16 November – Een combi van 2 loopjes: fietsen naast Vincent en zelf hardlopen.
Koud zeg. Dikke jas, handschoenen, twee broeken, twee paar sokken en een buff om mijn oren. Vincent moest 18km lopen, ik een uur. Maar onze tempo’s liggen ver uit elkaar. En ik moest ook nog fietsen. Die had ik de hele week voor me uit geschoven. Dus ik bedacht dat ik 18km mee zou fietsen en dan hij 10km met mij mee. Konden we allebei onze eigen tempo’s doen. Ik had een route om de Noorderplassen of naar de sluisjes. Vanwege de rust werd het de laatste. Op de stadsfiets. Ik ben geen mega kletser, maar het is heerlijk samen.
Ik heb de rugzak bij me en Vincent gaat lekker hard. Vanaf kilometer 3 strak 4:40. Het fietspad vanaf het Kotterbos is nu verder opengebroken. En er is plek voor verbreding gemaaid. En er is geveegd, er zijn geen bladeren meer. We zien niemand. Ook niet op het pad naar de sluizen.
Na 10km stoppen we voor een plaspauze. Ik heb het niet echt koud gelukkig. Maar het zadel zit me niet meer heel lekker. We gaan om via het bos achter de Knardijk. Ik vind het knap dat Vincent zo hard blijft lopen. Vooral ook op de weg langs het Oostvaardersveld. Na 15km moet hij 3km aanzetten en nog harder gaan. Dat doet ie. Dan is het gebabbel even voorbij, als hij 4:12 per km kan lopen. Hij gaat zelfs de Praambult op!
Ik had uitgerekend dat hij 1:24 nodig had, maar omdat hij alles sneller liep, was Vincent in 1:21 klaar. Stoer hoor! Ik had wel een training staan, maar die heb ik niet gedaan, ik vond dit leuker dan wattages halen indoor. Ik geef de warme jas en de warme broek aan Vincent.
Ik begon op het viaduct voor de praambult met 2 opdrachten: een uur lopen en 10km halen. Naar beneden dus eerst. Lang-lang en ik had het koud. Hesje om. Mijn sok zat verkeerd. Mijn linkerbeen trok. Ik had aandrang. En het ging veel te hard. Onder de 5:30; waanzin. Omdat ik het warm wilde krijgen. De buff ging af, maar mijn borst bleef koel. Ik had wind mee, maar dat rechtvaardigde dit hoge tempo niet. Twee weken na de marathon. Want het tempo bleef sub5:30. Lekker langs het stukje slecht wegdek. Nu nog maar even van genieten.
We gingen wie-heb-ik-in-mijn-hoofd doen door de handschoenen. Die heb ik 10 jaar geleden van MB gekregen. Ik weet nog dat ik hen niet kende. Ik zwom net, zij waren bezig met hele triatlons. Vincent deed er een paar kilometer over. Hun leven is in 10 jaar meer veranderd dan het onze. Op SanFilipo-day. Droegen we ze toch zomaar 3 kilometer mee! Ik kon praten, kreeg het niet kouder of moeilijker en ik ging kei-hard door. Onwaarschijnlijk. Boven langs en dan over het onverharde stuk weg (letterlijk) bij het Kotterbos.
Ik zou maar een beetje te kort komen voor 10km. Het bleef onverminderd hard doorgaan. Ik nam de weg door het bos. Echt onverhard en nog mooi ook.
7km in 38 minuten rond. Ik zei: ik ga wat rustiger. Het viaduct op ging inderdaad heel wat rustiger op 5:40! De Evenaar ging weer hard. Ik moest, maar niet ernstig. Alle pijntjes waren weg. Kilometer 8 en 9 gingen weer hard. Maar dat ging minder gemakkelijk, al was het nog goed te doen. Ik besloot de laatste kilometer, de tiende, aan te zetten. Dan kan ik niet meer praten en we gingen kei-hard rechtdoor. Dat is het makkelijkste dan he. Mijn hartslag was wel te hoog, boven de 155, maar ik liet het zo. Bij Basic Fit (1 bocht) zat ik op een km-tijd van 5:00 en een totaaltijd van 54 minuten! Zomaar!!! Zonder pauze. Ik liep terug naar huis en het uur bijna vol en 11 km! 5:26 gemiddeld op alle fronten. Thuis meteen zware diarree. K had het eindelijk warm. Blij en tevreden!
alles gewassen, dit is strijken als krachttraining, vaatwasser leeg, toiletten schoon, kattenbakken gedaan, boodschappen binnen, de blog helemaal bijgewerkt. Ik voel me best goed, maar ik heb nergens zin in. Niet om op te staan, niet om te eten en niet om te sporten. Maar ja, alles moet nu eenmaal. En alles lukt ook. Maar ik begrijp dat gedram van DdK en ES totaal niet: wat zou die malloten bezielen om met een vorige week verzwikte enkel 30km te lopen of wéér een marathon ‘als training’ die je dan net niet kan winnen en doet alsof dat ‘normaal’ is. En dan de hele bak aan helden die de 7heuvelen sneller dan snel lopen in idiote drukte, die PRs doen sneuvelen en die oneindig ronddraven: eerlijk gezegd vind ik de helden degenen die zich vandaag van de bank hebben gesleept, zijn opgestaan en met pijn en moeite hebben gewandeld of gefietst binnen of buiten. De helden van de laatste Gap of Dunloe race. Geen tijden nodig daaro. Ik heb ondertussen gebeld met een vriendin die haar leven weer leuk maakt na jaren thuis te hebben gezeten. Helden. Een held kent geen eindtijd, hoeft geen sterren, heeft geen cape. Gewoon een eigen heldendaad. Die van mij vandaag: opgestaan, uitgerust, alles geregeld en schoongemaakt, gesport, contact onderhouden. Met toevallig een mooie tijd, met toevallige kracht, met toevallig een goede dag.
