2025-08 Mei

1 Mei – Wandelen en zware, onhaalbare intervallen hardlopen in de zomer van Mei

🎈 🎈 vandaag begint mijn vaste contract bij Kidskonnect! Maar van dagen als deze hoop ik er niet veel. Te rustig, het zit niet mee met Sophia websites en ik kan daardoor de aandacht er niet goed bij houden.

Het is buiten zomers warm.
Niet dat ik het warm heb hoor.
Dat weer helpt ook niet mee.
Rob is vrij vanwege 1 mei.
Ik neem wat langer pauze en we lopen lekker een rondje onder de groene bomen.
Heerlijk!
Maar het wordt er qua werk niet drukker van.

Meteen om 5 uur zit ik klaar met de hardloopschoenen aan voor een rondje.

Anderen zien: snel (of juist niet), 10km, weer hardlopen, lekker bezig of ‘is dat alles’; afhankelijk van ieders kader. Wat ik voelde was onbehoorlijk veel moeite, pijntjes in alle knieen, zweet op mijn neus, dorst en trek en vooral heel, heel erg zwaar. Voortdurend mezelf gevraagd: stoppen we dit, worden we daar gelukkiger van, moet het allemaal goed en perfect zijn en gaan?

Muziekje op. Rugzakje mee. 15’ inlopen (was al lastig), 8 (veel!!) keer 3 minuten zone 4. Onhaalbaar. Hartslag kwam niet boven 155 en zou 164 moeten zijn. Ik wilde het niet opblazen. 2 minuten rust voelden ook niet als rust.

Uitvoeringsscore van de training is nul. Hartslag bleef te laag, kreeg de inspanning niet voor elkaar. Mijn benen konden gewoon niet meer dan dit. Het tempo valt nog mee, het voelde als 7:30 gemiddeld! Ook gewandeld in de rust. Te warm? Te drukke werkdag? Niet 2 dagen achter elkaar lopen? Ik heb vanalles geschoven en ik dacht dat het zou lukken, want ik voel me goed en pijnloos, maar dit loopje ging erg, erg zwaar. Soms is de beste training degene die niet goed gaat. Ik heb warmte geadapteerd, doorgezet, volgehouden en afgezien. Herken ik dat ook als ik in een wedstrijd zoiets tegenkom. Ik heb niet ingekort, terwijl ik dat had kunnen doen. Ik heb enigzins geprobeerd me in de drie minuten z4 te komen, maar op inzet ging het niet. Voordeel: niet de bosjes in gegaan!! Wel even op een bankje gezeten. 🤫

Het hoeft niet perfect te zijn of goed te gaan. Training.

Na de training was ik wel echt op, chocomelk viel matig en ik voelde me erg slap. Douchen, eten en redelijk weinig nalast, maar wel gevoelig linkerbeen.

2 Mei – de 100km rit op het Challenge parkoers samen met Vincent

Vroeg weg en de Oostvaardersplassen waren ZO ONGEWOON MOOI. De kleurenpracht en de lucht: geweldig. Vincent omschreef het simpelweg als W O W

Ik ging niet zo hard op de TTB, even rustig infietsen. Dat mocht ook van het schema. En er was GEEN wind. Read that again. GEEN WIND. Het water was nog nooit zo vlak. Wel veel vliegjes! Anders was het ook té perfect geweest….

Bij de Knardijk een klein zonnetje op een spiegel. Heel, heel mooi en uniek.

Op de Ibisweg werd alles een beetje gewoner. Ik besloot al snel dat de training me niet zo boeide. Op de lange Doddaarsweg begonnen we met een woordspel: vervoermiddel-van-naar. De route vloog voorbij! We hadden dikke pret. Toen zetten we mensen in met een vervoermiddel en ze gingen dingen doen ook. En we reden zo het koude bos door. Ik had tempoblokken van 10km, maar die liet ik voor wat ze waren. We zaten even op het bankje, want ik moest weer plassen hoor. En een gellie eten.

Dan door met het spel en langs de Eemhof. Het ging een soort van vanzelf. Zitten we al op 60km, zomaar. Op de dijk ging het ook lekker verder. Het spelletje is dan opeens genoeg geweest. Daar werd het iets drukker. Op naar het ijsje! Is Mariola nog niet open!!

Nog een gellie dan. Iemand vroeg naar onze tijdritfietsen. Dan weer verder en door de stad heen cirkelen. Eigenlijk is de route top. Ik werd niet moe ofzo, ook niet verveeld of niks. We deden nog een korte plasstop en dan de dijk op. De wind was aangetrokken en nu hadden we wind tegen. Vincent ging voor me fietsen rond de 30. Voor mijn laatste tempoblok. Na de oversteek gingen we harder. Voor hem een makkie, maar ik moest even werken! 🙂 Ook goed, dat dat na 80km nog prima kan. Was de brug open!!

Het moet niet gekker worden, maar ik was blij met de verplichte rust haha. En dan doorjakkeren. Pfoe! Dan onze afslag voorbij, want ik wilde de 100 halen en liever niet in de stad. Hadden we ook even wind mee. En dan over de Vaart (industrieterrein) blokjes maken. Zagen we een vliegtuig en een stoere auto. Het was sappelen, maar de 100 kwamen er! En daar ben ik blij mee. Verre van kapot van. Prima tempo. Veel trek! 101,01km. Weer een euro voor het vuurwerk apart leggen.

En toen vond ik het wel best, weet je. Ik zou kunnen gaan hardlopen, wandelen of zelfs zoals zovelen doen, buiten gaan zwemmen. Maar ik vraag me af waarom. Ik hoef geen hele triatlon te doen binnenkort, geeneens een halve. Ik slaap even iets minder en er is in en om het huis genoeg te doen. Onkruid wieden is een heuse (wils)krachttraining! Tel daarbij op, de vuilnisbakken omrijden, spullen verplaatsten, kletsen met de buurman en de warme zon en de workout is compleet! En er is resultaat, ook al heb ik me niet uit de naad gewerkt.

3 Mei – de hartslag kwam bij deze duurloop niet in zone 3 en een zwemtraining

Na een nacht met net te weinig echte rust en herstel en een hele dag klussen en opruimen in de tuin, had ik toch zin om te gaan hardlopen! Ik heb alles geschoven deze week en deze training met 3×8 minuten zone 3 stond voor morgen. Nu is morgen leeg. Eerst 30 minuten inlopen. Het gaat niet snel en de eerste 2 a 3 kilometer moet ik echt settelen: dan trekt alles, doet het overal een beetje pijn en voelt het hele hardlopen ontzettend ongemakkelijk. Mijn linkerbeen voelt zwaar aan, ik zweet me kapot, er zit geen ritme in. En daarna daalt het wat in, maar de hartslag is idioot laag. Ik zit onder zone 1! Dar klopt iets niet. Hoe ik in zone 3 moet komen is een raadsel en dat blijkt: ik kom er totaal niet. Ook al ren ik onverhard, doe ik mijn best en versnel ik wel degelijk: ik blijf onderaan in zone 2 hangen. Ik moet fietsers voorlaten en ik probeer het echt, maar het helpt geen zier: mijn hart doet nauwelijks mee. In de rust sjor ik aan de hartslagmeter en wandel ik de berg op, maar dan zakt mijn hartslag meteen naar zone 0 terug. De tweede keer doe ik stukken minder mijn best, want het is best warm al met al en ik wandel de berg gewoon op. In zone1. Het irriteert me. Iets klopt er niet en dat is niet mijn hart! Dat zijn meetgegevens die me dwars zitten.

Ik luister naar de muziek en ik hobbel wat door het bos. Dan nog 1 keer zone 3 proberen te halen: wind tegen, viaduct omhoog, mijn ademhaling schiet de pan uit en mijn hartslag…komt nauwelijks boven de 151 uit. Zone 2. Ik doe vet mijn best, maar ik mocht willen dat deze inspanning gelijk staat aan zone2 en dit tempo van 5:40 ook! (al valt dat dan weer tegen met dit zweten) Ik probeer het echt, maar in de rust moet ik wandelen omdat ik qua inspanning tegen zone4 aan zat! Dat doet pijn in knie en been en lijf. Ik maak 11km vol, de training vol en dan moet ik thuis hoognodig weer naar de WC met diarree. Melk in de pannenkoeken gisteren denk ik. De pijntjes trekken gelukkig weer weg. De hartslagmeter werkte wel.

Om 6 uur naar het zwembad gegaan voor de rust en het was ook rustig! Vincent en J in mijn baan erbij. Vincent heeft zijn knie bezeerd. R geeft de training. Dit is ‘m ook niet, net als het lopen. Ik mis het inzwemmen. Vanwege teveel gekwebbel en ik moet zeggen: eigenlijk heb ik het ook nodig. Maar nu is de eerste opdracht dan maar het inzwemmen: 4x75m borstcrawl en na elke keer 25m een oefening: armen (gewoon dus), school (half) en rug. Ik krijg de slag niet te pakken, het ritme zit er ook nu niet in. En dan realiseer ik me dat het al 6 uur is geweest, dat ik al een dag gehad heb en dat ik weinig voeding meer heb. We doen de 4×75 nog een keer, maar dan met 25m bijleggen, oksel en slepen. Ik doe het keurig, maar absoluut niet snel. Vincent schiet me voorbij, J oefent zelf. We doen nog een keer 4×75, maar dan 25m er tussenin met dubbele insteek, poloslag en vuisten. Ik doe het keurig en dan verlaten de mannen de baan. Het maakt me niet uit, mij lukt het vandaag toch niet al doe ik gewoon wat ik doen moet. Ik heb niet echt een idee waarom het er vandaag niet in zit.

Dan moet ik 600 doen: 300m zone 1, die mag volgens R geen moeite kosten, dan 200m zone 2 en tot slot 100m zone 1. Die laatste mag wel moeite kosten. Het effect is anders: 300m kost moeite, 200m kost enige moeite en 100m is gewoon lastig 😀 Ik tel met de ademhalinge: 100m 1op4, 100m 1op3 en 100m 1op2. Mij allemaal hetzelfde en het één is niet makkelijker dan het ander. Ik tel en probeer. Tot slot 100m zone 1, 50m zone 2 en 25m zone 3 en dan 25m extra om aan de goede kant van het bad te komen. Dat maakt 2000m, dat maakt genoeg tijd en ik kan snel het bad uit! Op weg naar de snackbar.

4 Mei – met wetsuit aan zwemmen in de Sijsjesberg en een stuk wandelen

Overbelast, schreeuwt Garmin. Laat maar roepen!
Vincent en ik gaan morgen (waarschijnlijk) de npw triatlon doen en dat is met buiten zwemmen. We hebben nog geen wetsuit aan gehad dit jaar! En Vincent heeft een mooie dure natuurlijk. Maar buiten… waar, hoe? Het idee Sijsjesberg rijst en daar rij ik met Vincents auto heen. Het is best druk, maar we zijn niet de enige in wetsuit! Ik doe mijn oude gatenkaas aan, maar het zit heerlijk! En die 50m is zoooo fijn. Maar ik voel nog dat ik gister heb gezwommen! Ik doe 100m en die voelen traag, maar gaan best snel! Vincent heeft zijn ‘oude’ pak aan. Hij is altijd snel haha. In doe 200m. Ik haal 1 op 2 adem. Het is me allemaal wel goed. Ik let op de insteek en ik doe maar wat. Vincent gaan 500m doen, ik 300. Zo fijn, dat is maar 5 keer keren! Ik ben niet eens echt de traagste in de baan. Als ik de 400m zwem om de kilometer vol te maken, gaat Vincent zijn andere pak aan doen. Ik heb de km met een gemiddelde van 1:56! Voor mij lekker. Dat pak aandoen is nog spannend en lastig. En het gaat regenen! In het water is het warmer!

Ik doe nog een keer de 100m. Vincents tijd gaat naar 1:18! Ik ga minder snel. Net boven de 2 minuten. Ik doe de 200m ook en zoek weer een ritme. Vincent is ook wat minder snel. Hoewel de vaan nu minder vol is. Dan de 300m en opeens zit ik in een heerlijk ritme en ik zwem door! Lekker 500m verzamelen. Kalm en lekker. Dan maar minder snel, maar dit hou ik uren vol. Nou ja, 500m is een mooi begin!

Vincent gaat wat rondkletsen en ik maak de 2km vol. Gemiddelde onder de twee minuten. Maar wel veel pauzes. We maken nog foto’s. En dan in de warmte douchen en haren wassen, spullen verzamelen en ik moet plassen onder de douche. 🤫
Thuis maar flink wat eten, want ik heb trek in brood met hagelslag! Hopelijk zijn de wetsuits morgen droog.
Ik wilde nog fietsen, maar harde wind, kou en omdat het onnodig is, laat ik het lekker zitten.
We bouwen een Lego auto en ik neem wat chocolade. Dat kan, maar niet veel.

Na dodenherdenking nog even naar buiten. Lekker zelf denken en stappen. mrG noemt het overbelast, want mijn hrv is onderuit gegaan. Dat zou kunnen. Want de extreem lage hartslag is ook een teken dat herstel niet goed verloopt en overtraining kan ontstaan. Ik slaap goed en de rusthartslag gaat ook weer omlaag, Ik noem het trainingsadaptie. Ik ben wel vermoeid en moe en toch ook weer niet. De pijntjes zijn allemaal weer weg. Ik wilde fietsen, maar ik ging rummikuppen en dingen doen in huis. Alle was enzo. Ik doe nog even alle stappen.

