Ironmanblues
In de eerste weken na een Long Distance lijden triatleten ook vaak aan een ziekte die bekend staat als de “post-Ironman blues”. Een dergelijke depressieve stemming heeft waarschijnlijk dezelfde oorzaak als bij overtraining, waarbij de neurotransmitters van de hersenen verstoord zijn en het humeur beïnvloeden. Verondersteld wordt dat dit een manier is van je hersenen om je te ontmoedigen jezelf nog een keer zo ver uit te putten – en in dit geval, je volgende Long Distance te doen.
https://3athlon.nl/wat-krijgt-je-lichaam-tijdens-een-long-distance-te-verduren/
(overigens ben ik blijkbaar 1 van de weinigen die daar last van heeft,
gezien het aantal mensen wat zich alweer inschrijft
voor de volgende hele triatlons of andere wedstrijden)
Zondag 15 September. Ik dacht vanmorgen: goh, het is toch de 15de geworden. Ik slaap nog slechter dan de afgelopen week! Er zijn teveel indrukken die blijven hangen, teveel spieren die pijn kunnen doen, ik moet plassen en daar zit nog steeds bloed bij. Ik heb geen honger, of slechts een klein beetje, maar ik heb knallende koppijn als ik om 7 uur voor de tiende keer onrustig wakker word. Ik loop lastig naar de WC voor een paracetamol, maar slapen kan ik niet meer. Er zijn natuurlijk heel veel mensen die een topprestatie geleverd hebben en dat wel meteen aan de grote klok moeten hangen op social media. Ikke nog niet hoor. Het enige wat ik deel is die stress voor de wedstrijd. Niemand minder dan ES reageert weer. Grappig genoeg zijn de mannen trotser dan ik op mezelf ben. Zoals altijd. Het moet even indalen.
Wat mij echt wat doet, is een reactie van een collega in het algemene Social Schools kanaal. Die collega doet ook triatlons (maar nooit een hele) en vindt mij van grote klasse. Ongekend. Collega JM plaatst zijn foto’s en filmpje en vraagt me hoe het gaat. MvdB informeert ook al op tijd. Ik wil eten, maar heb pas rond 10 uur ofzo kracht om op te staan. En dan heb ik na een paar happen alweer genoeg. Ik ben stijf en ik wil fietsen met Rob. Vincent is naar het werk vandaag. Alles voelt wankel en raar. De foto’s zijn alles van buiten, maar zoals ik het hier heb opgeschreven is het van binnenuit, wat ik heb gezien en gevoeld.
Rob maakt zijn fiets in orde en eigenlijk wilde ik naar de schommel, maar dat is midden in de stad en dat kan mijn hoofd niet. Dus we gaan naar de Praambult en terug over de Ibisweg, zoals we elk jaar doen. Rob heeft een e-bike, maar de E voegt niks toe. Die trapt net zo hard als ik. Of harder.
Ik kan nog wel prima fietsen. Niet hard of de berg op, maar mijn benen fietsen liever dan dat ze stilzitten. Ik voel de pijntjes wegtrekken en ik geniet van dit tochtje. Ik zou het geweldig vinden als we vaker samen gaan fietsen, dat Rob kan meekijken. Er bleken toch wel Dixies voor de vissers te staan, maar niet meer zoveel! Op de Ibisweg zijn de borden al weggehaald en de post is opgeruimd. De 3 afvalcontainers vol bidons staan er nog. We hebben wind tegen en voor Rob is dat teveel. Hij heeft het zwaarder dan ik. Dat is zo gek voor mij, maar hij fietst bijna nooit en heeft ook geen hulp nu. Ik vind het niet erg dat we langzaam gaan, maar ik vind het rot voor hem. Ik heb de kracht prima, maar een bidon pakken is wel wankel. We gaan de brug over naar de Trekweg. Naar beneden is leuker. Trekweg nog en dat is de kortste weg naar huis. We komen de heren aan het hardlopen tegen, waaronder Manuel. Na 20km zijn we weer thuis. Voor mij een eitje en ik voel me stukken beter, maar Rob wil alleen maar op de bank liggen.
