2024-13

1 juni – Zwemmen vanuit de tenen.

Het kwam uit mijn tenen, dit gezwem! Een drukke dag, veel autorijden, geen hardloopschoenen kunnen vinden en vroeg opstaan en onregelmatig eten. Ik ben vermoeid en heb teveel suikers nodig. Dit is de eerste dag dat ik de WeightWatchers niet afmaak met invullen. Ik doe alles met achtje, maar absoluut zonder zin! Ik zwem maar 100m in. Dan de 500 alle slagen (heel-armen-heel-benen-heel-school-heel-rug-heel) Daarna 400 of 450 achter elkaar: 50 rustig, 50 sneller, 50 rustig, 100 sneller, 50 rustig, 150 sneller. R zwom de hele tijd voorop. Toen 200m rustig (15’Pauze), 200 sneller, 100 rustig, 100 sneller, en dan 4×50: rustig, snel, rustig, snel. Ik deed een snelle vooraan. Mijn energielevel was laag. Daarna in 50 meters: poloslag, 1op2 ademen, 1op3 ademen, 1op4 ademen, 1op4ademen, 1op3ademen, 1op2 ademen en poloslag. Ik zwom nog 100m uit. Best een dapper uurtje, want zin heb ik niet meer gekregen. Wel in friet en M&Ms. Daar heb ik dan weer wel aan toegegeven.

2 juni – Het zwemstuk van de NPW triatlon verkennen met L & M en een halve marathon lopen

iIk vond het best vroeg voor een zondag 😆 M reed gelukkig, dus ik kon mijn pak al aan en LS was op tijd. Ik had alles bij me. M de eerste keer buiten, LS nog een beetje angstig buiten en ik vind het spannend omdat ik me verantwoordelijk voel. Ik liet LS alles zien en toen zwommen er lieve eendjes en konden we via de steiger.

Het water was koud! Viel even tegen. Ik bleef vlak bij LS in schoolslag en blijven praten. Navigeren naar de boom, rust bewaren. Rustig aan de borstcrawl laten doen. Niks overhaasten. Als ze gaat zwemmen, gaat ze lekker door! De kou is er af. Naar de boei. Mijn horloge is van de leg en denkt dat ik al 500m in toptempo heb gezwommen! Bij de groene boei wel even echt pauze en stilgezet. Heb ik bekend dat ik een sprookjesonderwaterwereld bedenk in plaats van enge dingen. Ik zwom om naar de rode boei en dan even aanzetten om ze in te halen. Voor hun een mooie smoes voor pauze 😉 en dan naar het trapje toe. LS ging er uit en M ook. Ik zei ze nog snel het pak uit te doen. Ik ging zelf nog een keertje heen en weer. Even onafgebroken zwemmen nu ik er toch ben. Boei uitwisselen en op lap drukken. Mijn armen waren wat gevoelig nog van gisteren (en nog een beetje spierpijn op de borst van de bootcamp), dus rustig aan. Geen wedstrijd. Ik maak me dan al zorgen dat ik vanmiddag nog zo ver moet lopen en of ik dat wel kan en wil of moet zeggen of dat ze me dan echt gek vinden. Ik heb niks gezegd. 😇 ze vinden me toch al raar. Ik zwom gewoon strak heen en weer, adem 1 op 4 en haal krachtig diep onder me door. Het ging wel aardig. Het trapje op blijft een dingetje. Toen kwam LS te laat voor de foto, maar ik vond het best. Pak uit, auto’s kijken, best kil, maar niet te koud. Achteraf had ik nog even moeten kijken: ik heb precies 500m gezwommen en die gingen in 11 en een halve minuut. Volgens mij heb ik ooit ‘gevierd’ dat ik binnen 12 minuten kon, dus voor een traininkie is dit wel superbest. We reden nog langs het hardloopparcours. Ik op 📱 zij kletsen over 🐎 Garmin vond het zo koud, dat ik de badge voor Poolzwemmen heb binnengehengeld.

