30 September – Wandelen met de collega’s, bootcamp in de regen en nog zo wat.
Vanaf deze week werk ik vier dagen. Dit is de de laatste dat van Kel en daarom komen de collega’s die er zijn nog samen op kantoor. Met vakanties, cursussen en anti-OV-ers zijn we met zijn drietjes voor de lunchwandeling. Konden we samen klagen over onze teamlead. Ik maak me hele grote zorgen. En dat terwijl ik net begin met Social schools en de tickets en telefoon. Het voelt wel weer een beetje als bij Metafoor, dat ik nog niet genoeg weet, maar dit is veeeeeeeeel leuker en makkelijker. Ik wandelde door een Almere wat ik helemaal niet kende! Er vielen een paar druppels. Later in de middag was ik er kapot van dat de Indiase collega’s weg moeten, ons ontwikkelteam. Het hart eruit gesneden. Enorme zorgen.
J en J zijn van goud, zulke betrokken schatten en fijne collega’s. Ook al heeft J cursus, hij helpt even mee. En Je met zijn vriendelijke geduld en begrip legt het graag uit. Ik ga Kels gegein missen. Maar het is niet anders.
‘s Avonds jog ik naar de bootcamp toe. Het is een stukje van niks, nog geen mijl, maar ik zie mensen hun wandelingen met hond ook posten, terwijl die nog korter zijn. Dit is extra dapper; door de regen namelijk. Bang voor kou. Echt rustig joggen. Linkerknie beetje pijnlijk. Kuit stijf. Hele linkerbeen ligt dwars. En dan de bootcamp. In het donker intussen. Fuckdefriemel, wat een weer, wat een geklaag, wat een oefeningen! Dat weer is een feit; zeiknat, maar niet eens echt koud. Dat geklaag komt van M die gister al 5km liep en ojee nu last van d’r poten heeft. En die oefeningen verzinnen; laat dat maar aan D over! De ene squat jump na de andere lunches en maar op spanning houden. Ik kreeg niet alles even goed voor elkaar met dat mokkige linkerbeen, maar het ging er wel een beetje uit. Ik deed zoveel mogelijk mee, maar kreeg wel steeds minder zin. Ik kan niet touwtje springen. Beat It van Micheal Jackson vol squatten vond ik makkelijker dan touwtje springen. Tegen de verzuring aan, soms net iets erin. Ach, niks in vergelijking met wat dat lijf te verduren heeft gehad. We waren met zijn zessen. En soms denk ik: ik liep gister maar 15km, door het bos. Maar goed: dit had ze op het schema gezet en dat dacht ik toen ik me afmeldde en daarna weer aanmeldde. Ik zat op de bank te candycrushen en dacht: Ik Ben Geen Watje. Ik was er met 30 graden + en nu ook in het natte donker. En dan warm blijven en naar huis joggen. Niet teveel afkoelen, dat is slecht. Maar dit was best zwaar. Zo snel mogelijk naar de warme douche. Soms is een kilometer lang hoor! En dan te bedenken dat ik nog veel sneller ga dan M op haar snelst. Maar goed: zij doet het!!! En ik heb daarna ook koekjes gegeten (een paar) en een stukje chocolade gepakt.
1 oktober – een stuk wandelen met Vincent
Even niet helemaal lekker: mijn linkerbeen is stijf, over het algeheel pijnlijk en ook de knie doet zeer. Het zou even losgemaakt moeten worden, maar mijn eigen fysio is pas over 2 weken beschikbaar helaas. Een goede massage zou ook helpen, maar ook die heb ik effe niet bij de hand. Daarbij zitten de werkdagen overvol. Leuk, de tijd vliegt, maar vermoeiend. Mijn hoofd maakt overuren bij de social schools puzzeltjes. 🧩 Er zijn ook (fikse) werkzorgen, dus ik slaap niet best en onrustig.
Daarbij is het weer stom en donker en dat is ook wennen. Niet erg, maar omschakelen. Het is opeens helemaal niet moeilijk om niks te doen, maar wel eventjes een frisse neus te halen in de regen. Dan is mijn been minder pijnlijk.