Met wandelen en ‘kracht’ erbij heb ik een volle week gemaakt van dik 18 uur. ‘De drie sporten’ beslaan iets van 13 uur. Dat is best fors. Ik train nog niet voor een hele ofzo. Natuurlijk traint ‘iedereen’ altijd maar 20 uur, maar dat zie ik niet terug (behalve als je die alles meetelt) en zeker niet voor ‘nop’, als je nog (lang) geen hele doet. Dus het zou niet raar zijn als deze week, met 3 werkdagen er ook nog in en huishouden en alles, misschien wat ‘overbelast’ was. Komt nu stress bij voor de npw triatlon: gaat die door, gaat het lukken, vind ik dat gezelschap wel leuk? Dat vraag ik me wandelend af. Verd*mme: toch weer die klote zenuwen om helemaal werkelijk enorm niks. Fijn dat ik in vrijheid kan lopen. Gek genoeg kom ik alleen maar mensen tegen die Oekraiens spreken! Zouden zij het snappen?! Het licht is prachtig!
En dan nog een blokje was-krachttraining’: Eerst sorteren
Daarna de handdoeken opvouwen (allemaal!) en alles wat niet in de slaapkamer hoort rondbrengen (zwemspullen, strijkgoed, fietskleding, handdoeken)
Deel 3 is het ondergoed vouwen en wegleggen
Het laatste stuk is het bed opnieuw opmaken, met hulp van Vincent. En dan is alle was gedaan! En heb ik de krachttraining mooi opgenomen.

5 Mei – De Noorderplassen West Triatlon

Ik haat de onzekerheid voor zo’n triatlon. Mijn eigen angst of ik het wel kan. De hele dag wachten of het afgezegd wordt. Geeft veel onrust. Ik wil geen rbr doen in dit walgelijke gezelschap. Mijn knie doet ook weer pijn. Maar het resultaat is verbluffend. Uiteindelijk. Spullen verzamelen is vanouds. Ik moet en zal zwemmen, vincent doet de rbr. Gaat die k-ddk ook zwemmen, met mij. Of ik m niet wil verzuipen, geeft J me mee op de app. Gelukkig gaan er velen zwemmen. Ik ben erg bang voor de kou. Heel erg. Ik leg mijn jasje en slippers klaar en verbijster een mevrouw met hondjes en een blikje bier dat we gaan zwemmen en dan beginnen ze op het land voor de rbr’ers en iedereen holt de steiger op. Huh? Ik wandel gewoon.

Ik ga als 1 na laatste het water in, d is netjes laatste. De temperatuur valt prima mee! Ik zit gelijk in de slag en haal 4 mensen zo in. Ik zie de gele badmuts ver uitwijken, maar ik zie prima en de golven vallen me ook onwijs mee! Toch waait het fors. Gele badmuts rondt voor me de boei en ik weet niet of het F is of D zelf, maar ik ga er vlak achter hangen. Hopelijk navigeert ie nu beter! Ik zwem tegen Z aan. En verder zwem ik tóp. Geen enkele moeite, ik haal gele badmuts meer bij en tik m regelmatig aan. In mijn hoofd klinkt: ‘deep waters hold reflections’ en ik realiseer me dat dit de perfecte Ierland-training is. Moet gele badmuts maar vragen me voor te gaan. Ik lach me kapot als het D blijkt te zijn. Die rent de steiger over natuurlijk. Ik ben de snelste zwemvrouw, ietwat onstabiel, maar snel de jas aan en wandelend de slippers aan en dan haalt E me in. Ik roep nog even naar de vrouw met de hondjes en wandel naar de wisselzone. Haast? Neu, maar irritatie over dat E de eerste vrouw is en dat iedereen dat moet roepen, is enorm. Gelukkig helpt Rob me: daar is een leeftijdsverschil! Ik doe sokken aan en ga fietsen. Geen haast in de wissel. Ik win toch niet!

Fietsen wind mee is leuk ja. Ik neem afstand van F die gelijk met mij opstapte. Verder is het stilte op het parcours. ik zie de anderen wel, maar er is meer verkeer. De weg is lekker slecht, mijn fiets goed, de benen okee en niks koud! Het valt me alles mee. De rotonde zelfs ook. Ik denk aan afsnijden en vals spelen, meer dan eens vandaag. Wind van zij is een ramp!! wind tegen is fiks, maar ik hou de 26 vast. Kan ik op deze fiets naar Eire? Maar liggen op de slechte weg ontkent dat direct! Keren met een klein beetje piepende remmen.

Het gaat me prima zo! Weer wind mee en dan 1x ernstige schrik van een windvlaag van opzij. Heftig! Rotonde weer vrij en dan trekt de wind enorm aan in het stuk tegen. Ik hoor in mijn hoofd ‘chase the wind’ en rij nog maar 25,5. Trng, ik heb HONGER. Hoe harder ik fiets, hoe sneller bij het gelletje!! Ik heb lekker hard gefietst voor mijn doen. In de wissel klets ik over… eten. Ik voel mijn knie en ben heel benieuwd of lopen lukt! Ritme zoeken maar. En voor ik bij het rondje ben, zit het erin! Hoe? Het gaat gewoon en best hard ook! Maar eenzaam. Nergens iemand te zien. De eerste km in iets van 5:20? Ik heb het niet eens warm! Als ik Eire wil simuleren, kan ik wandelen. Het is zo’n ontzettend eentonig rondje, niet normaal. Ik mis AK meer dan ooit, de enige supporter, maar ze zijn op vakantie. Ik doe gewoon maar wat en heb geen pijntjes, maar dat niemand zien is killing. 2 domme meiden die huphup schreeuwen. Wind mee is zelfs lopend in de wijk voelbaar! De kilometers blijven snel en makkelijk gaan.

In het derde rondje haalt F me in, een man van 30. Ik hoef niet te wandelen, het gaat ok zo. Wel zo prettig! Ik vind het prima gegaan! Geen pijntjes, nergens problemen mee, voor mijn doen snel (vincent was natuurlijk razendsnel) en hier teken ik voor voor de rest van het seizoen! Helaas is dat in  dit gezelschap een tempo waar geen respect voor is en word ik op 1 na laatste. Ik heb berehonger, maar chocolade helpt effe niet. Geen napijntjes, geen aandrang! k zeg een dikke voldoende, maar verder is de npw te saai voor woorden en die mensen… de meesten vallen mee, maar de ‘duikboot en de diepte’ zijn een aanbeveling! (Inside joke) de snackbar en hamburger zijn meer dan welkom.

Mijn trainster van @train3sports begrijpt gelukkig wel dat ik voor een seizoen met dit soort resultaten teken! Zonder pijn, eerder slim dan snel gestreden en toch mezelf positief verrast! En Vincent werd uiteindelijk de winnaar, ha! 

6 Mei – wandelvierdaagse Utrechtse Heuvelrug met Joyce vanaf Den Dolder

op voor dag 2 vol gekwebbel! Ik reed naar Den Dolder en J deed de route vandaag. Na een plasje bij het NS station vertrokken we.

Kwek-kwek-kwek. We liepen door het bos en het was bewolkt vandaag. Mijn benen vonden er iets van vandaag: die hadden duidelijk minder zin. Het grootste deel van de route was compleet nieuw! Ik zag er overigens niet heel veel van, want we hadden een hoop te kletsen en bespreken. De route was prima te volgen.

Ik vond het stukje tussen de huizen door heel leuk. Blijkbaar liepen we ook best weer dicht langs Lage Vuursche.

Ik wist niet waar ik bleef, maar we staken over bij de Tinq en gingen vanaf Peijenenburg op zoek naar een geschikt bankje. Helemaal top was het niet, maar we zaten even en er kwamen herten voorbij gerend! Ik at netjes 4 broodjes.

Het is dan even opstarten voor mij en mijn linkerbeen. Aan de ene kant gaat het prima om kilometer na kilometer vol te lopen, aan de andere kant gaat het gewoon traag. Ik had het idee dat we sneller bij de duinen zouden zijn, maar het was nog best een stukje. Het waren best veel lange rechte stukken. En niemand te zien he! Weer een spoor over en dan toch echt de duinen. Het huisje is dicht, maar de toilet gelukkig niet! Daarna volgt het zand. Heerlijk! Ik bedoel: anders als de boswegen. Maar ook zwaarder.

We gingen er doorheen, overheen en boven langs. Helemaal tot het bunkertje. En dan terug naar Den Dolder, maar het is nog altijd een behoorlijk stuk lopen. We kwamen ergens over de hei. We hebben ook vennen gezien en brede lanen. Het was van alles wat. Op het einde was ik er wel redelijk klaar mee, maar op de parking moesten de 21,1km nog vol. Ik liep wat achter. Het was weer een flink mooie wandeltocht! En wat is het toch heerlijk samen.

En dan een soort van krachttraining: Anke speelt weer vals. Dat krachttrainingsgedoe is gewoon niet aan mij besteed! Ik moest nog naar de AH en ik vond het allemaal wel best en ik vind het tellen en ik doe het er voor. Ik zei vandaag nog tegen Joyce: als ik ga hardlopen denk ik na over de route en wat ik wil en ga doen, ver van tevoren. Maar als ik de krachtoefeningen op een rijtje moet zetten, duurt dat weken. Er komt vast een moment, maar tot dan smokkel ik me mooi raak. Jammer dat het strijkgoed blijft liggen vandaag 😉

7 Mei: wandelen met de collega’s en een zwemtraining

Wandelen met de collegas. Jo, Je en Ma! Prima werkdag zo. Prima dag ook. Goed geslapen en ik voel me enorm goed. Heel fijn. Alles is leuker dan. Zelfs krampen hihi. Pijntjes zo goed als weg. Net als weer twee ons. Als je de wind voelt en het water kan pakken is het beter. Ik eet bewust en wel net iets meer: 2 handjes nootjes, een stukje chocolade. De onrust is weer weg.

In een baan met R, G en b. Ik voorop. Inzwemmen ging goed. Toen 3×100 steigerun. B kwam erbij maar hield ons niet bij. Ik ging superlekker!! Ademhaling 1 op 2 klopte. Eigenlijk kon het net niet, maar ik was toch gegaan. Daarna 10×50. Vreselijk. Mijn horloge kan dat niet tellen. De rust is te kort. Gelukkig kon ik twee keer tot 5 tellen. Toen 3×50 school en rug. Mochten de anderen even voor. Is niet mijn ding zeg. Daarna nog erger: 6x 25 sprint. So not my thing! Maar goed, ik ging voorop en deed mijn best om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Dan 400m. Per 100m met de ademhaling aftellen:1op3, 1op2, 1op4 en 1op2. Het voelde beter dan de snelheid was achteraf. En toen nog 2×100 in 50 snel en 50 langzaam. Ik deed 50 uitzwemmen en dan nog 100 zonder achtje. Het gemiddelde viel me vies tegen. Maar goed: ik had onderweg ook nog een paar fikse krampen te verduren. Hebben we die ook weer gehad.

8 Mei – Hard (weg) lopen 😢 3×800-1×600-400-200

Ik slaap excellent, ben zo 🩸 als een deur, drink sloten thee, werk wat en denk de hele dag: om 5 uur ga ik lopen. Bellen mijn ouders om half 5: mama ligt in het 🏥 Dus ik ga zeker lopen!! Zie wel of de (heftige) intervallen lukken. Muziek hard aan, korte broek en kwart over 5 is het laatste ticket beantwoord. Ik heb toch last van mijn knie, maar bij het inlopen loop ik het er uit. Het gaat best goed, want ik heb gewoon een goede dag. Al met al. Het bos is nog dicht. De 800m op 5:30 gaan best goed, vaker te snel zelfs. Dan nog een keer en die ga ik onverhard- beetje dom. Ik krijg allemaal berichten van mensen, maar heb er geen behoefte aan nu. Het is niet zo dat ik weg wil rennen ofzo, maar ik heb dan genoeg aan mezelf en met mezelf. (…)

Dan moet ik nog een keer 800! Langs het vosje die er niet is. Ik zet wel aan en het is warm. Kweet eigenlijk niet wat de training verder brengt. Dan belt mijn zusje. Tja, die wil ik zeker wel spreken! Dus midden in het bos sta ik minutenlang te bellen. De zon komt door. Zij gaat naar het 🏥

Ik moet 600m iets meer aanzetten. Lukt me. Ook wat harder dan de bedoeling was. Dan 200m rust zoals elke keer (echt te snel) en dan 400 fiks aanzetten rond de 4:00 op het onverharde pad. Fiks! Ik red het wel, maar heb het echt warm en even zwaar.

En dan nog een keer 200m heel hard! Ik zet net te laat aan want zag m niet aankomen, maar ik ga onder de 5:00! Die voel ik dan ook. Overal: warm, pijntjes, hoge ademhaling, hartslag. Daarna 5 minuten uitlopen ofzo en ik ga even rustig het viaduct op. Er stond een uur, maar ik ben met 52 minuten klaar met de training. Ik ga wat kalmer naar huis, maar heb nu wind mee. De hartslag blijft weer laag en de uitvoeringsscore van 21 valt me ontzettend tegen! Ik heb echt beter gedaan dan dat. Ik loop de 10km binnen het uur en ga dan thuis de paus kijken. Ik zal de komende dagen wat sport op moeten geven en dat vind ik wel even lastig. Dit is in elk geval ✔️

9 Mei – 5x5km blokken inspanning – zwaar hoofd-rit en een wandeling

de ochtend gewacht op duidelijkheid van het ziekenhuis, die niet kwam. Na de lunch toch maar gaan fietsen op de tijdritfiets met een nieuwe rem. In de buurt blijven voor noodgevallen. Rondje ovp 3x. Ik begon even verkeerd, maar keerde en het is moeilijk om de tweede en vooral derde ronde in te gaan!

