29 juli – Bootcamp en een beetje hardloopachtigiets doen.
Heel rustig. Eerst 1,5km zelf hardlopen richting de bootcampplek. Met een bidon in de hand, toen met een vrouw mee en verteld dat ik een marathon heb gelopen in de vakantie. Iedereen zanikte over hitte, maar ik vond het echt heerlijk!! Vroeger haatte ik warmte: je kan niet meer laagjes uittrekken en in de winter doe je een extra laagje aan, maar tegenwoordig smeer ik me in en denk ik: hitte adaptie! Ik kan zweten, ik kan drinken en mijn witte velletje kan het ook aan. Zomer mensen, zomer. En het is slechts 27 graden, kom op zeg. Overigens zijn alle pijntjes weg!!! Geen last van knieen of voeten ofzo. Niksiepiksie. De hele dag niet. ‘s Morgens slechts een beetje stijfjes rondom de linkerenkel.
Dan de bootcamp zelf. En druk dat het was! Wel iets van 8. mensen ofzo. 6x de trap, wel iets van 9 oefeningen en de dennenbomen-oefening en twee en een half rondje en de buikspieren lukten even niet zo goed. Superslechte zin, grammaticaal en ook de hoeveelheid zin die ik had tijdens de oefeningen. Ik doe de oefeningen wat langer. En fanatiek. Veel arm-dingen. Veel geblaat, maar op de valreep wel kennis gemaakt met J en haar triatlondochter M. Te lang voor het schema (45 minuten hoefde ik maar en het werden er 55) en te kort voor de badge (4 minuten nog deze maand). Ik begon bij deze bootcamp om krachttrainingen te doen, maar intussen vind ik het teveel van hetzelfde en te weinig variatie, dus ik was nu voor de laatste keer. De kaart is vol en ik ga niet verlengen.
30 juli – Fietsen met Vincent en 5 tempoblokjes.
Vincent ging mee, allebei op de tijdritfiets. Eerst 40minuten infietsen langs de noorderplassen. Mijn hartslag deed weer niet mee. Het voelde zwaar. Fijn om Vincent bij te hebben, door al dat werken zien we elkaar minder. Ik moest 5×5 minuten hard. De eerste deed ik lekker zelf achter de nplassen op de slechte weg. Wilde ik liever links rijden. Toen het CAA parkoers in omgekeerde richting. Door alle bochten viel de tweede in het water. We kwamen bij haven en ik zette ruim op tijd -in de 5 minuten rust- de tijd stil. Tempo hoog houden is geoorloofd: ik zie mensen vaak hele lange uit-thuis tijden hebben en hele hoge tempo’s. We wachten tot Mariola open was voor een ijsje voor Vincent.
De fietsen hadden veel Bekijks. Ga toch weg zeg, das niet aan mij besteed. Rustig haven weer uit (het is een grijs recht streepje op de kaart) en dan gaat Vincent me voor in het tempoblok. Voelt makkelijk om boven de dertig te rijden, al vind ik liggend vlak op iemand rijden altijd akelig. In de rust bespraken we dat ik iets harder kon. Voor Vincent niet moeilijk. Ik korte de pauze wat in. De vierde gingen we dus rechtdoor tot onder de brug door. Ik moest wel meer aanzetten, maar dat ging ook best prima. Dan keren en langs de brug terug naar het industrieterrein. Daar zouden we nog harder gaan, maar ik had moeite met de bochten en drukte en ik moest echt hard werken en Vincent ook. Ook Nu rechtdoor. Vincent ging even kijken naar de auto’s. Ik wachtte. Horloge weer stil gezet en het gemiddelde stond op 28,3 ongeveer. Nog net in de laatste rust. Over de Kemphaan uitfietsen en ik zag wel iets geks op het horloge dat ik lang in herstel bleef.
We gingen via de witte brug en daarna ging ik even voorop en dan kan ik voor een klein stukje ook wel doorfietsen. Ik had niet meer zoveel zin. De training werd te lang. Nog over de Trekweg. En dan wat stadse drukte. Mijn horloge gaf een wonderlijk gemiddelde aan van 25,5. Wat met de tijd (2 uur over 51km) ook klopte, maar het was gek met de 28+ strava gaf ook 27,7 aan. Garmin heeft geglitcht en daarna alleen het laatste stukje als gemiddelde gepakt. Khou er niet van. De rest van de dag was zelfzorg: Pedicure en cranio. Cranio was rommelig, maar ik ontdekte waarom ik nog steeds knikkende Knieen heb (letterlijk) en dat ik boos ben op mij en dat ik iets te ver over de grens ben gegaan. Ik werd vanmorgen doodsbang wakker van het open trapje op F60. Mezelf Te ver gepusht.
31 juli – Wandelen en zwemmen
Met de collegas en naar de trein op en neer wandelen in Leiden. Beetje futloos vandaag. Het is heel stil op het werk. Zomervakantie op de scholen. Het voelt ook als stilte voor de storm, ook omdat K weg gaat straks. G ziet de impact niet. Om 4 uur weg om te gaan zwemmen. Dat kan dan, maar ik vind het moeilijk. Vanaf het station rechtsstreeks uit het werk komen lopen. Warm hoor. Vincent kwam met de auto. Een droomscenario!! Maar snel omkleden en een baantje in. 100m zonder achtje, 100m met, 100m zonder. Met Vincents achtje, want de mijne lag nog thuis! Garmin telde ook verrot. Toen 2×150: 50 benen, 100 armen. Sucks, die benen 🦵🏼. S vooraan. We waren met zijn viertjes. 1 jongen E&S en ik. 400m duur. Anke voorop. Heerlijk. Met achtje natuurlijk. Ademen per 100 wisselen 1 op 4 en 1 op 3. Ging best lekker!