En dan ‘s middags de halve marathon lopen. Er staat een training met inlopen, 4 keer 3km (waarvan 2 op tempo) en uitlopen van in totaal 2 uur en 5 minuten. Ik ga eens niet rondjes om het huis. Dat ken ik wel. En ik zal moeten leren zelf de voeding mee te nemen.  ‘Als je niet goed voelt, mag je afbreken’, heeft Annemarie gezegd. Ammehoela. Muziek aan, nog een keer of 3 naar de WC en gaan! Zoals het ging heb ik weer voort gerend. Ik kan het niet anders zeggen. 35min z1/2 wind tegen en rustig aan. Ik ken de route en zie wel of het lukt. In zone 1/2 loop ik 6:05/6:10. Viel me wat tegen, ik had gehoopt met de wat hogere hartslag iets sneller te kunnen, maar wind speelt dan toch een rol. En accepteren dat het is wat het is op dit moment in de training. Elke 2,5km een foto en een selfie.

Ik at elke 5km een fruit gellie en drinken. 1e x wandelend. Dat kwam mooi uit!

Daarna moest ik 4x2km op 5:45 lopen met een kilometer rustig aan. Ik had me vergist met de wind op de dijk, die had ik in het tweede blok tegen. Da’s effe pushen dan. Maar niet te veel, want ik moet nog lang!

Voor mij is de voeding en onderweg de bosjes in het lastigst. De 2de keer “at” ik in de bosjes ‘zittend’. Wat erin en wat eruit zeg maar 😉

Ik heb zelf een camelbag bij me; moet enorm opletten tijdig te eten en ik kon pas op 10km de bosjes in (want daar was de virtuele post; elke 5km). Ik hoop dat ze in Duitsland Dixies hebben!

De derde en vierde keer ‘harder’ had ik wind mee langs de Oostvaardersplassen en dat was makkelijker, ware het niet dat de derde keer onverhard was.

Kotterbos ook door. Oude mensen op de ebike (ze haalden me in) vroegen waarvoor ik train en dat ze zelf ook halve marathons hadden gelopen – I love it. En de vierde keer versnellen viel gelijk met een gel eten die verkeerd viel zonder vocht, dus ik moest er misselijkheid uit lopen in een rustkilometer. Dat was niet fijn, maar ik hoefde net niet te kotsen. Wel even gewandeld.

Het is geloof ik allemaal gelukt om alle 8 de ‘snelle’ kilometers in 5:40 te lopen. Ik liep nog uit langs de rustige wegen en langs de Evenaar.

Uiteindelijk weer ietsje sneller dan vorige week (!!). 2 uur en 5 minuten (2:08:37 incl poeppauze)

En weer doorrrrr. Er volgt nog meer, en ik ben blij dat ik juni qua schema nu weet. Dat voelt geruster. Thuis vet diarree, maar na een warme douche voel ik me weer prima. Beetje heel licht stijfjes. Ik had muziek op en de witte schoenen aan. Ik heb ‘s avonds nieuwe Asics gekocht die er op lijken qua gevoel. Ik ben een beetje verbrand in mijn snoet.

3 juni – hardloopschoenen uitproberen en bootcamp – Vincent ging mee

ze zitten bijna zoals de witte! N het begin wat weinig tempo, maar dat bleek er op het einde toch in te zitten. Vincent liep mee die net 15km duurloop had gedaan. 2km naar de bootcamp. Toen met een mevrouwtje een mile samen verder.

Daarna met Vincent alleen het grote rondje afmaken en tempo oppakken. Kan prima. Ook onverhard. Aan de schoenen ligt het niet.

Toen de Bootcamp. De trap samen met J. Ze moesten op me wachten. We jogden terug al kletsend. En toen het eerste rondje. Daarna heb ik mijn horloge gereset. Beetje dom he. Maar het was de hele dag al maandag met taalfouten, domme antwoorden en gekkige dingen. Ik was niet vooruit te branden qua werk maar… we hebben alle geparkeerde tickets doorgelopen!!! Bij het eten was ik er ook niet bij en waren we laat. Toen was proschema ook nog een gespreksonderwerp en ‘k had al weinig trek. Eigen schuld. Iets met lekkere dingen. En dan was ik ook mog eens wat kortaf vandaag. Sommige dagen gaan gewoon voorbij.
Tweede rondje boogtcampen en de dennenboom en ik deed verrekest mijn uiterste best en dus gedegen en langzaam en dan moesten ze weer wachten. Nou vette pech. Ik deed net iets meer maar het helpt allemaal niks. Mijn gedachten gaan van hot naar her. Buikspieren is nog het leukste tegenwoordig. Ik voel me schuldig dat ik teveel doe en dat dat niet mag van Annemarie en de schoenen zitten goed. En ik wilde fietsen voor de badge maar dat zit er niet in. En ik was moe. Maar ook blij dat ik zo sterk ben. Ik dacht aan DM uit Ierland. En ik moet dingen navragen bij de “lauzitsers”. En ik moet bij Manuel langs. En de vuilnisbakken. Ik doe het allemaal maar het gaat niet snel of enthousiast. Ik heb geklooid met Garmin en ik weet niet of iemand het nu nog ziet maar dat zal me verdommen. Zelfs m&ms zijn niet meer lekker. Go raibh maith agat.

