Onverhard. Langzaam (ik ben niet meer zo snel). 2 Uur. Warm. Om 12 uur in Almere terug zijn. We= Manuel en Anke. Uhm….. wat gaan we doen? Voetenpad in 2 uur lukt niet precies.
kaartje erbij voor noodgevallen!
Buitenplaatsen nog maar een keer? Die heb ik alleen gedaan en dan de kleine ronde 2 keer door een navigatiefout. Die heb ik begin dit jaar met Joyce ingekort door een navigatiefoutje. Zou het Manuel wel lukken? Okidoki: kwart over 9 gaan we op weg. In mijn geval met rugzakje, want het is weer eens lekker warm. Het gaat nog wennen: die zoute zweetdruppeltjes en veel drinken. Ik ken de weg. Maar nog nooit zag ik zoveel wandelaars. Er is duidelijk een tocht bezig. Weg stilte. Wandelaars. Honderden. En plassen water. Grote plassen water. Op het pad. Slinger. Tempo laag. Hartslag hoog. Ietwat mopperige Anke.
Manuel over de berg, ik om de berg. Nog meer wandelaars. En plassen. Zompige paden. En warm-benauwend- geeneens zon. We zeggen heel veel wandelaars gedag. Zien ze nog een keer. Gedag. Bruggetjes over. Vals plat. En dan is de grote groep stappers even weg. We steken over. 
Ik hobbel eindeloos voort, gestaag, kalmpjes. Onderweg drink ik genoeg. Eten is (nog altijd) een ander verhaal. We slaan een stukje over – maar ik ken de weg, dat komt straks wel, want we komen hier terug. Hebben we alle wandelaars nu gehad? En dan het nieuwe stuk. Deze keer wil ik alle 17 kilometer lopen! Mooi langs de buitenhuizen. Even moeten we zoeken. We lopen een rondje om het meertje. Gaan niet over het grasveld, maar tussen de rododendrons door. Weer zoeken. Mooie brug.
Mooie brug
3 Hele Winegums. Wow. Slingerende paden. Het is wel erg genieten hoor. En dan weer dezelfde wandelaars. “de derde keer uitdelen he” Het nieuwe rondje toegevoegd. Nu kom ik hier nooit meer. We missen bijna nog een stukje, maar ik ken de weg nog gelukkig.
Over 10 kilometer doen we al een halve eeuwigheid. We lopen langs een grappig bord: ‘niet te hard rijden ivm stofoverlast’; terwijl het zeiknat is overal! We nemen het ommetje deze keer dan maar: het wandelroutebordje zat er overheen geplakt. En de wandelaars versperren de weg. Waar ik in januari niet meer vooruit kwam, loop ik nu helemaal te glunderen en te genieten.
Genieten!
Mooi groen, sjieke huizen, grappige doorkijkjes. Dit is zoveel beter. En (speciaal voor Manuel) ook veel langzamer! Weer datzelfde bord stofoverlast. Op de bruggetjes stikt het van de wandelaars. Weer gedag. Die hebben we ook al een keer gezien. En zij kennen ons intussen ook: “zijn jullie iets vergeten?” We vragen een vriendelijke meneer een foto van ons beiden te maken. Lopen vier keer op en neer voor de arme man die een telefoon wat modern vind.
"dan moet je de foto maar wat vergroten" zoveel snapt de meneer er nog wel van!
En dan weer oversteken. Ik begin het een beetje zat te worden. Tempo kan nog lager -sorry Manuel- maar we lachen er mee dat ik hem zo zielig vind dat hij naast een slakje annex verzorgingspost annex vervoerder annex organisator annex routebeschrijfster, moet lopen. En dan zitten er 17 kilometer op. Daar hebben we dik twee uur over gedaan. De kleren zijn doorweekt. En er is geen druppel regen gevallen! Precies om 12 uur staan we aan de school.