14 maart – Stap 1 – buiten fietsen ?♀️ ?♂️
Ze belt me! Mijn trainster belt me om de komende week het schema even door te spreken en me op het hart te drukken dat ik goed zelf moet voelen wat er lukt en niks te overdrijven! Ik mag er eigenlijk niet moe van worden, van de training. Geen sprints, geen intervallen en rustig weer terugbouwen. Hardlooptechnisch was ik al goed op weg en de kracht is er nog wel, en de conditie ook. Als er geen corona blijft hangen, is Hamburg prima haalbaar. Ik had al veel vertrouwen, maar omdat zij het zo simpel vertelt, geloof ik haar meteen en ik denk er niet aan om haar adviezen niet op te volgen! Ik werk weer vandaag, maar vanuit huis. Het is fijn om weer te werken en iets te (kunnen) doen en het is ook een beetje vermoeiend. Maar we wandelen alweer tussen de middag.
Om 5 uur sluit ik de werkdag en Vincent en ik gaan fietsen. Hij op mijn Cannondale, ik op de paarse fiets. Het is weer even spullen verzamelen: de goede schoenen, een cadansmeter, handschoentjes. We gaan voor een uurtje. Eerst door de stad tegen de zon in. Dat schiet allemaal niet zo op, maar ik hou de cadans hoog. In het centrum lopen we een beetje vast en ontdekken we nieuwe paden. Ik wil naar het Beatrixpark. Leuk idee, maar… we komen er niet uit. Ik wil ook naar het Polder Land & Love kunstwerk, dus daar dan maar heen. We komen er langs. Vincent is hartstikke blij en vrolijk en geniet van het buiten fietsen. Ik geniet daardoor ook nog wat meer, met zo’n blij ei naast me.
We komen op de dijk. De zon in de rug en de wind mee. Vanaf het bord tot aan het Bloq versnellen we. Vincent voor me uit, ik behoudender en niet over het streepje; de ademhaling onder controle houden.
Het is echt lekker om zo te fietsen. Al met al 30 kilometer in keurig 70 minuten. Redelijk lage hartslag en een cadans van 77, wat voor mij al aardig is. Tempo van 25,5, wat redelijk is. Ik ben wel moe, maar dat kan ook komen van een hele dag werken, het is meer een algehele hoofdvermoeidheid. Ik doe nog een lekkere yoga buikspieren krachttraining. Ik hoest nog, maar de enorme slijmlaag lijkt uit de longen te verdwijnen. Ik hoop echt dat het snel vooruit gaat.
15 maart Stap 2 koppeltraining Fietsen en Hardlopen
Slapen laat nog te wensen over. Hoesten, snurken en zweten zorgen voor een slechte nachtrust. Ik sta op met hoofdpijn. Het lijkt niet beter te gaan dan gisteren, maar het gaat in vergelijking met vorige week ontzettend veel beter. Omdat ik ook op mijn werk wat achterstallige karweitjes heb, besteed ik daar tot half 4 wat extra tijd aan. Maar dan ga ik snel fietsen! De volgende bespreking wacht maar even een uurtje op mij. Ik ga alleen, zet een muziekje aan en ga mijn eigen ding maar weer eens doen op mijn paarse fietsje. Ik vind dat ik nooit hard genoeg kan, de rest kan een stuk beter fietsen. Ik let maar eens op mijn cadans, maar het fietscomputertje is niet zo goed af te lezen voor me. Het is niet heel erg koud en er zijn weinig andere fietsers. Maar vooral is er weinig wind. De molens staan stil! Toch heb ik nu wind tegen. Ik dacht naar de Grote Trap te gaan, maar het worden de sluizen op de Knardijk. Daar stop ik even voor een foto.
