De korte versie:
Hartslag sub 60 in het startvak!
Km 1-9 easy wind mee, supersaai. Verhard. Ik verveelde me.
Km9 cola en water
Km14 cola, water, kaakjes
Va km 15 rust, duinen, schelpenpad en verdere verveling.
PR van Vincent met 1:25 op de halve
Tot km 17 echt te easy; wind mee
Dan wind tegen en ff ritme zoeken en maar wachten tot het mis ging. Wat niet gebeurde. Achter mensen gelopen soms.
Km 24 post weer cola en water en kaakjes.
Toen ging het toch slecht! Op 25km bij mensen binnen naar de WC. Superlief. Kon ik weer door!
Bij km 30,5 Vincent en HB zeiden me gedag!
Km 31-33 lopen kletsen met een andere loper
Km 33-35. STRAND
Eindelijk genieten! Zand, mooie donkere lucht en wind tegen.
Km 35-36. REGEN dubbel genieten, afkoelen, omhoog gewandeld.
Km 36 nog een keer voeden, maar erg, erg afgekoeld. Wandelen kan dan niet meer. Ik had het echt zwaar!! Echt even afzien. Dat ik toch nog dacht: hoe nog 4/3 kilometer? Alles brokkelde af.
Ruim 42km en blij gefinisht. Iets van 4:24 dus uit thuis.
Zonder de stops 4:15!
Blij met de support en hoe het afgelopen is. Behalve pijnlijke poten kan ik vooruit komen. Hamburger reeds gescoord.
Thema:
shaped by the elements – múnlaithe ag na heilimintí
Veel gelopen op herinneringen uit Eire.
Alles weer zo verstandig en beheerst en doelgericht.
The Strava/Instagram Story:
In 2013 zou de Berenloop mijn eerste marathon zijn, maar die werd vanwege slecht weer afgelast.
Sinds ik begon met hardlopen in 2012 heb ik bij alle wedstrijden waaraan ik ben gestart de finish gehaald. Op 3 wedstrijden na.
In 2025 heb ik die 3 wedstrijden gedaan om DNF of -in dit geval- DNS ‘weg te poetsen’ en de finish te halen. Ironman 70.3 Hoorn & De Hardman 🇮🇪 waren al afgevinkt.
Nu ook de Berenloop ☑️ in 4:23:25
De eerste 17km te makkelijk met wind mee.
Daarna prachtig door de duinen.
Voedingsbron: water, prikloze cola & kaakjes!
1 keer bij lieve mensen van de 🚽 gebruik gemaakt 🙏🏼
Het venijn zat in de staart: Wind tegen op het strand (gaaf!), en op 35km kwam daar regen bij en dus afkoeling.
De laatste 6km waren lekker bikkelen!
Op 1 na snelste marathon ooit! 50+PR 😆
Met support van Vincent en HB
Dank aan Train3Sports voor de begeleiding en schema’s!
De historie:
In 2013, net voor mijn 40ste jaar wilde ik graag de marathon lopen. New York was me te ver weg, dus ik koos voor de Berenloop op Terschelling die op dezelfde dag is. Maanden trainen, heel zenuwachtig, veel eten. En dan horen we op Terschelling de avond van tevoren dat de marathon wordt afgelast. In verband met storm kunnen ze de veiligheid niet garanderen. Voor mijn 40ste heb ik de marathon niet gelopen.
Ik wijk uit naar Spijkenisse in december en train 6 hele lange zware weken door. Mentaal ook een enorme uitdaging! De marathon valt me erg zwaar en ik heb de voeding niet onder controle. Ik wil nooit meer een marathon doen, maar 2 jaar later verbeter ik in Eindhoven mijn tijd met 37 minuten en loop ik mijn snelste marathon in 4 uur en 5 minuten.
Ik ga door met triatlon, maar doe nog een keer de marathon in Spijkenisse, omdat deze mooi past in het sportjaar. Ik passeer intussen de 50. In 2024 doe ik alle afstanden en zet ik een 50+ PR neer in een bloedhete en extreem publiekloze marathon in Duitsland. Ik doe er 4 uur en 27 minuten.
Marathons in de triatlon duren veel langer: de voeding is daar meestal het breekpunt. Het dieptepunt was wel de marathon in de Hardman dit jaar die ruim 5 en een half uur in beslag nam. Daar leerde ik wel dat ik goed loop op cola en kaakjes! Mijn grootste struikelblok is dat ik áltijd voor de grote boodschap moet als ik aan het hardlopen ben!
