12 augustus – Bootcamp
Lekker wandelen en toen het flesje neergezet en een stukje gerend/gejogd. Mijn benen snappen het nog wel, maar ik had knap weinig tempo. Was heerlijk lekker warm. Ik vond het heerlijk! Daarna bootcamp bij Bootcamp Nation bijna personal training van D! Samen met 1 man. Die was best sterk, maar we konden ieder andere dingen. D deed lekker mee. Ik was beter met de beentjes, maar gewoon zo niet snel! Eerst actieve opwarming. Lekker! Ik zweette al snel. Druppelde leeg. We deden armen en benen. Ik werd een beetje misselijk. In beweging blijven hielp. We deden een Bear Crawl en die leek me te veel op hoge sprinkhanen. Eng. De crab crawl was moeilijk. Ik kon de kruiwagen niet afmaken en daar baalde ik onwijs van. Achteruit lopen was leuk! We deden ook in het veld. Schoppen was super zwaar, viel me tegen dat mijn benen daar moe van worden. Ik ken al die namen maar niet onthouwen.
Ik gaf aan de kruiwagen nog te willen afmaken. Dus na 3 minuten push ups deed ik het!! Ik was wel echt moe hoor! Terugwandeen ging niet zo snel. Ik heb m niet bewaard. Ik had enorm veel gezweet. Mensen vonden ons stoer met die warmte, maar ik had we geen last van en vond dat ook niet. Just a thing to do!!
13 augustus – Fietsen op de tijdritfiets – rondjes om de Oostvaardersplassen – en een koppelloopje
Over een ander die dit zou doen, zou ik naar Joyce appen: “Wie denkt ze dat ze is? Was het vorige week niet kommer en kwel met corona?! En dan nu opeens 100 kilometer met een gemiddelde van 29,2?! Ik weet het niet hoor, die heeft het fietscomputertje aan iemand anders meegegeven. En daarna ‘eventjes’ 8,5 km koppelloopje. Met een gemiddelde van 6:14 en dat in deze hitte. Iemand die altijd zevert ‘niet te kunnen eten en drinken’. Duh. Maar wel met pauze blijkbaar. Straks weer zaniken over examenstress en hoe zwaar het is. Die vraagt toch om een blessure dan?” Maar ik deed bewust 3x hetzelfde rondje om af te kunnen breken, maar dat was niet nodig. Ik was er zelf bij.
Ik, die met deze temperaturen de marathon liep. Ik had het allemaal volledig onder controle; hartslag, inspanning, tempo, voeding, gedachten. Ik, die deze training volledig in het teken van eten en drinken heeft gezet en dus liters heeft gedronken. Dat helpt blijkbaar! Elke 5km (ongeacht de tijd) gedronken. Bidon pakken. En later ook wisselen. De wind hielp mij ook. En de rust en de voorspelbaarheid. 3x de oostvaardersplassen rond.
Ik weet hoe de wind is, waar ik tijd verlies en waar de kuilen zitten. Dijken snel, veld en kotterbos oke, dan tot de dijk lastig.
Ik raakte in trance met de muziek. Ik heb mijn dodenlied ontdekt en in favorieten gezet met 33km/u. Ik was bij mijn eigen afscheid! Heel apart.
In de tweede ronde moest ik bij het buitencentrum bijvullen. Ik had een slot bij me, maar het was rustig. Komt de man van de sjop met een slot aanlopen!! Geweldig. Bijvullen ging snel.
Op het schema stond: 4 uur fietsen (niet gehaald) en 10km lopen (ook niet gehaald). Ik was erbij, bij deze training en dit is wat me alweer lukt. Op een peperdure fiets. Die me niet meer afschrikt. Maar ik doe geen enkele belofte voor wedstrijden!
En dan gaan hardlopen. Omkleden, niet in natte spullen gaan. Niks overhaasten. 2 rondjes staat er en 10km, maar 2 rondjes a 4,2km is 8,4. Nieuwe zwarte schoenen asics aan! Het is warm, ja nou en. Ik vond het meevallen en keek op een gegeven moment zelfs, bleek toch 29 graden. Het was best bewolkt. Ik had last van mijn bovenbenen!! Van de bootcamp gister. Het is D gelukt!! Niet genoeg last van om te stoppen, maar voelbaar.
Kilometer voor kilometer. Blijven rennen en niks verwachten. Uiteraard druppel ik ook leeg, maar dat hoort erbij. Ik ga toch maar niet door het bos en gewoon op het fietspad. Aan het einde van het rondje drinken en een halve gellie eten. Pauze is prima toch. Het tempo gaat wat omlaag. I dont care. Ik blijf voelen hoe het lukt en gaat. Ik moet wel weer verdomme, maar ik heb niks bij me. Ik stop heel even op 6km en verander daarna de pasfrequentie ietsje. Helpt wat. Intussen bedenk ik wat ik Joyce zou schrijven als ik dit 1 van de geweldenaren zou zien doen op Strava (zie hierboven).
Na 8km bij het brugje ga ik met de lantaarnpalen iets versnellen! Aandacht weg bij het drukken en variatie aanbrengen. 2 om 1 dribbelen. Ik maak 8,5km vol en pak de bak mee en dan ga ik naar de wc door. Ik vind het wel goed zo, laat tien km maar lekker zitten. Ik kan weer rennen!! Het leven komt goed. Zelfs met de pauze onder de 6:30. Ik keur m goed!