Gek dat ik de kilometers op de fiets minder snel vindt optellen dan hardlopend. Gek is dat toch. Ik heb nu wind mee en de weg is lekker kaarsrecht en dan lukt het mij ook wel om gewoon hard te trappen. Ik kan de hartslag niet zien, maar ik denk dat ik boven het gemiddelde zit. Het maakt me ook niet uit. Ik fiets gewoon lekker en dit lukt. Soit. Ik ga de hele Trekweg af en dan de stad weer in. Mijn gemiddelde ligt nu lekker hoog. Ik moet lang wachten bij de oversteek op de Evenaar en dan staat het gemiddelde nog op 27, maar als ik thuiskom is daar nog maar 26,8 van over. Ik vind het eigenlijk prima zo.
Thuis ga ik nog even een Teamscall in en ik waarschuw Vincent om een korte broek aan te doen. Ik drink nog wat cola en kleed me ook om en dan gaan Vincent en ik hardlopen. Vincent heeft een route en ik wil door het park. Ik voel het gelijk in het park: de spieren zijn niet meer gewend aan een koppeltraining! Mijn bovenbenen doen pijn! Eenmaal op het asfalt gaat het wel weer en kan het tempo wat omhoog. Ik heb heel wat meer lucht dan eerder. Dat is al fijn! Ik let weer niet echt op de hartslag. Vincent doet toch nog voornamelijk het kletsen, ik ben bezig met hardlopen. Hard.
De route zal te kort zijn. Zeker met dit tempo. En dan wil ik een rustpauze op 3 kilometer. Vincent gaat gretig akkoord. Niet omdat ik buiten adem ben, maar omdat ik vind dat ik me dat best kan permitteren met een snelheid van 5:30/5:40 de kilometer. Vincent maakt een foto, zo apart is het als ik stilsta! 🙂
We gaan weer verder en ik beloof rustiger te gaan, maar in de praktijk ben ik bezig met een andere manier van hardlopen: ik kan het niet goed omschrijven, maar als ik kijk naar andere goede lopers, hebben ze een langere pas, een soort grotere uitslag. Van tijd tot probeer ik dat ook en het gaat sneller en soepeler. Vincent krijgt het moeilijker en we zullen op 5 kilometer weer stoppen. Daar fotograferen we de bloemetjes.
De laatste kilometer gaat wel een stuk minder hard, maar nog altijd op meer dan tien kilometer per uur. Ik voel me goed, maar 6 kilometer hardlopen is genoeg voor vandaag. Ik ga met grote stappen vooruit, maar helemaal in orde ben ik nog niet.
16 maart Stap 3: zwemmen ?♀️
Ze hadden al gezegd dat dit een behoorlijk lastig onderdeel zou worden, want met zwemmen komt ademhalen het eerst in het geding. Ik voel me moe, want de nachtrust laat nog te wensen over. Ik hoef maar een halve of driekwart van de training te doen. Omdat de trainster ook naar mij luistert, ga ik ook naar haar luisteren. Het is zo simpel eigenlijk. Ik ga snel het water in, dan kan ik even zelf inzwemmen, want de opdracht kan ik niet volgen. Het bad moet nog lager worden gezet en ik stoot mijn knie. Ik ga zonder pullboy en het valt me mee. Tweehonderd meter lang. Dan begin ik te hoesten en verzuip ik zowat. Dan valt het tegen. Ik zwem niet langer in en voor het eerst vind ik het totaal niet erg in de gezellige kwebbelbaan te wachten op de volgende opdracht! We hebben een grappig trainer die alles aftekent wat hij per baan opgeeft, dat vind ik geinig.