Schoolslag. Bleh. Toen 2×200. Jongen voorop. De eerste. Ging hard. Of ik de tweede wilde doen. Ging echt hard! Ik ontdekte uitademen. Okiz. Kan het nog makkelijker?! Dan hoeft je koppie helemaal niet het water uit. Ik voelde me boos. Woest. Op wie of wat weet ik niet. 50Rug. Vre-se-lijk. Ineens is het er dan: trapjes, stap, hoogte. Ademhalingsproblemen. Angst. Omdraaien en zwemmen, geen rug, geen plafond. 4×100 hard. Ik deed ze hard. Boos. Met achtje. Snel. Uitblazen onder water. Slag-slag-slag. Dan 12×25. Jek. Jongen voorop: start te hard, valt terug; maar ik ben het zat. Klaar met dit geneuzel van zwemmen. Toedeledokie, ik wil weg, ben klaar met dit. En dan doe ik juist het achtje weg een paar keer. I hate me. Dus ik pak m mooi terug. Garmin wordt net zo gek van die 25jes als ik. Ik doe nog 100m zonder achtje en dan is de zin wel zó op!!!! De douches doen het niet. Na het zwemmen nog een tijdje kletsen met J van de bootcamp en haar dochter M. Het is half 8 voor we thuis zijn.
3 keer de trap voor de peesplaat + 3 keer de knieowfening. Omstebeurt. Omdat ik 5 minuten te kort kwam aan krachttrainingen deze maand. En het is al zo weinig gek geneog: nog geen 130km gerend (incl marathon), nog geen 750km gefietst, slechts 12km gezwommen en dus net aan 4 uur krachttraining. En dat traint voor een hele…..
Dit was de laatste dag van juli: vroep op, reizen, triatlon volgen (wat maar net lukt), slaapverwekkende meeting, saaiheid op werk, z zoekt sponsor, teveel geweldige vakantie vierende mensen, zin in APPELKOEK die er niet is, een uurtje eerder weg, wandelen naar zwembad, zwemmen (hárd) met M praten, laat thuis (19:00) eten koken, vaatwasser leeghalen, vuilnisbak, winkel voor de appelkoeken, crew spelen en me ziek eten aan de koeken. 🩸. A bit too much maybe? En ondertussen proberen te dealen met alle vakantiegangers, geweldige minderheden, rijkeluitjes, (sport)planningen, onbegrip, opspringende angsten en krampen.
Maar deze badge is binnen met een paar krachttraining oefeningen! Life sucks
1 augustus – hardlopen met 3 tempoblokjes van 10/8/5 minuten met even lang rust tussendoor
Tja.
Ik ben blank, verstandig, gezond.
We zijn rijk, slim, compleet.
Ik werk deeltijd bij een fijne baas, ik verdien voldoende, ik heb leuk werk.
Ik heb een superlieve man die me support, die alles met me deelt en genoeg geld heeft om me te sponsoren.
Mijn kind is braaf, volgt me in mijn passie en is goed opgevoed.
Mijn schema en de heldin die dat maakt houdt rekening met mij, is passend en uitdagend.
Ik ben eerlijk, bescheiden en zo sociaal als ik kan.
Gelukkig ben ik ook vrouw, 50+ en extreem onzeker, want anders zou ik wel heel erg een minderheid vormen als tevreden sporter die niet klaagt, niet op social media jubelt en doet wat ze moet doen.
Al ging dat vandaag totaal niet vanzelf. Ik liep de hele tijd te denken: waarom stop ik niet gewoon? Omkeren, klaar, genoeg gezweet, genoeg gesomberd, hartslag klopt toch niet, hopeloos en een heel slecht gevoel over dit alles: deze training, mezelf en iedereen en de omgeving ook. Inlopen gaat al ongemakkelijk. Ze zijn met bulldozers aan de gang. Eerst een bankje dumpen, dan het moeras volgooien. Bosbouw is een vak apart. 5km in precies een half uurtje. Een interval in zone 3, gaat m niet worden. Maar ik probeer het. 10 Minuten lang en de 10 minuten rust zijn helemaal vreselijk. Mijn maag speelt op, ik voel me misselijk, maar ik hoef niet echt. 8 minuten ook maar proberen. Het viaduct over. 8 minuten rust is zelfs welkom. Dan 5 minuten. Dat kan ik. Ik kan me 5 minuten inspannen. Als het allemaal maar niet eindeloos lijkt. Ik moet lang, niet snel. Mijn maag moet mee. Niet misselijk zijn. 5 minuten rust. Ik moet nog omlopen ook. En ondertussen somberen mijn gedachten door.
Ik maak 13km vol. Redelijk tempo. Ik haal de vuilnisbak. En dan gaat het alsnog mis en ben ik net te laat. Het is toch de tijd dat ik een luier nodig heb.
now my charms are all o’erthrown
And what strength I have’s my own
Which is most faint; now t’is true
I must here be released by you
- Propero’s Speech – Sheakespeare- LMcK
2 augustus – Met Vincent naar de Achelse Kluis in België fietsen
Op de tijdritfietsen! Dat hebben we nog nooit gedaan. Het plan is om naar België te fietsen, naar de Achelse Kluis en daarna terug naar Veldhoven. 180 kilometer in totaal. Ik wil liever 2 kilometer extra fietsen, zodat ik de langste fietstocht ooit doe. Onderweg stoppen we bij de McDonaldsen, gewoontegetrouw. We nemen een rugzakje mee voor wat extra spulletjes. We vertrekken om 9 uur.