Door het Kotterbos, wind tegen langs het veld, drukte bij de centra. Snelle kerels halen me in, 1 sterke tijdritfietser. Soms even wegdromen, maar vooral jn kringetjes denken. Soort zenuwen. Ik dronk 1,5 bidon leeg en nam 2 gellies, maar of het echt nodig was weet ik niet. 1 keer plassen. In de blokken van 5km deed ik wel echt mijn best, gegeven de omstandigheden. En rust was lekker kalm.

Ik heb de arend gezien en een addertje en een sperwer. En tellen of de afstand klopt. Hoewel de uitvoeringsscore laag is, was dit een hele sterke training!

Ik heb 102km gefietst. Voor mijn doen prima gemiddeld tempo. Maar niemand had mijn zorgen vandaag in z’n hoofd. Om Vincent, vooral om mijn moeder. Niemand torste mijn onzekerheid. Niemand had mijn zware, slome benen die gister nog (echt best) hard liepen. Niemand was ongesteld die mij voorbij raasde (dat is 100% zeker). En die lasten wegen dubbel! Geen vakantie, behoorlijk veel wind en die extreme zorgen. Maakt het dan uit hoe snel het ging? Hoe vaak ik moest stoppen om de telefoon te checken? Hoe mega saai en zwaar mijn route was, maar dat ik in de buurt was voor noodgevallen? Ik ben super trots op deze afstand en hoe ik het voor elkaar heb gekregen! Ik heb mijn best gedaan. Op 5x5km blokken sneller, maar de omstandigheden maken zoveel uit! De zorgen een klein beetje laten verwaaien. Muziek hard aan. Het hoofd zit nog even vol als voordat ik ging.
Daarna even wandelen. Samen met Rob broodjes halen, stappen halen (ik), buitenlucht snuiven (rob) en even wat kletsen.

Want ineens is mijn kind helemaal groot: hij gaat alleen een heel weekend weg. Voor werk. Naar Zandvoort. Rijdt ie alleen heen. Heeft hij morgen zwemcursus (reddend zwemmen) en zondag examen. Zelf zijn spullen gepakt. Wij zwaaien hem uit. En ja, hij belt waar ie zit en wat ie moet doen bij het hek van de F1 en hij houdt contact, maar zomaar 3 nachten zijn (onopgemaakte) bed leeg… het is even slikken voor deze mama.

Vanmorgen tijdens het wachten alle wc’s en trappen al geboend. Ideale moment, hoewel ik tijdens deze heftige menstruatie weer een paar ons kwijt ben geraakt! De middelste verdieping bijgewerkt en de trappen gezogen.
En alle was gedaan. Dus nu het strijken maar even opgenomen.
Een echte kracht-routine is in de maak, maar nog niet vandaag.
Ik heb een paar koekjes/galetten gegeten. Geen spijt: mijn maag rammelde en ik had er echt zin in. Niet het hele pak, eigenlijk was drie genoeg geweest, maar het werden er 4. Wel lekker op geknabbeld.
De foto is van onze huiskoning! Die lag vanmorgen voor te doen hoe het moest! Chillen in de zon.

10 Mei – warming up met echte oefeningen en daarna hardlopen en ‘s avonds 2 uur zwemmen

Een warming up met echte krachtsoefeningen: Eerst been zwaaien: dat voelde goed. 40x
Daarna lunches en dat is duidelijk minder soepel met links 10x per been
Daarna dead lift: 10 keer per been, dat gaat ook goed
Daarna deed ik op de trap eenbenig opdrukken zeg maar.
En daarna met 2 benen tegelijk, voor de kuiten.
Toen zitten en gaan staan, 20x en dat knakt en knikt en ik voel me echt een bottenbakje dan.
toen heb ik geloof ik nog een keer lunches gedaan en tot slot nog wat rondgehuppeld met been zwaai.
En nu komt het: HAKKEN BILLEN KAN IK NIET MET LINKS. Ik krijg mijn been niet tegen mijn billen. Ik weet niet of dat zorgelijk is, ik zal het eens bij een bevriende fysio navragen.
En ik voel me wat raar omtrent eten. Best flink trek en moeilijk te bepalen waarin echt is.

En dan een duurloop: 20-18-16-14-12min met 30 sec wandel als rust
Het ging best prima, voor het feit dat het niet goed gaat.

Ik heb de hele dag enorme hoofdpijn. Een vochttekort. Paracetamols. Ik ben weer ongedurig. Het is warm. Ik ben onrustig. Ik zie op tegen 1uur en 22 minuten lopen en heb geen idee wat er lukt. Ik neem water mee, muziekje aan, oefeningen vooraf. Maar als ik het park in loop voor ons huis ‘schreeuwt’ mijn knie: AU. Dus oefeningen vooraf zijn niet de oplossing. Als ik het park uit loop (nog geen km) is het wel goed en heb ik een ritme. Ik moet heel rustig de eerste 20 minuten. Viaduct op prima, maar naar beneden komt het dan los ofzo en dan ga ik gewoon lekker lopen! Te hard voor wat ik moet, maar het gaat echt helemaal vanzelf. Ik snap er niks van, want het voelt echt niet snel. Ik zie veel mensen van de slow triatlon in duo’s, leuk. Mijn kennisjes zie ik niet, die lopen vast vooraan. Ik had gedacht dat het druk zou zijn, maar het valt enorm mee.

Even wandelen en dan naar de dijk toe gaat het allemaal fantastisch. Op de dijk roept een fietser me met naam toe en iemand in een mini toetert en zwaait. Ik herken hen niet. Ik ga me zorgen maken over het tempo en de afstand, want dit gaat wel erg goed. Dan teruglopen en blijkbaar heb ik wind tegen ofzo, want het gaat iets minder gemakkelijk. Nou kan het ook zijn dat de km’s gaan tellen, maar ik heb geen pijntjes. Het is meer moeite. Met meer piekerhoofd.

De 16 minuten zijn het lastigst, waarom weet ik niet. Het viaduct over is ook niet jofel, ik ben niet sterk meer in omhoog. Omlaag wel en dan raak ik moe. Ik drink en eet ook niks. Gewoon rechtdoor lopen. Ik zie een hele, hele dikke mevrouw en ik word er onpasselijk van en hou het tempo even niet. Dan over de Evenaar. Onrustig. Warm. Aan het einde echt lastig en ik moet er aan trekken om vol te houden. Ik heb intussen ook flink aandrang. En dan het huis voorbij rennen om de training/14km vol te maken, dat is dapper!

De laatste km is echt niet makkelijk. Thuis diarree. Warm. En chocomelk. Afspoelen en eten. Het ging.

Ik zag er ontzettend tegenop, 2 uur zwemmen. Ik sprong er in bij baan 1, één iemand anders, dus ik heb veel van mijn eigen ruimte en kan mijn eigen ding doen. Netjes overlegd: ik mag voorop. We hebben YS die een training geeft en beoordeeld wordt door een hoge pief van de NTB. We gaan op tijd zwemmen, met een fluitje en de bel. Ik kan het slecht horen, maar wel lekker zwemmen. Als ze twee keer fluit ga je harder, fluit ze 1 keer, ga je weer rustig. En bij de bel kom je terug. Ik heb geen enkel gevoel of er regelmaat in zit, maar in het tweede blok hoor ik het allemaal en doe ik gewoon meer mijn best als ik sneller moet. Ik heb geen hartslagmeter om, ik zwem mijn eigen tempo’s en ik adem 1 op 2. Ik heb het gevoel dat het behoorlijk goed gaat! In elk geval zwem ik baan 2 er uit en de rest kan me eigenlijk niet schelen. Het lukt en dat is genoeg. Irritant dat ze mij vragen of ik het fluitje kan horen of tikken op de trap en dat ik daarvoor moet onderbreken, maar het is me ook goed. Ik vind het een toptraining: veel zwemmen, duurzwemmen, zelf zwemmen, verschillende tempo’s. Mijn bidon is leeg na een uur! Ik zwem nog even uit en verhuis naar baan 3 terwijl W mijn bidon bijvult. Ik wil achter mensen zwemmen nu. Ik eet een halve gellie.

We beginnen met iets van 400 met wisselende dingen: benen, armen, wisselslag. Ik vind het tempo laag en zwem vaak net niet tegen L op, terwijl W voorop zwemt. Dan doen we 3×50 met steeds een hoger tempo. L keert en dan haal ik haar bij en moet weer inhouden. Ik vind het vermoeiender dan naar een fluitje luisteren. Irritanter ook. We doen nog iets en dan 4×50 techniek. Echt, ik krijg steeds minder zin. W heeft 3km gehaald en gaat eruit. L zwemt voorop en we moeten 500m doen met wisselende tempo’s. Dat vind ik wel weer fijn. KGarmin telt 475! Daarna nog iets stoms en dan nog een keer 500m. maar dan de tempo’s anders. Ik merk dat ik het moeilijker volg. Is ook training! Heb ik nodig straks in Ierland! Nog 400m te gaan. Ik doe mijn best. En dan gaat het mis: ineens is het pijpje leeg. Helemaal oppper de op. Totaal van de kaart. Dizzy, koud, weet ineens weinig meer, kan alleen maar aan bitterballen denken.  Ik maak 4600 vol en ben daar heel blij mee. Het tempo is aan het einde behoorlijk vernachelt, maar ik heb bijna 2 uur gezwommen! Alles wat ik nu doe, met mijn hoofd vol zorgen, telt dubbel. Elke groene training een enorme overwinning. Na de douche en 2 kroketten voel ik me weer goed. Thuis het fotoboekje afmaken.

11 Mei – een duurrit met Manuel samen en een stuk wandelen in Veldhoven

Dat ging niet echt vanzelf of van harte. Het was leuk, gezellig, mooi; maar ook onrustig voor me, een beetje wanhopig en een moetje. Het moest’je’ eigenlijk 3,5 uur maar dat paste gewoon niet. We moeten naar het zuiden vanmiddag en daar zie ik als een berg tegenop. Om 9 uur stond Manuel voor de deur. Mijn benen zijn zwaar, ze draaien rondjes en tegen de wind in en het gaat goed, maar de lol is er af als het hoofd net zo zwaar is. Gelukkig was Manuel er bij ter afleiding en voor de route door het Horsterwold! Het was wel prachtig en nog zo stil in het begin. Gelukkig had ik-altijd-koud lange mouwen! Over de Grote Trap wind tegen. Soort van. Rustigjes aan langs koeien. Papa appt zijn zorgen. Het maakt mij ook bezorgd en angstig voor vanmiddag. Over wat ik kan bijdragen. En dan blijkt Manuel te denken dat we voor een feestje naar Veldhoven moesten! Had ie even gemist. Een kort stopje midden in het geweldige Horsterwold waar Manuel zijn schoenaatje terugdraait.

Dan naar de rand van Zeewolde. Ik neem de route zo nooit, maar het is een goed stuk! We nemen over de nieuwe polderwegen wind mee, maar het lijkt er niet echt gemakkelijker op te gaan!

Dan blijkt Vincent geslaagd en dat is geweldig! Mooi moederdagkado! Maar ik mis hem dan ook meer. Ik zou naar Zandvoort zijn gegaan, maar mijn eigen mama gaat voor. We fietsen het lijntje over de brug terug en er zitten 50km op. Gewoon weer een stukje sport. Bouwen aan????? Ik baal dan dat de training geel (leuk geprobeerd, maar met een te grote afwijking van de tijd) is, maar accepteer het maar. Het gemiddelde laat het ook zien: leuk, maar niks hoog of goed aan. Zeker niet voor de tijdritfiets!

Wow! Mama viel me mee en tegen. Natuurlijk kan ik haar verstaan, ze is fysiek iets sterker dan ik dacht, maar de verwardheid en de mentale onmacht doet mij pijn. De dingen die ze wel weet: Heb je mijn jasje aan? Rob, wat moet ik met ING punten? En als ik vertel dat Vincent zijn diploma Reddend Zwemmen heeft, zegt ze ad rem: daar heb ik niks aan 😄 maar er is ook de verwardheid dat ze in Almere denkt te zijn. Mijn grootste compliment: ze stelt mij voor te gaan lopen als ze gevraagd heeft of ik al heb gesport! Zie hier de sportieve dochter die geen sloffen kan aandoen. We wandelen even buiten langs met de rolstoel. Het maakt mij blij en haar doodmoe. Ik voelde de onmacht dat ze zoveel meer zou willen en dat is moeilijk voor me. Maar ze is niet wanhopig. Ik ben blij haar gezien te hebben en zelf te kunnen oordelen.

We rijden naar mijn ouderlijk huis, waar mijn vader nog even naar een concert is met mijn zus. Rob en ik lopen naar de AH met papa’s briefje. Het is warm, doodstil in de straten en het lijkt wel zomer! Fijn om even door de straten van vroeger te lopen en het stille centrum. We halen de spulletjes en lopen terug terwijl PSV wint.

Dan even in de tuin zitten. Die lieve papa heeft de aardappeltjes al geschild. Na even zitten in de warme tuinkamer komt papa. Hij ziet er niet meer bedroefd uit en het is onwijs dankbaar om samen lekker gewoon te kunnen eten. Naast koud ben ik vandaag ook wat te hongerig. En dan boven Utrecht langs al bellend met Vincent en Mieke weer naar huis. Ik ben blij dat Rob er bij is vandaag! We gaan in Hilversum langs. Nog een dankbare moeder! En een paar knuffels. En terugrijden voor de rugtas. En K die me sterkte wenst. Laat thuis en dan nog mooi even bitterballen en chips eten. Zonder spijt. Op zo’n veelbewogen dag moet het een keer kunnen. Ik ben er ook behoorlijk moe van, dus daarom heet het MOE der DAG! 👋🏻

12 Mei: fietsen dan maar en hardlopen daarna

zo ongelooflijk moe! In mijn hoofd, want mijn lijf is prima in orde. Nee, mijn koppie loopt over. En de ticketbox ook, want ik ben alleen in de middag met 6 telefoontjes en doorlopend vragen. Dat triggert me uit de tijd dat ik daar op afgerekend werd. En er zijn zorgen en onrust, dus is mijn hoofd moe tot en met. Vincent komt weer thuis en heeft 100 verhalen. Mieke belt hoe het verder gaat met mama. Eten koken. Efteling regelen. De was moet gedaan. Vincent wil binnen gaan fietsen, ik zou moeten hardlopen. Maar samen fietsen is fijner! Dus gaan we samen rustig. Op de racefiets gewoon. Een beetje om niks. Wind mee en miljoenen vliegjes tegen op de dijk.

