2025 – 15 Ierland na de Hardman

Posted by anke on 7 September 2025

1 September – Wandelen rond de Ring of Kerry – Fotodag!!

Met Joyce doen we nog een keer de Ring of Kerry. Geen straf. Ik heb nog een paar dingen die ik nog wil zien even. Nu de storm uitgeraasd is. Eerst langs Muckross Abbey:

Daarna Torc Waterval met trappen op, nat worden in diverse regenbuien.

Door naar het kerkje, mooi en weer nat regenen.

Dan Ladies View. Zon én regen.

En alles in hardman jasje.

Joyce zat lekker voorin. Kon ik kijken.

Dan binnendoor en weer stoppen op het mooie punt en even verderop ook nog een keer.

Bij de huisjes gelopen ook en binnen gespiekt:

Dan in Sneem.

Eten. Vandaag veel gesnaaid! Ik heb de skelligs gezien!!

Door naar waterville. Wow.

De geuren, de kleuren. Dan door de dalen en ik heb alles nogmaals bewonderd. Het viel wel vreselijk op dat Dingle bay nu nul komma nul golfjes had, terwijl het zaterdag wit zag van de golfkoppen! Even een realisatiemomentje…
Op een paar km van het huisje was mijn tomeloze energie opeens toch op! Helemaal slap, vingers krachteloos en wazig. Wel gewoon nog naar de Lidl, maar echt eventjes totally out and down. Na een half uurtje bank weer oke.
Ik ben vandaag iets sneller gepikeerd, dat ze ‘t skelligbezoek wijzigen. Dat insta zo stom werkt. Korter lontje.

2 September – Skellig

Het blijft een ongelooflijke plek.
Het is mijn thuis, mijn rustplek, waar ik ben. Het voelt goed.
Behalve dat het nu wat druk was en onrustig en ik me niet kan onttrekken aan het idee dat er méér is. Als ze toen zoiets konden bouwen (ook al is het gerestaureerd) en daar konden leven, dan is reizen en kennis delen niet ver weg.

Ik sliep slecht. Naar Skellig gaan vind ik net zo spannend als een triatlon. Kan het, gaat het, hoe moet het… veel liggen woelen. Ik had ook gewoon honger en dat slaapt ook niet fijn. En dan om 6 uur op en Joyce in Killarney afzetten. Eten, spullen mee, zijn mijn schoenen wel goed en ik hoor maar niks van die schippers! Ze zouden om 7 uur laten weten of het door kon gaan van de Public Works. De zon komt prachtig op, maar verdwijnt bij Cahersiveen een beetje. Het blijft droog. We zijn dik op tijd.

De schippers arriveren en wachten. Op toestemming. Ik begrijp pas na 9 uur (en we moesten er om kwart voor 9 uiterlijk zijn!!) dat de boten al een week niet gevaren hebben en dat de mensen van opw (office of public works) al 8 dagen geen bezoek toe heeft kunnen laten. De spanning onder de vele mensen en schippers is groot. Om kwart over 9 komt er een ja, maar het is heftig. Dit is de enige dag deze week det het kan waarschijnlijk, dus we hebben extreem veel geluk. Hij laadt de boot razendsnel vol en vertrek als eerste ongeveer. De golven zijn huge!

Rob kletst met de amerikanen uit SF, maar de motor is hard. Ik popel werkelijk. Kan nauwelijks wachten. Afstappen is een ding, maar het valt me mee. En dan de compleet voorgelegde weg op en zelfs een wc is er tegenwoordig. We krijgen uitgebreide instructies tegenwoordig. Ik denk veel aan die eerste keer toen alles veel minder strikt en toeristisch was.
En dan omhoog! Als ik alleen al hiervoor getraind d zou hebben is me dat alles waard. Soirse na soirse, stap voor stap geconcentreerd omhoog klimmen. Ik krijg het warm, vind het prachtig loop voorop en stop even voor een foto. Ik ben zo boven! Eitje!

Ik draag 2 horloges met 2 verschillende functies: wandelen en klimmen. Ik moet dit in beeld hebben achteraf!

Ik loop de site op als eerste. De kerk in. Een kruisje slaan.