Uur 1: (werkelijke tijd) Het eerste uur is overbekend allemaal. Almere, we hebben gekeken of we bevers zagen, we gingen snel de bekende paden over en Vincent ging voorop over het slingerpaadje. Ik moet echt even wennen aan de tijdritfiets en waar Vincent zo snel mogelijk gaat liggen, ben ik al blij als ik tijdig kan inklikken. Ik zit veel rechtop. Over de Stichtse Brug. Voorheen een heel eind, maar nu is het slechts een beginnetje. Het is helemaal niet warm, Vincent heeft zelfs kippenvel. Lang wachten bij de stoplichten bij Blaricum. Ik heb vreselijk hard piepende remmen. Echt naar. We besluiten langs de snelweg te fietsen. Ik ben zeer teleurgesteld dat we slechts 25 kilometer in een uur hebben gefietst. Juist dit stuk had snel en gemakkelijk hard moeten gaan.
Uur 2: Door Eemnes, langs het grote kantoor, over een smal fietspad, Vincents bidon valt een keer (kan ik meteen even drinken, want dat doe ik toch te weinig), over de rotonde en langs Soesterdijk. Het valt me op hoeveel stoplichten er eigenlijk zijn en hoeveel mensen we moeten inhalen. Alles gaat zonder problemen, maar toch: een heleboel intervalletjes eigenlijk. Dan langs Soest. We moeten omkeren, want ik dacht dat het pad onverhard was, maar er ligt een fantastische wielrenfietsweg naast! Even lekker op tempo. Daarna een pad langs de Soesterduinen: GEWELDIG. Het golft omhoog en omlaag, is supervlak asfalt, leeg en met een mooi uitzicht. We klimmen omhoog naar Vliegbasis Soesterberg. We stoppen voor een fotootje, want we mogen niet op en neer fietsen (een broedvogel).
Dan langs de opgezette helikopter, speeltuin en tig stoplichten naar de McDonalds in Huis ter Heide.
Uur 3: voor de helft gaat dat op aan wachten bij de McDonalds en eten aldaar. Het is dat de pannenkoeken zo lekker zijn! Maar de thee hebben ze niet. De WC is welkom. Onze fietsen worden als professioneel bestempeld, maar van triatlon heeft de ouwe kerel nog nooit gehoord. Ik denk regelmatig: “blijf met je ogen van onze fietsen af zeg, kijk het moois er niet af.”
Het andere deel van het uur besteden we aan door Zeist fietsen. Als we fietsen, ligt het tempo wat hoger. We bewonderen enorm veel villa’s en dure auto’s in het voorbijgaan. Het gaat goed met het fietscomputertje. Vanaf nu zullen we elk uur minstens 1 keer denken: hier zijn we nog nooit geweest! We hebben nu een route door Garmin laten maken, terwijl we voorgaande jaren via routeknooppunten of een route.nl-route hadden. Die houden geen rekening met racefietsers en Garmin blijkbaar wel. Brede, snelle paden.
Uur 4: Door Driebergen gaat in tegenstelling tot 2 jaar geleden echt vanzelf. Er blijkt juist hier zo’n prachtige fietsstraat te bestaan. We komen bij Kasteel Sterkenburg. Een prachtig plaatje.
Vincent maakt de foto en hij filmt ook de échte Hotrod die langs scheurt. Helemaal geweldig. Het is een superdruk kruispunt in the middle of nowhere met auto’s’ motoren en stilstaande fietsers op het moment dat wij daar zijn. Maar wel verrassend mooi.
Daarna is de weg weer leeg. We scheuren naar de Lekdek toe. Intussen is het wel warm geworden. Niet te heet, maar prima.
We rijden over de Lekdijk en Vincent is op weg naar het Einde. Dat je het weet. Op de dijk kunnen we ook weer lekker doortrappen. Dat snappen wij: dijken.
We hangen even achter mensen met een gewone fiets, omdat zij ook naar het pontje moeten en dan merk je pas hoe traag dat gaat. Op het pontje kan je tegenwoordig ook pinnen.
Uur 5: Door Beusichem en daarna is erg bekend. Hier werd Vincent ooit een triatleet, toen hij met pijntjes toch doorzette. Nu schieten we langs de uitloopkippen en daarna over de weg die vernieuwd is. Twee jaar geleden een ramp, want de weg lag open en was slecht, nu een ruim, prachtig dubbelbaans fietspad. Het tempo ligt even heel erg hoog! Door Buurmalsen, dat is een lief dorpje. Dan de Linge over en het drukke en onoverzichtelijk Geldermalsen door. Een mevrouw op een e-bike zit ons 3 keer in de weg, de vierde keer stoppen wij voor een échte Ferrari in het wild.
We zijn dan altijd opeens razendsnel in Waardenburg. De rest van het vijfde uur gaat op aan auto’s kijken bij ThijsTimmermans. En kletsen met de eigenaar van een Alpine, die thuis ook nog een race-Lotus heeft staan.
Ik vind de blauwe Ferrari alleen maar mooi omdat ie goed bij mijn fiets past!
