, of ik niet verder of beter zou moeten zijn (lees: sneller) Ik versnelde wel in de minuut, maar de hartslag ging niet echt mee. De rust was dribbelen. Er was opeens een kilometer die wel vanzelf snel ging, maar dat bleef bij 1km in 5:45. Netjes elke keer op tijd rennend de gel proberen te eten en dan even sportdrank drinken. Zwaaien naar M. Mijn hartslagmeter floepte een paar keer los. Vervelend. In de derde ronde dacht ik: ik moet naar de WC. Ik appte Vincent, maar toen moest het opeens echt en ik zag een gat in de bosjes en daar “dook” ik in. sstttt…. Zakdoekje leggen en weer verder.
Het zonnetje kwam er door en toen werd het nog benauwder, maar niet extreem zwaarder. Het bleef een soort van gecontroleerd, als was ik niet erg vrolijk. Ik wist niet of ik 5 of 6 rondes wilde lopen. 5 Sowieso, en dan extra? Wat win ik daarmee? Is dit een voorbereiding voor de lange afstand? Moet ik dan nu 25km lopen? Mijn lijf vond van niet eigenlijk. En hoe gaat het als ik straks de 7 rondes moet lopen die ik in Ierland niet heb gehaald? Ik moet ook kijken of er in Duitsland genoeg posten zijn. Ik loop dus meer te prakkeseren dan ontspannen van de muziek te genieten.
In ronde 4 vroeg ik of Vincent mee zou willen, maar hij moest nog eten en voelde er niet zoveel voor. Ik bedacht ook dat het míj́n opdracht was, niet de zijne. En toen ging ik wat lekkerder lopen. Het is ook mijn saaiheid, mijn keuzes. Ronde 4 ging gestaag en ik sloeg de 2 minuten ander ritme een beetje over. Ik vind uit het dribbelen weer een ritme zoeken best lastig. En zo kwam ik de vervelende 16km voorbij. De 8 blokken én de rondjes waren 2 leuke manieren van aftellen. De hartslag was redelijk hoog, maar niet buiten de perken. Nog een keer drinken en toen de laatste ronde. Kwam Vincent ineens in de straat naast me lopen! Zo lief!
We kwebbelden. HEUS – ik kon nog in volzinnen praten! Niet meer vanzelf en ik vond het ietsje zwaarder om wéér datzelfde rondje te doen en het warm te hebben. Inhouden was niet zo moeilijk meer.
Ik ging het hartstikke mooi halen met de rondes en de opdracht! Het laatste stukje liet ik V maar kletsen en die versnelling was matig omdat er niet meer zoveel in zat. 21,1 volgemaakt. Net ietsje sneller. Ook incl poeppauze. Vermoeide benen en wat moe. Net thuis voor het onweer vol losbarst! Blij dat ik geen 6de ronde heb gedaan. Was ook niet nodig.
Een dipje
En dan opeens voelt het allemaal niet meer zo goed. Is het vermoeidheid? Na de verjaardag en de halve marathon in 1 weekend. Zoveel stress en onrust verzameld. Ik voel me niet meer in staat om al die ‘mooie’ plannen die ik heb uit te voeren. Een marathon én nog al die lange fietstrainingen en dat in het wisselvallige Hollandse weer. Zonder dat iemand het weet of me bejubelt. Zonder dat ik sneller of beter wordt. Dan zie ik KH weer keihard lopen na kei hard fietsen met d’r blessure. MvdB blijkt snoeihard te kunnen fietsen. FP wordt bejubelt op Insta tot en met om een kwart triatlon waar ze minstens 20 berichten aan wijdt. Al die fantastische luitjes die training na training doen in modder, weer en wind naast 40 urige werkweken met ideale, volkomen stressloze gezinnen.
En waarom doe ik dit? Voor wie? Ik vind het best leuk, maar M&Ms vretend met een boek op de bank is ook leuk. Ik heb teveel slechte voeding gehad de afgelopen twee dagen en dat zal ook niet helpen. Dan voel ik me weer dik en dom en dat ik niks kan volhouden behalve alle koekjes opvreten. Kan ik met dit beetje training, met slechts 21km -een paar keer- een marathon lopen? Wie denk ik wel niet te zijn?