17 November – Een frisse neus wandeling na een volle werkdag.
De hele dag tickets, telefoontjes, een paar meetings, nadenken, gericht bezig zijn. Ik heb om 11 uur al behoefte aan cola! Ik heb goed geslapen en nul komma nul last van het hardlopen gisteren. Ik vreet wel veel en best gelukkig ook, want voor lunchen heb ik weinig tijd. Weinig rust op de dag. Zodra het vijf uur is wil ik naar buiten! Het waaide, het regende, het is koud. Maar ik merk het niet echt. We gaan met z’n drietjes naar de Plus voor eten en snaaierij en de stappen en de mooie kleuren en makkelijk avondeten.
Ook weer gedaan. Soms denk ik dat het leven op dit moment alleen een aaneenschakeling is van af te vinken tickboxen. Tickets, websites online zetten, klusjes, duolingo, de stappen halen. Not so much of fun. Ik heb Miekes kadootje gevonden, die zat klem in de pakjesbox. 🫣😱 alsnog een onwijs leuke verrassing!
En een krachttraining. Een klasgenoot van Vincent heeft een workout gemaakt voor dit ouwtje. Veel core en buispieren. Do-able voor mij. Vincent zoekt de oefeningen op en moet hard lachen, maar ik doe mijn best! De sideplank is een ramp en de zeester is zelfs zowaar leuk. Het is net uit te houden qua tijd.
18 November – zwemmen in de avond
geen greintje zin. Niks. Niets. Noppes. Nul. Waarom ga je dan?! I wish I knew.
Vannacht weer veel liggen zweten (als het daar maar bij blijft) en een volle werkdag. Ik doe geweldig mijn best, maar er blijven tickets staan. Want ik moet overgedragen krijgen. Is niet te moeilijk, maar wel onwijs leuk! En vermoeiend. Vooral als Cloudflare er dan uit ligt ook nog. Krijg ik de zenuwen van. Maar het wordt vijf uur.
En dan even naar buiten voor de bak van M en de plantjes en snel weer naar huis om te eten en te rummikuppen.
En dan dus ook nog zwemmen. Een half uur bewegen is genoeg vandaag. De stappen haal ik met veel moeite. Ik weet al dat ik de training niet vol ga maken. 300m inzwemmen. Het gaat wel makkelijk, maar de zin komt niet. De lol vind ik maar niet. We moeten 5×200 doen en ik zwem achter MW aan. Gaat prima, maar -guess what- het wordt niet leuk, niet moeilijk, niet interessant. Ik twijfel om te stoppen na 1300m en een hopeloos stuk schoolslag-borstcrawl waarin Garmin zich met recht misrekent. We moeten nog een keer 5×200 doen maar dan in zone 2. Ik ga achteraan. Kan ik stoppen na 48 minuten.
Het trekt, het gaat nog steeds prima, maar de zin wordt steeds minder. Voor zover dat lukt. Na 4 keer staat er 49,5 minuut op mijn klokkie en ik weet niet hoe snel ik het bad uit moet gaan. Een groene training, maar eerder anderhalve minuut te lang. 2225 meter. Gemiddeld tempo 2:02, terwijl het in zone 1 elke keer op 1:56 ging. Helaas is de rust van korte duur, want het kwettert om me heen als ik op het bankje zit en weg wil. Ik luister en doe mee hoor, maar ik denk ook: laat me.
19 November – 35 minuten duurloop en heuvelsprintjes in het donker met een zwaar hoofd.
35minuten duurloop en 7 heuvelsprintjes met een zwaar hoofd in het donker. Vincent ging mee op de fiets. Het regent. Het is koud. Mijn benen voelden zwaar aan. Ik zag 35 minuten lang op tegen heuvelsprintjes. Het gaat niet snel, absoluut niet gemakkelijk en het voelt als trekkerig en traag. En dat is het ook! Het tempo ligt niet hoog, maar de hartslag wel. Op de Evenaar een kille tegenwind om het nog lastiger te maken, maar ik warm op en ik weet niet of het regent. Ik ben niet bang in het donker, geen moment! Dan onverhard, maar ik zie niet hoe ver ze zijn met bouwen. Ik zie wel een hert op het pad en sta er voor stil, maar de wind maakt teveel herrie en Vincent ziet niks. Ik zag het toch echt!
We gaan ook over het fietspad ipv van het andere onverharde pad. Het waait echt best hard. Ik zoek naar bij welke brug ik kan komen voor de ‘heuvel’. Het is bij de Almeerplant. Komt precies uit. Ik doe de heuvelsprintjes volgens de bedoeling: Vincent zet zijn fiets steeds iets verder weg en ik sprint 20 seconden naar boven en dan rustig terug.