Ik ga voorop bij de 5x100tjes techniek. Is wat zwaarder, maar ik pak bij de tweede en vierde de pullboy erbij (dat moet in de vierde ook; met armen). Benen is echt zwaar. Bij het 25m rustig en 25m snel gaan we om de beurt voorop. Dat lukt me beter. We moeten ook nog 50jes doen met 1op2, 1op3, 1op4 en 1op5 ademen! Dat vind ik ironisch, maar bij de laatste 2 pak ik de pullboy erbij en dan lukt het ook wel. Ik ga de 200m duurtempo nog voorop en dan vind ik het mooi geweest. Ik heb de tijd afgeteld en gedacht na een half uur: het lukt nog even, maar ik ben blij als er 3 kwartier voorbij zijn en ik het zwembad uit kan. Ik ben niet zo doodmoe als 2 weken geleden, maar ik vond het best zwaar en ik heb weer even last van mijn keel en het hoesten nu.
17 maart Stap 4 – iets langer hardlopen ?♀️
Ik ben toch eerder klaar op mijn werk, maar het was nog best vermoeiend om de hele dag aan het werk te zijn. Echt ziek zijn we niet meer, maar ‘s nachts hoest ik nog veel en Rob snurkt, waardoor echte rust er niet zo van komt. Als ik naar huis rij en het zonnetje zie, dan denk ik: laten we maar gelijk gaan hardlopen. Vincent gaat mee. Ik doe toch nog lange mouwen aan, want de wind is redelijk koel. Ik mag 6 of 7 keer 7 minuten in zone 1 a 2 lopen en daar tussenin dan 30 seconden rustig wandelen. Vincent zou een hele zware intervallentraining met zone 4 en 5 moeten doen, maar ik verbied het ‘m. Hij moet maar mee in mijn lage zones. Zeven keer natuurlijk! We pakken ons ‘intervallenrondje’. Het voelt lekker! Ik ga me niet over de kop lopen en toch is het tempo best aardig. Ik gokte op 6:30, maar daar zitten we boven.
Na 14 minuten laat ik Vincent even sprinten en naar zone 5 gaan. Hij hoest, proest en moet zeker 5 minuten naar adem happen en bijkomen. Daarom mag het dus nog niet! Ik ga steeds sneller lopen, maar het voelt echt prima. Anderzijds is het ook aftellen tot we even mogen wandelen. Vincent is heel blij dat hij weer kan lopen en hij wijst me op de schapen die ik door de intervallen tot nog toe elke keer heb gemist.
De zon gaat prachtig onder achter de bomen. En dan zitten we bijna op 5 kilometer binnen een half uur. Met wandelpauzes erin! We moeten er 1 overslaan om het net te redden. Dan gaan we de Hogering weer over en ik voel dat ik leeg raak. Het gaat niet meer zo vanzelf en ik heb geen zin meer. Ik moet eigenlijk ook naar de WC, want ik heb nog iets gesnoept vlak voor ik wegging op mijn werk – domdom. Ik moet steeds meer en dan denk ik: DR woont hier vlakbij en die is vast thuis… Gelukkig kan ik daar even een pitstop maken.
Daarna bepaalt Vincent de route en gaan we onverhard door een onbekend bos dwalen. Altijd iets om blij van de worden! En dan sla ik het wandelen maar even een keer over. Ik ben echt best een beetje ongewoon vermoeid van 8 kilometertjes en het tempo gaat wat omlaag. Ik let nog wel op de stappen, maar dan kom ik iets te snel in zone 3 terecht. In onze straat krijg ik echt trek en vanaf het fietspad doe ik nog een kleine versnelling tot de brievenbus. Dat gaat best goed. 9 Kilometer maken we vol en dan vind ik het wel goed. Thuis moet ik echt even bijhoesten en op de bank zitten. Dat is wel jammer, dat het nog niet helemaal als vanouds is.
18 maart – Stap 5 – langer fietsen ?♀️
Eigenlijk staat er voor morgen 2 uur fietsen, maar vandaag kan mijn vriendin en aanstaande collega MB mee. Zij komt via mij werken bij Qonsío, dus we hebben wat te bespreken! We spreken af bij de Roeivereniging, maar ik rij om in Nobelhorst omdat ik een afslag mis. Het gaat lekker: ik kan een fijn tempo draaien en daarbij een lekker hoge cadans. Ik heb het fietsmetertje goed ingesteld en alles staat nu op hetzelfde schermpje. Prettig. MB staat al te wachten en we kunnen meteen doorrijden.