In 2025 doe ik de drie grote wedstrijden waar achter mijn naam DNF Did Not Finish staat of -zoals bij de Berenloop- DNS Did Not Start. De halve triatlon in Hoorn heb ik in 2023 vrijwillig gestaakt om de hielplaatblessure te laten herstellen voor de Hardman hele triatlon in Ierland. Ook de Hardman kon ik echter niet afmaken vanwege dezelfde blessure. In juni 2025 finish ik op de Ironman in Hoorn in ruim 6 uurtjes. De Hardman weet ik af te maken in ruim 13 uur, terwijl dat een run-bike-run werd noodgedwongen. Maar finish is finish! En dan staat de Berenloop nog open. We gaan in 1 dag heen en weer: ‘s morgens de boot heen, Vincent loopt de halve marathon en ik de hele marathon en dan ‘s avonds de boot weer terug.
Het is druk in het dagelijkse leven: Rob kan niet mee, want hij gaat voor zijn werk naar Polen. Vincent heeft de avond voor we naar Terschelling nog een grote schoolopdracht. De ouders vragen om zorg en mijn werk heeft ook extra aandacht nodig. HB neemt Robs plek op de boot over, zodat hij ons veilig terug kan brengen na het hardlopen.
De lange versie 😉
Niet best geslapen, want onrustig. Ik voel dat het dag 18 wordt en dat is erg vervelend, dan trekt er een spier en doet mijn linkerbeen/knie meer pijn. Maar op basis van alle historie en wat ik al heb gedaan qua marathons, moet het allemaal wel lukken. Maar ja, dan moet het wel allemaal goed gaan, want de 5 uur cut-off tijd speelt toch voortdurend in mijn achterhoofd. En of ik het wel haal om de voeding op tijd naar de posten te laten brengen. Er staan kleine flesjes prikroze cola klaar met daarbij kaakjes in een plastic zakje. Voor elke post een eigen:
Ik heb veel spullen mee voor na de marathon om te douchen. Ik maak me ook zorgen waar de Dixies staan en hoe mijn darmen gaan reageren. Ik kan me om zoveel zorgen maken: of we de boot halen, of het rijden lukt en hoe het Vincent vergaat. Maar het weer ziet er prima uit! Zonnig, slechts windkracht 5 en redelijk droog. We rijden om half 8 naar HB en dan rijdt Vincent door. Ik zit achterin te “chillen” haha. Ik moet voor Sneek wel even plassen en dan rijdt HB het laatste stukje om in het licht aan de auto te wennen. We zijn keurig op tijd in Harlingen en parkeren de auto en dan is het een stukje lopen naar de boot. Er zijn veel hardlopers. Natuurlijk! Maar ik laat me niet meer overdonderen, dat is gelukkig klaar. Ik vind het wel druk, maar ik ben blij dat we de boot in elk geval gehaald hebben. Ik ga gauw weer plassen, want ik heb netjes een bidon water leeg gedronken. We zitten boven in de boot bij het raampje.
Met gemak en zelfs enige trek eet ik 3 witte bolletjes weg. HB moet er om grinniken: hij eet juist niks voor een marathon. Ik kijk nog een keer naar het filmpje over hoe Ieren omgaan met regen en kou en de maker noemt het: Shaped by the Elements. Ik klets de tijd vol met HB en ga nog maar eens naar de WC en dan zijn we ruim op tijd op het zonnige Terschelling! HB is prettig gezelschap: volkomen rustig en hij vindt alles prima en leuk. We lopen naar de Brandaris door een winkelstraat die zich op drukte voorbereid. En dan kan ik de flesjes kwijt, onder de Brandaris.
Ik vraag meteen of er Dixies zijn op elke post en de voorzitter van de Berenloop himself stelt me gerust van wel: dat er anders bosjes zijn en anders is ook een pizzeria waar ik naar binnen kan. Dan gaan we naar de omkleedruimtes voor de halve marathon, want Vincent start 40 minuten voor mij. Het enige wat ik niet bij me heb is zonnebrand! Wat een weertje, bijna te mooi…
Vincent gaat net als ik kort-kort. Hij duikt het volle startvak in en gaat op weg naar zijn 1,5 uur tijd. Ik betwijfel of hij een PR kan halen, want dit is nog veel drukker! Voordat hij start, lopen HB en ik al door naar de andere sporthal verderop voor de hele marathon. Een flink eindje… Vooral straks😱 Ik kleed me om, doe een maandverbandje in (voor de hoge nood) en laat mijn tas achter en ik ga nog maar een keer naar de WC om nog net een beetje achter te laten. Klein paniekmomentje: ik ben even mijn oorbel bijna kwijt, maar gelukkig vind ik het haakje terug en doe ik de Ierse oorbellen gewoon in. Dan teruglopen naar de start. Rugzakje is gevuld met papiertjes en een paar noodkoekjes, eten staat op de posten. Gek genoeg ben ik lang niet zo gestresst als anders. In het startvak blijft mijn hartslag zelfs onnatuurlijk laag!