Uur 6: Vincent trakteert bij de McDonalds. Er zijn helaas geen pannekoeken meer, dus ik eet ook friet. Hij neemt de rugzak over. We volgen Darragh die in Ierland van zuid naar noord loopt met een buggy vol spulletjes. Als wij denken dat we iets stoers doen, zet hij ons met zijn besjes verzamelen, karretje omhoog duwen en wisselende weersomstandigheden wel weer even op onze plek. De brug bij Waardenburg over.
Mijn telefoon/horloge/een apparaat bemoeit zich met de route. Die kletst mega irritant mee. Er staat niks open en toch geleuter. Ik heb het gevoel dat ik lek rij achter. En voel me niet senang door al die auto-geluiden als we langs de snelweg doorstomen achter de Lucht langs. Een man stayers achter ons aan. Niet mijn beste uurtje. We vinden wel weer een heel fijn fietspad naar Hedel en gaan daar de ‘misselijke’ brug over. Brabant in. Vincent zit precies dan op 90 kilometer. Zijn afstand. We rijden ‘s Hertogenbosch in. Dat gaat met een breed fietspad altijd eigenlijk best goed. Langs het station.
We komen ineens in de natuur uit. Langs het water, ik weet niet welk. Onder een snelweg door. Weer een heel stuk: hier zijn we nog nooit geweest. Dan komen we in Vught. Een stuk onverhard, een stuk door een woonwijk slingerend, zoekend naar de weg: weinig succesvol, dat Vught. De wegen zijn slecht: hobbelig en lastig. Ik had gehoopt op een snelle route naar Eindhoven, maar we moeten door het Brabantse achterland. Vincent heeft het lastig en hij kan niet zo hard. We gaan door Esch en door naar Boxtel. We willen wel een bankje, maar het is er niet. Als ik er voor rem, heeft Vincent ‘m gemist. Ik weet wel wat het is: het is nog een heel eind, we eten te weinig en met het wisselen van de rugzak is de balans veranderd. We rijden door Boxtel en ook dat is met klinkertjes en heen en weer over het spoor lastig.
Uur 7: We rijden langs Lennisheuvel, waar we twee jaar geleden moesten schuilen. Ik ga nu elke keer vooruit. De kilometers tellen op. De tijd inmiddels ook wel een beetje. We doen geen spelletjes onderweg, ik vind het prima om alleen maar met fietsen bezig te zijn en met de route. Niet teveel afleiding. We komen een bijzonder bord tegen wat vermeld dat bij regen het fietspad onder water kan staan. We hadden er moeten plassen… Met 130 kilometer om half 5 zijn we in Oirschot en ik zie een winkel en daar stoppen we. Ik haal zure matten, appelkoeken en 2 flesjes cola bij de AH, die we in het zonnetje opeten.
Vincent wil wel mee door naar België, daar is geen twijfel over. Maar terug naar Veldhoven is dan te veel van het goeie. We bellen Rob dat hij ons moet komen ophalen bij de Achelse Kluis. Ik laat mijn moeder weten dat we daarna bij hun friet komen eten. We gaan de McDonalds in Veldhoven overslaan, want Vincent is klaar met frietjes. Ik hoop op een snel fietspad naar Eindhoven, maar ik kom bedrogen uit. De dijk is slecht en we zien geen eens een overstekende tank! Ik heb de rugzak weer, dus die balans klopt weer en de cola en suikers zorgen ook dat het weer beter lukt.
uur 8: Eindelijk op het fietspad langs het kanaal!
Er komt een vliegtuig heel laag over. Meerhoven door en dan over de grote rotonde bovenlangs.
Mijn vader denkt dat we anders naar België zouden moeten rijden, maar het is al moeilijk genoeg om de route te blijven volgen. We maken een ander ommetje door Veldhoven en onder langs Eindhoven. Omdat ik hier ook een beetje de weg ken. Het is ongelooflijk raar om de weg die ik duizenden keren naar de middelbare school heb gefietst met Vincent op een tijdritfiets te rijden. Zelfs Vincent snapt dat! Langs de Campus, onder de snelweg door en voilà: daar is een prachtig fietspad op het oude spoorlijntje. Tempo maken gaat vanzelf!
Net als langs de Soesterduinen, maar dan nog breder: mooi, makkelijk en heerlijk! We komen in Valkenswaard en daar moeten we langs afgesloten wegen. Hoe lastig is dat als je er al 150 kilometer op hebt zitten! Ik volg een brommertje en we komen op de Markt. Een beetje emotioneel, want hier vertrokken we met de verkenners. We komen langs half bekende plekken. We zien kano’s en dan de Maastrichter weg op, rechtstreeks naar Belgie. Vincent krijgt er weer helemaal zin in!
uur 9: Ik zie de Achelse Kluis al liggen en we twijfelen even wanneer we de grens over rijden. Om kwart over 6 staan de fietsen tegen de grenspaal aan: voorwiel in België, achterwiel in Nederland.
We doen een plas op de grens. Ik moest al een hele tijd. Rob komt onze kant op en is vlakbij, maar hij is er nog niet. Wij rijden een stukje België door, op naar Achel en weer terug.
Maar we nemen een verkeerde afslag, want we zijn moe en we hebben al 170km gefietst. Mijn moeder appt wanneer we willen eten en Vincent ziet nog auto’s die hij wil fotograferen. Het duurt even over een paar sjachereinige bospaden en dan zitten we op 175 kilometer en zijn we weer bij de Achelse Kluis.