En dan lees ik op WW iemand die 4 hernia’s heeft gehad na een triatlon carrière van 12 jaar waarin ze zichzelf als ‘goed’ bestempelt en ze is nu 20 kilo (!!) aangekomen en dan denk ik: waarom dan? Waarom doe ik dit? Ik schep morgen weer niet op, op mijn werk of bij de bootcamp. Ik jakker door, mijn eigen ding. Zo goed als het vorige week ging, zo blij als ik was, zo somber gestemd ben ik nu. Ik ben te oud, te langzaam, te dom voor deze sport. Om mezelf te zijn. Want ik ben eigenlijk lui en niet sportief. Bang voor wedstrijden, blessures, mensen en mezelf. Op dagen als deze.
Maandag 27 mei. – Wandelend naar de Bootcamp. Het bevalt me niet: ergernis en mijn eigenste best.
Ik had heel rustig kunnen rennen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb me Enorm geërgerd. Die stomme trainer gaat klagen over wat hij over zichzelf afroept door achter mensen aan te rennen. Hij kan niet rennen want is nog geblesseerd maar blijft beweren dat zalf help bij achillespees-verrekking en hij moet ze met rust laten en hij koos expres een andere route. Ik voelde me bedonderd. Ik heb tegen die andere aardige man opgeschept dat ik een hm kan lopen maar de trainersukkel was te kregelig en begon agressief te worden. Bah bah. Ik wilde zeggen dat hij er zelf op aanstuurde. Ik heb zoveel aan moeten horen bij hem, ik ben er klaar mee. Ik ga echt weg bij deze club. Mijn rechterknie is wat gevoelig. Beetje overbelast. Weer hetzelfde stukje wandelen als gister is écht saaier dan saai.
Dan de bootcamp zelf met zo’n 8 mensen. Geleuter, geschreeuw, de helft die het echt probeert maar het in stilte voor zichzelf doet. Schreeuwers die maar halfslachtig doen. Een trainer die niet oplet of motiveert (want: met zichzelf bezig) en ik doe mijn eigenste best. Alles net iets langer, iets dieper, iets geconcentreerder. Uiteindelijk ga ik er beter van zwemmen.
Ik deed 12 keer de trap. In sets van 3. Alle treetjes, 1 overslaan en 2 overslaan. En terug lopen en een klein stukkie rennen. Dan een rondje bootcampen. Altijd hetzelfde laken en pak. Weinig variatie. Daarna de “dennenboom”. Squatten en lunches afgewisseld. Kleine passen, diep doorbuigen en ik ben de langzaamste. Stik er in zeg. Zitten ze te kletsen op luide toon. Nog een rondje. En dan de buikspieren. Het gaat me echt steeds beter af! Ogen dicht, oren uit en aanspannen die spieren. De lucht was dreigend mooi, maar het bleef droog.
28 Mei: Een lange duurrit met Vincent en met mezelf, een vrijwillig koppelloopje en zwemmen.
Vincent gaat me mee naar Joyce fietsen. Hij is daar nog nooit geweest. We hebben allebei een lange duurrit staan (60km voor hem, ik 3 uur) en die schuiven we naar deze dinsdag, nu het nog droog is en Joyce kan. We kletsten het eerste stuk als we Almere uit rijden. We zijn allebei op de tijdritfiets. W moesten vaak het gesprek onderbreken voor een vrachtauto. Die rijden er om 10 uur veel in de polder om de goederen op te pikken! Kwebbelden we op de Vogelweg verder tot de Knardijk. Mijn cadans/vermogensmeter pakte niet op de tijdritfiets, want dan heeft ie de Tacx te pakken thuis en laat die niet meer los. Geen controleerbare cadans dus. Ik gok rond de 776/77, dat is het altijd bij mij.
Op de Knardijk een foto en toen gingen we los! ieder z’n eigen tempo. Wind mee, goed fietspad en keihard rechtdoor. Vincent houdt de tractor net niet bij en ik rij zelfs 37/38. Dat is leuk aan de polder! 5 Kilometer lang ook nog.
