9 December – Bootcamp-ing-ish
Best koel en koud, maar ik laat me natuurlijk niet tegenhouden. Lekker een rustige dag. NERGENS LAST VAN. Ik bouw weer lekker op: kan weer heerlijk moeiteloos een halve marathon lopen. Blij mee. Geen pijntjes, alleen last van katten die op mijn benen liggen. Ik heb ook geen extreme vreetbuien. Ik doe de marathonschoenen weer aan en kan er mee lopen en ook rennen. Ook fijn. Ik deed ook compressiesokken aan. We waren maar met 5 bij de bootcamp. Het gaat allemaal lekker rustig. Een fijne warming up. Veel keer herhaling. Aardig warm worden.
Daarna 8 minuten uitdagingen en herhalingen: rennen, springen en kettlebell zwaaien. 8 minuten. Eitje. Wel vaak keren. Hardlopen gaat zo goed. En ik denk telkens maar: scheppen jullie maar op over je strakke billen, ik doe triatlons. Ik ren. Er zat lang pauze tussen vol vrolijk gekwebbel. Ze werken in de kinderopvang allemaal. Ik zeg maar effe niks. Dan nog een keer 8 minuten achter elkaar. Love it! Die herhalingen: 10 squats, 10 keer troittoirrandje, 5 (moeilijk) push ups. Als je een uur kan zwemmen is dit easy. Dan weer kwebbelen. Daarna 4 minuten buikspieren. Lekker. Ik voel ze. Ik denk: beter zwemmen, beter zwemmen. Daarna nog een keer 4 minuten herhalinkjes. Ik ben misschien niet de snelste, maar ik voer het wel strak uit. Net ff spanning erop. We doen nog 1 ding met afwisselen en dan de rek en strek en cooling down. Ik voel dus weinig. Geen last. Ik begin weer sterk te worden. Hoera. Maar nu niet overdrijven. Ik vind dit een leuk groepje: geen idioten, rustig aan, lievig en verschillende dingen. En achteraf elke keer een foto van degenen die mee hebben gedaan! Ook leuk.
10 December – Ach, let’s do it again: fietsen, rennen en zwemmen (vorige week lukte het ook)
Eerst binnen fietsen. Heel Schotland een paar keer door. Eerste half uurtje met een muziekje en daarna met mijn zusje aan de telefoon. Moest ik 4 keer het bergje op! Ik ging de laatste keer niet eens meer harder proberen. Zij vertelt zelf meer dan genoeg en dan kan ik lekker doorfietsen.
Ik fiets de route vol, scoor nog een paar shirtjes, ga een paar keer naar boven en fiets eerst 40 en daarna ook nog maar 50km vol. En pak een hele hoop hoogtemeters mee. Het voelde niet als mijn uiterste best gedaan en door de fan erbij niet ook weer leeggezweet en niet doodmoe ook. Thee gedronken en niks gesnoept. Zo gaat het wel prima.
Daarna, in de middag een stukje hardlopen. Met intervallen van 400m. Op de ‘gewone’ marathonschoenen, even proberen. Dat ging goed. Geen last van knie, linkerbeen of krampen (ik denk dat ik dat had in oktober). Ik had wel compressiekousen aan. Nog wel licht, maar het is 1 grote sombere en grijze dag. Ik ga oke verder. Doe ook 2 uur niks (dieet uitzoeken). Ik ga 20 minuten inlopen over de Evenaar. Tempo moet 6:10-6:30 zijn geloof ik maar is vaak te snel. Geen muziekje, wel 2 buffs, 2 handschoenen en 2 laagjes. Ik heb het warm… dan 4x100m fiks doorlopen als warming up. Net als ik het viaduct op moet natuurlijk 🙄 mijn benen doen het en ze voelen goed. Ik ben zelf een beetje verbaasd en blij verrast. Ook 100m rust. Fotootje maken.
