Ik had totaal geen zin. Ik had het gevoel dat ik iets vergeten was. Zin blijkbaar. Dat zei Vincent elke keer: je hebt de zin niet ingepakt. Ik was dan ook nogal geïrriteerd door vanalles wat niet opschoot. Ik had overigens van het lopen van 22 kilometer geen last, maar ik vroeg me wel ernstig af waarom ik in ‘s hemelsnaam weer een triatlon wilde gaan doen. Geen zin in. Ik vond de rit lang duren en het was drukkend en akelig benauwd buiten. Bewolkt en warm. Bleh. We moesten ver lopen met de fietsen en de spullen, maar eenmaal op het terrein was iemand zwaar onder de indruk van mijn fiets (totdat Vincents fiets er aan kwam) en ik vond het wel gezellig. Ik weet niet wat het was, maar het had meer dan de triatlon van vorige week. Een beetje Bornsdorf, maar dan verstaanbaar. Mijn warhoofd stond echter vol aan en ik kreeg van alles de zenuwen. De WCS, inschrijven, 19 graden water – paniekkkkkkk. We waren zo laat met de startnummers en toen moesten we binnendoor. Goddank was Vincent erbij.
Ik at nog een banaan en ik besloot dat ik met wetsuit ging. Goede oefening en hopelijk krijg ik er wat zwemvertrouwen van. We waren laat en moesten wat naar voren dringen en ik bleef maar het idee hebben: wat doe ik hier eigenlijk. Ik kletste met een man die een ‘gewoon tempo’ zwom en ik drong voor bij hem. Toen ik het water in ging riep ik die lieve DvM nog succes en toen sprong ik er in. Koud! Heerlijk!! Ik ging lekker aan het zwemmen. Vanaf dat moment was alles leuk. Ik liet alles los en zette de knop op ‘enjoy’. Die man zwom een tijdje naast me, maar toen was zijn ‘gewone tempo’ langzamer dan mijn tempo. Ik maaide lekker keihard door, ademde wat ik wilde en zag maar weinig door de beslagen bril en ik haalde veel mensen in, terwijl er niet eens zoveel voor me waren gestart. Ik ben blijkbaar blij met koud water! Ik maakte even het brilletje schoon en ging snel weer verder toen ik zag waar ik hen moest. Groene badmutsjes volgen. Vlak voor ik er uit ging, dook ik even terug om water te happen om het pak uit te doen.
Ik zag Rob en ik kon alleen maar lachen! Dit had ik gedaan! Ik had geen zin om te gaan rennen in de wissel. Snel dat pak uit en ik zwaaide even naar ES met zijn kids in de verte. Even hannesen met het pak en toen gingen er een paar dingen mis. Ik kreeg mijn schoen niet aan, daar zat de fietscomputer in en die was wit van de talkpoeder. Dus ik liep echt even te klooien.
De fietscomputer ging ook niet aan. Hopelijk doet het horloge het goed dan! Die brug over en daarna probeerde ik tegelijk op te stappen en de fietscomputer aan te drukken. Geen succes. Ik ging fietsen over de rotondes. Er waren onwijs veel vrijwilligers overal. En allemaal lieve topmensen! Zoveel heb ik er nog nooit bij elkaar gezien. Ik klooide nog even met het computertje, maar zag dat het horloge het goed deed, dus dan maar daarop.
Rotonde over en dan liggen op de provinciale weg. De rotonde was zo groot dat zelfs ik kon blijven liggen! Onze tijdrritfietsen waren op zijn best gezegd een beetje overkill op deze korte afstand. Maar het ging superlekker! Onder het spoor door en ik haalde heel veel mensen in. Het keerpunt was lastig voor me. En dan weer snel liggen en toen had ik wind mee! Dikke brede grijns. Tempo erop en de benen het werk laten doen.
Ik zag Rob en het ging wel echt lekker. Ik dacht dat ik bij de rotonde rond moest, maar ik moest rechtdoor. Nog een stuk wind mee. Ik had het echt naar mijn zin en wist niet precies hoeveel rondes ik moest. Nog een stom keerpunt. Dan moet ik terug en heb ik wind tegen. Het deert me niet en ik blijf lekker tegen de dertig rijden! Nu moet ik er bij de rotonde wel af en door het start-finishgebied. Niks voor mij, veel te veel bochten en drukte en rechtop zitten. Net op het moment dat ik daar ben, komen ze van de gemeente binnen. Grappig, want daar heb ik ooit nog gewerkt! Ik zie een bordje staan dat ik 3 rondes moet. Duidelijk. Even wat gedoe en dan de weg weer op en liggen.
