Maandag 26 augustus – Bootcamp – Its the mind…
Ik wandelde naar de bootcamp toe. ik had moeten rennen. Zo een jaar na de Hardman. Wandelen is voor watjes.
Foto is van naderhand. Ook mooi licht.
Dan de bootcamp zelf. Wat een hoop schreeuwers en jankerts en dikkebroeken en dronkelingen en zieligaars bij mekaar. ‘Ik wil compensatie want mijn knieen zijn al 49’ roept ze en ik denk: ‘ze moeten 40kilo overgewicht dragen’. ‘Wat waren we nat van het weekend’ en dan klagen dat ze ziek zijn. In het water zwemmen, daar wordt je nat van, denk ik. ‘Ik moet morgen nog hardlopen’ oh, ga je met me mee; 1 rondje is genoeg. ‘Ik heb een drinkpauze nooooodiihhhhiggg’. Waarom?!?! ‘Dat kan ik echt niet, ik doe wel minder’ je doet het niet voor mij, ik was ook veel liever op de bank blijven candy crushen.
Lieve sneuigaards, vorig jaar ging ik echt over de grens. Echt. In een prachtig park in Killarney. Bij net zo’n zonsondergang. Ik zag het voor me. Het pas langs het water toen het doordrong dat ik niet meer kon. Tijdens de burpees. Toen ik langs de parkeerplaats liep en zei dat het niet meer kon. Bij de slamballs. De tennisvelden en het onverharde pad. Dan stellen minutenlange jumpsquats niks voor. Blik op oneindig. Het maakte me heel emotioneel. De kracht van de gedachte, de mindset: dat is sterk. Daar zit de power. Niet in klagen, opkloppen en ‘lief zijn voor jezelf’. De kracht zit in de herinnering, afleiding, mindset. Wilskracht zit niet in spieren. Doorzettingsvermogen zit niet in pezen. Wat dat betreft was dit een toptraining. Terugkijken, herbeleven. Het hoofd sterker maken.
Zo ver zullen zij nooit gaan. En ik ben (eindelijk) best trots dat ik die grens een keer tegen gekomen ben. Toen ik de chip inleverde. Toen het écht op was. Zo ver komen zij nooit. Dan zijn ze al aan de drank, aan het gillen, opgegeven. Zielig.
27 augustus – Kalm ronddobberen en 30 freakin’ kilometers hardlopen
Ik vond het koud, het water. We kwamen W tegen wiens hele triatlon vanwege een gebroken schouder niet doorgaat. Daar baal ik dan zo van voor hem, dat gaat me echt aan het hart. Vincent ging eerst even testen met zijn nieuwe websuit en ik zwom naar de boeien en naar het steigertje. Ik deed rustig aan vandaag en liet het horloge aan. Gek genoeg niet zo idioot rustig als Garmin blijft aangeven, maar ik zie het ook bij anderen en mijn swolf is juist weer superdupergoed. We zwommen samen naar de boeien en de brug. Vincent ging ook niet zo hard. Toen gingen we naar de andere boei achter de brug. Ik kon prima ademhalen enzo, maar ik zag op tegen de 30km lopen en mijn hart bloedt voor al die mensen die geblesseerd zijn. We gingen naar de brug richting de Floriade en Vincent ging wachten toen ik een rondje deed langs de vuurtoren en onder het andere brugje door. Ik hield wel vaak pauzetjes. Vincent had het wat koel en we zwommen terug. Ik naar de boei aan de andere kant van de brug. Vincent moest zonder brilletje zwemmen. Gek genoeg ging hij daardoor kei-hard? Ik wilde het uur vol zwemmen en ging via de boei en terug naar VIncent en toen nog via het steigertje. netjes een uur gezwommen.