Het gaat lekker, maar het tempo is niet je-van-het. Het nieuwe fietspad achter de noorderplassen langs! Leuk, maar druk. Dan naar het spoorbaan pad via muziekwijk (nog nooit geweest) en over het spoorbaanpad terug en via het Gerrit schultepad. Ik vind het wel best. Ik moest 2 uur die het toch niet gingen worden, dus een dik uur traag vind ik net zo min goed. Het is wat er lukt deze week. Net dit. En ik zie op tegen hardlopen, maar dat is geen reden om het niet te doen. Vind ik.
De eerste 500m pijnlijk, dan ritme vinden en dan gaat het. Geen idee van route, maar het gaat zoals het gaat. Alles net anders. Na de eerste km gaat het een heel stuk vanzelf. Lekker tempo, prima te doen, niet koud of warm of pijnlijk. Wil alleen graag het gepieker uit zetten, maar die button zit net zo verstopt als ze op de flexi templates zitten!

Beetje door de Sieradenbuurt. Ik val blijkbaar op in mijn rode fietspakje. Haha. Ik hou van dit licht, van dit tijdstip. Als het afkoelt en geel is. En dan, na ruim 4km is het openen weer op. Tempo zwaar omlaag, moeite vet omhoog. Vincent apt me nog even en de lichten gaan aan buiten. Ik ga een beetje uit. Ik moet. En ik moet de 5km volmaken en de bak halen. Er moet teveel.

Maar ik doe iets wat er op lijkt. Er zijn dan geen pijntjes meer of last. Nu ben ik om de goede redenen moe! En het tempo is aardig met 5:50, voor zone 1 🤔

13 Mei: Wandelen in de Efteling

Wow! Mooi weer, geeneens megadruk en mooi alles kunnen doen en beleven. T en N zijn collega’s van Rob uit India en zij gingen mee. Zij hebben zich vast gevestigd in Nederland. We waren later dan gedacht door treinen en files.

Meteen via het sprookjesbos naar Droomvlucht. Is altijd mooi! En nog niet druk. Dan Villa Volta. De verbazing! Daarna liepen we via Laaf over de kermis. Leuk, want ik kom daar niet vaak.

Rode Neuzen ook geinig. Dan via de buitenkant naar de achtbanen. We gingen nergens in en wachten voor de autootjes was te lang. Wel verbaasd gekeken. Maar geen rollercoaster in gegaan. Zoveel zonnetje! We gingen wel 20 minuten wachten voor de Gondoletta. Konden we daar eten. Wel even goed.

Dan Symbolica. Gaaf dat het voor Rob en Vincent ook nieuw was! Eerst schatten gedaan en daarna nog een keer voor muziek.

Toen naar het Spookhuis via de snelle virtuele rij. Heerlijk! De reactie van Vincent was onbetaalbaar. Wederom geweldig. T&N wachtten tot wij nog een keer gingen. Echt wat een onvolprezen belevenis! Kort, heftig en intens.

Dan richting de fata morgana toe ging ik even met T in de Max&Moritz, voor de lol!

Dan fata morgana met nul wachtrij. Ik heb goed gekeken. N wilde nog wel een keer mee. Konden de collega’s even kletsen. Dan om 10 over 4 weer naar het Sprookjesbos. De warmte en alles is best vermoeiend! Maar het is er zo kneuterig leuk en fotogeniek. Niet doodstil, maar ook absoluut niet overvol.

We gingen nog een keer naar de Droomvlucht. En ik ben ook nog in de Carrousel geweest! Toen het Sprookjesbos afgemaakt, maar we waren allemaal behoorlijk moe. Dan nog even maar de watershow kijken met een prachtige regenboog.

Uiteindelijk werd het half 7. Best een lange dag, maar hoe ongelooflijk mooi. We hebben echt geboft! En ondertussen goed nieuws van mama. Wat een mooie dag. En niet teveel gesnaaid, maar ik voel wel dat ik wat extra nodig heb. Dan maar even niet idioot veel sporten. Het is me wel goed zo, last zwemmen en rennen maar. Ik organiseer namelijk wel waar we heen gaan en alles!

14 Mei: een zwemtraining en joggen nu het bos weer open is

moe en te snel en lastig en alles. Teveel werk en tickets en dat is de verkeerde button bij mij. Paniek als zendesk vol staat. Het ene telefoontje na het andere in de ochtend. En veel websitestickets. Ik ben nog moe en vol van gister en van het weekend, maar ik moet door en door en door. Vervelend. En om 5 uur moet ik ook gelijk weg, want het zwemmen is. Ik ben te moe. Ik zwem rustig in en doe maar wat. Alles met achtje, het is elke keer de overkant halen. En de tijd halen. En de armpjes blijven gebruiken. En adem blijven halen. Ik heb werkelijk geen enkel flauw idee wat de volgende opdracht is en laat R voor gaan, maar die is ook niet zuiver met ‘r flippertjes. Ik vind alles best. Niemand kan me het bad uit halen als ik niet precies volgens de voorschriften zwem! Dan 8×100. De helft armen en de eerste 4 keer z1 en daarna z2. Ik vind om de beurt voorop, maar dat vindt DS blijkbaar beneden zijn waardigheid en hij knalt er vandoor nadat ik een keer voorop heb gezwommen en R ook. Ik volg. Alles armen. Daarna moeten we iets van 100 rug, 100 school en 100 armen doen en nog iets met 100. Ik smokkel de helft weg. Doe ik alles met achtje. De tuthola met r grote hockeybek zwemt me voorbij en dan weer niet en dan overslaan en uiteindelijk doen alleen D en ik de volle 300 of 400. Daarna 4×25 z3, maar ik zwem achteraan zo’n beetje door. Alles is me best. Ik heb de afstand wel gehaald, 51 minuten volgemaakt en de groeten, ik ga er zo gauw mogelijk uit. Mijn brilletje zat vaak niet goed, de hartslagmeter lag nog thuis, de zin was verzopen. Soms is aanwezig zijn en maar wat doen het maximaal haalbare. En dan kan er ook geen foto vanaf.
Ik moest de stappen nog halen. Ik voel me moe. Niet goed. Dus ik kan beter gaan hardlopen, beetje joggen. Het bos is sinds gister open en ik wil er heen!! Naar het bankje toe! Gewoon, tempo boeit niet, muziekje op. Ergens even wat rust proberen te vinden en de buurman ontwijken die voetbal kijkt met veel herrie. Kort-kort en ik vond het natuurlijk weer koud, want het waait. Eerste 300m beetje auw en dan alweer oke. Ik doe echt rustig aan. De eerste kms gaan vanzelf. En dan even stoppen bij het bankje achter het hek wat weer open is.

Zo heerlijk vertrouwd en bekend en ook zo mooi nu alles weer groen is! Ik neem een pad terug waarvan ik verbaasd ben hoe goed het erbij ligt als er t hele jaar nog onbegaan is. Ik ga een stukje om voor de mooie bomen. Ik stop voor fotootjes en zo.

Dan weer terug langs de bankjes. Het hekje vind ik erg mooi en fotogeniek. Zelfs in het bos merk ik wind mee en gaat het makkelijker. Ik heb wel wen lekker ritme en ik ga naar omstandigheden best goed. Maar rust en kalmte ligt niet voor het oprapen.

Het viaduct over blijft sappelen. En kilometers verzamelen blijft trekkerig. Maar dat is het dan ook. Ik heb de tijd naar beneden toe afgerond gered, ik vind het ook best en voel me een pietsje beter. Gezonder moe.

15 Mei: Hardlopen met mijn collega en daarna zelf terug naar huis lopen.

Samen met collega M. Zij gaat over een maand voor het eerst 5km hardlopen bij de Weerwaterrun. Doen we met het bedrijf Kidskonnect. Ze is zo dapper en enthousiast! Lange broek. Rugtas voor d’r spullen. Nou, geef die maar aan mij, die spullen! Ik vond het toch spannend. Kan ik wel weer lopen? Kan ik haar motiveren? Ben ik leuk genoeg?

Notes van de dag: ik ben zo gotvergeten moe. In mijn hoofd. Kan weinig tegelijk. Maar ik kan prima blokje voor blokje en ticket voor ticket werken. De verstopping is weg. Ik ben onrustig. Alle makkelijke dingen zijn bergjes ipv drempels vandaag. Ik sla me er doorheen. Best goed al zeg ik het zelf.

De opdracht van vandaag: 3km inlopen met collega- 5×500 5’30 1000 rust-1500 uitlopen.
Eerst 3,5/4 km met een collega die op weg is naar 5km hardlopen, dus met wandelpauzes en heel rustig tempo. Ik genoot er van en wat vind ik M geweldig en sterk! Ik daag r uit, loop net iets te hard, daag r de berg op en vraag net dat stukje extra.

Ze is zo lief! Ik ben zo trots op gaat! We wandelen terug naar haar auto en mijn Gemiddelde zit op 7:20 😂 ik leer haar nog lantaarnpaalsprintjes en die wint ze met haar 33 jaartjes natuurlijk vet van mij!! Vind ik totaal niet erg. Ik geef haar sleutels en spullen terug. Het was supergaaf!
Daarna liep ik zelf naar huis vanaf het station centrum. Veels te hard vaak en eigenlijk ook redelijk makkelijk. Ik denk de hele tijd: zo begon ik ook ooit en kijk nou! Natuurlijk had ik de eerste versnelling verknald en opgeofferd in het Beatrixpark. De tweede was omhoog natuurlijk 😬 tegen de wind in. Heerlijk dus. In de rust liep ik te hard en boven de 5.50 dus. In de versnelling liep ik 5:20. Ook te hard voor 5:30. En soms wel omlaag! Ik had veel bekijks op het spoorbaanpad.

Ik nam het pad ietsje om anders was het te weinig. Is rustiger. De laatste ging ook prima. Ietsje meer moeite. Wind mee ofzo. En elke keer kalm uitlopen. Kilometers verzamelen en maar denken hoe ver dat nog weg is voor M. Hoe onmogelijk het ooit was wat nu zo fijn is. Uitlopen. Op het einde was het echter weer opeens op. Maar ik hoorde mezelf tegen mijn collega zeggen: als het lastig wordt, begint het trainen pas echt! Nog een blokje om het park en zwaaien naar Vincent die net thuis komt.

En langs de vierdaagsekindertjes snel! Dus toch maar de 12km volgeploeterd. Eigenlijk gingen 8 km in the middle tegen de wind in vanzelf! Daar hou ik me aan vast. En dat na weer een volle werkdag en mijn moeder die naar het revalidatiecentrum is verhuisd. Ik ben wel vermoeid, maar meer geestelijk dan mijn benen. Uitvoeringsscore is maar 20%. Haha. Weer een groene training, dat wel. En niet verhongerd of iets. Het gemiddelde eindigde op 6:18, dat is een vette verbetering!
En dan nog wat huishoudkracht: Hoe stom is dat: de was opruimen, doen, kattenbakken, vaatwasser uitruimen, boodschappen aanpakken, opruimen: dat alles kost meer moeite dan hardlopen. Daarna nog met papa bellen. Administratie van Garmin bijwerken. Ik kan niet veel bedenken en het blijft moeilijk om alles in elkaar te passen. Dat kost bakken vol Kracht. Soms mag je ze gewoon opnemen. En dan nog is de huiskamer een bende en de was maar half af.

16 Mei: duurrit solo Knardijk windkracht 4 mee en windkracht 5 tegen en een stukje wandelen voor de stappen

het is onwijs wisselend vandaag. Ik stelde het fietsen even uit. Bij nood wilde Vincent me graag halen. Tijdritfiets is prima nu. Hartslagmeter vergeten. Muziekje op. Opdracht was 3:45 uur. Doelletje: wind mee op de gehele Knardijk.

Tops: Hele bidon sportdrank leeg en dat hielp goed! 40km wind mee en snelheid verzamelen. Daarna genieten-rit vanaf Harderwijk. Stoppen op een bankje voor eten en een plasje.

Mooie nieuwe paden. Kon tot 60/65km prima snelheid maken en lekker fietsen! Gemaal, langs het water, Harderwijk, de haven van Bunschoten, de beverburcht, het pontje: mooi om te zien en te beleven.

Minnetjes: na 65km wind tegen. Ploeteren in de polder. Drammerig. Minder leuk. Zwaar. Brug op zag ik tegenop, maar dat viel mee. In de Flevopolder niet meer makkelijk. Gemiddelde na 2 uur 28, na 3,5 uur nog maar 26,5. En dan om moeten rijden in Almere, maar ik moet en zal 100 halen.

Te weinig gegeten denk ik, maar achteraf een koek en chocomelk gesnaaid en die hielpen! Wel enorm moe even, en vermoeide beentjes. Maar fysiek verder niet erg moe. Keurig in de tijd! Netjes gemiddelde; voor mij dan. De rest zijn onwaarschijnlijke goede fietsers: die lachen om dit tempo. Ik zag HB me tegemoet komen op de oostvaardersdijk, die ging niet harder en niet verder.

