16 juni – Een lange duurrit met 2 snotneuzen
Vanmorgen opgestaan met verkoudheid. Verder werkelijk nergens last van. Al is niezen en snotteren ook vermoeiend. En ik voel een zonnetje in mijn gezicht! Rustig aan maar. Blog afmaken, wasje draaien en s middags op de bank zitten en een dutje doen. Ik snoep veel teveel en ik voel me gewoon niet 100% fit. Terwijl alle andere geweldenaren de Almere City Run sneller dan snel doen, kom ik bij. Ik ben niet ziek ofzo, maar ook niet topfit. ‘s Avonds ga ik met Vincent fietsen. Het is dan eindelijk droog. Samen met Vincent was echt supergezellig!! Spelletjes gedaan en dan viel het wel mee. Ik weet dat 3,5 uur zoals mijn schema zegt niet haalbaar is. We gaan pas tegen 7 uur en zelfs op deze ‘zomer’avond is het niet zo lang licht. We doen rondjeS Oostvaardersplassen. Als het niet lukt, kunnen we na 1 stoppen. Kalmpjes aan. Mijn benen trappen wel hoor, maar echt energie hebben ze niet over. Op de dijk wind mee is makkelijk.
We gaan “wie heb ik in mijn hoofd” spelen. Dikke pret! De kilometers vliegen voorbij. We stoppen voor een plasje. Wind tegen valt wel mee.
Bij het centrum nog een plas-eetmomentje. We doen nog een rondje, maar dan met blackbox. Ik neem aardrijkskunde en Vincent denkt er (gelukkig?) helemaal niet aan! Fotootje bij de paarden.
De zon is wel fijn en mooi. Mijn superbril maakt het allemaal nog flitsender! Vincent is met twee rondjes klaar. Ik ga nog op en neer naar de dijk en naar de parkeerplaats. Het wordt koud als de zon lager zakt. Ik maak 80km vol en net geen 3 uur.
Het is een wonder, de week is voorbij. Het is uitgelopen op een grote teleurstelling met een paar lichtpuntjes. En 13 uur sport, waarvan 12:20 uur triatlonnen. Weet je; die anderen doen vandaag in het grote licht hun best en lopen harder dan ze kunnen, maar ik weet niet of die morgen ook zo pijnvrij opstaan als ik en ondanks alles toch weer gaan fietsen. Want dat doe ik wel!!!! En dan niet een beetje uitfietsen, maar gewoon 80 kilometer op een zondagavondje.
17 juni – Een beetje bootcamp en wandelen
De verkoudheid is geweken. Rob komt weer thuis van de zakentrip. Met Vincent in de pauze even gaan wandelen in de zon en later op de dag (uren later) naar de bootcamp gewandeld. Mooie lucht. Fijn weer.
Maar ik ben onrustig weer en ongeconcentreerd en vooral ontzettend aan het schransen. Zie je wel; zo goed ben ik niet. Ik kom wel redelijk toe aan mijn werk, maar ook dat is onrustig.
Dan de bootcamp. Eerst bij het uitzichtpunt wat opdrukken enzo. Dan naar de trap wandelen/joggen. 1 Van de meiden heeft de Almere City Run gedaan. Ik prijs haar dat ze nu alweer hardloopt, maar hou zelf mijn mond. Ik deed mijn 5km zomaar 5 minuten sneller.
De trap 7x op en af. Tussen alle kwebbelaars door. En dan weer wandelen, lekker in mijn uppie. Heerlijk, ik heb niet zoveel te melden.
Dan nog 2 rondes bootcampoefeningen: ik begin telkens iets eerder, zodat ik meer dan 30 seconden doe. Ik doe heus mijn best, want ik ga hier beter van zwemmen, maar echt animo ontbreekt.
Tot slot een rondje buikspieren. En dan is het alweer klaar. Ik vond er geen klap aan.