Ik heb vorige week niet op alle social media geklaagd hoe ziek ik was en hoe niks ik kon. Deze week zet ik de geweldige training er ook niet op. Niemand hoeft er een mening over te hebben. En niemand hoeft er voor te klappen, te liken of te jubelen. Joyce doet dat wel, die is blij voor mij dat ik weinig geleden heb. Maar… ik zou anke niet zijn zonder de volgende opmerking: er komt een zeer spannende periode aan en ik beloof niet dat het goed blijft gaan!
14 augustus – Rommelige dag
slecht geslapen, veel onrust. De hele dag onrust: extra overstap met de trein, kantoor leeggehaald, laatste keren, examen Vincent, met de auto terug. Alles overhoop. Kan ik NIET tegen. Teveel onrust. Word ik gék van. Hoesten. Hubspot puzzel. Trash the office social party. Teveel vreten.
Herexamen. Leiden gaat voorgoed dicht.
Wandelen met K en hond, MS, J, J en ik liep met G mee. Goed gesprek gehad over triatlon (arme G) en geloof (gelukkige G). Maar het was te weinig buiten en bewolkt buiten en tegelijkertijd te warm en te benauwd om de onrust te temperen.
‘s Avonds langs de snackbar en candy crush spelen met speculaas en chocolade. Slecht moment om te gaan dieeten!! Van al die onrust en het spannende wachten wat nu aanbreekt, word ik niet goed, te autistisch daarvoor vrees ik.
En trainen ben ik dan ook onzeker over.
Dippie. Ik wilde de hele dag dat de dag om was.
Het is gebeurd. Dat is gelukt. De dag is voorbij gegaan.
15 augustus – Hardlopen 5x200m – het ging helemaal SHIT
Totaal geen zin. Niks niet. Moe van het leuke werk. Gegaan omdat het maar zo eventjes is. Ik hoest nog. Tegen de zonsondergang vertrokken. De eerste kilometer was slepend. Ik dacht: 12 minuten vol maken. Dan weet je het pas. De tweede kilometer was een pietsie beter, maar nog steeds niet voldoende. Kilometer 3: ik moet echt en wel nu en alles is groen, dus hopelijk regent het morgen weer weg. Ik liep zo’n 400m lekker. Toen een interval van 200m. Afzien op een onverhard pad. Hartslag niet gehaald natuurlijk. Dribbel is te doen. Maar ik voel geen enkele drive. Ik tel de tweede die verhard is. Binnen een minuut. Dribbel voor 200m. Ik hoor krekels, de kleuren zijn mooi, geen pijntjes, veel groen; maar ‘leuk’ ontbreekt totaal.
De derde. Er lopen mensen. Wandel en dribbel. Het tempo is een beetje leuk. Voor dat eventjes, nog geen minuut. De vierde gaat wel! Nog 200m die net voldoende zijn. De laatste was weer sappelen. Wandel-dribbel en dan het viaduct op op z’n elfendertigst. En dan moet ik goddomme weer. Ik heb geen papier meer en ik ga de wijk in en ik baal en het wordt donker. Voor de zoveelste keer merk ik dat Chinees voor het lopen bij mij echt niet werkt, alleen op mijn darmen. Ik stop het horloge, wandel en knijp. Er was al niks aan en het wordt niet beter! Horloge aan, dribbel, hartslag te laag, tempo ruk. Dat doe ik een paar keer en dan denk ik: laat ook maar, ik wandel/dribbel dit uit en ik ga gelijk de wc weer op. Dit was een sjit-loopje. Er was niks leuks aan, niks goed. Kort, te lang, vervelend. Enkel als je alleen maar hardlopen kijkt, die intervallen heb ik een km goeie tempo’s gelopen. Nee, ik vond het hooguit 800m van de 6,5km leuk. Dat is niet voldoende.
16 augustus – BINNEN fietsen en buiten zwemmen
Kijk nou, roept Anke blij uit: Nieuwe routes in Watopia! Prachtig 33km! Gaaf! Dat hebben ze gedaan toen ik er even niet was. Maar nu regent het buiten, dus ik ga lekker weer eens even binnen en Yathzee spelen. Theetje erbij, raampje open. Het eerste stuk ‘Mexico’ is bekend. Ik win het ene spelletje na het andere.
En dan omhoog in Watopia op een nieuw stuk. Wacht even, omhoog…. Dat was ik buiten in den hollansche polder even vergeten. Ik kijk eens naar de route; ajaj, ik ga de berg op. Ik bedoel: haarspeldbochten en de berg op. De sneeuw in. Voor de hoeveelste keer kijk ik over hoogtemeters heen 🤨 zeshonderd. Dat zijn er veel. Ohja. Heel veel. Op 33 kilometer. Ik ploeter naar boven en win nog maar een paar potjes Yathzee.