De gidsen zijn er. En ik. Het overvalt me. Hier zijn. De stilte. Hoe het eruit ziet. Voelt. Intens tot en met.

Tranen over mijn wangen. De gids heet me welkom. Het andere stel is er ook. Laat hun maar lullen. De gids maakt een foto van mij.

Ik zie dat ik volkomen rustig ben. Ik loop rond en kijk en maak foto’s nu er niemand is.

En ik zoek. Naar wat er nog meer is. Er is meer, zeker. Deze kennis, deze oerkracht: die is niet alleen om te bidden, die is er om te bouwen. Ze konden reizen en kennis delen. Het is meer dan overleven. Waar is dat torentje voor? Waar gaat dat pad heen? Wat was hier wat beschermd moest worden? Geen lightsabels in elk geval!

Ik loop rond en langzaam wordt het drukker. Maar even binnen zitten kan nu ook. Als het weer miezert. De gids legt christianity in Ierland goed uit met Naomh Padraig en de desert fathers. Aan het einde bidt hij ons voor in het zangerige latijn. Een man met een baard in een geel vestje tussen de hutjes die voor ons zegent: het is heel stil en sterk. Niet om op te nemen. Ik pak mijn medaille en maak er foto’s mee.

Rob maakt een foto van mij met medaille voor de beehive hut. Af, mijn leven is klaar, compleet; stop hier maar! Tot in de eeuwigheid amen. De gids kan voor mij in het gaelic een weesgegroet bidden en daar luister ik alleen maar naar. Go raibh maith agat.

Het is nu volgepakt met mensen, zeker 60 of 70. De magie is weg en wordt door alle talen overstemt. Medaille nog even de aandacht geven en dan ga ik weer omlaag.

Er is geen zon vandaag. Die glinstering ontbreekt. Ik daal rustig af. De enormiteit is gaaf. De andere trapjes. En ik vind Rob mooi als hij afdaalt.

Ik doe wat rustiger, omdat het kan.

Ik maak als Hardman nog een selfie met de echte stenen weening woman.

En dan wil ik weer eten! Het is goed zo. Dit was het. Desnoods forever.
De boot op en dolfijnen zien.

‘s Avonds nog een keer wandelen.

Ik zag het ooit staan, dat er een holy well is vlak bij het hardman-looprondje. Ik zei toen tegen mezelf: als ik daar ooit weer ren, ga ik er heen!
We reden vanmiddag na Skellig door een eindeloze Ierse miezer naar het vakantiehuisje voor wat rust en bijkomen. Nog wel even de monniken in het bootje op de foto gezet.

Daarna was De Hamburger 🍔 aan de beurt! Een welverdiende Big Mac!!

We liepen nog even Killarney in en daarna was het droog en wilden we nog even frisse lucht, dus op naar de well! In tegengestelde richting, langs het huisje, onderlangs, naar waar de post was.

Ik heb NERGENS last van. Van (waarschijnlijk) een mierenbeet die nu pas gaat jeuken en wat onrust en vandaag eindelijk ook wat extra trek, maar verder helemaal niks! Ik wil weer fietsen en rennen! Zonder regen svp.

De holy well brengt natte voeten door het gras, maar stelt verder niks voor.

Een grote glimlach. Ierse heiligheid hoeft niet groots te zijn!
Het uitzicht is mooi en we lopen ‘binnendoor’. We zien herten.

Het wordt langzaam donker, maar het is de hele tijd droog!! Langs de kerk en weer een mooie dag voorbij.

3 September – Eindelijk uitfietsen – ar ais ar an mbóthar (back on the track) agus ag rith leis mo fear cheile

De vermoeidheid slaat toe! Traag reageren, ongelukkig, angstig. Alles kan, maar niet snel of goed. Het lijf is moe van de triatlon, het hoofd heeft verwerkingsstress. Opruimerig. Ik wil naar huis! Ohnee, daar ben ik al…
Ik wil fietsen! Maar waarheen dan… ik heb geen idee wat gaat lukken. Eindelijk wat langer blijven liggen in bed (hielp niet echt) en mijn eigen ontbijt is op. Ik heb een route die ingekort kan worden voor als het niet zo goed gaat en anders kan ik nog omhoog klimmen. Even rustig wegrijden, even het fietspad en dan links rijden op de Ring of Kerry.