Ik doe mijn best, krijg het warm, doe ook de andere kant van de brug, Vincent gaat mee en ik word er moe van. En dan weer rustig terug naar huis. Afstand en tempo boeien me eigenlijk niet zo. Ik heb het gedaan. Netjes afgevinkt. Goed voor wat de mogelijkheden waren. Want ik ben erg, erg moe van het werken. Ik doe alle werktaakjes 1 voor 1. Ik ben er zo moe van, want ik sta ontzettend onafgebroken aan, maar ik vind het ook erg leuk. Er is een soort gelaten rust: doe wat kan. Goed gesprek gehad met mijn manager en die functie komt wel ooit als het moet. Ik werk gestaag door, even blij van de telefoon af te zijn en de websites te kunnen maken voor Wijwijzer. Buiten regent het en het is echt koud, maar ik heb daar weinig last van. Door het hardlopen ga ik ‘s middags ook niet snaaien. Het motto van dit moment is: gelatenheid. Dat geeft rust en een bepaalde tevredenheid.
20 November – Wandelen en kracht
Lunch- en na-het-werk-wandeltje. Even naar buiten tussen de middag. het lijkt koud, maar ik heb vooral even wat licht nodig. Ik slaap prima verder, maar ik ben wel moe. Vooral rond een uurtje of 3 word ik echt even intens moe. Vincent is op school en Rob op kantoor, dus ik ga tussen de middag even naar buiten. Het glas weg brengen en even dus wat daglicht meepakken. Daarna weer verder met tickets en websites. Vandaag en zeker in de middag moet het uit mijn tenen komen! Niet dat het niet leuk is, maar wel energieslurpend. En dan wil Vincent effe iets weten, of een collega vraagt iets, iemand informeert, een ticket popt open, de website doorspreken: het gaat maar door! En na het werken ligt de volgende lijst to-do’s klaar: eerst de wandeling af maken en bij M de verwarming aan zetten en de post op tafel leggen. Dan de kattenbakken.
Ik zou met Vincent mee gaan op de fiets als hij gaat rennen, maar dan regent het juist. Balen zeg. Eten maken dan maar. Rummikup. Krachttraining. Ik denk niet dat ik het ooit leuk ga vinden, maar ik word er vast sterker van. Dus ik doe het zo netjes mogelijk, terwijl Vincent me “toelacht”. Alleen de sideplank is ontzettend NIET aan mij besteed. Bijd e laatste zeesterfishpinguin liggen we helemaal dubbel. Door het geluid van een pinguin. Wat zal ik sterk worden! Ook een vinkje. Nu alleen de was nog doen. En dan is de dag weer voorbij.
21 November – wandelen op de Utrechtse Heuvelrug met Joyce en fietsen naast een hardlopende Vincent
Vanmorgen eerst krabben (rotijs), tanken, J ophalen in Nijkerk, door de file en dan eindelijk lekker wandelen. Eerst de stad uit, bijna verkeerd om lopen 😉 En dan het bos in.
Onafgebroken kletsend. Elkaar veel te lang niet gezien. Ik heb het boekje vast. De zon is PRACHTIG tussen de bomen met de vochtige lucht. Elfachtig mooi.
J loopt in het begin sneller dan ik, ik moet er echt in komen. Thee bij de Eenzame Eik.
Dan gaat het me weer heel goed af! het lijkt vaak veel rechtdoor. Ook ‘eenmanspaadjes’. Ik heb het eerder heet dan te koud!
Heel veel bos door en 1 keer even mis gelopen, maar al snel bij de trap. Prachtig uitzicht.
De trap doet mij pijn. Dan soep en poffertjes bij de Bird House als lunch.
We kleppen maar door! Dan terug naar de route langs het water en weer het bos in. Het blijft mooi, maar nu gaat de zon heel rustig weer lager staan. We bespreken alles. Stap voor stap. Zelfs nu vind ik naar de 16 toe lastig! Het bos en de omgeving geven wel ademruimte. Dan een prachtige heide over. Echt ontzettend mooi!
Daarna ga ik toch wel wat aftellen. Soms last van knie links, achillesspees rechts, voet rechts, hoofdpijntje, ik lijk even te moeten, maar toch niet.
Blij als we weer verhard lopen en dan is de HM er al en even verderop de auto. De medaille is verdiend! de utrechtse heuvelrug over in 4 dagen verdeeld over 2025. Zo’n 87 kilometer gewandeld. (7 maart, 6 mei, 10 juni en 21 november). Alles samen met Joyce. Vele uren volgekletst. 💚 Prachtige omgeving!
Ik sliep vannacht erg slecht. Voelde de baarmoeder keren, zweterig, onrustig, vaak wakker, maakte me zorgen. En dan mensen buiten aan het krabben. Rob snurkte. En ik was eigenlijk al zo moe! Dan zie ik zelfs op tegen wandelen, maar niet met Joyce.