De berg op. Jaja. Domme ankie. Maar ik ben er aan begonnen en ik ga ook door ook! Vincent is wel klaar met yathzee en ik trap alleen naar boven. Naar beneden is leuker en ik ben Queen of the Mountain. Als ik de jungle in ga, ontdek ik dat De Geweldig Ier Daragh msc is. Verbijstering. Ik ga over de tijd op het schema heen en moet nog 1 keer omhoog. Tempo laag, maar wel weer zeshonderd hoogtemeters! Daar kijk je van O P 🏔️ leeggezweet en moe getrapt.
Ik ga bijkletsen met een vriendin. Vind ik ook vermoeiend. Leuk, maar vermoeiend.
En ‘s avonds zwemmen. ik zag er tegenop. Ik ben geen beste zwemmer. De touwtjes van mijn boei waren stuk. Dus improvisorisch vast gedaan. Voor het steigertje al kwijt. Met Vincent de spullen in zijn boei gedaan. Het water was lekker. Prima temperatuur, geen wind. Pak aan. Maar door de vertraging lagen we al mijlenver achter. Dat voelt kut. Het licht was mooi. HB wachtte op ons. De snelle mannen gingen door. Snap ik. Leek me ook prima. Anders voel ik me nog minder goed en nog lastiger. Vincent ging met ons mee. Het ging hem niet vanzelf. Dat gaat het mij nooit.
Naar de volgende groene boei. En daarna nog 1 door. We zwommen nu netjes alledrie hetzelfde tempo. Dat is wel prettig. Vincent zat op 1700m, Harm op 1500 en ik nog net niet op 1400. Het ging gewoon niet zo hard. Dan door veel plantjes en viezigheid. Ik zat 1 keer vast. En dat vieze gelige glibberspul. 🤢 Onder bruggen door. Vincent bleef achter. En toen liet de boei weer los. Vincent wilde er uit. Om de boei te redden. Na gehannes had HB het slimme plan dat Vincent beide boeien zou trekken en dan had ik er geen. Dat zwom voor mij makkelijker en vincent voelde zich een vrolijk treintje. Niet dat ik harder ging hoor. Ik voelde wel minder last. We hielden elkaar echt mooi bij. Na de Floriade zwom ik weer nasr de volgende groene boei. Ik begon een beetje te wennen en besloot eindelijk om me maar geen zorgen meer te maken over dat ik morgen zonder wetsuit moet zwemmen en dat ik ver moet zwemmen straks en hoe slecht ik er in ben. Ik ben wel kalmer in het water, maar niet sneller of beter. Soms ga ik over op rustigere slag, maar meestal doe ik maar gewoon wat. Toen dus nog een groene boei en ik wilde de 3000m aantikken. Dat lukte me wel. Ik was niet bereid om me al te veel in te spannen. Maar ik zwem wel 5 kwartier!
We bleven nog napraten met R en R. Ik denk dat HB niet gek is, maar wijs genoeg. Ik was blij met mijn chauffeur. Ik vond het een vermoeiende dag, al heb ik niet eens idioot veel gedaan.
17 augustus – Kwart Triatlon Deil
Die lees je daar na!
18 augustus – Onkruid wieden en uitfietsen
k heb er zo’n hekel aan. Onkruid uit de tuinen trekken. Vincent hielp met de randvoorwaarden: bakken van achter naar voor slepen, auto’s verzetten. Ik was het groen aan het wegtrekken. Ik snap niet dat iemand dat leuk kan vinden. En dan alles vegen. Vorige keer was het beter, maar ik vind het goed zo, ik was het zo zat!!!!!!
Ik kan het prima, heb nergens last van, geen spierpijntje of iets. Heel klein beetje zadelpijn als ik op de fiets stap ‘s middags en ‘s ochtends wat hoofdpijn. Maar die vermoeidheid! Mijn hoofd is moe. Ik vergeet me in te smeren bijvoorbeeld. Kan geen route bedenken verder dan: de-grote-trap-af. Op de racefiets. Ik ga met muziek op en niet mijn best doen. 2,5 uur staat er op het programma, dus 2 uur is genoeg. De Grote Trap is lekker wind mee. Het gaat goed. Dan. De cadans is vandaag wel laag.
Ik help 2 oude dames met een kaart die al lang niet meer klopt. En dan het Horsterwold door. Dat vind ik leuk. Lekker rustig, mooi en kalm. En nieuw. Met runderen.
Het eerste uur gaat nog best hard, maar ik weet dat de wind tegen nog komt. Ik rij net niet helemaal door tot de Eemhof. Ik neem de Nekkeveldweg en heb daar in de polder snoeihard wind tegen. Het ‘nekt’ het tempo en ik heb er moeite mee. maar ik zet wel door.
Ik probeer elk half uur te eten, maar ik mis een moment. En elke 5km te drinken, maar intussen moet ik plassen. En daar is weinig plek voor. Ik buffel de hele Nekkeveldweg af. En kom uit waar ik wil zijn. Dan langs de stoplichten en over het industrieterrein. Ik neem de brug.