Na de stoplichten namen we de weg en daarna het fietspad over de Rietweg. Die is nog afgesloten, maar het fietspad niet. op het fietspad rijden ook de tractors voor ons en we kwamen onder de modder te zitten!! Vincent had ruzie met het drinksysteem en ik haalde hem in en ging voor. Weer een lang recht stuk, maar een iets minder fietspad. Een meneer begon tegen me te kletsen over de wind toen ik op Vincent wachtte.
Daarna fietsten we samen, want ik moest de weg naar rechts vinden. Ik vond ‘m, maar bij het oversteken verschakelde Vincent zich en sloeg zijn ketting vast. Gestrand!
Joyce pikte ons op en ik fietste naar haar huis. We hadden een heerlijke lunch en veel te bepraten. Ik at een worstebroodje en eieren. Ik ben (veel) aangekomen afgelopen weekend; een dikke kilo erbij en daar baal ik echt enorm van. Ik snap het: het lijf houdt graag alles vast, maar het werkt demotiverend en ik snap dat het voor anderen nog erger is.
Ik ging alleen met mezelf en zonder muziek terugfietsen. Met de wind tegen. Eerst wind van zij op de weg naar Dronten, maar ik leek ‘m mee te hebben, zo hard ging ik! Liggen en trappen en proberen niet verder te denken. Ik had het fietspad voor mij alleen. Heerlijk! Na 55km kreeg ik de wind tegen en werd het lastiger aan alle kanten.
Ik stopte nog even bij de Vaart en toen ging ik soepel achter de wijk langs. Ook niemand. Het water glinsterde echt prachtig. Ik voel me safe op de fiets intussen. Ook richting de ‘enge’ brug gaat het prima. Liggen en fietsen en de wind valt mee. Maar daarna in het bos is het andere koek! Veel bochten, vuil wegdek en krap. Gaat het mooie tempo eraan.
Op de Knardijk moet ik weer plassen (er is toch niemand) en dan wil ik liever langs de paarden dan weer over zo’n krap pad. Dat gaat inderdaad stukken beter. Ik moet 3 uur fietsen, maar met mijn tempo red ik dat niet. Ik ga te hard en zal te vroeg thuis zijn. Ik vraag me af of ik 100km vol moet maken, maar het is wel goed zo. Ik hou het op 80 en voel me er toch nooit goed genoeg over! De fiets is vuil, ik ook. Het gemiddelde blijft steken net onder 28 km/uur. Is ‘m net niet.
Koppelloopje
Ik koos er zelf voor. Stond niks op het schema. In fietsbroek vanuit de achtertuin. Jasje uit, renschoenen aan en gaan. Benauwend weer, maar droog. Tempo boeit niet. Het overbekende rondje. Niet nadenken. Het voelt oke. Nergens pijntjes. De eerste kilometer ging in 6:04. Ik zie dat het horloge daar allemaal gekke dingen van heeft gemaakt. Ik maakte een foto.
Het ging soepel, maar ik zweette wel heel erg. Wederom leek de wereld uitgestorven qua mensen. De tweede kilometer ging in 5:50 en dat nodigde natuurlijk uit…. Elke kilometer iets harder dan? Mijn horloge ging opeens uit! Helemaal van slag, dat ding. Ik heb m gelijk weer aangezet, maar er is iets geks gebeurd met de data. Kilometer 3 ging in 5:47, dat klopt weer wel. Ik bedacht er toch 5km van te maken. En dan natuurlijk steeds iets sneller als we toch bezig zijn… Kilometer 4 ging in 5:45, dus dat was kielekiele. Rondom het park heb ik aangezet. Stevigere passen. Even wat dieper gaan. Dat kan ik eigenlijk best. Ondertussen denk ik alleen maar de mensen die het altijd nog beter kunnen. Ik hak de laatste km er doorheen in het onverharde park. 5:30 tsjakka. Vincent wacht me op om een foto te maken.
Zijn fiets is weer gemaakt. Ik maak mijn fiets eerst schoon. Daarna mezelf pas. De lange duurrit en een loopopdracht gedaan vandaag: het kan weer gaan regenen.
