16 februari – 3 sporten, in de goede volgorde ook nog, maar toch zonder het hardlopen nog.
Om 11 uur ben ik aan het zwemmen en ik denk: wat doe ik hier eigenlijk op een zondagochtend? Waar is de tijd van de kerk en de rustdag gebleven eigenlijk?! Ik ben dan al een tijdje bezig. Om half 10 ben ik met Vincent naar de Koploper in Lelystad gereden (hij reed) want daar is het het goedkoopst en de beste tijd. Ik heb een training in mijn horloge. Leuk en aardig, maar dat is enorm wennen! Vincent is de bidon waar de training op stond, vergeten mee te nemen uit de auto. 200m inzwemmen. Fijn dat het horloge dan op 175m laat weten dat ik er bijna ben. maar dan moet ik op lap drukken en dat gaat niet zo soepel! Want mijn horloge is gelocked en soms druk ik dan twee keer of niet goed. De eerste 50m mis ik omdat ik de training niet heb gestart. Ik ben er nog niet uit of het fijn is of niet. Ik voel dat ik gister ook al heb gezwommen en het achtje is mijn vriend, ook al staat dat niet altijd in de training… 100m zwemmen. Dan volgen 4x 100m die bestaan uit rugslag en schoolslag met een pauze. Qua training in het horloge een ramp en qua schoolslag ook, dus die doe ik maar 1 keer en daarna de borstcrawl met techniek (slepen, lange slag). De rugslag is ook lastig in deze baan. Het is de snelste baan, maar dan nog ben ik snel en is Vincent helemaal buiten proportie. Daarna volgt 4×100 met versnellen op het einde. Ook lastig, want de anderen laten versnellen niet altijd toe. En ik druk een keer weg en zwem weer 50m extra. Ik heb het bijna door. Daarna 3x400m. Dat bevalt me. Het gaat goed met de training en ik kan dit: lang en steady. Ik ga best hard, maar na 2 keer ben ik moe. Vincent gaat mijn telefoon wegstoppen en slaat over. Ik ga door vermoeidheid en moeite heen. Deel van training. Wel alles met 8je. Ik ben er eigenlijk klaar mee, maar er volgen 6×50 hard. Vind ik echt moeilijk, maar het lukt nu met de rust en alles. Het is rustiger in de baan, wat ook helpt. Dan 200m uitzwemmen. Zit ik op 2900 m. Tja. Die 100 moeten er dus nog komen ook! Maar… ik zwem 50m en Garmin neemt niet op. Aan-uit: nog 50m en Garmin neemt weer niet op: Verdmmmu. JM wacht dan al, maar die 3km komen er. Ik moet op lap drukken en zwem met veel moeite 100m zonder achtje. Traag. Eigenlijk heb ik dus 3200m gezwommen!!! Dat vind ik knap van mezelf. Genoeg knap gedaan vandaag. We kletsen en ik denk dat ze het niet snappen als ik zeg nog 40km te gaan fietsen.
Ik had MvdB beloofd eigenlijk naar buiten te gaan, maar zwemmen was al genoeg out-of-the-box voor me. Dit moet maar weer ‘gemakkelijk’. Dat ik kan afstappen als ik er klaar mee ben. Ik wil niet op de Knardijk staan en het te koud hebben en dan nog 4x5min moeten versnellen. Dit is de watjes-keuze van vandaag. Ik heb een route in Watopia en ik weet dat ik de berg over moet. Eerst 45 minuten infietsen en ik sla Yathzee maar af, want ik ga gewoon zelf. Het gaat goed! Ik had eerst ruzie met Zwift, maar nu zit de cadans goed en voelen mijn benen goed en waait de ventilator goed. Ik voel me weer sterk. Ik maak een fotootje hier en daar en veel sneller dan ik dacht moet ik de berg op.
Ik zit nog in het infietsen en kom tot het kasteel! Dan moet ik 5 minuten op een hogere hartslag. Die hartslag werkt beter voor mij dan wattages, dat red ik wel. Omhoog fietsen is oke, ik trap lekker mijn best! Die 5 minuten lukken prima.
Dan ‘rust’, voor zover dat lukt met het omhoog trappen. Ik heb ontdekt dat ik niet tot boven hoef en dat is fijn. Ik ga er eerder af, waar ik nog nooit geweest ben. Blokje 2 valt in de afdaling van 11%. Ik trap me stuk in een heel hoog verzet en ga 84km/u virtueel! Ik red het nauwelijks om in de hoge hartslag te blijven, maar dan volgen er wat heuveltjes die me helpen. De rust is welkom! Ik kijk lekker virtueel om me heen. En ik drink thee en eet een paar lange vingers. Voordeel van binnen, samen met het maken van foto’s. Blokje 3 gaat ook omlaag en ik moet echt hard werken om de hoge hartslag te halen. Ineens heb ik ergens een shirtje voor verdiend! Weet niet eens meer waar 😀
De laatste rust en ik tel dat ik de 40km wel ga redden. met 500 hoogtemeters. En hoewel het niet buiten is, vind ik dat toch best goed van mezelf. Ik voel de 70km van vrijdag ook nog op het zadel! Het laatste blokje doe ik nog een keer mijn dikke best. En dan rustig uitfietsen en 40km volmaken. Ik moet nog 15 minuten uitfietsen en die doe ik rustig. Ik stop na 100 minuten. Ik heb geen zin om meer kilometers te maken. Ik zag de zon buiten en ik wil nog wandelen. Bijna level 51! Vind ik nog leuker dan 50, want 51 is mijn leeftijd….
IK HEB GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN KNIE. Vandaag bij het zwemmen 1 keer gevoelig en bij het fietsen 1 steekje en toen schakelde ik terug. Maar dit is zo niks meer. Op de uitvoeringsscore van 85% ben ik kei trots, dat was me buiten nooit gelukt. Ik ben ook trots op MvdB, die wel buiten is gaan fietsen! Ik wacht nog even!
En dan opeens is alle stijfheid echt VERDWENEN. Het linkerbeen en de linkerknie doen weer mee. Zonder mankeren de trappen op en af. Geen disbalans meer. Nog wel een beetje gevoelig na al die weken bekneld te hebben gezeten. Het is irritant en tegelijkertijd heel erg prettig, geeft nieuwe energie. Maar het werpt ook vragen op. En NU ga ik naar de huisarts, NU moet het uitgezocht gaan worden. Dit mag niet nogmaals gebeuren! Ik denk dat hormonen en de baarmoeder er iets mee van doen hebben, maar ik wil gewoon dat het uitgezocht gaat worden. Ik zou kunnen rennen, maar voor het eerst van mijn leven zou ik willen starten op een loopband. Dat ik kan afstappen en niet afhankelijk ben van het weer. Ik weet echter geen beschikbare loopband zo snel. Ik wil nu vooral niks forceren, dus ik ga nog niet hardlopen. Ik probeer het even niet eens meer, hoewel ik weet dat het weer zou kunnen.