Vincent wandelde mee. We werden nat ja. Het ging niet snel, nee. Het been doet niet meer of minder pijn. En ik heb geen schema. Ik mis de leidraad, maar niet de verplichting. En verder kan ik niet goed bedenken hoe en wat ik nog wil dit jaar. Wat dat ding met het handje is, geen idee. High five? ik ben wel een dikke kilo afgevallen, maar vandaag met slecht slapen en thuis werken en zo, heb ik teveel gesnoept.
2 oktober – hardlopen in het donker met Vincent
Ik vind het heerlijk om in het donker te lopen! Al die geluiden. Kleine stapjes. Nieuwe zintuigen gebruiken. Luisteren. Veel stapjes. Weinig kleuren. En dan de lichte plekken.
Ik vond het wat magisch. Vincent vond het eng. De burlende herten heel in de verte. Geritsel in het gras. Dus hij kwekt veel. De route is bekend. We stoppen even bij het oude vossenhol. Ik film voor het geluid van de herten in de verte.
Ik moet eigenlijk al een beetje. Irritant. Dan op het pad naar de berg de lichtjes uit en luisteren. Voetstappen die harder lijken. Een uil? We gaan de berg op en door naar het bankje. Opeens moet ik heel nodig. 💩 de witte zakdoekjes vallen op. We zitten op het bankje. Ik in korte broek, maar het is niet koud. Mooie foto’s over het water.
De ganzen vliegen weg. Voor mijn stank waarschijnlijk 😇🤪 we lachen erom, maar ik voel me ook stom. Dan de brug op. Het ritselt hard in de boom. Vincent knijpt mijn hand fijn, we wandelen. Een vogel denk ik. We zien niks. ‘Ik zou een drie-tien nu wel halen’ fluistert Vincent. Ik haal niks snelheid meer en we joggen naar boven. Het blijft onder de 7 en daar is alles mee gezegd . Hij pakt de kwebbel weer op. In onze straat, na bijna 7km trekt het in mijn linkerbeen. Erg pijnlijk. Heel stijf. Het hele been. 🦵🏼 de kuit strak, de knie zeer 😖 aan de binnenkant en heel lastig te bewegen. K U T. Vannacht heb ik de diepe bilspier gemasseerd tot ie ontspannen was en toen was het weg, had ik geen pijn meer, maar nu is het drie keer zo hard terug. Ik probeer het nog met joggen, maar ik stop de tijd. Mijn linkerbeen is even uit. Het lijkt wel een stuk metaal! Maar dan zonder dat ik er kracht op kan zetten. Van de weeromstuit doet de rechterpeesplaat een beetje mee, maar dat is peanuts. Ik kan er geen kracht op zetten, op links. Ik denk dat het weer die bilspier is. Ik lig nu ik dit typ in bed in een enorme walm van zalf-lucht die mijn been verhit en de katten op afstand houdt. Hopelijk gaat het over, maar de timing is misschien niet eens zo slecht.
3 oktober – Maar niet meer kunnen lopen is wel slecht!
Het moet toch blijkbaar… Me gedragen als de oude vrouw die ik ben… laat allemaal maar zitten met die ultra of dat hardlopen: Ik kan niet meer lopen, mijn linkerbeen is krachteloos. Gister na 7km schoot het erin. Opeens. Volledig wegvallen van de kracht. Het wordt niet minder in de nacht. Ik kan de trap niet op of af, het zit in mijn knie, mijn kuit is stijf en mijn enkel doet zeer en ook mijn bovenbeen voelt als beton. Ik kan bij de fysio terecht tussen de énorme hoeveelheid werk en vergaderingen door. Ik geef de pijn een 9 (ík strompel dus alleen maar) Het is niet mijn bilspier die vastzit, maar mijn knie is overbelast. Aan de binnenkant. Er zit vocht in en het is warm. Ik geloof het niet. Dit is wat ik in juli 2023 ook had. Dit zit veel dieper dan een peesje in de knie. 2 weken niet hardlopen, geen krachttraining, rust. Ik mag geen schoolslag zwemmen en alleen maar flipperen lijkt de fysio moeilijk (???) bij fietsen moet het zadel hoger. Dit gaat 9 weken (NEGEN) duren. Over een week terug en ik krijg simpele oefeningen mee. Over twee weken gaat ze mee een opbouwschema voor het hardlopen maken. (!!!!) Volgende week krachtoefeningen die ze me in sportschool gaat voordoen. De fysio maakt de kuit los, maar het blijft strak en erg pijnlijk. Ik ben totaal uit het veld geslagen en voel me oud, ziek en ongelukkig. Op mijn werk voel ik me ook aan de kant geschoven, dus het gaat
HEEL
SLECHT
Ik doe s avonds de allerzwaarste knieband om en kan dan een beetje lopen. Het is dus wel de knie. Maar de vorige overbelasting was met anderhalve week weg. Bij mijn eigen fysio. Die is er pas over 2 weken weer.