Het is eigenlijk overal druk en dat vind ik niet zo fijn en onrustig merk ik. Geen last van, maar ik merk het. Dan het bos door en ik moet 8 keer 400m doen. Op een strak hoog tempo. De eerste is de test. Niet overdrijven, want ik moet nog 7 keer. 2:04. Bankerlap. 200m kalm dribbelen. De tweede tel ik af en die gaat in 2:02. Keur ik goed. De derde gaat het bos uit op gevoel weer in iets van 2:05. Tot zover prima. Ik denk na de 4de gewoon even te stoppen. De vierde op de trekweg met wind tegen valt heel erg tegen. Echt zwaar en werken. Dom om hier wind tegen te hebben. De benen kunnen het wel, maar niet zo snel. Iets van 2:09. Ik ga nog even door en dan moet ik ook nog het viaduct op met die grafwind! Ik doe mijn best, maar het wil effe niet. 2:17 is lang dan. Mooi moment voor een kort stopje.
Ik zit even in over de lengte en de snelheid die wel oke is en ik haal tien zeker, dus ik moet ff een ommetje bedenken, want ik zit op 7km en nog 2km naar huis. Door en dan de 6de weer wind tegen en tussen de flat door meetellen. Het gaat weer. De zevende lukt en de achtste is al richting huis en ik doe nog even mijn best nu de wind weg is. Dribbel gaat steeds rustiger! Dan uitlopen, 8 minuten staat er. Knappe inschatting: ik ben maar ietsje sneller. Uur volmaken met een klein ommetje. Tempo, cadans oke. Uitvoeringsscore super (was ook te makkelijk te halen) en geen pijntjes of last van iets!! Beetje trek, lekker warme douche. En ook: geen aandrang!! Heel blij eigenlijk.
En dan in de avond is er nog een zwemtraining. Bij de TVA. Wat is het toch een arrogant volk, die triatleten. De ene roept na een maandenlange blessure dat ze opeens 3:30 kan lopen, ik telde zo 6 mensen voor wie dit een beetje uitzwemmen is omdat ze al een training hebben gedaan vandaag en zo niet, dan moeten ze toch luidkeels even vermelden hoe hard ze zwemmen vandaag. Nee, met mijn fietsen en korte loopje op dinsdag steek ik magertjes af bij de geweldige schreeuwers met zieke kinderen leed (maar ze komen toch zwemmen hoor), dolgeweldige werkuitjes en grootsheid die iedereen moet horen. Ik heb er maar twee gezien die leuk en aanspreekbaar waren en 1 daarvan reed me ook weer naar huis, my hero en dat is ook de schat van de andere lieve en acceptabele atlete in de kleedkamer. Ik heb me met moeite van de bank gesleept, want zwemmen vanavond zou wel eens de enige keer kunnen zijn deze week. Ik had het net weer warm. En de chocokransjes waren nog niet eens op. Maar goed: Vincent reed, we waren op tijd, parkeerden naast de deur en het gegil begon gelijk. Oordoppen mee?
Ik ging in baan 3. Niet voorop. Inzwemmen en alles met achtje vandaag. Niks groots aan. We gingen op tijd. 4 x 11 minuten. Waarvan een stuk kracht met paddles (eerst 2 minuten, toen 3,4 en 5) en de rest rustige duur. De eerste baan schoot mijn paddel uit. Deed ik het met 1 paddel. Onhandig. De duur haalden we inderdaad maar de helft van de baan, dus de afstand op 25m afgerond klopt. De tweede keer met paddles gingen redelijk, alleen keren lukt me dan zo niet. Duur ging prima. Ik droomde weg en dacht dat ik daraghM maar eens moest steunen en ik dacht aan vanalles en zwom gewoon maar mee. De derde keer paddles maakte ik een basisfout: niet eerst paddles aandoen en daarna pas het brilletje op. Dan zit de bril niet goed en loopt vol. Eng en bijzonder en lastig. Na 150m gestopt, paddles uit en nog 50m zwemmen. De duur raakte ik erg bijster. De vierde keer kreeg ik de paddles niet aan en moest ik alleen zwemmen en het ging matig. De duur ging stukken sneller! Het was een heel gezwem vandaag. Ik weet het; trek je niks aan van de rest, maar soms is een kleedkamer en social media vergif. ☠️ gelukkig bestaan er ook heel veel niet-triatleten die het volkomen abnormaal vinden als je 50 km fietst, 10km rent en 2500m zwemt op 1 dag. They’re right.