Dan de dertig kilometer lopen. Garmin heeft mijn aantekeningen weggehaald. Pas de tweede helft is bewaard gebleven. Dus ik schrijf het later maar opnieuw uit. Bij Train3Sports heb ik de samenvatting gemaakt: “Het was een zwaar ding. Gelijk na het zwemmen met een banaan, cola en een fruit jellie op gaan lopen. De rondjes van de Challenge. Ik zat binnen 4 km al op een goor toilet. Mijn darmen waren helemaal van de kaart. Ik vind het geslinger op de Floriade en ik vind het knap hoe jullie dat vorig jaar met die hitte hebben gedaan, want ik vond het nu ook heet. Na 7km weer last van mijn darmen. Ik ben daar een tentje in gegaan en was vreselijk aan de diarree. Helemaal leeg gelopen. Ik dronk er wat en vulde bij. Er was geen moment de gedachte om te stoppen. Ik dacht eerder: dit is tenminste wedstrijdsimulatie voor mij. Het moet echt veel slechter gaan wil ik afbreken. Heel veel slechter. Dus ik ging door en met lege darmen ging het weer prima. Niet zo snel, maar dat zit er vandaag niet in. Ik ben met veel trekken, pauzes, water bijvullen en zonder muziek doorgegaan.”
Ik hoest nog steeds een beetje. Ik zie op tegen deze training. Ik spreek met Vincent af dat hij me kan ophalen als dat nodig is. Ik ga twee rondjes van de Challenge lopen en ik daarna naar huis. Dat zijn 28 kilometer. Ik heb me al druk gemaakt over waar de WC’s zijn. Er is er 1 bij het Lumierestrandje en die is smerig. Ik ga toch maar. Het gaat niet al te hard, maar dat boeit me niet vandaag. Het is namelijk heet.
Ik ben in het centrum en daar begin ik al uit te kijken naar een WC. Ik voel enige aandrang. Ik loop tot 3,5 kilometer en daar zit weer een WC net voorbij View. Ik ga gelijk maar. Het is nog vast (too much information ;-)). Mijn plan was om het grootste deel te blijven rennen, maar dat is dus al naar de maan. Het is maar goed dat ik de route heb, want het slingert nogal over de Floriade. Op de brug terug ga ik wandelen om te eten. Dan verder rond slingeren en ik moet verdomme weer! Er is een Dixie, maar die zit dicht. Ik kan hier nergens zitten. Ik zie een restaurantje en ga naar binnen en ik mag naar de WC. Nu is het gewoon dikke diarree. Ik denk dan niet: ik bel Vincent, ik ga naar huis, ik kap er mee. In mijn hoofd komt de gedachte op dat dit wel een hele authentieke wedstrijdtraining is! Ik vul het water bij, laat de WC natuurlijk keurig achter en ik hoef niks te betalen. Ik denk: kijken hoe het verder gaat. En dan loopt het weer prima.
Achter het Weerwater langs in de zon en ik blijf lekker rennen. Ik kan weer gewoon eten. Zie de bouwvakkers langs het nieuwe fietspad en ik kijk niet eens uit naar de volgende WC. Het is gewoon over gegaan. Het tempo gaat er niet van omhoog hoor, dat blijft wat achter. En dan zitten er al 10 kilometer op in 63 minuten. Zonder de pauze. Ik ga weer door langs de wisselzone en over het bruggetje naar de stad. Daar vul ik mijn water bij. Dat is dan wel weer lekker. Het horloge gaat pas laat op pauze, maar ik laat het zo. Ik ga weer verder en loop maar te malen: zal ik nog een derde rondje doen tot de Mac of toch naar huis? Er zijn miljarden gedachten dan. Ik maak een fotootje hier en daar.
En dan de Floriade weer op. Vele herinneringen gaan door mijn hoofd. Het is flink warm, maar daar kan ik mee omgaan. Op de brug ga ik weer wandelen en wat eten. Gek genoeg is de diarree weer over. Ik spreek met mezelf af op 15km gewoon weer even te stoppen.