18 juni – things go wrong in life
Niet mijn best gedaan op dit loopje. Sinds ik vol goede moed thuis kwam van Cranio sacrale therapie die echt goed hielp met “ik-ben-sterk” is alles met een doodzieke Vincent opeens weer anders. Vanmorgen moe na slecht slapen en me zorgen maken. Papa en mama maar uitgenodigd voor 30 juni. Ik stelde het lopen uit. Goed idee bij de therapie: we gaan tanken, Vincent rijdt en ik ren naar huis en hij rijdt alleen terug voor het eerst. Maar Vincent sliep en voelde zich slap en niet lekker. 38,7 is toch geen koorts, zei hij. Ik stond er bij en het was echt waar: 38,6. Grote griep. Hij wil zo graag zijn herexamen maken! Maar het kan niet. En hoe verder is verdomd lastig te vinden na 6 uur als alles dicht is. Ik zou gerust zijn op de veilige weg: halen dat examen, dan maar in augustus. Annemarie en Joyce zijn me tot steun. Na het eten ga ik toch nog maar rennen. Ik moet 200tjes doen en ik zie wel. Niet is ook goed. Regenjasje aan. Bij het inlopen app ik met Vincent en doe het jasje uit. Het is droog en zal ook droog blijven.
Ik probeer de 200tjes gewoon op de nieuwe schoenen en het gaat wel. De hartslag blijft achter en ik doe niet mijn best. In de eerste zie ik iemand die zijn papegaai uitlaat. In de tweede een paar schoenen in de berm, keurig naast elkaar. In de derde een tuinstoel. Elke keer dribbel tussen de slakken in de rust. In de vierde steken moeder en 8 eendjes over. En dan moet ik weer bermpoepen. Er is toch niemand in de wijde omtrek. Op het vebindingspad word ik angstig. Er zitten grote dingen in het bos die ik hoor en ik zie niemand verder. Ik ben zelden bang, maar nu voel ik me onveilig op 1 of andere manier. In de 6de 200 springt er een hert uit de bosjes en we kruisen elkaar maar net in vliegende vaart. Ik weet nu tenminste wel wat ik hoorde. Ik dribbel de pauzes door. Geen hele hoge inspanning. Ik ga gewoon over de weg. Er staat een camper met een engerd erin. Ik vind het wel lastiger worden eigenlijk, want de vraag waarom dringt zich weer op. Waarom doe ik dat versnellen eigenlijk? En zo braaf? Om niks? Ik ben met honderd dingen bezig, maar niet met tempo. Ik voel me wel okay en redelijk sterk, maar ook onthand en ietwat wanhopig. Ik jog maar gewoon door over de slechte weg.
Van de opdracht, de lage hartslag en het tempo trek ik me niets aan. Ik ga met moeite over de brug achter almeerplant. Het is mistig van het vocht en de lucht is best raar warm. Ik jog de opdracht vol en heb nog een uitvoeringsscore van 66 ook! Ik maak 10km vol binnen een uur en ga naar de Etos door voor een coronatest. Ik laat de 11 km maar zitten en wandel gewoon vanaf het fietspad. Ik wandel naar de ah en dan naar huis. Vincent is zo beroerd, maar geen corona. Het is zo vervelend. Niet weten hoe of wat, de grip kwijt zijn. Maar ik heb gerend hoor. Tempo is okidoki en hartslag laag en inspanning voelt ook matig, maar ik ben buiten geweest en heb wat stoom afgeblazen. Ik ben wel sterk. Hoor. (al ligt opschrijven en voelen ver uit elkaar)
19 juni – fietsen om niks
Fietsen om niks. Even de wind voelen. En is er zon?! ☀️ waarom? Té sa dorcha innui. Ik kan moeilijk iets beslissen. Zelfs de weg bepalen is lastig. Het moest tussendoor. Werken en een etentje en zoveel dingen te regelen. Vincent is veel te ziek voor het herexamen en dat trekt ook een wissel op mij. Mega slecht slapen, want ik hoor hem hoesten en ik maak me enorme zorgen. De thermometer en de gulzige ogen zijn duidelijk: een herexamen is onmogelijk vandaag. Overdag naast het werk regelen dat hij naar het derde tijdvak kan. En hij is zo ontzettend ziek. Ik snap de consequenties: weg zomer, weg zorgeloos trainen, weg hulp van school; maar Vincent is daar nog te ziek voor. En dan oud-collega’s die aan me trekken en alles uitleggen aan mensen: het is loodzwaar en trekt veel energie weg. Ik ga meteen vanaf het werk even uitwaaien, maar ik hou me erg in. Ik vergiet een paar tranen, maar eigenlijk is daar weinig ruimte voor.