11 December – Wandelen vandaag.
Slecht geslapen, maar de dag begon met ongelooflijk goed nieuws. En een dag op kantoor. Dat is verre van gemakkelijk de laatste tijd. Niks weten is soms vreselijk. En we weten niks. Ik kon het niet meer opbrengen om te gaan zwemmen. Dan maar wandelen. Tussen de middag de collega’s. Via de Hema voor snert (voor hun). En ‘s avonds met Rob. Als Vincent op de baan rent. Rob en ik wandelen 7 kilometer weg. Genoeg om over te kletsen. Werk. En de enorme grote overwinning die we vandaag met zijn drietjes hebben gehaald. We zijn excited.
Aan de wandeling een blaartje overgehouden. Ik haal het stappendoel. En de frisse neus!
12 December – Een wandeling na een hele dag werken.
Sportverslaving… ik stond op en dacht: wanneer moet ik sporten vandaag?? De hele dag werken en stomme wederom nikszeggende meetings en dan om 4 makeup zoeken en goud voor het kerstdiner van het bedrijf. Eten is al zo niet mijn ding, maar het viel mee, het was lekker en best gezellig. Kerstpakket mee en thuis wilde ik eerst naar buiten om een frisse neus te halen! Dat kerstpakket komt straks wel. Rob ging mee en Vincent ook. Die hadden ook gewerkt, dus er was even genoeg te kletsen. Het was best fris. Elke stap voelde ik me rustiger worden. Heerlijk kerstpakket vol lekkere dingen en strandwandelingen-boekje en een rugzak. Lange dag.
13 December – Wandelen en veel zwemmen.
Gelukkig had ik niet teveel last van het kerst(vr)eten en ging dat goed. Levert wel meteen 8 ons extra op. Ik bleef even langer liggen. We zouden vanmorgen afspreken en ik moest wachten tot haar kind uit zijn bed kwam om naar de dagbesteding te gaan en dat deed hij niet. Haar kind van 14 gaat niet naar school. Schooltrauma, hoogbegaafd, game-verslaafd en mijn vriendin werkt niet. Ik vind het een ‘bijzonder’ staaltje opvoeding. Maar wij moesten dus onze afspraak aanpassen, want meneer kwam niet uit zijn nest en eruit halen ‘dat kan (hier) echt niet’ zegt ze. Ik moest een andere afspraak verzinnen. Ze is zelf ook afgestompt. We proberen al een jaar af te spreken! Nu buig ik het dan maar naar mijn hand en rij ik wel een uurtje eerder naar het zwembad om samen te wandelen. Ik baal daar eerlijk gezegd van dan, want ik had de ‘wachttijd’ iets anders kunnen doen. Fietsen ofzo. Nu kon ik niks meer en kwam ook nergens meer toe. Omdat een ander haar kind niet kan opvoeden. Maar ja, dan had ik wel tijd om Vincent officieel mee in te schrijven.
Na de wandeling die wel prima ging verder, doken Vincent en ik het zwembad in. Ik dook er om 16:45 in met een achtje en zwom op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Eerst 20 minuten en toen dacht ik: en door! op en neer en op en neer en op en neer en op en neer. Helemaal in zwemmodus. Probeerde verschillende ademhalingen en ging gewoon maar door. Na 3 kwartier bedacht ik dat ik een uur ging zwemmen en dan boven de 3000m uit wilde komen. Als dat zou lukken moest ik tot 3500m volmaken zonder achtje. Ik ging dus wat versnellen en economischer zwemmen met 1 op 2. Dat ging prima in de baan. Het was al niet druk en ik was inmiddels extreem voorspelbaar. op en neer en op en neer en op en neer. Ondertussen in een flow de gedachten laten gaan. Ik keek op de klok en om 17:46 zat het uur erop. 3100m. 1:56 gemiddeld. Superfijn! Beetje trots op. 400m zonder achtje is dan nog best ff zwaar, maar ik deed het ook. Tsjakka: 3500m en niet kapot, maar blij!
Andere overwinning van dit jaar: alle maandchallenges van Apple gehaald! Elke keer het horloge uitdoen als het gehaald is, levert de volgende maand meer gemak op!!