Ik heb er wat eetlust door gekregen. De pindakoekjes die mijn superlieve collega voor mij heeft gemaakt, komen nu van pas! Ik ruim op, bel met mams, hoor niks van mijn zus, app wat rond met een boel mensen en ga douchen. De schade: ik ben moe. Ik ben onrustig in mijn hoofd. Ik heb de zon in mijn gezicht. Ik heb een verstoorde eetlust. Ik heb 1 schuurplek in mijn nek. En Dat Is Het. Nauwelijks meer pijn in de spieren, geen moeite met trappen, armen geen last meer van, geen pijnlijke voeten, ik kan gewoon wandelen. We maken de dag af met een hamburger bij de snackbar. En ik schrijf dit af. Dat geeft rust. Nu ligt het vast. Is het verwerkt. Nog een nachtje goed slapen en ik kan weer trainen hoor, haha 😉
16 September – alles moet weer op orde komen, wandelen dan maar!
Ik slaap beter, maar ik ben nog niet uitgerust. Mijn spieren zijn weer zo goed als gewoon, alleen mijn rechterbovenbeen, daar zit een knoop in. Ik had mijn werkdag gewisseld met vrijdag, maar ik maak er een vrije dag van. Ik ben teleurgesteld dat ik van een aantal mensen niks of wat weinig hoor, maar mijn collega’s vormen het tegenwicht: zelfs van mijn collega’s in India krijg ik het supercompliment dat ik een Superhuman ben en mijn manager stuurt een appje. Ik sta op, eet weer wat en ik wil het verslag afmaken en mijn telefoon opruimen. Ik ben vandaag nog net zo moe. Het is maar goed dat ik niet werk! Ik heb grote problemen met mijn telefoon en het geheugen en besluit mezelf van mijn spaargeld een nieuwe kado te doen. Als we die ‘s middags in de stad gaan ophalen, blijkt hoe vermoeid ik nog ben: ik loop trager dan anders en ik kan alles maar moeilijk bevatten en verwerken. Ik haal nieuwe visolietabletten terwijl er nog een doosje is. Ik snap dingen iets minder allemaal en heb het minder op een rijtje. Ik heb erg veel moeite met verwerken vandaag. Soms lijkt het opeens veel erger dan gister en allemaal ook veel moeilijker en dan ben ik opeens kapot moe. Maar de telefoon inrichten lukt en dan heb ik ook weer een normale stoelgang. Ik schrijf maar een stuk op Instagram zonder dat ik rep over tijden of een PR.
Er staat eindelijk een keer wat een enorme doorzetter ik ben. Ik werk mijn verslag bij en ben heerlijk bezig met de telefoon. In de loop van de middag komt mijn stoelgang weer op gang en dan voel ik mij al beter. Daarna komt ook de eetlust weer normaal terug. Het daalt nog niet in dat ik iets geweldigs heb gedaan, want in mijn beleving kan iedereen twee dagen na de hele triatlon toch weer denken aan de volgende en gaan hardlopen? Rob verzekert me dat het niet zo is. Gister waren er een paar meiden (met enig overgewicht) die uit het niks, zonder noemenswaardige training, 22 km getraild hebben. Ja, ze gingen langzamer dan ik, maar daar tegenover bestonden hun traininkjes de bootcamp en de wandelingen met de hond. Ik denk dat zij vandaag veel meer last van hun lijf hadden dan ik gister had! Dat is wat ik getraind heb: fysieke mega-kracht. En dat op mijn vijftigste. Ubergezond zijn: het is raar voor 2024 en bij de Weight Watchers al helemaal onbegrijpelijk: hoeveel beweegpunten ik krijg en hoe weinig reacties.
We zijn ‘s avonds even gaan wandelen en ik merk dat een beetje beweging beter is voor mij dan rust (al zou even goed slapen wel helpen). We proberen de Garmin punten te doorgronden. Ik ben door een marathon (8 punten gescoord), 100 mijl fietsen (ook 8 punten), 15km lopen (4 punten) en 5km (1 punt) lopen en het hele stappendoel te halen in Level 7 gekomen na 1260 punten.
Geen idee waar het vandaan komt! Het wordt donker, maar het is niet koud. Even lekker de benen strekken samen bij de volle (super)maan!
