21 December – Wandelen, fietsen, zwemmen
We wilden kerstkra… ohnee, meloenblokjes. En lekker brood. Het was droog. Ik liep de stijfheid er zo uit. Ik was vanmorgen lang blijven liggen slapen. Toen de wintersoltice bij Newgrange bekeken. De zon kwam net op tijd! Daarna dus wat gehangen en verloren met Yatzee. En toen dus even gaan wandelen. De dag is heel grijs en kil. En donker.
Dan maar binnen fietsen. Ik had een training met versnellingen en wattages, maar daarvan heb ik 0% uitgevoerd!! Ik had na 8 minuten al geen zin meer. Ik was dan ook maar om twee redenen gaan fietsen: omdat het op het schema staat en omdat ik dan de kerstkransjes en engelse dropjes kan eten.
En gewoon een beetje uitfietsen. Ik doe niet mijn best. Alleen met candy-crushen. En zelfs dat nauwelijks. Vincent had het me nog zo goed voorgedaan: als het echt niks is, stap je gewoon af. Maar ik ga gewoon stug door. De fiets rammelt, ik rammel mee. Doe gewoon suf de route.
Als het horloge omschakelt, gaat de zwift even mee en trapt opeens zwaar. Met tig wisselingen is het flink hopen dat het blijft lukken! Ik moet een stukje klimmen en doe maar wat ook. Manuel appt dat hij even langs komt, en dan moet ik nog een half uur! Ik had 72 minuten gemoeten, maar dat gaat ik echt niet halen. Ik maak het uur vol en dan nog een beetje, maar zelfs de 30km kan me gestolen worden. Op het laatst ga ik even helemaal los op het sprintje en dat is het dan ook wel.
De training is groen, ik heb iets gedaan en ik heb geen spierpijntjes meer of stijfheid. Ik heb net teveel chocolaatjes en dropjes met cola op. Jammer dan.
En dan ‘s avonds naar de zwemtraining. inzwemmen ging aan mij voorbij, want ik ging kwebbelen. Dus ik begin meteen aan de trainjng en ik lette nog niet op ook, was al niet meer aan het luisteren na de eerste 50m benen. Gelukkig zwom MB voorop en hoefde ik alleen maar na te doen, anders was de 100m wissel totaal aan me voorbij gegaan. Nu deed ik keurig en makkelijk mee. Zelfs een stukje zonder achtje! Daarna 200-150-100-50 duur met 50m versnellen er tussen achter elkaar door. Ik voorop. Heel kalm. Kreeg een tikkie van HB na 200m en toen ging ik even 50m los. Daarna kreeg ik het wel uitgeteld. Ik bleef ze wel de hele tijd voor. Deed 50m snel teveel, want baan 3 was nog niet klaar. Ik voelde me zeer goed in het water. Toen moesten we geloof ik 200m doen met schoolslag erin en die deed ik ook met achtje en rug ook. We deden ook 50-100 en zelf 50m extra steigerun. Een man ging lekker voorop, had ik even rust. En toen 50-100-150-200 met eerste en laatste baan snel. Omdat ik commentaar had, moest ik vanaf 100m weer voorop. Ik ging lekker vooraan. Ging prima.
Ik wilde eigenlijk een gele training, zodat ik vandaag alle kleurtjes had, maar het ging te lekker. Het was trouwens best wel druk! Ik deed nog 100m zonder achtje en ook dat ging superlekker in 2:02. Blij mee!! Toen miste ik 25m die ik erbij smokkelde en klaar ermee. Ik had trek, geen zin in alle clubgenoten, moest iets afspreken met LM en ik was vermoeid. Dat donkere weertje ook.
22 December – Rondje Naardermeer met DH en Vincent
ik zag er weer ouderwets tegenop: regen, donker, kan ik dat wel weer-hardlopen… maar V en ik haalden DH op en ik dacht: zoveel mogelijk verhard gaan. Het was droog. De modder viel mee in het begin, dus toch onverhard. De eerste 3km vielen me tegen. Moest er echt inkomen en accepteren.
De vogelhut was leuk. Alles bleef meevallen. Vincent kletste lekker. Even kijken bij het huisje en toen was het een stukje iets modderiger.
Dan maar rustig aan toch? We kwamen over een brugje op de weg. Wind tegen. Dat voelt dan weer goed voor mij. Ik ging even wat vooruit tussen de polder door tot bij de afslag over het koeienpad. Daar gingen we even overheen. Maar snel terug naar de weg!
Ik liep een km eigen tempo. Het ezeltje was er niet. Toen langs het fort. Geweldig!!
Lekker kijken en genieten. Love that sort of structures. En weer verder, terug over het ophaalbrugje en dan wind mee en verhard. Ik liep met DH op en V wat achter ons. Bij de bunker kwam hij er weer bij.
Het licht was wel mooi. De hele tijd al eigenlijk. We liepen een stukje. En toen trok het dicht. Er gebeurden een paar dingen tegelijk: regen, modder, ik moest een beetje, D begon over KD en de modder werd nog erger en het werd kil. Maar op en neer over het vlondertje naar de hut was weer prachtig.