Door het geslingerd mis ik de 15km blijkbaar. Over het vlonder, het geslinger door. Er is veel informatie om me heen met bordjes. Ik voel weer even wat aandrang, maar nu ligt het aan de plek. En dan zit ik op 17 en heb ik 2 km ‘gemist’ Ik word moe. Er loopt iemand voor me, die gaat vast korter. Mijn tempo neemt af.
Ik loop het rechte pad op en dan ga ik mooi even zitten. Rugzak herindelen, drinken en gewoon even niks. Nu kan het. Ik heb Vincent al laten weten dat ik naar huis zal rennen. Ik doe het graag zelf. Niks afsnijden of inkorten: 30km komen er vandaag. Punt. Ik start weer op en dan de felle zon door.
Blauwe fietspad. De mannen zijn al lang klaar met eten en gaan verder met de stoep. 19km in 2 uur precies. Soms gaat er weer een KM iets makkelijker, maar de afstand begint te tellen. Ik zie een man met Ironman shirt. En dan tap ik weer water bij het Lumierestrand. Het is er stikdruk geworden. het leuke pad met de eendjes en gedag zeggen. Ik stop voor foto’s.
De HM in 2:13…maar dat is zonder pauzes. nog 9. Ga ik via de stad voor water, maar ik heb genoeg, nee dus. Ik zie de route niet meer op het horloge en ga naar het spoorbaanpad. Na 22km. Dus ik haal thuis niet de 30. Het spoorbaanpad is heet en heftig. Er zitten bruggen in en ik raak vermoeid. Nog niet buiten mezelf, maar ik moet wel blijven eten en drinken en dat doe ik ook. Ik laat de tijd wat vieren en zet in op doorgaan. Kilometer voor kilometer doorlopen. op 23km mag ik weer rust van mezelf, maar dan ga ik door. Het is 3 uur bij Parkwijk station. Stomme bruggen, die zijn slopend.
Op 25km wandel ik de brug op en ik eet wat en drink al mijn water op. Verdulleme. Lopen oppakken is even doorzetten, maar dan pak ik het ritme weer op. Kilometers aftellen. tempo boeit niet. Ik haal een meisje op een roze fietsje in. Love it. Ik omzeil het centrum via de Evenaar.
op 27km stop ik nog een keer. Nog 3 kilometer en ik weet werkelijk niet hoe. Nou ja, stap voor stap gewoon rechtdoor. Ik begin nu wel…echt vermoeidheid te voelen. En dan moet ik er straks nog veel meer…. Eerst deze dag. het gaat niet meer zo snel. Ik ga door bij de AH want ik ga 30km volmaken – hoe dan ook. Ik stop nog een keer bij het drinkpunt bij de tennisvelden op de hoek en drink en koel wat.
Ook voor de laatste kilometer! Ik voel mijn voeten en wat spieren, maar niks alarmerends. Ik ga de laatste kilometer in de wijk nog een stukje om, want daar is schaduw. Dat vind ik zoveel gemakkelijker! En dan ben ik voor de deur klaar, zijn de 30km vol en ik ben even af. Zitten, chocomelk drinken en bijkomen. Het tempo overall is 7:14 en dat vind ik wel logisch voor een hele marathon in de triatlon. Ruim 5 uur. Ik doe het er voor. Dit heb ik overleefd. Ik heb geen extreme honger, behalve stijve spieren niks alarmerends pijnlijk en ik heb 4 of 5 gellies op en zeker 2,5 liter water. Ik heb nog wel veel dorst. Ik ben blij met de cadans. En ik voel me een watje omdat ik ‘s avonds niet meer ga fietsen. Even verwerken. Pas later denk ik: die troela’s van gister waren met diarree gestopt. En in de felle zon. Ik denk dat ik niet tegen de cafeïne kon in de cola. Dat is het echt. Mijn gevoelige darmen kunnen dat niet.