Het tempo kan me al niks meer schelen. 2 uur volmaken en naar huis. Ergens wil ik best meer en sneller, maar ik kan me er niet toe zetten. Ik rij langs Almere Hout met de stomme bochtjes. Dan zou ik over de Ibisweg willen, maar die is afgesloten. Ik haal 50km binnen 2 uur en ik ga naar huis. Het kan me niet schelen dat het geen 60km zijn, geen anderhalf uur en een laag tempo. Weet je, misschien moet ik gewoon iets meer rust nemen. Voor alle geweldenaren is het natuurlijk supersneu wat ik doe, maar ik moet ook bedenken dat er vele vrouwen van mijn leeftijd zijn die helemaal geen triatlons doen en ook niet uitfietsen en zeker niet meer dan 50 kilometer. “hersenmist” noemde SG het. Daar heb ik dan een beetje last van. Niet zo helder kunnen denken. Ik snap niet hoe anderen weken van 19 uur draaien: ik kan dat niet meer. ‘s Avonds ga ik samen met Rob nog een stukje wandelen om de gels voor Vincent te halen.
19 augustus – Bootcamp en eventjes een ellendig loopje
Ik werk de hele dag op het kantoor in Almere en we lopen door het centrum van Almere op zoek naar soep, maar de soepman is met vakantie. Spanning. Voor die onbekende examenuitslag. Gewerkt en veel gedaan. En nog veel te doen. Moe van. Lopen met een bidon in de hand. Tering, er zat niks in. Geen energie, geen kracht. Nadat ik de bidon had weggezet ietsje beter, maar niet veel. Slepend en slopend. Niks aan. En eindigend in dat kloterige coronahoestje. Niet goed.
Ohja, en die irritatie van kijk-mij-geweldig-veel-wedstrijden doen. Multisports tellen van de afgelopen 4 jaar. 38 schreeuwt ze op insta. Wat veel he. Ze heeft weer een aai nodig. Nu ze niet op het podium staat. 44. Voor mij. Vierenveertig multisports. Maar daarvan vind ik 31 wedstrijden. De rest is training: virtueel, een wisselclinic, zelf gedaan op La Palma bijvoorbeeld. Maar dat blijkt alleen uit een goeie administratie. Ik weet zeker dat er een paar testjes tussen zitten, dus ik kom op 40. Zij op 38. Zonder te kunnen zeggen wat nou echt een wedstrijd was omdat de administratie weg gevallen is.
Ik heb er 80 gedaan in al die jaren als je alle multisport telt. Volgens haar 80 “wedstrijden”. Ik denk het niet. Hardlopen waren wel wedstrijden, maar die staan er niet, want geen multisport. Maar ik heb geen zin getover met cijfers. Kijk maar eens naar de kilometers. Of moet ik blij denken dat er iemand is die naar mij kijkt en denkt en misschien denkt: ik moet iets beter doen dan zij. Dat haat ik pas echt. Ik voel me nooit belangrijk of voorbeeldig. Ik krijg gelukkig nauwelijks reacties op mijn insta-post van weer een medalmonday. Weer een wedstrijdje. Waar moet ik nu over opscheppen? Er is altijd wel iemand beter en geweldiger. Als tie mee doet. En anders toveren ze met de cijfers en zorg je dat het niet controleerbaar is. Domme Amerikaanse praktijken. Uitlokken, voorliegen en borstkloppen. Ik ben van de Ierse inslag: hard werken, succes uit de rotsen slepen en dan het beste maken uit niks dan vertrouwen
Daniela Ryf stopt. Voorgoed geblesseerd. Ze bedankt haar vriendin. Ze is een groot triatlete. Heel groot. Geveld door zichzelf. Dat raakt me wel. De rest irriteert me vooral.
Dan de bootcamp van D. Ik deed zelf mijn best heus, maar wachten tot al het vlees uitgerust is irriteert me ook. “En dit doe ik dan 3 keer in de week he”, roept blubber M. Ze doet maar wat! En die JL ook al zoveel vet om d’r middel. Zondezondezonde. Elv snapte me. Die kwam ook rennend, en wij deden de oefeningen liever nog een keer dan te wachten. Veel circuitjes. Ik vind 12 mensen teveel. Vorige week met 2 was lekker heftiger. Deel me dan alsjeblieft niet in bij m, rl en een indier die het ook niet kan. K durf niet voluit te schoppen en ik ken de namen van de oefeningen niet. Lastige hoestje. Teruggewandeld heel rustig. Maar die 1,5km sla ik dus niet op. De moeite niet. Zij slaan elke scheet op, elke wandeling met de hond. En dan de Shakespeare achteraf op insta en die twee gezonde ontbijtjes komen op de foto te staan. Daar komt niet zoveel vet van. Door de spanning lukt het mij niet om netjes te diëten.
20 augustus – Zwemmen in een laag tempo en fietsen in de regen. Ik baal er van.
het zwemmen ging best goed, het voelde oke. Maar dit tempo is weer helemaal kut. Het gaat zoveel beter en zoveel langzamer! Dit is echt zinloos. We gingen te laat, Vincent en ik. Ik moest eerst naar de tandarts voor gaatjes en samen met het examen maak ik me daar vreselijk druk om. Vandaag beginnen de grote trainingen juist. Zwemmen is ingelast omdat Vincent moest. 2000m. Maar hij treuzelde zo. En het huis is vies, maar ik kan niet huishouden hoor. No time. Nergens voor. Deze keer was Vincents boei een touwtje. Er waren veel golven. We gingen naar de boei. Watertemperatuur top. Water prima. Planten okay. Die golven is gewoon gaaf. Het houdt op qua snelheid, maar ik vond het leuk om ergens voor te werken. Ik adem 1 op 3 en heb een keurig ritme. Vincent blijft naast me. We zwemmen helemaal naar de boeien kasteel. Ik ga een blokje rond en dan terug.