Even mopperen: tegenwind 😩. Ik zou gewend moeten zijn, maar nee. Nu irriteert het. Ondanks de zon (!!) heb ik het koud. Mijn benen denken: wat wil jij in s hemelsnaam van ons?!?! 😠 ze doen het, maar halfslachtig en als ze niks hoeven te doen (= afdalen), zijn ze meteen in ruststand! Bij het pompstation de ‘grote’ weg af en tussen de gestapelde muurtjes door. Elke miniscule klim levert protest op van de onderdanen. Ik heb het qua schakelen nu wel door! Het hoofd geniet wel, maar door de vermoeidheid en vakantie blues ben ik ook wat twijfelachtig en bangig. Ik stop om te drinken en voor een foto. Veiligheid.

Het uitzicht op de bergen is groots. Aan de andere de lapjesdeken van Ierland. 🇮🇪 ik weet dat ik na 13km op het heen en weertje kom. Het is nog ietsje verder zelfs. Ik denk dat het slim is om terug te gaan en niet meer omhoog te gaan. Het betrekt ook. Uiteraard. Ik ga niet meer omhoog naar Glencar, genoeg is ook goed. Het tempo is nog lager dan het al laag was. Dramatisch echt. Niet aan Annemarie vertellen! Als ik omlaag mag, begint het te miezeren. Had ik eindelijk wind mee kunnen hebben, is het dat.

Ik stop nog een keer voor een foto van het witte kerkje op de berg. Ook terug gaat traag, al is het even mooi. Fietspad langs de Ring is lekker. Dan nog een keer omhoog en ik ga wat verder om 30km te halen. Tempo echt slecht en de rest ook, maar ik ben weer back on track! Ik kan het nog…

En daarna wandelen. Rob en ik zochten een leuke wandeling, maar het werd weer rondom Ross Castle. Wel zo veilig. Beter dan bergen en klimmen. Achteraf was ik er zo blij om! Die benen zijn echt moe! Ze gaan niet meer zo snel. Hoeft ook niet, maar het is opvallend.

De zon scheen, het was verdorie warm! We liepen helemaal naar het eindpunt. Library dinges, maar geen bibliotheek hoor. Bos alom. Wel mooi, maar een steentjes pad. Even gezeten.

Daarna zocht ik een smal trailpad uit. Prachtig, dat wel. Maar ook opletten en wortels en klimmetjes. Erg mooi! Het duurde even voor we weer op het brede steentjespad waren. Daar liepen ook andere mensen, naast het water niemand. we zaten ook lekker eventjes op een bankje. Ik vind het kleine grauwgroene poeltje zeker zo mooi als de meren.

We gingen ook nog naar Governors Rock, als we er toch zijn… over de rock, achter het hekje van het uitzicht genieten. Ik plaste eventjes en we zagen een paar hertjes. En dan langs de Mining trail. Het strandje waar we vrijdag stonden was helemaal ondergelopen! Dat verbaast mij dan.

Het begon ook weer even te druppelen. We hadden immers al anderhalf uur droog gehad, het moet wel Ierland blijven… toen we het laatste stukje onverhard liepen, was de zon er alweer. We liepen dik 6km rond en nog langs het kasteel, maar ik ken het wel. Het seizoen is echt ook hier op zijn einde. Ik had nog graag met een jaunting car gegaan, maar dat is me echt het geld niet waard. Ik ben moe en suffig van de trippel. Wat stijfjes eindelijk. Ik kom er nauwelijks aan toe om alles van me af te schrijven of Joyce écht te bedanken en dat werkt de vermoeidheid ook in de hand.

4 September – Hardlopen weer oppakken nu het nog in Ierland kan

Ik had deze hardlooproute vanaf Ross Castle naar ‘huis’ al klaar liggen, maar het is me wat om Rob te vragen of hij me afzet. Gister kwam hij er zelf mee. Dus ik ga nog hardlopen in Ierland! Ik vreet vandaag lekker veel. Het is echt erg… Verder slaap ik weer redelijk. We konden vandaag echt langer blijven liggen. We gingen tegen de middag naar Kenmare en wandelden daar wat rond. Heel leuk: lekker weer, veel schattigheid en ik voelde rust.

