De wekker stond om 5 uur. Naar bed gegaan bij zonsondergang (21:17), 2 keer naar de toilet gelopen en om 5 uur weer op. Ik at wit brood met appelstroop. Heerlijk. Ik zit toch erg met de voeding en besluit een paar gelletjes bij me te steken. Ja, ik was best zenuwachtig en ja, vooral vanwege dat er geen Dixies zijn. Vlak voor we gaan leeg ik nog een keer mijn darmen. Dat gaat goed. Tijdens het rijden moet ik mijn best doen de stress in bedwang te houden. De cursus komt van pas: het hoort erbij dat ik stress ervaar en ik moet mezelf voorhouden dat me het wel lukt. Ik drink een halve bidon leeg en we lopen naar de sporthal. Ik ga meteen weer naar de WC en leeg nogmaals mijn darmen. Rob vervangt de startnummerband voor de speldjes. Het is half 7 op een zondagochtend. Ze bevestigen dat er vanwege het natuurgebied geen Dixies zijn, maar dat ik de bosjes wel in kan gaan als dat nodig is.
Ik ga inlopen en ik weet het dan eigenlijk al: het is niet echt mijn ideale dag. Het voelt net iets te zwaar. Geen gemakje. Ik ga nog maar een keer naar de WC voor de zoveelste plas om 5 voor 7. En dan de muziek aan: eerst Loreena McKennitt, dan de marathon hardlooplijst. Vincent helpt me nog even met de Shockz. En dan staat het clubje marathonlopers en duo-marathonneers en halve marathon wandelaars klaar. Er was bijzondere muziek, waar ik nog even mijn muziek voor uit zette, want ik zag Vincent reageren.
Om 1 minuut over 7 vertrokken we. Het voelde beter als ik eerst dacht en ik kwam lekker op gang. De eerste kilometer ging superkeurig en exact in 5:30. Ik zag mensen die gingen duiken in het meertje. Toen gingen we omhoog. Dat was een flink stukje klimmen en ik vond het best zuur zo snel aan het begin! Maar ik was voorbereid gelukkig. We hadden de route op de fiets verkend, dus ik wist wat er ging komen. Daar was ik blij om.
Ik werd al wel wat ingehaald, maar ik doe toch mijn eigen ding. En dat was veel afvragen hoe het eigenlijk echt voelde en ging. Boven gingen we met een scherpe bocht langs het water lopen. Ik vond de fabriek best gaaf aan de rechterhand. We reden er vanmorgen langs en het is nog in bedrijf. Toen ging het weer omhoog. Ik denk dat er veel zijn die daar wat sterker in zijn dan ik… Het zonnetje is ook al best fel.
Maar het ziet er prachtig uit over het water. Ik ben nog steeds bezig met bedenken hoe het eigenlijk gaat. Gek genoeg zijn er ook mensen die me inhalen als duo. Die zijn vast ietsje na ons gestart. Dan moet ik al gaan eten. Ik duw een fruit gellie naar binnen in 4 happen en drink water. De eerste post zit pas op 5,1km; daarna zijn het er telkens veel. Ik heb dus een liter zelf mee aan water. Het gellie gaat niet zo best. Het tempo is best wel lekker en wat ik had gehoopt: rond de 5:40. Maar dan als het vlak is! Omhoog is het lager. Elke kilometer is aangegeven met een papiertje op de weg. Echt druk is het niet onderweg. Er zijn andere lopers, maar niet eens veel. De eerste 5 kilometer gaan binnen een half uur. Daar ben ik blij mee, maar ik voel ook dat het niet houdbaar is. Ik zie de helling alweer.
Die ligt in de felle zon en is echt fiks. De dames halen me voorgoed in. En ik laat het gaan. Ik ga mijn eigen pace omhoog, voel mijn eigen buik en misselijkheid. Dat is onprettig en belooft weinig goeds. Ik neem water bij de post en giet ook water over me heen. Het gaat nog even door met stijgen. Op het pad waar Vincent op de fiets opmerkte: ze wilden zeker maar de helft betalen, dat ze niet alles hoefden te asfalteren.