‘s Avonds ga ik nog zwemmen. Gewoon maar inzwemmen in baan 3 en toen was het allemaal ongelijk verdeeld en waren RV en LM met twee in baan 4 en met 6/7 in baan 2/3. W ging een baan verder en toen dacht ik: ik blijf achter hem zwemmen. W begint altijd sneller als hij eindigt, dus dat is mooi. Ik zeg dan niet: ik heb ook al een koppeltraining gedaan vandaag of ik tetter niet door de kleedkamer dat ik snel was op TriAlmere, terwijl de anderen wel van zich laten horen hoor, dat ze hun eerste sprintje deden en (door het wandelen) nergens last van hadden. Maar goed: anke in baan 4.
4×100 met 1 baan versnellen: ik deed de laatste. Is voor LM en RV een makkie, maar voor mij een uitdaging. Een steigerun van 50m. Daarna een bondarenko van 500m. Vond ik leuk. Ik kon achter W blijven. Die moest hard werken want de andere twee hield hij niet bij. ‘Flinke training’ zei W. En ja, dat was het voor ons!! Maar ik zwem me niet stuk, ik moet gewoon flink aanzetten. Overigens moet dit allemaal met achtje! Dan 200 kalm (haha), 2×100 tempo, 4×50 sprint. Ik deed het derde sprintje. Echt mijn best gedaan! Ik wilde 2 of 2,5km zwemmen. Vond ik mooi voor vandaag. Maar ik zat al op 1900 en toen nog 4×100 met steeds een extra baan erbij snel. Mochten W en ik de eerste 2 doen 😆 ik vind het ook wel lekker om voorop te zwemmen en geen rekening met de voeten voor me te houden. Letterlijk ‘hoofd omlaag’. Toen door voor 2500m dan maar, want ik zat op 2300. We deden 300, 3 keer 100: 25 kalm-50snel(ler)-25school, maar dat schoolslag doe ik of niet of alleen armen. Kan ook. Daar gaf Garmin me wat kado aan meters. En toen zwom ik 2700m vol. In een beretempo voor mij. ‘Flink getraind, maar niet elke week’ vatte W het mooi samen. En dan nog zeg ik niks over 80km fietsen en 5km hardlopen. Het waren er namelijk geen 100 en geen 10. Ik ben wel te energiek om goed te kunnen slapen. Gek genoeg voelt zo’n dikke sportdag niet als een knappe prestatie.
29 Mei – STILTE en RuSt
Een wandeling met de collega’s. Meer is het niet. En we werden op het einde nog nat ook! Verder is het een drukke dag hoor: een dag werken in Leiden. En ‘s avonds vergadering van de triatlonvereniging. Mijn hoofd zit een beetje vol. En dat werkt tegen me. En de weegschaal is ook tegen me! Dat is ook niet leuk.
30 Mei – Fietsen – met versnellen in blokjes de polder door op de tijdritfiets
De polder. Wow. Ik vond het fietsen leuk. Ik heb genoten. Van de snelheid wind mee. Van de fiets. Ik heb de tijdritfiets inmiddels echt helemaal door en durf te liggen en hard te trappen. Ik genoot erg van de rechte wegen.
Van de Knarweg die net vakantie leek, omdat het net zo goed een weggetje in Drenthe of Frankrijk had kunnen zijn, zo onbekend. Ik genoot van de tempoblokjes (ook al mislukten ze soms omdat ik bochten door moest en dijken op). Van de rust. Van het gemak om te liggen. Van de muziek. Van vers asfalt (op de Ibisweg). Ik heb erg goed gekeken. Hoe snel alles langs me heen ging. Naar de molens. De wolken. De werkeilandjes. De boerderijen. De katten.
En dat terwijl ik me niet goed genoeg voel. Ik ben erg bang voor alle sport. Het liefst die ik de gordijntjes even dicht. Iedereen uit mijn buurt. Geen aandacht. Eerlijk gezegd krijg ik dat ook niet. En dan schrijft MvdB er gelijk iets bij, dat ik snel word. Duh. Ik kan er zo een stuk of vijf noemen die dit fluitend doen voor de gezelligheid. En vijftig die het niet kunnen, maar die zitten stilletjes in een hoekje en hoor ik helemaal niet. Allemaal de groeten. Joyce kan wel zeggen dat het goed gaat, maar zo VOELT het niet. Ik krijg de puzzel voor dit weekend niet goed in elkaar en daar word ik dan heel onrustig van. Juni wordt écht zwaar! Dat ik dat ook maar moeilijk ingepland krijg in mijn hoofd, maakt het niet gemakkelijker.