4 juni – Twee keer fietsen en een koppelloopje op de koop toe

Het voelde allemaal wat energieloos. Dit was de training die voor vandaag op het schema stond:
100 minuten, maar toen ik de training uitschreef was het korter. 35 min infietsen van gemaakt. Ik ging met Vincent op de tijdritfiets. Rondje ovp. Maar eerst kijken of ‘n auto er is. Het ging allemaal maar moeizaam. Gewoon niet makkelijk. Wind mee op de dijk wel hoor, maar dat is dan weer too easy! Ik moest 10 minuten aanzetten. Dat ging ook wel weer prima. We stopten even bij het bankje.

Toen een stukje kalm aan. Vincent had het ook niet vanzelf vandaag. Ik moest 5 minuten wedstrijdtempo. Hij laat me dan gaan en haalt me weer bij haha! Ik mijn dikke best doen en hij kan mee. Dan 2 minuten rust. We reden tussen de ‘poppies’ door en stopten voor een kiekje.

Toen de trekweg ging Vincent me voor. Ik deed ook mijn best en het ging best! We hadden wind tegen. Ik vind links rijden leuk. Het was lekker rustig.

Ik ging nog een blok alleen op de open Trekweg en dat was even werken! Toen reden we saampjes de hele trekweg af. Ik had totaaaaaaaal geen zin meer. Maar we gingen wel door tot 40km. Vincent moet er 60 maken, maar eerst gaan we thuis lunchen. Het gemiddelde is aardig, maar de cadans is minder. Ik had geen zin in een koppelloopje. Eerst eten.
Ik ben wel enorm afgevallen! 99 dagen ww en 9,9 kilo!
En mijn vo2max voor fietsen zit boven het mogelijke! 52 van de 50. 😂😂😂😂

En dan gaan we ‘s middags weer fietsen. Met L en M, waar ik zondag ook mee gezwommen heb. “Oh, als je vanmorgen ook al hebt gefietst, ben je dan niet moe?!” vroeg ze. Ik ben in een permanente staat van ‘moe’. Dat hoort bij trainen. “En je huishouden dan?” Dat doe ik óók. Dit is voor mij een plezierritje. Het hoeft niet hard, op de racefiets. Enorm wennen op de racefiets zeg. En er staan idiote paaltjes op het pad, geplaatst door onze buurman. Zoiets maakt me ontzettend pissig. We fietsen door de stad. Vincent en ik voorop en ik vergis me wat in de route, maar het komt goed. We houden m&l uit de wind. Op de rotonde stoppen we even.

Vincent gaat er effekes vandoor en ik kan dat ook. Ik fiets wind mee met L mee, ze zit raar op haar fiets. We laten de wisselzone zien en fietsen dan ook nog een keer het looprondje. Anderhalf keer. Alles gaat lekker rustig aan. Dan de dijk op. Ik heb een enorme hongerklop. Eet de gellie, maar dit heb ik verloren. Jammer. Ik fiets met M op de dijk wind mee en maak een foto.

Ohja, telefoon lastig terug te stoppen. Ik ben wel vermoeid, niet kapot of dat het niet meer lukt, maar “zleepy”. Ik ga mooi niet zwemmen vanavond. Even goed slapen lijkt me beter. Dat geeft me rust. Dan langs de plassen. M gaat naar huis en wij rijden met L langs de Evenaar. Alles bij elkaar toch dik 70 km gemaakt. Dit gemiddelde was echt laag, 24. De cadans is wederom even laag als vanmorgen. En de wasmachine is ook klaar. Ikke nog niet. Koppelloopje is koppelloopje. Vincent moest alles bij elkaar 60km fietsen en daar zag ie tegenop, dus dan in 2 blokken en dan is het te doen! Hij zat er vet overheen, maar auto pause wordt nu wel belangrijk voor m, want die heeft hij niet aan. Handmatig alle korte stopjes noteren zorgt dat ie wat kilometers mist.