Ik ben wel wat gespannen, maar ik ga wel zien. Ik ga van post naar post lopen, van cola naar cola. Kleine stukjes. De km’s van de posten staan op mijn hand. Ik zet mijn horloge netjes op tijd aan. Ik vind het stikdruk! Vorig jaar vertelde iemand dat het ‘rustig’ was, maar ik vind dat niet nu. Ze bedoelde dat het achterkant van het eiland geen publiek heeft, maar ik heb toen hard gelachen in vergelijking met Duitsland is het nu al meer! We gaan de hoek om, het hele dorp staat vol en er lopen veel mensen mijn tempo lekker te drukken. Vind ik allemaal prima. Dan draaien we langs de haven de dijk op. De geur van de zee. Ik denk aan Portmagee. En dat is verre van de laatste keer dat mij herinneringen passeren over Ierland. Een paaltje doet me denken aan de kerkhoven, een kerkje aan Sneem, de zee aan Waterville, de paarden in de duinen brengen me terug naar Killarney. Het is een aaneenschakeling. Ik heb de muziek hard staan en soms komt dan ook opeens weer een herinnering voorbij! Of een lied in het Iers en dan weet dat het werkliederen zijn. Voor me is het druk en loopt een enorm lint mensen.
Zouden die het allemaal voor elkaar hebben? Of nu nog? Ik wel, ik ga niet te hard, mijn hartslag is lekker zone 2 en het tempo is behoorlijk goed. Maar ik weet dat dit pas het begin is en nauwelijks meetelt. Dan voel ik het al: ik heb weinig zin. Die 12 minuten zijn al lang voorbij, maar ik heb geen zin. Zo simpel is het. Of misschien is het te simpel: hartslag, darmen, tempo: alles onder controle en dan verveel ik me. Gelukkig doden de herinneringen de tijd en de muziek en al die mensen in de dorpjes en is het wind mee en zonnig. Ik laat de cola op de 4km post staan, maar ik zie dat de andere snelle lopers de bak al hebben leeggehaald. Mijn bijzondere voedingsbeleid zal zich moeten uitwijzen. Ik weet van iemand die de marathon ooit liep water. Daar moet ik maar eens contact mee opnemen. Ik loop soms eens met wat mensen op, maar vaak kan ik net iets harder. Dan app ik het nummertje naar Vincent, kan ik ze later opzoeken. Ik verbaas me er over dat ik binnen 29 minuten de 5km loop. En dat het weinig moeite kost. Ik wacht gewoon tot het mis gaat. Ja toch? Bij 9km stop ik bij de post. Ik neem 2 water mee, drink, loop door en drink de cola met water. Dan maar ietsje langer over doen, qua tijd maak ik me niet meer heel druk, want het moet zo lukken binnen die 5 uur. Ik doe 10km binnen een uur.
En dan appt Vincent dat hij een dik PR gelopen heeft! Ik zeg hardop What The Fuck en app snel de afkorting terug. Later blijkt dat hij in een groepje heeft kunnen lopen en aan het einde nog kon aanzetten. 1:25 op een halve marathon: ik zal blij zijn als ik daar 15km in red! Ik zie op tegen de vermaledijde 16, maar eerst nog maar eens naar de post op 14,5km. Ik vind de dorpen leuk, met zoveel verschillende mensen die al hun teddyberen van stal hebben gehaald. Oude mensen, kinderen met hun eigen medaille om, muziekboxen, een man op klompen, gewoon lekker zittend in hun tuintje.
Super leuk om door Hoorn te lopen, waar ik al een vinkje van een achterstallige wedstrijd heb gezet! Ik realiseer dat ik hier niet meer of minder hoef te doen, maar dat ik er nog lang niet ben. Ik heb een beetje trek en kijk vast uit naar de kaakjes op de volgende post. Er fietsen heel veel mensen mee. Ik klets even met een man en iedereen vraagt naar een tijdsdoel, maar ik zeg alleen maar: finishen. Deze man wil onder de 4,5, maar hij loopt daar nu iets te hard voor. Hij zal het niet halen en ik loop toch door. Mijn tempo ligt nog iets hoger, de cola werkt! En mijn darmen zijn heerlijk stil! En dan gaan we de duinen in.