28 augustus – Zwemmen bij de TVA
ik had geen zin. Door de hitte wandelen met 2 tassen vanuit het werk. Ik heb fysiek geen last van de lange loop, maar ik ben M O E. Ik slaap slecht & zit erg in over de examenuitslag. Niet over de uitkomst, maar het niet-weten verlamt. En hoe ik dat moet combineren met een monster-training op vrijdag weet ik echt niet.
Eenmaal in het zwembad gaat het wel weer, zoals alles elke keer. Het moet gaan, moet door. Inzwemmen in baan 1/2. Maar ik denk dat ik voorop moet en dat wil ik niet. De dag voor de menstruatie zwem ik niet goed en ik wil rustig aan mijn eigen tempo kunnen doen. Dus ik ga naar baan 3. Achteraan. Ik ken de opdrachten niet, maar het zijn hondertjes met een baan versnellen. Voor mij is alles snel! Met achtje alles. Ik voel wat krampen. Maar net als met alles: het gaat wel en het gaat door.
Ik krijg wat tips van GN over de ademhaling en daar oefen ik op. We doen heel veel korte afstandjes en dat is goed voor mij, want dan halen ze me niet in. Ik doe mijn eigen best gewoon. En dat is meer dan genoeg. Fysiek ben ik niet moe. Ik voel wel krampen, maar die zijn niet ernstig. Daar word ik ook moe van. Alles valt samen. In een 🕳️ Douchen en spullen weer meeslepen.
Maar daarna valt er weer een dekentje. En dan belt mama ook nog. Het is wat veel allemaal. We eten patat.
Bij T3S meld ik: Ik ben moe. Zo ontzettend MOE
Ik heb geen fysieke last van het lopen gister. Miniscule pijntjes, maar niks alarmerends.
Maar moe dus. Slaap slecht. De examenuitslag laat op zich wachten en dat is zo zwaar. Heel veel spanning. Zwemmen na een dag werken op kantoor lijkt dan een Mont Blanc om te beklimmen. Maar als ik moet kiezen tussen voorop in baan 2 of achteraan in baan 3, kies ik voor baan 3. De dag voor de menstruatie kan ik niet goed zwemmen. Maar ik doe enorm mijn best.
Ik zie enorm op tegen de dagen: werken (dat vind ik superleuk, maar het is best veel), de uitslag, naar Duisburg en dan een monstertraining ook nog. Het lijkt niet te passen. En dan bellen mijn schoonmoeder en moeder ook nog dat ze gevallen zijn en ziek zijn.
Wachten op een examenuitslag is killing. Vond ik vorige keer al, maar nu is het echt verschrikkelijk.
#stopmetzeuren
Annemarie antwoord dat ik dan misschien wat moet overslaan. Ja, doei.
Daarna samen even een wandelingetje in de avondzon
even lekker kletsen samen over het werk enzo. Ik vond de kleuren erg mooi. Het werd donker.
29 augustus – Losfietsen
heel veel dingen zijn lastig, maar een examenuitslag die bepalend is voor je kind die je gelukkig wil zien is killing. Simpelweg blocking. Het zit in mijn lijf en dat zit in een kramp. Tel daarbij op dat ik 🩸 en ik stroom leeg (er moet blijkbaar iets uit) en het is een rotdag. In tijden heb ik het niet zo warm en benauwd gehad. Ik voel me eenzaam, reddeloos en hopeloos. Maar de websites van het werk leiden lekker af! Het werk is gewoon leuk. Als ik besluit dat ik mijn monster training uitstel is het wel ietsje beter. Ik heb geen honger. Ik eet wel en drink veel. Ik ga zo toch even fietsen. Treuzel een beetje. Wil niet echt. Maar goed, met een muziekje, hoppa op de tijdritfiets. Ik ga de andere kant maar op, want dat rondje Oostvaardersplassen heb ik wel gehad. Ik ga best goed, beetje boos helpt. Dan kom ik YZ en MZ tegen. Ja, ik wil weten of ze de hele doet! We gaan staan te kletsen en het helpt dat ik mijn frustratie even kan delen met mensen die het echt snappen. Het zijn zulke lieve, lieve mensen. Ik fiets verder en heb een beetje wind tegen, maar ik haal met gemak een man op een racefiets in. Ik ga mijn best niet doen. Mooi op de dijk met de zon en de kleuren
En dan krijg ik wind mee en vlieg ik lekker naar het Kromslootpark!
