16 juli – Wandelen na een dag werken
weer werken. het leek zo lekker rustig in vergelijking met de afgelopen dagen! maar dat viel wel mee. Denken en puzzelen met tickets kost ook energie. beetje hoofdpijn en nog een beetje pijn in linkerknie, maar eigenlijk geen enkele last van 6 uur sporten gister! Toch voelt het niet alsof ik veel heb gedaan. Omdat het allemaal zo verspreid was. gek eigenlijk. Ik erger me aan van die mensen die op instagram vragen of ze moeten gaan hardlopen omdat het regent. omdat ze al een keer nat zijn geworden van de kinderen wegbrengen. en dan trots melden: ik ben toch gegaan hoor! nounou. Ik heb die fietsrit van gister maar niet meer gedeeld op strava, terwijl ze gister in de kleedkamer het al geweldig vonden dat ik na de lunch voor weer hetzelfde rondje weer opstap. Voor mij voelt dat uitleggen al als ‘opschepperij’. Ik heb een beetje hoofdpijn vandaag en trek in pizza. Dus ik eet pizza. Maar een dagje betrekkelijke rust is ook welkom. Wandelen is prima, want een half uurtje bewegen moet ook! Het is voor een nieuw Garminhorloge. Min of meer. Vincents horloge was stuk: er was water in gekomen en het omruilvoorstel was best aantrekkelijk, dus ik neem het horloge graag aan.
En ‘s avonds een fikse krachttraining ‘strijken’ Een week of 6 achterstand ingehaald. Eerst onze shirts en mijn broeken, daarna Robs shirts. Ik snap wel dat hij niks meer had… en toen nog opruimen. De kast ligt er weer netjes bij.
17 juli – wandelen na een dag werken 2
Vannacht wel 3 x wakker. Goed gewerkt, ook al voel ik me niet-goed-genoeg. Filmpjes eindelijk gemaakt. Niet mijn standaard, maar wel eindelijk af. Beetje snotterig. Knie links nog steeds gevoelig. Aan de voorkant. Maar vooral stijfjes. Zie op tegen hardlopen morgen, want voel me dus niet-goed-genoeg.
Moest de stappen halen, wilde niet fietsen, dus lekker wandelen. In een jurk! Met Vincent.
Lekker weer. Mooie omgeving eigenlijk. Het was heel stil, want iedereen is op vakantie lijkt wel. naar mooie omgevingen.
18 juli – Het voetstappenpad rondom Hilversum met Manuel
ik zag er ontzettend tegenop. Ik bedoel maar: 24km is een eind, met iemand die sneller is en beter loopt en ik heb natuurlijk zo mijn eigen manier met pauzes en een wit broodje. Ik was weer wat afgevallen (en dat met patat en pizza). De kalkmandrank was net op tijd binnen! Ik pikte Manuel op en op de trailslofjes met enige pijn in de knie op weg. Het ging. Eigenlijk meteen. De pijn was niet te voelen, het tempo prima en beter gezelschap dan Manuel om mee te lopen kan ik me niet wensen. We kletsen de eerste kilometers en het tempo ligt rond 6:30 zoals ik verwachtte. We stoppen voor een trein! En dan zitten we al bijna op 5km! Nog maar een hm te gaan 😆.
Het is bos, rust, koel, overzichtelijk met route en aanwijzingen en bekend terrein. De hei over, het bos door, langs AnnasHoeve. Ik loop prima. Appje van collega. Manuel vindt stoppen na 8km ook prima. Ik heb een training met 500m wat harder, maar onverhard trailend en warmte is het lastig. Ik probeer en mis t stoppunt en er komt geen bankje, dus we stoppen pas na 9km ofzo. Broodje happen, drinken en collega bellen. Dan weer door de A27 oversteken en het volgende bos in.
Het gaat me allemaal SOEPEL af. Natuurlijk, zand op de hei even wat minder en heel soms denk ik: we zijn pas op de helft! Maar dan zijn we al een km verder! Voorlopig gaat het prima! Geen aandrang, geen honger, geen moeite. Tempo is wat omhoog gegaan zelfs. De stad door. Langs Ultimate, door Kerkelande. Superlastig. Drukte, opletten en de route volgen: dat vind ik dus echt zwaar. En dan nog warmer en onrustig ook! De 10em gaat ongemerkt voorbij. In het Corversbos zoeken naar een bankje wat we niet vinden, dus stoppen we maar gewoon.
Weer een aantal happen en drinken. Bij M gaat het gelukkig niet vanzelf. Bij mij wel, maar de drop komt érgens. Door naar het prachtige Spanderswoud. Is wel genieten. En ja hoor, na 20km wat meer moeite.
We maken de HM vol en ik pak een bankje. Even energie verzamelen voor het laatste stukje. Het broodje laat ik maar. ik drink en verzamel moed voor de laatste kms. Langs de vlonders af en dan oversteken. Ik loop gewoon pijnloos door en hoewel het tempo lager ligt, ook moeiteloos. Ik laat me niet gek maken. Gewoon blijven stappen. Lange rechte pad langs koeien.
de warme hei op het laatste stuk en dan begint na 24/25km het gezeur in mijn hoofd toch echt: ik pep hardop (k-kan-di) en weersta de wandelimpuls. M moet er om gniffelen geloof k.
Op de parking de 26km vol maken. Tempo is van 6:16 op hm naar 6:19 gegaan. Ik heb eigenlijk nergens last van. Vermoeide beentjes wel ja. Maar geen bosjes gezien (wel een plas), geen trek, geen extreme moeite gehad, geen kniepijn of iets anders. Een steekplekje onder het garmin horloge. We gaan nog langs La Place. ik krijg een pepsi en een smoothie van M. Manuel is top gezelschap: hij vond het tempo en de stops helemaal prima en we hebben ook hele stukken gemakkelijk zwijgend gelopen. Ik ben trots op ons!! Top ochtend. Trainingsscore nul is me om het even. tempo uit thuis is 7:09. Doe ik het ook voor! Ik heb enorm uithoudingsvermogen weer getraind. Hoppa!! Toch is het ‘ietwat lastig’ omdat het gewoon een takke-end is!!
19 juli – De dag dat ik geen zin had en toch alles deed: fietsen, koppelloopje en zwemmen
Het was niks, gewoon niks-niks-niks. Vanmorgen deed mijn knie nog even pijn, waren mijn benen al moe en was mijn zin al op. Veel gedroomd (van hoogtes) en onrustig geslapen dus. Ik zag ontzettend op tegen weer 4 uur fietsen. Dan maar weer ‘vals’ en twee x 2 uur ploeteren. Vincent gaat een uurtje mee. Door de stad, langs de noorderplassen. Er zit geen enkele energie in mijn benen. Noppes. Bij elke bocht of drempel is het oma-tempo.