Maar daarna volgde meer modder. Diepe modder. Ik gleed er tot over mijn enkel in! En regen. En al een hoop km in de benen. Oef, het was even afzien. Rustig aan dan maar.
Toen de vlondertjes door het bos. Gaaf dat V het zo leuk vond! Ik wist het al. We wandelenden nog even.
En toen het laatste stukje onverhard. DH moest om 13 uur thuis zijn. We liepen verhard over een tof nieuw pad terug. De zon brak door zelfs!
Na die vermaledijde 10engelse mijl dook ik de wc in. Het was mooi geweest en tegen half 12. Gemiddelde tempo laag door de laatste 4km. Genoten. Mooie beleving. DH is extreem lief. Te goed voor deze wereld. Zeker voor een triatleet. Ik had geen extreme honger, wel snoepzin. Was niet echt moe. Ook geen pijntjes.
23 December – Fietsen op wattttttttttage – mislukt
Ik moest op wattage fietsen. Met 8x 2’ boven de 200. Ik wilde het graag eens een keer goed doen. Want van het lopen gister heb ik geen greintje last (nog geen eens honger). Ik moest eerst infietsen op een laag wattage en dat was al moeilijk. Het wattage flippert de hele tijd heen en weer, hoe strak ik ook het tempo en ritme aanhou. Het is frustrerend en niet leuk.
Maar ik ben wel volhoudend en wil het proberen. Ik mag een stukje ‘duur’ fietsen van 20’, maar ook dat is vrijwel niet haalbaar. Zeker niet met een heuvel op Jarvis Island. En een afdaling. Dan komen de twee minuten boven de 212 watt. Ik doe echt mijn best, maar het lukt niet om het ook maar tien seconden goed te doen. Super irritant. Mijn horloge ligt er al naast en ik neem het een keer op (wanneer het goed lukt ook nog) ik ga de vulkaan op. Dat helpt niet mee. En naar beneden al helemaal niet. En dat ik werkelijk niks anders heb dan de ergernis en een kopje thee maakt het ook niet beter.
Kortom: er is niks leuks aan deze training. Bij de 6de of de 7de heb ik het een beetje opgegeven, al merk ik aan het zweten en de inspanning dat ik toch blijf proberen. Ik maak de route af en haal nog een PR op de Jarvis Kom omdat ik een pauze teveel watts verbruik. Ik ga nog een rondje vulkaan en moet ook nog uitfietsen. Doe ook nog maar, maar ik let effe niet meer op die verdomde wattages. Het venijn en het lichtpuntje zit m in de staart van deze training. Ik zie dKnijff rijden en maak snel een screenshot.
Ik wil die naar Vincent sturen, maar ik wil ook van de vulkaan route af. Dus ik schakel terug naar de app van Zwift en dan staat er boven DeKnijff iemand met een Iers vlaggetje en de naam A Ryan. Ik maak heel snel een screenshot en kijk of het echt Alan Ryan is van de Hardman en dan sla ik af en ben ik ze kwijt. Ik ben verbijsterd hoe ik deze twee mensen op Zwift tegelijk tegen kan komen! Ik maak mijn route af en de tijd vol. Uitvoeringsscore: 14%. Daar heb ik zo mijn best voor gedaan. Absoluut Niet Leuk.
Ps. Ik had ook een lekkere cadans aan moeten houden gedurende de versnellingen; nou dat was helemaal niet te combineren met het wattage. Dus het tempo is laag, de cadans laag, uitvoeringscore laag. Veel hoogtemeters, veel irritatie.
En dan ‘s avonds had ik graag bootcamp gedaan. Maar ze deden het niet, de bootcamp. Tuttebellen. We hadden een hele mooie middag, wow, wat gaaf voor Vincent dit (maar nog niet geschikt voor alle mensen die meelezen…). Lang in de auto zitten is wel vermoeiend. En ik ben blijkbaar moe. Meestal, als de vakantie ‘toeslaat’. Ik vond het niet erg dat de bootcamp niet doorgaat, maar de redenen zijn zo sneu. Ik had nog wat strijkgoed, de vaatwasser leeghalen, opruimen en wat schoonmaken, maar een uur red ik niet. Een rode training. Misschien niet eens de laatste deze week. Het is ook wel goed. Dit is het nou eenmaal. We hebben wel een paar dingetjes van de vakantielijst kunnen afvinken, dat geeft weer wat lucht.
24 December – Zwemmen en rennen
Zo, daar had ik even geen zin in. Ik wilde liever blijven liggen op deze door en door grijze dag. Ik voel me niet helemaal lekker. Dus ik ga zwemmen. En rennen vandaag. Ook al voel ik me niet helemaal gezond en zonder zin. Dat is triatletenlogica.