We zijn bijna 10 uur onderweg geweest, waarvan we net geen 7 uur hebben gefietst. Ik heb een gemiddelde van 25,5 en Vincent van 25. Ligt er dus aan hoe je ‘aftopt’. Dat is een flinke verbetering ten opzichte van de racefiets! Ik ben helemaal gewend geraakt aan de tijdritfiets. We laden de fietsen op de auto en gaan in Veldhoven frietjes eten, chocomelk drinken en miniatuurvliegtuigen bewonderen. Pas als het donker is, gaan we weer terug naar Almere. Ik heb wat schuurplekken, want ik was wel ongesteld vandaag. Verder valt het geloof ik wel mee.
3 augustus. het werd een stukje wandelen.
Een saaie begrafenis van een tante van Rob die ik nooit heb gezien, even wat langer blijven slapen en huishouden doen en nog wat menstruatie en toen had ik s avonds echt geen zin meer om een wetsuit aan te trekken. En dan bedoel ik dus écht totaal helemaal mega niet-niet geen enkele zin. We moesten nog naar de winkel, dus toen zijn Rob en ik even lekker gaan wandelen voor een frisse neus na het benauwde begrafenis kerkje.
Hebben anderen dat ook, dat het soms zomaar loopt dat het opeens niet past in de dag? 99 van de 100 keer plan ik mijn dag rondom de sport en ik vind dit dan een rotdag omdat het niet lukt. Dat vroeg ik aan Annemarie en ze reageerde binnen een half uur dat iedereen dat wel eens heeft. Dat dagen soms anders lopen en dat dat er ook mag zijn. Ze hoopt dat ik dan uitgerust ben voor de training van morgen. Ze sluit af met de woorden dat ik deze training niet hoeft in te halen en gewoon even moet laten schieten. She knows me ☺️
Ik vind dagen zoals deze vermoeiender dan wanneer dat wel weer allemaal past. Nou ja, als het zwemmen dan niet lukt de 14de, dan ben ik vandaag toch in het kerkje van Maarsbergen geweest! Geloof is een mooi ding, jammer dat zulk cultuurgoed letterlijk uitsterft.
4 augustus – Een trail met een groepje helden, maar ik laat me met mijn goeie benen eens een keer niet intimideren!
Gisteravond vroeg ik of ik mee mocht aan PL en hij ging met 2 mensen die normaliter ietsje sneller zijn dan ik, maar volgens hem kunnen ze zich aanpassen. Ik heb de route en ik zie wel. Ik moet om half 9 al bij de Groene Afslag zijn. Ik vind dat vroeg, maar goed… Het hek is dicht en ik moet de auto verderop op de P&R parkeren. Ik zie de anderen al en het worden er steeds meer! Uiteindelijk staan daar geen 4, maar wel 6 mensen. Ik heb besloten dat als ik iedereen ophoud, ze zelf verder mogen. Ik ga met E mee lopen, vooraan en ik weet altijd binnen een kilometer hoe het er bij staat en hoe het loopt en dit is top! Mijn schoenveter zit een beetje ongelijk, maar verder voel ik geen enkele moeite of pijntje of last of wat dan ook. Door al die mensen die hardlopend topprestaties leveren in lengte of snelheid laat ik me ook niet meer imponeren. Ik liep 3 weken geleden de marathon en wacht eens even… misschien is dit wel supercompensatie! Of de rustdag van gister, dat kan ook. ☺️ Het enige nadeeltje is dat mijn horloge niet meer ‘vanzelf’ op pauze gaat als we stilstaan. En E en ik lopen al snel een ‘iets andere route’, hihi. Maar bij het poortje zijn we weer bij elkaar. We lopen over de prachtige heide.
Het is er nog stil. Ik loop waarachtig te genieten! En ik ben absoluut niet de langzaamste! De brug op ben ik zelfs de snellere. Kan ik toch iets… Zodra we stoppen, drink ik maar meteen. Ik loop te kletsen met G. Zij is superslank en megasnel en woont naar volle tevredenheid in Oosterwold. Ik vertel dat ik een kwart triatlon doe; dat klopt toch?! 😇 In alle vroegte lopen we achter de camping van het Franse Kamp langs. Weet je, ik ken hier de weg eigenlijk wel, maar het is allemaal bos.
Ik loop ook een tijdje aan PL uit te leggen hoe het Lausitzer Seenland een Oost-Duits voorbeeld is van de overheersing. Wat ik grappig vind aan dit soort loopjes is dat je dan opeens weer op een bekend punt bent. En toen kwamen we langs bruggetjes en het was ontzettend mooi.
Ik was een beetje verbijsterd hoe snel ik dan aan de andere kant ben! Het lijkt zomaar opeens gebeurd te zijn. Grappig dat PL dezelfde ervaring heeft: het gaat zo gemakkelijk en gemoedelijk en het gaat op de een of andere manier snel. Niet enorm qua tempo, maar je ziet dingen en komt langs plekken en dat rijgt zich dan aan elkaar. We komen langs mijn lievelingsplek, de rododendrons. Ik had gister niet gedacht hier terecht te zullen komen en vanmorgen eigenlijk ook niet, dat ik dat zomaar zou kunnen. Het mooiste paadje van het Gooi heeft een lieflijke verrassing: er staat een paardje onder het brugje.
