Run4Water

Vijf Kilometer. Hoe moeilijk kan het zijn? Daar kom ik normaal mijn bed niet voor uit… Maar vanmorgen wel! Ik mocht namelijk met PJ mee gaan lopen over de Startbaan in Soesterberg. Voor mij een oefening ‘inhouden en bijblijven’, voor PJ een oefening ‘bijblijven en volhouden’. Ik weet niet wie het meest zenuwachtig was voor zijn/haar eerste 5 kilometerwedstrijd…. Ik had voornamelijk geen zin. Alle tips die ik PJ had gegeven, had ik zelf in de wind geslagen. Dus ik heb patat gegeten gisteravond, vanmorgen anders ontbeten en veel te weinig gedronken. Ik deed mijn sportbroek aan over mijn korte broek en we reden naar Soesterberg. De mist trok weg en het werd heerlijk weer: koel, zonnig en een prachtige omgeving ook!
Het was er al druk en vol vrolijk gekleurde hardlopers. Snel naar de WC, startnummer ophalen, compressiesokken aandoen en even over het asfalt lopen om te kijken of ik het nog kan. We gokken er zo’n 35 minuten over te gaan doen. Ik ga strak naast PJ lopen en helemaal mee in zijn tempo. PJ heeft wel een lange broek aan en ook nog een jasje. Qua starten ben ik inmiddels een routinier, eenmaal in het startvak met 100 anderen is het al klaar met zenuwen voor mij. Heerlijk dat de vrouwen op deze afstand in de meerderheid zijn! Ik loop er vrolijk bij en geniet lekker van de unieke omgeving: het herfstbos tussen de bunkers door. Asfalt in een groene omgeving.
We worden ingehaald en toch gaan we de eerste kilometer nog hard op 6:20. Ik kijk niet meer op mijn horloge. PJ kan het niet laten om elke keer zijn snelheid, hartslag, afstand en ik-weet-al-niet-wat te controleren. Dit is een wedstrijd joh! Hier geef je gewoon all of you en dan kijk je achteraf maar hoe het (fout) ging. Mijn hartslag is nog best hoog. Ik loop te kletsen. Moeilijk om een monoloog te houden, ik weet niet zo snel wat interessant is als je naast mij loopt te zweten en af te zien, terwijl ik bijna huppel. Ik herken de startbaan, maar toen ik hier in december met een vriend(in) liep, was het toch indrukwekkender. Toen was het grootser, nu wordt het uitzicht door gekleurde shirts ‘verpest’.
Het valt me niet mee om rustig te blijven lopen en te accepteren dat we worden ingehaald. Dat we een wandel-ren-wandel dame niet kunnen bijhouden. Ik weet dat ik harder kan als het moet en dit tempo vergt een aanpassing van me die ook mij de tweede kilometer kost om te aanvaarden. Ik laat de tijd dan helemaal voor wat ‘ie is. Het valt me niet mee om te zien dat PJ het best zwaar heeft en peentjes zweet. Ik zou hem graag wat van mijn energie willen geven, een beetje van mijn loopgemak, van mijn opgedane ervaringen de afgelopen jaren. We komen de eerste renners op de weg terug al tegen. En zo zijn we al op de helft. Ik tetter lekker over mijn marathon ervaring.
We lopen langs het museum. Ik maak een paar foto’s. Het is wel een fascinerend gezicht namelijk: al die lopers op de startbaan. Zeker nu de tien kilometer er ook aan komt. Ik heb het al lang niet meer koud. Ik verveel me ook geen moment. Het asfalt vind ik wel een beetje minder. Dat loopt zo lomp! PJ gaat op zijn grens aan het lopen en het tempo gaat nog iets omlaag. Dat vind ik inmiddels niet meer erg. We blijven wel hardlopen en dat is het belangrijkste. Aan het einde van de startbaan zit ons aanmoedigingsteam en Vincent gaat meelopen. Hij loopt ons wel voor de voeten, de oen. Ik daag PJ uit om het laatste stuk te versnellen. Dan weet je echt waar je mogelijkheden liggen en hoe je hartslag reageert.
PJ zet te vroeg en veel te hard in. Van een kilometertijd boven de 7 minuten schiet hij in een sprint naar een 2 minuten tijd. Dat is te hard en te vroeg. Ik kan hem niet bijhouden met zijn lange benen, maar ik versnel ook (km-tijd onder de 4 minuten!) en weet dat ik hem bij de finish weer heb bijgehaald. Hij moet ook inhouden en ik haal hem inderdaad weer bij. Dik respect voor PJ dat hij daar op in is gegaan en bereid is het laatste restje eruit te halen! Grote, grote klasse! PJ is kapot en ik weet vrijwel meteen onze eindtijd omdat mijn horloge klopt met 34:22. Mooi onder de 35 minuten nog! Ik ben niet vermoeid, sorry PJ… Mijn hartslag ligt met een gemiddelde van 140 wat hoog vind ik. Ik hoeft alleen mijn trui erover aan te doen en ik heb zin in de chocolaatjes die ik heb meegenomen. Ik ben vooral trots op PJ dat hij dit bereikt heeft, voor mezelf vind ik het alles behalve bijzonder. PJ heeft met deze 5 kilometer heel wat meer overwonnen dan de eindtijd onder de 35 minuten aangeeft! Ik vond het fijn daarbij te mogen zijn en hem te kunnen steunen.