Koppelloopje

De andere schoenen aan. Andere nieuwe. Ik neem de sleutels van ons oppashuis mee en ga even rustig rennen. Ik slinger een beetje door de wijk en het gaat best goed eigenlijk! Gewoon lekker doorlopen, het zijn maar een paar kilometer. Een kwartiertje stond er op het programma en die maak ik vol. 2,5 kilometer.

5 juni – Een lange treinreis, werkdag en valsspelen voor de Wereld Hardloopdag

Soms mag je valsspelen. Ik zag het iemand doen die ik hoog heb zitten met een dagelijkse activiteit en ik zag mensen die dit tempo voor een minuutje volhouden, ook als hardlopen bestempelen. Ik slaap te slecht voor de badges en het gaat volgens de data heel erg slecht, maar ik maak van dit wandelingetje hardlopen, anders komt het er niet van op Global Running Day. Iedereen heeft er wel tijd voor, maar ik niet: ik zit uren in een vertraagde trein (uitzicht op de foto)

en werk en ga naar Vis a Vis theater. Ik moet ook weer vertraagd naar huis. Tijdens de middagpauze wandeling maken we geweldige werkafspraken, dat dan weer wel! Dus deze badge telt mooi mee!

6 juni – Inlopen naar de Bootcamp Nation

Hardlopen ging wat moeizaam. Blauwe nieuwe schoenen. Gewoon loslopen.

Ik heb echt goed mijn best gedaan bij de Bootcamp! Vond het wel leuk om de uitdaging af te wisselen met wat makkelijkers. Soms trilden de spieren. Grappig clubje. M voor de helft van ons totaal, een fitnessmeisje, 2 indiers en een dumbo. Ik kan alles als ik maar denk aan het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Teveel gesnoept vandaag want slecht geslapen. Voel me niet feestelijk vanwege het rijbewijs maar vooral wat oud. Mijn kindje is niet meer. Nooit meer. Ik maak me persoonlijk grote zorgen over de npw en trizandvoort en examenuitslag.

“Het schema voor de marathon is niet zwaar, het leven er omheen is zwaar.”
“De zwaan is boven water krachtig en sierlijk, maar onder water werkt ze zich een slag in de rondte”

7 juni – Een lange duurloop met een lieve vriendin en een nare ervaring bij het zwemmen

De korte versie: Met Joyce op de fiets naast me. Van…. Naar…. Met haar auto naar Harderstrand. De dijk af wind mee ging lekker soepel. Na 10km poeppauze. Onverhard op 14km is me wat. De stomme alikruikweg. Zwaar op de oldebroekerweg. Pauze en kokken over de helft. 21km in biddinghuizen en dan een flinke bui. Doorlopen. En dan begint het grote Harken. Te weinig voeding. Nog een keer diarree. Laatste 3km loodzwaar. Wilde 30 niet eens volmaken! Maar geen pijntjes verder. Die stomme voeding weer.

De langere versie: Joyce ging met me mee. Op de fiets. Ik reed naar Joyce toe, zij had haar fiets op de fietsendrager en we gingen naar het Harderstrand. Ik had de muntjes bij me om te parkeren. Ik kon mijn bidons bij haar kwijt in de rugzak en had zelf de fruitgellies bij me. Ik moest 8 blokjes lopen van 20 minuten duurloop + 1 minuut sneller + 1 minuut rust. Als je zo kijkt, valt het mee, maar het gaat om 2 uur en 56 minuten. En dat staat garant voor een kilometer of 27-28. De route is 28,5 kilometer terug naar Joyce’ huis en dan halen we vanmiddag haar auto weer op met mijn auto. Maar eerst hardlopen! Rustig aan gaan doen.

Ik heb op de dijk wind mee. De zwaanuitspraak komt van Joyce. Ik zie elke keer als zij even voor iets moet stoppen een zwaan! De eerste keer fietst ze terug om mijn zonnebril te pakken. Later krijgt ze een telefoontje. Ik loop lekker. Het gaat goed, ik voel me ook goed. Mijn hartslag is lekker laag en we kunnen nog volop kletsen. Ik ook. Na een kilometer of 4 heb ik al de minuut rust en ik eet een fruitgellie en drink vooral. Ik ben wat dorstig.
Ook het tweede blokje gaat helemaal zorgeloos prima en gemakkelijk. Joyce moet even bellen en een zwaan klappert voorbij.