We gaan naar een soort uitkijkpunt en een monument. Er is daar geen WC en dat is stom. Ik moet namelijk toch alweer. De misselijkheid trekt weg. Na 7 kilometer denk ik: stik-het-tempo, het zal al wat zijn als ik dit binnen 5 uur kan afmaken. Niet meer hopen op een PR of onder de 4 uur. Loslaten en accepteren. Net als wat SK altijd zegt: constateren, accepteren en dooooor. Daar moet ik even aan wennen, dat het niet zo gemakkelijk gaat als in de afgelopen trainingen. Maar ik ga het niet opgeven! Maak dit maar leuk en uniek. Ik denk aan wat Joyce schreef: dat ik er ben met Rob en met Vincent die dadelijk gaat starten. Ik app Rob. Die schrijft: doe jij je eigen ding maar. Ik merk dat ik behoefte heb aan meer contact, maar ik laat hem Vincent maar begeleiden naar diens halve marathon. Ik maak een foto van het uitzicht met in de verte een grote mijnbouwmachine en het bordje 10% daling.
Het helpt niet echt, dat het naar beneden gaat. Ik hou de fruit gellies netjes bij. Niet omdat het leuk is, maar omdat het moet. Mijn gedachten dwalen af naar Annemarie. Toch echt een topatlete, maar een losse marathon lukt haar niet om te voltooien. Het is een meedogenloze afstand. Ik weet dat het pas begint aan het einde, maar daar ben ik nog lang niet en ik weet niet hoe het dan gaat. Als het slechter gaat als nu, blijft er (te?) weinig over! Ik doe het dan maar voor Annemarie, al had ik voor haar graag de beker meegenomen, dat wordt m nu echt niet. De medaille hou ik zelf! Al zal ik die eerst moeten ophalen. Desnoods doe ik er 5 uur over. Bij de volgende post weer twee bekertjes water. We zijn op de kruising. Een heel oost-Europees plaatje, wat ik nog steeds niet heb vastgelegd. Ik weet dat er genoeg bosjes komen.
Ik geniet van de treinen en het open terrein en de lichte glooiingen. Weer een post joh! Ik weet dat dit stuk verder is dan je zou denken en steven op de 10 kilometer af. Binnen een uur. Ik weet dat het niet vol te houden zal zijn. Maar deze heb ik toch mooi binnen! Accepteren, muziek luisteren en afmaken. De zon op het asfalt is niet mild. 11 kilometer. Ik verlaat mijn ‘veilige’ plek in het veld en duik even de bosjes in. Zware diarree. Het lucht wel op en niemand die het ziet. Nu kom ik in een ander groepje. Hoewel dat veel gezegd is, want het loopt enorm uit elkaar.
Ik doe het maar in kleine stukjes. Op naar de tunnel. Daar zit een post die zelfs sponzen heeft! De tunnel is leuk, want eigenlijk leeg en voor mij alleen.
Ik kom langs het punt waar Vincent gaat keren en de mensen die startnummers gaan checken komen er net aan. Ik vind het wat vervelend voor Vincent dat ik hem zo’n stille, saaie en best heuvelige halve marathon in de maag heb gesplitst. Hij is meer van het publiek en de drukte. Voor mij is dit prima. Het bruggetje over.
Dan een stuk wat een beetje nieuw is. Ik zie iemand al strekken en een jongen die daarstraks nog zo hard van start ging. We zijn op 14km. Een derde. Het andere meer.