Rust, kalmte, mooi licht. Ik stop en eet kaakjes en spoel die weg met veel water en cola. Er stopt iemand voor een blaarpleister, dus mijn minuutje stilstaan is geen ramp. Een schelpenpad, rust en een prachtig landschap. Ik zet een turbo aan en ga mijn ding doen qua tempo. Het is mooi, het gaat heerlijk, ik passeer moeiteloos de 16, let niet eens op de tijd en toch… ik verveel me nog steeds. Nog steeds geen zin. Best wel raar.
Op de 17km zijn we op het verste punt en keren we om. Er staan 2 dixies, maar die zijn afgesloten en niet voor de lopers. Verder heb ik nog geen Dixie gezien! Na het keren komt de wind. En dan geniet ik even! Ik moet een nieuw evenwicht vinden, loop met wat mannen op, haal wat mensen in, ga een veerooster over.
Het glooit inderdaad flink, maar wat omhoog gaat, gaat ook weer omlaag! De zon is weg intussen. De landschappen zijn prachtig, maar hier is inderdaad geen publiek. 1 mevrouw met een hondje. Er zijn wel meer dan genoeg andere lopers. De 21,1km passeer ik op iets van 2:05, dus het komt vast goed. Even later zien de man waar ik achter loop en ik iemand met kramp en ik denk: op 22km al, oei. Ik heb mijn ritme gevonden en voelt langzamer, maar dat is het eigenlijk niet. We lopen door het bos met een groepje en ze willen allemaal snel. Deze mevrouw heeft een beertje, ik heb haar daarstraks in de kleedkamer ook al gezien. Op naar de volgende post op 24,5km! Fijn dat het op mijn hand staat. Het is druk op de post, ik eet weer een paar kaakjes, drink de cola en water en vraag naar de Dixie, maar die is er niet. En dan gaat het opeens niet meer lekker. Ik ken dat: de energie valt wat weg en de darmen roeren zich. We lopen langs de rand van een dorp en een school, maar ik zie nergens een goede plek om te gaan zitten. Dan op 25km vraag ik mensen die staan te juichen: “woont u hier, mag ik een gekke vraag stellen”. Nog voor ik uitgepraat ben, wijzen ze me al naar de WC. Deze mensen gaan van mij een bedankt-kaart krijgen!
Helaas heftig aan de diarree, maar ik maak de WC keurig school, ik zit even en er is papier. Hoe waardevol! Ik kan weer verder. Het voelt meteen anders, gek genoeg! Nu hoef ik alleen nog maar af te tellen! Door naar 27, geen idee waarom ik 26 oversla. Ik vind het landschap echt mooi, ook omdat het glooit en niet verhard is. Ik pas een oud trucje toe: ik zie in de verte het bos en daar lopen mensen, dus daar ga ik heen. Net als het fietsen bij de Hardman: je richten op een punt waar je hoe dan ook gaat komen.
En zo ben ik in het bos en dat is ook even genieten, die herfstbomen en kleuren. En weer een kilometer! En dan zie ik HB staan! Ik heb geen haast, zie ook Vincent en ik zeg even dat het wel gaat zo en hoe leuk dat ze er zijn en dat meen ik.
Dan weer verder en ik heb gewoon inclusief alle (WC)stops 30km binnen 3 uur gelopen! Ik verbaas mezelf. Bij de post hannes ik iets meer met de koekjes en 2 dames lachen me toe: zorg goed voor jezelf. Het voelt zo idioot om koekjes weg te snaaien! Net na de post kom ik naast een meneer te lopen en we kletsen wat. Zijn tweede marathon, de vorige was LochNess. Hij hoopt op iets tussen 4:15 en 4:30 als eindtijd. We praten over zijn maten die er ook zijn en hoe vriendelijk dat hele eiland is.
We kletsen de kilometers weg. Dat lukt me prima! En zo gaan we naar het strand toe. Zitten we opeens op km 33 ofzo en dan moeten we omhoog en ligt het strand voor ons.
Het gebeurt dan toch: de verveling is weg en ik ben superblij en het strand ligt er prachtig vlak en hard bij en de luchten!! Wow, die zijn adembenemend mooi!
Mijn medeloper ziet het somber in, want er komt regen aan en het waait nu flink tegen ons in! Maar ik jubel bijna: met de regen gaat de wind liggen en kijk, hoe mooi en groots en heerlijk de zee is! Ik verlaat de man en pak mijn eigen bubbeltje op op het strand. Joyce in mijn rugtasje, zingend met de muziek en ik zwaai even naar de reddingsbrigade die op en neer rijdt. Ik heb het opeens ongelooflijk naar mijn zin! Ik ga het vast halen, ook al vertraagt het strand. Dat zijn voor mij de leukste kilometers van de marathon. Op 35km begint de regen.