Mijn brilletje schept water. Die moet ik een paar keer goed zetten. Ik kom er helemaal in qua slag! Heerlijk. Vincent in de buurt en lekker zwemmen. Wat wil je nog meer? Nou, dat het tempo gewoon normaal is! Dit zijn echt geen 2:30-jes. Ik ging om via de groene boei, anders kom ik niet op 2000, waar Vincent al lang op zit. Als ik het water uit kom baal ik van de tijd, maar nog veel meer van de regen die met bakken uit de hemel valt. Ik moet godverdomme vandaag 5 uur fietsen! En afdrogen in de gietende regen? Onmogelijk. Alles wordt vies en nat en ook heel koud.
En ik moet doorwerken want we moeten eten hebben en wetsuits afspoelen en ik wil snel fietsen. Eigenlijk wil ik dat helemaal niet, maar het moet op de tijdritfiets. Ook dat nog. Snel en weinig eten. Ik baal echt dat ik opeens niet meer kan zwemmen en ik snap er niks van. Zou Garmin te weinig opnemen omdat ik hele stukken doorzwem? Vincent zwemt zo 300m meer! Hij zit op 2:02 en zwom de hele tijd naast me. Ik snap er niks van. Maar ik vind het wel klote. Het voelt zo niet goed. Achteraf is het ook raar dat mijn SWOLF (een meting hoe het gaat) gehalveerd is in Garmin, die geeft aan dat het veeeeeeeel beter gaat. Is ook onmogelijk. Dus de meting is ook raar.
Ik ging na lang twijfelen toch maar fietsen met Vincent. We vertrokken droog en met wind mee op de dijk. Dat was wel lekker. Samen naast elkaar fietsen is dan toch minder snel, maar wel leuker. Op de Knardijk ging ik voorop. Dat lukte eigenlijk best wel goed. Vanaf de Doddaarsweg ging Vincent voor me fietsen en me uit de wind houden. Wat een verschil! Het voelt echt als een makkie.
Ik zag ‘m al aankomen: de eerste van de 5 tempoblokjes zat in het Horsterwold. Gladde wegen vanwege dat het net geregend had, veel glibberige poep, de brug over en ook nog een kalf midden op de weg!
Ik kreeg het allemaal voor de kiezen. maar op de flediteweg ging ik even hard. Daarna de winkelweg en 10 minuten rust is ook meteen eten. Ik dronk netjes elke 5km, prima systeem. En elk half uur een fruit gellie. Nog een blokje doorfietsen tot aan de Eemhof. Ging redelijk. Toen de dijk op en het zag al donker.
Die 10 minuten rust duurden een hele tijd. In het derde blokje ging het los geloof ik. Na ongeveer 65 kilometer. Eerst wind van alle kanten en toen dikke regen. Ik hield de snelheid wel vast.
We besloten dat Vincent naar huis zou gaan, die hoefde maar 80km vandaag. Ik wilde in Almere Haven water tappen, maar dat moest bij Mariola. Vriendelijke mensen, maar ik kan niet lang wachten, want dan krijg ik het veel te koud. Met 2 volle bidons weer door. Dat ging best redelijk en ik bedacht het ommetje te nemen. Uitgesloten dat ik koud en smerig als ik was 5 uur zou halen, 4 uur is genoeg voor een groene training. En toen was in het 5de blokje een omleiding door Duin ingesteld! Wat een gekloot om de 5 te volgen. Het was wel droog intussen, maar niet warm. Ik kwam op de dijk en deed het rustblokje maar als tempoblokje. Wind mee. Wat een verschil! Haalde ik in de eerste blokken 4,5km, nu wel 5,5. Wind mee ging goed, maar ik wilde niet nog een keer de plas rond. Ik had het koud en wilde eten en een beetje thuis zijn.
Ik rekende uit hoe ver ik om moest en ik reed nog 27,5 gemiddeld. Het begon weer te regenen. Dan zie je zo niks meer! Het is zo donker. Ik ging nog langs de plas en het is overal wel lekker rustig tenminste. En over de trekweg om 100 vol te maken. Het duurde nog tot het einde kotterbos. En dan nog om om de 4 uur vol te maken.
Ik had het wel gehad hoor. 108km zou het worden. Het werden er 110, of eigenlijk 109,99 GRRRR. Maar ik was er zo klaar mee, stik it. Stopt Garmin nog niet ook niet. Ik heb de tijd aangepast.
Wat was ik goor en voelde ik me vies, dom en sloom ook nog. Ik wilde best graag rennen maar het bleef regenen. Rennen stond niet op het schema, maar voor een triatlon was het leuk geweest. Ik zit er niet lekker in de laatste dagen.