Om mij heen lopen een man en vrouw samen. Ik denk dat hij haar haast en op 6 minuten de kilometer houdt. Dan komen ze netjes op 4:15 uit. Ik weet dat ik op het einde veel zal verliezen. Dan gaat het voedingstekort inslaan. Maar nu hou ik me keurig aan de fruit gellies! Ik heb ontdekt dat het heel goed werkt om hele kleine hapjes te nemen. Dan zijn het zuurtjes en kan ik ze goed verwerken. Ik heb 1 moment gemist, maar ik snap niet zo goed hoe. Ik denk dat ik een doorlooptrance zit of bij de post stond. Er zijn genoeg posten met water. Daar is ook cola voor straks. Er is ook meer te eten, zoals koekjes en pretsils, maar daar ga ik niet aan als het niet hoeft. Ik ga op naar de vreselijke 16 kilometer. We lopen wel redelijk in de schaduw. Ik hou het echtpaar een beetje bij, wel zo lekker qua tempo. Een man die nu al moest strekken, gaan we voorbij. Er loopt nog een vrouw bij met een groene rugzak. En een fietsstelletje van 2 dames. Over de parkeerplaats bij de ziekenwagen en ik wandel gewoon bij de posten en drink water. De eersten komen ons eindelijk tegemoet. Dat zijn fietsduo’s. Je ziet al de afstanden staan voor de terugweg, daar hou ik me aan vast. Als ik hier straks ben, zit ik al op 27 kilometer! Ik vraag de man van het stel een foto te maken van me.
En dan voel ik me opeens wel weer goed. Ik krijg een appje van MvdB dat ik al bijna op de helft ben. Ik ben pas op 18km. Het doet me goed hoor, een klein beetje support van buitenaf, maar ik reageer even niet. Ik hoop de halve marathon in 2:10 te redden, dan heb ik nog wat over voor de tweede helft. Ik versnel wat en dat gaat goed. Loop ik weer alleen.
Ik luister naar de muziek en ben best blij en happy en positief. Ik ga het toch afmaken! Dat wil ik en daar ben ik hier voor. Annemarie heeft me succes gewenst, maar ik app terug dat ik al op weg ben en dat het ruk gaat. Dat lucht op. Op naar de halve marathon! Mijn horloge loopt wat voor.
Eigenlijk wil ik dit aan Joyce laten weten, maar ik moet ook opletten op wie tegemoet komen lopen. De snelste vrouw ligt gewoon tweede overal. Die vliegt ofzo. Met zo weinig deelnemers moedig je elkaar maar aan. We komen langs een camping (ik weet niet precies meer op welk moment eigenlijk) en daar zitten wat mensen bij hun camper aan te moedigen. Er is daar een uitzichtpunt waar ook 2 mensen staan te kijken en klappen. Tot zover het totale publiek. Dan het kanaal. Zo grappig dat we hier straks weer terug komen ook.
Ik ga nog een stukje echt goed. Lekker tempo onder de 6 minuten per kilometer en ik kijk uit naar de andere mensen (er liggen zeker 10 vrouwen voor me) en ik voel me wel goed. Ik zie een duo die problemen heeft met de fiets. Dat is wel echt lastig, want dan kan je samen niet verder. De zon accepteer ik en het is zo vlak als ik me maar kan wensen. Ik reken naar het keerpunt toe. En dan zie ik aan de andere kant al afstanden staan die steeds dichterbij komen. Zal ik eens zien of ik laatste word!
De rest zit nog in de buurt: het echtpaar, 2 mannen met muziek (hinderlijk), het damesduo en de vrouw in het groen. Ik ga richting de 25 kilometer. Daar zit weer een post. Er liggen nog mensen achter me. Meer dan genoeg. Ook de jonge jongen die vooral over de berm loopt. Ik denk dat hij een weddenschap verloren heeft, hihi. De man met kramp loopt ook nog. Er zijn 2 langzame dames als laatsten. De fietser houdt ruim afstand van ze. De fruit gellies beginnen nu wel irritant te worden. Hoe klein de hapjes ook zijn. Het meer ligt er prima bij.