Van de week fietste hij met mij mee en gister zou ik met hem mee fietsen, maar toen begon het te regenen. Vandaag dan maar meteen als ik terugkom van het wandelen. Hij moet 10km lopen op 4:00 gemiddeld. Hij heeft geen zin. Ik heb niet echt een goede route. Het is overal druk namelijk. Toch maar het industrieterrein. Hij wil liever niet langs de plas. Het gaat best hard! Ook om te fietsen best wel! Niet dat het niet lukt, maar zelfs op de fiets voelt het als tempo. Hij loopt elke keer onder de 4:00 en 1 keer 4:00. Superknap! Gewoon zo rechtdoor mogelijk! Ik vind het achteraf best mooi afgemeten!!
Ik had 55 minuten fietsen staan, dus dit was niet genoeg qua tijd en de training…. die heb ik maar helemaal niet gedaan! Ik had wel koude handen met 1 dun paar handschoenen aan. De luchten waren erg mooi, het was droog. We zagen een paardje, maar Vincent zag het meisje wat erbij zat terwijl hij langs vloog. Op deze manier is 10km zo gepiept!!
En dan snel door met eten, rummikuppen, duolingo, mails schrijven, zaken regelen: het gaat maar door en door en door.
22 November – Duurrit buiten op de gravelbike
slecht geslapen, veel zweten en kat en vaak plassen. Hopelijk is die periode nu weer voorbij. Lang blijven liggen. Ik heb alle kleine pijntjes, maar ze zijn ook zo weer weg. Er is geen ontbijt, ik moet even bij M’s huis langs, na het eten even naar de bouwmarkten. Lunchen. Ik wil mijn boek uit lezen, op de bank liggen, slapen, maar er staat 1,5 uur fietsen op het schema. Ik ga toch nog een keer naar buiten. Rondje OVP. Heb ik nog een beetje zin in, voor zover ik dat nog heb, zin. Op de gravelbike. Maakt niet uit welk tempo. Hou ik mezelf voor. Het is koud. Dubbele handschoenen, twee paar sokken, 4 laagjes. De wind gaat door me heen. Ta an ghaoth tríom. Het is langs de plassen al moeilijk. Op de dijk is het bloedmooi, maar dat tempo- het zou toch leuk zijn als… ik heb wind mee.
Foto maken is lastig met handschoenen. Ik zie niks of niemand op de dijken. Wel auto’s. En ik zie een boot. Voor mij de boot uit m’n boek.
Ik wil dat nu op de bank liggen lezen. In plaats van fietsen hier. Het voelt vreselijk. Maar de boot komt op de foto! Dan de Knardijk. Wind. Koud. Te zwaar. Maar wat kan ik? Stoppen? Bellen om opgehaald te worden is het ook niet. Accepteren dat dit teveel energie kost dan maar. Proberen te beslissen welke route te nemen: het makkelijke bos of wind tegen op het veld? Ergens op de Knardijk bedenk ik dat ik het zwemmen over ga slaan. Dat geeft rust. Ik word nu niet beter van zwemmen en wel van skippen en overslaan nu de energie al op is. Ik pak De ‘makkelijke’ weg. Bos ook leeg en mooi.
Wind tegen valt mee. Die had ik op de Knardijk. Dan het stuk door wat afgesloten is. Ik heb een stukje rug onbedekten dat is koud. Maar ik moet een losse broek aan want plassen moet opeens. Ga maar gelijk zitten haha. Regent morgen wel weg hoop ik.
En dan door het Kotterbos naar huis. Het gemiddelde van 22 valt mee. Ijskoude voeten. Vermoeid tot en met. Bij t3s me verontschuldigd voor niet-zwemmen. Ik las mijn boek op de bank van de boot uit. Ik hoef geen fame of idioterie.
23 November – Hardlopen wu30’-6’hard1’snel2’rust-5’hard1’snel2’rust-4’hard1’snel2’rust-cd
het sneeuwde, ‘ga nu’ appte MvdB. Deed ik. Maar ik was de straat nog niet uit of de dikke vlokken werden regen.
Iedereen is zo fantastisch snel vandaag! Tot je uit-thuis bekijkt vaak. Ik had ‘t met 3 laagjes te warm. Keurig razendsnel tempo. Wind mee. Langs de plassen. Saai. Ik vond het niet leuk.
😐 na 5km in 27:44 de bosjes in. Zware diarree. Afkoelen. MvdB appen hoe niet leuk het is.
Ik zag Joyces appje dat ze mee wilde en toen dacht ik: ach, ik maak het toch af. Proberen maar wat er lukt. 6’ rond 5:15. Ging, want wind mee en goed pad. Maar op de dijk met 🧊 ijskoude zijwind niet leuk! Echt niet. Een minuut doorversnellen. 2’ rust. Dan de dijk af wind tegen. Minder dan niet-leuk. Huilen.
Dan 5’ sneller. Oke dan. Doe m’n best. Bos in, veter los, stop-momentje. En het lukt nog ook snel met 5;09! Doorversnellen is lastiger. Rust. Onverhard. 1 andere loopster. 4 minuten hard. Door het bos, gladde bladeren, vermoeid intussen. 5:20. Valt dan tegen 😆 doorversnellen zat er niet meer aan, wel een poging gedaan.
Rust met hekje-stopje. Dan terughobbelen. Mijn benen deden het, mijn hoofd niet. Er was muziek, koude voeten, warme oren en nog 1,5km naar huis. Maar de training nog 14 minuten. Ommetje extra? Waarom weet ik absoluut écht niet, maar ja: ik loop nog om! Rustiger.