Ik neem eventjes de weg in plaats van over het veld, zodat ik snel een plasje kan doen op een hoekje. Verder hoeft ik helemaal niet en we zitten al op 10 kilometer! Ik denk ook: misschien is het pas 10 kilometer en nog niet eens de helft, maar straks zie ik wel. Ik heb de escape dat ik na 14 km mijn eigen weg kan gaan, dat heb ik al gezegd. We komen door het prachtige Spanderswoud. Altijd mooi. Ik praat even met megatrailheld RM. Over de Great Escape vorig jaar. RM is flink verkouden. Het wordt drukker op de hei, veel andere hardlopers ook. Ik voel me superkalm en loop makkelijk en lekker. Het is niet te warm of te koud, ik heb in kleine hapjes gellies gegeten (RM loopt op gevulde koeken!!). Ik besluit niet alleen verder te gaan. Met deze mensen hou ik het prima uit! De vlonders zijn toch ondergelopen. En natte voeten halen is oke, maar waarom zou ik?! Dit groepje houdt rekening met elkaar, wacht op elkaar en PL let op iedereen. Zo anders, zo enorm anders als vorige week!
Ik loop met RM de brug over, wederom zonder een greintje moeite. We steken aan de andere kant de hei over. Ik vertel RM ban Darragh. Die rent intussen Ierland van zuid naar noord door met een buggy vol spullen. Als wij denken dat we helden zijn… Ik ga dadelijk met gemak de halve marathon vol maken en het kan me echt niks schelen hoe lang ik daar over doe. Ondanks dat ik de laatste dagen slecht eet, hoef ik niet de bosjes in en dat stemt me blij.
Nog een stukje door het bos en ik loop met PL de route uit, als G en RM even lekker sprinten. Er zitten bijna 18km op en niemand doet moeilijk dat ik nog een stukje extra ga. Ik zeg dat ik 22km moet en RM vraagt van wie en dan prijs ik Annemarie even de hemel in. Ik neem een gellie, drink het laatste flaconnetje leeg en ga weer op weg. De route tot de brug en terug doe ik gewoon nog een keertje. Kan ik volgen. Ik vind de rust ook fijn. Ik kan goed met mezelf.
En de heide blijft even mooi. Ik mis het bankje wel: heb het leven lief, maar ik ga niet zwerven nu. Ook nu loop ik makkelijk. Ik hoef ook niks he, niet snel of verbeteren of iets, ik moet gewoon de 22 kilometer vol maken. Ik doe volgens het horloge 2 uur en iets van 12 minuten over de halve marathon, maar ondertussen zaten er natuurlijk wel stops in. Ik vind het tempo met 6:15 veel hoger liggen dan ik gedacht had te kunnen. Ik merk wel dat het iets meer zal worden dan 22 kilometer, want ik ben er nog niet.
Ergens bij 22,5 kilometer moet ik toch naar de WC. Balen, maar ik probeer het weg te denken en dat lukt behoorlijk goed. Er is toch teveel warme heide om ergens te kunnen gaan zitten. Weet je, alles is gewoon GOED. Mijn benen doen het, ik werk, mijn hoofd werkt mee, geen last van mijn knieën of mijn enkel of nare gedachten. Gewoon zijn, in the moment, mijn eigen kleine heldendaad: de halve marathon weer voorbij. Ik ben met 23,75 kilometer weer bij de Groene Afslag en ik zie de fiets nog staan. Zij gingen nog iets drinken en zijn er dus nog. Ik loop 24 kilometer vol en dan krijg ik van hun de overgebleven worteltjestaart. Superheerlijk!!
Ik hoef al niet meer naar de WC. Ik heb geen moeite met opstaan of naar de auto lopen of met wat dan ook. Ik ben niet eens echt heel erg moe of verhit. Het gemiddelde tempo is 6:12 en zelfs met alle rust is het 6:45 gemiddeld nog altijd. Ik vind dat veel beter als ik had gedacht! Ik verheug me op het bouwen met de Lego samen met Rob. Ik drink de Fristi op en thuis eet ik gewoon brood bij. Ik heb wel meer trek de afgelopen dagen. Al met al heb ik de afgelopen week met alles er op en er aan 16,5 uur gesport. Waarvan 14 uur aan de triatlonsporten. De geweldige opscheppers met hun beastweeks zullen wel veel meer hebben gedaan, maar ze zetten het nergens neer, behalve dat ze heel veel doen. Darragh, mensen: die doet veel en is een megaheld die zijn kapotte voeten op aanraden van de monniken in een heilige bron mag wassen. Lego bouwen is heerlijk rustgevend en net als het hardlopen veel te snel voorbij.
maandag 5 augustus ZIEK
Terwijl mensen hun beastweeks uitvoeren, sponsors zoeke, in de duurste camper 6 weken vakantie hebben en ongetraind 400km ‘zelfvoorzienend’ fietsen is het hier mis. Mijn hoofd snapt er niks van: gister een prima 25km gelopen zonder moeite, maar vanmnacht al keelpijn en hele snelle temperatuurwisselen. Zweten, koud. Veel werk kwam er niet uit mijn handen. En ik werd er zo moe van! Spierpijn in mijn benen. En een peesplaat rechts die trekt. Na het werk op de energieloos. Veel te weinig energie. Maar Garmin zegt dat het oke is. Rusthartslag 43, slaapscore 88. Ik ben warm en vergeet de was te doen. Ik heb geen trek. 38,1. “Dat is geen koorts he mama” Ik hoor het hem nog vragen, ergens in juni. Die zorg er ook nog bij. Hij mag niet ziek worden. Ik wil naar buiten. De 30 dagen-half uur volmaken. We wandelen naar de bootcamp die Vincent wel doet: my hero. Samen met Daragh Morgan is hij de strohalm. Ik loop alleen terug.