Annemarie zal wel moeten lachen dat het echt weer iets voor mij is om onderweg een uitgebreide fotoreportage te maken! We gaan het kanaal weer over en ik buffel naar de post toe. Ik haal de duodames in. Bij de post duik ik achter de auto voor een plas. De dame die gaat lopen ziet me en grinnikt. Het valt me niet helemaal goed, dat plassen. Ik moet echt gaan buffelen om naar 27 kilometer te komen. Dat vind ik eigenlijk wat vroeg al. Vincent heeft een mooie eindtijd neergezet op de halve marathon en een PR, maar niet onder de anderhalf uur. Ik voel met hem mee. Het is niks makkelijk om hier te lopen! Is het gewoon niet. Het wordt warm. De schaduw valt weg. Ik ga wat minder hard lopen en voel de strijd om naar de 30 kilometer te komen. De post en de ziekenwagen staan verder weg dan ik dacht in de felle zon. Niet zo lekker. Ik zit ook niet meer binnen de 3 uur, maar dat had ik ook niet verwacht. Nog anderhalf uur voor de laatste 12 kilometer? De man en vrouw en de herriemannen halen me in, maar die gaan uitgebreid drinken. Ik ga liever snel door. De fietsdames liggen net voor ons. Ik wist dat ze vanaf 32 kilometer zouden gaan aftellen aan bordjes. Daar loop ik naar toe.
Het vuur, het gemak en de helderheid werd minder. Dat je gaat tellen of het haalbaar is binnen 4,5 uur, maar ik wist het gewoon niet meer. Ik hoor het nummer van de Piano Man. Dat lijkt eindeloos te duren. Ik ga al die tijd maar door met hardlopen en kom op de hoek bij de ‘imbiss’. Ohja, die zat hier ook. Het is nog verder terug naar het brugje. Ik zag de Ilsetunnel in de verte al met de oranje palen.
De vrouw met groene rugzak haalde me voorgoed in. Geen probleem. Ik was klaar met de fruit gellies. Ik zag nu veel andere fietsers die op zondagmiddag in grote getalen en groepen tegemoet kwamen fietsen. We liepen langs een mooi zonnenbloemenveld.
Ergens wilde ik Rob appen dat het nog wel even ging duren. Maar ook dat kwam er niet van. Hij liep in gedachten wel de hele tijd met me mee. Ik wist dat Rob aan het wachten was en baalde dat hij langer moest wachten. Ik dacht dat er nog een post was, maar die bleek er niet te zijn. De volgende post was eigenlijk te ver weg. Hier had ik nog iets moeten nemen. Achteraf bezien had ik daar dus een gel of fruit gellie moeten nemen, maar ik heb geen buddy die me daar toe dwingt of die mijn rugzakje voor me draagt. Die het water voor me gaat pakken. Ik moet alles zelf beslissen. Allemaal mijn eigen verantwoordelijkheid. Het lijkt een beetje op triatlon dit, hoewel er veel meer mag. Ik heb een telefoon bij me en mag muziek luisteren, maar de eenzaamheid en zelfstandigheid is hoger dan bij de gemiddelde marathon. Ik vond het aftellen wel leuk, maar ik kreeg het niet op de foto. En ik dacht: 9 kilometer nog, dus dat is een uur. We kwamen weer bij de brug.
Ergens dacht ik: ik moet nu proberen rond de 4,5 uur uit te komen en ik moet blijven rennen zoveel als mogelijk is. Alles wat ik ren, in welk tempo dan ook, is meegenomen. Ik kwam weer bij de tunnel en genoot weer van het alleen in de tunnel zijn.
Daarna een felle klim en ik wandelde naar boven. Boven was de post. Met de sponzen. Ik nam cola! Gek genoeg geven die Duitsers dan weer niks om de plastic bekertjes die ze gebruiken. Met plastic handschoentjes aan. Ik probeerde even wat te zeggen, maar taalbegrip is een beetje weg. Dat kostte me wat tijd, maar ik had het even nodig. En een spons mee. Die koelt mij, mijn rug en mijn nek lekker af. En het geeft me houvast, om een spons fijn te knijpen. Ik merkte dat ik warm werd. De hartslag bleef onder controle. Nog 7 kilometer. Ik appte Joyce. Dat ik nog 7 kilometer moest doodgaan. Volgens Joyce kan ik dat. Ik wist niet meer precies hoe. De man en vrouw haalden me in. Voorgoed. Dat wist ik.