En dan staat de wind verkeerd op de dijk! Ik voel me echt alleen maar aan het ploeteren en trekken en niks klopt: tempo is dramatisch, cadans ruk, totaal geen zin hierin. Ik hang achter Vincent en ga een achtje maken, want alleen wind tegen op de dijk trek ik niet! Het is ook nog benauwd en warm. Dit is echt de dag waarop ik denk: stik er maar in, in die hele triatlon. Dat gekloot met fietsen… ik mok me in mijn uppie langs het Kotterbos en over de Knardijk. Het is allemaal te sneu. Op de oostv-dijk ga ik achter een man hangen. Ik kan zijn zonnebrand geurtje net aan en ben er meer dan lui genoeg voor. Dat gemiddelde van 23 moet toch een beetje omhoog! Zou die man voor me wel genieten? De blokken ‘triatlontempo’ hou ik me absoluut niet aan. Triatlontempo: moet ik nog langzamer gaan fietsen? En die wattages zijn toch al altijd suf. De man slaat af bij onze afslag en ik bedank hem en maak een blokje extra.
Met 62km ben ik weer thuis. Het gemiddelde is naar 25,6. Nounou, sneu. Ik zie dat de geweldige mensen die niet hoeven te trainen al 28/29 fietsen en dat maakt het broodje chocopasta niet beter. Echt, waarom doe ik dit, waarom ben ik de enige die moet trainen? En toch: ik stap weer op. Nog een rondje ovp. Een grote ronde over de trekweg. Muziek aan en weer ploeteren in de warmte. Mijn benen doen geen pijn meer gelukkig, maar mijn hoofd blijft mokkig. Ik tel de kilometers en heb volgens mij nergens wind mee.
Weer de Knardijk (iemand van de weg naar het fietspad verwezen door de politie). Ik drink wel van de Kalkman en dat helpt dan-even. Weer de Oostvaardersdijk. Nu zijn mijn benen echt moe, heb ik last van mijn doos en weet ik niet meer goed hoe ik moet zitten of 15km door moet komen. Ik heb gelukkig toch wel wat wind mee en het gemiddelde gaat wat omhoog. Nog steeds geen T3S waardig. Afzien en doorploeteren. Ik moet een klein stukje om, maar ik kan me weinig herinneren. De hoogste tijd om op te zien tegen het hardlopen! Ik maak in de straat de 💯 vol. Ben ik niet tevreden over hoor! Gemiddeld 26. Sneu. Lage cadans. Geen plezier gehad.
En dan een koppelloopje.
nog in de fietskleertjes. Het is zo gruwelijk benauwd! Een half uurtje. Ik ben voor traag en wandelpauzes. In het schema staat: 15 minuten wedstrijdtempo-15 minuten rustig. Wedstrijdtempo 🤔 vooruit komen is het vandaag. Kleine stapjes, geen pijn, weinig goeds aan. Gelukkig best te doen onder de bomen. Het tempo valt mee 🤔 🤔 ik slof en ploeter maar door. Zweet me leeg. Nog minder kilo’s. Maar ik voel me wat dat betreft goed. Verder niet. Sjokslof weer een kilometer vol. Nog even en ik mag ‘rustig’. Geen last van knie of stijfheid ofzo. Alleen die ontbrekende zin is killing!! Muziek blijft aan. Ik groet AD die in fietskleren de hond uitlaat. Ik zou wel willen zeggen: ik heb ook al 100km gefietst hoor en gister 26km gerend, maar het voelt zo niet-goed-genoeg!! Km 3 gaat ook gewoon weer door.
Ach, nu haal ik de 24min en 4km vast ook wel. Ik sla het wandelen en de rust maar gewoon over. Dit doen die benen. Als mijn hoofd het moest doen, kwam er vandaag niks van! Ik ga zelfs om via het park! 5km en een half uur komen vol. Onafgebroken. Ik haal vader+kind in en de kleine loopt mee met de verrekijker om zijn nek. Hij doet alsof hij een vliegtuig is. Met hem naast me maak ik de 5km vol. Zijn kleine inspiratie is het leukste van de dag: je hoeft niet te rennen, je kan een vliegtuig zijn! Ik bedank hem en de knul raapt zijn verrekijker op.
Thuis pak ik chips en cola en chocolade en ik zit buiten in de warmte uit te druppen. Misschien vind ik dit vandaag allemaal niet leuk, maar ik tráín. Ik dóé het toch maar wél. Omdat ik niet zo geweldig ben dat ik het zonder de training kan.
Dit was die dag die veel triatleten of overslaan of inkorten omdat “ongemakkelijk” niet van deze tijd is, of dat ze uitgebreid op social media uithuilen: die dag dat je zoveel spijt hebt dat je ooit dacht een hele triatlon te doen!
Ik vermoed dat 98% het zwemmen zou overslaan of naar morgen doorschuiven. Ik zit bij die andere 2%.
🏊🏼 als een 🧱 ✊🏻
🚴🏽 als een 🗞️ 🤚🏻
🏃🏽 als een ✂️ ✌🏻
🤔 🙂↔️ 😔😑
Dus ik ga toch zwemmen. omdat ik wil oefenen en buiten er weer niet van komt. Omdat ik anders morgen zou moeten zwemmen. Omdat het kan. Omdat-omdat-omdat. Maar níét omdat ik er zin in heb!!! Zelfs die is nu echt op, de tegenzin. Met DR samen tel ik af. Ik hoor dat de rest ook de 100km fietsen en 26km hardlopen doet dezer dagen. Wat zijn ze geweldig he!! En nu weer zwemmen. Ik ben zo goed gelukkig niet. Ik spring als eerste het koele water in. Bij het inzwemmen loopt mijn brilletje elke keer vol. Ik steek in elk geval al diep in. En ik oefen weer. We moeten 4×200 doen. Z2. Ik zit met R en W in de baan. ‘Heb jij ook geen zin?’ Vraagt R. Maar W zwemt net te langzaam. We gaan om beurten voorop. Ik blijf oefenen met diep en hoge elleboog. Ik adem 1 op 2. Dat maakt het onrustig, maar voor nu veilig. 100m eigen slag is voor mij ook oefenen! Dan 5×100 z3. Ik ga slagen tellen. En dan krijg ik het door! Ik moet doen alsof ik een trapje omhoog pak. Dan wordt mijn hand een kommetje! En dan duw ik mezelf door het water! Het lukt. Er komt een ritme en wat meer kracht. Voor vandaag is dat een wereld moment, dat er iets (soort van) lukt. Ik kan met minder slagen toe! Nog lang geen wonder, die techniek van mij, maar Romeisooknietin1daggebouwd. Ik klets met W over de wedstrijd in Ierland en hij vraagt of ik levensmoe ben om op onafgesloten wegen te gaan rijden ☺️ na 50m eigen slag (guesswhat) nog 8x50m z4. En als ik dan hard moet, dan klopt de slag opeens! Elleboog hoog, trapje pakken, uitduwen. En dat terwijl ik de vermoeidheid voel binnenstromen. R en ik wisselen voorop af. Tempo heerlijk hoog! Eentje extra geloof ik. En dan uitzwemmen. DR is blij voor me dat ik het uur heb volgemaakt. Dit was nog het beste sportdeel van de dag.
We halen nasi, daar heb ik zin in!