Na het fietsen ga ik met Rob even wandelen. We lopen naar de Plus door het zonnetje en de kou. Het is knisperig. Ik heb Vincents warme jas aan en ik heb het eerder warm dan koud. Ik geniet van het lopen, nu het weer gemakkelijk is zoals het hoort. Stom oud lijf. Ik maak foto’s van de kaalte, want we zeggen nog tegen elkaar: behoefte aan groen. En ik fotografeer de bank die ik gister met moeite moest bewerken. We gaan naar de Plus. Voor brood. En -oeps- paaseitjes.
Vandaag is qua eten een verloren dag, maar ik ga de rest van de week wel weer streng zijn. Ook dat lukt nu weer in mijn hoofd. Na dik 3,5km zijn we thuis en ik loop nog rond het park. Ik zie Vincent die klaar is met 10EM rennen en ik wandel 5km vol tot de achterdeur. Ik vond het een prima dag zo: zwemmen, fietsen en wandelen. Een gele training (zwemmen was te lang), een groene fietstraining (goed uitgevoerd) en een blauwe wandel-training (stond niet op het schema). Ik vind de getallen leuk: 5,01 in 55:11 (2 seconden eraf gehaald) met een tempo van 11:01. Dat vind ik dan 😉
Al met al heb ik 7,5 uur getraind zonder t wandelen; alleen zwemmen en fietsen. Dat zou voor de meeste mensen al veel zijn. Met wandelen erbij is het 14,5 uur. Voor de meesten zou 14,5 uur tellen, maar ik heb het gevoel dat ik deze week veel heb ‘valsgespeeld’: wandelen in de Efteling (trein), binnen fietsen en hier en daar smokkelen (een wandeling op woensdag bij elkaar rapen). Gek he, hoe dat voor mij dan voelt.
17 februari – Wandelen: ag siúl sa tráthnóna le mo fhear céile
De pijn is weg. Ik voel dat het linkerbeen nog wat minder sterk is omdat het lang bekneld heeft gezeten, maar verder niks meer. De nieuwe cyclus begint, maar ik heb de logica nog niet gevonden in de ‘fall-out”. Werken gaat wel lekker. Maar ik wil even in de kou naar buiten! Niet weer op de fiets binnen. Dat doe ik straks wel. Of morgen. Of later. Of zo. Dus we gaan even een hele frisse neus halen, Rob en ik. Nu het weer licht is tot 6 uur. En de zon mooi rood en de lucht kraakhelder. Met Vincents jas heb ik weinig past van de kou. Na het eten verkies ik Rummikub boven snel moeten gaan fietsen. Dan sla ik dus over. Un peu sneu. Maar het is zo.
18 februari – Wandelen met Joyce
Wandelen! Met Joyce. Waarom kunnen wij nooit gewoon onderaan beginnen?! Meteen weer -hoppa- 10 engelse mijl.
Ik begon de dag met cranio, maar nu is de pijn eigenlijk ook wel weer weg, hoewel de baarmoeder nog wel trekt. Vroeger (40 jaar geleden!!) was dat 6 uur, maar nu is dat verworden tot permanent mogelijk opduikend. Aan het begin van de behandeling zei ze: je benen! Zo ontaard zijn ze nog nooit geweest! Ze waren zo hard aan het trappelen. Misschien mis ik het hardlopen toch 😉 Ze heeft mijn darmen losgemaakt, mijn baarmoeder doet écht pijn en die blokkeert de blaas en de nieren passen ook niet meer en moeten op zijn plek geduwd worden werkelijk. Mijn been doet zeer, tintelt, golft en de knie doet weer pijn. Maar na afloop is alles wel weer ‘geaard’. De pijn zal nu weggaan. Ik maak een afspraak bij de huisarts en wil een doorverwijzing naar de gyn/overgangsconsulent. Ik heb geen haast en een slecht voorgevoel, maar er moet iets gebeuren!
Om half 2 heb ik met joyce bij de witte pauwen afgesproken voor een wandeling. Zij wandelt alleen nog maar en ik mag mee! We zijn geen moment stil geweest. Ik heb haar vanalles verteld en ik heb naar haar geluisterd. Ik had de route op de GPS en we volgden het klompenpad wat uitstekend aangegeven was. Eerst langs het kasteeltje, daarna het bos in. In de zon.
Mij viel de kou enorm mee met Robs lekker warme jas aan. Bos, bomen, zon en geweldig gezelschap = GENIETEN. Joyce heeft de app met de weetjes. We komen niemand tegen, hooguit 6 mensen. Beekjes, schaduwen en heide. Er is niks speciaal echt, maar het is wel geweldig en de tijd vliegt voorbij.
Na 7,5km gaan we op een bankje zitten voor thee en ontbijtkoek. Een kwartiertje of zo. En dan verderop moeten we nog even stoppen voor een bosplas. De ondergrond is meestal onverhard, soms een fietspad, stukje weg, maar ook zand of bevroren ondergrond. Smalle paden, brede paden en rechte stukken.
Tempo gaat vanzelf, net als de route en wij. Na 11km begint ook wandelen wat te tellen, maar mijn conditie is te goed voor dit. Halverwege doet mijn knie zeer, maar dat trekt wel weg. Ik heb compressiesokken aan en extra sokken en dat is okay. Natuurlijk maken we er 16km van. Wandelen is rustgevend en samen met Joyce is het dat helemaal. En een badge binnengeharkt van de Appalachen trail! 24K stappen op een dag. Nergens moeite mee, alleen de zon in mijn gezicht.
19 februari – Wandelen met de collega’s voor de mijl van de dag en mislukt fietsen in Zwift
Na de besprekingen (hielp niet echt) even een hele frisse neus halen en naar de winkel voor een kadootje en langs de hema en zo. En later op de middag met een ommetje naar de trein, want ik miste de ene trein net.
Mijn knie en been doen geen enkele pijn meer.