De mannen liet ik ook passeren met hun muziek herrie. Ik luisterde naar Kate Bush die Running up that Hill zong. Nog 6 kilometer staat er dan en ik denk: HOE. Er was weer een post. Ik nam nog wat cola. Ik haalde nu een paar wandelaars in van de halve marathon en een tweetal mannen die de marathon gingen uitwandelen. Ik bleef dribbelen en dacht bij elke kilometer: mooi onder de 7 minuten! Daar was ik dan blij mee. Ik kreeg last van de cola. Tja. Ik hield me een beetje vast aan de hamburger die de snackbar in Almere me heeft beloofd als ik een marathon loop. Hoe kan ik het die jongen laten weten? Dat vraag ik me dan af. Ik hoor het liedje van Touch the Sky, maar het voelt niet echt top meer. Ik wist dat een paar uur geleden al, dat het ‘mis’ zou gaan, maar nu weet ik het niet meer zo goed. Ik zat wel in het moment, maar dat was best donker, ondanks de zon en hitte. En ik werd moe. Nog maar 5 kilometer.
Mijn horloge liep verder uit de pas, want zij telden echt af van 42,2, dus de 200 meter extra en mijn horloge zat er 300 meter naast. Allemaal leuk, maar hoe weet ik dan hoe ver of hoe lang het nog werkelijk is?! Die Duitsers kenende doen ze het op de 100 meter precies. Ik appte naar Rob: nog 4 kilometer, maar ik weet niet hoe. Rob appte terug dat ik al 90% had gehad en positief moest blijven. Ik dacht alleen maar: ik moet en zal het halen. Voor Annemarie. Voor de knipkaart. Voor Joyce. Voor Vincent. Die appte ‘hup mama’. Hij had het ook erg zwaar gehad na afloop. Er was niemand meer in de wijde omtrek. Niet voor me, niet achter me. Dat vond ik niet makkelijk.
Het was wel makkelijk om even te wandelen, tot ik dacht: dribbelen gaat sneller. En dan gingen mijn beentjes weer. Nog een post. Die mevrouw kletste tegen me, maar ik had echt geen idee wat ze wilde. Tot ze me de wijn aanbood. Nee, dank je…. Ik dronk water en goot nog water over me heen. Ik wandelde soms heel eventjes en zag de stad in zicht komen. En dan is het verdikkeme nog ruim 2 kilometer! Rob stond op de rotonde.
Ik zie aan die foto’s dat de stappen kleiner worden en dat ik echt strijd. Ik ga een park in. Een onverhard pad. HOW. Of beter WIESO. Alles wat ik kan rennen is meegenomen.
Er is nog een post waar ik wazig als ik ben wat drink en koel en dan begint het grote afmaken. We lopen een stuk terug en het gaat nog maar eens een keer omhoog en dan wat we vanmorgen in kilometer 2 omhoog liepen naar beneden. Ik tel af met de bordjes en geniet niet meer van de zon of het uitzicht. Ik zie het bord ZIEL en vind dat grappig: ik weet dat het Duits is voor doel, maar ik denk dat Vincent het gelezen heeft als waar je je ziel kan inleveren. It feels like that.
Er staat een mevrouw die me aanmoedigt en het lijkt alsof ze mijn naam weet, maar dat kan een illusie zijn door de muziek en vermoeidheid heen. Naar beneden rennen is eigenlijk helemaal niet gemakkelijk! Dat trekt aan alle spieren. Ik heb gelukkig mijn lange compressiesokken aan, maar ik voel de spieren protesteren. Ik moet en zal de wandelaars inhalen. Ze prijzen me in het Duits en hij zegt ook dat mijn sokken nog langer zijn dan de zijne. Leuk en aardig, maar ik begrijp het nauwelijks. Ik zeg dankjewel in het Nederlands. De bordjes tellen per 200 meter af. Kan ik rekenen dat ik het binnen 4,5 uur ga halen. Want de tijd op mijn horloge klopt wel degelijk!
Dan zie ik Rob weer en is het nog 1 bocht. Ik kan niet stoppen met rennen meer. Hoe zacht ook. Got wat ben ik blij dat ik er ben. Tranen in mijn ogen als ik nog genoeg vocht had gehad.
Ik ga alle loopafstanden afstrepen. En binnen 4,5 uur ook. Ik kijk nog even naar de klok, juich en zie Vincent staan. Rob rende me achterna. Kon ie een keer. Ik ga juichend de finish over.