Mijn lijf reageert op alle sporten nu het niet meer hoeft en gelukkig pas ik nu in de maatschappij: ziek, oud en ik ga lekker aan het vreten. Het maakt nu toch niet uit. Ik doe netjes de oefening van 6 keer 30 seconden tegen de muur rekken.
4 oktober – Fietsen, de fysio kan me wat met verplichte rust!
Vannacht opgezocht wat ik de vorige keer heb gedaan toen mijn been verstijfd was en het nog veel erger was. Mijn stuitje ligt dan zo diep dat ik de beenspieren afknel. Dat is mentaal: ik voel me zo ongelukkig, onzeker en overbodig (op het werk) dat ik mijn bekkenbodem in een kramp leg. Ik ga met veel pijn (!) op mijn rug liggen (om half 2 s nachts) en ‘denk’ mijn stuitje met positieve gedachten ‘omlaag’. Als ik in mijn hoofd de mail schrijf voor het werk, voel ik t zakken en komt de kracht in mijn been terug. Het tintelt er enorm doorheen. Mijn knie is nog gevoelig, maar ik kan gewoon naar de wc lopen zonder me overal te hoeven vastgrijpen of te schuifelen. Ik doe een ontzettend grote plas, dus lag de blaas ook klem.
Ik kom uiteraard daarna heel slecht in slaap en meer dan 4 uur slaap ik niet. Dat is wel echt ruk. Maar mijn knie is de enige die nog gevoelig is en daar kan een lichte knieband om en dan kan ik de trappen op en af en naar de winkel lopen. Gevoelig, maar geen blokkade meer.
Ik doe netjes de oefeningen allemaal.
En schrijf de mail voor mijn manager ook in het echt!
En ‘s middags ga ik fietsen. Ik kan het namelijk niet, opeens volledige rust. Sorry fysio: je kan me geen onvoorwaardelijke rust opleggen. Ik kan met diarree 30kms lopen, spugend de marathon doen en huilend fietsen in de hitte, maar opeens stilzitten is een te grote straf met dit mooie weer. Dat zou slechter zijn dan nu gaan hardlopen. Ik fiets niet snel, met knieband om en de makkelijkste klikschoenen. Het gaat prima. Knie doet niet meer of minder pijn.
Op de dijk met wind tegen (windstil bestaat niet hier in de polder) daagt het me: die fysio zag een oude vrouw binnen komen strompelen. Die misschien op de verkeerde schoenen loopt, die iets forceert met trailen, die nooit een warming up doet en een beetje naar de sportschool gaat, die schoolslag zwemt en ze zag mij niet voor zich op de racefiets. Ik zeg wel dat ik de hele triatlon heb gedaan, maar ik denk dat ze dat aan mij in mijn trainingsbroekje, net te stevige lijf en met een paar grijze haren niet goed kon plaatsen. Ik voel me de atleet die extreem veel pijn heeft, maar zij ziet gewoon een oude dame die een opbouwschema voor hardlopen nodig heeft en nieuwe schoenen. Ik sta daar in het systeem vast ergens als triatleet, want ik kwam er vorig jaar ook voor ik de Hardman ging doen, maar ik denk dat ze het niet heeft opgemerkt en ik heb niet lopen opscheppen. Met al die pijn voel ik me namelijk al helemaal niet goed! Dus zij gaat uit van een lichamelijke klacht en daar staat 9 weken voor en dan bedenk je niet dat er iemand tegenover je zit, die makkelijk een uur zonder schoolslag kan zwemmen en een ultieme duursporter is. Ik haat de sportschool. Dat is niks voor mij, dus ze kan me geen oefeningen laten doen. Ik laat nu de knie genezen, maar op de fiets heb ik al echt nergens meer last van.