Wind tegen, regen, zand: de elementen. Ik ben in mijn element, dat wel zeker. Ik hou van dit afzien, het hoeft niet makkelijk te zijn. Maar ik realiseer me ook dat het nu wel echt zwaar wordt. Het zand op omhoog wandel ik. Het zal me wat! En dan is boven de post. Ik moet nog iets eten en drinken, want het zijn nog steeds 6km. De medeloper haalt me weer in als ik met de koekjes friemel en de cola wegdrink. Het ergste vind ik dat ik niet meer kan gaan wandelen of stoppen, want dan koel ik veel te veel af. Ik ben doorweekt, blij met het maandverbandje wat ik nog net even nodig heb en dan is het kilometers aftellen.
Het is nog steeds mooi en het bos is echt geweldig, maar lang! Ik denk echt: kilometer 38, nog 4 te gaan en ik weet niet hoe. De kilometertijden zijn ook echt langzamer, want warm houden kost erg veel energie. Maar niet stoppen, door op karakter. Niet wandelen, want dan kom je niet meer op gang. En dan kilometer 39. Ik wil Vincent wel appen dat ik niet meer weet HOE, maar dat kost me teveel moeite. Kilometer 40. Nog 2. Vincent appt me wel, maar ik kan het niet meer zien. Ik ga het afmaken. En ook binnen de 4,5 uur. Mijn playlist heeft het net niet gehaald en ik krijg muziek voorgeschoteld die niet mijn keuze is! En dan staan er mensen langs de kant die roepen: ‘je bent er bijna’ en dan denk ik: jij hebt makkelijk praten daarzo. Erger nog: als we langs de omkleedhal komen waar ik straks naar terug moet lopen en mensen met een medaille die zeggen: je gaat het halen. Ga weg, ik weet het nu niet meer zeker… Ik zie de Brandaris in de verte.
Maar die komt wel langzaam dichterbij hoor. Ik ken dit en kan dit, die laatste kilometer, ook al is het zwaar! Het is trouwens wel mooi qua licht. Net als voor de start, bij elke kerk en nu ik er bijna ben, sla ik een kruisje, dank Maria en dan ga ik de finish over! Ik zie Vincent en HB en ik juich!
Maar ik ben ook flink af even! Aan de andere kant: nu mag ik stoppen met rennen en behalve nat en koud en schuurplekken onder mijn armen is er niks echt mis.
Ik ben zo blij dat ik HB een lange broek en trui heb gegeven! Ergens staat het huilen me nader dan het lachen, want ik heb gewoon “even” een marathon gedaan en in een keurige tijd van 4:24 ongeveer. Ik drink thee en kleed me om bij het kraampje. Ik ben ook supertrots op Vincent en zijn tijd. HB grijnst alleen maar. Ik app met Rob, die in Polen zit. Klein nadeeltje: de winkels zijn inmiddels allemaal gesloten. We lopen weer terug naar de sporthal en dat vinden mijn benen heel ver!! De douches zijn koud, de kleedkamer vol ‘overwinnaarsters’, maar ik gun het ze allemaal wel. Het was best heftig. En stiekem vind ik het natuurlijk hartstikke leuk dat ik als oud vrouwtje in de overgang sneller was als degene die klaagde vorig jaar dat er zo weinig publiek was! Het is wel even mijn op 1 na snelste marathon! Strava maakt er zelfs 4:15 van, want die haalt alle pauze eruit. Na het afspoelen en chocomelk drinken en spullen bij elkaar pakken zitten we even in de sporthal met HB en Vincent. Ik zit nu wel te rillen, maar niet van kou of honger, gewoon een lichamelijke reactie. We lopen terug door het donker en het regent weer.
Ze zijn al aan het afbouwen en toch vinden we nog ergens een hamburger! Mijn benen doen wel pijn en ik loop niet makkelijk, maar echt niet meer kunnen bewegen is het niet! Papa en mama bellen, MvdB informeert hoe het ging, wat ze onderweg ook al heeft gedaan, zo lief! Ik appte op 24km dat het even niet meer ging, maar vergat daarna te appen dat ik het weer had opgepakt. We lopen naar de boot, wat vanaf de sporthal via de hamburger ook nog een kilometer is! Ik zet flink veel stappen. Op de boot is het bijpraten. Ik ben wel moe, maar niet extreem. HB rijdt ons naar huis. Ik kan zelfs de wasmachine nog aan zetten en de eerste dingen opruimen! Om half 12 ofzo kruip ik in bed.
Ik heb het laatste vinkje gezet! En dat voelt dan weer een beetje raar…