Ik vind beslissen vandaag extreem moeilijk en ik ben erg moe. Ik ga na het fietsen ook nog met de oud-collega’s uit eten. Ik weet dan al niet meer waar ik gefietst heb.
20 juni – Mama Is Boos 4x6minuten wedstrijdtempo
Ik had geen zin. Om 3 uur kakte ik in op het werk en had ik veel suiker nodig. Ik heb keurig het werk afgemaakt hoor, maar mijn ogen wilden liever dicht. Mijn hoofd zeurde: “ik wil op de tijdritfiets fiehietsen”. Mijn verstand zei: niet doen, je bent te moe. Mijn benen zeiden: lekker binnen met afleiding gaan fietsen. Mijn hoofd won. Hup, pak die fiets en probeer het maar. Ik wilde zo graag, maar was extreem moe van de hele week ‘groot en sterk’ zijn.
Ik háát het en erger me kapot aan mensen die in hun trainingen net zo hard of harder rijden dan in een wedstrijd. Got, wat heb ik ze opgezocht na triAlmere. En kijk nou: ik snap ze. Het drong mooi door tijdens deze rit. Die mensen zijn heel ongelukkig en boos en gebruiken trainingen om zich af te reageren en te bewijzen dat ze toch wel iets kunnen, wat in het normale leven mist. Want zo’n training was dit. Ik was woest op alles en hoe alles gaat en de muziek van LoreenaMcK stond heel hard. Ik trok me nergens iets van aan, van niemand niet; alleen dat ik iedereen in wilde halen en wilde laten zien (aan mezelf) dat ik heus wel iets kan. Ik heb gezongen, gedanst en geschreeuwd op de fiets. Mijn benen deden pijn en verzuurden en ik schold en mopperde. Dan gaat de training dus op wedstrijdtempo. Arme rest.
Overigens klopt de vermogensmeter absoluut niet. Ik ben blij met de fiets. Dus ik vond het eng om te gaan van tevoren, maar ik kwam wakker en blij van de fiets af. Volgende keer als ik rustig fiets zal ik het bedenken: ik train en ben blijkbaar gelukkig genoeg om te trainen. In de race moet ik maar boos worden 😉
Ik kletste zelfs in de rust met een meneer die ik had ingehaald en hij vroeg: intervallen? Hahaha. Dikke doei. En ik kreeg een 👍 van een man in een hele grote dure Mercedes! Hij bewondert mij en mijn gele bril vanuit zijn dikke bak. Op de dijk toeterde er zelfs een busje! Daarom rijden de anderen zo hard: in hun echte leven missen ze dat blijkbaar.
21 juni – De 30km hardlopen met 3x4km tempoblokken. Rondjes om het huis van 4,2km
Het was natuurlijk een ramp deze week, Vincent ziek. We zouden samen de marathon lopen, maar dat gaat dus niet door. Plan B was ook nog een wens: 7 keer het 4,2-rondje lopen, wat langer is als ik in Ierland heb gehaald. Alleen stond er nu 30km op de planning met blokken in marathon tempo. Ik zag er tegenop, natuurlijk. Gaat het echt wel lukken na zo’n emotionele rollercoaster? Daarom zijn de rondjes prima: ik kan stoppen, ik kan naar de WC en ik kan elke 4,2km drinken. We halen eerst de nieuwe auto, want ‘s middags zou het droog en warm zijn. Ik ben erg moe als ik opsta, uitzonderlijk vermoeid. Ik ga ‘s middags om half 3 ongeveer. Twee bidons water klaargezet naast de Arteon, gellies in het rugzakje, Loreena muziek aan. Eerste 2 rondes (9km) z1/2: rustig aan. Eigenlijk is het een kwestie van rustig aan blijven gaan. Niets forceren. De eerste 2 rondes gaan vanzelf! Het tempo rond 5:57, lekkere muziek, nergens last van. Iets drinken kost ca 20 seconden.