Ik snap het niet: wat is er gebeurd? Waarom gister rondhuppelen en vandaag na 1,5km al wankelig lopen en doodmoe zijn? Verdomme. Het kan me niet meer schelen hoe geweldig iedereen is, ik kan maar net de trap op en de koorts loopt op naar 38,7. Serieus sjit.
Vooral dat ik het zo niet kan snappen, zo niks uit mijn hoofd komt. Laat deze week maar zitten. Ik app het morgen wel naar Annemarie. Ik voel me te moe, te rot, te suffig, te klote om me ergens druk over te maken. Alleen misschien die peesplaat. Als het even doordringt. Of dat ik woensdag niet naar Leiden kan. Maar dat ik volgende week de wedstrijd moet doen. Ik voel me niet zielig. Zelfs daar ben ik te moe voor.
6 augustus – COVID ZIEK
En toen had ik ineens een positieve COVID test vast! Waar kwam dat dan weer vandaan? Echt een onaangename verrassing.
Paar problemen bij ziekte Covid, zoals ik die had:
- Ik heb het koud. Iedereen heeft het warm. Het schijnt buiten 28 graden te zij. Boven in de slaapkamer is het benauwd. Maar de enige plek waar ik het warm heb is onder de overkapping. Veertig graden plus. Ik lig met een jasje aan onder twee dekens. En dan opeens zweet ik het tentje weer uit. Totaal ontregeld. Helemaal.
- Ik verveel me overdag. Maar mijn hoofd kan helemaal niks. Lezen lukt nog net. puzzelen en een woord opschrijven met de letters in de goede volgorde kost denkkracht. Daar val ik van in slaap. TV kijken is ook al zo idioot vermoeiend. Dan kom ik de trap niet op. Omdat ik daar over na moet denken. Ik lees een appje, maar antwoorden en dat bedenken kost me uren. Dat voelt zo raar, zo afgesloten.
- In mindere mate: spierpijn in mijn bovenarmen, wat hoesten en een beetje snotterig. Koorts is overdag weg, maar vanaf half 4 gaat het bergafwaarts. ‘s Avonds toch weer 38,1.
- Zorgen om Vincent. En een soort gelatenheid. Ik denk toch dat ik het van RM heb, maar zijn test was negatief.
- Goed: ik eet, heb honger, drink gemberthee. Sporten mis ik niet, ik kan deze week missen. Ik zat er goed in. De enige die me raakt, écht raakt, ís Daragh.
7 aug Nog ZIEK
Ik slaap op de bank, zodat Rob dit hopelijk niet ook krijgt. Slapen op de bank met veel licht en niet zo lekker liggen als op een matras werkt niet zo goed.
9:40 – 37,7. Douchen en 1,5/2 uur slapen
14:10 – 37,6. Ik voel me wel beter!
16:05 – 37,5
Maar ik voel me slapper. Misschien omdat ik het zat ben.
Denken, slapen lukt niet goed; Eten, temperatuursensor weer gerepareerd
19:50 – 38,4 Ik voel me ziek.
Gewoon alles doet pijn en gloeit en totale futloosheid Kon weinig eten. Geen zin. Kost teveel moeite. De kilte is terug. Slapen helpt niet. Ik kan niet liggen. Ik ben boos en geirriteeerd. Omdat ik niet eens met mama kan bellen. Het wordt nu irritant. Met 38,7 om half negen naar bed
8-08
Muziek aangezet in de avond. Extreem moe en ziek. 2 ibuprofens hielpen nauwelijks. Alles deed zeer, niks speciaal, maar algeheel ellendig. Rob sliep op de bank. Kon niet interpreteren wat ik hoorde of hoe laat Vincent thuis kwam.
Goed en diep geslapen tot iets van half 3? Geen idee. Maar ik was kletsnat van het zweten. De koorts was weg: 37,1 beetje keelpijn alleen nog maar. 1 ibuprofen. Schone spullen aan gedaan.
Om half 5 weer kleddernat wakker. Weer gewisseld. Al dacht ik dat het half 6 was, maar toen was ik weer wakker en nat. Temperatuur gedaald tot 37 graden. Nu maar zonder pyjama meer in de deken gewikkeld. En ook daar nog een keer liggen zweten.
Ik ben frisser in mijn hoofd. De koorts is echt weg met 36,8
Vandaag nog maar flink rusten en nu denk ik wel dat het weer goed kan komen.
12:00 Ontbijten, opruimen, de wasmachine aanzetten, half uurtje rusten, douchen, met de manager van het werk bellen en ik zit te zweten en ben er erg moe van. Wel helder gelukkig. 38 graden. Bljek.
13:50 37,4 rust en eten enzo. Gelukkig blijft mijn hoofd helder. Na het strijken even wat verhoging. Ik wilde vandaag alleen maar de was opruimen. Er is niets meer namelijk.
Rob zegt doe rustig aan, maar ze zijn te gewend dat ondergoed vanzelf in de kast ligt. En dat stadium is voorbij. Ik ruim op (oefening 1), strijk mijn en Vincents spullen (oefening 2) en tot slot Robs shirts. Ik zweet er van! Verhoging, maar geen koorts en moe. Maar ik erger me tenminste weer en ik blijf helder in mijn hoofd. Niet een snelle denker, maar ik snap het tenminste weer! Het blijkt donderdag te zijn 😌 ik eet weer gewoon mee.