Fietsen ging dus super, gezien de omstandigheden.
Dan de grote minpunten: de vermogensmeter doet het niet. Geen cadans, geen wattage. En waar moest ik op fietsen?! Jawel: wattage en cadans. Zucht. Dus ik hield de cadans bewijsloos hoog. Ik had gelukkig ook tempo ingesteld. Nog een min: wind tegen op het einde, maar die viel mee. De Ibisweg is prima geworden. En een beetje miezer. En: plassen in de drassen. Ook jammer: donkere zonnebril. Dan lijkt alles niet zo vrolijk. En ik fietste al tegen de avond in. Ik moest een ommetje maken om zo min mogelijk door de stad te fietsen en toch 50km te halen. De training was net te kort, maar ik reed toch flink door.
Wel mooie fotos gemaakt. Omdat ik het mooi vond. En de foto’s representeren wat ik voel. En netjes voor de bmw gestopt die naar mij zwaait! 50km vol gemaakt. Je moet zo opletten als je boven de dertig rijdt in de stad, dat voelt raar en sterk. Ik reed gemiddeld 29. Hoor ik er eindelijk (vandaag) een beetje bij.
Ik zie op tegen de enorme opdracht morgen. En ik heb nu de grootste moeite om braaf te blijven eten. Er waren ook geen aardbeien, dus ik moest kaas. En nootjesmix. Ik ben een anorexant hoor: nu wil ik niet meer te dik worden. Is ook een periode.
Nog meer te fiepen? In elk geval niet van het werk! Hoewel ik ongeconcentreerd ben, geniet ik echt van het oplossen van de tickets en dingen bedenken.
31 Mei – 1100 badgepunten halen bij Garmin: Bootcampen, binnen fietsen terwijl de zon schijnt en een andere hardlooptraining dan origineel gepland stond in verband met vermoeide benen. Kan ik dus ook hebben!
Eerst terug naar Bootcamp Nation voor een pittige training. Vincent was ook een keer mee. Voor hem is het hartstikke goed. We moesten doorlopen om op tijd te zijn. Lekkere training! We waren met veel meiden, ook wat stevige mevrouwen. Eerst inloopoefeningen: kniehef, hakken-billen enzo. Ja hoor. En toen deden we achter elkaar door een tijdje: resistance band squats laag en hoog en met de ball laag en hoog en dan doordraaien en hardlopen met een burpee er tussen in. Ik hou dat eindeloos vol. Niet zo hard vandaag, want ik moet nog meer doen… Dat deden we een flinke tijd.
Ik ga er wel van zweten, maar mijn spieren doen er niet zo moeilijk over. Dan squatten met de bal en zonder bal, tegenover elkaar. Ik en Vincent natuurlijk. Dat deden we best vaak.
Daarna moesten we kort op en neer lopen. Vond ik wel tof. Ik hou echt van dat eindeloze. Maar niet van keren, dus dat was jammer. En toen nog 3 keer een minuut kleine jumpings doen. Ik voelde het! Eindelijk! Heerlijk. Daarna nog even rekken en strekken en klaar weer. Ik zweet wel, maar ik trek het ook prima. Lief klein ventje erbij in de wagen. Ergens ook sneu voor zo’n jochie. Coach D is in elk geval een stuk vrolijker en beter te pruimen.
Daarna een paar verplichtingen thuis en toen ging ik binnen fietsen.
Waarom in vredesnaam binnen fietsen als het buiten prima weer is? Nou, ik moet voor de badges van Garmin hoogtemeters maken en dat gaat niet zo best in de polder. Dan de virtuele berg maar over! Mijn benen vonden het minder fijn. Die voelden nog iets bootcampachtigs. Het begin ging goed, maar toen het klimmen begon, hadden de bovenbenen moeite. Langzaam omhoog. Op naar de 500 hoogtemeters!