14 December – Binnen fietsen
Eerst met Vincent een mail schrijven en rustig infietsen. Heel kalmpjes aan. Dan omhoog. Ik had 4×5 minuten blokjes moeten versnellen, maar met het klimmen en alles zat dat er niet in. Ik miste de tijd ook steeds. Ik dacht al snel: laat ook maar! En toen was het gewoon fietsen en hoogtemeters verzamelen. En naar beneden suizen. En dan nog een rondje tot halverwege omhoog. Ik weet het soms niet, of de Tacx dan anders gaat reageren, of dat ik warmgereden ben of meer m’n best doe, maar het ging veel gemakkelijker! Ik was 2 minuten sneller dan de eerste keer en het PR ging van 8 naar 7 minuten. Toen ging ik maar verder door omhoog en ook dat was een dikke verbetering van het PR.
Ik had het wel warm intussen hoor! De trainingsblokjes liet ik echt achterwege, dus een uitvoeringsscore van 4% is nog mooi meegenomen! Overigens was het een prima training, want ik heb wel gepusht omhoog om mijn best gedaan en doorgezet enzo. En dat zonder muziek of afleiding of iets. Met 1 kopje thee.
Ik nam nog een laatste sprintje mee waar ik op los ging en toen was de 75 minuten voorbij. Door voor de rest van de dag met schoonma’s 80ste verjaardag, pannenkoeken en suikers eten. Maar het fietsen had ik in de pocket!!
15 December – Een dubbele keer lopen
Wel vroeg en lastig om uit bed te stappen nu het zo donker is. Even op DH wachten. Het is grijs en somber weer. Zwerven over de Kemphaan en kletsen over al die stomme opscheppers en betweters.
Mooi bos, rust en modder viel mee (maar was er wel) ik had een training, maar dat was hopeloos. Gestopt om te kijken bij het apen voeren.
Dan verder het bos in. Ik ken het allemaal nog wel, maar tot het fietspad even minder. Dan is het pad weg. Struinen, zoeken en ontwijken. Leuke kant van trailen: avontuur! Gelukkig kan DH het hebben.
We komen via het fietspad weer op de route. Geen idee van km’s. En het pad is nieuw voor me! We komen op het fietspad op de hoek en kunnen niet langs de tuintjes. We lopen er omheen en dan het schapenbos in.
Schapen ✔️ daarna de bruggetjes. Die zijn glad. De paden ook. Nieuwe kleine brugjes. Ik pak in de modder even mijn eigen tempo, om er eerder vanaf te zijn. Het smalle oversteekje.
Ik geniet ontzettend van dit ongedwongen avontuur! In het doolhof loop ik even helemaal vrij. Vrij van tijd, moeilijkheden en mogelijkheden. Heerlijk!
Dan door naar de berg. We bespreken herhaaldelijk dat tempo en prestatie er niet (meer) toe doen. De berg op. Even glibberig, dan lekker doorzetten. Boven een fotomoment.
Dat is even kil, maar verder een prima temperatuurtje. Weer lekker omlaag en dan alleen nog verhard terug. Merendeels tenminste, want op het einde is er nog een pad wat ik niet ken! Ik vertel van Daragh. Dat snapt ze. Hoe je niet hoeft te roepen dat je fantastisch bent om fantastisch te zijn. Wat DH ook geweldig maakt. We lopen nog binnenlangs om 17km vol te maken.
De training met score 0% gevolgd was net te lang. Gemiddelde tempo is laag, standje adventure. Ik ben niet moe, heb nergens last van. NERGENS LAST VAN. Natte voeten. Meer niet. NIET DE BOSJES IN GEHOEVEN. Thuis goed eten, want 6 winegums was kielekiele. feels great like this.
Vincent wilde eens ergens anders lopen en had in Zeewolde een route gemaakt. Ach, ik kan mee. Ieder zijn eigen tempo en hij moet dan op me wachten in the end. Na eten en weer een goei wc-bezoek reed hij. Ik moest eerst plassen. Hij begon boven, ik vanaf de parkeerplaats. Een meter of 700 hadden de benen nodig en toen dachten ze: oke dan. De andere schoenen aan (die van vanmorgen zijn zeiknat) en de route volgen over het verharde fietspad en de training gaat ook supergoed. 10 minuten 6:00-6:30, 20 seconden hard en 40 seconden rust. Het gaat bijna te goed en gemakkelijk!