Ik heb een soort van route in mijn hoofd in de richting van de Eemhof. We beginnen te kletsen over het werk natuurlijk! We nemen de makkelijke paden die breed zijn, zodat we samen kunnen blijven fietsen. Ik heb het heerlijk echt niet moeilijk! We gaan langs de nudistencamping en dan zie ik in de verte dat de nieuwe brug of de 305 en de Vaart open lijkt. We keren echter niet om om het te controleren, we zullen straks op de weg terug wel kijken. Er wordt hier vanalles verbouwd, lekker onhandig. We gaan de dijk op richting de Eemhof en ik vertel hoe ik bij Qonsío gekomen ben. Dan merken we niet dat we redelijk wind tegen hebben! Ik heb er sowieso weinig last van. Maar we draaien tegen de wind in en MB is daar geen fan van. Ik kan daar wel van genieten als ik accepteer dat het dan gewoon minder makkelijk is – het is de polder. Maar we nemen de eerste de beste mogelijkheid naar links, zodat we wind van opzij hebben. Geen idee waar we zijn, maar we rijden parallel aan de dijk terug. Ik drink netjes en eet ook de blokjes op! Goed dat ik dat op de buitenfiets blijkbaar vindt horen. We komen bij een mij onbekend fietspad en MB gaat voor mij het fietspad af tegen de wind in.
Dat vind ik dan even leuk met een brede lach, dat ploeteren. We komen op de route van de Challenge, op het altijd weer lastig punt. We kletsen nu over de kinderen en over het moeder-zijn. We gaan weer richting de brug en rijden een stukje over hetzelfde fietspad bij het industrieterrein. Dan gaan we de nieuwe brug over. Leuk!
Wat vooral echt een leuke bonus is, is dat we de eerste racefietsers zijn die de brug oversteken! De man die onder aan de brug staat te vegen, meldt ons dat de brug net een uur open is. Zulke dingen maken me blij. We rijden helemaal langs de Hoge Vaart. Het gaat behoorlijk lekker al met al en het valt me echt mee. Ik twijfel zelfs even of ik hardlopen zal koppelen, maar dat zie ik wel als ik thuis ben. We nemen bij de brug weer afscheid en ik trap lekker hard door naar huis toe. Precies 2 uur en 50 kilometer. Grappig genoeg fietst MB minder, maar wel harder volgens Strava? Ik begrijp daar niet zoveel van. Mijn cadans ligt op 80 en daar ben ik echt heel blij mee! Dat is wat ik heb meegenomen uit de uren op de Tacx. Ik laat het hardlopen achterwege omdat het gister nog niet gemakkelijk ging. Wel doe ik samen met Vincent nog een buikspierkwartiertje, waarbij de buikspieren het zwaar te verduren hebben.
19 maart – Stap 6: een koppeltraining en 3 sporten op 1 dag ?♂️ ?♀️ ?♀️
Ik slaap weer een keer goed! Niet lang, want we brengen de vrijdagavond tot laat door met vrienden en veel gezelligheid en om kwart over 7 gaat de interne wekker alweer af, maar ik slaap diep voor een paar uur achter elkaar zonder te hoesten.
Rond elf uur ga ik met Vincent samen fietsen. Hij tussen het leren door en ik mopper er over dat hij toch echt goed zijn planning moet maken. We moeten tussen de mensen, fotografen en prinsessen door slingeren bij bloesems; mega irritant. Ik ben een beetje prikkelbaar. We rijden richting Nobelhorst langs Oosterwold en daar wordt veel gebouwd. Vandaag staat er veel wind en dat maakt het fietsen een stuk zwaarder dan gisteren! We vinden het fietspad door Oosterwold. Ik vind het nog niet echt een uitnodigende woonplek. De irritatie blijft een beetje hangen. Op de brug maken we een foto. We zijn er alleen.