Feestje. 😊
Niet leuk dit fietsen. Iets wat net niet kan wil ik best proberen, maar 350-450 watt halen is voor mij gewoon on-mo-ge-lijk. Ik kom tot 280 en 1 keer zag ik 305, maar dat is echt absoluut het maximum. En dat dan 3x8keer 10 seconden. Ik ben vaak genoeg verkeerd ingeschat, maar ik vind dat gezeik met wattages al helemaal k🤬t, als het dan ook nog eens onmogelijk is, ben ik er klaar mee. Doe mij maar op hartslag of op afstand, maar dit geneuzel word ik zo niet beter van. Ik moet lang fietsen, heel lang en heuvelig en alleen in Ierland, ik hoef niet te winnen, ik ga niet meer winnen. Zelfs in Zwift haalt iedereen me in. Die paar mensen die ik voorbij ga, vind ik zelfs zielig. Het infietsen ging wel prima. Ik hield mijn horloge die voor mijn neus lag in de gaten en bleef keurig zoveel mogelijk in de groene zone. Dan maar die hele kleine stukjes omhoog heel rustig en schakelen.
Na 25 minuten begonnen dus die onmogelijke intervallen. Ik heb de eerste set geprobeerd. Nodeloos. 10 seconden niks halen-20 seconden rust die ook niet rustig waren en dat dan 8 keer. En toen moest ik nog een keer 2 minuten fiks doorfietsen. Dat lukte nog net. Zoveel mogelijk groen.
Maar toen kwam dat hele gezeik met die 10 seconden nog een keer! Ik heb het geprobeerd, maar net zo tevergeefs. Die twee minuten ook niet meer. Ik vind het echt niet leuk. Mijn knie gaat er pijn van doen, de fiets rammelt en ik begin het steeds meer te haten. Ik sta op het punt om af te stappen, want Garmin zegt straks weer dat ik een uitvoeringsscore van nul heb. Het frustreert me. Maar ik wil nog even 30km in een uur fietsen. Het laatste blok doe ik nog maar een beetje op de helft mijn best. Maar de twee minuten al lang niet meer. En daarna 8 minuten soort-van-rustig boeien me niet meer. Dan moet ik nóg 5 minuten uitfietsen!!! Omdat ik dan level 51 haal doe ik het. Uitvoeringsscore = 62% en daar ben ik blij mee.
Level 51 (leeftijd) ook, maar het meest blij ben ik dat ik kan afstappen. Volgende keer weer yathzee.
20 februari – In het laatste licht wandelen om een pakje weg te brengen & Weer binnen fietsen: 6×12’ en 1 minuut rust. Zwift – Tempus Fugit in Watopia
Met Rob naar de plus gelopen om wat eten te halen en het pakje voor louis weg te brengen. En even buiten zijn. Ineens is het weer warm en de regen stinkt, maar later blijkt het toch wel lekker te ruiken. En hoppa- weer een dag aan de wandelmaand toegevoegd.
Ik heb trouwens vannacht weer last van de knie en het been gehad, maar overdag is dat weg. Misschien is het toch de fiets en afstelling binnen. Ik wilde buiten gaan fietsen, maar ik ben tot 5 uur (en langer) blijven werken en dan red ik het niet.
Weet je, stik die rest maar die lekker 100km buiten fietst vandaag of de allerhoogste wattage haalt, de hele dag met de geweldige kindertjes skiet, 4 weken na een beenbreuk weer kan zwemmen of 5 kilo in een week afvalt.
Ik stap weer op die kloteteringfiets binnen waarop ik niks klaarspeel en me 80 minuten in het zweet fiets op niks, maar ik haal mezelf in en ik dóé het. Ik was na anderhalve minuut er al klaar mee. En toch ben ik na een break voor de Picnic en de vaatwasser weer opgestapt. Toch heb ik dit gedaan. Hoe gefrustreerd het me ook maakte. Hoe moeilijk het ook ging. Hoewel de knie en het been door deze fiets gaan trekken. Hoe saai het ook was. Ik doe het. Ik stap niet voortijdig af. Geen handdoek in de ring. Wel veel gemopper en gevloek in mezelf en ‘krom zin’ van iedereen die me inhaalt, dat ik geeneens 30 rij, dat de wattage flippert als een gek en hoe ongelooflijk kit dit is.
Maar ik stap pas af na 40 km, als de training gedaan is. En nog 65% goed ook, ondanks het geflipper. Het is niet instawaardig, ik stuur geen berichten rond hoe geweldig ik wel niet ben, (oke, sorry Joyce) en ik voel me er niet beter door, maar ik heb vooral geen excuses. Het was een drukke werkdag, ik had in het licht naar buiten moeten gaan, gewoon iets eerder moeten stoppen qua werk, maar dit is waar ik nou eenmaal voor gekozen heb. Op de blaren zitten dan maar en de tijd aftellen. 80 minuten lang. De kleine succesjes dan maar ‘vieren’: dat ik een PR heb neergezet op de fuego flats, dat ik dapper ben om dit te doen en dat dit best een leuk tempo is voor mijn doen. Dat de training nog iets beter klopt dan gister.
Soms zou ik mezelf door de ogen van mijn collega’s willen zien: ‘anke, jij hoeft toch niet af te vallen, als ik jou lijntje had was ik oergelukkig’ ‘en ga jij nog sporten dit weekend? Ik grom dat ik niet mag hardlopen, dus ik ga alleen maar zwemmen en fietsen. Jo lacht er hard om. ‘Tuurlijk ga jij wandelen, je zit al op de 10 dagen, da’s een derde.’ Ja J tuurlijk, zo zie jij t.
21 februari – 1,2,3,4 sporten op 1 dag
1: Wandelen met Vincent
Ik stond op met kramp in de rechter eierstok en dat trekt aan het been. Helaas. Na het opstaan is het weer prima. Nog helazer: ik ben nog steeds niks afgevallen en blijf maar (ruim) boven de 70 kilo. Al wekenlang. Ik doe mijn best, maar het helpt goddomme helemaal niks. Erg demotiverend. 😞
Er staat een uur wandelen op mijn schema. Die heb ik naar deze dag geschoven. 📊
Vincent en ik nemen onze zwemspullen mee en we wandelen via een enorme omweg langs de oostvaardersplassen naar Joyce M. Het is ineens hartstikke warm en lente-achtig. Toch is het nog behoorlijk rustig en nog lang niet groen buiten! Het wandelen went wel ontzettend. Wandelen 🚶🏼♀️ We lopen na het centrum net even anders als normaal. En langs de lama’s. 🦙 we maken het uur vol en dan moeten we zoeken naar de straten en ga ik over de toegestane’ tijd van 1:12 heen met 30 seconden. De training is geel 〽️ in final surge. Ik heb het er warm van gekregen.