Wandelding: Meer geappt dan gestapt.
Maar wel gedaan.
HB zag mij niet
MvdB vind dat ik weinig drink onderweg
En dan komt Vincent thuis en vraagt of ik mee fiets als hij zijn koppelloopje doet. Gezellig mee op de stadsfiets. Hij leert wat trainen is.
Toch de stappen gehaald!

17 Mei: duurloop de grote trap af met wind mee en taxi aan het einde. En de eerste keer op mijn gravelbike! En tot slot: zwemmen natuurlijk.

Het ging gemakkelijk en toch ook weer niet vanzelf. Ik had gister met Vincent mee gefietst, vandaag ging hij me oppikken. Dan kon ik de Grote Trap aflopen met wind mee. De Grote Trap is een fietspad. Ik dacht voor ik ging: 6:30 is prima. De eerste kilometers gingen lekker rustig en die waren rond de 6:01/6:02! Het voelde rustig en warm. Maar geen last van pijntjes ofzo. Wel veel twijfels: dit is pas een beginnetje, de eerste kilometers liegen, straks begint het pas. Maar na 4km ging het nog steeds prima en zelfs ietsje sneller. Maar niks overhaasten. Ik liep het Kotterbos uit, de brug over.

5km binnen een half uur. Dan dacht ik: 2 lastigere kilometers over de brug en de Ibisweg. Die weg was inderdaad best even doorzetten, maar ik ging zelfs ietsje harder! Muziekje aan, rust overal. Na 8km was ik op de Grote Trap en stopte ik even. Precies 46min.

Ik dronk en sprak af met Vincent. Nog steeds weinig echte moeite, niet eigenlijk. Dan weer doorlopen en het verschil met wind mee was minstens 8 seconden sneller! Maar het pad is saai. Mooi stukje bos, felle zon, niemand te vinden. Ik wilde naar de 16km toe, maar die 10EM is zo niet mijn afstand… door naar de 10km ruim binnen een uur (stoppen telt mooi niet mee!). Het ging gewoon goed. Gestaag, geen last van knie, linkerbeen, honger, buikpijn of aandrang.

Op de Vogelweg moest ik stoppen voor een vrachtwagen, net geen 12km. Kon ik goed met Vincent afspreken en weer drinken. Ik wist niet of ik een gelletje zou nemen. Het lijf vroeg er niet om. Dan nog 4 kilometer te gaan. Ik zag meertjes en zwanen en windmolens. Slechts een handjevol fietsers.

Na 14km dacht ik: de laatste kilometer versnellen, dan ben ik tenminste moe als ik aankom! Het ging vanaf km14 wel wat zwaarder. Langs de koeien. Er kwam me een groepje fietsers voorbij net na de 15km, dus ik versnelde en ze bewonderden me! Km 16 in 5:30! Ja ik was moe, maar nog niet van het pad af! Dus nog even doorlopen. Foto maken Vincent was er nog niet. Ik dacht: rustig de brug over 17 volmaken dan maar en toch in 5:58 terwijl het wel warm en trekkerig voelde! Ik zag Vincent in de Arteon, hij zag mij en ik jogde 17,5 vol. Toch heel wat! Ik was bezweet, moe, maar niet kapot. Mijn benen: die waren het er niet mee eens! Fijne taxi 😍

En dan is mijn eigen gravelbike af. Die heeft Rob gebouwd. het was onwennig. Zadel is top, Rob ging mee, door het bos het bordje negerend. Mijn benen vonden het níks. Behoorlijk wind tegen. Ik was voorzichtig. Rob racete weg met zijn motortje! Maar wel voor een foto.

Het was spannend én onspannend! Trailfietsen. Dan naar de dijk. De fiets lijkt ongebalanceerd en wankel aan de voorkant, maar ik moet nog zo wennen! De dijk rustig op met boze benen. En dan weer omlaag en over het fietspad. Wind mee was beter, maar ik deed rustig aan. Het hele tempo boeide me ook totaal niks. Ik stopte bij het bankje voor foto’s. Het viaduct op is altijd lastig. Mijn knie deed een beetje pijn en ik voelde me moe, maar ook apetrots! Nu heb ik alle fietsen en met deze kan Rob ook mee. Het was niet ver, maar wel een klein mijlpaaltje. Mooie fiets is het he?! Ik vind m bijna te mooi 😍

Dan nog een zwemtraining in baan 3. Treuzelen resulteerde in 50m inzwemmen. Ik had het toen al koud. Dan 200m z1 en daarna 4x50m met paddles. Die had ik wel, maar die krijg ik niet aan in 10 seconden pauze! Dus we zwommen gewoon door. De dikke man met achtje en flippers ruim voorop. Mijn brilletje liep na 250m vol en dat was echt wel ruk, maar we zwommen dus gewoon keihard door. Ik ook. Oefening. Dan weer 400m in 200m z2 en 4×50: polo, 1op3, 1op4 en polo. Daarna weer 200z1 en 4×50 iets, maar ik weet niet meer wat! Ik bleef stug achter W zwemmen. Ik hield het gewoon koud eigenlijk. Zeker na het stoppen steeds. Ik spande me niet in, deed mijn best ook niet, hoefde ook niet, boeide ook niet. Gewoon slag na slag na slag na slag. Ik had trek en ontzettend zin in de macaroni met gehaktsaus. Dan nog keer 200m en 2x 100 wissel. Ik deed polo ipv vlinder en alles met achtje. Mijn benen waren zo klaar met mij!

Toen nog 1 keer 400m, want er moest iets met paddles en die deed ik dus niet aan. Toen stond mijn horloge stom weer op …75, dus ik zwom in baan 1 naar de andere kant en ging er uit. Tempo valt nog mee (als dat klopt).Groene training gehaald, moe en ook saai.

Maar ik heb het alledrie weer gedaan! Die lieve trainster van mij die het wél begrijpt, heeft inderdaad voor volgende week heel weinig ingevuld. Dat het sporten geen extra druk oplevert. Examens, extra werken, mama’s toestand, een verjaardag: dat is allemaal genoeg! Die gekke JB post dat je moet eten rondom trainingen, niet teveel moet opbouwen, dat je een rustdag moet nemen, dat je niet altijd maar comfort moet doen en dat je een coach met kennis nodig hebt. Behalve die coach doe ik alles ‘verkeerd’! Zij doet binnenkort een halve triatlon, maar zij traint niet zoveel. Binnen fietsen (een uurtje), krachttraining, 1 keer 13km hardlopen. Het voorbeeld is in elk geval niet sterk of hoopvol dat ze het zou weten!

18 Mei: de fietsrit afgebroken. Ik kap er mee.

Vincent zou hardlopen, maar was een hoesje kwijt en dat was 1 bak stress en geschreeuw en iedereen boos. Toen ging ik maar fietsen, maar het was hopeloos. Zinloos. Nutteloos. Iedereen doet geweldige wedstrijden en ik moet naar Eindhoven. Ik ga wel alleen in plaats van met al dat gekrijs thuis. Het is examenstress, woede en ik kan er niet mee fietsen. 70 minuten duurtempo lukt al niet en ik weet bij het Bloq dat ik naar huis ga en absoluut de 2 uur niet vol zal maken, ik vind zelfs een uur al te moeilijk eigenlijk. K ga langs het smalle fietspad, maar ik zie of merk nauwelijks waar ik ben. Ik ben totaal niet bezig met fietsen of sporten. Het is trekkerig, zeurderig en alles voelt verkeerd.

Ik zie bij het viaduct onder de Hogering RV. Ik fiets naast hem en we kletsen een stuk. Kan me toch al niet schelen wat mijn tempo is. Dan het spoorbaanpad en via een ommetje terug. Het boeit me allemaal totaal niks. Ik wil naar huis. Ik ben boos. (…) Ik zie op tegen de week, met extra werken, een verjaardag die ik niet wil organiseren, examens en dat we in Eindhoven moeten zijn. (…) Waanzin. Uiteindelijk rijden Rob en ik een stukje richting het zuiden en daarna pikken we alsnog Vincent op en ga ik met Vincent. Het werkt niet voor mij. Doen alsof het goed en geweldig is, kost teveel energie. Met mama gaat het beter, maar nog lang niet goed. Moeizaam. Ik eet teveel m&ms en we eten friet. Ik doe mijn best, maar het voelt k**. Allemaal.

Het enige wat gelukt is vandaag: de 365 dagen streak van duolingo halen.
Leuk dat alle sporters (PSV, Verstappen en de triatlon-divisie dames) winnen, maar mijn dag is verloren.
Na het eten even wandelen. Want de stappen moeten gehaald.
Ik ben in- en in moe.
Krijg de toekomst op korte termijn niet op orde. (Komende week / rest van de maand)
Blij is effe weg.
Maar dat zit in het hoofd, want fysiek ben ik kei-gezond. Geen last van het lopen of zwemmen gister. Of het fietsen eergister. Voel er niks van. Alle ledematen voelen top!
Wel last van de M&M’s: 2 uur later al last van darmen.

Het gaat mams gelukkig best goed: ze lacht weer, is er slim genoeg bij en weet het wel allemaal. Maar aan alle kanten krachteloos. En snel moe. Weinig energie. Links is duidelijk veel minder goed. Geef mijn part maar aan fikkie met dat ouder worden…

19 Mei: na het werk even wandelen en even wat huishoudelijk bijwerken

Met Rob. Veel wind. Koel in de schaduw, warm in de zon. Moesten omlopen vanwege het afgesloten bruggetje, en daardoor was het best verder dan ik dacht.
Ik ben hongerig vandaag. Maar ik eet niet extra.
Lekker gewerkt, omdat er dan simpelweg niks anders hoeft dan de tickets en telefoontjes. Er is een backup en het is overzichtelijk. En een stukje van een slepend project weggewerkt.
Vincent beheerst aardijkskunde gelukkig.

De enige groene training deze week haha. Die is omdat ik ga strijken!! Gewoon omdat er weinig staat.

Ik heb geen pijntjes of ergens last van. Dat is fijn.
Zou het dan toch helpen om niet te zwaar te zijn?

20 Mei: een duurrit fietsen en een koppelloopje en daarna nog zwemmen: just another saturday

Fietsen: Enerzijds saai, rustig, ongeïnspireerd en traag. Aan de andere kant van de ⚖️: zwaaien naar een vissersboot, een open rode brug, een boot onder de brug, leuke appjes, een trage trein zien en net iets verder om langs Lelystad.

Doodgewone rotwind: niet veel, maar vanaf het Markermeer en dus nergens mee. Niet veel gedronken, niks gegeten. Ben aangekomen!! 400 gram maar liefst, maar vooral het onbegrip weegt tonnen. Muziek is bekend, alle wegen ken ik, cadans gebruikelijk laag, gewoon maar trappen zonder me echt in te spannen of moe te worden. Twee uur niet gered, 50km wel.

Voor al mijn collega’s onvoorstelbaar als ik het ze morgen vertel, voor mijn sportieve vrienden een lachertje met 26,4 gemiddeld. Ach, op de racefiets is het wel best zo.

Hardlopen: An Seacht Mór! Glas Ban Oiraiste
Thuis plassen, jasje ruilen voor oranje shirt en de mannen aan eco laten! Ik zei nog: ik doe het 4,2 rondje, maar eigenlijk was ik liever langs de plassen gegaan. De eerste 500m was weer gevoelig, maar niet erg. Ik moest er echt even in komen! Ademhaling wat hoog en onrustig. Maar binnen een km was het gesetteld en bewonderde ik het overdadige groene pad. Glas, dat is groen in het Gealic.

De eerste km in 5:30! Ja, dat is ‘inkomen’. Ik zag dat mijn horloge iets aftelde, maar wat? 30 minuten is toch geen 4km? Ik liep lekker door! De tweede km ging ook prima in 5:26. Het voelde goed. Niet te moeilijk of te warm. Het pad lag bezaaid met witte vlokken/zaden. Apart! Ik had een foto groen en ik maakte een foto wit…. 🇮🇪!!

Toen bedacht ik dat mijn horloge 4km elke keer iets sneller aan het aftellen was. Sjit. Daarvoor ging het iets te hard! Maar ik zette aan in km 3 en die ging in 5:16. Ik snap het wel dan. Kilometer zou geen makkie worden, maar wel haalbaar. Moest ik binnen de 5 minuten blijven… was dat weer het probleem. Niet onmogelijk hard of lastig, maar wel even wat zweten en een beetje doorzetten. Ik zag dat het gemiddelde lager was, dus het was zeker gelukt! En toen door het park uitlopen. Ook een kilometer natuurlijk. Rustig aan is dan ook nog hard en dat ging natuurlijk prima. Ik maakte de laatste foto van mijn oranje outfit om het 🇮🇪 vlaggetje compleet te maken!

Ik vind het prima dat ik blijkbaar na even opstarten 5 km binnen 28 minuten loop! Thuis maar wat eten, al viel de honger en de aandrang mee. Ik moest een beetje, maar niet echt en ik ging ook pas later.

Voor een rustweek is dit best okee zo. Ik had deze week gevraagd of de trainster mijn schema zo beknopt mogelijk wilde invullen en hoe ‘kwalijk’ dat is. Ze zegt dat het geen kwaad kan. Zou ze bedoelen dat je dan alles op 1 dag doet 😜. Zo dat je de rest van de week vrij hebt 😂 ik moet iets van een planning hebben en dan kan ik de rest van de middag op de bank liggen te suffen. Lijkt me goed!