Ach, voor not-my-day heb ik toch 5,5 uur weggesport. Dat verdien je dan als je lekker langzaam bent!!
T3S: Het ziet er misschien niet zo uit, maar dit was zó níét mijn dag!!!!! Ik begon met moeie benen, maar dat heb ik er wel uit gesport. Daar ligt het niet aan. Maar ik vond niks echt LEUK vandaag. Wat dat betreft een megasterke trainingsdag, want ik ben na de lunch thuis tóch weer opgestapt en na een paar stomme demotiverende telefoongesprekken toch gaan zwemmen. Maar er zat geen tempo, energie, cadans of zinnetje in vandaag. Ik heb een enorm beroep gedaan op de wilskracht, die is door en door getraind en opgerekt. Het antwoord is dat het niet te vaak mag voorkomen dat zin en motivatie ontbreekt, maar dat dit dan wel een mentale sterke training is en dat ik weer lekker een tijd op de fiets heb gezeten. Ik snap het van iemand die fietsen leuk vindt…
20 juli – Binnen fietsen op de Zwift in 2 delen
Part 1- Zwift – Three Musketeers in France
Het weer vond ik te onstabiel. En soms moet je dan thuis maar iets vakantie-achtigs doen en naar Virtueel Frankrijk gaan. Er zijn nieuwe routes. Ik deel het op in twee keer. De garmin neemt het maar in 1 keer op. Na 5 minuten ben ik het al zat en verveel ik me al. Ik loop op alles direct (ver) achter. Ben laatste op de sprintjes, word alleen maar ingehaald. Maar goed, misschien hebben die mensen gister geen 100km gedaan. Ik vraag Vincent even om te komen kletsen en dan komt het wel een beetje. Ik kijk wat om me heen en ploeter wat omhoog en vind het eigenlijk wel best zo.
Anderhalf uur staat er voor de route. Het is allemaal wel een beetje ‘frans’ en ik vind de MontStMichel altijd leuk. Er is best wat publiek en ik heb dat geluid aan staan.
Tja, wat ik eigenlijk doe weet ik niet… Ik trap gewoon de tijd door. Dat. Het gaat steeds beter en ik of de Taxc of wat dan ook gaan steeds harder en beter. Zit ik bij poging 2 in de middenmoot. Niet dat ik dan meer mijn best doe, maar dan is alles warmgedraaid ofzo. Ik drink alleen wat thee, verder zweet ik meer dan ik drink. onderweg kan ik lekker foto’s nemen van het scherm. Daar hou ik me dan maar mee bezig. Ik neem bijna een verkeerde afslag na 34KM, maar ik keer snel om en dat begrijpt Zwift gelukkig! Ruim binnen het anderhalf uur heb ik de route met 200 hoogtemeters af. Ik ga door tot ik 40km heb.
En dan stap ik af, want ik moet de wasmachine aanzetten en de jassen opruimen. Dat is het prettige aan thuis fietsen! Geen wind (alleen een ventilator) en niet op een route letten of iets bedenken of de bosjes in om te plassen.
Part 2 – Zwift – Croissant in France
En dan weer opstappen, want ik moet minimaal 2 uur fietsen. Deze keer rij ik andersom blijkbaar. Ik vind Croissant wel een leuke naam voor een route! Het is nu nog simpeler, vraag me niet waarom. Ik red het met de sprintjes en op het einde doe ik 1 keer mijn best en merk ik naderhand dat ik zelfs een shirtje heb! Niet dat het me echt boeit hoor, want ik fiets gewoon de route van 12km en daar moeten er dan een paar bij.
Wederom wat fotootjes maken en gniffelen in mezelf dat dit dan blijkbaar mijn vakantie is! Voor deze route staat een half uur, maar dan ben ik al klaar hoor! Ik fiets nog maar gewoon door en ook over de cobbelstones. Na 15km ga ik wel aan het aftellen: de 2 uur zitten er op en mijn benen beginnen licht te protesteren. Ik doe dus 1 keer mijn best en daarna zijn mijn benen klaar met mij.
De laatste kilometers doe ik echt mijn best, maar als ik me voorneem om 20km te fietsen (60 in totaal), dan gebeurt dat dus ook. No excuses. Ik doe dus de 60km alles bij elkaar en daar heb ik dan een gemiddelde van 27,4 mee gehaald. Volgens Garmin. Daar tel ik alles op. Zo’n 300+ hoogtemeters.
Niet echt ergens last van, maar slechts 1 glas thee op. En daar moet ik dan weer enorm van plassen. Ik ben erg blij dat ik de witte bolletjes met nutella mag eten, want daar had ik al zin in toen ik opstond! En dan verder met opruimen, de droger aanzetten, de TV inpakken en naar Hilversum brengen.
Dan moet ik nog appelciderazijn, roerbakgroente en stappen halen.
Ik moest nog appelciderazijn halen bij de winkel en de stappen halen en de regen wilde maar niet echt vallen. Dus zette Rob mij af en ging ik de benauwdheid in. Na al die warme sportdagen had ik het vandaag te heet en ongemakkelijk gek genoeg. Ik wandelde ook via de Plus en was lekker op insta aan het kijken naar de vele (geweldige) verhalen. Vandaag kan ik het wel weer realistisch bekijken: ze is 27, zonder kinderen en ook zij heeft een peesplaatblessure waarvan ik hoop voor haar dat het over 3 weken over is voor ze d’r hele gaat doen (ervaring leert van niet, maar bij haar vast wel!). Bij mij schiet het soms even in mijn knie en mijn linkerbal van de voet doet pijn tegelijk met mijn tanden. Ach, ik ben ook gewoon geen jonge vrouw meer die alles kan. En ik hoeft dat ook niet. Geen regen gezien onderweg. Stappen ook gehaald.
Dit was de eerste van de zware weken, waarvan ik me aan het begin van de week (terecht) afvroeg of ik het zou halen. Maar er staan enkel groene trainingen (voldaan qua tijd) en blauwe trainingen (extra toevoegingen). Als ik wandelen meetel en een uur krachttraining/strijken, dan heb ik 20 uur en 50 minuten gesport. Als ik dat achterwege laat, zijn het nog altijd 17,5 uur. En dat is veel! Meer dan wie ook bij T3S. En die hebben wellicht vakantie. Geen kinderen, minder huishouden, geen ouderenzorg. En dan zeggen ze wel: je kan toch eerder opstaan, maar ik vind slapen ook heel belangrijk! gelukkig kan ik dat goed (met een paracetamol zo nu en dan) En eten. Maar ik eet wat ik wíl en niet wat ik zou moeten. Blijkbaar past mij dat. Geen voedingsmaffia. Volgende week nog zo’n zware week waarvan ik me afvraag of het gaat passen. Misschien moet ik een gele training (niet gehaald, maar deels geprobeerd) accepteren. Ik denk dat anderen dat ook doen. Ik hoor wel dat er meer mensen zijn die zoveel (moeten/kunnen) trainen.
21 juli – Hardlopen met 5×30” versnellen
7tjeje. Duizend in een dozijn loopje. En toch ook weer niet.