We gaan met JoyceM samen zwemmen ➡️🏊🏼 vincent mag rijden in haar schakelauto! Zijn dag is al goed
2: Zwemmen met Vincent en JM
JM kan wel een tip gebruiken als beginnend zwemmer: breeeeeed insteken. Ik ga nog niet in op de doorhaal, de ademhaling of iets- eerst breed insteken. Ze pakt ons achtje en laat die benen maar zitten. Ik zwem met r mee, maar we gaan de langzame baan in. Ik weet nog zo goed hoe onwijs zwaar dat begin was met zwemmen. Hoe onrustig en moeilijk het is. Hoe je na koet denken en de twijfel of je het ooit leert! Vincent zwemt even zelf in de snelste baan. Als JM zelf gaat oefenen ga ik naar de snelle baan. Garmin denkt dat ik 300m heb gezwommen. Ik wil een km gaan zwemmen, maar de snelle baan is hopeloos! Ik ben zelfs snel. Maar zo is het nou eenmaal. Ik zwem rustig en alles met achtje 550m. Dan gaat Vincent JM helpen en ik ga zwemmen. Ik tel niet, maar op 11:38 ben ik het zat, dat gedoe met water. Ik ga prima hoor, maar ik heb trek (de banaan is weer verwerkt denk ik). Ik denk dat ik tot 11:40 doorzwem. Maar dan kijk ik weer en is het al :41. Dus door tot :45 en dan maar zonder zin. Het wordt rustiger in de baan. Om kwart voor ben ik 17 minuten aan het zwemmen en ik wil de kilometer nu volmaken ook! Dan maar zonder zin meer. Ook geen-zin is een soort flow. Ik ga door tot ik de twintig minuten gepasseerd ben en dan heb 1100m gedaan. Garmin maakt er superirritant 1075 van. Dan zit ik op 1925m. Stik-ding.
Ik ‘zwem’ nog 75m en dan moeten we plaats maken voor de diploma-zwemmers. Ik zie die tijd nog voor me en ik zou voor geen goud willen ruilen! Dat gezanik met die badjes en het idee dat Vincent het nooit zou leren… How wrong we were… JM is doodmoe. Zo herkenbaar! Ik ben totaal niet vermoeid. Ik ben wel erg pissig op mijn garmin die mijn gemiddelde tijd op 00:00 zet. Teringding. Ik heb de “1100” netjes op 1:57 gezwommen! Ik kan daar heel slecht tegen. De douches zijn warm. Het bad was lekker koel. Deze training is groen. Volgens strava is het gemiddelde 1:56 en dat vind ik prima! Vincent rijdt ons weer naar huis en we moeten nog naar huis wandelen. Ik heb trek!
3: Buiten fietsen: Hard Work Pays Of!
Ik zag er tegenop: buiten fietsen en een training. Ik ben al zo’n sneue trappert. Het was wel lekker weer, eindelijk warm genoeg voor de vingerloze handschoentjes. Ik twijfelde: de racefiets of Robs fiets? Die smalle bandjes… Het werd toch de racefiets. Ik zag m en toen kreeg ik er wel zin in. Eerst 45 minuten infietsen. Ik besloot last minuten om andersom de OVP te nemen zodat ik op de Knardijk vol wind mee had. Het ging lekker! Ik genoot er gewoon van.
Muziek (hard) aan, de bekende weg, het ging best goed en er moest verder niks (de rest is toch wel beter, wat ik ook doe) en het zonnetje erbij. Ik vond het echt heel erg leuk! Nog natte haren van het zwemmen, dat gevoel hoort er bij. Het voelde echt weer prettig. Op de Knardijk helemaal leuk natuurlijk! De zon was mooi en ook lekker warm. Het is pas februari! Dan de dijk op en toen moest ik 5 blokjes van 4 minuten op tempo, 1 minuut versnellen en 5 minuten rust. Het was gelukkig op hartslag en dat bevalt me erg goed. Dan voelt het alsof het geploeter in Zwift zich nu echt wel uitbetaald.
Op de dijk had ik helaas wel meer wind tegen als ik had gehoopt! Dat is goed voor de snellere blokjes en ik deed ook mijn best, maar die minuut doorversnellen viel me tegen. De 5 minuten rust waren fijn. Ik dronk best netjes! Gewoon water. Ik was na 2 blokjes al rond de OVP dus ik ging nog door. De minuut van blokje 3 zat in de oversteken, niet gelukt dus. Na 3 blokjes was ik bij het Bloq en ik zag een bankje en daar heb ik even gezeten en mijn banaan opgegeten. Het is een training!
In het eerste uur zat ik op 27,6 gemiddeld, maar ja, ik had nog wind tegen tegoed! In het 4de en 5de blokje werd het wel wat lastiger om hard te gaan, maar ik probeerde het. Ik ging binnendoor en daar had ik wel mooi wind mee. Dus het ging best goed nog. Dan door de stad terug en uitfietsen en dat is zwaarder en lastiger en rommeliger.
Ik hoefde maar een klein stukje om voor de 50km die ik net niet binnen de training (1uur50) haalde. Wel een betere uitvoeringsscore dan binnen! En het was weer lekker en ik had een beetje last van allebei de knieën, maar links is het beste voelbaar. Niet echt erg, dat niet. Bidon leeg! Leuk gehad! En ohja, het gemiddelde is gedaald, maar 26,8 is beter dan 26,9.
4: Korte koppel hardlopen: alsof het kan!
Ik dacht na een glas cola met de fietskleren nog aan: ik ga het nu proberen of het hardlopen lukt! Ik hoopte op het 4,2km rondje, maar begon in onze straat en ik dacht: het gaat prima, alles voelt goed, maar dicht bij huis blijven is verstandig. Ik heb het met 3 laagjes veel te warm! Mijn stappen zijn weer bijna van mezelf, geen gestamp door de pijn heen meer. Maar ik merk wel dat hardlopen veel harder werken is dan wandelen! Ik loop onverhard terug door het park en dat voelt echt fijn. De kilometertijd valt me mee, maar daarna kom ik nog iets beter op stoom en ik pak de weg achter ons huis. Dan denk ik dat 2,5 kilometer gewoon genoeg is, maar ik wil het blokje ‘sluiten’ en dan komt de bus en kan ik niet meer terug, dus ik ga. nog een keer door het park. Ik sluit halverwege het blokje, want ik weet dat het nu 3km moeten worden en dat ik het net niet haal als ik niet wat op en neer loop.
Ik probeer iets sneller en krachtiger, maar zo ver is het nog niet! Ik ben erg blij dat de kilometertijden niet eens heel erg langzaam zijn! Ik maak 3km vol. Dat is mooi voor vandaag. Ik voel mijn linkerknie aan de buitenkant wel, dus ik moet nu weer even rustig aan doen. Daar baal ik een beetje van, dat het toch nog niet over en voorbij is en dat mijn been toch weer moeite heeft met hardlopen. NIet dat ik de trap niet meer op kan, maar ik voel het, het is toch stijfjes links. Ik moet ook ‘ouderwets’ schijten met diarree. Dat is een reden om weer meer te gaan hardlopen 🙂 Het was een mooi vol dagje zo. Ik heb de lente gevierd vandaag!