Maar goed, afspraak met Vincent, training op het programma en banenzwemmen is open in Poort. De training is op de bidon geplakt. Ik ga in de ‘snelle baan’ 400m inzwemmen: 100 gewoon, 50 slepen,50bijleggen, 100 gewoon, 50 oksel, 50 heup. Ik ben al redelijk veel te snel voor deze baan. Maar ik ga mijn programma afwerken en ik moet 3×200 lange slag doen. Ik doe 1op2, 1op3 1op4 ademen. 1op2 ging het beste en snelste. Toen moest ik eigenlijk met zoomers, maar dat werden paddles en toen ging ik toch maar even door naar de nog snellere baan, waar Vincent de km in 15 minuten had doorgezwommen. Ging goed, die 3x100m met paddles. Daarna moest ik 6keer 150m, waarvan 100m hard en 50m nog harder. Dit zijn geen dingen voor mij. Vincent deed mee. Harder dan hard. Ik deed ontzettend mijn best. Mijn armen vielen er zowat af, zo hard deed ik mijn best! Het ging ook goed hoor, dat wel. Maar die laatste keer, ik voelde echt mijn armen. Dat heb ik echt nooit. Zo ver ga ik echt nooit! Maar deze keer dus wel en het ging lekker ook.
Heel soms even met de andere mensen in de baan wat vertragen of inhalen, maar we waren niet met teveel. Ik moest ook nog 400m uitzwemmen. En daarna de 100m zonder achtje, want de rest was echt allemaal met! Dan ben ik beduidend langzamer… Wat de echte-zwemmannen valsspelen vinden, dat achtje. Ik vond het mooi: 2700m in een uurtje. Heel tevreden over. Ik kwam er beter uit dan ik het zwembad in ging.
Een grijze dag dus, met motregen en er is niks leuks aan. Weet je wat het ergste is van deze dag? Dat ik me SLECHT voel, omdat ik niet gefietst heb. Ik heb hard gezwommen, hard gelopen, maar niet gefietst. Ik heb een uurtje zitten te niksen. En dit hardlopen stelde ik ook maar uit. Ik dacht even dat ik 40 minuten moest, maar toen zag ik die stomme versnellingen. Daar kan ik dan zo tegenop zien! Ik dacht: ik loop gewoon nog 1 keer richting de dijk. Maar eerst het gewone rondje (dan kom ik langs een WC) en dan door. Het liep prima. Alles gewoon goed: muziekje, knieband, comp-sokken. Lage hartslag. het ging prima. Gek genoeg zou de uitvoeringsscore NUL zijn achteraf, maar het ging echt wel goed! Ik stopte na 3km om de collega’s fijne-kerst te appen en dan weer door.
Het was doodstil overal. En de tijden waren ongelooflijk snel soms. Ook en vooral als ik geen zin meer had. Toen toch richting de dijk. De zin was op inderdaad, maar daar moet ik me dan maar doorheen slaan. 5km in een half uurtje. Nog een stopje. Waarom niet?!
Ik ging het halen tot het einde en dan het bos in met de eerste sprint. Dat ging en ik deed het toch maar. Geen twijfel eigenlijk meer of ik het zou overslaan. Ik moest toch weer helaas. en net op dat moment is er 1 iemand in het bos voor me… Hoe dan?! Ik deed nog 3 of 4 versnellingen en sloeg toen af en ik schoot de bosjes in bij het fijne bos. Diarree helaas. Ze kunnen volgende week serieus het bos afsluiten! maar daarna liep ik weer lekker door.
Het ging best hard: die 30 seconden aftellen. En dan lekker doorlopen in de rust. Alleen dat stukje omhoog het viaduct op is nooit meer leuk of makkelijk. Maar ik zei tegen mezelf (hardop): je komt boven. Toen nog naar huis lopen en uitlopen. Zaten er toch weer 11km op. Uit-thuis nog altijd 6:38 gemiddeld en dat met stops! Vooral blij: geen pijntjes. Conditioneel zit het wel snor. Tempo ook oke. Maar de hartslag is opvallend laag. Ik nam een lekkere warme chocomelk na het lopen! Sorry van het fietsen.
25 December – Kerstdagwandeling en binnen fietsen
Ik heb niks met kerst. Het moet allemaal gezellig en liefdevol en leuk zijn, maar wij slapen gewoon uit en Vincent moet werken vanmiddag. We doen samen een spelletje en daarna wandelen we naar de winkel voor melk, chocoladekransjes en brood met zijn drietjes. Dat is ook prima. Het is een sombere, saaie dag. Niet anders als alle andere zondagen, behalve dat het een vrije woensdag is.
Ik heb deze week de ‘kleurtjesweek’ in het trainingsprogramma Final Surge. Afgelopen maandag was de bootcamptraining rood (=niet gedaan), groene trainingen zijn normaliter de norm en die heb ik bij het zwemmen en hardlopen al gehaald, vanmorgen een blauwe training: een extraatje met het wandelen en deze 2 uur ‘kerstrit’ is uiteindelijk geel geworden. Dan heb ik ‘m wel uitgevoerd, maar met een marge van meer dan 20% verschil. Twee uur…. Dat zou het echt niet worden! Vincent aan het werk, Rob aan de Lego en ik heb een bakje met snoep gevuld en ben gaan fietsen.
Niks tempo, niks boeiends, niks lekker. Trappen, Candy Crush spelen en snoepjes eten. Ik had wel zomaar de Yeti gezien! Daar kijken we anders naar uit, maar nu keek ik op en daar was tie. Ik ging uit van een uur, maar na 70 minuten moest ik naar boven klimmen op de fiets en ik keek wat virtueel om me heen, want Candy Crushen en Woordzen was ik zat. Naar beneden scoorde ik nog even een shirtje, maar ik weet niet voor wat. Ik was er helemaal klaar mee en vond het wel leuk geweest na nog geen anderhalf uur. De snoepjes nog niet op, maar de thee wel.