Het begint alleen te regenen in ronde 2. Eerst ruikt het lekker, dan is het even jammer en daarna is het gewend. Het blijft zeker anderhalf a 2 rondes licht regenen. In ronde 3 moet ik versnellen. 4km lang. De hogere hartslag haal ik niet, maar het tempo kan wel moeiteloos omhoog! Best fors, dus ik hou me na 10km binnen een uur in en zit dan op 5:40. Daar ben ik blij mee.
Maar dan moet ik toch weer: ik maak het 4km blok af en duik de plee in. Horloge even uit (GPS glitch voorkomen). Vincent staat klaar met de fiets. Een km rustig aan. En dan moet ik weer harder. Muziek is uit, Vincent heeft wat moeite met fietsen zelfs nog en weinig te vertellen. Wel over de auto. Ik zit al op de helft met 15km en het gaat prima. Misschien wel 8 rondjes…
Maar opeens is het dan toch zwaar: ik moet weer en duik de bosjes willekeurig in. De darmen zijn van slag. Ik laat het horloge aan staan. Dan moet ik nog een stuk door en het tempo ligt minder hoog. Het is nog te doen, maar V zwaait dadelijk af. De bidon voor na het MT blok staat klaar. Ik maak de halve marathon vol in 2:06 (of 2:08) en ondertussen appt Manuel. Onhandig. Maar de tijd is best oke.
Ik ren het huis voorbij, maar het tempo is een beetje minder. Als Vincent weg is, doet mijn rechterheup pijn. Muziek weer aan. Inhouden en tempo loslaten! De bidon staat net te ver, ik eet weer en zit op 23km. Nog 1km rust en dan nog zes – hoe dan. het is weer droog. Ik neem de bidon mee, die ‘splasht’. Concentratie. Het moet allemaal niet meer, en zeker niet hard, liever een wandelpauze als dat moet. Ronde 6 is gewoon lastig. Ik tel de kilometers af. En de rondes ook. Ik probeer de blije gedachtes aan Ierland, maar het is erg trekken en slepen. Een hond heeft mijn stront ontleed.
De pijn in de heup verdwijnt, maar een strak ritme is lastig te vinden. Kilometer 27 en 28 gaan voorbij. iemand haalt me in, weet die gast veel. ik wandel nog even en dan de laatste kilometer. Ik haal het met de ronde en thuis. Ik heb bedacht dat 3 uur 10 uitstekend is, het is zelfs nog neller! Daar ben ik blij mee, maar het einde was wel zwaar en mijn benen doen behoorlijk pijn. Ik moet echt even bijkomen op de vloer en in de douche. Nog 12km extra… Maar dit is langer en sneller dan wat ik in 2023 heb ‘hard’gelopen. En dat na een rampzalige week en een ons extra. hartslag blijft laag, iedereen reageert opeens op Strava. Haha, nu ben ik het, die “uit het niets” opeens 30km loopt 😀 De schoenen zijn geweldig!! En ohja, op 2,5km van het rondje zat het OVERVOL met vogels, hoe hard de muziek ook stond, die hoorde ik er bovenuit! 3keer DarkNightofTheSoul geluisterd.