22 februari: Beweging, wandelgeneuzel en zwemmigheid
ik stond vanmorgen gammel op: stijf been, pijnlijke andere knie, gevoelige voetzolen, hongerig, hoofdpijn van te weinig drinken, moe doordat de poes kwam knuffelen vannacht, hongerig en lusteloos. En buikpijn. Een zeurende pijn, een beetje links van de eierstok. Zeurt gewoon door, zonder extreem pijnlijk te worden. En de levens voor Duolingo waren ook al snel op! Maar dit is wel de manier om binnen een dag een paar ons te verliezen! 🙃 we gingen voor een vloer kijken en daarna had ik weer even niks te doen. In elk geval niks waar ik zin in had. Voordat ik ging snoepen en vreten, ging ik maar even wandelen met Rob. Een kort blokje. Zonder doel, anders dan: een mijl en/of een half uurtje. Even de spierpijn eruit wandelen. Dat werkte. Het was ook mooi eventjes droog! Beide doelen gehaald. Maar de energie bleef uit en de chipszak won toch een beetje. Gewoon een grijze saaie dag als 1000 andere.
En dan later op de dag een TVA zwemtraining. Zelf heb ik eigenlijk een hele goeie training gehad! Ik lette op mijn ademhaling en dan met 1 brilleglaasje onder water blijven. Het ging toch allemaal stervensrustig! Ooit was dit onmogelijk uberhaupt om de overkant te halen, maar nu is zwemmen voor mij rust en vertrouwen. En dat zonder enig talent! Maar goed, ik deed de ademhaling 1 op 2. Dan ga ik dus vanzelf hele lange slagen maken! Uitademen onder water, arm ‘knikken’ en ademen en vooral: ONDER WATER DE BANEN NAAST ME IN DE GATEN HOUDEN. Dat wasijn motivatie. Het was telkens een hoop meter zwemmen in zone 1 en dan 100m iets techniekachtigs. Overigens begonnen we met een serie benen-armen-hele slag en zo, maar ik heb altijd mijn achtje!! Toedeledokie, laat deze ouwe maar. Ik moet straks naar ierse eilandjes kijken links en rechts en onder water alles in de gaten houden! Ik ging op een gegeven moment over op 1 op 3 ademen en dat is helemaal een relax-feestje! En dan kan je twee banen in de gaten houden 👀. Ik had het prima naar mijn zin. Alleen jammer dat ik de hele tijd moest opletten de man voor me niet om te zwemmen. We moesten op het laatst 100m zwemmen en dan het bad uit voor push-ups. No way, ik zwom liever extra en ging dan dus ook op flinke snelheid. Ook even lekker! Ik gad uiteindelijk ook geen zin meer om 100m zo der achtje te doen en ik zwom 150m uit, ik vond het wel best. Geen last van been of knie of vingers of haar of anderen, alleen in het begin even van het brilletje. Net zo gewoontjes als het wandelen en deze grijze zaterdag van 100 in een dozijn.
23 februari – Duurrit buiten met een knuffel voor schoonmama (en blijven wandelen)
Je hebt de topvrouwen die 100+km fietsen op (minstens) 28 gemiddeld, maar daar hoor ik niet bij. Ach, als zij samen de top-3 vormen, dan kom ik vast nog wel in aanmerking voor een plaatsje in de top-10 met mijn doorzettingsvermogen om in februari al op en neer naar Hilversum te fietsen. Ook al is het niet meer koud of gevaarlijk, ik doe het toch maar gewoon!
Weliswaar op Robs zijn fiets en ja, die heeft een motortje, maar die staat op 1 (van 1-9). Tussen km 20 en 30 stond ie op 3. Strak tegen de wind in door een polder: ik vond het wel best; met motortje hield ik tenminste nog een beetje tempo! Overigens stond tussen 32km en 42km het motortje helemaal uit! Ik was na 32km bij mijn schoonouders met een dikke knuffel voor schoonma (toen ik eerst naar de toilet was gegaan) en daar was tie uitgegaan, wat ik dus het eerste stuk van de weg terug niet eens merkte!! Ik had heen wind tegen en die was best fiks, dat was best werken. Ik haalde in het eerste uur maar 23km. Ik heb heel even gedacht of ik me zou laten ophalen, maar he: ik moest 3 uur en over tempo stond niks!! Dus met 33km was ik op de helft en nog niet op 1,5 uur en als ik dat zou volhouden, kwam dat prima uit. Ik ben nou eenmaal geen fietsgekkie of -talent. Ik dronk wat bij schoonma en ik kletste even en at mijn banaan. En dan weer terug, na een foto!
En dat ging dus wel erg lekker, zo wind mee! Ik nam nu bewust de dijk in de wind en het ging wel opschieten. Had ik 48km verzameld in 2 uur. Maar ik wilde er 70 halen. Dus ik moest wat omrijden. Ik luister dan lekker muziek onderweg en kijk wat om me heen. Ik had overal geluk met de stoplichten. En met het zonnetje. Al had ik in het begin best koude oren! Ik ging nu de andere kant op bij de Groene kathedraal. Dan heb je in de polder vol wind mee en dat voelt echt wel lekker en simpel en genieten dan.
Ik haalde de 70km en toen zocht ik Vincent op die aan het hardlopen was. Ik ging zijn kant op Almere door en toen werden het zelfs 75km en ik zag m precies na 3 uur. Toen had ik 77km gefietst. Niks geen geniale snelheid ofzo, maar wel fiks gefietst voor februari. En voor mijn doen. Afgelopen vrijdag 50, vandaag 75… Het wordt nog wat.
En toen fietste ik nog een paar kilometer naast Vincent verder. Oe, dat werd steeds kouder!! De zon ging een beetje lager staan en een lager tempo, brrrrrr. Maar wel gezelliger zo saampjes. Ik heb m wel even apart opgenomen. Op het fietscomputertje liet ik m doorgaan en daar heb ik alles bij elkaar 85km gefietst! Mijn gemiddelde van de 3 uurs rit was 25,8 en dit was natuurlijk een stuk lager, maar in totaal heb ik 23,5 gefietst volgens de fietscomputer. Het laatste stukje kreeg ik het zo koud, dat ik Vincent het rondje zelf liet afmaken. Moet je lef voor hebben als 18jarige ATLEET, om dan de laatste paar kilometer alleen te doen als het net 7 kilometer gezellig samen was. Wordt ie sterker van!