Hoewel ik dat liever niet zou doen, heb ik me er bij neergelegd dat ik terug naar Nederland moet. De terugweg over Molls Gap is erg mooi! De zon beschijnt het land.

Ik vind het spannend om te gaan lopen. Kan dat wel? Is het niet te snel? Maak ik niks kapot? Kan ik dat wel met de stoelgang? Ik kan altijd wandelen als het niet lukt. Ik kleed me om in de WC van Ross Castle. Dan geef ik Rob de spullen mee en ik ga. Gewoon kijken wat er lukt.

Heerlijk om weer te lopen! Asfalt, zon, prachtig bos. Het gaat bijna te gemakkelijk! Ik ben blij met de knieband, maar ik heb nergens last van. Zelfs de vermoeidheid valt enorm mee! Ik loop de eerste kilometer echt met gemak en nog sneller ook dan ik verwacht had. Ik maak foto’s en denk: ik blijf in elk geval 3 kilometer lopen als dat lukt. Ik zie hertjes, andere mensen, glooiende velden. Ik ga langs het water en een brugje over.

Ik wijs mensen de weg naar Ross Castle. Het koptelefoontje is uit, maar ik hoor wel de route; beetje irri. Het is echt ongelooflijk mooi. Er staat een kudde hertjes en die blijven staan ook!

Ik hou mijn telefoon maar gewoon vast haha.

3 Kilometer gaan bijna te snel! Zo slecht als het fietsen ging, zo makkelijk is hardlopen. Dan kom ik op de splitsing het bos in, maar dan in tegengestelde richting. Ik dacht al dat ik de heuvel kende, maar ik liep beneden langs.

En ik kom langs het huisje. Rechts van me Rosscasstle Hotel.

Onverhard omhoog deze keer. Het is allemaal even prachtig en mooi. Ik geniet ontzettend. En ren gewoon door. Kijk even om, maar niet te lang. Dan de uitgestorven parkeerplaats over en de weg naar Fossa op. Ook weer mooi.

Ik blijf maar hardlopen! Het kost gewoon geen moeite, al gaat bergop logischerwijs wat langzamer. Ik moet slechts een klein beetje, maar niet eens echt. Ik wil de 5km vol maken en blijven rennen en ook dat lukt, in 29 minuten nog wel! Nog een paar foto’s verder en na 5,5km zet ik de muziek aan.

Even hard de auto’s overstemmen met Loreena McK. Het lijkt even te druppelen, maar dat mag geen naam hebben. 6km maak ik ook vol. Ik geniet ontzettend. Dan zet ik het horloge even op stop om over te steken, maar ze laten me onmiddellijk voor gaan. Drukke kruising. En dan omhoog.

Het begint hard te regenen! Is het tenminste niet allemaal gemakkelijk!! Maar echt afzien ook niet. Even iets harder werken omhoog in de regen. De regen stopt voor ik boven ben. Dan maar een trage kilometer! Ik maak nog foto’s als ik naar het kerkje loop en dat is dan weer in de felle zon.

Eigenlijk ging ik te snel… Ik loop zelfs bij de hele steile helling bij het huisje omhoog!

7,5 kilometer. Too easy. Te leuk. Zo kort op de marathon. Als je maar verstandig en kalm je wedstrijd doet!! In het huisje ga ik wel naar de WC en is het even mis, maar niet ernstig. Ik eet eerst alle Oreo’s op en ga dan lekker warm douchen. Ik kan het nog, hardlopen! Hoop dat het in de polder ook nog lukt.

5 September – wandelen in Killarney en bij de Rock of Cashel en voor we de boot op gaan

Goed geslapen. Dat wel. Verder voelt het sneu om Ierland te verlaten. Huisje opruimen. Unhappy thing. Om 11 al weg. Aghadoei! Naar Killarney waar het druk is. En regent. Maakt het niet beter. Parkeren bij de aldi. We gaan inkopen doen, want ik heb eindelijk iets voor Joyce verzonnen! Maar eerst mijn eigen fietsshirt van de Ring 😍

winkels afstruinen: leuk tot ik heb wat ik wilde. Ik vind het eng voor de boot dat ik niet weet of en hoe te slapen. Het wordt droog en zonnig zelfs!