Om 18:00 weer 37,5
21:11 ik voel het al: 38,4. Ik voel me weer slap en suffig en krijg spierpijn. Op tijd naar bed maar weer. Ik kan nog net Femke Bol kijken.
9 aug – een wandeling
De hele nacht doorgeslapen op 2 ibuprofens. Moeiteloos. Zweteloos. Pijnloos. Hoofdpijn van weinig drinken.
Balen dat Rob nu ziek is. maar ik heb 36,9 en het voelt ook weer zo. Beetje ‘gewone’ pijntjes: licht hoestje, gevoelig hoofd en vooral last van alle aften. Die doen pijn. Ik ben weer opgeknapt! Slaapscore weer hoog, rusthartslag weer laag en denknivo weer normaal.
‘s Avonds gaan Vincent en ik een stukje wandelen. Het gaat helemaal niet snel, totaal niet zelfs. Maar het kost ook niet extreem veel moeite. Het gaat gewoon stap voor stap en ik geniet en kijk. Bij het Oostvaarderscentrum en bij de bult. Ik wil wel 5km vol maken. We lopen te kletsen.
10 augustus. Fietsen en zwemmen – het stelt niet veel voor, maar is wel prettig.
Van niet sporten word ik prikkelbaar. Heel erg. Gelukkig knapt Rob sneller op en blijft Vincent oke. Ik heb vannacht heel erg slecht geslapen (ik zag het 3 uur worden) en dat maakt ook niet dat ik me beter voel. Daarbij is het warm aan het worden in Nederland. Ik zit wat te lezen op de bank en ‘s middags na het eten gaat Vincent weer werken. Ik ga fietsen. Dat is te doen qua inspanning en ik hoef niet snel ofzo. Ik zou vandaag 150km moeten fietsen, maar dat wordt het zeker niet!! Ik wilde zo graag weer iets doen! En dat moest ook, want ik werd wel erg sachereinig. Ik heb dus heel voorzichtig de racefiets gepakt. Ik vergat de handschoenentjes! Het was net of ik wekenlang niets had gedaan. En het was fijn om de wind te voelen en zo. Het ging wel echt traag, vooral omdat ik ook daar best hard voor moest werken qua gevoel. Door de stad, beetje de weg zoeken. Ik nam een leuk nieuw fietspad door parkwijk bij MvdB langs. Ik dacht: het gaat prima, maar ik moet gewoon niet overdrijven, dat is allemaal zo zinloos. En bij de Lepelaarsplas ging ik ook even rusten. Het is te idioot dat dat nodig is, maar het was wel fijn.
Dan eventjes wind mee, maar dat is heel snel voorbij. Leuk voor het tempo, maar de inspanning bleef gewoon hetzelfde. En dan langs de plassen terug. Ik wilde mensen inhalen en toen werd er achter me gebeld, ik ga opzij, roept de racfefietser achter me: ik bel voor jou! Grappig hoor. Hij haalt me niet in en dat verbaast me dan weer enorm. Ik roep nog bedankt als ik de Evenaar op ga. Ik ben er moe van. Ik maak wel 25km vol. Gekkigheid. De conditie zit er nog in, maar het vuur is even weg. Ziek zijn kost veel kracht in mijn geval.
Daarna ben ik gaan zwemmen. Dan heb ik ontzettend veel zin in zwemmen en dan toch: overdonderd als ik de auto parkeer. Kom op, ik ben nog ziek denk ik, wat doe ik hier?!, dat gevoel. Maar niks niet lopen janken. Ik doe even baan 1 maar dat is niks, dus naar baan 2. Inzwemmen met achtje en alles met achtje. Rustig aan. Achter schreeuwer R aan, achter MB en met SK en A.
We doen 3×300 met banen sneller. R voorop en daarna MB. Dan ik. Het gaat wel hoor. nIet geweldig, maar het gaat eigenlijk prima. Ik let goed op het insteken van mijn arm en omlaag steken van mijn hand. Dan 100m lange slagen. Daarna 2 keer 200 met eerst 50langzaam-50 snel (2 keer) en ik doe om en om. Niet echt goed, maar ik doe het gewoon op mijn manier. Ik voel vanaf een half uurtje dat ik moe word. Het is niet abnormaal, maar wel net teveel. en ik moet gewoon geen enkele grens oversteken nu. Het maakt niet uit: ik hoef alleen maar de finishes te halen. Ik ga er uit en doe in baan 1 nog 50m zonder achtje, maar ik heb geen zin om de 100m vol te maken.
11 augustus Fietsen, da’s toch het “veiligste”
Dat ging alweer beter dan gisteren! Er zat meer kracht en energie in. Niet vanzelf, dat nog lang niet, maar wel iets meer animo. En dat na een ‘drukke’ dag met afspraken, naar de Run2Day gaan, huishouden enzovoorts. Toch maar even gaan fietsen. Lekker wind mee en rust en muziek op. Ik vond het wel lekker rustig op de dijk.
Door de stad gegaan en misschien stond er ook niet zoveel wind als gisteren, maar ik had er ook geen last van. Met moeite besloten nog maar niet te gaan hardlopen, al heb ik het gevoel dat ik het zou kunnen. Maar zuinig en voorzichtig zijn is nu het belangrijkste. Dit was geen beste week met heel veel rode trainingen. Met koorts. En Covid. Uithuilen en opnieuw beginnen.