- / minnetjes: -Vermoeid lijf, -veel vocht in een drukkende lucht, -schijtpauze, -het ging niet vanzelf, -vooral de laatste km was ontzettend trekken, -zorgen om morgen (1oo mijl fietsen), -nauwelijks voelbare pijntjes in knie, voet of van bultje onder horloge, -bleef niet onafgebroken rennen, -koekjessnaai achteraf, -na een lange werkdag, -ik maak me zo’n zorgen dat ik te weinig/te slecht eet, maar het voelt zo geweldig goed zo: eten wat ik wil!
- +/plusjes: +de kleuren: het glinsterende groen, zo geweldig +de wolkenluchten +de regenboog in de lucht +gedonder heel ver weg +de intense eenzaamheid +de natuurgeluiden +rust en kalmte
+moeiteloos kort aanzetten +gewoon ‘effekes’ 9km weghollen +geen regen, wel het vocht als witte wieven boven het pad, zo ongrijpbaar +vissen en daarna een reiger +de witte kat
Neutraal: =lage hartslag? =100% score, maar er was geen beperking of iets, dus dat telt niet =9km volmaken ook om niks
Ach, done en busted ✅ 🌈
22 juli – Rondje Flevoland tot LEK en daarna 150km volmaken met Vincent
Ik zag er eens een keer niet tegenop! Ik wist al dat het geen makkie zou worden, maar ik had de hele dag. De spullen voor Vincent voor de lunch lagen klaar. Rugzakje mee met broodjes. Het begin was echt opstarten. Ook een keer opnieuw vanwege dat Garmin de fiets niet pakte. Fietscomputertje liep al. Langs de ovdijk wind mee, overbekend en prima.
Rustig en muziekje op. Het ging tot Bataviastad moeiteloos. En daarna ook eigenlijk. Ik dronk wat (ook kalkman) en ik lag wat en ik trapte flink. Verbaasde me over stilstaande windmolens en de prachtige luchten en kleuren. Geweldig.
Ingehaald door een drietal. Na 40km al bij de brug en door. Ook wind mee.
Mooie zeilboot. Super voorspoedig allemaal. 50km ketelhaven. Na 55km wind tegen. Na 2 uur 60km. Mooie, maar erg dreigende lucht. Je weet dat het mis gaat…
vincent belde op 62km. Afspraak gemaakt voor Harderwijk op 30km gaans. Daarna het staartje van de regen en nat wegdek.
Elburg voorbij. En dan in het bos net voorbij de klif echte regen: dikke druppels. Training voor Ierland. Zonnebril af. Doortrappen. Vanaf duimpje tot Harderwijk harde k-wind tegen. Heel erg zwaar afzien. Hoort erbij, I know. Maar toen vond k het even niet leuk. Regen erbij (dan is er wel iets minder wind): op naar de hamburger!
Flevoland verlaten om 1300 uur. Kwartier later bij de Mac met Vincent die mijn spullen had opgehaald. Hamburger én wrap en broodje chocopasta en cola. Moet kunnen!
Afspraak maken met Vincent die ook nog gaat fietsen. Om 1400 weer weggefietst en opgestart en toen
L E K
Onder het aquaduct. Verdikkeme. Geen paniek, Vincent is nog in de buurt. Ik trok het wel en baalde slechts even dat de 160km m vandaag niet wordt.
Wandelen. Fiets inpakken en naar huis
Op 2 na zijn alle achterbanden nu lek. Allemaal. Rob heeft de laatste gemaakt nu.
Even thuis wachten.
Ik ga nog fietsen met Vincent en heb een route idee.
dan (na wachten) met een nieuwe band weer op weg voor Vincents 60km. met veel wind. Garmin pakte de fiets weer niet, dus laat gestart. Weer opstarten is niet eens zo makkelijk!
We gaan proberen zo min mogelijk te dubbelen, dus brug, ibisweg en daar is wind mee. Het tempo is minder dan op de dijk vanmorgen, maar goed zat. Mooie stukje rustige weg andersom deze keer. Dan langs werkeiland naar knarweg. Ook daar wind mee. Prachtig! Blatende schapen, rechte weg, dijk rechts, ruimte en rust. Even genieten. En na de oversteek ook volle bak leuk. Tot de brug. Weg afgesloten. Balen. Dan komen we weer niet bij de beverburcht waar ik wil gaan zitten. Die plek is me niet gegund vandaag! Nieuw stukje weg (mooi ook) tot de sluisen. Daar stoppen we even en rijden net niet het water in.
Bankje! 2 broodjes en chocomelk en een paar m&ms. 25km gehad. Knardijk terug. Wind tegen. Harde wind. Afzien. Ploeterig. Maar nog net leuk. Slecht wegdek, wind tegen én omhoog naar werkeiland is teveel minnetjes. Daarna spelen we wie-heb-ik en Vincent doet er tot het stukje dubbel over om te ontdekken dat het Rene Dreyling is. De grotere ontdekking is dat hij de vader is van Robin en Lesley. Vincent kan er niet over uit. We rijden om via het oostvaardersveld. De fietscomputer hheeft doorgeteld en ik zit inmiddels bij de praambult rond de 130km. En dan is het wel zo’n beetje klaar en op. Nog lang niet alles, maar de spirit is er uit. Foetsie. Helpt geen shotje kalkman meer aan. Stoppen niet en rugzakje hou ik ook wel zelf om, maar blijven zitten en blijven trappen kost meer moeite. Toch rijden we om, we moeten die 55/60 halen vind ik! Vincent slikt even, maar om via de plassen en kassen doen we als hij langs de audioqrs6 mag. Gek he, dat ik dat dan nog voorstel, ondanks mijn tegenzinnetje. Eindelijk aan het trainen, denk ik dan.
Ik maak het rondje vol tot waar garmin gestart is:57km. En de fietscomputer gaat vol op 150km. 26,6 gemiddeld op totaal. Valt me alles mee. Geen pijntjes, wel vermoeid!! Patat halen en eten.
Moe, maar wandelen kan altijd wel. Haha. Met vincent. En heel mooi licht. Hou ik van. Voor de stappen en voor koekjes.
Opm over het fietsen vandaag bij train3sports:
Ingewikkelde constructie… ik zou vandaag de 160 doen. Ging 65km heel makkelijk, daarna werd het een goeie training voor Ierland… regen, wind, beetje afzien. Ik had met Vincent afgesproken bij de Mac in Harderwijk: even bunkeren en droge spullen aan. Vincent moest 60km fietsen, dus hij zou met de auto naar huis en dan gaan fietsen en dan vanaf Almere Haven gingen we weer samen. Ik was echter nog niet terug in Flevoland of pang: lek. Na 90km. Vincent pikte mij en mijn fiets op en ik dacht: zo, dan doe ik de 3 uurs rit maar vandaag.