Ik heb in Garmin 1350 badgepunten gehaald. Dat wilde ik halen voor het einde van het jaar. Het is gek, maar als alles lukt -alle finishes, alle wedstrijden, heel blijven tot op zekere hoogte, alle subdoelletjes met de Apple-watch en badges- dan lijkt het te gemakkelijk. Ik moet mezelf er aan herinneren dat het niet vanzelf ging, met de examenstress, met ziektes, met tegenslagen. En die paar dingetjes die niet zijn gelukt zitten me dan dwars: niet naar Duitsland gefietst en niet de 1300 punten gehaald voor mijn verjaardag. Niet het boek gemaakt. En nu weer eventjes wat te zwaar. Ik heb meer met het afsluiten van het jaar en een nieuw begin maken, dan met kerst, de kerstboom en het kerststalletje.
26 December – Kort loopje voor het kerst-eten uit.
ik ging meteen na het (late) ontbijt. Niet zo handig, want ik dacht al na 1km ‘ohjee, ik hoop dat het centrum open is’. Eerst 10 minuten zone 1. Tempo viel me mee. Zag moeder&dochter weer op de Evenaar. Ik had compressiesokken aan, geen muziek en weer de afzakbroek! Domoor (ikke). Daarna 30minuten zone2. Hartslag bleef laag. Zin ook trouwens. Er was niemand en ik maakte foto’s.
Mooi gebied is het toch. Als je het voor het eerst zou zien…
Het centrum was open en ik maakte er mooi gebruik van! Toen weer verder en voor zone 2 met broek-ophijsen was het ook een prima tempo! Ik ging een beetje om, want anders zou ik te kort gaan en dat kan natuurlijk niet.. Ik deed de 5km in zone 2 binnen een half uur (als je de wc niet meetelt).
Ik vond niet dat ik kon stoppen op 6,66km maar ik vond het ook wel goed. Niks aan, dit loopje, maar ook niks mis mee. Ik ben klaar voor het gourmetten met de familie!
27 December – Binnen fietsen en Rummikub spelen!
Ik ging gewoon maar een beetje zo vlak mogelijk fietsen. Eigenlijk stond dit voor morgen, voor de loopdag uit, maar ik ga morgen zwemmen. ES zit 24 uur op de Taxc en ik zoek hem wel, maar hij heeft me waarschijnlijk niet ingehaald. Niet dat ik na 10km nog naar het schermje van de TV heb gekeken, want Vincent kwam mee Rummikub spelen! Heel apart en een beetje lastig, maar vooral leuk! Een upgrade na het Yathzeen.
Ik hoefde maar 70 minuten te fietsen, maar ik wilde liever de badge halen voor Garmin en 40km fietsen. Dus ik reed wat langer door en zo had ik weer een gele training, maar dan te lang! Leuk voor het kleurenfeestje van deze week.
28 December – Hondertjes zwemmen bij de TVA
leuk zeg! Dat viel nogal mee! Ik had weinig zin en moest volgens schema 10×300, maar dit kan ook. Zwemmen en fietsen omruilen. Vanmorgen een tien-km wedstrijd voor Vincent supporten en een haasje voor hem regelen. Sommige mensen blijken leuker dan ik dacht! Daarna rustig aan doen. Even sparen voor morgen. Ik ben er gespannen voor. Stel dat het niet lukt…. Maar goed, vandaag zwemmen. Ik in baan 3 en ik mocht van DS niet alle hondertjes achter elkaar doen. L kwam erbij. We spraken af om elke 2:20 te starten. Toen kwam WF erbij. Topkerel! DS ging eerst vooraan. In 1:46. Veel pauze dus. Toen kwam A ook en toen gingen WF en A om de beurt voorop en ik daarachter. De tijd was elke keer ongeveer 1:50. Ik vond het uitstekend en hield het echt wel heel moeiteloos bij! Ik vond de rust zelfs wat lang, maar ook wel weer prima. Ik had echt geen enkele moeite met wat we aan het doen waren, hoe saai het ook was. Mijn gedachten vlogen van hot naar her en ik moest ook oppassen om niet A’s of WF’s voeten te meppen en soms een beetje op mijn slag. Ik heb me verwonderd dat ik in 10 jaar zo heb leren zwemmen. Weliswaar met achtje, maar het barst vande paddles en achtjes.
Die WF hoort niet echt bij de tva, want die vraagt ons of het goed blijft gaan! En hij meent het nog ook. Na een half uur vroeg een andere man: wat doen we eigenlijk? Hilariteit. En dan gaat auti-A precies na 2:20 weer zwemmen. Ik vermaak me prima zo 😄 Hij gaat sneller zwemmen als R en I uit baan 2 ons ophouden en we langer pauze nemen. Vind ik allemaal lollig. Na een uur gaat WF eruit en meer mensen. Ik zit op 2600m en doe nog mee tot 3000m vol zijn. A gaat wat harder en L vind het zwaarder. Ik ga er vrolijk weer uit. Mooie zwemtijd zo! Met lekker veel pauze. Saai, maar ik heb mijn eigen lolletjes gehad en me vermaakt. Het rode zwempak en geen hrf-meter wekt goed voor mij!!