Terug via de winkel, want ik wil lekkers!! Scone, croissant, appelflap en cookie: op weg naar Cashel gaat het op! Ik app wat rond.

Na 2 uur zijn we in Cashel. Toeristisch punt! Parkeren is weer wat. Maar lukt. Naar boven lopen. Droog!!! De hele tijd zelfs. Netjes 8 euro betalen. Drukke plek, maar fotogeniek. Wowsers.

Ik heb niks met deze moderne ruine. Maar de kruizen en de rondtouwer zijn gaaf.

Veel lege foto’s kunnen maken. Geduld, goed kijken en je moment pakken. Wel 1 keer heel lang gewacht!!

Ook Rob nog een keer als enige voor het hele bouwwerk met mooi licht.

Teruglopen en dan heb ik de 5km. Door naar Rosslare! Due druk van een pod op de boot weegt zwaar, en dat het tekeer zal gaan. Dat ik terug moet is jammer.

Na de Mcadonalds hadden we nog veel tijd. We gaan nog ff wandelen zei Rob. Ik dacht nog: een industrie terrein aan de rand van de stad, maar het was echt even lekker! De grote weg af een zijweg met heggen. En leuke huisjes. Met knullen op de fiets. In de verte de zee. Bermen vol bramen en bessen.

En toen een kleine weg met gras in t midden en bamboe en een begroeide auto. Zo kleingeestig allemaal. Langs de benzinepomp en dan nog even de timpeall langs. Ik nam het wandelrondje te laat op op de horloge en in de auto vergeten uit te zetten. Dan naar de boot. Wachten tot het donker is. Eindelijk de boot op is erg eng qua helling en op het dek parkeren. Alles is klein! Een podje om te slapen. Een heel heel klein dek. De auto buiten.
Ik lig nu in de pod met oortjes in en het is bijna 12 uur. De wifi werkt net en ik heb mijn minitentje ingericht. Plek zat. Deint een beetje maar niet te erg. Ik mag boven. Nog maar 23 uur te gaan haha. K mis ierland nu al. Maar ik neem een miljoen momenten mee en ongeveer evenveel foto’s. Via deze mini-cellen het gewone leven weer in…

6 September – Wandelstappen op een ieniemini-dek

Superslecht geslapen! De pod is niet eens zo klein, maar de ventilator maakt zoveel herrie! Of tie nou open is (en koud) of dicht. Ik heb muziek aan. En ik lees tot ik in slaap val en dut dan eventjes. Ik moet om 2 uur naar de WC en dat is drie gangen door. Gelukkig golft het schip nauwelijks! Nee, een slechte nachtrust is eigenlijk het ergste, dat tast de veerkracht wel aan!

Het eten is wel okee en we hebben op sommige plekken wifi zodat ik candycrush en Duolingo kan doen.

Daarna 1/2 uur bewegen en stappen halen. Het dek is echt veel te klein!! Ik pak de trapjes maar mee: 15 treetjes op en 15 treetjes af. Na een half uur wissel ik de looprichting. Ik zie wat land, maar een paar fotoos.

Een ronde is 130-156 stapjes. Tjongejonge.
De leuningen zijn ziltig, mijn haar waait door de war en het is -net als de rest van de dag- oersaai. Maar de stappen doen mijn benen goed! Die gaan in de vrolijke automaat.

Van 19,12km gewijzigd naar 2,12km. Vind ik eerlijker!
Ik haal de stappen pas later op de dag. Met naar de WC gaan waarschijnlijk 😛

Overdag verder verveling. Soort rust met kleuren, lezen, crypto. Onrust qua beweging en deels onbereikbaar zijn. Compenseren met eten en dan de lekkere toetjes! Ik probeer genoeg te deinken. Doe nog een middagdutje met muziek op. Wil niet naar huis, maar ja, ik leg me er bij neer dat het is wat het is. Lange dag en reis.