Ik schrijf in het trainingslogboek: Ik zag hier erg tegenop na deze rampzalige en energieslurpende week. Ik snoep weer veel, want ik slaap slecht en ik kom dus aan en ik ben voortdurend moe en ik baal nu ook van alles, nu de regelstand een beetje uit kan. Ik ben altijd al een sporter geweest met een hoofd wat minder sterk is dan ik fysiek ben. Dus dit was een gok. Ik zou met Vincent gaan, maar die kan dus nog weinig, hoeveel beter het ook met hem gaat. Dus dit doen: 7 keer precies hetzelfde rondje en verder komen als ik in Ierland was gekomen, was mentaal een vele male grotere opgave dan het voor mijn benen zou zijn. De eerste 18km (4,5 ronde) gingen uitstekend. Vincent ging ronde 4 en 5 mee. Toen was hij kapot. En ik daarna ook eigenlijk wel. De laatste 1,5 ronde vond ik zwaar. Ik had last van mijn rechterheup en been, maar dat trok weg. Vandaag ben ik emotioneel helemaal afgevlakt: ik ben niet blij met de supergave nieuwe auto, niet trots op 30km hardlopen, niet vrolijk dat Vincent opknapt en ook niet boos dat niemand op school iets van zich laat horen of geïrriteerd door mijn moeder die vindt dat Vincent ook een paar weken vakantie moet hebben zonder te leren. En nu ben ik het: ik zet vanuit het niets op Strava ineens een 30km loop. En op een redelijk tempo (al kan iedereen dat straks onverhard weer verbeteren of zich beroemen op hoe goed zij dat vroeger ook konden; geloof me: dat hoor ik best een paar keer van verschillende mensen). Ik heb instant last van spierpijn en stijve (boven)benen. Niet ernstig
En hier komt het verslag van 1 van de moeilijkste trainingen van het jaar: De training die ik NIET heb gedaan!!!!!!!!!
Annemarie schreef me ooit: ‘je ziet niet wat anderen niet doen’ en dat is blijven hangen. Niemand behalve zij en ik zien hier wat ik bewust níét heb gedaan. Dat is extreem moeilijk voor mij!!!! Maar buiten zwemmen na 30km lopen en met de ervaring van 2 weken geleden en ik zou alleen moeten gaan, voelde nóg onmogelijker dan een rode training. En naar een andere dag schuiven zie ik ook niet meer gebeuren. Een echte rode training: dat is de eerste dit jaar. Vind ik moeilijker dan 30km hardlopen!
22 juni – uitfietsen!
Anke staat op na weer een te korte nacht om naar de wc te gaan en… het trekt een beetje, maar eigenlijk niks. Na een heleboel spelletjes candycrush (je kan maar iets kunnen) sta ik echt op om te gaan ontbijten en is er helemaal niks meer aan de hand. Ik voel me prima! Moe, maar een nacht met 7+ uur slapen zal MrGarmin, de HRV en ik vast waarderen en verhelpt dat. De laatste weken haal ik de 7 uur niet. Een paar fijne lieve en gemeende berichtjes doen de rest en voila: anke doet het weer. Ik ga uitfietsen. Een uurtje. Ik wil een rondje noorderplassen fietsen, maar merk dat ik bij de manege beland dus ik ga langs de vaart. De wind is best heavy! Mijn benen hebben geen zin in hoge cadans of het viaduct, maar verder doen ze hun werk. De muziek hard. Smile. Ik kom de geweldige LucE tegen met zijn kind op het fietsje en ik ga wat door de stad. Met een smile. Ik hoef niks. Lekker geen tempo.
Ik vreet vandaag toch teveel. Dit is een in-between-dagje van nauwelijks iets. Ik rij op de dijk wel lekker hard en makkelijk met wind mee. Ik maak 25km vol via de Evenaar en het is wel zat ook. Door met eten en op familiebezoek en in de auto zitten. Gezellig!
23 juni – Sprint Triatlon Rotterdam – “hersteltraining”
Een bijzondere hersteltraining, maar de sprint triatlon is binnen! Hier lees je hoe en wat.
maandag 24 juni – wat vermoeid, maar vooral geïrriteerd bij de bootcamp
Nergens last van. Geen enkel pijntje of trekkend spiertje. Volgens Garmin ben ik overbelast, want de HRV is wel laag. Rob is ziekjes, maar Vincent knapt op. De collega’s komen niet naar Almere, dus ik werk thuis en ik doe alle was. Ik voel wel vermoeidheid, ben moe en ongeconcentreerd op het werk. En bang. Dat het mis gaat. Dat ik toch ergens geblesseerd raak. Ik kan niet alles kunnen. Ik voel me overweldigd. En ook dom. Maar wel fysiek sterk. Bang. En echt wel in mijn hoofd vermoeid. Wazig. Nooit goed genoeg. Vooral dat. Al win ik alles (dat kan niet), dan nog niet goed genoeg. En ik ben verbaasd dat ik zo genoten heb gister. Verbijsterd dat ik dat allemaal kan.