Ik heb eigenlijk geen last meer van mijn been. Dat is natuurlijk wel heel erg fijn! Maar het is lastig dat ik niet weet waarom. Ik heb nog wel wat buikpijn en nare krampen van tijd tot tijd. Ik was erg hongerig na het fietsen (had de bidon lang niet leeg en de winegums maar 2 er van op en 1 kikkertje) en dat is niet goed voor het gezonde eten. Jammer de bammer dan. We moesten nog brood hebben, dus zijn Vincent en ik om het park heen naar de AH gewandeld. Het brood was al op. Ik wil gaan voor de 30 dagen achter elkaar wandelen. Dit was dag 13. Ik heb deze week als je alle wandelingen meetelt, bijna 17 uur gesport. Zo tellen mensen: elk fietsritje telt mee, alle krachtoefeningen, elke wandeling is een sportbeweging. Ik tel niet zo. Ik doe zwemmen (met achtje), fietsen (met motortje) en deze week 3km hardlopen (met moeite). Dan kom ik nog op 10,5 uur uit en dat is mooi op dit moment in het seizoen, maar zonder het hardlopen voelt het voor mij nog steeds een beetje als ‘je er gemakkelijk vanaf maken’. Maar ik hoop toch weer een beetje te gaan bouwen. De conditie is in elk geval dik in orde! En dat wandelen hou ik er wel in!
24 februari – Wandelen en Bootcamp
Slecht geslapen zeg, elk uur een keer wakker, overal katten, onrustig tot en met fysiek. En dat is logisch: nooit heel veel suiker naar binnen werken voor je gaat slapen (taart). Voor mij is dat blijkbaar desastreus. Ik had dan ook niet veel zin in werken. In de ochtend was het een beetje de hak en de tak-verhaal, maar ik hield het verder wel lekker bij eigenlijk. Wel net iets teveel gesnoept, maar ook netjes amandelen.
En nou komt het
GEEN ENKELE LAST MEER VAN MIJN BEEN OF MIJN KNIE.
Gewoon niks. Geen idee waar het gebleven is. Dat vind ik wel echt rot, dat ik er totaal niks van snap, dus het kan ook zomaar weer terugkomen. En dat is wel zorgelijk. Maar dit geeft vertrouwen. Ik kan weer verder denken aan bouwen en daar heb ik ook zin in.
Na het eten moeten we even naar de AH voor brood en meloenblokjes. Ik zet maar gelijk mijn horloge aan, op naar de mijl! En daarna ga ik naar de bootcamp wandelen en maak ik daar nog een klein ommetje om de mijl vol te maken. De lucht is mooi donker. Na een regenachtige dag is het droog. Koud is het niet meer.
Ik ga in mijn ‘pyjamabroek’. Boeie. Ik ga niet mijn best doen. Sporten is sporten en dit telt voor iedereen dik en vet mee, dus ook voor mij. Compressiesokken aan en zonder zin ben ik weer van de partij! Mike is zo gezellig en makkelijk en hij blijft praten. We warming uppen met wandelen en dan klapt hij 1 keer en dat is springen en 2 keer is de grond aanraken en 3 keer de enkels. Vind ik al leuk (en prima te doen!) Al is het onthouden me wat lastig. dan doen we een blok van 8 minuten met 3 oefeningen en die tien keer: lunges, skiers en butttickers. Ik hou dat prima vol, maar echt diep ga ik niet. Ik krijg het wel warm. Daarna doen we 4 oefeningen 10x en tussendoor 2 keer opdrukken. Kan ik ook. Echt, als je een uur buiten kunt zwemmen is dit allemaal dikke pret. Daarna doen we nog iets en ik voel de spanning wel wegtrekken wat er nog aan zat. Daarna gaan we op de matjes verder en dat is helemaal mijn ding! Catcow voor de rug en superman en daarna veel buikspieren. Nou mijn buikspieren zijn sterk! Die wel! Ik doe nu wel een klein beetje mijn best, maar niet dat ik echt iets voel. Ik heb het zo wel naar het zinnetje. Ook geen harde bam-bam-muziek. En daarna wandel ik weer opgeknapt naar huis. Al bijna anderhalf uur gesport vandaag! Nou ja, voor anderen is het sport en iets om over op te scheppen, ik heb bewogen.
25 februari – 70 minuten duurrit om op te warmen voor het hardlopen en ‘s avonds zwemmen
Het was gewoon saai en ik had weinig energie bij het fietsen. Maar wel even buiten en gefietst en het motortje niet hoger gezet en gewoon gefietst. Altijd beter dan binnen (maar niet veel) Ik heb vrijwel niemand gezien. Ik moest om voor 30km en ik had muziek op. In het begin was het koud, maar bij de sluis heb ik mijn buff om mijn oren gedaan. Daarna wind tegen. Ik zou mezelf niet zijn geweest als ik niet een uur lang had opgezien tegen het hardlopen wat hierna komt. Ik heb veel zwanen gezien. En veel boomstaken. Ik kijk uit naar meer groenigheid. Geen enkele weg dubbel gereden! Dat vind ik dan de leuke, kleine uitdagingen.
En dan een koppelloopje van 5 keer 4 minuten hardlopen en rust er tussen. Spannend, want ik weet niet hoe het gaat gaan. Natuurlijk hoop ik dat het fantastisch en vanzelf gaat, want ik heb nauwelijks meer last van mijn been. Ik voel nog verschil tussen links en rechts, maar van pijn of last is geen enkele sprake meer. Ik begin rustig en gelukkig is het enige wat ik zie hoe lang ik ga, niks over tempo of iets. Ik heb de compressiesokken aan en de fietskleren. Een jasje minder, dat wel. Ik doe gewoon wat ik moet doen qua hardlopen, maar ik voel nog niet de kracht of het gemak. Het loopt wel gewoon en ik voel de knie wat protesteren. Daar baal ik van, want ik vind toch dat dat nu over moet zijn. Misschien moet het nog even slijten. Ik tel na het eerste blokje van 4 minuten dat ik het 4km rondje misschien niet helemaal haal. Dus ik ga binnendoor. In de rust jog ik door, maar aanzetten vind ik dan weer lastig. Dus het tweede blokje kost wat meer moeite qua route en zo. Ik ga wel ietsje sneller! Niet dat het moet, maar het is leuk.