Ik maak de 75 minuten niet vol. Wel de 13km. 71 minuten. Koud krijg ik het pas als er weer gevoel in mijn voeten terugkeert. Best blij dat ik het toch gedaan heb. Ik had even kramp toen ik net weg was!! Heel even maar, het zette niet door, maar dat was totaal nieuw voor me. Uit-thuis is 6:02 😕. Dus het lijkt 5:29(!) maar het is eigenlijk 6:02. Geen pijntjes of iets, wel zware benen. En net als iedereen: idioot snel. Hoge hartslag, hoge cadans. Jammer van de diarree weer.
Verder gaat het redelijk. Ik zie op tegen de werkweek, dat ik het niet af ga krijgen en Sinterklaas moet doen. Ik slaap wat minder zweterig. Garmin: productief, tempotraining, vo2max: punt gedaald 😡
24 November – Wandelen
Een vierkant rondje om de wijk.
Wandelen.
Het is zo druk qua werk! Tijd te kort, tickets te over, websites die gemaakt moeten worden te veel. Vooral dat laatste is het leukste, maar ook leuke dingen kosten tijd. En de werkdag duurt maar 8 uur. 🕗
Daarna moet ik even afstand nemen. Even uit de bureaustoel. Even naar buiten! Rob wandelt mee. Die heeft geklust vandaag.
Het is niet koud.
Het regent niet.
Het is donker.
Het is even heerlijk!
Morgen weer nieuwe tijd.
Even ontspannen. Lekker bouwen
25 November – Wandelen en hardlopen
Heel erg slecht geslapen. Het zweten is dan wel voorbij, maar ik was vreselijk onrustig. Het drong tot me door dat 35 websites maken in 4/5 weken zonder achtervang wel een hele fikse werkopdracht is. Dat lukt me niet. En dan de oneindige stroom tickets. Ook een beetje hulpeloos. Waarom dringen dat soort zaken pas door als het donker is?! Dan is de slaapscore echt zwaar onvoldoende. Voor sport en ontspanning is er weinig tijd, terwijl ik dat juist nodig heb! Vanmorgen met frisse moed begonnen. De tickets maar even gelaten, die werden normaal op dinsdag ook niet aangeraakt. Eerst weer wat WijWijzers gemaakt en klant OP z’n hok ingejaagd. Dan met de collega die weggaat de tickets doorgenomen die voor me open staan. Grip zien te krijgen is het voornaamste nu. De deadline wordt misschien 1 maart. En dan ga ik naar buiten in de lunchpauze. Een rondje lopen samen met Rob. Een klein vierkantje wijk. Lunchen, 5 minuten op de bank zitten en weer door. De wasmachine draait, de stofzuiger rijdt, mijn zus belt een paar minuten en de tickets lopen door. Ik pak de laatste drie doe-kaarten op en er komen nog 3 nieuwe bij. ‘Grapjas’ schrijf ik naar onze sales-directrice; ‘nog 19 websites erbij voor dit jaar’ 🤯 maar het mag naar 1 maart for sure. Dan nog: zo’n 45 websites in 3 maanden! Én tickets, én een migratie, én telefoondiensten Socs. Het is wat het is en ik doe wat ik kan. Ik heb tot 3 uur voor nog 2 websites en dan is de telefoon gelukkig rustig tot 4 uur. Even een uurtje een paar tickets oppakken en tussen 5 en 6 bij de noodlijn nog een website uit de grond stampen. Het is leuk, maar tijdrovend. Voor weinig slaap en veel stress voelt het verder niet eens zo slecht! Snel eten en rummikuppen. Alle beddegoed is gewassen. De stappen komen met hardlopen, dus het blijft bij een mijltje lunchwandeling.
Hardlopen: wu 12’ -7x600m 10km-tempo/400m rust -cd5’ Vincent ging mee. Die sliep nog slechter door de griepprik. Dan is zwemmen niet handig. En wat ik doe is joggen voor hem. Gokje, n uur na het eten. Donker. Moe. Kil. Inlopen was echt zwaar. Tjonge, eén ⚓️ hing er aan me! Vincent liep ook te puffen. 😮💨 bij 6:15. Vanaf Almeerplant begonnen de 600tjes. Op tempo. 5:20. Sjongesjonge. 🚂 Maar ik doe het gewoon. Dat dan wel. Not easy. 3:13 deed ik er over. En daarna 3:12. We namen een weg die ik eigenlijk niet kende. Langs de hondentraining. Het ging wel allemaal. Ik had het weer warm 🥵. Buff en handschoenen snel uit. En nog een 600tje over een industrieterrein. Bizarre omgeving. Onbekend.