Ik zie Rob weer en Vincent nu ook. Rotonde over vliegen, onder het spoor door zo hard mogelijk en dan net boven niet halen. Ik haal DvM in. Ze is een heldin met haar handicaps en op haar leeftijd een TOPsportvrouw. Een buitencategorie. Ik juich haar toe. En na het keerpunt nog een keer! Dan vlieg ik er weer vandoor. Ik ga echt zo hard naar beneden dat ik moeiteloos weer boven kom. Vind ik echt ge-wel-dig. Die rare benen van mij, gister renden ze nog en nu fietsen ze weer. Ik let niet zo op de snelheid. Wel dat elke 5km binnen de 10 minuten gaat. Rotonde over en in elk geval niet remmen. Ik moet drinken. Doe ik dadelijk op de weg terug. Nee, nu! Keerpunt. Wind tegen. Ik haal mensen in op gewone racefietsen, maar ook op stadsfietsen. Nog van de start voor ons. Weer dat lastige stukje langs het finishgebied. Ik kijk naar wat mensen die hun medaille al hebben. Nog een rondje. Ik zie Rob lopen. Ik voel dat de wind aantrekt. Liggen en nog 1 keer heen en weer. Het is inderdaad wat rustiger. Na het keerpunt zet ik helemaal de sokken er in! Ik zwaai naar de fotograaf op de brug en geniet. Ik ga zo ongelooflijk lekker hard! Er steken mensen over, hallo daar, kijk uit! Ik drink nog wat. En dan na het keerpunt heb ik mijn koppie erbij en neem ik fruit gellie. Die kan ik maar vast binnen hebben. Slok drinken erbij en dan nog een keer dat rotrondje. Afstappen, geen haast maken. Ik wil gek genoeg zo snel mogelijk de helm af, maar weet dat het niet mag. Ik zie Rob en straal de wisselzone weer in.
Ik kan mijn fiets ophangen naar Vincents fiets. Ik besluit geen sokken aan te doen. Is dat dom? We zien het wel. Maar er zit ook geen talkpoeder in de schoenen. Hoppa, ankepanke, opschieten. Ik hobbel de wisselzone uit en voel dat mijn benen gister nog aan het werk waren, maar ze doen gewoon wat ze moeten doen. Ik zie de Lange van MeisjeSanne als DJ en ik zie MeisjeSanne met haar Heldenbord. Ik volg haar blog al sinds ik in 2012 ooit begon met hardlopen en 2 jaar later begon zij over de triatlon. Over zwemtijden. En over zwemmen in het Henschotermeer. Zij deed de triatlon in Veenendaal. En ze stond met het supportbord net na het spoor bij de marathon in Eindhoven in 2015. Ik volg haar en ben door haar gaan bloggen. Ik volg haar en door haar las ik iets over triatlon. Haar teksten en gedichten zijn inspirerend. Toen ik zelf ging triatlonnen, verloor ik haar een beetje en viel haar blog stil. Maar toen ik me inschreef voor de triatlon in Veenendaal zocht ik haar weer op op Instagram. Ze wandelt, ze is kleurrijk en gister heb ik haar geschreven dat ik haar zou opzoeken. En daar stond ze: mijn inspiratie, mijn heldin met het heldenbord. De brug over en dan gaan rennen. Ja, het is warm in de zon en ja, ik ga gewoon kalm aan doen. En toch haal ik mensen in. Ik werp 1 korte blik op het horloge en zie dat ik 5:30 loop. Kan ik straks wandelen. Als dat nodig is. Het zou toch gek zijn als mijn benen dit kunnen na gisteren? Ik haal mensen in. Veel. Er zijn wel een paar kerels die mij voorbij denderen. Dat klinkt dan mooi, zo’n hoog pasritme. Rondje om het park. High five voor een klein meisje. Een post en ik neem wat water over me heen. Ergens moet ik wel een beetje, maar niet echt. Meer omdat ik er aan gewend ben. Er zit een knappe donkere man onder de boom. Vincent rent me voorbij en zegt dat hij gediskwalificeerd zou moeten worden omdat hij een ongeluk heeft veroorzaakt, maar zelf is hij ok. En dan is hij alweer voorbij. Oversteken en over het fietspad. Ze hebben een sproeier. 2 Mannen staan mensen persoonlijk aan te moedigen. Altijd leuk. Langs de auto. Idioot genoeg gaat dit soort van vanzelf. Dat kan toch niet? Ik zie iemand met een startnummer verkeerd om en zeg haar het om te draaien als ze finisht. Ik zie wat stevige meiden en zeg dat ze hartstikke trots moeten zijn. Ik loop gewoon in volzinnen mensen op te fleuren! Dat hoop ik tenminste. Er is een onverhard pad achter het water langs. Met een leuk aanmoedigingsbord.