In het derde blokje moet nog steeds alles wennen lijkt het, maar in blokje vier gaat het wel weer vanzelf. Ik zeg tegen mijzelf dat het allemaal niet zo moeterig is en dat ik mijn best niet hoeft te doen en dan verandert de pas wat en past mij iets beter. Nu doen allebei de knieen evenveel pijn haha. Is iets langzamer, maar dat boeit me niet echt. Ik ga door het park en dan denk ik dat ik eigenlijk een andere route moet nemen als bij het fietsen en zo min mogelijk dubbele paden moet creeren. Dat lukt me! Ik ga nog om via de school en dan maak ik thuis nog een kort en rustig blokje om om de 4 km te halen. Ik heb geen enkele napijn, maar laat ik nu niet gelijk denken dat ik weer 15 kilometer kan lopen. Eerst dit rustig laten indalen en dan later van de week een klein stukje langer.
‘s Middags zijn we gaan wandelen. Vincent was ziek gisteren en knapt vandaag weer op en dan moet ie van mij even naar buiten en met me meewandelen. Weer zoveel mogelijk nieuwe straatjes proberen, dus we lopen aan de andere kant van het spoor nu. En door de Sieradenbuurt. We kletsen wat en er komt zelfs een sneu zonnetje door. Ik fotografeer een mooie zwaan en ik vind het prima om 3,5 kilometer te wandelen.
Vandaag ben ik gestart met probiotica en ik ben aan een stappendoel begonnen. Ik heb weinig fysieke last vandaag.
En ‘s avonds een zwemtraining in baan 2. Ik ging lekker lag in baan 2, W vroeg nog: ben je verdwaald. Maar tempo’s in baan 3 op dinsdagavond laat met 2 roemenen erbij is mij veels te hard werken. Daar heb ik geen zin in. Ik zwom rustig en kalmpjes 300m in en lette weer op de ademhaling en de rust. Die rust en dat uitdrijven, heb ik ergens gezien, dat gaat veel sneller! We moesten 200m z1-2x100m z2-4x50z3-2x25m sprint. Ik zwom heerlijk achter wilco, tenminste… ik moest de héle tijd opletten niet bovenop ‘m te zwemmen. Zeker de eerste 300m. Maar goed, hier had ik voor gekozen. Rust, kalmte en mijn slag onder controle houden. Sprintjes kan ik dus ook alleen op armen. Tussendoor 50m actieve rust en die rugslag vind ik dan veruit het zwaarst! Maakt stomme MrG er 75m van, zodat het niet meer klopt 😣We moesten dit 2x doen, maar na de tweede 200m gaf R ons een andere opdracht. 100z1-75z2-50z3-25z4/5-25z4/5-50z3-75z2-100z1. Voor mij allemaal prima haalbaar, al was het verschil tussen de eerste z1 en z2 wat groot. Daarna 4keer 50m. Z1-z2-z3-sprint. Niet mijn ding, dat sprinten maar met 1 op 2 ademen en forse slagen kan ik het prima.
MrG had veel meer moeite met tellen en ik heb denk ik zelfs meer gezwommen, maar het zal me een biet wezen. Daarna nog een keer 4×50 met steeds iets langer sprint: eerst 12m, dan 25m, dan 37m en tot slot de hele baan. Die man voor me ging enorm flipperen en daar ging ie langzamer door. Dus ik kan het dan prima oppakken en het was zelfs een beetje leuk om dat te merken. Dat ik gewoon eindelijk na jaren en jaren door het water glij. Stop het gevecht met verdrinken. Alles met achtje natuurlijk, behalve de laatste 100m. Maar toen zat ik vast achter een rugslagzwemster. En toen nog 25m erbij kliederen. Was dit nog het leukste en gemakkelijkste van de dag. Het moet niet gekker worden. Ik heb hard gelachen om het sneue dartelstel en lekker gekletst met DH.
Ik zwem trouwens vaak zonder hartslagmeter de laatste tijd. Zou die meter iets blokkeren bij me? Ook maar eens zonder hardlopen
26 februari – Wandelingetje
OPGESTAAN ZONDER ENIGE PIJN OF MOEITE. Dat was een hele tijd geleden. Goed geslapen ook. Geen last van been of knie of moeite. Het was gister misschien ook geen mega-training, maar toch wel lekker dat dit ouwe corps dat prima verwerkt. Alleen wel te vreterig. En geïrriteerd omdat iedereen alles opeens weer kan of wint of in de schoot geworpen krijgt. Not me. Ik moet er voor werken. En hopen dat t zo blijft met mijn been en dat de gezondheidszorg mij ook wil helpen. Maar werken zal ik hoor! Ik doe mijn best. Vind het werken leuk. Ik snoep teveel chocolade en daar krijg ik denk ik buikpijn van. Tijdens het wandelen.
De zon is wel weer weg, maar ik vind het heerlijk om samen met Rob te kletsen en zo het werk te bespreken. De stappen te halen, een frisse neus op te doen en de wandeling weer een dag vooruit te helpen. Het blijft al lekker lang licht! Ik voel soms opeens uit het totale niks wel mijn knie. Alsof het overbelast is. Kort en dan trekt het gewoon weer snel weg.
Ik twijfel s avonds lang of ik alvast de fietstraining van morgen zal doen zodat de ‘rustdag’ morgen valt, maar ik heb totaal geen zin. Misschien morgen wel.
Het zou wel kunnen zijn dat onze kussens omgedraaid zijn geweest en dat ik daarom pijntjes kreeg. Het kan de periode zijn. Het kan de stoelgang zijn. Het kan het eten van teveel chocolade zijn. Maar nu is het fijn te voelen dat geen last een kadootje is!
27 februari – Binnen fietsen en buiten sjokken
Slecht geslapen vannacht (katten, snurken, onrustig) en een lange, volle werkdag met weer een zieke erbij. Waren we met zijn tweetjes over vanmiddag. En ik had een presentatie in de ochtend. En tussen de middag brood en koekjes halen. De koekjes hebben het niet donker zien worden. Hopeloos! De weegschaal zal morgen wel weer wat vinden van bestellen en Rummikub spelen ipv sporten. En dan moet ik nog fietsen. Buiten is het intussen donker en het regent, maar dit is toch een blokjestraining met een piramide met oplopende snelheden. Ik heb Geen Zin. GEEN zin. GEEN ENKELE ZIN. Nog minder dan gister. Was ik toen maar gegaan… ik stap gewoon op. In Schotland is een nieuwe route. Die pak ik maar. Ik merk al heel snel dat die piramide me gestolen kan worden. Een uur fietsen is me even goed. Horloge aan de kant en Duolingo opstarten.
Vincent komt nog even kletsen en ik fiets best oke voor mijn doen. Maar zonder zin te krijgen. Maar omdat ik geen zin heb, dat vind ik geen reden om af te stappen. Ik heb nergens last van lichamelijk, een beetje gevoelige knie. Dus dat binnen fietsen moet maar over zijn. Het rondje Schotland zit er best snel op. En passant fiets ik hier en daar mezelf flink voorbij, maar ik span me niet echt in. Koppig en streng? Ik denk gedreven. Het kan niet altijd lekker en makkelijk en leuk en vanzelf gaan. Maar dit keer was de training: do it.