29 December – Ultra Trail : Zwerven met PL van zonsopgang tot… bijna zonsondergang.
Toen ik eind 2024 de lijst maakte met alle mogelijke hardloop- en triathlonafstanden, stond onderaan met potlood en een vraagteken ‘ultratrail’.
Na de hele triatlon in september met de daar op volgende enorme motivatiedip en die hele nare (knie)blessure in oktober, werd het vraagteken alleen maar groter. Ik wilde me maar nergens op vastpinnen of voor inschrijven.
Ik wilde niks beloven of rondtoeteren, omdat ik zelf absoluut niet zeker was of ik fysiek en mentaal nog wel een ultra zou kunnen doen.
En toen redde PL me: ‘Ik ga wel mee hoor, leuk, een dag zwerven!’ PL is een ervaren ultratrailer en een zeer aimabel man. Hij vond het een goed idee om de Groene Afslag als basisplek te gebruiken en van daaruit verschillende routes te doen. Hij kent de weg. Ik vind het spannend.
Op 29 december vertrokken we met zonsopgang vanuit de Groene Afslag in Laren. PL deed de route, want die was ik vergeten! Ik maakte een foto van de schaapshut die ontwaakte en we gingen even naar binnen. We zijn immers ‘onderweg’ en we hebben geen haast vandaag. Het duurt nog lang tot de zon ondergaat. De schaapshut was GOUD.
De geur, het geluid van de schapen, de warmte: dit is zo authentiek. De assistent-schaapsherder en zijn dochter (assistent van de assistent) zaten daar in alle vroegte aan de koffie met koekjes en vertelden graag hoe ze nu voorkomen dat de schapen met hut en al verbranden. De gesprekken, dat je iets leert onderweg, dat we de tijd namen: dat typeert de hele dag. We gaan niet voor snelheid of prestatie. Al schrok ik wel even toen PL zei dat we voor 50 kilometer gingen en daar al om 3 mee klaar konden zijn. We waren nog geen 5 kilometer op weg! We verlieten de warme schapen en gingen verder de doodstille heide over. De kilometers liepen makkelijk weg. En nog behoorlijk snel ook!
En ondertussen hadden we goede gesprekken, over kerstdrukte zonder frisse lucht, over partner-cirkels, over zwemmen, over de connectie tussen geest en lichaam en wat buitenlucht daarmee doet, over werk, over de (eerste) liefde en ook over prestatiedrang en ambitie. We hebben de eerste uren alleen maar gepraat en al lopend kan ik dan ook heel veel dingen op een rijtje krijgen. Precies waar het voor bedoeld is, dat lopen! Verbinding maken. Voor PL en mij gaat verbinden boven afstand of snelheid.
Ondertussen weet PL de afslag voor het ommetje te vinden langs een bos met hoogteverschillen. En de Groeve van Huizen. We staan even stil als ik echt moet weten waar ik me ongeveer bevindt. Dat vind ik dan wel prettig om te weten, waar Huizen ligt en Blaricum en de A27. En we maken een fotootje.
Mijn kleding zit prima! Niet te koud en het is ook niet nat. Wel grijs, maar de silhouetten van bomen zijn ook prachtig. Ik heb een knieband om en compressiesokken aan en mijn trailschoenen. We lopen over de honden-uitlaat-plek van Gooise Vrouwen. Daar is het druk en bekakt. In de verte klinken de kerkklokken. Dat soort dingen vind ik erg mooi vandaag: een soort herinneringen aan ‘vroeger’, toen de kerkklokken leidend waren voor het gevoel van tijd. We lopen stukjes verhard door Blaricum, maar dat is maar kort. Bij het kabouterpad ben ik PL eventjes kwijt. Geen paniek, even goed kijken.
Ik heb het even lastig als we de 15km passeren: naar de tien engelse mijlen toe vind ik altijd een lastig omslagpunt. PL maant me even tot stilstaan en wat eten. Ik ben aan de winegums. Na de 16km gaat het weer en zijn we snel op de heide bij de 17km. We spreken over de ideale, roze Barbiewereld en de symboliek die daar mee samenhangt. Langs de Mooiste Boom.
En dan terug over de natuurbrug naar De Groene Afslag. 22 kilometer maak ik vol. We lopen 6:33 gemiddeld, wat natuurlijk ronduit hard is. Ik verplaats de auto en we gaan bij de Groene Afslag naar binnen. Ik zit heel lang op de WC en ik denk dat het kerstdiner nu daar in vloeibare vorm ligt. Het lucht op, hoewel me niks dwars zat. Ik neem thee en een croissant. (ik durf) Het is raar en ook fijn om even stil te zitten. Ik app Rob en Vincent dat we op de helft zijn. Dat we pauze nemen. Ze appen terug dat we watjes zijn met een smiley en dat we nog meer dan genoeg tijd hebben tot zonsondergang. Grappig dat ze zo meeleven, want ik heb Rob gister pas gezegd dat ik vertrek in het donker en thuis kom in het donker.