Ineens een hek en water. Wist ik waar ik was, dat wel. De vierde ging ook snel. Net boven de 3 minuten. En toen wist Vincent een pad. Nog nooit geweest! Industrieterrein. Ik zou het alleen niet durven. In een bos is niemand in het donker, maar zo’n industrieterrein is onheilspellend qua licht en wie daar rond sluipt. Dus ging de 6de hard. Ook 3:03. We kwamen bij de brug. De rust gaat dan ook niet echt langzaam. Ik heb niet gewandeld! Ik moest niet. Alleen zei ik op een dom moment: dan probeer ik de laatste nog aan te zetten. Dat hoorde Vincent! Stomme opmerking van mij. Moest ik bijblijven. Als een stoommachientje. 🥵En Vincent maar kletsen: ‘5:25 hoor’ en ‘ik hou ook van jou mams’ 😤 ik kan niks terugzeggen. Onder de 3 minuten. Niks geen 5:25, maar 4:53. En er reed ook nog wen strooiwagentje in de weg! Eindelijk waren de 400m rust echt welkom. 🤗 we waren op de heenweg door de wijk al in een vormpje gelopen, zo liepen we ook terug. 10km in 57:26. Ik vind het geweldig, na een slechte nacht en stressvolle dag! Laat op de avond. Vincent heeft ook zijn frisse lucht gehad. 🌌 overal al belachelijk veel kerst-versiering.
26 November – Zwemmen in baan 2 voorop
het leek zo goed te gaan. Ik ging echt hard! Voor mijn gevoel. Voor mijn baan. Ik zwom de hele tijd voorop. En flink door. En met gemak. Met schephandjes. De rest hield het niet bij. Ik hield baan 3 bij. Maar… als ik in Strava kijk, heb ik by far het langzaamst gezwommen! Twee nul-twee. Onbegrijpelijk. Daar gaat het niet om, maar het loont dus enorm om halve baantjes te zwemmen en lekker vroeg te stoppen!
Ik had geen zin. Weer een drukke dag achter de rug. Er staan 57 websites te wachten. Vandaag 3 kunnen doen. Im blijf aangeven dat het veel is, maar het is leuk! Alleen ging de dag vandaag op aan tickets en ook aan organiseren. Gelukkig kon ik thuis werken. De druk is hoog. De stress kan ik aan.
Inzwemmen. Laag blijven. Het ging goed. 200m inzwemmen. Meet garmin 175 en 30/40 seconden extra voor 200. Lappen heeft dus geen zin, dan zwem ik te weinig. Nu zwem ik dus heel traag. 5x200m. Eerste baan wrikken. Voor (kan ik), midden (ben ik goed in), achter (lukt), op de rug (lukt niet) en voeten eerst (onmogelijk). En daarna dus 175m gewoon. Deed ik voorop. Behalve die met rug. Ik zwom flink door. Raakte de rest kwijt. Diep insteken, goed doorhalen, rustige lange slagen. Lange pauzes tot iedereen er is. Dan 2×400. 100z1-100z2-100z3-100z1. Ik telde het keurig af. Mijn lijf is in topconditie! Als dit zo blijf, snap ik niks van hormonen meer. Ik had geen hartslagmeter om. Alleen S hield me bij! Ik deed alles voorop. Ook de tweede keer 400m. Achteraf heeft níémánd dankje gezegd. Ik vergeet dat zelden als 1 iemand de hele tijd vooraan zwemt. Maar toen had ik er genoeg van. Ging ik de laatste 150m (50z1-50z3-50z5) achter S hangen. Ging ook. Ik zwom nog even uit en toen was het wel klaar. Meer dan genoeg gezwommen. Tegen alle geweldigheid kan ik toch niet op. Geen plezier gehad.
27 November – Achter de feiten aan wandelen en kracht
hoe moe kan je zijn? Hoeveel werk kan ik aan? Mails, afspraken, websites, uitleggen, navragen, meer websites: om 3 uur weet ik even niet meer waar ik kijken moet! En in huis onrust vanwege een warmtepomp die geinstalleerd wordt. Ik ben extreem moe. En het houdt niet op, morgen nog een werkdag met sinterklaas wat ik georganiseerd heb. Zodra ik klaar ben moet de kattenbak, eten maken, was opruimen. Ik moet even naar buiten.
We moeten naar de winkel. Ik loop te wankelen. Vermoeidheid. Maar het kan niet anders blijkbaar. Ik zou niet weten wanneer ik vrij kon nemen. En thuis stapt iedereen om de was en de smerige vloer heen. Tijd om te sporten is er weinig. En ik heb er de energie niet voor. Gelukkig heb ik ook nergens pijntjes. Fysiek gaat het wel, maar ik kan bij het rummikuppen beter in slaap vallen! Gewoon erg moe en ook heel erg onrustig. Ik ben niet ongelukkig, maar het werk is gewoon te veel. En dan zegt de manager: maak een lijstje, dan kijken we samen naar de prioriteiten. Maar wanneer moet ik dat lijstje maken?! Ik heb geen eens tijd om tickets netjes af te ronden! Het gevoel is erg opgejaagd. Maar even buiten in de wind wandelen met Rob helpt wel en is erg fijn.
En daarna nog kracht. Want liggend kan dat op het matje met je ogen dicht. Armpjes met gewichtjes optillen en tot 15 tellen. Of 12. Of 10 keer met het been zwaaien. Het voelt wel zwaarder deze keer. Zit veel spanning, ook in de spieren. Heb ik toch iets aan sport gedaan! En daarna voelt het beter. En de douche is nog steeds warm en nat, ook met warmtepomp.