Rob heeft banden gemaakt ter plekke en toen moest Vincent nog die 60km doen! Zijn we samen opnieuw opgestapt en ik heb de twee uur training die voor donderdag stond geschoven. Mijn fietscomputertje komt op een totaal van 150km vandaag. Maar het was een raar dagje met onrustige pauzes, alle soorten weer (maar voor mijn gevoel vooral wind tegen) en stiekem heel veel wat fietskilometers. Pas na 45km met Vincent vond ik het zwaar worden en begon het trainen (energieloos).
Ik heb gewoon ontbeten, vervolgens pas rond half 2 wat gesnackt (hamburger zonder ui en kleine wrap en cola zero) bij de Mac en een bolletje chocopasta, toen een blokje chocolade thuis en rond vijf uur 2 witte bollen en chocomelk.
23 juli – Zwemmen bij de TVA, maar het zat er niet lekker in.
dag werken die rustig was en dat is ook niet makkelijk, maar ik heb alle websites klaargezet. Bijna. En teveel gesnaaid. Gebeurde vandaag gewoon. Voor deze keer dan. Rustig zwemmen vandaag. We waren wat laat, Vincent en ik. En dan kan ik nauwelijks inzwemmen, weinig banen ook. Dan kan ik niet goed starten met opletten op de slag. 5 mensen in baan 4 met totaal verschillende tempo’s. Ik achter de 2 snellen en ik was het al zat eigenlijk, want ik ging het tempo echt niet halen en me niet stuk zwemmen. 2x100m z1 en z2. De 2 snellen moesten door naar de andere baan, waren we nog met z’n drietjes. We deden techniek met weinig pauzes. Slepen enzo. Ook geen zin in, dus ik deed vooraan maar wat. En dat vooraan is niet handig als je wil oefenen. 2x200m z1 en z2. Ik voorop, maar blijkbaar ging het te langzaam. Het ging ook niet lekker. Kwam niet in een slag, het werkte allemaal niet. 50m schoolslag vind ik te vermoeiend, laat ook maar. Nog 2 keer 200m met oksel aanraken. Ging weer niet en na de eerste ging ik lekker achteraan zwemmen. Stik erin. Even trainen, rust zoeken, me eigen ding doen en me niet laten opjagen of gek laten maken. Ging beter. Niet goed, maar beter. We moesten lang zwemmen (100+150+200 ofzo in zones) en ik ging op de slag van links letten en toen ging het goed en moesten we zachter. Ging ik weer niet lekker verder. Ik was er echt wel klaar mee. Nog iets van sprinten en schoolslag, maar ik deed gewoon 100m en dan een rustige slag. Bij het uitzwemmen deed ik 50m heel traag en toen vond ik het wel mislukt genoeg. Soms is het er gewoon niet. Vandaag blijkbaar. Poging gedaan. De spullen hadden in de tas moeten blijven denk ik. Het was vast ergens goed voor.
Daarna heb ik voor het halen van de stappen solo ook nog een stuk gewandeld. Net zo energieloos.
24 juli – een warme wandeling
Samen met Rob naar de plus. Om brood te halen. En te bedenken wat ik wil eten. Ik heb geen goed idee. Het gaat even wat minder. Ik eet koekjes en chocolade vandaag en meteen een dip en verstopping. En tosti met kaas gegeten. Niet boos, want soms moet je even voelen wat er mis gaat dan. Weet je wat net zo erg is als geblesseerd zijn? Een kind met hielpijn. Maar ik ben okay, dus wij gaan even wandelen. Het is warm en benauwd in de zon. Rob heeft er meer last mee. Ik zie weer op tegen de vele sporturen de komende dagen. Blijft toch een dingetje, dat het fysiek heel blijft.
En ‘s avonds het onkruid gewied. Het blijft een rotwerkje! 🌱 🌱 🌱 💪🏼 en na de natte dagen staat alles vol. Nu is onze groene bak halfvol. Maar de tuin 🪴 en de parkeerplaats 🅿️ niet meer. Minder in elk geval. De zomerbloemen in de pot zijn blijven staan. 🌺
25 juli – duurloop: eerst stond er 20km op het schema, maar na vorige week werd het 28km; in rondjes om het huis.
Het ging niet gemakkelijk vanzelf. Ik had gehoopt meer te kunnen lopen (liefst alle 10 de rondes) en daarmee was ik op weg gegaan, al hoefde er voor het schema 7 rondes van 4 kilometer. Het leek lekker weer na een nacht met veel neerslag: bewolkt en niet warm. Maar ik vond het erg benauwend. Ik begon kalm: eerst een ronde inlopen. Dat was nog oke. niet overdrijven, gewoon heel rustig lopen.
Elke keer op het pad een foto gemaakt. Na 27 minuten klaar. Drinken en dan 2 rondes wat sneller willen gaan lopen. Dat zat er niet aan. Het bleef gewoon rond de 6:15 hangen. Ook best.
Ronde 2 na ‘n kort stopje en appen onderweg met Vincent en Joyce. Ik zette de muziek aan. Kort plasmoment langs het fietspad. Ik vond het prima gaan verder. Ronde 3 alweer 10km gehaald en ik twijfelde of het de marathon moest worden of ‘gewoon’ 30km.
De marathon is natuurlijk wel stoerder en ik had de hele dag de tijd (wandelen is een prima optie) Het koelde af. En begon te miezeren. In ronde 4 ging Vincent mee en miezerde het best hard. Blijkbaar was dat een recept voor vertraging, terwijl het zo niet voelde!
Het voelde ook al niet meer gemakkelijk, maar naar die verdomde 16 is nooit mijn ding. Vincent liet de regen voor wat het was en ronde 5 deed ik zelf weer. Was het weer droog! Iets beter tempo, maar het beste was er intussen af! De HM binnen 2:15, maar uit-thuis netjes binnen 2,5 uur en dat vond ik wel fijn.
Toen naar binnen om te lunchen. 2 Witte bollen met vruchtenhagelslag en chocomelk. Mijn darmen zijn niet rustig. En dan voor 1300 uur (3 uuur onderweg) weer opstarten. Niet handig. Afgekoeld, moeizaam en trekkerig. Qua been en qua tempo. Het idee marathon ging op de schop. Stoer is leuk, maar herstel misschien beter. Na 25/26km begon de wandeldrang wel op te spelen! het was weer benauwd. Ik warmde wel op. Tempo duidelijk lager, maar blijf wel rennen. Buurman van nummer2: zie k je alweer! Ik zei m dat ik 7 rondes deed. Hij respect, ik dacht: oke, dat dus. 7. nog maar 1 hierna.
Weer korte pauze en drinken. maar nu ook nog even moed verzamelen voor de laatste ronde. Wandeldrang werd groot en kon ik tot 27 uitstellen met wilskracht. 27 ook geprobeerd en geappt met Joyce dat die afstand ook al top is. Mijn linkerbeen (knie en alles) deed zeer en herstel gaat voor alles. Wees J me ook nog op.
Km 28 en 29 lastig. Niet vanwege energie, maar veel pijntjes. Ik heb in de straat km30 volgemaakt. R constateerde een likdoorn bij Vincent en dat is wel fijn. Door naar huis voor de pleisters.