21 augustus – Dan maar even een dagje rust.
maar de spanning blijft hoog. Wanneer komt de examenuitslag. Op welke manier. Niets weten is extreem. Extreem zwaar. Ondraaglijk bijna. Niet voor te stellen. Je niet kunnen voorbereiden op heel blij zijn of even heel ongelukkig. Niet weten wat Vincent over twee weken doet. het sloopt me gewoon. Ik slaap nog prima. Onrustig. Hoge rusthartslag. Garmin snapt er niks van. Gelukkig ben ik heel blij op het werk! Ik zit weer op kantoor.
‘s Avonds even een frisse neus na een hele leuke werkdag. De tijd vloog voorbij. Op het werk. Ik was ook bij de dietiste. Zwaarder geworden, maar niet alleen maar vet! Integendeel zelfs. Zit eindelijk goed. Zenuwachtig voor die stomme examenuitslag. Snaai ik teveel door. Even een frisse neus halen en wandelen met Rob dus en elkaar vertellen van werk. Lekker. Het wordt alweer vroeg donker.
Na het lopen zat er speldenprik in mijn rechterhiel. En dat is foute boel. Het is maar een heel klein pijntje maar een enorme rode vlag 🚩 het doet ook pijn als ik zit. En s nachts. Voordurend een speldje. Alsof er al niet genoeg is om stress van te krijgen. Is dit een beginnende peesplaatontsteking?! Niet van het hardlopen in elk geval!
22 augustus Zwemmen in het zwembad
Ik werk thuis en ik maak me zorgen. Over de examenuitslag natuurlijk. Erge zorgen om linkerhiel. Is de peesplaatontsteking ineens terug? Het begon met een speldeprikje na de wandeling gister, en het is voortdurend voelbaar. Een grote rode vlag 🚩 🚩 ik maak me enorme zorgen. Ik kan naar fysio KvH, maar ze zegt helaas af. De rechterhiel is pijnlijk als er een sok omheen gaat. Het is niet stijf na rust. Zijn het de zorgen die de pijn verergeren? Het kan niet van het hardlopen zijn. Dat doe ik niet meer veel.
‘s Avonds gaan we in het zwembad zwemmen, bij het banenzwemmen, Vincent en ik. Dat was even lekker! Alleen maar bezig met zwemmen. 🏊🏻♀️ 1000m met achtje. Wel lastig in een baan waarin de meesten rustiger zwemmen, maar dat is nou eenmaal zo. Ik was al lang blij dat ik niet buiten in de golven hoefde.
Toen 500m zonder achtje. Best afzien. Elke 100m tellen door 1op4 of 1op3 adem te halen. Blijkbaar werkt dat niet feilloos hihi. 🤭 toen 500m hard met achtje. Lekker! Daarna dacht ik: ik doe 500 nog. Rustig met achtje. Maar ik ging door en dan kom je in de fase dat het moeilijk wordt en training is. Dat je door moet zetten en 3000m vol wil maken. Verre van vanzelf. Maar de armen gaan door. En toen was het met alle mistellingen 3125m ofzo. Dus ik zwom er kalmpjes nog 50 en 25 bij. Voelt wel oke zo. Tempo kan beter, maar dit is het nu eenmaal. Ik laat het klagen over aan de geweldige ES (die ook langzaam buiten zwemt volgens hemzelf duh) en Z die ineens koorts heeft.
23 augustus – Hardlopen 11 keer een blokje van 10 minuten met 40 seconden wandelen er tussen.
Ik zag er tegenop, want mijn hiel doet pijn. Ik heb er zalf op gesmeerd en dat hielp. Toch een splinter of iets? We hoorden dat het cijfer vandaag niet meer komt en ik kan weer even ademhalen. Zo voelt het: alsof je de hele tijd je adem in moet houden. Ik ben dol op duidelijkheid! Ik reed met Vincent naar de Eemhof en met de nieuwe rugzak zou ik terug lopen als hij ging werken. Als het niet ging, kon ik Rob bellen of met het OV terug. Ik ken de weg.
Het stormde windkracht 5. Ik ging in blokjes van 10 minuten lopen. Eerste blokje even inkomen en dan de dijk op. Woei van opzij. Flink vet! Het ging me goed af. 40 seconden wandelen als pauze. Prima. Ik maak elke pauze een foto van mezelf en van het uitzicht voor me.
Geen pijntjes meer. Ik deed rustig aan voor mijn gevoel, maar het tempo ging omhoog in het tweede blokje. Ik genoot namelijk van het lopen en de wind! En de fietsers die ik tegenkwam die we al hadden gezien. Van die mensen die moeten zullen fietsen als dat op hun programma staat, maar ze hadden er wel plezier in.
Ik moest eten in de 40seconden, maar met een foto maken lukte dat niet zo snel. Half gellie maar. Dus ik moet elke pauze eten en niet alleen in de even blokjes. Weer een snel blokje. Dat gaat vanzelf. De kilometers gaan vanzelf. Het begint te regenen. Of het komt van de golven.
Ik eet netjes en ik loop wat ik wil of kan. Per 10 minuten. Ik mag elke blokje opnieuw beginnen. Dat vind ik lastig, elke keer weer opstarten. Maar ik wen er wel aan. Dan komt de brug al in zicht. Ik moet een beetje poepen helaas. Rondom de brug is het qua wind rustiger door de eilanden. De kilometers vallen een beetje weg door de blokjes. 4 Blokjes tot de bruggen 8 kilometer ongeveer.