Opstarten valt me mee. We pakken de gesprekken weer op en ik ken de weg over de hei. Het blijft groots, die vlaktes met heuveltjes erin. Weer een natuurbrug over en het is kilometers verzamelen. Weer op een mooi tempo. Ik vind het stukje naar Bantam altijd leuk. We kletsen gewoon door en vooral het grote verschil tussen de competitiedrang bij mannen en vrouwen. Even tussen de rodondendrons door en dan bij het Capitooltje.
We hebben een gesprek met mensen die daar aan het wandelen zijn. Over het capitooltje en de buitenhuizen en hoe die met bergen en buitenissige dieren op schilderijen hangen in de Amsterdamse huizen. “Jullie worden koud, loop maar verder”, zegt de mevrouw. Ik zou natuurlijk nooit opscheppen dat we al uren bezig zijn en bijna op 30 kilometer zitten. Verwonderlijk genoeg antwoordt ook PL dat we op weg zijn naar een kopje thee bij Grambergen, het natuurcentrum van Ankeveen. Gebrek aan competitiedrang! Over het brugje en dan zijn we na 30km bij het volgende kopje thee. Warmte. Een gesprek met de mensen naast ons. De lieve oude mensen zien die hand in hand wegschuifelen. Een koekje. En even langs een WC.
En daarna weer verder!
Verder praten.
Verder zwerven.
Verder verwonderen.
Het is grappig als PL zegt: “Het is maar tijdelijk, deze spierpijn bij het opstarten”. Dat hij als doorgewinterd trailer soms ook even hardop moed verzamelt.
De mooie bruggen. De rijke gebieden. Het groene bos.
Soms een winegum, soms eventjes wat wandelen omdat het kan.
Mijn Apple Watch vraagt nogal eens om aandacht, maar die zit onder mijn jas. Die batterij is stukken eerder leeg dan die van mij (of van de Garmin)!
Ik kijk uit naar de rododendrons, het ommetje langs het grotje; maar het is verder weg dan ik dacht. We hebben het over eten en ook PL heeft vaak net te weinig mee. Ik vertel van het buffet wat ik heb gemist bij de triatlon in Almere. Daar zijn mijn problemen begonnen: ik heb toen veel te slecht bijgevoed. Vandaag eet ik ook niet genoeg, maar ik maak dat morgen wel weer goed. Ik heb me tot dan toe geen moment iets aangetrokken van de kilometers of de snelheid. Er zijn 35 kilometer doodgewoon voorbij gegaan. En dan moet ik bij het paardenbruggetje toch de bosjes in met diarree. Jammer. 36 km.
En daar begon het tellen een beetje. Ik zei: als het 42km worden, is het ook prima. “Stop je dan middenin?” vraagt PL. We zijn er nog niet. Maar als we na 45km weer bij de Groene Afslag zijn, ga ik niet langer door. Ik word wat stillen en PL vertelt over zijn eerste liefde. Ik vind het even minder gemakkelijk. We lopen naar Gooilust toe en ik moet even wandelen en we wandelen naar een folly.
Die vind ik weer even prachtig, maar ik zie ineens op tegen de kilometers. In elk geval moeten er nog 4 komen. Ik word stil en stop mezelf helemaal vol met ‘blije’ gedachten. Met Ierse monniken die op deze manier moesten reizen en uitkeken naar een warm onderkomen en wat te eten. Ik loop een paar kilometer achter PL aan met een hoofd vol gelukkige momenten, maar in praten heb ik even niet zoveel zin.
We lopen over het natte stukje gras en ik krijg de neiging te gaan mopperen. Maar PL wijst me op een roze huis en is blij met mijn winegums, die ik zelf ook even eet en ik drink wat. 40 Kilometer. We gaan het Spanderswoud door en ik vind het wat duister. Over tempo maak ik me geen zorgen meer. Niet boeiend. Ik haal het voor zonsondergang. PL zegt dat hij ommetjes zal creëren, zodat we op 50 uitkomen. Het lukt mij niet om hele kilometers te blijven hardlopen. Of om gesprekken hardop te voeren. Ik wandel naar de 42,2 toe. En stuur een appje naar Joyce.
Ik vraag of andere niet ook moe worden, of PL zelf moe wordt. “Nee hoor”, hij niet. Hij gaat morgen weer hardlopen, ‘want ik ben toch vrij’. PL zegt doodleuk: ik ben dan ook een supermens. En weet je? Ik zeg kei-hard JA, want dat is hij. We lopen naar het restaurantje. Ik geef aan dat ik wel moe ben intussen. Hij wacht me op, geeft me een high-5 en we kunnen weer door. Op de natuurbrug blijf ik hardlopen. Het tempo maakt niet meer uit. “Dit zijn de interessante kilometers”, zegt PL. Dat is waar. Dit zijn de kilometers waarin je jezelf tegenkomt. Op de hei.
45 Kilometer. Nog 5. Nog een uur wandelen. Dan ben ik ook voor zonsondergang klaar. Waarom wilde ik ook alweer 50? We gaan naar het bankje. Het Bankje. Waar Joyce en ik altijd zitten. PL loopt vooruit en strikt iemand om een foto te maken, maar het bankje staat verderop. Ze loopt mee en we wandelen. Ik vind het heel lief dat ze meeloopt om van ons een foto te maken. Ik moet mijn best doen, niet te huilen. PL jaagt degene die op Het Bankje zit, weg.