30km binnen 4 uur uit-thuis, dus een marathon in 6 uur had gekund. Maar dat koste me teveel. 3:15 is prima voor mij. Ik ben er niet heel jubelig over, had meer-makkellijker-beter gehoopt. Thuis slaatje gegeten en veel drinken en lekker wat bij-eten. op de bank gehangen en rust gepakt. De benen zijn moe, maar doen het nog wel. Geen extreme pijn, gewoon moeie benen.
26 juli – Duurrit met lunchdate en dikke regen en een vrijwillig koppelloopje
goed voorbereid op pad. Slechts een beetje wind mee op de dijk, maar ik had ook duidelijk minder energie. Mijn benen doen het hoor, maar niet met de volle overtuiging. Ik heb de hele dag de tijd en het is vooral anders druk dan op een dinsdag.
Ik blijf eenvoudig fietsen tot aan de ketelbrug. Weinig wind mee helpt toch ook! Ik heb muziek bij en haal lekker dagjesmensen in.
Langs het Ketelmeer zie ik een andere vrouw die alleen fietst. Ik moet plassen. maar wil niet stoppen (te druk). Ik zie bootjes, vissers, het landschap en ik trap gewoon. Ik stop heel even voor een foto bij Ketelhaven en haal de andere vrouw dan voorgoed in. Dan richting Kampen. De zon verdwijnt (scheelt verbranden). Ik begin het te kennen hier en in te kunnen schatten! Roggebotsluis en bossig gebied. Het blijft goed gaan, maar plassen wordt steeds urgenter en Joyce laten weten waar ik ben ook. Ik combineer het ergens langs het water op ca 65km. Nog 20 te gaan. 3 kwartier voor mij.
Ik ga weer door en dan belt Rob. Dan is er iets mis, als hij belt. En dat is ook zo: de kat is weg! Vreselijke zorgen opeens, want IJsblokje komt nooit buiten en ik heb vannacht een kat in paniek gehoord. Ze vinden hem gelukkig terug, maar Rob en kat zijn gewond van ijs’ paniek. Ik kan zo naar het terras fietsen en Joyce heeft een dekentje voor me. Ik wil in elk geval niet afkoelen! We hebben elkaar zoveel te zeggen en toch hoeft het allemaal niet. Ik eet lekker brood en kroketten.
Om 2 uur ga ik volgens plan weer door. Zwemmen wordt m niet vandaag. harderwijk langs is even slikken. Nu zijn het 3 stages: Zeewolde, Eemhof en Almere Haven. Naar Zeewolde en daar doorheen gaan boven verwachting. Ik verveel me eigenlijk niet en de wind valt soort van mee. Het bos in. Het ziet donker. Net als dinsdag…
Na ruim 100km bij het scoutingterrein valt er een beetje regen. Die regen wordt heftiger en de weg is nat als er geen bomen zijn. Mijn fiets (rem) begint te rammelen. Ik ben bang voor de fiets: die moet het houden! Dan begint de stortregen. Voor ik kan denken aan schuilen ben ik al doorweekt.
Ik wilde toch naar Ierland?! Bril af en doortrappen en doorrammelen, letterlijk. Ik stop kort om het te filmen en dan door. In elk geval niet langer stoppen, want dan verkleum ik. Overal schuilen mensen. De stage naar de Eemhof is eindeloos. Maar ook lekker rustig. Net voorbij de Eemhof is de regen VOORBIJ. De weg droog. Ik nog niet.
Ik wilde in Haven gaan zitten, maar ik ben nog te nat. Ruim voor de brug begint het zwaar te worden: wind tegen, weinig energie en pas 120km gedaan. Die laatste kilometers wegen zo heftig! Het gaat echt moeizaam en ik ben blij dat ik Haven haal. 125km en het gemiddelde gaat (hard) onderuit. Ik fiets door tot ‘mijn’ bankje bij het Zilverstrand, maar het is echt vechten. niet dat de beentjes niet kúnnen, maar ze willen niet meer zo graag. En dan voel ik me te sloom aan alle kanten. Ik drink trouwens wel regelmatig.
Op het bankje app ik met Vincent en ik vreet de stroopwafeltjes. Ik zie op tegen Duin, dat het rommelig is, maar ik kom er prima doorheen. Ik weet dat ik nog wind mee ga krijgen zo op het einde, maar ik tel de kilometers flink af! En het gaan er te weinig zijn… Nog helemaal langs de windmolens en dan draait de wind met mee. Getuige ook de herrie van de partyboot die ik hoor.
Ik ben droog en weer warm en heb geen extreme last van iets, alleen dat het niet meer makkelijk gaat en dat ik blij ben dat ik wind mee heb en soms lekker even kan stoppen met trappen! Na de Noorderplassen zet ik de muziek uit. Het is rustig op de dijk en ik hoor wind en vogels. Heerlijk! Ik besluit even verder te rijden en dan bij de parkeerplaats om te keren en wind tegen de accepteren.
Ik maak nog een foto van de paarse OVP en laat wat mensen schrikken die ik moet inhalen. Ik moet nog helemaal om via de plassen en de Evenaar. Dat valt niet mee en niet tegen. Het gaat gewoon wel, maar qua energie… ik moet er niet aan denken dat ik in Eire dan nog een marathon moet lopen! Lopen… ik ga in elk geval een koppelloopje proberen. Dat stemt me gelukkiger, dat ik dat wil! Ik ben niet van suiker (want dan was ik gesmolten). Ik maak de 100 mijl vol. Zelfs met auto is dat al een eind! De fiets is weer vies. Ik ben er niet doodmoe van. Kijk naar de kast en naar de kat eerst en moet weer plassen. Ik heb ook niet extreem veel honger. Ik vind van niet, niet echt, maar het was een prima training (ik vind het vals met (lunch)pauze(s)).
Stond niet op het schema, een koppelloopje. Maar ik deed het om de stappen te halen en om te kijken wat er kan. Het voelde niet makkelijk, maar die benen bleven gaan gewoon. In fietskleertjes, met natte sokken nog zelfs en met muziek. Gewoon 3 rondjes park, want dat had ik bedacht. Het kon. Gewoon! Ik vond 3,33 mooi. Het was wel warm hoor. En dat op een slokje cola.
En weer zwaar in zone 1, net als gister. De hartslag met hardlopen is echt erg laag voor dit tempo. 131! Zone 1 liep altijd tot 137. Is dat ouderdom?
Ik heb wel zin in de pannenkoeken, maar de honger valt mee. Ik ben ook niet extreem energieloos of moe.
Verbrand, normaal vermoeid, ontevreden over het tempo (lopen en fietsen) en ik kan gelijk door mee naar de winkel ook en de was doen. Douchen en rummikuppen. Alsof het normaal is dat je 100 mijl fietst en 3km hardloopt. Zo voelt het, want ‘de rest’ kan dan ook (alleen sneller en beter).
Annemarie van T3S vraagt zich af welke ‘rest’ ik bedoel, maar zij behoort daar absoluut toe en heeft dan nog veel tijd over voor het huishuiden ook!