De brug die open staat en dat ik nu eenmaal niet zo snel hoef, maar pijntjes of een zadel wat omhoog zou moeten, zijn niet de dingen die ik zou moeten hebben. Ik geniet van het fietsen: de ijsblauwe lucht, de vogels, de wind tegen op de dijk (altijd, zelfs bij windstilte) en de vallende blaadjes. Ik fiets niet snel, maar de kniepijn is afgenomen als ik afstap! Ik ga lekker douchen en doe de knieband af. De knie is gevoelig. KvH (mijn eigen fysio) zou het stuitje en de knie behandeld hebben en gezegd hebben: een paar dagen niet lopen en trots worden. Ik ben niet de oude vrouw die de fysio zag, maar in een ultra heb ik nu ook even geen zin en geen vertrouwen.
5 oktober – Fietsen en elektrisch zwemmen en stomme oefeningen doen
Godsgeklaagd. Ik slaap TIEN uur. Ik viel al met kleren aan in slaap en word pas ver na achten wakker. En nog ben ik moe. Ik voel me stijfjes. Aan beide benen!!!! Allebei de knieen zeuren nu wat. En de rechterpeesplaat ook. Mijn linkerknie doet geen extra pijn. Ik ben een ster geworden in Cady Crushen! Kan ik toch iets… Na het opstaan zakken de pijntjes weg. Het is elke keer weer opstarten als ik op de bank heb gelegen of op een stoel heb gezeten. EN DAN GAAT MIJN SCHEENBEEN PIJN DOEN. En mijn kuit. Niks meer aan de knie, maar het zakt gewoon naar beneden. Links alleen nog. Rechts is alweer goed. Volgens Garmin ben ik overbelast, ik moet meer rust nemen, de HRV is weer laag. Ik zou niet weten waarvan of waarom. Maar als ik deze week teruglees, dan zie ik hoe werkzorgen zich uiten bij mij. Dus die moeten we even wegnemen en dan kan ik gewoon weer gaan trailen en hardlopen en op zoek naar een manier om de krachttraining aantrekkelijk te maken.
Ik ga lekker op Robs e-bike fietsen. Met mijn gewone schoenen aan. En zonder helm. Het is lekker om even buiten te zijn. Hard gaat het niet echt, valt me op. Maar ik ben ook voorzichtig. Haal rustig de mensen en ook de meneer met een Ironmanrugzak die op zijn fiets stapt. Hij fietst mee met IE, die aan het rennen is een stukje verderop en haar gel naar binnen werkt. Ik ga naar de dijk en daar durf ik te filmen dat de fiets aangeeft harder te gaan als mijn Garmin zegt.
Ik vind het wel leuk, maar ik merk niet heel erg dat de motor me helpt. Na de bocht meteen en soms een beetje, maar niet eens echt veel, eerlijk gezegd. En ik vind het zadel niet zo lekker zitten. Als ik Almere weer in fiets, haal ik rustig en kalm een kleine jongen in met zijwieltjes aan zijn fiets. Hij zegt tegen me: “wat een mooie fiets!” Dat maakt de hele rit goed! Ik heb wederom niet veel extra pijn, maar ik voel ook niets minder als ik afstap.
Ik ga ook nog zwemmen ‘s avonds. Bij de TVA. Eventjes inzwemmen: ongeveer 150m, maar mijn brilletje zat eerst niet goed dus ging Garmin een beetje sneller dan ik! Het was erg druk in het zwembad. Ik ging naar baan 2 toen ik de snelle meisjes zag. We deden ‘de 450 van Jan’: elke keer 50m bc en iets anders tussendoor. Ik merkte wel moeite met afzetten. Durfde ik niet zo goed. MB ging voorop. Vond ik best, want ik wist niet wat te doen precies en ik sloeg ook best veel over en deed een schoolslag op armen! Toen moesten we 20m z1 doen en dan 4x50m techniek: slepen, oksel, bijleggen en wegduwen. Tussen de techniek in pauze. MB weer voorop, maar ze zei: als je mij twee keer aantikt, ga jij voorop! Ik moest er om lachen en lette goed op haar niet aan te tikken, maar ik nam het over bij bijleggen. 200m in 4:08 Toen ging ik voorop: 200m zone 2 (ietsje harder) en toen gelijk 4×50 met 1op5, 1op4, 1op3 ademen en poloslag. Ik ging maar ietsje harder inderdaad: 4:02 op 200m. Ik vond 1op5 best lastig! Maar dat deed ik netjes. Ik kreeg enorm even kramp in mijn linkervoet. Niet eens zo erg, dan komt er weer iets los. Toen 200m zone 1 en dan 2x100m wisselslag. Ik kreeg de wisselslag zonder achtje niet voor elkaar. Dus de tweede keer deed ik met achtje en alleen armen op de schoolslag en de rest gewoon bc. Tot slot 400m : 100m zone 1, 200m breed insteken en 100m zone 1. Zo. Ik ben geen oud wijf. Ik ging breed insteken en dat ging opeens hard en heerlijk! Een beetje bozig ook. Ik ben niet oud. Toen deed ik nog 100’ zonder achtje maar Garmin telde alles bij elkaar op met de 400m. Nog nagekletst met HB en die lieve DH in de kleedkamer. Ik heb nu last van mijn scheenbeen en mijn kuit links. Als ik opsta van de bank. En ik heb last van zweertjes in mijn mond en een hoge hartslag (weinig weerstand dus).