We lopen langs de ThumbsUp en langs het water en de kilometers gaan voorbij. Ik weet best dat hier de moeilijkheid nog niet ligt! Het is eigenlijk niet druk, we zien bijna niemand. De ene kilometer gaat opeens sneller dan de andere, maar ik zal er maar niet echt op letten. Als ik op mijn horloge kijk, zie ik staan dat ik nog 21,1 kilometer moet lopen. Dat is een rare gewaarwording.
Dan moet ik na 10km opeens voor de grote boodschap de bosjes in. Grappig genoeg is dat precies dezelfde plek als toen we deze route samen liepen in oktober! Het is een flinke kilo minder die ik mee hoeft te nemen.

We wijken van de dijk af en gaan richting het Spijkbos. Over een heerlijk fietspad. En langs de zonnepanelen die gewassen worden en dekking bieden aan geitjes. We zijn vlak bij Walibi. Het lastige is dat ik even en op de route en op de looptijd moet letten. Na 13 kilometer lopen we het bos in. Onverhard.

Joyce lacht me hard uit: tuurlijk, ga je in je lange duurloop onverhard lopen, wie bedenkt dat?! Nou, Garmin voor mij. Ik vind het wel leuk. Dan maar iets minder snel hoor. We horen de mensen gillen in de achtbaan. Joyce zou daar absoluut niet willen zijn, ik ben jaloers op stil zitten op een stoeltje.
We komen weer verhard te lopen en de kleur van de lucht is mooi.

Ik realiseer me dat ik naar de Alikruikweg loop waar ik in het rondje om Biddinghuizen vreselijk heb lopen afzien. Ik zit intussen op 15 kilometer en het gemak van het begin is er af. De hele gesprekken laat ik over aan Joyce. Daar is ze goed in! Het tempo neemt af. De bidons moeten gewisseld worden en ik blijf netjes eten. Ik ben op de helft en qua timing gaat het best redelijk!
De Alikruikweg valt mee, maar ik zie erg op tegen het stuk terug naar Biddinghuizen omdat ik dan wind tegen zal hebben ook nog. De Oldebroekerweg is niet beter, ook niet in mijn gedachten. We gaan richting de vervelende 16 kilometer. Na het vijfde blokje doen we een stopje. Midden op de weg. Er is toch niemand. Het is lang goed gegaan, maar ik moet kokhalzen van het gelletje. Ik eet ‘m op, maar niet van harte.
Het zesde blokje doet Joyce het praten en ik het lopen. De eerste van de 3km gaat lekker op tempo, maar daarna neemt het wat af. Wind tegen is minder erg dan ik dacht. We lopen Biddinghuizen in.

En dan gebeuren er een hoop dingen tegelijk: Vincent appt me. Ik loop de halve marathon vol in 2:17 uit-thuis-tijd (incl pauzes) of 2:11 en ik moet versnellen. Als ik in de rust zit, sla ik de gel over en begint de regen. Joyce doet haar jasje weer aan en de regen wordt een flinke dikke stortbui. Wat kan ik anders dan doorrennen?

Het is frustrerend om op de bordjes te zien dat Dronten nog steeds 7 kilometer verder ligt. Ik ben er bijna, maar toch ook niet. De regen houdt op en ik ren weer verder. Het voelt weer iets beter. Hoeveel is het nou eigenlijk nog ook… Maar het onderwerp “marathon lopen” schiet ik snel af. Het pad is alweer droog. En dan in kilometer 24 moet ik opeens weer! En redelijk snel ook. Ik ga gewoon langs de drukke weg zitten. Niet smakelijk en vooral ook vervelend, maar het kan niet anders. Ik ga het waarschijnlijk halen met de route. Nog 1 blokje, nog ongeveer 4 kilometer.

In kilometer 25 gaat het mis. Eigen schuld. De voeding is op. Ik heb twee keer overgeslagen en daar staat ie weer: de man met de hamer. Je zou zeggen dat ik het intussen moest weten, maar helaas… Joyce neemt het praten volledig op zich en ik luister graag en moet lachen. Maar van binnen is het behoorlijk op. Ik voel me dom. We zien in de verte nog een waterhoosje, zo zien we later. Ik vergeet de foto. Nu durf ik Joyce wel te beloven dat ik de 30km achterwege laat. 27km gaan uit-thuis in 3 uur. Het tempo gaat sinds kilometer 25 sterk omlaag, maar ik let er niet meer op.