27 juli – Endurance in de Sijsjesberg.
Er stonden twee doorgeschoven zwemtrainingen van een uur: de tva training van gister (niet gehaald) en een uur buiten zwemmen. Mijn lijf en ik zijn moe van de afgelopen dagen vol sport. Het werd een gele training (te lang voor een uur) en een rode zwemtraining (niet uitgevoerd) maar zo saampjes vind ik ze groen! Al is de totaaltijd eigenlijk te kort met nog geen anderhalf uur. Het was in een buitenbad, dus wel een soort van open water 😇 wel een 50m bad. Met achtje ín trisuit en badpak (ik twijfel over de kou) uithouding testen. Dat bedacht ik toen ik naar de Sijsjesberg reed. Met veel tegenzin.
Lijf was nog moe van de afgelopen dagen, net een lunch gegeten, maar ik kon blijven liggen en werd niet misselijk. De baan was extreem rustig! Ik deelde op het drukste moment de baan met 2 anderen. Geen enkele last van elkaar, behalve een keer dat de snellere zwemmer mij aantikte en ik 1x bijna iemand aanzwom! Gewoon op en neer zwemmen. De eerste km in 20:46. Blijkbaar kan ik niet goed tellen, want ik dacht even te stoppen na 2km, gaf het horloge al 2200 aan en corrigeerde dat naar 2150 😣 toen heb ik tot 3km gezwommen en even gekeken (2950) daarna nog een km heerlijk gezwommen! Het hele lijf deed lekker mee, ik had een soepele slag en kon heel rustig zwemmen. Misschien niet razendsnel allemaal, maar -hoppa- 4km in da pocket. Ik moest dus nog 50m naar de andere kant voor een kloppend getal.
Als ik wist dat ik thuis nog niet nodig was, had ik nog een km door gezwommen. Ik krijg echter altijd last van mijn vingers (duimen) en ik moet dan plassen. Dat is minder sjiek in een zwembad. Ik vond het wel een leuke afsluiting van het sportweekend. 33,33km hardgelopen, 162km gefietst en 4km gezwommen.
18,5 uur aan de tri-sporten deze week. Weer niet zomaar die 19/20 uur gehaald! Maar met wandelen en krachttraining erbij (ik weet zeker dat de opscheppers dat meetellen!) dik 21 uur. En gewoon de normale 24 uur gewerkt! Niks geen vakantie. Gewoon huishouden. En de slaapbadge gehaald!
28 juli – gewoon even wandelen.
Geen enkel pijntje.
Goed geslapen.
Maar nog wel vermoeid en verveeld.
Werken gaat prima, al is het allemaal veel. Weer twee websites erbij. Ik wissel met uren om het mezelf makkelijker te maken.
Ik heb het gevoel dat ik me overal gemakkelijk vanaf maak: fietsen met pauze, hardlopen op een lage hartslag, beetje sloom zwemmen. Logisch dat ik nergens last van heb.
En vandaag alleen maar naar de AH wandelen twee keer en een rondje om de wijk met Rob samen. Voegt net te weinig toe he.
Niet eens iets voor een foto, dus dan de neppe bloemen maar! Die echt zijn!
En ik snaai vandaag veel en veel teveel.
29 juli – Rit op de tijdritfiets, koppelloopje en een stukkie zwemmen (mooie getallendag)
tja ik weet het, totaal onwaardig voor t3s. Zeker qua tempo is het te sneu voor woorden. En ik heb ook geen excuus: geen hartaandoening, blessure, kleine kinderen of een slechte fiets. Zelfs op de tijdritfiets achter/naast Vincent ben ik watterig sloom. Ik heb de energie niet om 30 te gaan fietsen, wil er mijn uiterste best ook niet voor doen. Ik hoef geen hawaii-slot of PR, ik ben gewoon geen sterke fietser. De enige excuses die ik heb: slecht slapen en simpelweg een oude vrouw zijn (al schijnen niet alle 40+vrouwen die triatleet zijn slecht te fietsen). Ik had ook niet zoveel zin, maar ach; anderhalf uurtje fietsen en 40km halen klinkt tegenwoordig als ‘een makkie’. Zo gedaan. Nauwelijks de moeite. Ik vergeet echt dat een kwart-triatlonnetje trainen voor de meeste mensen (lees: vrouwen 40+) ondenkbaar zou zijn. Maar die zouden zich dan ook kapot schamen voor mijn tempo! Dus die laten niet van zich horen… ik gelukkig verder ook maar niet meer. De ene helft vindt wat ik doe onbegrijpelijk, de andere helft lacht me uit (vanuit het vakantie-adresje waar ze óf niks hoeven te trainen of op een belachelijk trainingskamp zijn). Maar goed: soms is het uitvoeren van een fietsopdracht het enige wat er in zit en dan maken we er het beste van! Raad ik al vóór we uberhaupt beginnen al wie Vincent in zijn hoofd heeft, zoek ik de rustigste wegen uit en rijden we heerlijk door de mooie vruchtbare polder met wind mee.
Daar geniet ik van. De mooie luchten, de Bloesemweg, de boomgaarden. De Grote Trap vind ik minder leuk, maar de wind-tegen valt me nauwelijks op. Door de stad en als Vincent zijn fietsritje verlengt, gaat het nog trager want dan zie ik op tegen hardlopen in de warmte. En het tva-trisuit zit niet echt lekker op de fiets. Maar eigenlijk mag ik niet zaniken: ik kan dit gewoon! Geen pijntjes, geen moeite. Uiteindelijk komen we geen andere dames op de racefiets tegen! Ps veel liggen is ook niet aan me besteed. 44,44 kilometer getrapt.
En dan hardlopen er aan vast koppelen. Is ook ‘een makkie’ Voor mij is het tempo prima in orde zo! Ik loop 5:48 gemiddeld. Maar… hele lage hartslag, onderweg naar de wc in het centrum en weer dat extreme niet-goed-genoeg-gevoel. Ik doe maar wat. Geneuzel met dat trisuit uitdoen in de wissel om te plassen. Rugzakje met water en go-again. In het bos in de schaduw is het prima. Het gaat gewoon goed, al trekt er vanalles, maar niks alarmerends of geks. Alleen die hartslag die in z1 blijft hangen. Ga gewoon door. Geen muziek.
Verhard gaan lopen is wel een stuk warmer! Enerzijds kost het me moeite, aan de andere kant ga ik gewoon stug door. En ik begin aan de 11,11 te denken. Bin het centrum moet ik enorm opeens! Dat komt goed uit. ‘Ben je aan het fietsen’, vraagt een mevrouw in een rok. Nee, die rooie kop komt van hardlopen. Ik drink en heb diarree. En door!