En dan ben ik op. Meestal is dat een kwestie van een paar minuten, maar nu niet. Hier met die medaille. Vincent is trots. Rob is ook heel erg trots. Het is toch een marathon. Ik ben alleen maar leeg. Geen pijn ergens, maar ik voel me vies van al het water en op-op-op. Wil ik zitten, wil ik drinken, wil ik eten. Ik heb niet zo’n goed idee. Ik app Joyce. 4 uur en 27 minuten. De marathon is binnen.
Ik app Annemarie en ik weet nog steeds niet wat ik wil of moet eigenlijk. Ik drink ijsthee en als we dan gaan zitten, begint een schreeuwerige prijsuitreiking. Ik ben aardig leeg en wil weer weg. De trapjes op. Daar ga ik zitten op de grond. Rob moet een foto maken met de medaille. Ik drink de chocomelk op.
Vincent haalt een slush en ik kom een beetje bij zinnen. We halen een urkunde in de hal en warempel: ik ben derde bij de 50+ vrouwen! Er is geen aparte prijs voor elke ‘alterklasse’ en voor mijn part zijn het er maar 3, maar het staat gaaf.
Vincent is eerste in zijn categorie! (desnoods ook enigste, maar dik de snelste) Hij was neergevallen na de finish. Ik kleed me om. Dan moet je de trap op. Ik ben nog steeds niet bij. Niet trots, niet dat ik het echt besef ofzo. Al lopen daar een paar tranen over mijn wangen. Ik versta de Duitse dames met hun bekers (voor wat dan) niet zo goed. De trappen af en dan moeten we terug naar de auto. Zo’n vierhonderdduizend treden op. Zo voelt het tenminste.
Ik heb nu wel een paar pijntjes en ben instabiel. Ik heb de compressiesokken aangehouden. In de auto eet ik wat wafels. Geen extreme honger, nog steeds niet echt blij. In het huisje zit ik even en dan ruim ik op en gaan we douchen. Dan heb ik een serie schuurplekken op mijn rug en mijn benen protesteren wel degelijk! Die ga ik voelen. De knieën (binnen- en buitenkant) en de buitenkant van de bovenbenen zijn nogal gevoelig. Was ik vorige week nog blij dat we een gelijkvloers huisje hebben, nu blijkt dat er tig drempels zijn! In de hal 1, naar de kamer 1 en drie treetjes naar de wasmachine. De was is gedaan! En alles is opgeruimd. Ik zit even buiten en maak een Instagram post.
We gaan naar de McDonalds voor de hamburger. Ik heb niet echt extreem veel eetlust, alleen zin in thee met suiker. Ik app met wat mensen die echt belangstelling hebben. MvdB appte me toen ik net de finish over was met en-en? Lief dat ze zo had meegeteld. Mama belt me! Vincent strompelt ook rond. We kunnen niet meer echt veilig gaan uitfietsen.
Om 9 uur zijn de uitslagen er. Ik ben 3de van vijf 50+vrouwen. Een goed vertegenwoordigde categorie! 11de van de in totaal 17 vrouwen. De snelste op de marathon was een vrouw die binnen 3 uur de marathon heeft gelopen. De langszaamste was ook een vrouw die ruim 5,5 uur nodig had. Ik sta op de 44ste plaats overall, van de 68 finishers in totaal. Achtenzestig! En dan waren er ook nog 17 duo’s (fietsen en rennen afwisselen), waarvan ik er 2 achter me gelaten heb. Die twee dames net; op 2 seconden. Er waren op dat parkoers dus 85 mensen bezig met de marathon. Tussen 13 kilometer en 33 kilometer was het 10 kilometer heen en terug. Ik heb alle deelnemers gezien.
https://lausitz-timing.de/2024/pdf/LSL_24_lauf_42km_gesamt.pdf
De dag heeft lang geduurd, maar ik rek ‘m met moeite tot zonsondergang, wat gelukkig om kwart over 9 al is. Omdat het kan: van zonsopgang tot zonsondergang. Soort van kan.