Ik fiets hier wel vaker. Na ca 3,5km haalt Vincent me bij de brug in. We komen bij het mysterieuze gebouw. Ik vraag me altijd af wat het is. De route brengt me naar rechts langs de velden en de waaiende posters en het daagt me: dit is het jamboreeterrein van Scouting. Dat vind ik fijn om te weten! Brings back memories.
Na de slagboom de weg op en ik zie V in de verte en we appen en dan wind tegen. Bam. Weg gemakkelijke tijden. V komt net uit het onbegaanbare onverharde pad terug. Haalt me weer in bij het hondenstrandje. En dan sta ik even stil. Er zitten 6km op. Die gingen top.
Maar nu moet ik weer een beetje en opstarten en omhoog de dijk op lopen is even slikken. De beloning volgt: onverharde prachtpaden. Bos. Single track. Laat de training maar gaan… we appen, hij zit voor me. Tussen de berkenbomen door. Stoppen voor een foto.
Langs het water. Stopjes. Genieten aangezet en lekkere muziek erbij. Top!
Stuk dijkje, stukje veld, steiger langs het scoutingterrein en dan een breed pad. V appt dat er een wc is. Ik ben er na 8,5km en neem even mijn tijd in het Natuur Huske.
Daarna verder door de bramenprikkels. Dat is verrotte lastig. Ik merk dat ik de kilometers ga voelen. Ik neem nog winegums, maar de eerste kms ben ik ze vergeten. De prikkels maken mijn stappen meer struikelen en dat is niet okay. Ik steek iets eerder terug naar de lege, verlaten, vlakke brede dijk.
Onverhard nog, maar dan het fietspad en dan doorzetten. Zijn we toch in dat stadium beland na in totaal 27km. Gelukkig kan doordrammen hier prima. Ik zie het einddoel in de verte en V is daar al bij het strand. In zie hem, maar ik wil de training en 12,12km volmaken. Ik loop de camping op en neer. Ik ben er moe van, linkerkuit trekt wat. De hele dag compressiekousen en knieband aangehad.
Ik krijg chocomelk van V! En ben dan stijf als ik weer opsta. Hij rijdt terug. Een dagje lopen.
16 December – Een rustdag, bootcampen dus!
Ik had het ijskoud vandaag. Mijn voeten weigerden enige temperatuur, ook niet toen ze letterlijk ín de kachel zaten. De rest bleef ook kil. Op het werk zat het ook al niet mee (veel telefoontjes en een dom foutje) en ik krijg niet alles snel genoeg af wat ik wil. Maar!! Ik heb gewoon NERGENS last van verder na die dubbele loop van gisteren. Niet extra veel trek, geen enkele protesterende spier, geen pijntjes of niks. Niet dat ik daar nu extreem blij over ben of megatrots, maar het voelt gewoon wel goed. Ik moet me naar de bootcamp toe slepen. Geen zin natuurlijk. Maar eenmaal daar tussen de dertigers met hun strakke billen doe ik lekker mee. Ik ga alleen geen korte op-en-neertjes rennen en ren in 2 minuten in fikse passen om het blok heen Warempel: dat geeft geen enkele moeite! Integendeel. ik heb het zelfs even een beetje warm.
Dan gaan we 3 setjes doen met oefeningen afgewisseld 60 en 30 seconden. Alleen dat stomme pushuppen is niet aan mij besteed. Planken is ook niet mijn ding. Maar de rest doe ik prima mee. Jumpen, stappen, sideways op het matje. Ik moet wel gniffelen dat we 3 minuten pauze hebben. Ja, dan gaat de tijd wel snel en blijft er voor de herhalingen maar 30 seconden per ding over. Dat is oke, maar op het laatste zelfs maar 15 seconden is wel iets te weinig! Ik heb het warm, dat wel uiteindelijk! En daarna wandel ik naar huis. Leave me alone, all of you. Dit is mijn rustdag. Jullie mogen het sport noemen, maar voor mijn dikke reet is dit een spelletje met veel te lange pauzes. Ik had wel voor de zekerheid mijn knieband om gedaan. Better safe than sorry. Ik ben geen 30 meer… Ik ben geen ‘fitgirl’ meer. Ik ben geen slankie meer. Maar ik had het best naar mijn zin met dit ouwe fitte korps dat toch maar mooi langer en verder kan hardlopen dan jullie bij mekaar. Ik zie wel dat ik andere, kortere spieren heb, maar dat accepteer ik wel dan.