Ik ga naar de AH en de bootcamp wandelen.
Vroeger in vwo2 had ik een vriendin die alleen maar over zichzelf praatte. En wat haar bezig hield. Die jongen waar ze een oogje op had. Dat was nog in de tijd van de telefoon met een draadje en een hoorn. Ik hoefde de hoorn maar neer te leggen en heel soms ‘ja’ te zeggen. Als zij uren vol praatte. Ik trek dat soort mensen aan. En ik kan er niet mee omgaan. Zij haalde het VWO wel, maar ik niet. Die mensen die zijn allemaal geweldig en verkondigen dat blijkbaar graag tegen mij. Daarna had ik een vriendin die vooral sneu en zielig was. Gelukkig heb ik nu maar weinig mensen meer in de buurt die mijn energie met hun geweldigheid opslurpen. (ik zeg niet geen, want triatleten zijn daar een uniek soort in, die het tot een kunst hebben verheven) Maar de bootcamp zette me weer even 35 jaar terug in de tijd. Hoe mensen je toch zo teleur kunnen stellen. Alleen maar over zichzelf praten en energie opslurpen. “Kijk mij geweldig zijn. Blessure voel ik nog hoor, maar ik loop 3 dagen achter elkaar. En fiets vanuit het niks 3 keer per week 120km bij elkaar. Van een beetje bootcamp oefeningetjes.” verkondigen. Als ik dan vertel van mijn rampenweek, dan hoor ik maar 1 keer een gemeend “dat is vervelend”. Bij de rest voel ik aan dat ie zichzelf met z’n ex zieliger vind. Als ik zeg dat ik onder die omstandigheden 30 kilometer heb gelopen, heb ik er niks, maar dan ook helemaal niks aan als tie begint over hoe zwaar het was om te lopen met die ex, toen je nog 5 kilometer met haar liep, een jaar of wat geleden. Dan interesseert mij dat deze keer niet. Dat soort zuigt mij leeg. Helemaal op. Dat soort snapt er niks van. Als je wist wat het betekende om 30km in 7 dezelfde rondjes te lopen, boven de dertig te fietsen in de wedstrijd en emotioneel iets meer te verhappen te krijgen dan de nieuwe vriend van je ex van jaren geleden, dan begin je niet weer over jezelf en dat je 7km gelopen hebt. “Langzaam met 6’ gemiddeld.” Als je het echt snapt, luister naar je hartslag, sukkel. Nog 1 keer naar deze bootcamp en dan ga ik nooit meer. Dan laat ik de knipkaart verlopen. Ik heb deze ellende met niet luisterende en uitzuigende ‘vrienden’ al meer dan vaak genoeg getraind. Ik leer niet zo snel blijkbaar.
Bij de bootcamp doe ik mijn best maar hier word ik echt niet sterker van. Elke keer hetzelfde, niks uitdagends aan. Ik train mijn irritatiespier vooral door al dat geneuzel van die mensen. Wellicht voel ik me daar als triatleet te goed voor. 9x de trap, wandelen, ronde 1, dennenboom (ik doe echt mijn best en hou de spieren vast tot het gevoelig is), nog een ronde en dan nog 6 oefeningen en tot slot buikspieren. Elke keer hetzelfde, ook met de buikspieren. Ik ben er zo klaar mee. Ik haat het dat ik me er te goed voor voel en dan stuiter ik helemaal terug de andere kan op en voel mezelf het allerslechtst. Ik zit uitgeteld op de bank. Gelukkig kan ik Candy Crushen als de beste!!
25 juni – Hardlopen in de hitte en huishouden en strijken als krachttraining!
Ik voel me beter, al is de HRV nog laag. Ik ben een kilo aangekomen, maar nu ga ik weer goed voor mezelf zorgen. Klaar met zielig zijn! Veel thee drinken. Het is warm buiten. Is het opeens zomer. Er ligt veel strijkwerk en ondertussen bel ik met mijn zus. Dan valt het strijkwerk wel mee. Ik moet vandaag ook nog het huis schoonmaken en het onkruid weghalen uit de tuin. Vincent is weer op zoek gegaan naar informatie op school en we gaan weer verder met hoe de zaken er nu voorstaan.