6 oktober – Fietsen met geen zin & ‘n motor tot 25 km per uur en in slecht Nederlands omdat t ken.
nog steeds pijn. Geen zin. In niks nie. Nie in slapen , fietsen, opruimen, eten, rijden of de scouting reunie. Veel toch maar wel weer gedaan. Op Rob ze fiets rijden. Effe. Da’k toch een frisse neus heb. Hoewel k nie echt ergens zin in had. Kroop ik terug in bed enzo. Maar toch niet en toch maar effe fietsen dan. Met klikpedalen en helm op. Ging best snel en lekker. En ik over de dijk zeg maar dan. En hetzelfde als gister. En een fotootje maken.
Nouja, het ging wel sneller maar bij 25 stopte ie met bijtrappen. Das stom. En toen werd ik er wel moe van toch en ik deed weer 15 km. Dat was wel zat zo. Toen moest ik weer naar Eindhoven voor de reunie van scouting. Mijn been deed niet meer of minder pijn. Gewoon pijn. En dan ken ik nie lopen. Erg moe van het rijden en de sociale interactie na een lange terugrit.
7 oktober – Wandelen – meer is het allemaal niet meer
Got, dat klotebeen en die rotknie gaan alleen maar méér pijn doen!! Hoezo is rust goed? Zit ik verkeerd of wat? Ik heb zoveel moeite met opstaan, dan is het hartstikke stijf. De hele knie nu. Ook nadat ik een goed en verhelderend gesprek heb gehad op het werk en mijn dingen kan doen. Het zit ook vol spataderen uit het niks. We liepen met J, A, Een ik met Jef voorop om te klagen.
Ik ben erg gefrustreerd doordat het been alleen maar meer pijn gaat doen. Zit vol slagadertjes. Ook met compressiesokken aan en een knieband is het strompelen. Voelt zooooo verkeerd met een ironman shirt aan!!!! Khoop dat het nog goedkomt. Ooit. Heb ik wel, die hoop. Ik bedoel: zelfs Robert M kan weer lopen. Maar nu is de vraag: wat doe ik niet goed?!?!
Gister heb ik de oefeningen niet gedaan en vandaag alleen het rekken tegen de muur en op de tenen staan. Die laatste helpt!!! Dus die doen we maar heel vaak. Dadelijk zit er suf een teen vast…
8 oktober – Oefeningen en wandelen
Vannacht met de tenen liggen wiebelen. Op de tenen rekken haalt namelijk de pijn weg. Helemaal. Vanmorgen ging het goed, alleen nog een beetje stijf. Kon gewoon lopen. Compressiesokken aan. De dag door is zitten totaal niet meer pijnlijk en opstaan maar even. Bij het koken doe ik de oefeningen. Dan gaat het goed. Tegen de muur drukken en spanning zetten is geen probleem. Op de tenen staan bevalt uitstekend. Ik heb lekker gewerkt en goed geslapen. Kan niks mis gaan denk ik. Maar de serie spookjes staat nog klaar….. lieve spookjes, zwarte spookjes, boze spookjes, wanhopige spookjes…
Ik moest naar buiten. Sluit me niet op met dit prachtige licht! Het voelt goed en naar de ah lopen ging ook. Vincent moet een pakketje wegbrengen. De allermooiste licht is voorbij, maar het is lekker en warm buiten. Lopen gaat echter toch steeds minder pijnloos. Gezellig gekletst en lekker van buiten genoten, maar ik ben wel boos nu. Er is nu echt niks niks niks meer om trots te zijn. Kan niet eens gezond blijven. Oud vrouwtje met sporthart. Ik wil weten wat er ís. Wat zit er verkeerd?! Hoe komt dit? Dit is geen knie. Want nu zit de kuit vast. En straks doet het scheenbeen zeer. De tenen knakken.