Heb Het Leven Lief.
Voor jouw Joyce.
46 kilometer. Zesenveertig.
Dan begint er een getallen-fixatie. Ik loop kilometer 47 voor Joyce. Over de hei. Stilte.
Helemaal de kilometers zonder wandelen volrennen, lukt me niet meer. Mijn benen willen niet meer zo graag (ze kunnen het nog prima hoor), maar vooral mijn hoofd dreunt: stop maar. Kilometer 48 voor de Ierse helden, de mannen van de grond en het water, de ‘why’. We moeten nog een stukje om en we doen het driehoekje-van-HB. Ik raakte hem daar ooit kwijt omdat hij rechtdoor liep, dus we kunnen en moeten het ommetje maken. PL’s horloge is er al veel eerder! Na 48,5km duizelt het me even. Ik ben nog meer bij kennis en zinnen dan ik ooit was, maar ik ben even dizzy en wandel tot ik op 49km ben. De laatste kilometer ren ik.
De laatste 500m het terrein van de Groene Afslag op lopen er tranen over mijn wangen.
Ruim voor zonsondergang zijn de 50 kilometer klaar. Kwart over 4. Nog 20 minuten voor de zon ondergaat. Dat is even balen, maar ik ben er meer dan klaar mee en dit was wat ik wilde halen.
PL is trots op mij. Ik heb nergens last van! Ik bedoel: niks echt wat stuk zou kunnen zijn, geen blaar, niet zo kapot dat ik niks meer weet. Wel moe en vermoeid en bezweet en blij. Het gemiddelde tempo is naar 7:02 gegaan. Uit en thuis is het 9:00 en net niet binnen de 7,5 uur. Het is de afstand die telt.
Of eigenlijk: het is de wondermooie dag die telt.
Dat overweldigende gevoel: ik kan dit. Ik kan het gewoon! Nou ja, niet vanzelf, maar wel “gewoon”. IK KAN HET!
En de why? Do na manaigh ón Sceilg. Taisteal cosúil leatsa.
Het buffet is gesloten sinds 4 uur, maar PL zegt dat ik al eerder een buffet heb gemist en wij mogen de restjes opmaken voor de prijs van 1 persoon. Wat een superdeal!
Met chocomelk erbij.
Er zijn mensen die 50 kilometer fietsen veel vinden.
PLs superlieve vrouw komt even langs (ze was in de buurt aan het wandelen) en zij vraagt: is dit het langste wat je ooit hebt gelopen? Maar die eer houdt Joyce, toen liep mijn horloge voor en liep ik 52,25. We hadden toen minder pauze (want door Covid was alles dicht). PL zegt: en dat zeg je nou, anders had ik je nog 4 kilometer laten lopen 😀
Het is ongelooflijk wat PL voor me gedaan heeft. Daar helpt toch geen ‘bedankt’ aan? Soms is dat woordje wat te klein.
Opstaan is stijfjes en ik heb last van mijn lies. Daar zit een hele pijnlijke blaar, mijn onderbroek heeft geschuurd. Daar heb ik erge last van.
Uiteraard ben ik stram en waggel ik wat en rij ik heel erg rustig naar huis. We bestellen een hamburger en ik douche. Eten gaat wat moeizaam, maar dit is het moment voor de Hemelse Modder die over was van kerst! Mijn voeten zijn oke, mijn spieren zijn in orde, hooguit een beetje geschramd door de rugzak en hartslagmeter, maar mijn lies is echt pijnlijk!
Ik vraag Rob om een medaille te maken en een half uurtje later is zijn eigen ontwerp klaar.
Wat ben ik er trots op!
Ik zet het op Garmin en Annemarie reageert ongeveer meteen met Wauw. Op Strava komen ook veel reacties en ook via Instagram krijg ik mooie reacties, wat een sportvrouw ik ben en wat een geweldig mens PL is. Sommige reacties lijken jaloers (volgende keer ga ik mee) of verbijsterd, dat ik dit ook al kan. Maar het ging op mijn manier: volledig ontdaan van getoeter, prestatie-druk of ambitie. Gewoon omdat ik het wilde. En zo werd het vraagteken een uitroepteken. De laatste van het lijstje. 2024 is vol.
30 December – uitwandelen met ❤️
laat opstaan, veel candycrushen, geen spierpijn. Slecht onrustig slapen, vermoeid en zware hoofdpijn. De benen zijn prima. De wond in de lies is s middag weg. Lopen gaat moeiteloos. Ook trappen. Dat is het probleem niet. Maar de koppijn is echt zwaar! Paracetamols en thee helpen nauwelijks. Wandelen met een ibuprofen. Frisse lucht is fijn. Saampjes is fijn. Zo lekker bijpraten. De chocokransjes zijn in de aanbieding! Ik heb geen overdreven honger.