En dan dus nog even wat zwemmen. Ik ging best lekker vond ik zelf! 300m inzwemmen
Dan 3×300 z1/z2/z1 de laatste 50m techniek. Wij deden slepen, bijleggen, vuisten. Ik zwom voorop. Volgens mij flink hard haha. Mijn horloge miste na de eerste keer 25m. Takkeding 😠 De tweede keer riep R dat ik me verteld had en nog 50 moest, maar dat was niet waar! Deden we 50 extra teveel. Potverdikkeme.

Na de 900 was het 50school en 50rug. Vind ik niks ontspannends aan, maar ik trok de 25m er weer bij. Dan 3x200z2/z1/z2. R vooraan. Ze zwom ook door! Vond ik. En zo telde het flink op! Weer 50ss/50rug en nu deed ik de rug wel helemaal. 3×100 z2/z1/z2. Ik weer vooraan, maar ik vond het niet meevallen. De laatste rekte ik met 50m op. En toen nog 100 erbij om 2500 te halen. Vond ik mooi op de dag passen: 50-5-2500. Ik vond het best een fijne dag! Ik had het idee dat Garmin best veel pauzes eruit haalde, maar dat heeft ie maar 1 keer gedaan op de eerste 100. Boeie.

21 Mei: een wandeling met de collega’s

Met de collega’s Jo en Jef. Rare dag op kantoor. Zo met het examen van Vincent. Ik werk wel redelijk door en luister goed en kijk ook.

Ik heb dus NERGENS last van! Beetje verkouden van het chloor en wat vermoeid, maar verder vind ik het doodgewoon om 50-5-2500 te doen op een rustige dag.
Ik verbaas me over het (vr)eetgedrag van anderen. Die eten met hun ogen en excuses. Noemen een gevulde koek een lunch. Eten omdat ze moe/ongelukkig zijn. Ik heb ook zin in de Engelse dropjes, maar ik heb er niks van nodig. Hoewel ik het ‘er af sport’ en een paar best kán, draagt het niks bij. Dus ik neem niet.
Zo ook ander gedrag: het gaat niet gemakkelijk of vanzelf, dus we komen later of nemen een dag vrij om bij te komen. Huh? Verjaardag, examen, revalidatiecentrum, extra dag werk: mega triggers. Maar het af laten weten? Neuh.
Ik verheug me vooruit en doe het vandaag met een half uurtje wandelen: uitwaaien en niet zeuren.

22 Mei: een gravel-duurrit en een stukje lopen

Er is iets met het stuur. Daardoor ‘zwabbert’ de fiets. Soort overstuur, tegendruk. Heel jammer, want verder zit het geweldig, fietst het leuk, maar de fiets is nog veel te eigenwijs om over een onverhard pad te gaan. Ik probeer het in het Kotterbos, maar nee.. beetje engig.

Ik ga het ‘verboden’ pad een stukje op, zie een vosje, begrijp het kwetsbare gebied en kan hier niet fietsen. Te ongelijk. Hoewel de ‘verharde’ weg aanlokkelijk lijkt. Je ziet sporen van een fiets.

Ik ga nu alleen nog verhard! Controle bewaren. Tempo ligt lekker prima en muziekje is prettig. Wind is fiks. Stomme richting. Praambult en dan omhoog en de Trekweg is dicht, maar de plas bereikbaar. Dus ook voor mij en mijn lastige fiets. Hoef ik lekker niet op te letten en heb ik de weg voor mezelf. Vergissings haha. Twéé grote opleggers die de hooibalen komen halen. Het asfalteren begint inderdaad net bij de brug. Dus ik ga door het Kotterbos ook terug, maar net anders. Net geen uur. Ik had me de hele dag verheugd op het fietsen en het viel wat tegen, maar buiten zijn helpt zoveel tegen al die minuten op het werk die zo traag wegtikken! Ik vind het leuk, heb genoeg te doen, lieve collega’s, maar vandaag trok alles. Ik zou films gaan monteren, maar het kwam er weer niet van. Dat vind ik dan rot. En ondertussen doet Vincent examen. Ik maak me te weinig ongerust. Alleen op de korte termijn: wat doen we dit weekend is mijn grootste zorg. Rob vindt al snel wat er mis is met het stuur. Is te verhelpen, maar niet eenvoudig.

Net geregend. Maar droog als Vincent en ik even gaan lopen. Voor de stappen. De frisse lucht. Maar vooral: omdat het zo lekker ruikt na al die weken droogte! De onmiskenbare geur van de aarde. We doen kleine blokjes. We hebben zondag geregeld en wat mijn kind voor zijn verjaardag wil is mijn allergrootste kado: samen de marathon lopen/fietsen om de Oostvaardersplassen. Ergens lunchen onderweg. En daarna pannenkoeken eten. Hoe is dat zo gekomen?! Wat een ongelooflijk feest! De familie de Boer gaat blij mee eten. Mams belt en ze is echt prima bij en goed te verstaan. En dan de kleine gangetjes door slingeren. Vincent spot een auto. Rob komt de fiets zonder remmen met een ander stuur laten zien en voelen. We slingeren en kletsen. En de kleuren met ondergaande zon en het extreem lage licht zijn geel en warm en prachtig. Hoe mooi kan nog geen half uurtje wandelen zijn? En een heel leuk vormpje op de koop toe! Hier klopte de tijd weer, de minuten liepen normaal.

23 Mei: De Oostvaardersplassen ín 🤫

Dit was een wens: 1 keer ín de Oostvaardersplassen komen. Vincent ging mee. Ik had mezelf dit zo beloofd na een extra werkochtend met een vergadering vol gepraat maar waarin weinig werd gezegd. En er verrassingen waren! (Weer een manager pleite). De collega’s zijn zo tof&lief en het werk is zo leuk, maar het bedrijf zelf: 🙄 De lunch: broodjes met kaas. En dat terwijl ik weer terug ben op 68 kilo gvd. En dan vertragingen, winkels: altijd veel-veel-veel. Maar ik ga hardlopen. Punt. Het Kotterbos in na een dikke bui. Rugzakje voor telefoon, Vincent heeft water in ‘t tasje. Korte broek, regenjas, compressiesokken. Die laatste zijn misschien niet het beste, want links begint gevoelig. Een km-tje opstarten. Echt: voel me een stoomwals. Maar wind mee komt het los, km 3 gaat makkelijk. Onverhard door het Kotterbos. Het ruikt lekker en we zien níémand.

In t hele Kotterbos hebben we niemand gezien. Vincent bebbelt en dan het bord ‘geen toegang’ links laten liggen. Het kettinkje is er niet, de weg duidelijk. Een stuk zelfs bestraat. Over de camping en ik zie het spoor al. Een hek. Je kan er overheen stappen. Sorry.

Dit is wat ik zo graag wil!! Onder het spoor door. En dan sta ik midden in de Oostvaardersplassen. Betere wegen dan waar ook! En camera’s helaas. Dus we gaan niet ver.

Het voelt geweldig, spannend en illegaal tegelijk! Mijn horloge stond even uit…

Terug over het pad langs het spoor. Er is dan geen trein. Wel toen we onder het tunneltje waren en zodra we linksaf uit zicht gaan ook weer. Na zo’n 6km zijn we weer legaal en stoppen we voor wat drinken.

Pfoe. Warm. Regenjasje uit. Onverhard verder. V babbelt lekker, ik moet even doorzetten. Langs de berg: nergens iemand. Dan nog langs de ovp en daar wel wandelaars. Beetje drukkend weer. Het gaat verder okay qua lopen: geen pijntjes, geen aandrang, redelijk tempo, tamelijk makkelijk.

Stukje door het bos en dan het walgelijke viaduct op. Voor V ook niet makkelijk: ver onder eigen tempo. Park door en in 5 kwartier thuis met 1234 op de teller. Chocomelk&snel bij, nergens geen last meer van.

24 Mei: Supporten bij de Slow Triatlon

DH om half 8 oppikken en naar Ouderkerk brengen. Daar rommelde ze en het was niks warm, maar wel leuk. Vincent was ook mee. Hij reed. We kwebbelden. DH het water in roepen. Dan fam L gedag zeggen. En J&M verwelkomen. DH uit het water halen. Dan J&M weer steunen. Ik vond het leuk, maar ik had niet het idee iets te missen. Wel om te sporten, maar niet echt dit. Grappig dat kleppen onderweg en totale wanorde allemaal mag. Tot slot de dames L bewonderen en ze zien gaan zwemmen. Toen gingen we naar huis en begon de regen.

De nacht was dus al niet te lang geweest en dan thuis meteen weer door met eten en opruimen en dan naar Eindhoven rijden. Rob reed gelukkig, want weer drukte. Mama was (ook) moe vandaag, maar bij haar is dat desastreus. En dan twee uur terugrijden! Snel rijst eten en eindelijk even rust.

Ik mis bezinning enorm. De ritten naar Eindhoven zijn lang.
Die laatste dag dat mijn kind 18 is, dat 19 jaar geleden alles veranderde met een bloeddrukmeting. Vincent zegt: “maar nooit had je in de verste verte ook maar kunnen bedenken dat je met je kind aan triatlon zou doen”

25 Mei: DE DUO MARATHON ALS VERJAARDAGSKADO
Duo Marathon met Jarige Vincent 💕💞💖💝 ♥️

Mooier dan dit wordt het niet.
Ik heb er geen woorden voor die kunnen omschrijven hoe waardevol, onbetaalbaar, geweldig, fantastisch, emotioneel dit was. Rijkdom. Pure levensrijkdom.

De route had ik een aantal dagen van tevoren al uitgestippeld, de tas met alle spullen ’s morgens ingepakt. We namen Robs fiets mee, met motortje. En warme broeken. Voor Rob stond er een tas klaar, dat we tussen de middag evt. konden omkleden. We wachtten tot na de regen. Ik was vooral bang dat het koud zou zijn om te fietsen. Ik had de afstanden al van tevoren bepaald, wie welk stuk zou lopen. Vincent wilde 19km lopen. Om 10:51 vertrokken we. Ik nam de eerste 3km voor mijn rekening. Korte broek, lange mouwen.

Het ging goed en de eerste km was meteen de langzaamste van de dag met 5:51! Maar dat wisten we nog niet. 3 Kilometer is dan snel voorbij en we wilden gauw wisselen, dus fietste Vincent vooruit, deed zijn lange broek uit. Maar het heeft geen zin om snel te gaan doen. Ik deed een jasje aan en Vincent was een kilometer of anderhalf op weg en toen begon het te druppelen. Dat hadden we niet afgesproken! Op de brug regende het. Maar langs het Almere City Stadion alweer niet meer. Daar gingen ze een wedstrijd houden. Vincent kon ook lekker eigen tempo lopen. In het Vaartbos begon het echt hard te regenen!

Regenjasje aan en 2 keer aan de kant voor een auto. Bij het sluisje was de post van de 5km wedstrijd (LiveLoveRun). De sluis was open! Of dicht, hoe je het bekijkt! We moesten wel even stoppen.

En dan door het Wilgenbos, die was nog voor Vincent en ik was jaloers op de mooie omgeving. Hij liep 6km. Net voor de dijk op was ie klaar. Kon ik even plassen, even rustig wisselen en dan ga ik de dijk op en heb ik 9km lang wind mee.

Het was rondom zijn geboortetijdstip en ik vond het raar en lastig en een vreemde herinnering. Intussen had ik wind mee en kon ik de eerste 3km gemakkelijk hard doorlopen. Dan kom je langs de afslag naar huis. Maar ik moet tot de tweede parkeerplaats. De regen was helemaal gestopt en de zon kwam er zelfs door! Weer een beetje te warm… Vincent kwebbelde lekker door. En we hebben veel foto’s gemaakt.

Ik had me wel vergist dat 9km best een flink stuk is. Ook als je wind mee hebt. En boordevol memories zit. Soms vond ik het best emotioneel om te bedenken dat ik daar met mijn zoon liep en dat ik dat kon en dat hij het wilde en hoe geweldig dat wel niet is. Het ging wel hoor, maar ik zei ooit toen ik in 2013 de marathon had gelopen: “bevallen gaat sneller en is makkelijker”. Het gaat nog altijd sneller in mijn geval met die 3 uurtjes, maar ik weet niet of het makkelijker is… Na 7km misschien wel even… 5km in 28 minuten: ha! De laatste 3km waren lastiger. Ik wilde misschien de 10 vol lopen, maar Vincent wilde ook wind mee op de dijk! Ik daagde hem uit om de 7km in 28 minuten te lopen. De tweede parkeerplaats leek een eind weg, maar ik haalde 9km in 50 minuten zonder te stoppen! Toen ging ik fietsen en Vincent hardlopen. En daar was de zon weer! Ik kon prima met korte broek fietsen en met het fietsjasje aan. Dat ging allemaal hartstikke goed.

Ik stuurde Rob een appje, want Vincent ging 5km in 20 minuten en daarna ietsje minder hard. De Knardijk op was even andere koek, met de felle wind van zij. Zelfs voor mij als fietser! Het was overal heel rustig gelukkig. Dat maakte het een stuk makkelijker, dat we niet vaak voor mensen aan de kant hoefden te gaan. Het bos in en daar moest Vincent voor de kleine boodschap. Hij had de 7km in een half uur prima gedaan! Wow.

Toen mocht ik weer. Door het bos. Voor de 4 kilometer tot het Centrum. Het viel me niet mee. Alles was een beetje stram. Niet dat ik heel zacht ging en de omgeving in het bos was geweldig, maar ik zag onwijs op tegen de Knardijk op moeten lopen! Daar kan ik dan gewoon 3km het genieten aan verpesten. Vincent speelde met de GoPro en genoot maar namens mij.

Het bos duurde lang en weet je: je bent heel snel boven! Nog een klein stukje wind van opzij en dan naar beneden, naar het Buitencentrum. Dat is dan weer genieten.