Ik word er nog vrolijker van. Ik vind van mezelf dat ik het hele eerste rondje moet blijven rennen. In dat hoge tempo. Achter het water langs. Ik zie de fotograaf.
Ik klets nog met een mevrouw en raadt haar aan om alvast aan de finish te denken. Ik loop 11 kilometer per uur en klets nog. Er is nog een post en ik drink wat water, maar mis daardoor de goal om het bekertje weg te gooien en het valt niet goed op de paal. Ik moet door de wisselzone, maar ik heb daar geen herinnering aan. Dat ik MeisjeSanne weer zie. Brug over, warmte in. Ook nu is het hier rustiger. Het tempo blijft maar idioot hoog. 5:25 enzo. Ik probeer nog mensen aan te moedigen dat ze de finish halen en hoe goed het is als ze na het wandelen weer even gaan joggen. Of dat die jongen zo’n mooi loopritme heeft en aan moet houden. Ik kom langs de post en ze roepen: laatste rondje toch? Wat dacht je… Ik doe een paar stappen voor een paar slokken bij de post. Bij de boom zit nu een zwerver. Ik zeg nog tegen een meneer die ik inhaal: het is wel warm he. Ik steek mijn duimpje op naar de fotograaf en die vraagt of ik nog een keer langskom, maar ik ontken. Ik heb het gewoon ongelooflijk naar mijn zin! Ik hoef hier niks he. En de prijzen zijn voor de vrouwen vanaf 40, dus ik heb niet zoveel kans. Maar ik doe mijn eigen best en ik ga mijn achtste binnenhengelen! Daar word ik blij van. De gedachte aan de volgende druk ik snel weg. Het gaat nu goed met mijn bingokaart en lopen kan ik wel zeker afmaken. Mijn benen kunnen iets wat ik niet kan blijkbaar. De mannen krijgen nog een high five van me. Ik maan nog een mevrouw haar startnummer goed te doen en ik hoef de sproeier niet echt meer. Bruggetje over en ik zie het bordje dat je niet mag zwemmen in de Surfvijver.
Op dat moment begint de kinderrace. Er zitten mensen op te letten en die heb ik ook zien zitten toen ik aan het zwemmen was. Ik loop nog langs het bord met ‘als je kunt zwemmen en fietsen en rennen, kun je ook finishen’. Ik zeg ene Rob die wandelt dat hij het ook gaat halen en dat de medaille het belangrijkste is. Ik haal een mevrouw bij die zegt dat ik nog een eindsprint doe, maar dit is gewoon mijn tempo. Ik ga niet meer wandelen. Ik loop langs de fotograaf en juich.
Hij zei al dat het leuke foto was geworden! En dan afdraaien naar de finish. Ik zie nog een meneer en denk even: jammer van de finishfoto, maar ik kan hem zelfs nog inhalen, ach ik pak gewoon de andere kant. En ja… ik heb de achtste ook binnen! Daar ben ik zelf even heel erg blij om.
Ik juich de finish over, maar zie Rob en Vincent niet staan.
Rob heeft wel alles gefilmd en sluit af met de woorden: ze is nog tweede ook. Ik draai me om na de finish en zie hetzelfde. Daar ben ik even heel erg blij mee! Er was al weinig moeite, maar nu voel ik me helemaal blij. De man roept het nog verbaasd om en ik denk: er kan nog iemand sneller zijn, maar Vincent feliciteert me.