Wat
Is
Er
Hoe kan je maaaaaaaandenlang uren en uren trainen en is er niks en nu- de trap op lukt niet, de douche in stappen kan niet. Ik heb niet genoeg kracht. Dat kan niet opeens weg zijn. Onmogelijk. Give it back.
Overigens is de hartslag voor wandelen ook erg hoog. En zit mijn mond vol wondjes. Er is duidelijk meer mis. Maar W A T
9 oktober – maar weer wandelen, want ik wil blijven bewegen (een half uur per dag)
Tenen geblokkeerd. Darmen vol. Maar het been is even stijf als ik opsta. Mijn been doet alleen maar pijn. Veel pijn. Mijn been is zwaar en voelt als 1 blauwe plek bij elke stap. Van boven de knie, de hele knie, de kuit en het scheenbeen. Afwisselend. Ik kán alles bewegen, maar alles doet ook pijn. Totale waanzin, want alleen links. Toch gebruik ik 2 benen of niet dan?!?! Het maakt me boos. Hoezo dit?!?! Ik doe toch veel niks? Ik voel me wankel en ongelukkig. Ik snap er dus echt helemaal niets van! Ik kan mijn linkerbeen gewoon niet goed gebruiken. Elke stap doet pijn. Het hele been dus. Soms de knie (aan alle kanten), soms het scheenbeen, soms de kuit. Het is niet 1 plek. Ik kan alles bewegen en buigen, maar kracht zetten is pijnlijk. Opstaan en dan elke keer weer ontdekken dat er geen kracht in zit is retevermoeiend. Ik wandel wel hoor, maar dat kost meer pijn en energie dan een trail. Ik doe vaak de oefening die helpt: op de tenen gaan staan. Dan is het even bijna weg. Ik loop als een ouwe vrouw met compressiesokken aan te schuifelen. Werken gaat prima. Zit weer motivatie in. Maar thee halen is pijnlijk. Vermoeiend. Dan heb ik weinig zin meer in sporten. Op mijn tenen gaan staan helpt en haalt de spanning eraf. Toch ga ik wandelen tussen de middag met J. Al is het niet gemakkelijk. Onbegrijpelijk dat ik een maand geleden nog een marathon kon lopen. Ik wil nu weten wat er ís. Is dit ernstig? Is het normaal dat het niet beter wordt? Ik ben flink bezig met websites op mijn werk en dat gaat goed. S avonds heb ik erge moeite met de stationstrappen. En dan wandel ik met Vincent op en neer naar de snackbar. Ik rek en strek en probeer en ik hoop dat het eruit gaat. De pijn. Maar elke keer als ik opsta, is de kracht weg en doet mijn linkerbeen niet mee. Pepernoten en chocolade helpen niet. Oefeningen niet. Rekken niet. Rennen lukt niet. Het is 1 enorme teleurstelling. Morgen naar de stomme fysio: kan ze nog een keer kijken waarom “de knie” ook met rust niets verbeterd.
Volgende week naar mijn eigen fysio, die pakt alles aan en dan tellen de gedachtes ook mee. K voel me erg teleurgesteld. Trots zijn dat ik ooit een hele triatlon deed is verder weg dan ooit en het lijkt een jaar geleden ipv nog geen maand.
Het is een beetje hopeloos, maar ik heb al eerder ledematen gehad die tijdelijk niet meewerkten en daar ben ik weer overheen gekomen. Ik hoop dat het geen ernstige blokkade ergens is.