28 November – Fietsen met het motortje op 5, maar de interne motor is uit.
Te moe. Zoals verwacht weer slecht geslapen. Stress voor de Sint organisatie. En nu breekt het op. Veel rottige pijntjes: knie links, draaierig soms, ineens trekt de achillespees, keelpijntje. Maar vooral MOE. En dan kan ik wakker blijven en geconcentreerd, maar alles voelt extra zwaar. Ik heb een extra werkdag met een vergadering waarbij ik moet opletten. Vincent en ik organiseren het Sint feestje. Alles gaat gewoon goed, maar zó zó móé. En alles voelt
Slecht. Niet rennen=slecht. Ticket niet af=slecht. Project niet af=slecht. Rommel=slecht. Fietsen gaat slecht. Langzaam en moeizaam. Moeilijk om het leuk te vinden. Want ik kan niet lopen. Dat wilde ik zó graag! Maar het is verstandig om niet te gaan. Teveel kleine klachten die dan kunnen exploderen. Ik vind fietsen lang zo leuk niet.
Maar het is slim en goed om even naar buiten te gaan. Een bekend rondje. Ik neem de dikke SUV met de zware motor die doordieselt, Vincent mijn kleine race-karretje. Ik heb moeite met opstarten. Niet echt koud gelukkig.
Ik ben voorzichtig. Pas na een kilometer of tien leg ik me er bij neer en kan ik wat genieten en wat om me heen kijken. Maar ik voel het niet echt. De mooie lucht raakt me eventjes, maar het wordt letterlijk en figuurlijk al snel weer donker.
Ik ben een beetje de tijd kwijt. En ik baal dus ontzettend en enorm dat ik niet ga hardlopen. Hoe verstandig dat ook is, het voelt enorm als falen. Dat is het ergste.
Ik heb me wel weer voor 2 wedstrijden ingeschreven voor volgend jaar. Black Friday. Ik vond m echt black. Gek dat meteen de linkerknie gaat trekken en ik krampen krijg. Hopelijk helpt een nacht goed slapen, maar ik voel onwijs veel onrust. Over heel mijn lijf en in mijn hoofd. Ta mé trochailte. Tuirseach traochta
29 November – Binnen fietsen in 2 delen: Zwift – Red Zone Repeats in Makuri Islands & Climb Control in Watopia en zwemmen
binnen fietsen. In Garmin neem ik ‘m in 1 keer op, zodat het 40km is. Voor de badge. En het totaal (45,25km) en de gemiddelde snelheid (25,7). Ik fiets in Zwift. Altijd weer wennen. Saai. Warm. De Zwift gekalibreerd en ik ga een stuk harder! Maar Garmin -die neemt alles op- vindt het zwaar zwaar slecht. Min elf! Ik fiets in 2 stukken. Dan lijkt 2 uur veel minder lang met een lunch er tussenin. Deze route in Neokyo is heerlijk saai! Stuk infietsen, dan drie keer rondje harbour. Ik fiets gewoon. Doe niet mijn best op sprintjes. Ik tel de tijd en de kilometers. Het zijn er 20 voor nu, na de lunch ook nog 20. Deze doe ik snel en hard. Voor mijn doen zeker! 30,8 gemiddeld. Dat voelt goed. Ik hou het ook vol. Met een kopje thee. Op deze manier is het zo voorbij! Echt anders als wanneer je twee uur of 40km moet achter elkaar. Nu is het tot 20 tellen en ik ga daar iets overheen zelfs. Beter safe than sorry en nu ben ik bezig. Ik zweet me leeg en doe iets warmers aan na deze rit. Gaan we even worstebroodjes eten.
na de lunch stap ik weer op. Andere route in Zwift. Met meer klimmen. Ik moet niet weer even snel zijn, dan red ik mijn tijd niet. Hier staat een uur voor. Eerst gewoon vlak.
Vincent komt mee yathzee spelen. Dat is wel lekker, even afleiding. Ik hoeft toch niet hard en het gaat omhoog.
Ik moet dezelfde maya-berg 2 keer doen en dat vind ik 🤬 Daar zie ik dan tegenop. Letterlijk en figuurlijk! Na twee keer winst (met een paar puntjes) met yathzee gaat Vincent naar zijn werk. Moet ik nog een keer alleen de berg op. Doe ik geconcentreerder en met meer power. De berg lijkt minder nu ik er op let. Dan valt het mee.
En ga ik bijna 3 minuten sneller dan de eerste keer de berg over. Ik doe er net iets meer dan een uur over. De 25km hoef en wil ik niet volmaken. Klaar ermee! Ik ga me douchen, want ik heb veel gezweet.
Uiteindelijk heb ik in totaal 45,25km gefietst. Badge gehaald. Ik heb 1 uur en 3 kwartier gefietst. Aan het Schema voldaan. Gemiddeld fietste ik in blok 1 30,8. In dit blok 22,5km gemiddeld. Dat maakt samen 25,7 gemiddeld. Met 284 hoogtemeters in totaal. Voor mij uitstekend. Niet zo leuk of lekker als buiten, maar ook minder uitzichtsloos. In de winter werken voor de zomer.
Ik sliep weer slecht. Maak me druk over het vele werk. Onrustig. Draaierig. Gelukkig slaap ik in de ochtend goed en wat langer door. Ik ben nog steeds moe en gestresst. Daardoor veel kleine pijntjes: linkerknie en soms opeens de peesplaat rechts. Ik ben niet echt ergens ín geïnteresseerd. En ik vind mijn huis een enorme puinzooi, maar ik heb geen zin in schoon moeten maken. Ik zet wel even een website live voor mijn werk. Dat geeft meer rust dan het moeite kost.