Er staat in deze relatief rustige week hardlopen op het programma. Een uurtje De training is 40 minuten deurtempo en dan 8 keer versnellen voor 30 seconden en anderhalve minuut rust tussendoor en dan nog 5 minuten uitlopen. Ik ging samen met Vincent, die weken niet gelopen heeft en nog steeds verkouden is. Het is maar een uurtje. En het is erg warm. Goede training voor Duitsland, want daar verwacht ik ook warmte! Dus dat dacht ik elke keer: dit is een goede training voor de warmte.
Vincent had het er maar zwaar mee. Hij moet dan ook ‘sloffen’. Ik doe gewoon wat lukt. eerst gaat de hartslag weer totaal niet omhoog. de eerste paar kilometer echt niet. Ik loop om zodat Vincent even kan wandelen en bijkomen. Ik blijf gewoon hobbelen. Het gaat best nog wel op een matig tempo. Ik ga gewoon door en ik heb niet echt de behoefte aan wandelen ofzo. Ik cirkel nog een keer om Vincent heen.
Ik moet acht keer versnellen straks en heb niet zo goed uitgeteld hoe lang mijn training dan is. Ik neem een extra blokje om, dan kan Vincent ook even zijn eigen tempo doen. Dat gaat dan wel ook weer lekker voor mij, alleen met mezelf. Daarna beginnen de 30 seconden versnellen. Dat valt een beetje tegen, kost iets meer moeite en ik krijg het er warm van. Anderhalve minuut dribbelen. Dan zie ik dat ik dat maar 2 keer hoef te doen volgens de training. Het waren er toch echt 8?! Dus ik ga ze zelf maar timen, want 8 is 8. Ik doe dan maar een minuut rust en jog over de Evenaar. Mijn hartslag gaat nu wel lekker omhoog! En het voelt iets lastiger aan. Er zijn auto’s en obstakels. Ik jog gewoon verder in de rust. De training heb ik best goed gedaan m et hoge uitvoeringsscore voor de verandering hihi. Ik doe er nog 2 versnellingen en lap mijn horloge. En dan uitlopen tot 10km doe ik dan maar. Dat valt niet mee, ik vind het heet en ongemakkelijk.
Maar ik maak 10km vol en ga dan thuis snel uitdruppelen, drinken en douchen.
Ik ga vanavond niet zwemmen. Het komt niet uit, ik voel me niet 100% fit als ik opsta en wil dat chloor niet riskeren met vroeg opstaan morgen.
26 juni Zomeravondbijkletsfietsrondje
Manuel vroeg of ik mee wilde! Wat een eer! Daar schuif ik de rustdag we voor opzij. Wilde ik toch al doen, want dit is de dertigste dag dat ik een half uurtje sport. En wandelen kwam er niet zo van op deze uberzonnige dag. Nou ben ik niet van hoogzomerse hitte en brandende zon. Daar word ik sloom en moe van. En er stond een rustdag met diëtiste-bezoek. Qua gewicht enzo ga ik (ook al) goed. Ik reis op en neer naar Leiden en candycrush mijn talent. Fietsen is wel lekker! Maar ik zet me niet zo in. Geen zin an. We kletsen gewoon onderweg. Van de vakantie.
Op de ibisweg wind mee, maar zelfs daar hoef ik niet echt iets anders dan genieten van het zonnetje en het gezelschap. Sorry voor het ophouden Manuel, het omatempo is geheel aan mij te wijten! Maar ik haal het stappendoel van de maand, de fietstijd, de 30dagen-goal en de slaapmaand. Dus al met al best super! Was ik maar niet zo suffig door die hitte. Ik ga nooit naar een tropisch land verhuizen! En ik maak me Grote Zorgen over de halve triatlon zaterdag. Ik onderschat het een beetje denk ik. “Maar” 2km zwemmen zonder wetsuit, “gewoon” 80 kilometertjes fietsen en “ach” 20km hardlopen. Daar heb ik dus helemaal niet voor getraind, denk ik dan!