17 December – Buiten duurrit en hardlopen, vandaag niet zwemmen!
Vannacht had ik krampen en last van mijn knie. Toch even kijken of dat met elkaar te maken kan hebben. Dus ik deed vandaag de knieband om. Ik moest eerst naar de tandarts, daar is alles goed. Dan nog een werktelefoontje en daarna kan ik gaan lopen. Eerst 5min zone 1 en daar zit ik snel boven, maar dan ga ik langzamer. Ik heb muziek aan staan en ga nu nog maar het bos in richting de dijk nu het nog kan. Straks gaat het weer dicht, zogenaamd voor het wild, maar met alle werkzaamheden en herrie zijn die al lang ver weg! Het gaat wel lekker, best hard in zone 2. En dan sta ik even stil. Dat heb ik geleerd van alle influencers: die tijd telt niet mee op socialmedia en strava. Luisteren naar de stilte en kijken naar het saaie bos.
En dan weer door. 20minuten zone 2 is heerlijk. Ik ga het fietspad op en moet 10 minuten in zone 3 lopen. Ik doe behoorlijk mijn best, maar de hartslag gaat niet omhoog! Boven de 156 krijg ik m nauwelijks. Hoe ik me ook inspan. En eigenlijk heb ik daar net niet genoeg zin in, om nóg beter mijn best te doen op iets wat niet wil. Ondertussen zakt mijn broek af. Heel erg stom en vervelend om telkens te moeten hijsen. Niet dat er iemand is die mijn witte onderbroek er onderuit ziet wippen, maar het zit niet lekker en ik blijf aan het optrekken. Deze broek heb ik dan ook al minstens 10 jaar en het touwtje is weg en de elastiek is ‘op’. Ik loop 5 minuten in zone 2 als rust en stop nog een keertje. Het tempo zit er wel lekker in.
Ik kijk even naar Joyce’s appje, maar het is nog niet zover. Dan door en ik blijk nog 5 minuten zone 4 te moeten vinden! Onhaalbaar, maar ik ga wel even lekker hard, hoe lastig dat ook is na 4 minuten mijn best doen. Stomme broek. Dan nog eventjes stoppen onder aan de brug. Ik ga gewoon de 9km vol maken!
Dat valt niet helemaal makkelijk, want er leek wind te zijn maar ik doe het. Al is het net niet binnen 50 minuten training. Voor mij een mooi tempo. En geen bosjes onderweg! Zo’n prima loopje wat ook geen indruk achterlaat.
En dan ‘s middags gaan fietsen. Dit is zo moeilijk voor mij! Buiten fietsen in december. Ik moest 2 uur, maar dat is way too much for me. Maar ja, liever nu ‘in het licht’ buiten dan binnen. Het moest tussen de afspraken door. Vincent kwam thuis met zonnebril op, want bij Lelystad scheen de zon! Toch maar weer een rondje ovp dan. Het kost me echt moeite om zin te vinden, maar ik ga op zoek naar zin én zon. Motortje op 1, tempo gericht op zo lang mogelijk en langs het fietspad nu het nog kan. Muziek aan en rondtrappen. Ik neem het ommetje en daar doen ze aan planten. De dijk op en de eerste 10km gaan echt rustig aan. Dan op de dijk wind mee en dat voelt iets minder rustig en gaat lekker hard. Ook daar een opgebroken fietspad bij P2. En… een zonnetje! Het is niet overtuigend, maar ik zie mijn schaduw even en ik zie het zonnetje tussen de wolken.
De zin is net zo waterig en broos en verdwijnt op de Knardijk net zo snel als de zon. Wind van opzij en nog kil ook! Het is een beetje afzien en ik doe weer tien km rustig aan. Motortje gaat even naar 3 maar dat kost teveel accu, dus afzien op standje 1. Het zouden toch zomaar 40km kunnen worden met dit tempo. Ik wil eigenlijk een rustpauze, maar het pad door het bos slingerend gaat net weer lekker, ook al is het wind tegen. Vanaf de praambult gaat de accu wel hoger. Maar dan nog moet ik blijven trappen. Ik wil ook niet te hard, want ik moet 1:36 halen voor een groene training. Ik tel de tijd af. En trap maar gewoon door. Er zit niks anders op. Mijn gedachten dwalen rond over of ik de ovp in zou kunnen komen en wat voor bijzondere muziek ik hoor. Ik wil niet eindeloos om en pak het pad achter de wijken langs. Dan red ik 40km en ik ben thuis met 1:36:25. Groen!
