Foto gemaakt door Manuel
En dat begon op maandag al: het rondje Gooimeer met de club. Ik was iets te laat, dus moest me ongans racen om ze bij te halen. Hoewel ik de eerste 15km gemiddeld dik boven de 30km per uur zat, lukte me dat pas bij de Stichtse Brug! Toen werd het natuurlijk alleen maar gemakkelijker… Ik fietste in de groep mee, die uit 14 mannetjes bestond en twee meiden. Ik had me voorgenomen om in elk geval mijn best te doen bij de training en dat heb ik gedaan. Ik kan die kerels toch niet bijhouden, maar de andere meid (die normaal sneller is hoor) vandaag ook niet en dat frustreerde haar. Mij niet meer. Ik fietste naar huis toe en was tegelijk met Rob en Vincent thuis die de fietsen op de auto hadden gezet. Na het afladen ging ik nog hardlopen. Natuurlijk. De mannen weten het al. Het ging lekker, dat rennen. Ik ging gewoon lekker hard, geen geneuzel met intervallen. Heb ik op een ‘gewone’ maandagavond 56 kilometer gefietst en 5,6kilometer hardgelopen. Laat de week maar beginnen!
Op dinsdag was er niets meer of minder dan een uurtje ‘dobberen’ in het zwembad. Al is dat verworden tot een uur denken: elleboog-hoog, elleboog-hoog, elleboog-hoog. Ik had de helft van baan 1 tot mijn beschikking. Kon ik hier en daar slepen invoegen. En maar blijven denken. Dat maakt het zwemmen vermoeiender, maar ook weer uitdagend. Ik wil het graag zo goed mogelijk doen.
De woensdag werd een speciale dag: ik had mijn werk geruild met vrijdag. Want het was op deze woensdag mooi fietsweer en het fietsritje naar het zuiden stond nog op de verlanglijst. Net als vorig jaar gingen Vincent en ik van Zeist naar Veldhoven fietsen. We vertrokken om half tien met een gevuld rugzakje en routenummertjes. We hadden de tijd en hoopten op geen lekke banden en geen botsingen. Het was minder zonnig dan vorig jaar, maar er stond ook geen wind. We herkenden stukken van vorig jaar. Ook de kruising waar we vorig jaar tegen elkaar aan reden. Nu ging het moeiteloos. We speelden spelletjes onderweg en kwebbelden wat af. Afspraak was dat ik voorop ging fietsen bij tegenliggers en dat gaf rust. We zijn ook meer gewend intussen. Het pontje was geinig. In Beusichem, waar we vorig jaar veel te lang zaten, kreeg Vincent een Raketje – ook al was de tent eigenlijk nog dicht. En door! op naar de Mac. Bij Geldermalsen gingen we de mist in qua route: we namen twee keer de verkeerde afslag voor we de A15 overgingen. We zagen veel treinen. Netjes om half 1 waren we bij McDonalds. 
Ik had geen klikpedalen aan. Na een (lange) bijtankstop kwam de volgende uitdaging: zonder lekke band in Zaltbommel geraken! Dat ging prima, maar rondom Zaltbommel was de route weer moeilijk te volgen voor ons. We fietsen ver om en kwamen per toeval (en een beetje doorzettingsvermogen van Vincent) op het goede (gewijzigde) punt. Daarna werd Vincent wat moe, maar we keken uit naar het terras in Den Bosch. De Maas over, het natuurgebied door, een wegomlegging volgen en toen stonden we op de Markt. Mochten we onze fietsen niet op het terras zetten… Grmbl, dan maar een ander terras voor een Fristi-on-the-Rocks! En snel weer verder! We waren nog niet moe. Net onder Den Bosch begon het wat te druppelen. Niet volgens afspraak, maar niet hinderlijk. De lege gebieden in! We moesten zelfs over een onverhard pad. Maar ook dat ging goed. In Esch stopten we net als vorig jaar ook weer, Vincent had goede herinneringen aan het broodje daar en (vr)at er weer 1 op. 