De zon komt er door en dan zijn de kleuren echt erg mooi. Ik verheug me op windloze stukken! Ik kom in blokje 5 HB tegen op de fiets. Dapper hoor, nu fietsen! Ik maak een foto van ons en een kort praatje.
Ik ga het Cirkelpad op en dan moet ik echt. Ik stop het horloge en ga in de berm zitten. Eet even en dan het cirkelpad weer.
De zon komt er helemaal door en dan is het warm. Ik loop alles verhard. Op de nieuwe schoenen die uitstekend zitten. Dit is een blokje wat snel voorbij gaat.
De stoplichten zitten in de rust en ik stop het horloge weer. Ik steek met de fietsers over. Ik heb even wind mee de Hoge Vaart over. Ik luister muziek en ondertussen heb ik veel blije gedachten en geen pijntjes. Ik ben al goed op weg, denk ik dan. En ik vraag me af wanneer ik de Lange Vaart over ga. Of ik luister naar leuke muziek. Het fietspad langs de Vaart op naar links. Dan heb ik weer wind van opzij, maar ik merk er niks meer van. Dan begint de regen. Een dikke bui! In het bos. Ik kan er wel tegen, vind het niet erg. Er loopt iemand voor me. Heeft die de hele dag gewacht tot het hard ging regenen om te gaan rennen? Ik zie ook wandelaars schuilen en fietsers in vol regenpak.
Ik wandel de bocht om en eet een halve gellie en dan komt de zon weer in het nieuwe blokje. De kleuren zijn prachtig langs het water! Echt heel mooi met de brugjes en de bootjes. Ik loop bewust wat rustiger. Geen haast. Netjes blijven eten. Blokje 8 alweer, ik zit al op 14km. En dan gaan die kilometers toch tellen!
Ik stop nog een keer om de rugzak anders in te delen en water en nieuwe gellies te pakken. De rugzak zit redelijk, maar het is nog even wennen. Door voor een lastig blokje langs de mensen met de hond. Dit bevalt me wel, deze blokjes. Dan blokje 9 op iets meer tempo of niet? Soms doe ik het ook niet expres en gaat het tempo toch omhoog. Het saaie industrieterrein. Ik vind het moeilijk uit te rekenen hoe ver ik ga komen. De training is 2 uur, maar ik moet nog naar huis. Haal ik de halve marathon dan wel en hoe lang moet ik nog uitlopen? Ik zat op 23km volgens de route. Ik krijg het iets zwaarder, maar de 10EM zit er op! Langs de busbaan. In de zon.
Ik wandel iets te lang om te eten en dan wordt het zwaarder. Ik ga echt rustiger aan, maar oversteken moet sneller vanwege een vrachtwagen en dan gaan mijn benen ook weer harder richting de manege. Of heb ik wind mee? In elk geval weer felle zon. Op de AppleWatch tel ik alle tijd en geen pauzes.
Bij de manege wacht ik weer even. Ik begin er doorheen te raken, door de blokjes! De zon schijnt inmiddels fel en de wind is aardig weg, maar ik vind het minder leuk. Op de Trekweg maak ik nog een keer tempo, maar de witte brug op is dat wat weg. Daar zijn nog wel golfjes hoor, in het water! De blokjes zitten er op.
Ik loop twee uur vol en precies 20km. Maar ik wil natuurlijk de HM vol maken. Op de Evenaar heb ik wind mee, maar het is druk en onrustig en daar heb ik dan wat meer moeite mee en ik ga niet meer zo snel. Lukt gewoon niet gek genoeg. Ik zit met de Apple Watch eerder op de 21,1km en doe dat nog altijd binnen 2:15. De pauzes vallen ook wel mee.
Ik maak rustig de 22 kilometer vol tot thuis en moet voor het huis langs nog ietsje verder.
Ik heb dus 22km gelopen en niet echt ergens last van!! Hoe gek is dat? Ik ben blij. Tempo is aardig (6:01), al had ik liever de 6:00 behouden of nog beter: de 5:58. Maar het is goed zo, ook met de pauzes. (6:24). Ik moet even zitten en wat rusten en ga dan lekker in bad! Daar had ik me op verheugd.
De voet is over, geen last van knieën of echt vermoeid. Wel een beetje stijfjes bij opstaan van de bank. Ik eet wel koekjes, maar ik heb geen extreme honger bij het avondeten. Ik ben tevreden, maar niet trots of gerust. Misschien moet ik deze methode, met de blokjes ook maar toepassen op de veertiende. Die kruipt nu al langzaam in mijn hoofd. Maar er zit nog het één en ander tussen… iets met een cijfer, zijn halve triatlon en morgen eerst nog maar weer eens een triatlonnetje.
24 Augustus – Achtste Triatlon Veenendaal
25 augustus – Uitfietsen?! 100 mijl staat er op het programma!