Dan doet Vincent de route terug. Via de Shell. En het Vierbruggenpad. Ik vind de VIJF bruggen niet leuk, maar vroeger vond Vincent ze niet leuk en moest hij met mij mee, nu draait hij de rollen om. We rijden ook over de brug en langs de teststraat. Dan hebben we nog wind tegen. Ik heb mijn horloge een keer te weinig weer aangezet, maar alle data komt nu ook binnen via het fietscomputertje.
Zodra we thuis zijn, doe ik de loopschoenen aan en een korte broek. Ik heb zin om te gaan rennen! Ik ga 10 minuten in zone 2 lopen en dan 1 minuutje wandelen. Het gaat gelijk wel lekker! Ik doe geen grote moeite en het tempo ligt toch best lekker. Ik ga een groot rondje om de wijk heen achter de sieradenbuurt langs. Ik ben blij dat het goed loopt zo en ik merk dat ik er emotioneel van word. Of dat komt omdat ik tegen de wind in loop. Ik loop over de Evenaar en na 1,8km mag ik wandelen. Ik heb het warm intussen. Ik hoest de longen voor een volle minuut er even uit.
Na de minuut wandelen gaat het helemaal lekker makkelijk! De wind is weg, ik loop in het zonnetje en ik kan genieten van de omgeving. Heerlijk. Ik loop vrij gemakkelijk de kilometers weg en wil nu graag 5 kilometer binnen een half uurtje lopen, maar het is een subdoel. Ik loop langs het water en denk nog: gossie, wat was ik blij dat ik hier een beetje kon wandelen een dag of tien geleden! Nu ren ik lekker verder voor 10 minuten. Daarna wandel ik rustig door het bos achter de wijk zonder te hoesten ofzo.
Ik haal de 5 kilometer in iets van 29 minuten. Mooi ? ? Ik loop door de januaristraat en dan gaat het even wat minder. De hartslag loopt wat op en ik word iets meer moe. Niet veel, niet erg, maar wel een beetje. Ik loop gewoon lekker door en denk bij mezelf: al wandel ik bij de halve marathon, ik kan ‘m uitlopen volgende week! Uiteindelijk gaat alleen de hartslag omhoog, maar verder geen gehoest, gehijg of moeite. Met wandelpauzes een gemiddelde van 5:45 vind ik niet verkeerd.
Om 5 uur ben ik bij het zwembad. Kijken hoe het gaat. Ik wil gewoon zwemmen en geen gezeur van iemand. Maar ik ga niet vooraan. Het is weer druk en onoverzichtelijk. Ik zwem 2 keer 100m bijleggen. En dan 100m half bijleggen. Daarna begint de training met 50 benen en 100 armen. Ik hoef ook niet vooraan gelukkig. Ik zit een beetje in mijn eigen wereldje. Daar heb ik het prima eigenlijk.
We gaan 8 keer 50m versnellen. Dat vind ik altijd lastig, want dat kost veel energie. Ik doe 8 keer mijn best en ben een beetje verbaasd dat me dat weer goed afgaat! Dan moeten we 100 rug doen. Dat kan ik tegenwoordig onwijs goed! Krachttraining denk ik dat helpt. Dan doen we 8 keer 50m op kilometertempo. Ik ga niet 1 keer vooraan zwemmen. Ik merk dat ik moe word en ik pak de 5de en 6de keer mijn achtje erbij. Maar als ik iets verder naar achter zwem, heb ik dat eigenlijk niet nodig, dus die leg ik weer aan de kant. Dan doen we 100m schoolslag. En daarna volgen 250m duurtempo. Ik pak mijn achtje er weer bij en ga 1 op 3 ademhalen en mijn eigen tempo doen. De helft van de baan is razendsnel, de andere helft veel trager. We doen nog een keer 50m rug en nu raak ik opeens helemaal van slag. Ik stop even, draal wat en ga de 25m terug weer prima. Tot slot doen we nog 3 keer 100m. Ik ga 1 op 6 ademhalen en rustig uitademen onder water en naar beneden kijken. Dat lukt!!! En het tempo is verbazingwekkend hoog. Het gemak ook. Naja zeg. Ik doe zelf nog 100m zonder achtje en dan zit ik op een ademhaling van 1 op 4 ook. En dan ben ik het helemaal zat en ik ben er klaar mee. Er is maar 1 iemand waar ik contact mee wil en die spreek ik nog aan. En dan ga ik weer mijn eigen wereldje in. Ik heb alle drie de sporten gedaan op 1 dag! Niet veel, niet ellenlang, niet supersnel, niet extreem goed: maar ik kan het weer aan!