Ik hou van deze kleurstelling. Te stedelijk naar mijn zin, maar ik doe het met de herinnering van vorig jaar. En ik kan alvast gaan aftellen… maar eerst 2024 afmaken. Door het park gaat ook lekker hard en ik ga door de stad heen. Altijd apart. Inmiddels durf ik helemaal alles met deze fiets. Liggen gaat prima en ik rem niet meer voor alles af. Ik hou wel de zonsondergang in de gaten, maar ik wil ook nog even vliegen over de trekweg en zoveel mogelijk tijd volmaken. Prachtige wolken.
Ik ben net na zonsondergang thuis. Weer geen 28 gemiddeld. Tzalallemaalwel. Het is wat het is. Fysiek ben ik oke. En mijn kind is prima. Maar dat wil ik zo houden!!
30 augustus – Monster(lijke)training met fietsen en hardlopen.
Ik wilde de training uitstellen. Deze dag is gewoon ongeschikt. Dan mocht ik ‘m naar dinsdag schuiven en dan ingekort doen. Dat vind ik dan weer moeilijk. En er was een soort van mogelijkheid op deze vrijdag. Omdat het zulke enorme trainingen zijn, beschrijf ik ze beknopt:
Uitslag kut. Fijn het te weten. Maar het legt wel even een enorme bom. parkeren tot na het weekend. De druk is er af.
Ik moet 75km fietsen en daarna 12 kilometer hardlopen. Ik blijf in de buurt en ga rondjes Oostvaardersplassen rijden en 4,2-rondjes lopen. Daarna moet ik nog 65 km fietsen en 8 kilometer lopen. Maar of dat kan?
Vertrok pas om half 2. Probeer maar de helft te doen in elk geval. De spanning is eraf.
Vincent gaat 1 rondje OVP mee.
Dacht dat er geen wind was, maar op de dijk tegen dus wel wind!
Knardijk wind mee
Best druk
Vincent is bezig met halve triatlon gelukkig. Niet met school.
Toen terug via Trekweg en leuk hard wind mee!
Fijn dat Vincent lacht
7 dixies voor de vieze vissers
Vincent naar huis, ik keer om bij de brug in Almere
Alleen liggend terug door het bos. Kom ik in de bocht 40 oudjes tegen.
Ik ken de fiets nu heel goed. Tijdritfiets en ik zijn dikke vrienden.
Smalle pad genomen.
Elke 20min gel en 12 min drinken. Veel. Maar ik doe het.
Plassen bij het elektrahuisje en de dijk niet op komen
Knardijk wind tegen. Jammer. Maar even buffelen
Geen muziek. Just me. Gedachten onder controle.
Dijk hard wind mee! Heerlijk! 😻 durf ik
Nog extra ommetje en slingerpad valt mee. Kan liggend.
Lange pad wind mee richting jeugdland
73 is genoeg. Ik had 70 goed gevonden.
Mooi gemiddelde!
Dan 12 kilometer hardlopen
rustig omkleden. Schoon maandverbandje in. Loop leeg vandaag. kan er ook nog wel bij joh.
Bidon en gellies neerleggen. Rugzakje voor extra water. Fijne schoenen. Geen muziek
Bedaard gelopen. Behoudend
Prima op 1 tempo
Sleutels rammelden. Na ronde 1 weggelegd en NAAR DE WC voor de grote vaste boodschap. Horloge lekker gestopt.