We doen de korte ronde in het park. Het is grappig als Joyce iedereen groet en zegt: ze zouden omvallen als ze wisten dat je 27 kilometer gelopen hebt. Maar het dringt net te weinig door. Niet meer doen Anke, te weinig voeding nemen. Ik hark de laatste kilometers bij elkaar. Hoe moet ik er nog 12 extra lopen? Maar laat ik me daar nu nog maar niet druk over maken. Met wat extra eten komt het vast voor elkaar, slik. Met 28 kilometer zit de opdracht er op. De route perfect gemaakt! Ik maak 28,5 kilometer vol. Gemiddeld volgens Garmin 6:16 en uit-thuis is 6:35. Die laatste is wat jammer.
Ik drink nog een bidon leeg. De honger valt mee. De vermoeidheid ook. Spieren of pijntjes heb ik niet. Wat bof ik toch ontzettend met een vriendin als Joyce! Onbetaalbaar.

Buiten zwemmen.

Deze zwemactie buiten was geen succes. Het is niet echt geschikt voor publicatie, want dat zou (onnodige) zorgen opleveren. Ik hou het er op dat ik midden op het water enigszins in paniek ben geraakt. Het nadeel van water is dat je dan geen kant op kan. Letterlijk en figuurlijk. Al met al heb ik ook een rondje om het eiland gezwommen. Het was koud, ver en moeilijk. Maar ik heb het overleefd. En een hoop van geleerd, zullen we maar denken.

8 juni – fietsen met grafwind en een rotbui en zwemmen bij de tva

Ik stond (lekker laat) op en…. heb NERGENS last van. Een schuurplekje bij mijn aars en even een trekkerige linkerachillespees, maar verder NIKS. En dat snapt mijn hoofd niet. Het voelt alsof er toch íéts zou moeten zijn. Mijn hoofd kan er niet bij. Ik geloof het niet. Ik vóél me namelijk een slechte, slome, onwaardige triatleet. Belazerd door de lachende vriendjes die harder, langer, sneller kunnen. Fietsen en zwemmen dan, lopen niet. Al is mijn tempo ook wat sneuig natuurlijk. En dan zijn er net zulke buien buiten als ik heb: donker, heftig en lastig. Ik heb geen zin om te fietsen. Wat moet ik bewijzen, waarom zou ik weer 2,5 uur gaan klungelen? Ik wil naar Muiden en 60km halen. Maar er is wind. Fuckin freakin veel wind. En die heb ik tegen tot Muiden. In de stad is het al kut. Ik luister muziek, maar de somberheid heeft de overhand. Het tempo is megalaag. Ik zoek mijn weg en dwaal door Haven. In het Kromslootpark is het even leuk met alle schaapjes en minder wind. Maar de brug op met tegenwind en vermoeide benen is K U T. En langs de snelweg wind tegen is ook NIET LEUK. Bij de kruising wacht ik heel lang en twijfel om in te korten. Ik ben het zo zat! Maar de wil overwint. Nog 4km tegenwind naar Muiden toe. 23 km in een uur. Om te janken. Daar helpt geen mooie nieuwe helm aan.

Dan wind mee op de lege leuke zonnige weg met uitzicht op kasteel. Een beetje leuk, maar vrolijk zit er niet in vandaag. Dan door Muiderberg hobbelen en weer de brug over, dit is beter. Dan langs het drukke strandpad. Ik moet plassen. Onwijs plassen. Bij Duin zijn veel zeiltjes. De dijk is leeg en in de bocht ga ik zitten. Het stroomt eruit en over het pad.

Vanaf nu heb ik wind mee. Het is makkelijk en het tempo gaat onwijs omhoog. Het gemiddelde gaat omhoog naar 50km in 2 uur. Verdiend, maar ik heb teveel afgezien. Langs de kassen en 55km is me genoeg. 25,5 gemiddeld is goed verbeterd, maar het blijft een babytempo. Ik vond het niet leuk. Niet goed genoeg, not a single moment. Ik ben niet goed genoeg.