Netjes 4km vol en we zaten op 29 kilometer. Eigenlijk hoefde er niks veranderd te worden! We zetten de fiets goed vast, namen de GoPro en fietscomputer mee en liepen Rob tegemoet. In het centrum namen we plaats, kletsten even met DR (!!) en toen gingen we boven zitten. De mannen frietjes, ik een koek en een Mars en thee. Als je dan zo zit, lijkt het allemaal heel makkelijk! Zon en uitzicht.

We gingen weer rond half 3. Ondertussen vele berichtjes voor de verjaardag. Alles in de tas proppen en Vincent ging voor 3 kilometer. Ik zat op de WC toen mama belde, maar ze hoorde me niet. Fiets losgemaakt en toen ging Vincent hardlopen en zwaaide Rob ons uit.

Vincent voelde de frietjes! Ging hij gewoon even iets minder hard (maar nog altijd harder dan ik zou kunnen!) het fijne is dat 3km dan ook overzichtelijk is. Loopt ie alsnog de mijl in 8 minuten. Hij had wel lekker het achtbaanstukje. En langs het bankje. Dan ga ik weer ergens middenin. We wisselen gewoon zonder haast: jasje uit, jasje aan, even moed verzamelen en ik ging voor de 4km. Dat waren de 4 zwaarste van de dag. Wind tegen, saai recht. Vincent vertelde over auto’s en ik zei gewoon maar liever niks. De 4 trainingskilometers: afzien en doordrammen.

Langs de Praambult en dan is het nog 9km en ik ging rekenen dat we niet helemaal langs de vaart zouden hoeven tegen de vette wind in. Vertellen is er niet meer bij. Mijn knie doet even moeilijk, maar ik red het. Het tempo was niet eens dramatisch en bleef onder de 6. Maar de moeite die het kostte… In de benauwende zon. En mijn darmen vonden het koekje en de Mars ook niet leuk. Dus na 4km toch gestopt en gelijk in de bosjes. Gelukkig al die tijd niemand gezien, de hele 4km niet en de schijtpartij ook niet. Vincent bereide zich voor op de laatste 3km, maar zijn horloge telde 4km dubbel. Glitch! En off he went. Hard. Hij wilde in 12 minuten klaar zijn met de 3km. Ik dacht en kletste ondertussen over de route. Maar we hadden nergens meer een totaal. Hoe stom is dat! Hij knalde het Kotterbos door en ik liet hem rechtuit lopen.

Ik filmde het voor zijn trainer TK, die er nu pas achter kwam dat hij jarig was. Even met zichzelf bezig vermoedelijk. Tot onder de brug, toen was ie met 11:47 op de teller klaar en kapot. Mocht ik het nog afmaken. Langs het Luierpark. Ik zette ook nog even de schouders eronder en ging weer rond de 5:30 hangen. Voor mij prima! Vooral zo naar het einde toe. Ik kon goed doorlopen en de Evenaar op ging ook.

Vincent had een totaal +4km, maar kon dat alleen bij stoppen zien. Beest verwarrend. Ik liep 3km vol en toen moesten de 200m nog. Of meer? Ik liep tot thuis. De fietscomputer gaf 42,42 aan.

Vincents afstand was ook voldoende. Ik gokte het er maar op en ging direct weer door naar de WC. Het klopt, ik heb de 42,4 gedaan. 19km gefietst, 23,3 km gelopen. Kan ik. Pijnloos. We zijn 5 uur van huis geweest.

26 Mei: in het bos 🌳 wandelen met Vincent

Ik slaap prima, maar 1 keer eruit, ik beweeg moeiteloos en heb geen enkel pijntje waar dan ook: geen spiertje te voelen, geen blaar, geen schuurplek en zelfs het verbranden valt mee. Maar MOE. Hoofd-moe. Denken gaat wat trager. Afhandeling kost iets meer moeite. Ik doe en kan het best, maar rustig aan. 1 voor 1. Niet te moeilijk. Zo werk ik de dag door. Ondertussen ben ik dus echt heel blij met wat Vincent en ik gisteren samen hebben gedaan!! Ik realiseer me echt goed hoe geweldig het was en hoe ongelooflijk dat we dat samen doen!
Ik heb een leeg schema. Raar, en makkelijk ook. Doe maar wat ik wil. Na het werk wil ik fietsen! Maar ik moet ook de stappen halen. En het waait eigenlijk.
Dus om half 5 bedenk ik me. Wandelen. Het bos in! Rust in me heen. Vincent gaat mee. Die heeft spierpijn. We rijden naar het parkeerplekje en volgen de gele route. Stilte, alleen het geluid van vogels. Ruimte en veel groen. Probleemloos wandelen. Echt even lekker! Dan blijft het hier maar bij, dat is ook goed vandaag.

27 Mei: eerst een huishouden, dan even fietsen en een stukje hardlopen en ook zwemmen nog.

Sinds gister is het in mijn linkerknie geschoten. De baarmoeder is anders gaan liggen (ontspanning? Of een kramp? Of gekanteld?) en dat trekt aan de binnenkant van mijn knie. Doet ook s nachts pijn. Opeens he. Compleet uit het niks. Iedereen zal zeggen: logisch als je 23 km hardloopt opeens en altijd maar traint, maar vorige weken, maandag: geen enkele last! Was het gewoon helemaal weg. Natuurlijk zegt de huisarts dat er niks aan de hand kan zijn: maar aan de binnenkant van mijn knie zit het gevoel van een kleine blauwe plek. Een trekkende spier. Het is niet zo ernstig dat ik niet kan lopen, maar ik baal dat het weer pijnlijk is. Baal er gewoon enorm van.
Ik slaap prima. Ik ben niet gestresst. Alles gaat gewoon goed. Ik blijf rond de 68 kilo hangen en dat is eigenlijk geweldig (vandaag een ons eronder weer).
Ik blijf lekker lang liggen, want het regent toch. Liever niet vandaag, maar ik kan het niet veranderen. Dan maar schrobben! Vincent komt me helpen en die zuigt de trappen, de stoelen, de bank. Ik doe de keuken, ruim kattepis op, neem alles zorgvuldig af en doe de wc en de trappen ook nog. Ik ruim ook alle was op. Het is me een werk zeg!
Dan nog naar de winkels en de auto wassen. We zoeken zeker een half uur naar het bonnetje wat ík verfrommeld heb en weggegooid. Dan moet je nagaan wat je waar deed! Zat ie toch in de vuilnisbak (kattenpis opgeruimd ook!) het blijft van tijd tot tijd regenen en soms is er even een zonnetje.
Dan fietsen. Ik had tegen Vincent gezegd dat we even zouden gaan fietsen, maar op mijn schema wat pas vanmorgen binnen kwam, stond hardlopen. We wilden fietsen! Dus gaan wij fietsen. Het werd even droog en het bleef ook even droog. Vincent nam de fiets met het motortje en ik mijn gravelbike. Vincent vergat zijn helm, maar… de gewone pedalen zitten er nog op, dus het mag!

Gewoon lekker op de Trekweg wind mee! Nu stuurt ie heel fijn. En fietst erg lekker, vooral wind mee haha. We waren op het nieuwe asfalt en daar waren nog een trekker en een vrachtwagen bezig, maar we lieten ze passeren. Ik had het niet koud met de korte broek. Toen bij de Praambult berg op en wind tegen. En daarna door het bos ging Vincent lekker voor me fietsen met zijn motortje zo dat we 25km/uur konden fietsen. Het ging gewoon, niks speciaals, niks makkelijks of moeilijks. In het bos namen we een stukje onverhard, maar die steentjes zijn echt best wel ruk.

Het bleef maar droog! Hartstikke fijn weer! Op de Evenaar was de wind tegen niet meer leuk. Toen waren we er bijna. Ik maakte 20 kilometer vol en vond het wel leuk geweest.

Hardlopen eraan gekoppeld: 5x1km-300msneller/200mrust
Meteen na het fietsen met het fietsjasje en de trisuit nog aan. Mijn knie is dus weer gevoelig en dan kan ik de loopmojo niet vinden. Dan sleep ik minstens de eerste 500m. Stappen zijn niet lekker, ritme ontbreekt. Super lastig. Het tempo was niet eens zo gek en keurig wat het wezen moest, maar het voelt dan gewoon alles behalve soepel. Na een kilometer moest ik 300m versnellen naar rond de 5:30. Dat lukt dan wel, gek genoeg. En in de rust een foto nemen van de klaprozen en de lavendel.

Dan een km omhoog en dat ging dan mooi rond 6:00, maar naar beneden ga ik weer te hard, omdat ik ‘maar’ 5:50 mag. Dan zit er wel een soort van ritme in, maar ik heb het te warm en niet prettig. Weer een stukje harder en dan op het onverharde stuk en daar moet ik dan echt wel even aanzetten. Het begint heel licht te regenen. Dat is wel lekker! Ik neem in de rust weer een foto van het pad en de wolken en dan weer door.

Ik denk dat het nu moeilijker zal zijn, maar dat blijkt niet. Ik ga nog steeds te hard. Mijn hartslag is laag, maar het tempo niet. Dat zou fijn zijn als het ook makkelijk voelde, maar dat doet het niet. En dan nog een keer harder en dat lukt dan wel. Ik red het blijkbaar en ga toch maar afmaken en alle 5x doen. Dan wind tegen. Ook dan hou ik het tempo keurig en eerder te hoog dan te laag. Het is gestopt met motregenen en het wordt iets meer. Ik moet om via AlmeerPlant en natuurlijk moet ik de 300m sneller het viaduct op. Hard werken ook nog! Het lukt, maar het is logisch dat dit niet gemakkelijk gaat. Dan rustig omlaag is stom uiteraard.

Dan moet ik weer. Enorm. En dat kan echt niet. Ik ga door het bos en moet even stoppen om ‘t weg te drukken (leuke woordspeling) Maar ik maak m af! De kilometer gaat nu goed qua tempo. Ik doe in onze straat nog 1x de 300 snel en fotografeer dan de dixie in onze straat. Ik maak keurig de training vol en nog best oke ook en ren dan door naar de WC voor een pot vol diarree. De pijn is weg.

En dan nog een intervaltraining in het zwembad. training van R, in de baan met nog een R en RV en W. 100m inzwemmen. Toen 300z1-200z2-300z1. Deed ik voorop. Is lekker rustig, vooral tellen met de ademhaling en kalm zwemmen. Ik had geen hartslagbad om. Daarna 200z2-100z3-200z2. Ik liet W de z3 mooi doen haha. Uiteindelijk is een keer minder makkelijk draaien dan opeens wat trager, maar ik vond het prima zwemmen. Vanaf nu ging W voorop en ik achter hem. Ik ben geen snelle zwemmer. Achter iemand zwemmen is dan zoveel relaxter! 100z3-50z4-100z3. Ik hou wel van deze voorspelbaarheid!! Dus geen verrassing met 50s4-25z5-50z4. Ik ga dan W voorbij in z5, even wat aanzetten. Ik kan dan met mijn slag alles geregeld krijgen. Wat een winst tov 10 jaar geleden. Daarna zwommen RV en ik 125 bc. Toen dacht ik dat we klaar waren en deed ik 50m zonder achtje, maar er was nog iets! 2x75z1. Bleef lekker even achter W. En nog 3×50 z2. Ik merkte weinig verschil meer. Ik zwom nog een keer 50m zonder achtje en toen was de les wel klaar. Lekker gedobberd, zo op de dinsdagavond. Deze dinsdag was een rustdag of zoiets. Voor mij wel. Maar wel veel gedaan.

28 Mei: Wandeling door het bos met Rob

Meteen na het werk, na een hele dag regen scheen de zon. Volgens Garmin gaat alles helemaal geweldig: lage rusthartslag, super goed slapen, steeds beter in vorm. Maar ik voel dat niet zo: ik slaap niet zo kalm, voel me niet zo rustig, ben niet zo zeker. Ik doe gewoon mijn werk en geniet van het me verheugen op de reis naar Ierland. Alles valt in elkaar.
Ik heb geen pijntjes meer, ben niet meer extreem moe en voel me fysiek goed.
Het is zo heerlijk om gewoon tickets af te werken, stukje bij beetje.
Dus daarna, na het werken, even naar buiten, even frisse boslicht en modder. We volgden de groene route, maar het bos is flink gegroeid en we misten een pijltje, dus we liepen extra.

Ik hou de weg wel in de gaten, weet waar ik blijf en ken soms een pad minder goed, maar het is allemaal duidelijk. Een beetje nat en ik heb trek. Ik eet later wel macaroni bolognese: lekker maar niet heel slim. Het ging qua eten wat minder vandaag: nootjes en veel cola.

29 Mei: Een wandeling met mama! en hardlopen met Vincent in Veldhoven

Wow. Na een ochtend vol regen en met een lange rit weer naar het zuiden (de a27 afgesloten) en ook na een nacht slecht slapen, (…) toch maar weer naar de Dommelhoef gegaan. Vincent reed. Ik vroeg aan mama die alweer helderder kijkt of ze wel naar buiten ging, maar mondjesmaat en ze dacht ook niet zelf te kunnen lopen. Was ook niet mijn idee, maar ze stapt de rolstoel in we gingen! Ik mocht duwen.