17 September – Wandelen naar de pedicure
Het is vreselijk vandaag. Het is volkomen duidelijk dat iedereen -werkelijk iedereen- met zichzelf bezig is. En dan kan je investeren wat je wil in kaartjes sturen en belangstelling tonen, maar niemand die iets terugvraagt. 1 of 2 mensen. Als ik begin met vragen hoe het hun gaat. Iedereen kan natuurlijk alweer alles, want het zijn triatleten en die staan maar heel kort onder de goden, maar zelf uittellen hoeveel vrouwen er meedoen, is een te grote opgave. 14% van de finishers op de hele, 1 op de 5 bij de halve.
Maar ja, ik voel mij totaal niet goed genoeg. Veel te langzaam voor iedereen die met gemak sub 12s doet. Gelukkig is de blog af! Ik kan morgen weer verder. Ik krijg de indruk dat ik maar niet meer moet zeuren. En moet het er maar niet meer over hebben. Ik heb een triatlon gedaan en nu moet ik weer gewoon werken en mijn huis schoonmaken en normaal doen. Fysiek is het helemaal prima. Geen vuiltje meer aan de lucht: ik eet en snoep weer, ik heb nergens pijn, maar mijn hoofd is in mineur. En het ene moment wéét ik dat ik een topprestatie heb geleverd, maar binnen 5 minuten kan het omslaan naar regelrechte zelfmoordneigingen. Ik slaap dan ook superslecht en ontzettend onrustig en dat helpt absoluut niet mee. En dat ik niet kan hardlopen omdat het slecht is voor me helpt ook al helemaal niet mee.
Savonds nog een keer gewandeld om mijn medaille te showen bij de bootcamp en een kilometer gerend ook. Dat kunnen mijn benen. Mijn knie dacht wel even wtf, maar legde zich erbij neer en het was goed voor het hoofd. Ook te realiseren dat daar vier bootcampers staan die verbijsterd zijn over de afstanden. Vincent liep mee en dan lopen we terug en ineens flippert het weer naar down-gevoel en dom en lastig. Gelukkig informeert KH uit zichzelf hoe het gaat en leest mvdb met plezier mijn blog. KH heeft met haar coachees al weer gesproken! Ik vond het moeilijk om een reactie te vragen bij de trainster en dat zij dan zegt dat ik echt wel trots moet zijn — way too Late. Het zit er nog niet in.
18 September – een wandeling met de collega’s en lekker veel werken!
Lekker gewerkt, tegen de verwachting in! Goeie afleiding. Er gebeurt ook veel en ik kan het best volgen en opvolgen. Ik was bang dat ik nog te verdwaasd zou zijn, maar dat valt mee. Het is ongelooflijk dat mensen zich niet kunnen voorstellen dat je op 1 dag zoveel kunt sporten. Blijkbaar hebben ze dan ook geen last gehad van mijn trainingen. We gaan al vroeg wandelen. De brandoefening vermijden! Zodat we niet 19 verdiepingen met de trap af hoeven. Even kijken met de collega’s en uitleggen op de Esplanade, waar alles behalve het trapje alweer is opgeruimd. Snap de prestatie nu een klein beetje. Ietsje beter geslapen. Niet meer zo van slag. Wel vreterig. Gewicht 69,2 thuis, 68,9 bij dietiste. Ik ben wel degelijk afgevallen, maar het lijkt nu vocht te zijn en geen vet. Sommige mensen maar laten appen. Veels te laat. Die gaan me nu vragen hoe mijn zomer was. Ik kan niet teleurgestelder zijn. Ik maak een post over de tijd en hoeveel PR’s ik heb gehaald. Op Instagram laat ik niemand reageren, maar op Facebook lukt dat niet. Dus krijg ik (veel) onnodige reacties dat mijn feitelijk opgeschreven verhaal zo mooi is. Dit zijn FEITEN mensen, tijden: dit is voor mij totaal niet wat die triatlon was. Ik heb ‘m beleefd, gevoeld, genoten en overwonnen. Kan mij het schelen dat ik een uur sneller was. Blijkbaar is dat toch echt het enige wat telt.
19 September – IronmanBlues – To The Max
Ik slaap niet. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk ook helemaal niks kan en de afgelopen maanden ook niks heb meegekregen van het leven. Het is nodig om dat elk uur even opnieuw te overpeinzen blijkbaar en ondertussen is het koud, zweet ik het dekentje weg, krampen mijn spieren en moet ik uiteraard een keer of wat op om te plassen. Ik ben misselijk en vooral heel erg ongelukkig. Klaar met triatlon. Ik doe het gewoon niet meer. Piano spelen, lezen, het huis blinkend schoon houden: er klinkt niks mis mee. Dat moeten vrouwen van 50 doen. Alleen als je heel goed bent, moet je gaan sporten.