Zwemmen in baan 2

Ik denk niet dat ik nog kan zwemmen na de ellende van gisteren, dus ik ga in baan 2, even terug naar af. Achteraan harken – ik ken mijn plek. Inzwemmen voor iets van 350meter. De trainster vind ik fijn, maar ik weet niet wat we moeten doen. Iets met benen (dat willen ze niet), armen (lijkt me prima) en 150 hele slag en warempel die doe ik zonder achtje. Ik blijf achter S zwemmen. Daarna doen we 50jes met 1op2, 1op3, 1op4 en 1op5 ademen. Dat doe ik met achtje en kan ik ook. Daarna iets met wisselslag geloof ik. We doen ook een piramide. Ik doe het allemaal en warempel ik kan het ook best! Wederom niet snel, maar ik ben ook vermoeid. Het boeit me niet zo. Mijn hoofd zit gewoon vol met minnetjes. We doen een piramide met 50-100-200-100-50. Daarna moeten we nog een keer 250 armen en 250 hele slag doen. Ik ga anders ademen: nauwelijks boven de waterlijn. Dat is beter en ik oefen er mee. Niet van harte, maar dat is er nu eventjes af. Ik zwem nog wel uit en maak er 2300m van. Garmin maakt er 2325 van en upload de training vervolgens weer niet. Ik heb een slechte dag, ook met eten. Mijn beste ik zit er even niet bij dezer dagen.

9 juni – Lekker wandelen in Drenthe en intervallen proberen in Almere

Ik slaap weinig, 5a6 uurtjes. Zenuwen en onrust zitten hoog. We hadden Vincent naar het TT circuit gebracht en wij gingen wandelen op de terugweg. Lekker saampjes, Rob en ik. Heerlijk kalm en genieten en onderweg op een bankje zitten zelfs. De vlondertjes waren leuk. Veel vogels te horen. Het pas was goed, maar er omheen veel nat veen. Lekker weertje. Er waren andere wandelaars.

Ik stel het hardlopen van intervallen uit en zie er tegenop. Vrijdag nog 28km gelopen, morgen een triatlon. Maar ik heb nergens last van, maar ik ben hyper en doodsbang dat ik toch geblesseerd raak. Als alle klusjes zijn gedaan (lampjes, strijken etc) ga ik maar. Op hoop van zegen. 20 minuten inlopen en dan 9×400 op hoog tempo met 200 rust en 65min met 10,5km. Ik kan altijd stoppen als het niet gaat. Maar binnen een kilometer voel ik het al: het gaat vanzelf! Tempo hoog, hartslag enorm laag. Veter los en dan nog 5:56 lopen. De 3e km nog sneller! Ik snap er niks van.

Dan 400m versnellen. De hartslag blijft onder de 150, maar mijn benen kunnen niet harder. (Of wis het de wil?!) ik dribbel in de rust. En doe dat nog een keer, maar begin iets te laat. De derde of vierde gaat de dijk op en iets langzamer. Daar ben ik al! De km’s gaan keihard als een makkie. Schoenen?!

Dan krijg ik wind mee. En kan het dus nog harder. Ik ga gewoon alle intervallen lopen. Intussen gaat het geconcentreerd, ik ga geen grens over, blijf voelen. Ook al blijft die hartslag idioot laag. Foto’s onderweg en genieten van de bekende omgeving. Ik tel ook de intervallen af. Tweederde gehad, nog maar 2 enzo. De laatste worden ietsje zwaarder, maar ik kan het aan. Hoe dan???? Het is vooral mijn hoofd die er niks van snapt. En ik ben bang dat het mis gaat, blessure of iets wat mislukt. Ik wandel eventjes in de rust, maar ook dan is de hartslag elke keer veel te laag.

Nog uitlopen en ik zal de 11km net niet halen, zal ik ze volmaken? 10km in 58 minuten! Hoehoehoe???? Ik ga door het park en dan gaat er toch iets enorm mis: ik moet opeens poepen! Rennen laat ik ff. Ik kijk nog hoeveel ik moet voor een 50km-week, maar die extra 300m zijn te veel. Ik maak de 11km niet vol, maar mijn broek wel; die gooi ik weg en binnen loop ik direct de 🚾 in. Verder ging het dus erg goed. Onbegrijpelijk. Hoe zet ik mijn hoofd uit?!

10 juni – GEEN NPW triatlon – zware teleurstelling, want 1/8ste triatlons zijn niet dik gezaaid.

Ik baaaaaaaaaaaaal dat de npw triatlon niet door kan gaan. Ik snap het best met dit weer, maar een 1/8ste- die zijn al dun gezaaid verdomme!