Het was bijzonder om in december nog buiten te fietsen, voor mij is dat bijzonder! Dat had ik nog nooit bedacht te doen. Fiets schoonmaken, accu opladen, douchen en met koude voeten door naar de pedicure. Ik ben niet gaan zwemmen. Een avond alleen thuis won. Dan ben ik maar geen goeie triatleet.
18 December – zwemmen
We gingen even wandelen, mijn enige collega die op kantoor is en ik. Vanmorgen opstaan met kramp. Hoofdpijn, kniepijn, chocolade vreetbui, ongelukkig, pissig. Zo’n dag. En dan Vincent helpen, die nare onzekerheid op het werk en die supermennekes die overal mee weg komen en afwezig kunnen zijn vanuit huis. Teveel tickets, teveel onrust, teveel onzeker, teveel oneerlijk en te weinig licht. En oh ja, iedereen is vast geweldig, maar ik heb daar de tijd en energie niet voor. En een slaapscore op dag 7 van freakin’ 74.
En dan zetten de krampen door. Op het totaal verkeerde moment dus. Geen zin. Geen foto. Met S samen in baan 3. Ik zwom maar achter hem aan. Rustig was te rustig, snel te snel. GN ging corrigeren. Inzwemmen. Toen 4keer 100 geloof ik met middelste banen snel. Of iets anders weet ik veel. Daarna 6x techniek. Armen kan ik best. Daarna 6x 100 met nog iets, misschien was dat wel met snel erin. School en rugslag En we deden ook nog 400m en dan moest je op de techniek letten. Breed insteken en heup aantikken en 1 op 3 ademen maar het was allemaal net als de hele dag al onrustig. Nou, ik lette vooral op de honger die ik had. Vandaag eigenlijk niks gegeten en dat gecombineerd met buikkramp was het totaal niet. Maar oke, ik heb gezwommen en het was net niet niks maar ook niet veel. De patat erna was zelfs te weinig. Het wordt vanzelf morgen. En overmorgen. En maandag. En vakantie. En tweeduizend25. Zo’n dag.
19 December – Rustdag, dus ik kan prima naar de bootcamp! Deze man heb ik nog nooit gehad.
Helemaal naar de zin bij de bootcamp met zijn viertjes. Wat een leuke vent: geen gepush, je doet het voor jezelf. Doe wat je kan en hoe je het kan. Het helpt me. Vaak herhalen, lekkere muziek en leuke dingetjes. Geklets over sporten en eten en gewoon met z’n viertjes dus. Wel wat veel pauze en hoppa: gelijk koud, maar ook lekker gerend op en neer. Ik genoot echt. Heb zelfs 2 keer een minuut geplankt!! 1 keer hoog en 1 keer laag. Kwestie van aftellen. Ondertussen zat ik maar te denken: waar ben ik het meest trots op van dit jaar? Genieten op Spa, samen met Vincent 10km, de eenzame marathon in de hitte, of toch de finish in Almere OD of de finish op de hele? Of was het podium in Zandvoort een leuke verrassing of misschien toch Rotterdam? Maar misschien was het meest trotse wel toen Vincent zijn halve deed, of dat ik zoveel afgevallen ben. Ik neig naar dat laatste. Maar doorgaan na corona en de monstertraining doen toen hij gezakt was of dat vreselijke zwemmen: daar kan ik ook best trots op zijn ook al hangt er geen medaille of prijs aan. Een nieuwe baan, die nare pijnlijke blessure in oktober, de extreme stress van het eindexamen en de bloedhete zomer: het ging niet vanzelf. Het ergste is eigenlijk dat ik het me nog steeds niet echt realiseer, laat staan dat ik zo trots ben als ik zou moeten zijn. Dat mijn 50 jarige damescorps een uurtje lekker bootcampen totaal als rustdag ziet.
20 December – Vijf 4,2-kilometer-rondjes met als training: 8x 15 minuten deurtempo-20 seconden versnellen en 40 seconden rust.