Zo’n slechte nacht -alweer- wreekt zich. Ik ben overbelast volgens Garmin, de HRV is roder dan rood en ik wil gewoon niet meer. Het is toch niet erg als ik vandaag ophou? Maar dan moet wel eerst de website van de PIT (een organisatie) af. En ik moet vanmiddag mijn verontschuldigingen overbrengen aan de klant die te lang heeft moeten wachten. Ik heb geen zin om met iemand te communiceren op whatsapp. 1 Iemand heeft wat steun nodig, maar de rest wil ik niet eens ergens over hebben.
Kortom: ik voel me heel erg depressief, down en ongelukkig. Ik voel me vies en stom. Ik eet slecht en voornamelijk koekjes. Compenseer met salade. Die niet echt lekker valt.
Het bestaat echt: Ironmanblues. Mijn hersenen beschermen mij om zo’n uitputtingsslag nogmaals aan te gaan. Maar waarom heb ik het dan meteen zo fataal en hopeloos? En ook dat zie je niet aan de buitenkant en zul je ook niet horen. Thuis kondig ik aan de fiets te gaan verkopen. Ik meen het.
Ik kom nergens toe en doe alleen de dingen die ik moet doen. Ik registreer, maar dan wel alles wat mijn collega tussen de regels door zegt ook. En ik zie overal tegenop. Vooral een heel lang weekend.
Mijn hoofd zegt zoals altijd: “fietsen, naar buiten, nu kan het. Ga een half uurtje lopen, je knapt er van op! De anderen kunnen het ook, doen allemaal alweer mee en trekken zoveel mogelijk aandacht. Je moet de half uur per dag-streak toch volhouden!” Maar ik doe niks. Ik sport niet, op en neer naar de AH is genoeg. Soms is de dag overleven net precies wat binnen de mogelijkheden ligt.
‘s Avonds wordt het ietsje beter, maar ik laat de fiets lekker staan en de hardloopschoenen wachten ook maar. Misschien gewoon tot nooit meer. Ik vind dat een prima idee!
Ik spoel de “gevangenisnummers” van de tattoo af en lees een boek.
20 September – laten we het ouwe karkas weer opstarten…
Ik slaap zomaar 5 uur achter elkaar! Daarna een uurtje niet, maar het voelt wel beter. De rusthartslag komt ook weer op orde. Niet dat ik trots raak ofzo, of tevreden of dat ik mezelf geweldig vind; dat zou wel heel wonderlijk zijn. Ik ga eerst de woonkamer schoonmaken. Dat hoort zo. Huishouden en schoonmaken: dat wordt gewaardeerd. Dan heb je je leven tenminste op orde. Toen hardlopen. Ging aardig. Begin even wennen, een km of 2/3. De eerste kilometer zeker weer zoeken naar een soort ritme en in de tweede kilometer zit het viaduct en dat omhoog lopen is echt zwaar voor mijn benen. Dan voelt het als lood. Het waaide best hard en het is warm. Hartslag wat aan de hoge kant. Ik genoot wel van het rondje Oostvaardersplassen. De kleuren zijn mooi. De stilte prettig.
Toen moest ik weer. Ik dacht eerst op 3km te gaan in het bos, maar ik liep door tot het centrum, waar de WCs wel open waren, maar afgesloten van water. Ik zag de ene WC die vol lag en ging snel naar de andere, maar die kon ik dus ook niet doortrekken. Supergoor. Gemeld in het centrum, vond het vervelend en vies. Ik liep naar het bankje en zat daar even.
Ik loop gewoon lekker door na 5km en geniet daarna in het bos echt. Kilometer 6 en 7 gaan zelfs op een aardig tempo! Dan loopt het weer soepel.
Stik d’r allemaal in. Ik heb van mijn benen geen last, ik hoor de vogels en de krekels en ruik de herfst. Ik zie de kikkers en hou dit gemakkelijk vol. Na 8km hou ik bewust wat in, maar ik maak de 10km vol. Misschien stop ik voorlopig niet met hardlopen. In het bos. Misschien. Waarschijnlijk.