Ik begin nu de kilometers af te tellen en kom net iets vaker in z2. De brug op is niet easy, maar alles is te doen. Ik ga gewoon door en eigenlijk kan het me allemaal ook net te weinig schelen. Ik ben gewoon niet zo geweldig, ik hark me overal doorheen. En zo ook dit. 10km binnen een uur (zonder de pauze) en ik maak de training vol en heb blijkbaar nog een stukje goed gedaan ook (een viertje). Die lage hartslag kan wel op overtraining wijzen, dus maar even in de smiezen houden. Maar het kan ook vermoeidheid zijn na een nacht slecht slapen (wat ik denk). Na 11,11 op de laan der voc stop ik en wandel ik naar huis. Daar zit ik buiten op het bankje even met chocomelk en 2 mini-stroopwafeltjes. Het is echt jammer dat het me niet lukt om tevreden te zijn over de trainingen en het gebrek aan moeite of pijntjes of last. Misschien zie ik gewoon op tegen de Hardman, maar ergens verheug ik me er onwijs op! Ik train echt daarvoor: volledig gericht op relaxed finishen. Moeilijk om dat tussen alle geweldenaren die een Ironman doen in te zien.
yez! Een echte duurtraining bij het zwemmen. Lekker in baan 2 gedoken, want rustig en geen haantjes. Inzwemmen en letten op de slag. Diep, kommetje. De rust is nog ver te zoeken met 1 op 2 ademhalen, maar de slag verandert wel. 350m er al op zitten. R geeft de training. En dan gaan we echt duurzwemmen! Tot half tien. Gewoon zwemmen tot de bel, héérlijk! De geweldige L zwemt me er uit, maar ze moet me of inhalen of er achter blijven hangen. Ik zwem mijn eigen ding en let op mijn slag. Het gaat echt al beter en anders! Ik merk ook dat de tandpijn daar vandaan komt waarschijnlijk. Ik zwem 1050m en dan belt ie. Daarna iets met wat verschillende tempo’s. Ik laat L voorop gaan. Kan ik lekker volgen, want wat we moeten doen is me ontgaan. En dan stopt ze na 300m, want het schoudertje doet pijn. Ga dan niet als een dolle zwemmen en hou op met dat opschepperige ‘ik heb ook al 12km gelopen”. Daarom word ik zo gek van al die geweldigheid tot en met. Als al die mensen zo fantastisch zijn, waarom doen ze dan niet met 2 vingers in hun neus allemaal de ene hele triatlon na de andere?! Ik snap er niks van. Waarom moeten ze allemaal en masse naar de fysio?
Anyway, ik hark lekker door en dan lukt het opeens weer om met het hele lijf te zwemmen en bijna niet uit het water te hoeven komen om te ademen. En dan doen de vingers (pink) ook minder pijn. Ik had het idee 2225 te zwemmen, maar we hebben nog wat tijd over en ik maak 2425 vol. Misschien was 2525 leuker geweest en vast ook haalbaar, maar ik was er klaar mee. Ik heb nog even met HB gekletst over zijn vakantie. Er zijn best toffe gasten, maar als ik zo kijk, ben ik liever geen triatleet: wat een enorme arrogantie 🤮 gelukkig ben ik dat ook niet, want ik ben enkel geschikt voor de slow triatlon voor bejaarden!
30 juli – Wandelen.
Slecht slapen.
Ik heb veels te veel gevréten vandaag. Een hele slechte dag. Bah. Niet nodig eigenlijk. Daar komen vreselijke stemmingswisselingen van.
Mijn hoofd flippert ook heel erg hard mee. Ik heb nu al spijt van overslaan!
Enerzijds voel ik me zo blij met mijn werk en collega’s, anderzijds ben ik boos op alle neppigheid en narigheid en alle vakantiegangers met tijd te over. Tussen de middag met alle collega’s wandelen! Helemaal geweldig. Mocht ik lekker met onze nieuwe directeur kletsen. Over vakanties, dat wel. Mooi rondje door het park. Na het werk ging Rob naar de Praxis en ik liep daar heen voor een lift. s Avonds erg moe en suffig.
31 juli – Hardlopen, maar de hartslag doet niet meer mee, die blijft laag.
Alsof ik vastroest. Teveel snaaien moet. Een beetje werk en daar van genieten. Rusthartslag is laag. Slapen redelijk. Ik zit een beetje in mijn eigen bubbeltje. Na het eten even langs de buurtjes en rummikub spelen en dan gaan rennen. Er was vanalles net niet goed: telefoonhoesje zat niet lekker, het was warm, vochtig, de benen wilden niet echt graag, ik moest mijn best doen voor zone 1/2 en ik kon niet echt een route verzinnen. Kotterbos dan maar. Of is dat te lang? Ik kom netjes in de zone en in een soort hardloopmood zoals altijd. Niet dat ik echt pijntjes heb of ergens enorm last van, maar van alles een minibeetje dat eigenlijk ook niet opvalt. Ik zal straks wel moeten en ja hoor, na 4km bij het bos snel een vaste grote boodschap achterlaten. Logisch zo na het eten.
Na 25min inlopen op best een aardig tempo (al zeg ik het zelf) 300m aanzetten. Dat lukt me. Maar de hartslagzone halen lukt totaal niet! De hartslag blijft te laag. Keer op keer. Of dat goed is of niet weet ik niet. Ik geniet nu wel van de kleurtjes buiten. Dat is mooi!
Ook in de rust van 200m zakt de hartslag meer dan eens te ver. Moet ik mijn best blijven doen! Zelfs als ik het viaduct opga en fiks moet inspannen blijft z4 ver buiten bereik. Ik loop wat om en tel wat mee, maar de echte spirit ontbreekt dan. Ik versnel absoluut wel, maar ik ga niet koste wat kost me kapot lopen.
Ik maak wat zwerfblokjes door de wijk en haal de 50 minuten ook niet eens! Na 8km moet ik weer verdomme. Ik ben nog niet thuis, de training is klaar met een uitvoeringsscore van NUL en ik ga wandelen. Het tempo is al met al best aardig. Ook wandelend red ik het niet helemaal tot thuis, maar op de 🚽 legen de darmen zich pas echt helemaal volledig. Had ik gemist blijkbaar. Ik heb nergens last van! En… de vo2max is een puntje gestegen en dat is in jaren niet zo goed geweest! Als ‘t hoofd maar eens meelachte en blij was.
Zo. de maand is weer om. Ik lees van iemand op Instagram die met 80 uur de meeste trainingsuren ooit heeft gemaakt in een maand. Opvallend, want hij heeft vakantie en fietst en loopt zich ongans in Italy. Ik heb nog niet zo gekeken naar de maand juli, maar ik app ‘m dat hij mijn tempo’s eens moet proberen om nog meer uren te maken! Uit het niks appt ie terug dat mijn tempo prima in orde is, maar hij heeft geen idee, want ik deel nooit iets! Dat vind ik dan zo raar: hij moet altijd van iedereen aai over zijn bolletje hebben en gaat dan mij ophemelen terwijl de data ontbreekt. Ik kijk zelf ook eens en weet je: ik zit op 75 uur niet eens veel achter hem. En qua kilometers loop ik zelf ietsje voor. Omdat ik meer fiets. Ik doe het allemaal heel erg op mijn eigen manier: met pauzes, met beleid en zonder snelheid. Ik moet in Ierland de triatlon afmaken, niets meer of minder.