Door naar het legendarische punt 19, waar we vorig jaar strandden. Nu deed Vincent er een plas en zaten we over de 100 kilometer heen en we gingen het halen ook! Door Best heen, volg je alsmaar 1 nummer, je cirkelt echt naar nummer 12 toe. Helaas bleef het druppelen. Langs het kanaal werd het gedruppel frequenter. We kwamen Eindhoven in en daar stond een mooi welkomstbord. Langs het vliegveld en het begon echt te regenen. In Meerhoven namen we het laatste onverharde pad niet. Over de ronde brug en naar punt 18. In Zeelst echter, gooide de kermis nog roet in het eten en verdwaalden we voor de laatste keer; vlakbij huis nog wel… Het regende inmiddels door, maar wij gingen ook door. Na 6 uur en een kwartier fietstijd waren we om kwart voor 6 in Veldhoven. Moe, voldaan en trots.Ik had nog wat tijd en veel energie over, dus ik wilde een loopje koppelen. Holiemolie, ik ging hárd. Het regende niet meer en ik zat op tijd rond de 5 minuten per kilometer. Ik verbaasde mezelf: het rondje was te kort. Na 4 superrappe kilometers was ik weer bij de kerk en intens tevreden hobbelde ik naar mijn ouderlijk huis. Had iemand 10 of 20 jaar geleden mij kunnen vertellen dat IK op een racefiets vanuit Almere (wat ik 20 jaar geleden nog niet wist te liggen) zou komen fietsen en daarna zou hardlopen? Soms denk ik: had ik dat maar eerder ontdekt, maar aan de andere kant: dan geniet ik er nu maar dubbel van, nu ik het weet!
Op donderdag mocht ik rustig aan doen: ik hoefde niet met de club mee, maar had met Joyce afgesproken voor een ronde in D1. Met wandelpauzes. Verzin ik niet zelf, daar heb ik een trainer voor. D1 kwam vanavond wel van pas, maar ik heb minstens 1 wandelpauze geschrapt. Die ging onder in het gekwebbel. Wat hadden we veel te bepraten! We zouden eens een marathon in D1 moeten gaan lopen, dan waren we nog niet klaar. Helemaal vanzelf ging het overigens niet, ik was het na een uurtje wel zat eigenlijk, het hardloopdeel dan. De gezelligheid had nog uren voortgekund. Overigens had ik na de fietstocht nergens last van: nog geen schuurplekje!
Vrijdag was dan de werkdag in plaats van de woensdag. Meteen een hele dag dan ook. Ik wilde wel gaan zwemmen buiten, want dat heb ik al een tijd niet meer gedaan. En toen wijzigde de plannen bij de snelle groep en ging SG eerder en ik mocht best mee. Trok ik snel het wetsuit uit de kast en ging ik naar de Noorderplassen. Half uurtje, veertig minuten lekker easy zwemmen stond er. En dat deed ik! Easy, leuk, lekker, genieten. Weinig plantjes, boeien in de verte. En de hele tijd aan de slag denken. Ik vind het zo lekker! SG had wat last van haar wetsuit (zij zwemt liever zonder), dus we keerden om. Kon ik haar toch mooi bijhouden! Zij zwemt in baan 3 of 4 en is heus een betere zwemster dan ik, maar ik verbaasde ons beiden. Tegen de wind / golven in had ik het wat moeilijker, maar ik hield me ook gewoon een beetje in, omdat het ik eigenlijk weer te snel voorbij vond gevlogen… 2 Kilometer in 3 kwartier: heerlijk!Op zaterdag stond de grootste uitdaging van de week weer klaar: een uurtje nuchter in de lage zone. Leg je erbij neer, neem een muziekje mee en hobbeldebobbelen maar. Het gaat steeds beter. Soepeler. Ietsje sneller. Ik erger me niet meer. Ik luister naar Loreena McKennitt en ga gestaag door. Nog even en ik geniet ervan, alhoewel…. Ik kreeg het deze keer nergens zwaar. En zo rende ik tien kilometer bij elkaar binnen 70 minuten. Wat de kilometertijd onder de 7 minuten brengt.
Echter, de zaterdag was nog niet af. Al deden de sporturen wel zo vermoeden. Ik wilde graag in het kinderuurtje meezwemmen, maar het duurde eventjes voor er plaats was. Ik kon een half uurtje mijn slag oefenen in baan 4. Ha! Eerst slepen voor 3o0m. Welke gek gaat er vrijwillig slepen?! Nou deze, want deze streber wil het goed en beter doen! Daarna met de nieuwe paddels. Een soort van handschoen die je elke misslag verraad. Dan kan je niet verkeerd insteken of de elleboog laag houden. Ik heb het ook nog zonder hulpmiddelen geprobeerd. Net als vorig jaar: zwemmen wordt weer lekker vermoeiend! Ik liet het hardlopen voor wat het was: ik wilde liever mijn vervangen Apple Watch ophalen in Amsterdam.
En op zondag? Niks. Ik zat in de Linneaushof. Te balen van het mooie (fiets- of hardloop-) weer. En me te ontspannen in de zon. Ik zat gewoon lekker. Kletste lekker. En ergens diep van binnen genoot ik van niet-hoeven-sporten. Van rust. Met bijna 14 uur was het de grootste sportweek EVER. Het was 13 uur en 52 minuten genieten. Ik vond alles leuk. Fietsen met Vincent fantastisch. Buiten zwemmen geweldig. Hard hardlopen heerlijk. Rustig bijkletsen lekker. Nuchter lopen een verademing. Rust het moeilijkste…. Op naar een nieuwe week!