Na het eten en het stofzuigen van de bank gaan we fietsen, Vincent en ik. Hij moest een uur fietsen en ik wil nog naar de schommel. Vandaag lukt het me eindelijk de meest prikkelloze route samen te stellen. De tijdritfiets staat nog klaar. Mijn knieën hebben wel enig protest. In de stad zit er stukken minder tempo in, veel onrustiger en veel bochten. Accepteren maar. We kunnen niet zo vaak naast elkaar fietsen, want het is overal druk. Ook op mijn prikkelloze route achter het kasteel langs.
We rijden de Floriade op en daar is de schommel hoor.
Heerlijk om daar te zitten, te drinken en met veel gekraak te schommelen. Dan laat ik Vincent al fietsend de route zien. Heel raar om langs het trapje te fietsen op de tijdritfiets en over de vlonders. Ik vertel hem waar de post stond, waar ik wandelde (vaak!), het slingerpad lijkt op de fiets nog langer. En dan weer terug over het mega-irritante pad komt e fietsen met veel te veel kuiltjes. Ik heb nog niet gezien waar de popjes van gemaakt zijn. Daar stond de man met de bel, hier stond de post en nu… kunnen we niet meer achter het Weerwater langs, want het pad is blijkbaar afgesloten. We rijden terug en langs de snelweg. Dan daar maar richting de stad, maar ook dat kan niet. Daarom is het dus zo druk achter het kasteel langs! Ik word moe. Mijn benen zijn moe en voelen zwaar en ik vind het lastig een route te bedenken, maar we weten ineens dat we toch terug kunnen! Vincent wil over het Spoorbaanpad. We fietsen dus langs de wisselzone, die nu alleen nog een herinnering is. En dan binnendoor naar station Parkwijk. Ik voel dat het lastiger wordt om de concentratie vast te houden. En het tempo ook. Maar vooral die concentratie is lastig, want er zijn veel fietsers en in inhouden en inhalen en inschatten. De bruggen worden volgende week afgesloten. We gaan over de Evenaar. Het tempo is er echt wel uit, maar het maakt niet uit. Achteraf wel, want iedereen fietst natuurlijk alweer kei-hard en ik haal net 23 kilometer per uur. We maken 30 kilometer vol. Kan ik eindelijk in de douche. En de kattenbakken doen. En na het eten ga ik lekker even zitten en Candy Crushen. Daarna doe ik de bovenverdieping ook nog. Ik voel me wel een stukje beter. Ik pak de draad vast wel weer op. Hou de fiets nog even. Communiceer weer een beetje, maar ik reageer niet op alle goedbedoelde adviezen en wat ik zou moeten doen of voelen. Het is er gewoon niet. Ik heb hard gewerkt, getraind en geleefd om een hele triatlon te kunnen doen en nu heb ik het gedaan en ziet iedereen een soort van geweldig eindresultaat. Behalve hier thuis, blijken zelfs de mensen die wel gezien hebben dat ik veel heb gedaan en gelaten dat als ‘doodnormaal’ te beschouwen. Alle andere 425 atleten die sneller waren, knallen weer lekker verder op hun extreme tempo’s die nauwelijks afwijken van het wedstrijdtempo en zullen dit weekend wel weer meedoen aan de Dam tot Damloop of moeiteloos zelf 15 kilometer op 5 minuten per kilometer lopen, maar ik klungel en ploeter gewoon een beetje op mijn eigen kunne verder. Dat is nou eenmaal geen top, geen heldendaad, weinig prestatie. Dan moet ik naar de Dixie, stop ik bij de schommel en ga ik voorzichtig de stad door. In de hoop dat ik nog een nachtje goed kan slapen!
21 September – Zwemmen bij de TVA
In baan 2 achter knul en een man die in baan 4 hoort. Voor S en D, die wel in baan 2 horen.
Alles met achtje en een nieuwe bril, die niet zo goed zit als in het buitenwater blijkbaar. Mijn eigen ding doen:
300 inzwemmen
4×50 waarvan 12,5snel 1/2/3/4 stukje
4×100 eerste, tweede, derde, vierde baan snel
4×150 1e, laatste, 1e, laatste baan snel
4×200: elke keer 50 snel verleggen ik deed 2x en maakte 2000vol
Lijf werd moe, hoofd werd weer gevoed door allemaal geweldige andere triatleten die opscheppen en kakelen. Ik zwom wel snel, onder de 2 minuten.