Rondje 2. Ook kalm aan. Gewoon doorgelopen. Telefoontje de Boer, maar als het ernstig is hoor ik het wel (NB het was lief navragen hoe het ging)
Doorhobbelen
Redelijk warm
Knap hoor, zegt een mevrouw. En ze weet niet eens dat ik gefietst heb!
Mijn rechterkant doet pijn. Mild, lever? Iets in elk geval. Steekt. Van de tikkende telefoon denk ik. Dus die doe ik aan de andere kant. Kost tijd. Pijn blijft hangen.
Korte stop om te eten en drinken na 8km. Ik geef aan hoe laat ik thuis ga zijn: 10 voor 6.
Rondje 3. Kalmer aan. De pijn trekt weg. Ik kan er ook 10km van maken, maar het gaat prima. Volmaken dus! Tempo blijft aardig gelijk. Heerlijk saai en voorspelbaar.
Mooie afstand: 1234m! Vind ik leuk! Het ging niet vanzelf. Maar ik heb nergens last van!!
Ik haal de bak en ben 2 minuten te laat.
We eten pannenkoeken. 🥞 gelijk. Dan kan ik straks nog een keer buiten fietsen!
6:24 gemiddeld incl pauzes. Doe ik het voor
ik eet 4 pannenkoeken met stroop. In een half uurtje tijd. Dan weer opstappen is best lastig. Moet ik best even vragen aan mezelf: echt?! Kleed me weer om in een trisuit. Deze training moest 65km zijn, maar dat ging ik niet halen met het licht. 53 is goed voor groene training. Weer een rondje Oostvaardersplassen met een stuk extra. Ik ga heerlijk hard! Ook tegen de wind in. Blijf liggen in de bochten want er is niemand. De kleuren zijn mooi. Appje van mijn zusje. Irritatie. Morgen of volgende week. Nu is alles sport. Ik heb nu wel muziek op. 🎧 het krappe pad maar. Er is toch niemand!
Ik drink wel, maar eet even niet. Knardijk is lekker rustig. Wel vette wind tegen! Liggen en doordrammen. Mensen met hun hondje willen net opstappen als ik voorbij zoef. Op de dijk is de wind van ZIJ vanaf het markermeer. Das stukken minder. Het licht is wel erg mooi, maar zeker het eerste stuk wervelt elke auto. Ik hou links. Zie op 90km een duister figuur lopen. Op 95km een bak vogelspotters. Daarna gaat het even loeihard achter de dijk. Ook leuk. Het went zelfs. Ik eet wat. Geloof ik. Foto en drinken zeker.
100 in totaal. Hoppakee! En doooorrrrr. Ik rijd 32 volgens het bord. Smiley! Dan gaat het tempo nog steeds lekker door en het is rustig. Zal ik verder rijden? Nee, te link met donker in de stad. Ik pak ‘binnendoor’ de noorderplassen.
Zie S lopen. Verder rustig! Koeienvlaaien ontwijken. Eigenlijk is Almere mooi. Zeker met dit licht. Ik hou er van. Rode brug. Dan echt wind mee op het fietspad langs de vaart. Even doorrijden en dan spoorbaanpad. Ik ga weer net te kort komen. Irritant altijd. Ik ga op de evenaar door en het wordt donkerder zeker met een donkere visor. En onrustig druk met mensen die slecht uitkijken net als ik ga doen. Nog wat eten en op en neer om 52,5 vol te maken. Ik ben op zonsondergang thuis. Hou ik van, dit tijdstip. Het was soms net te koel, maar niet koud. 125 km in totaal en weer een prima tempo. Maar wegens stad wat rustiger en flink afgenomen tot 28,2
En dan nog een keer hardlopen koppelen: de bedoeling was 8 kilometer, maar dat zit er niet meer in simpelweg. Met 6,5 kilometer is de training groen. Rondjes om het park deze keer. Moeizaam. Al na 100m deden mijn bovenbenen pijn. Sleutels in de hand. Anders rammelen ze weer, iets met een ezel en een steen. De lucht is erg mooi. Fotootje en telefoon vasthouden.