En dan ga ik ook nog zwemmen. het staat ook op het schema, dus ik ga maar zwemmen. Even Lego gebouwd en dan doe ik mijn rooie badpakje aan en gaan. Het is nog een beetje licht buiten, maar supergrijs. Ik vermijd iedereen. Geen zin in de superieuriteit. Ik ga in baan 3. intervallen. Vandaag voelde ik mijn armen van het zwemmen! Diep, met een schepje terughalen en niet te snel hoeven. Ik ga maar voorop in ons baantje met vier personen. 150z1-2x75z2 en dan 4x 50 z3. Dat klopt niet in mijn hoofd, da’s 50 teveel! Dan 6×25 sprint. Niets voor mij, maar de rest gaat niet vooraan. Ik doe het allemaal in mijn keurige slagje. Ging ik nou ook maar eens sneller worden!! Maar de pauzes telt Garmin soms wel en soms niet. 25school doe ik niet. Dan liever zonder achtje. Zou ik echt sterker worden van die krachttraining? Daarna 3×150 achter elkaar door: 75rustig, 50 snel en 25 school. Ik doe de school wel, dan maar langzamer. Ik tel het netjes af en doe mijn best om het verschil te maken. En goed te blijven zwemmen. 50school is 50 zonder achtje. Daarna een Bondarenko:100rustig-100snel-75 rustig-75snel-50 rustig-50 snel-25 rustig-25 snel. Ik ga maar weer voorop. En ik ben lekker aan het tellen en dat leidt af. Dan 50 eigen keuze. De andere dames gaan naar de wc en die andere man klaagt nog maar even tegen me dat ik opzij moet gaan op het einde zodat hij ook kan aantikken. Je hebt makkelijk lullen, achter me aan zwemmend. Ik heb een paar krampen en ik voel mijn armen dus! Dat laatste ben ik wel blij om. We moeten nog 2x200m doen: 75 rustig-25 school en 100 snel. Ik vergat de school. De eerste keer echt, de tweede keer bewust. Ergens had het horloge 25m teveel geteld en regelmatig de pauzes meegeteld in de afstand. Ik zwem 50m uit en 25m voor een rond getal. 2350m. Vind ik best veel. Alleen R zegt ‘dankjewel voor het kopwerk’ tegen me. De rest neemt het allemaal voor lief. Volgende keer mogen zij weer. Kunnen ze het beter doen en zwem ik sneller! In de kleedkamer is het geweldig-gewauwel niet te missen. Thuis is het eten klaar
30 November – hardlopen met Vincent: met Vincent 40’duur-20’progressief-1’rust-10’cooling down
Die mevrouw in de straat die ons lief aanmoedigde zag 2 sterke hardlopers. DvR en RvR op hun fietsen zagen ons weer samen rennen. Net als AD en zijn vrouw. De buurman waarmee we kletsten, zag een trainingsloop. Vincent had een hele makkelijke loop om veel te kunnen vertellen. De trainster die naar de data kijkt, ziet een goeie poging met hogere tempo’s. De loopvriendin ziet snelle tijden. Garmin zat er het dichtst bij; overbelast. Die ziet vermoeidheid en door het fietsen is de Vo2max desastreus gedaald. HRV is weer laag. Ik voel me gestresst. Er moet veel te veel. ik ben moe. Niet ongelukkig, niet wanhopig, maar wel vermoeid en weinig veerkracht. Ik mis het ‘leuk’. Het huis is een bende, ik loop met alles achter en ik zie op tegen weer een veel te drukke werkweek/maand. Toch nog een extra wedstrijdje in 2025 ingepland. ambities 😉
Vincent gaat rustig met me mee. In de buurt van huis blijven voor als het niet gaat. 40’ duur. Het voelt zwaar en onstabiel, maar er zijn geen doorzettende pijntjes. De tijd valt mee. Ik klets km 2 vol. Veel hardlopers overal. Het is mooi weer, niet eens echt koud en de zon maakt het beter! Onverhard gaat wat trager, maar niet erg. Vincent kletst.
Poeppauze bij het centrum. Was te verwachten. Dan weer door. Alles lukt wel, maar niks vanzelf of easy. In het blokje bos om staat een boswachters auto! 5km in 28’. Snel he, zegt Vincent 🥰 we lopen naar huis. Net geen 7km in 40’. 5:45.
Thuis even wat warme zooi achterlaten en kletsen met S van nr13. Dan het 4,2km rondje op hoger tempo. 20’ Hogere hartslag zit er niet aan. Ik probeer het tenminste! Dat telt nowadays. Ik kan het wel, doorlopen. Geen pijntjes, wel moeite.
Vincent gaat voor me lopen en dat helpt ontzettend! Zeker wind tegen! Een minuut rust. Dan nog door het park. Even doorbuffelen, hoe moeilijk ook! Niet extreem moe, geen pijntjes, maar helemaal ‘safe’ voel ik me ook niet. 12km in 5:42. Klinkt beter dan hoe het ging. 6:42 uit-thuis
En dan is november weer voorbij. Een alles behalve gemakkelijke maand.
125km hardlopen
Ca 250km fietsen
15km zwemmen
60km wandelen
2:52 uur krachttraining