22 September – Fietsen nu het nog kan met dit weer.
Het hele huis is brandschoon, alle was gedaan en vanmiddag een verjaardagsverplichting. Ik heb gekozen om nu het nog lekker weer is te gaan fietsen in plaats van strijken. Lekker genoten. Koetjes, over de afgesloten Vogelweg rijden, muziekje op. Lekker een beetje buiten zijn. En van de omgeving genieten en de lege zondagochtend.
Dat is wel echt genieten! Lekker foto’s maken enzo. En een beetje tempo met wind mee (maar zeker niks om over op te scheppen).
Ik mis niks aan de Dam tot Dam loop. Ik zou prima 16km kunnen hardlopen, maar de drukte er omheen….. ik denk dat ik daar afgevoerd door had moeten worden.
Nee, ik vreet teveel op de verjaardag en voel me -zoals tegenwoordig vaak- te gezond voor deze tijd.
Ik hoorde dat ‘anderen’ (lees: KD bijv) bereveel energie overhouden nu ze nog maar 6 uurtjes hoeven te trainen. Terwijl ik op strava slechts 4 uur tel: een paar keer eerder stoppen met zwemmen en 1 keer een stukje lopen. Ik doe meer! Misschien niet in de tuin en met koken, maar schoonmaken en alles op orde brengen.
Annemarie reageert eindelijk wat begripvol door te erkennen dat ik een heel seizoen scherp ben geweest op fysiek en mentaal gebied, dus dat de rust nu moet en mag. Beetje net te laat, maar het helpt wel ietwat.
Ik slaap nog steeds slecht, hooguit 3 uur achter elkaar. Ik leg me er bij neer dat ik over de hele triatlon niet meer trots of blij ga worden, maar dat het voelt aan als het laatste vinkje ✅ van de reeks. Als het resultaat van alle trainingen, niks meer dan dat. Iedereen die zoveel traint als ik, zou het kunnen, zo voelt het nou eenmaal.
Het enige wat ik bijzonder vind is dat er relatief erg weinig vrouwen de hele triatlon in Almere hebben volbracht. EK en open series samen maar 80. Van de ruim 650 deelnemers. (Merendeel wel sneller hoor dan ik)
‘s Avonds tel ik het strijken mooi eens even mee als krachttraining met de opmerking: Het hele weekend gebruikt voor het huishouden: op vrijdag de woonkamer schoongemaakt, de keuken, opruimen, de bank zuigen, alle toiletten en de kattenbakken. Ook de slaapkamer en de eerste verdieping gedaan. Badkamer wat sneller, maar alle trappen wel goed gedaan. Ook het onkruid uit de tuin gehaald. Deze keer tussendoor wat gesport: gerend, gezwommen en gefietst. En 2x een sociaal bezoek: een leuke zaterdagavond en een zondagmiddag-verjaardagfeest. En zaterdag alles gewassen: al het beddengoed, de wasmand leeg. Vandaag pas gestreken. Dus zo doen mensen dat die geen slopend sportprogramma hebben. 1 weekend oke, maar ik vind het niet echt boeiend om volgend weekend weer te gaan schrobben. Al trekt sporten me ook nog niet echt aan.
23 September – Een stukje wandelen met de collega, meer zit er niet in.
Een wandeling met JM door een rustig centrum. Werk: dat kan ik bevatten. En toen in de trein aan laten staan, het wandelen. Toch een half uurtje willen halen. Een brokje ambitie blijft er hangen, maar 95% is onbereikbaar ver weg.
Op het werk hartstikke goed en blij. S avonds echter valt alles stil en om. Fase verder: ik wil niet meer sporten. Helemaal niet. Wel bewegen en buiten zijn, en leuke dingen zien en zo, maar ik kan het lijf niet meer aanzetten. Het hoofd wint. Maar trots, blij, tevreden: dat komt nog niet in het hoofd voor. Ik ben blij dat mensen de blog goed vinden. Maar het lijkt alsof dat in de verkeerde taal wordt gezegd. Een soort echo. Het duurt wel lang. De sport-depressie. De ironmanblues. En ik ben M O E. Niet te bevatten moe. Heb veel slaap nodig, maar dat blijft moeizaam. Vaak wakker, onrustig.