Ik ga kijken bij het eten en drinken, maar ik hoef niet echt iets eigenlijk. Ik neem water en een stuk banaan. En nog wat water. Het is allemaal goed geregeld. Het enige jammere is dat we niet weg kunnen. Ik wil de fiets wel gaan halen, maar de prijsuitreiking zou om 4 uur zijn en we moeten alweer daarheen. Ik klets nog met DvM, wat is die toch ongelooflijk lief! Het is wel druk, maar het is gezellig en niet dwingend. Er heerst een enorm relaxte sfeer en als ik dat zeg…. Ik koel wel wat af van het wachten in mijn natte pakkie. En dan het podium op.
De vrouw die eerste is geworden, heeft een baby bij zich! Die is echt nog geen 50 dus. Ik krijg een zilveren medaille en ik krijg een bos zonnebloemen. Ik ben wel blij. En dan wil ik naar MeisjeSanne. Ik zie haar zitten en ik vind het maar moeilijk om haar te vertellen hoe ik de afgelopen jaren al haar support en motivatie heb ervaren. Ze is in het echt ook erg lief en iemand waar je blij van wordt. Zij krijgt mijn bloemen. Voor alles.
Want DvM heeft zelf ook een bos verdiend op haar leeftijd. De spullen pakken en ik kan me niet goed omkleden. Ik wil weg en toch ook niet. Ze zijn al aan het opruimen, dus we moeten nog omlopen. De brug wordt ontmanteld. Ik heb niet goed gegeten naderhand. Werk te laat het pakje Fristi weg. De medailles klingelen tegen elkaar. De fietsen opladen is teamwork en verder is alles best heel erg rommelig. Mijn warhoofd is weer terug, vergezeld door een paar krampen. Ik hoef niet meer naar de WC en ik wil de koekjes eten. Het is noodweer als we naar huis rijden. Vermoeiend voor Rob. We halen friet en de hamburger, in de stromende regen. Zo blijf ik nat. Ik heb eigenlijk nergens last van. Mijn huid van mijn enkel nog een beetje, maar ik ben er niet eens echt moe van. Ik zet wat op Instagram.
Hier zijn de officiële tijden:
Zwemmen 9:26; Wissel 1: 2:30 🫣 fietsen 33:52; wissel 2: 2:40; hardlopen: 24:35 Totaal 01:13:01. 4de zwemtijd (!!), 17de wisseltijd1, 2de fietstijd (!!!!!) 9de wisseltijd2 en vijfde looptijd.
Tweede dame 40-59 (van de 31) en 19de vrouw van de 88 deelneemsters.
Een tweede plaats is mooi, maar het beste is dat ik gewoon lekker gedaan heb wat ik moest doen en dat ik genoten heb. Aan de buitenkant zien mensen weer een podium, maar wat er omheen zit -gister 22km gelopen, eergisteren 3k gezwommen, morgen 100+ fietsen, twee en een halve week na corona, de examenstress++, drukke werkdagen- dat weet niemand.
Garmin heeft er een zooitje van gemaakt, die heeft de tweede wissel als hardlopen geteld met een kilometer erbij en gemengd met het hardlopen wat ik daarna zelf hernoemd heb. De afstanden waren allemaal wat korter, zwemmen ging bij mij toch nog in 2:03, wat met wetsuit toch nog ietsje tegenvalt. Ik heb wel minder gezwommen dan Vincent, zomaar 10%. Dus ik weet nog niet of de meting wel klopt. Fietsen heb ik gemiddeld 31,6 gedaan. Met een top van 54 kilometer per uur! De cadans is blijven steken op 74. Het was nog geen 19 kilometer. En hardlopen heb ik gemiddeld in 5:22 gedaan. Slechts 4,7 kilometer. Met een goede hardloopcadans, dat dan weer wel.
Nog eentje hierna. Nog 1. Dat heb ik wel 10 keer gedacht. Acht keer zoveel. Hoe dan? Nog 1. Dan is de afstanden-knipkaart vol. Eentje. Ben ik dan een ervaren triatleet?! Welnee, ik stuntel ook nog door de wissel en ik heb ook geen zin als ik ‘s morgens opsta en ik moet ook maar afwachten wat mijn hoofd vandaag aan kan. Of zouden ervaren triatleten dat ook hebben?