Mijn benen wandelen echt goed zonder enig pijntje. Ik haal een cryptogrammenboekje en appelciderazijn. De hoofdpijn trekt weg gelukkig. Ik ben wel wat meer moe van het wandelen. In de avond ben ik wel vermoeid en moet nadenken en onthouden meer moeite. Er komt een lichte hoofdpijn door. Maar als dit alles is wat ik overhou aan 50km hardlopen mag ik niet mokken! Ik ben extreem gezond! Fysiek had ik me geen zorgen hoeven maken (gossie). Nu nog een paar dagen mentaal op orde komen. Ik heb me ingeschreven voor over 8 maanden.
31 December – Lessons Learned: wandelen door de herinneringen
Rob zette ons af, want ik wilde nog graag langs de plassen lopen, voordat het dicht gaat straks voor maanden. Ik had vannacht gedacht dat Rob mee zou gaan, maar Vincent liep met me mee! Ik heb weinig last meer van iets. Mijn benen zijn helemaal in orde, ik heb nog slechts een lichte hoofdpijn en ook niet echt overdreven trek of iets. Ik zou weer kunnen hardlopen, maar ik heb geleerd van de vorige keren: niet te snel weer door willen. Het hoeft nu niet. En van binnen kan het niet. Ik heb eergister een marathon (+) gelopen. En dat kan lang geleden lijken, maar dat is het natuurlijk niet!
Het was al druk bij de oliebollen. We wandelden over het asfalt en het was nog best kil. En heerlijk rustig. Naar alle bankjes. Ondertussen hebben we bedacht wat het beste hardloopmoment was. Voor hem de finish in Duisburg en ik vond na lang denken Veenendaal het meest geweldig. We hebben allebei Bornsdorf op de tweede plek gezet, maar voor ons was dat de meest boeiende wedstrijd van het jaar! Ook voor Rob qua supporten. De beleving…
Het mooiste moment was voor mij wel het finishen van de hele en de tijd zien en door het dolle heen zijn. De grootste fout dat ik toen niet heb bijgegeten. We zijn alle hardloopwedstrijden nog maar eens afgegaan. En langs alle bankjes.
toen zette ik mijn horloge uit in plaats van op hervat…. We wandelden door en hadden het over de beste zwemmomenten (de hele), de slechtste momenten (Deil staat hoog) over fietsen en hoe we overal tussendoor gingen alsmaar en in het park hebben we allebei dezelfde persoon geelimineerd. We hadden echt beide dezelfde persoon in ons hoofd waar we ons in 2024 het allermeest aan geergerd hebben!
Toen gingen we bij de AH nog frikandellen halen. Het jaar is klaar. Ik vind het mooi geweest. De statistieken vliegen in de rondte, de ene nog geweldiger dan de ander. Maandelijkse marathons, met ziektes trainingsuren die voor een gezonde triatleet niet zouden misstaan, tienduizenden kilometers en enorme loopafstanden. Strava vliegt helemaal de bocht uit en rekent mij tot de top der top. In elk geval heb ik 355 dagen van de 366 in dit jaar gesport. En dat zit bij de top.
Ik hou alles zorgvuldig bij in Garmin, dat is de enige die echt correct is.
Hier komt het:
- 1637 kilometer hardgelopen. Een mooi gemiddelde; sommige jaren was het meer (2022 in 2022) en vorig jaar een stuk minder. 3 keer een marathon, dat dan weer wel.
- bijna 7000 kilometer gefietst; 6936 om precies te zijn. Waarvan zo’n 1000 kilometer binnen.
- 204 kilometer gezwommen. Dat was in 2018 en 2019 een stuk meer, maar voorgaande jaren was het stuk minder. Zo’n 35 kilometer in buitenwater afgelegd.
- Wandelen: 373 kilometer doorgestapt.
- Sportschool en bootcamp: 40 uur.
- Alles bij elkaar: 9168 kilometer. 638 uur gesport. Zo’n 26 dagen onafgebroken. Ik had in januari klaar kunnen zijn 😉
- En daarnaast: Hoogtevrees overwonnen, examenstress tot de max, een nieuwe baan, 2 keer flink ziek; waarvan 1 keer Corona en een nare (knie)blessure.
Huishouden, sociaal leven en bloggen. - De prachtige overwinningen voor Vincent. Een rijbewijs, overwonnen dat het diploma niet is gelukt, de finish op de halve triatlon en lidmaatschap van het PRO/AM team.
- En al die mensen om ons heen, uiteindelijk is dat de bonus. Dat LM komt kijken in Duisburg, dat DH mee gaat trailen, dat PL meeloopt en dat Joyce mee ging naar Zandvoort.
- Maar boven alles, altijd: Rob ❤️
In 2025 ga ik niet meer voor zoveel. k hoef niet meer zoveel, alles is gedaan. Ik ga “inhalen” waar ik een DNF (Did Not Finish) of DNS (Did Not Start) heb staan. Dat zijn er maar 3. De Ironman 70.3 Hoorn; dat was vrijwillig uitstappen na het fietsen omdat ik een blessure had. De Berenloop Marathon Terschelling. Daar staat een DNS in 2013 want de marathon werd afgelast. En natuurlijk…. De HARDMAN, die ik in 2023 moest staken door een blessure. Ik antwoord op de Instagram post dat ik kom en ik word met naam welkom geheten. Mijn dag is goed!
Ik hoeft niet meer te doen.
Alles is gedaan.