Dan haal ik ook nog een rode training, want zwemmen lukt niet vandaag. Ik schrijf bij t3s: “Doordat het van dat kloterige hollandse weer is en dan durven we met z’n allen niks en dan krijg ik een rode training. Ik haaaaaaaat het. En ik haat die organisatie al zo hartgrondig. Ik snap het hoor, maar ik ben gewoon diep teleurgesteld. Hopelijk gaat de rest van de week beter. Anders is Vincent gezakt en hoor ik donderdag dat ik geen contract verlenging krijg. Ik háát rode trainingen”. Annemarie steunt me wel hoor. Volgens gaat werd het droog. Jammer dat niemand haar gelijk gaf.
Toen we de tickets op het werk bespraken (ik werk thuis, maar het was een teamsmeetang) en ik het hoorde onweren was ik er al bang voor. Maar toch: hoe nu dan? Ik word gék van de onzekerheid. En ik kan alleen maar wachten tot de examenuitslag er is. Of wordt de triatlon daar heen verplaatst?

Dan maar binnen fietsen. In plaats van buiten knallen op de tijdritfiets, binnen Yathzeen. Nou ja, ik won tenminste wel. Al was het een stom dobbelspelletje. Het ging totaal niet. Niet leuk. Niet goed. Vincent kwam later. Ik voel me zwak en suf. Maar ja, ik won alle 4 de potjes yathzee. En ik draaide de beentjes rond. Meer eer viel er niet te halen. Ik heb zin om te vervallen in snoepen. Ik kan er extreem slecht tegen als mijn plannen gedwarsboomd worden. En het plan om ‘alles’ te doen is nu ver weg. Kut.

En ik zag al zo op tegen deze week! En ik ben heel erg bang om weer een blessure te krijgen of dat er iets mis gaat. Net als vorig jaar. Maar stil zitten kan ik toch niet. Dan dit maar.
Ik doe het slome rondje fietsen binnen en ik kan nauwelijks klimmen. En de fiets gaat ook nog stuk, de pad bezwijkt onder mijn gewicht.

Dan nog maar een suf koppelloopje. Het ging langzaam, maar gestaag. Zo aan het tempo te zien maar goed dat er geen wedstrijd was! Hét Rondje andersom. Lekker rustig op straat. Een paar hondjes en de rest van de watten zitten binnen. Te klagen. He, het is best lekker weer – voor de herfst. 🍂

Hartslag weer akelig laag. Toch overtraind? Maar goed, het tempo was eveneens laag. De regenjas bleef hartstikke droog. Er lagen wel veel takken en grote plassen. Ik heb inwendig flink lopen vloeken. Niet dat D er iets aan kan doen, maar ik heb al zo’n grafhekel aan die blaaskaak bij wie alles altijd wel vanzelf gaat.
Ta sé ag cur báisti – leerde ik vandaag in DuoLingo – Maar het looprondje was hartstikke droog. Aanstellerts. 😡

11 juni – 2 uur binnen fietsen en bellen

Er moet iets van rust komen, maar er moet zoveel geregeld worden ook! Slecht slapen en een tijdlang wakker liggen is de regel de laatste week. Samen met Vincent doe ik een rondje regeldingen. Hij gaat werken. Ik heb een soort van rustige dag. Ik moet een training doen van 2 uur fietsen, maar buiten regent het van tijd tot tijd. Mijn zusje vraagt of ik zal bellen, en ach, dat combineert binnen beter. Ik zoek een route die ik nog niet gedaan heb in Watopia en die luistert naar de inspirerende titel “Spiral into the vulcano”. Ik moet blokjes versnellen geloof, maar uiteindelijk zal de uitvoeringsscore van deze training nog geen 5% zijn, dus ik heb niks meer of minder gedaan dan rondjes trappen. En heel veel luisteren naar mijn zus. Daar is ze goed in. Veel praten en vertellen. Het leidt lekker af. Zij heeft toch geen idee wat ik doe verder, dus het is prima.

Ik ga wel drie keer om de vulkaan heen en steeds hoef ik niet omhoog. Als we klaar zijn met bellen pas. Het valt me mee, maar veel pit zat er al niet in en het wordt ook niet meer. Ik maak de ronde van 55km vol en ga dan ook nog naar beneden. Op de vulkaan regent het, maar buiten was er eigenlijk geen regen. Of niet dat ik gemerkt heb. De cadans en het tempo zijn erbarmelijk.

Er was niks aan de training, maar alles voelt dan ook als in afwachting van de examenuitslag morgen. Heel erg zenuwslopend. Na de training zit ik onder de overkapping op de bank en dut ik even wat bij.