Dat ging prima, het was zelfs warm. We gingen over de Dommel, langs het huis van meneer Philips en toen zelfs onverhard. Ik vond het fijn en k geloof dat ons mam er ook van genoot. Ik was blij dat ze aangaf dat ze niet de stad in wilde, dat ze bij rust en kort bleef. Heel fijn! (…) De zon ging zelfs schijnen!! Dit was helemaal prima. We zaten boven en we zaten te kletsen en mijn moeder snapt het allemaal prima en volgt het nu zoveel beter dan een paar weken geleden! (…) We gingen frietjes eten bij mijn vader en daarna ging hij terug naar het revalidatiecentrum en gingen Vincent en ik hardlopen.
De Hardloopopdracht was: 7x(7min-20-20-20)
Meteen na de friet, dat is niet zo handig… Ik moest zelf de weg bedenken. Vincent ging met mij mee. Het begon helemaal supergoed en de eerste 7 minuten duurtempo gingen veel te snel en veel te hard voorbij! Ik mocht max 5:50, maar ik zat op 5:35! En dan 20 seconden hard (Vincent lachen) en daarna 20 seconden nog harder (Vincents tempo eventjes) en dan 20 seconden dribbel-rust. Ik miste bijna het fietspad, maar het ging goed: we gingen onder het viaduct door. Schoot ik Vincent even af tot de sluis. Kon ik zelf ook lekker hard. Over de sluis weer de versnellingen in.

Onverhard bij het water en stilte: ik moest echt weer natuurlijk! Ik was zo goed als klaar toen er 2 fietsers kwamen. Het is zo lastig en niet lekker, maar fijn dat ik zomaar de bosjes in durf. En dan het pad langs het water. WOW! Steeds smaller en mooier en qua kleuren prachtig en onverhard en spannend. “Weer langs de Dommel, mam!” riep Vincent, “Het is echt Dommeldag!”

Ik heb ‘m op de terugweg naar huis van het vlottenweekend verteld. Ik miste een paar keer de 20-20-20, want dan was er een bruggetje of moesten we terug. Het hek naar de Campus was dicht.

We deden gewoon stops hoor! En warm als het was!! Dan aan de andere kant terug en Vincent ging nog een keer op eigen tempo weg. Ik bleef ook te hard gaan. Gemakkelijk veel te hard. Ik snap er niks van. Vincent ving Pokemons en had een kaart en wilde ergens langs en daar was ook nog een dikke Lexus. Hij vond een onverhard fietspad langs de snelweg. In blokje 5 raakte het een beetje op bij mij. Oversteken bij de snelwegen en dan moet ik nog 2 blokken! Oef. Wind tegen, ploeteren, weer aandrang en even doorzetten. Ging Vincent nog even zelf, staken we over bij Groenen en in de 1nalaatste keer liepen we even vast. Toen moesten we nog een ommetje maken en wilde ik door het Mariapaadje.

Ook dat was te kort, dus nog verder om. Ik had het absoluut niet makkelijk meer. Nog 1 keer versnellen, door ons eigen paadje en 10km vol maken. Heel zwaar, heel zwaar, dat laatste stukje door de straat heen en weer, want ik moest echt enorm! Heb het toilet gebruikt met zware diarree en een plastic zakje gepakt voor de onderbroek. Ik voelde mijn knie, mijn linkerbeen en was bezweet, maar niet extreem moe. Uit-thuis 6:21 alsnog. Uitvoering met 61% valt me ook mee. Maar vooral: wat super dat dit kan met Vincent op mijn ‘geboortegrond’, al wist ik totaal niet dat dit er was toen ik 18 was.

30 Mei: Vrijwillige intervallen zwemmen in de Koploper!

Om 10 uur via een omweg naar de Koploper gereden. Ik had een willekeurige training van de TVA gepakt, die er wel leuk uit zag, ergens van vorig jaar. Die had ik uitgeschreven en op de bidon geplakt. Vincent zou m ook doen. Ik zwom 50m in en was toen aan het koele water gewend. Er volgde 4×100: eerste baan snel, tweede baan snel enz. Daarna 50m steigerun. Er waren 5 mensen in de baan en dat is net te veel qua verschillen. Later werden het er 3 en dat was echt top. Toen een bondarenko: 25snel-25rustig-50snel-50rustig-75s-75r-100s-100r. Ik deed m helemaal achter elkaar en ik was echt trots op mezelf dat ik inmiddels enigzins verschil kan maken qua tempo. Of het voelt in elk geval zo. Alles met achtje, dat wel. Maar toen was het blaadje al lang niet meer leesbaar! gelukkig wist ik het wel een beetje.

50 omgekeerde steigerun. Dan 200 rustig, 2×100 duur en dat werden er 150 bij mij. Heel stom. Mijn brilletje liep vol en bleef dat vanaf toen natuurlijk lekker irritant doen. Dan 4×50 hard. Ik deed mijn best…

Daarna 4x100m, eerste keer de eerste baan snel, tweede keer 2 banen snel, derde keer drie en dan de hele 100m snel. Toen was mijn horloge weer van slag met tellen en deed ik een soort van 25m toen ik op Vincent wachtte. Daarna 2×150 nog: 100 rustig, 25 snel en 25 school. Het werd weer drukker en ik deed de laatste school maar niet, omdat het lastig is voor de mensen achter me. Daarna deed ik nog 100m zonder achtje om het af te maken en die zijn dan veruit het lastigst! Had ik mooi een uur vol gezwommen en voor mijn doen lekker snel. Ik was er tevreden over.
Eigenlijk lonkt het dan om een klein stukje te gaan fietsen en wat te wandelen, maar dat hoeft allemaal zo niet. Lunchen, onkruid trekken, alle was doen, opruimen, bellen, appen: het kost me allemaal genoeg energie. Ik krijg altijd een beetje last van mijn rechterpols aan de buitenkant, blijkbaar toch van het zwemmen. Knobbelig. Vreemd. Eens navragen aan meesterzwemmer TK

En daarna doe ik een bakje ‘krachttraining’: onkruid wieden, strijken en de was opruimen.
Onkruid wieden: Dit zou net als winkelen mogen tellen als krachttraining: ik vind het vreselijk! Het is benauwd, je staat er niet lekker bij, het is een hoop getrek, je krijgt er vieze handen van en het lijkt altijd meer dan het is. maar ja, na een paar dagen regen moet het nu eenmaal weer. Pokkekarweitje. Dat is wel een krachttraining waard toch? De was en strijken: Alles gedaan: alles gewassen, alles gestreken, alles opgeruimd. En ik moest voor mei de krachttrainingen nog halen. En dan is er nog veel meer qua huishouden: kattenbakken (ik heb er een blauwe plek van, van het meppen op de kattenbak om alles los te krijgen), opruimen, WC schoonmaken. Je haalt er de stappen mee en een badge voor de krachttraining. En een schoon huis op de koop toe, wat wil je nog meer?!

31 Mei: 3/4 Rondje Flevoland fietsen samen met Vincent en ZONDER WIND

Ik kan het op z’n ES’s doen (iemand die altijd klaagt en zichzelf op Instagram onderuit haalt zodat iedereen kan zeggen hoe geweldig hij is): het was helemaal niks vandaag, ik was moe, het was benauwd, ik wist al binnen 5km dat het niks zou worden en ik had na 50km nog steeds geen zin en we konden nergens eten (want de fietsen mochten niet op het terras) en het was stikdruk met fietsende idioten in de middag en overal zitten mugjes, ik heb veel te weinig gegeten en gedronken en we zijn maar snel terug naar huis gegaan en het tempo is helemaal k*t. Maar kijk me geweldig zijn: ik heb toch gefietst en iedereen moet medelijden met me hebben. ES klaagt altijd en doet zielig tot en met.
Nu op zijn Ankes: hoe geweldig dat je met je kind kan fietsen! Wat fijn dat er gewoon geen wind was. Het eerste stuk tot de Ketelbrug (40km) was heerlijk: ruim, goed vol te houden, vooral heel gezellig saampjes en mooi met die zeilbootjes (zonder wind leken zij de grote verliezers). Lekker tempo en ik voelde me oke.

Net na de Ketelbrug een plasstop (midden op het fietspad) en een fruitgellie eten. Dan spelletjes spelend verder (een chimpansee en een parkiet: wie o wie). Bij Ketelhaven was het vuur eruit bij mij.

Op naar de 62km voor de lunch, maar daar mochten we niet gaan zitten naast onze fietsen. 7km verder dan. Vermoeiend. De brug stond open en ook bij de volgende plek een nee. Dan moeten we veel mensen inhalen en 16km verder! HOE DAN. Ik at een winegum en toen zag ik opeens een camping en een snackbar en bankjes voor onszelf. Frietjes en broodjes en een grappige vraag of onze fietsen toch wel electrisch zijn… Op 75km zaten we.

De frietjes smaakten goed. Ik had een andere route bedacht: korter. Toegeven dat 150/162km niet lukt vind ik lastig, maar het voelde gewoon niet goed genoeg. Toen haalde een mevrouw ons in bij het opstappen en dat kon ik niet over mijn kant laten gaan! Ik ging voorop, haalde haar in en hield het zomaar een km of 7 boven de 30. Geen wind. Genoeg gegeten, voel me weer fijn en ik wil dit. Vincent volgt en de vrouw stayert mee. Mag ze. Op 85km haakt ze af en dan begint de drukte. Vincent heeft het zwaarder. We gaan door naar Zeewolde en dan heb ik het weer lastiger, maar ik hou het tempo best redelijk vol. Zeewolde door is altijd wat drukker, maar daarna werd het pas écht erg: in het bos op het smalle fietspad hele families, wandelaars, inhalen, tegemoetkomend verkeer… Rampzalig, vermoeiend, irritant. Echt niet leuk. Vreselijk onrustig. En eindeloos leek het. Zwaar remmen, bijna de bosjes in: bahbah.

Het ging door tot de brug. Ik kreeg een enorme hoestbui en dronk bij de stop bij de brug even veel sportdrank. Dan de weg terug. Ruimte! Stilte! De wind trok alleen wel aan langzaam. En ik was moe. Vincent ook.

We worden ingehaald door een man. De enige die ons inhaalt. Bij de stoplichten ook al geen rust en nagestaard vanuit een auto. Dan de Grote Trap op. Die is ook altijd doodstil. Ik was er echt zo klaar mee!! maar je moet naar huis he. Zo energieloos en misselijk van de sportdrank. En daarna hardlopen: daar moesten we fiks over onderhandelen! Ik had op de Ibisweg nog een beetje energie, maar daarna was het opper dan op. We maakten de 130km vol. En weet je: soms is dat best een prestatie! Dat is trainen tot en met. Gewoon maar de moed er in houden.

En dan toch nog een koppel-achtig loopje:

Vincent moest er een koppelloopje aan vast plakken van 3-5km. We hadden het er onderweg al over en we kwamen tot ‘samen om het park wandelen’. Maar dat vond ik dan weer te minnetjes, dus we zouden 500 mijn tempo doen: dribbel en 500m zijn tempo: WANDELEN. En dan de 3km, meer niet. Vincent ging zijn horloge nog pakken, dus ik had tijd om wat cola te drinken. We begonnen met 500m dribbelen en alles deed me pijn: mijn knie links, mijn benen, mijn handen; het was zoeken naar een ritme. Wandelen is ook al zo wat en we reduceerden het tot 250m. Dat was wel prima. Het was echt drukkend heet. We gingen dus niet om ook niet. Dan weer 500m dribbelen en gelukkig kon Vincent dat uittellen. Deden we weer een spelletje, de sprinkhaan had ik bedacht! Ik had de pijntjes achter me gelaten, maar het ging verre van soepel! Snel door het bos en toen hebben we de 3km vol gejogd. Waren 750m. Ik was zo blij dat ze klaar waren! Ongewoon. Naar huis wandelen. Ik vond het prima en weet je: ik ben nog best trots op het tempo ook! Want soms is het doen en uitvoeren en aanpassen al een hele klus. En die trainers van ons kan het niet schelen: het is hun eigen dikke raceweekend! Het zwemmen hebben we maar achterwege gelaten, daarvoor ontbrak alle energie. Ik heb een uur op het bankje gezeten buiten.
Ik zie niemand die vandaag zoveel heeft gefietst en dat verbaast me. Het was prima fietsweer met alle windmolens die stil stonden. Lekker warm ook. Veel recreanten, die wel.
Vanmorgen viel onze lamp in bed en daar schrok ik enorm wakker van: dan begint de dag al niet best. En de zenuwen beginnen op te spelen. Vreselijke juni komt er aan! Maar deze trainingsdag hebben we weer doorleefd/overleefd/beleefd.

Bewust te weinig eten, want ik zal er aan moeten wennen. Ik had een blauwe plek op mijn hand gister en daardoor het stuur onbewust anders vast, nu doet mijn hele hand pijn. Ik oefen met weinig voeding en stilstaan voor voeding. Accepteer dat het vermoeider maakt en meer herstel kost. Maar in Ierland wil ik maar een paar keer heel veel (witbrood) eten. Het was wel geweldig om dit met Vincent samen te kunnen doen. Wat boeit tempo of voeding dan eigenlijk?! Klagen laat ik maar lekker aan ES over!

En dan is mei voorbij. Een veelbewogen maand. Maar toch:
– 927km afgelegd. Weer 9,27 die we apart moeten leggen voor vuurwerk aan het einde van dit jaar…

• 152,88km hardgelopen; gemiddeld tempo 5:58!
• 677,58km gefietst; 26 uur en 40 minuten: meer dan ik in een week werk!
• 23,18km zwemmen; 10 keer maar liefst! (meestal is dat wat minder)
• 74km gewandeld
• En voor het eerst sinds september vorig jaar weer triatlons en multisport: 66,33km. De NPW triatlon en de duo-marathon.
• en 4 uur aan krachttraining (soort van) activiteiten.
• Tel daarbij op, dat ik geen uurtje minder heb gewerkt (eerder een paar uur extra), dat mijn kind jarig was en eindexamen deed en mijn moeder in het ziekenhuis is beland.

Ik ben niet ontevreden!