10 oktober – Wandelen maar weeeeeerrrrrr
vannacht wakker van de pijn in been, maar het valt s ochtends mee. Vooral stijf. Niet meer pijnlijk. Zal je zien… Ga ik naar de fysio, wordt het beter. Werken is weer leuk en zeer afwisselend. De pijn neemt af. De trap is geen pijnlijke onderneming meer. Dat is fijn en onbegrijpelijk tegelijk. Waarom gaat het nu beter? Wat is er nu anders? Hoezo neemt het nu vrij opeens en snel af?! K haat het dat ik het niet snap. Been nog wel stijf en minder kracht. Mijn tenen knakken de hele tijd. Ik kan het goed uitleggen bij de fysio. De voortdurende pijn. De blauwe plek in heel mijn been. Al is het nu veel beter. De fysio houdt het op overbelasting, maar die overbelasting in de knie is W E G. Het been ontspannen is echter onmogelijk. Alle grote spiergroepen staan op spanning: kuit, hamstring, kniepees, bilspier. Allemaal. Voortdurend. Hamstring, kuit, bil: alles superstrak. De afvalstoffen kunnen niet worden afgevoerd. En dat snap ik: direct na de triatlon heb ik niet eens bedácht dat ik naar het eten kon, want ik kon niet bedenken dat het er was, zo moe en op als ik was en ik was absoluut compleet leeg op alle vlakken. ik ben in de week na de triatlon gewoon best snel en makkelijk doorgegaan met lopen en dat combineerde ik met afvallen. En opeens raakte mijn leidende been in een kramp waar ie de afgelopen week (!!!) niet uit is gekomen. Inmiddels vandaag dus een beetje. Het been is verzuurd geraakt en kwam er niet uit. Dat zit in alle spieren en na een week rust komt het wat bij. Echt een goede uitleg kan ik niet op internet vinden. Ik moet foamrollen. Mag wel bewegen, maar op geleide van pijn. Haha 😝 Dat laatste is gek want élke stap doet pijn. In het hele been. Niet rennen. Hoewel lopen binnen soepel gaat, is deze wandeling nog steeds best lastig en gevoelig. Dan is de kuit gespannen. Zit daar de verzuring in. Ik snap dit. Dit bouwde zich drie weken op. In mijn hoofd ontbrak het en in mijn spieren hoopte het zich op. Verzuring. Dit gaat over. Duurt geen 9 weken. En dit manifesteert zich links, omdat dat mijn sterkste kant is. Zo dus. Ik masseer na de wandeling en dan is de pijn er uit. Het leven is makkelijker en leuker zonder pijn. Door het minder bewegen, voel ik de rest van het lijf wel meer trekken en protesteren.
En ik communiceer met Cillian M. Die Ier snapt dat Insta niet perse nodig is voor de aandacht én hij kent de Hardman. Stapte uit dit jaar in de Hardman (hij na 5 rondjes al, haha). Met Kona op zijn erelijst en 3 hele kleine kids. Bijzonder volk. Maar het is heel prettig om iemand te horen die het écht snapt, wat de Hardman is. En om lekker anoniem het doel te kunnen dumpen.
Daragh heeft zijn doel om Ierland rond te zwemmen ook openbaar gemaakt. Zijn WHY raakt me erg:
FOR IRELAND (…) THE BEAUTY OF IRELAND (…) THE HEARTS OF THE PEOPLE THAT MAKE IT SO GREAT. ik snap het.
11 oktober – Wandelen met Vincent in het Kotterbos
Ik ben s nachts wakker van trekkende spieren en de kat die er op ligt en veel onrust. ‘s Morgens sta ik op met een stijf bovenbeen en ook de achillespees is stijf! Die is nieuw. Het been is niet meer pijnlijk. Soms stukjes. Er zit nog niet alle kracht in, maar wel weer veel. Ik sta op en moet dan even wachten en kan dan gewoon stappen zetten. Dat is maar goed ook, want ik blijf plassen! Fijn, komt de afvoer van afvalstoffen op gang. Ik foamrol een paar keer. Ik ga s middags met Vincent wandelen. Hij rijdt en we brengen het pakje weg. Het is heerlijk in het bos! Het geluid van bladeren en de geur en alles.
Ik voel mijn knie, maar niet elke stap doet pijn. Het gaat niet snel en ik voel me een oud vrouwtje, maar ik geniet van het knuppeltjes pad en het licht en het bos! De berg op gaat pijnloos.
We kletsen en het is echt goed zo. Natuurlijk wil ik weer rennen en voor het volgende gaan, maar er is nu tenminste hoop dat het over kan gaan. Ik doe thuis rustig aan en lees veel. Ik snoep ook teveel, maar dat gaan we een andere keer wel weer aanpakken.