Ga d’r maar aan staan: 5 x het oersaaie en overbekende 4,2km rondje. 4 keer langs huis. Waar water is, winegums bijvullen en vooral: de wc. Waar afbreken kan. Theoretisch. Er stond 2 uur en 8 minuten training. ‘s Middags. Er was zon en mooi licht.
Ronde 1: voor Annemarie. Omdat ik eigenlijk genoeg heb aan die rondes, ik had geen variatie hoeven te hebben in de training met snellere stukjes. Mijn benadering is niet meer ‘hard-lopen’, maar doorlopen. Ook voor alle andere geweldige, jongere, populairdere en minder snelle vrouwen, maar ik doe mijn eigen dingetje en ben mezelf. Niemand zoals ik. De hele ronde blijven rennen. Met handschoenen aan. Ik voelde al na 2km dat ik moest, dus pauze 1 was thuis meteen gevuld met diarree. En 4 winegums!
Ronde 2: voor Rob. Voor de zon. Voor het mooie licht. Voor alles-voor-een-ander doen. Voor de mensen om me heen die me steunen. Ouders ook. Fijne ronde met een stopje voor 2 winegums. Ging helemaal makkelijk en leuk.
Ronde 3: voor Vincent. Dan lette ik beter op mijn houding als ik aan hem denk en hoe hij loopt en hoe alles met hem loopt en dan ben ik vanzelf blij en trots! Ik zie een Audi en een Arteon. En weer dezelfde dronken ukrainers die het even niet snappen dat ze mij zien. Ik zwaai naar de bootcampster van gister. De kilometers gaan een beetje tellen. Zal ik hierna stoppen? Maar nee,dat kan niet. Want:
Ronde 4: is voor Joyce. Had ik r beloofd. Ik stuur foto’s van het laatste stukje zon.
Doe een extra stopje om van haar wat moed over te nemen. Denkend aan Joyce kan ik makkelijk een rondje vullen! Alleen is dit te verhard, te saai en wordt het kouder en donkerder. Het mooiste is geweest, net als voor ons. Of komt er nog meer? De lastige 10em-grens ga ik met moeite over en met een ‘duwtje’ van mijn bestie. Ik overweeg wel even te stoppen als zij schrijft dat ze lekker warm op de bank ligt. Maar ze heeft geen keus! Ik moet weer binnen naar de plee. Dikke jammer. Hoort bij deze periode.
Ronde 5 moet ik zelf doen. Het is koud. De handschoenen weer aan. De zon weg. Kil. Moeizaam. Langzamer. Doordrammen. Niet teveel denken. Ik denk aan het loopje in Duisburg!! Moeite. ik slof meer. Stop nog even bij de groene boom. Ik mis ‘thuis’. Droom van het groen. Tel de kilometers af. Nét niet binnen 2:08. Volgens het horloge 6:04 gemiddeld. In het echt: 7:01. In 2:28. De tijd dat je van een hm een week ging bijkomen is lang geleden! Ik voel mijn benen. De knieband en compressiesokken waren goed. Geen extreme honger, wel trek.
Op Strava schrijf ik:
Wat jullie zien en een kudo voor geven: “zo, die loopt (zomaar uit het niks) een halve marathon op een leuke trainingstijd.” Bedankt voor je kudo!
Wat ik ervaar:
– mentaal zwaar: 5x hetzelfde overbekende 4,2km rondje op asfalt
– 4 rondjes voor een ander lopen met duizenden gedachten en herinneringen. De laatste ploeterde ik zelf door.
– 4 keer langs huis komen en dus een mogelijkheid om te stoppen
– 2 keer daadwerkelijk gestopt op de 🚽, maar dan weer doorgaan
– veel tussenstopjes om winegums te eten en naar de zon te kijken
– lastige trainingsblokjes (5×15’duur-20”snel/40”rust)
– hm-tijd net onder de 2,5 uur!
Waar is de tijd gebleven dat je heel hard trainde voor een halve marathon en daarna een week rust nam?
Ik lach me stuk om de opmerkingen op Strava: vooral de eerste reactie is hilarisch, van iemand die het vast begrijpt, maar zelf nog veel gekker is. De rest leest niet en vindt de foto’s mooi, jaja.