20 maart: Stap 7 – na een lange dag 10 kilometer achter elkaar hardlopen
We gaan naar het subtropisch zwembad. Om 10 uur zijn we daar al met de kleinkinderen van mijn ouders, die zich zeer goed vermaken. Ik minder. Ik ben niet gemaakt om stil te zitten. Om niks te doen. In de hitte en de herrie. Ik ga wel 20 minuten zwemmen in het buitenbadje! Rondjes linksom en rechtsom. Als een goudvisje. Met niet meer dan volharding. Dat kan ik! Even ben ik best tevreden. ‘s Avonds ga ik ook nog een keer in het binnenbad als het rustig is op en neer zwemmen.
Ik verheug me de hele dag dat ik een uurtje mag hardlopen. Daar kijk ik naar uit! Tot we in het donker naar huis rijden. Dan heb ik nergens meer zin in. “Ga gewoon”, zegt Rob. En het is pas 8 uur, dus ik doe het maar. Ik zie wel of het lukt. Ik moet 10 minuten in zone 1 lopen. Ik heb het koud, maar het lukt wel, het hardlopen. Lekker rustig aan, ik hoef niet op het tempo te letten. Stiekem doe ik dat toch wel natuurlijk, maar het zal me wat. Ik ben moe van de dag, maar de drukkende hoofdpijn verdwijnt in de kille buitenlucht. Ik loop naar de Seizoenenbuurt, helemaal naar de Novemberstraat en dan steek ik de straatjes terugziet door. Kan ik elk moment afbreken als ik klaar ben. Ik mag naar zone 2. Daar hou ik het prima in vol. Ik krijg het warm en ik loop over de straat, want de stoep is donker en onregelmatig.
Ik loop gewoon maar door en door. Het tempo gaat omhoog. Ik hoor de kermis. Voor mijn gevoel is het ontzettend laat, maar het is nog geen negen uur. Ik doe de 5-8-thuis regel: 5 kilometer in elk geval blijven hardlopen. En als dat lukt proberen de 8 kilometer te blijven hardlopen. Ik mis de Meistraat, maar dat maakt me niet zo uit. Ik blijf 3 kwartier in zone 2 lopen. De 8 kilometer haal ik ook. Eigenlijk vind ik dat best heel fijn! Ik kan alweer achter elkaar door blijven hardlopen. Nee, het gaat niet vanzelf. Nee, het kost nog wat moeite. Ik ben vermoeid. Maar niet kortademig. Niet uitgeput. Ik loop in zone 2 alweer op een heerlijk tempo. De laatste 10 minuten mag ik weer terug naar zone 1. Dat lukt me ook wel weer. Ik maak de 10 kilometer vol. Niet binnen een uur, maar ik ben onderweg ook niet gestopt!
Ik heb niet gewandeld. Binnen 62 minuten. Eenmaal thuis hoest ik nog wel even flink en dan ben ik ook even moe. Maar blijdschap overheerst! Ik kan alweer 10 kilometer lopen!!