Uitvoeringsscore nul, precies de trainingstijd en toch net ff 30km volmaken en dan is het ook klaar. Nee, als ik naar het lijf zou luisteren zat ik met chocolade, een boek en cola op de bank te candy crushen.
En dan heb je met jezelf afgesproken te wandelen. Elke dag. Ik met mijn stomme ideeën. En dit is pas dag 16 van de 30. En het regent nog ook. Ik pik Vincent op bij de AH. En dan lopen we te kletsen. En een dubbel bruggetje over. De regen stopt. En het lopen is erg fijn als het gedaan is. Wandeling gemaakt, stappen gezet.
28 februari – Fietsen, hardlopen en wandelen
Buiten op de racefiets een duurrit van 90 minuten: dit ging even totaal compleet enorm NIET. ijskoud en kut #notmyday. Geen energie, 1 groot gevecht tussen anke en fietsen. Geen tempo, geen zin, geen kracht en alleen maar wind tegen op dijk. Dus nog kouder, nog minder leuk, nog harder door de energie heen. Vincent naast me had nergens moeite mee. Ik was totaal niet blij. En dan is de dijk saai en lang. Zeker nu, nu alles grijs is. De Knardijk is heel ver weg. Ik had best 40km willen fietsen, maar het was onmogelijk. Op de Knardijk hadden we wind mee en piepte even de zon door, maar ik was erg, erg moe en de strijd was al geslecht: fietsen won. En ik ben geen fietsenfan. Ik maakte wel een mooie foto van een auto! Als dat al het vermelden waard is…..
We stopten bij het buitencentrum, want ik moest plassen en Vincent wilde een raketje. Maar het was er stukdruk en ik was de rij spuugzat en er was natuurlijk geen ijs. Dan maar doorfietsen, nog even wind mee. Maar wel opnieuw weer ijzig koud. Het voelde ook maar als 5 graden. Mijn voeten kregen daar al een hele tijd niks meer van mee, gevoelloos als ze waren. Ik wilde over de Trekweg, hopend dat daar dan wind mee was. En jawel! Dat ging nog best lekker. Dus was die dijk echt een verkeerde keuze geweest. Vincent kon op de trekweg ook lekker over auto’s vertellen en dan is het hele fietsen iets minder vreselijk. Maar de 40km kon me gestolen worden! Er stond 1,5 uur op het schema en meer vond ik absoluut onaantrekkelijk. En dan moest ik ook nog gaan hardlopen. Daar had ik ‘fijn’ anderhalf uur tegenop gezien. Met een gemiddelde van nog geen 25km per uur. Dat komt omdat ik gewoon veels te dik ben. De afgelopen week ben ik ANDERHALVE kilo aangekomen. Gelukkig was ik de eerste 3 weken van februari al een ons afgevallen, maar ik ben er wel ontzettend gefrustreerd over! 3 weken ‘netjes’ is min 100 gram, 1 week even niet opletten is plus 1500 gram!!! Waanzin. Kutlijf. 1 voordeel: kan ik volgende week weer afgevallen zijn. Dan zie k de heldinnen die 100+km fietsen en 29km/u halen en voel ik me extra sneu.
Daarna hardlopen: 7 keer 4 minuten met tussendoor 30 seconden dribbelen. Vincent had de rugzak mee dat we na het rennen konden wandelen. 7 keer 4 minuutjes. De eerste kreeg ik al nauwelijks voor elkaar! Buiten adem, te lage hartslag, zwoegen en ik voelde mijn knie. En verder alles wat pijn kon doen. Alleen mijn voeten voelde ik niet, die waren nog bevroren. Kon ik ook missen ook. Dribbel was prima. De tweede eender: ik klonk als een stoomtram, kon niks zeggen en kneep mijn handen fijn. Vincent huppelde naast me te klagen over de rugzak (terecht). In het derde blokje gaf ik, mijn knie, mijn hartslag en mijn ademhaling het verzet op. Er kwamen zinnen uit, onverhard hobbelen, het gevoel kwam terug en het tempo ook! We konden weer discussiëren of we op de helft waren. Bij blokje 4 was Vincent even zijn handschoenen wegdoen en die ging ook al heerlijk en snel! Jammer dat mijn voeten begonnen te ontdooien en het pijn-doen overnamen. Die kan ik hebben! Ik kreeg wel door dat ik met deze snelheid de route misrekent had. Blokje 5 en 6 gingen iets minder hard (waarom zou ik ook), maar nog wel op 10+km/u. Het zonnetje kwam erdoor en alles werd mooier.
En het voelde weer goed en als vanouds en mijn vingers ontspanden zich en de passen voldeden. Het laatste blokje ook nog onverhard en ik kon zelfs wat versnellen ondanks de glibberige modder en ik was onwijs blij! De knie was gevoelig, de voeten ontdooit en hardlopen was weer leuk. Na 5,2km stopgezet. Had ik het warm. Waren we op het fietspad en nog zeker 1,6 wandelkilometers van huis. Prima gemiddelde zo. Dit geeft vertrouwen dat ik het nog wel kan.
En dan nog wandelen natuurlijk!
er staat voor morgen 1 uur wandelen, maar als het kan doe ik m vandaag. Vincent gaf me mijn jasje en dan lekker samen wandelen. Ik vind het prima. Kletsen en van de zon genieten. We maakten een ommetje, dat ik eventueel een uur zou kunnen halen. Mijn knie was gevoelig, ondanks de compressiekousen. Ik zag ondertussen het gefiep van JB en JH voorbij komen en toen deed ik mijn telefoon weg en liepen we lekker door. De Oekrainers waren aan het barbecueën. Over de Evenaar en ik dacht na 22 minuten: ik ga het uur vandaag doen. Nu ben ik bezig. We gaan langs de Etos en Vincent neemt mijn magnesium mee naar huis als ik nog langs het park loop. Ik maak 5km vol en net niet het uur, maar het is wel genoeg! Ik heb geen last meer van mijn knie of been.
Wel van een enorm opgeblazen buik.
En zo is februari ook alweer om. In totaal weer 7 euro 60 opzij gelegd voor vuurwerk. Erg weinig hardgelopen (nog geen marathon alles bij elkaar), bijna 600 kilometer gefietst (dat zijn 6 euro!) en bijna 20 kilometer gezwommen. Wandelen was goed voor een dikke euro met zo’n 100 km en dus 3 keer zoveel als hardlopen. Ik zal het wel niet snel (goed) genoeg vinden!