Die had ik nodig, die hoogtemeters. Ik zou graag 1100 punten halen nog deze maand. Stappenbadge en deze moest nog. Ik ga niet voor snelheid. Na een half uurtje ofzo kwam Vincent om mee Yathzee te spelen. Het eerste potje won ik grandioos, het tweede potje hij met 1 punt en het derde potje deelden we via Whatsapp met LS (die er niks van snapte en vast dacht dat we haar voor de gek hielden) en die won ik weer enorm.
En toen was ik boven en kon ik niet omdraaien!! Ik had 500 hoogtemeters, maar moest doorklimmen met de 17%helling. Even later lukte het gelukkig. Toen sjeesde ik naar beneden en maakte de ronde af en daar zaten stiekem ook nog hoogtemeters in. Tempo is dus erg laag, maar dat komt door al dat klimmen. En toen waren mijn benen vermoeid en moest ik nog lopen.
Er stond 2 uur, maar al fietsend bedacht ik al dat dat een slecht idee was. Dus maar wat gewisseld en toen was het horloge ‘vol’ voor workouts. Zucht.
Dan maar een vervangende hardlooptraining omwisselen.
En als je dan de training achteraf ziet in Garmin, ziet het er heel goed uit: lage hartslag, redelijk tempo. Maar ‘it feels not as it looks.’ Help!
Dit is dus (letterlijk) een hele dappere move van mij: ik moest de halve marathon doen (2 uur) maar die heb ik naar zondag geschoven. Ik zat op de fiets en was bergen aan het beklimmen en mijn benen waren ‘gevoelig’, dus ik dacht: geen eindeloze loop en gewoon wisselen met de zondag: daar staat een uurtje. Ik vind dat erg lastig, want de fiets-loopcombi is natuurlijk ergens voor bedacht. Maar de bootcamp vanmorgen was ook niet mild, en heel soms moet ik zelf ook niet te braaf moeten zijn of te ver willen gaan en doen ‘wat goed voelt’. En dan nog was dit extreem moeizaam! De hartslag bleef (idioot) laag, maar het tempo gelukkig ook.
Meer ging gewoon niet! Mijn rechterkuit trekt. Ik moet andere schoenen. Na 5km moest ik de bosjes in om de darmen te legen. As usual. Ingecalculeerd. Het lopen ging op zich best ‘oke’, maar moeizaam en slepend. Kijken en luisteren naar de omgeving is geweldig. (Geen muziek)
De versnellinkjes waren echt een verzoeking. En toen moest ik ineens nog een keer stande pede de bosjes in voor een flinke pot diarree! Ik was er een klein beetje misselijk van. Maar toch doorgaan hoor! Alle 6 de versnellingen van 30 seconden maak ik af! Al had ik toen wel echt duidelijk een tekort aan energie. Training (bijna helemaal) afgemaakt. 10km volgemaakt en 1 minuut eerder thuis – kwas er klaar mee. Thuis meteen bij-tanken en een warme douche. Nu heb ík zelfs spierpijn en gevoelige benen.
Het ziet er datatechnisch allemaal uitstekend uit, maar ik VOEL dat niet zo. Ik heb in mijn hoofd geen vertrouwen. Niet in de triatlons van juni, niet in de juli plannen, niet in blessurevrij blijven. Ik lig wakker van het piekeren of alles wel kan en lukt en blessurevrij blijft. Dus als ik dan moet constateren dat ik vandaag niet de 2 uur kan rennen, is dat echt pijnlijk voor mij. Verstandig, maar het voedt de twijfels alleen maar. En nu moet ik zondag weer. Hopelijk lukt dat dan.
Mei is om!
Niet eens zo heel veel gelopen (hoe kan dat dan) en 20km gezwommen en heel veel gefietst. Wel 900 kilometer! Ook niet zoveel gewandeld, grappig genoeg. Maar wel flink wat uren krachttraining! En: Het doel van de maand gehaald!! Met een badge voor rustig ademhalen. Laten we dat in juni proberen door te zetten 🙂