21 maart – stap 8: weer fietsen en ik ben d’r weer! ?
De lente begint. Duidelijk. Het is lekker weer. Ik zit een halve dag in mijn eentje op kantoor. En werk thuis tot 5 uur. Dan pak ik de fietsspullen. Muziekje op. Solo. Even alleen mezelf. Kijken wat ik nou precies kan. Ik heb intervallen opgekregen. Die dingen die mij nooit lukken en die ik meestal oversla. Vandaag ga ik het proberen. Maar eerst een half uurtje infietsen en de cadans hoog houden. Ik heb de training op het fietscomputertje voor mijn neus. Dat is erg prettig. Ik heb een heel klein beetje wind mee op de dijk en daar maak ik gretig gebruik van. Het schiet lekker op! Ik heb wel de verkeerde muziek, ik was vergeten dat Kensington niet past bij sporten. Ik raas echt lekker richting Amsterdam. Kijken hoe ver ik kom in een half uurtje. Het is heerlijk rustig op dit tijdstip.
Als ik het Da Vincipad voorbij ben, mag ik twee minuten naar zone 4. Heerlijk aanzetten en de cadans hoog houden. Ik ben geïrriteerd omdat ik me iets bedacht heb en dat geeft extra energie. Ik kan zo heerlijk doorrijden! Het vliegt voorbij. Twee minuten rust is lastiger, maar ik vertraag echt netjes. Dan kom ik richting Duin de wind tegen. Ook dat heeft geen invloed op mijn energie. Dit gaat zo goed! Echt wat fijn! Geen ademnood meer, geen getwijfel en zelfs geen moeite met het tempo of de cadans. Natuurlijk heb ik ook wind tegen, maar dan ga ik liggen en dan maar iets minder hard. Ik moet wel even denken over de route. Ik kom net anders uit als ik dacht en dan bedenk ik me dat ik maar tegen de wind in ga terug over de dijk. Dan heb ik een half uurtje uitfietsen de tijd. Het valt een beetje tegen qua wind. Ach, ik moest het toch proberen! Ik ga niet eens zo heel rustig opeens, maar het kost ietsje meer moeite. Me erbij neerleggen en doorgaan.
Ik neem wel een afslag eerder over het industrieterrein zodat ik wat wind ontwijk! Het gaat echt fijn en ik ben erg blij. Maar ik heb wel trek, bedenk ik me opeens. Geen slok genomen. Geen blokje reep. Oeps. Thuis gaan we toch eten. Ik fiets een paar minuten te weinig en een wonderlijke 35,9 kilometer, maar dan ben ik weer thuis. Dat tekent het misschien wel het beste: de tijd en de kilometers moeten niet vol: dit was genoeg. Een cadans van 81 en een gemiddelde van 26,7. Het gaat weer. Back in eight steps.
Vandaag heb ik veel moeite met veel verschillende trainers. De ´één doet heel slecht zijn best, de andere is totaal afgeschreven, de volgende flest de hele boel en liegt er op los, maar die van mij; die ik nu heb is helemaal top. Ze jubelt met me mee dat tien kilometer hardlopen weer lukt, ze houdt het heel goed in de gaten, ze schrijft leuke en haalbare fietsintervallen, ze reageert meermaals per week en ze dwingt af dat ik zonder moeite tien uur trainingen kan volmaken. Alles past. Ik kan schrijven, geen gezanik met ‘groene trainingen’, de zones kloppen. Ze neemt de twijfels weg, ze wijst me op de pijnpunten op een goede manier en ze kijkt mee in Garmin en weet wat ze daar ziet. En ze houdt dit al meer dan een maand vol! Ondanks haar vakantie en een verhuizing. Ondanks dat ik niet op het podium zal uitkomen. Ondanks dat ik niet zo interessant ben of een geweldig verhaal heb. Aan al die andere losers die het zo goed weten en zo vol zijn van zichzelf: dit is hoe het moet!