Na ronde 1 spullen dumpen in de brievenbus (sleutels en zware pasjes). Tempo is gelijk aan daarstraks. Pijn is weggetrokken. Alles op zwarte compressiekousen vanaf het vorige hardlopen. Heel fijn!!! Ik raak wel moe. Na ronde 1 wat drinken. Stop het horloge ook. Rondje 2. Ik dacht er 5 te moeten, maar met 1.15km per ronde moeten er 6 voor een groene training. Ik zou 8km moeten lopen. Maar dat gaat m dus echt niet worden. Te laat. Moet nog alles inpakken voor Duisburg. Het is nog niet helemaal donker. Weer een stopje.
Maar het is me te vaak na elk rondje, dan start ik niet lekker op. Drinken en wat eten. Heb de buurman van 13 net 2x gezien. Treinmensen waar ik omheen moet. Rondje 3. Het gaat. Maar ik heb minder zin intussen. Leuke muziek. Licht is al lang aan (rondje 1 al). Tempo wordt wat minder. Maar kan me niet schelen. Nog een stopje. Dat vind ik echt lastig weer opstarten. Het wordt nu wel donkerder. Foto van de brug weer. Ik loop pijnloos, maar ook een beetje doelloos. Meneer stopt bij papierbak. Ik slinger best veel om mensen heen. Ik doe 5km in iets van 31 minuten. Mij best. Nog een mijl te gaan. Ik stop niet meer. Bevalt me goed. Tempo gaat nog wat lager. Foto van lampjes en later van donkere brug maken.
Ik maak 6 rondjes en stop op 6,66. Nog een leuk getal. Al met al 19 kilometer. Weer bezweet. Niet extreem, maar wel wat moe. Ik voel me geen watje en best een beetje een bikkel. Maar ik heb me ook niet stukgelopen en gewoon gedaan wat er vandaag kon. Met veel eten en veel rust tussendoor. En net iets minder als had gemoeten volgens het schema. Maar ik voel niks. Geen blaar, geen schuurplek, geen erge honger. En dat lijkt me goed. Inpakken en douchen. Administratie tot laat. Opvallend lage hartslag, maar het voelt zo. In-uit 6:44
31 augustus – Wandelen in Duisburg!
NUL pijntjes of last. Niks. Noppes. Nada. Niet hongerig, niet extra moe, nergens last van. Huh?! Gister slecht nieuws en een monstertraining en ik heb daar geen enkele last van? Hoe kan dat nou?! Ik snap er niks van, maar ben wel een beetje trots! Deze oude vrouw…
Rustig achterin gezeten op weg naar Duisburg. Na het huisje door naar de stad. Het is wat rommelig, want ik ben niet voorbereid. achter/met Vincent mee. Ik vind het wel leuk bij de briefing. Rustig zo zonder de spanning. Wel warm. Ik drink veel. Pijnloos wandelen, hoe me dat lukt weet ik niet. En dan met LM en GM op een terras zitten. Bizar vakantiegevoeletje. Het komt me wat onwerkelijk voor allemaal.
En al met al leg je toch heel wat kilometers af en zet je flink wat stappen. Dat samen met de 40 traptreetjes voel ik wel wat! Ook door de zon.
Augustus is voorbij. Veel getraind. En toch ook weer niet. Meer dan 1000km rennen, zwemmen en fietsen bij elkaar gesprokkeld. Maar ik heb de cijfers niet gecheckt. 955km gefietst, 140 km gerend (slechts), 16,5 kilometer gezwommen. En een week Corona gehad. Met krachttraining en wandelen erbij 68 uur gesport. En een maximum aan stress.