Samen met Vincent eerst wind mee. Veel takjes op de weg. We gingen wat later dan gepland, omdat ik degene was die niet kon opstaan vandaag. Veel wakker van het weer vannacht. We wilden naar Duitsland toe fietsen, maar zelf in de buurt blijven is rustiger en overzichtelijker. De eerste 5km gingen niet zo best, niet zoveel kracht. Toen op de dijk wind mee. Heerlijk! Ik ken de fiets intussen. Tot in Lelystad ging het vanzelf. Toen kapte mijn horloge ermee. Stom ding. De HISWA zorgde voor drempels en omrijden bij Bataviastad. Dan weer hard door.
We deden een spelletje wie-neem-ik-mee-op-vakantie-waarheen-en-waarom. 30km in een uur. Zo is het leuk! Ketelbrug en stopje.
Ik at en dronk niet goed. Jammer. Langs het Ketelmeer ook nog wind mee en spelletje doen. Ketelhaven ben je zo! Veel zon.
Dan naar het onbekendere terrein en langzaam aan begon het werken tegen de wind in. Maar binnen 2 uur 60km is mooi! We gingen lunchen bij BeachAtSea. Leuk hoor, even zitten en niks doen. Lekker ook. Wel wat afkoelen.
Dan weer verder. Door het bos weinig wind tegen, wel takjes. Dijk en ik ging wat voor. De wind viel nog mee. We zagen Annemarie, daar was ik blij om, maar mijn hoofd staat dan niet naar afstappen. De dijken weer op en ik ken dit stuk niet zo goed, dus ik weet niet hoe ver alles is.
De km’s telden al hard op! het raakte bewolkt en regende even zelfs, maar geen grote bui. Ik liet Vincent even voor gaan. Dat scheelt echt veel. Oversteken bij harderwijk en dan zijn we na 90km bij de Biezenbrucht. De zon kwam er al weer door. VIncent gaat naar huis, ik ga alleen door. De wind pal van voren en dan naar Zeewolde was heftig. Ik liet de muziek uit. Ik had veel wind tegen. ik was erg blij met het bos: koel, geen wind, mooi en 100km.
Druk bij het hondenstrandje. Door naar nijkerk. Ik at een gellie die lastig ging. Door naar de Eemhof. Dan op de dijk weer zijwind, net als eergister! Op de fiets vind ik dat erger. De vlagen nodigen niet uit tot liggen. Ik dacht telkens: dadelijk weer een lange stop. Onder de brug door richting Haven was echt een crime. Veel wind en ik dacht elke keer: zal ik kappen…
Maar ik had 160km staan en eigenlijk moet het dan maar. Stoppen in Haven dan? Toch ook niet. Ik dacht: vanaf nu heb ik wind mee. Des te erger dat dat absoluut niet zo was en de wind vol tegen werd zelfs! Superzwaar. Heb je al 130km in de benen, en dan kan je niet harder dan 22km/u. Buffelen. Maar niet afslaan. Niet de gemakkelijke weg naar huis kiezen. Rondje Flevoland is rondje Flevoland. Ik wil op het bankje zitten, maar dat is bezet. Ik zie iemand langs Zand komen fietsen, dus ik kan ook. En dan gaat het echt beter! Wind mee. De dijk op en nog 20km genieten van wind mee. Eindelijk even meer gemak. Ik ga hard.
Nu wil ik de 100 mijl halen! het is nu toch al laat… Ik geniet van de snelheid die nu even lukt. op 150km ben ik rond (145 eigenlijk, 5 aanloopkm’s). Langs de plassen terug. Ik word moe, maar 161 gaan er komen. Kotterbos nog door. Dat is dan trekken en tellen. Tempo neemt wat af. Was 31 bij de lunch (!!) en 28,6 toen het rondje af was. ik ga blij zijn met 28,2. Ik heb wat last van mijn stuitje. Voorzichtig mee zijn. De cadans blijft ook achter vandaag. Dat is mijn vermoeidheid. Ik vervloek mezelf bijna als ik langs de Vaart nog een keer wind tegen neem. En dan naar huis toe. 160+km (want 100 mijl is niet 160, maar wat het wel is weet ik niet meer) want ik wil die medaille! En ik wil op mijn werk kunnen zeggen: ik heb afgelopen weekend 3200m gezwommen, 22 kilometer hardgelopen, een tweede plaats bij de 40+dames gehaald bij een korte triatlon en 100 mijl gefietst.
Als ik afstap voel ik mijn benen en knieën. Ik heb trek in chips, maar ik moet gelijk douchen en dan eten we pannenkoeken. Ik ben vermoeid, dat wel. Maar dit is TRAINING. Tóch verder gaan, toch niks overslaan, veel fysiek werk verrichten. mentaal is de voorbereiding ook begonnen, maar die is moeilijker. Hoe krijg ik mijn hoofd zover dat die er in gelooft?! Ik bewaar de training op mijn fietscomputer, die is compleet. Garmin heeft het in 2 delen gedaan.
Ik heb deze week met alles er op en er aan bijna 18 uur gesport. Zwemmen-fietsen-rennen beslaat “slechts” 15,5 uur. Tja, ik moet er echt voor trainen. Maar ‘weken van 20 uur’ maak ik niet. Ik zie iemand anders die 27 uur heeft getraind! Ik denk dat daar dubbele trainingen bij zitten. De anderen die ik herken, doen ook zulke dingen en tijden als ik doe.