1 januari – Goede voornemens en slecht gedrag
Op 1 januari om 12 uur ‘s nachts knallen wij de champagne open! Ik zit vol oliebollen. En ik heb zin in de brut die al een jaar aan het wachten is. Dus ik drink tijdens het vuurwerk 3 glazen leeg. Nou! Dat komt lekker aan! Het leven en de omgeving en al het vuurwerk waggelt al snel een beetje om mij heen. Ik heb een nieuw Garmin Horloge en die moet wel getest worden. Dus Vincent en ik gaan een rondje om het park wandelen. Het gaat mij niet helemaal soepel en op een rechte lijn meer, maar die ene keer in het jaar geniet ik daar echt van! Het horloge was ook nog niet klaar en neemt geen route op, omdat ie nog geen GPS heeft. Dat had ik in mijn beschonken toestand niet door!
Flink uitslapen en gelukkig was het zo’n goede champagne dat ik er geen last van heb, zelfs geen kater. We klussen weer de hele dag en ‘s middags gaan Rob en ik een frisse neus halen en wandelen. Nu werkt het horloge prima! Echt veel sport is het dus niet op deze eerste dag van het jaar. Het kan de rest van het jaar alleen maar beter worden! Ik maak de sportplanning voor het jaar. En ik neem me voor om te starten met afvallen. Er moeten een 7 en een 6 in een andere volgorde komen te staan. Vanaf morgen. Dan maar.
2 januari – Bootcamp
De eerste hardloopmeters van een nieuw jaar. Ze voelen altijd vers. Ik heb een beetje last van mijn rechterhiel. Dat is nooit heel goed, maar het is nog niet echt pijnlijk. Ik loop via een ommetje naar de bootcamp. Met muziek van mijn horloge! Ik heb die rust nodig zonder al dat gekwebbel. We zijn met zijn vijven: 1 mannelijke trainer, 1 man en 3 dames. Ik loop voor ze uit en maak een ommetje en tot slot loop ik 5 kilometer vol. Niet vanzelf. Er zitten nog wat oliebollen en wat alcohol dwars 🙂
Dan bootcampen. Ik doe mijn best. Ik heb het eerste stuk de muziek aan. Maar dit zijn wel vrolijke kwebbels. We doen ook dennenbomen en buikspieren. Intussen ken ik de oefeningen en doe ik wat goed voelt voor me. Ik merk zelfs dat ik het een beetje heb gemist, maar echt leuk en uitdagend vind ik het niet. En dan rennen we weer naar huis, ik en 1 andere dame met wie ik een trailafspraak maak. De eerste 8 kilometers van 2023 zitten er al op. Gekscherend denk ik: nog 2015 te gaan! Maar het hoeft niet echt ergens voor.
3 januari. Fietsen in Zwift.
Ik doe nog even rustig aan de eerste 2 weken van dit jaar. Daarna kunnen we weer bouwen, maar ik voel behoefte aan niks moeten, niks hoeven en even wat minder. Niet niks, maar minder. Vandaag een korte fietsopdracht. In Zwift. ‘s Avonds. De training staat op mijn horloge, en ik doe een route in Zwift.
‘Intervallen op hoge cadans’, staat op het schema. ‘Niet op de data letten’ stond erbij. Uh-huh. 5min infietsen hoge cadans en dan ga ik eens boven de 90 zitten. Let ik toch ergens op data 🙂 Toen had ik nog iets verkeerd ingesteld en deed ik de serie met versnellingen maar 2 keer in plaats van 5 keer. Ik versnelde even flink voor die korte tijd van 30 seconden. Prima te doen. En de cadans hoog houden. Daarna weer 5 minuten rust.
De fiets heeft meer ruimte gekregen. De bank staat bij Vincent en de kastjes ook. Ik raakte al gewend aan een hoge cadans. Daarna 5x (deze wel!) 25 sec nog harder en 30sec rust. Leuk: net lang genoeg; zowel inspanning als rust. Dan weer 5 minuutjes soort van bijkomen.
En toen nog 5 keer zo hard mogelijk 20 seconden lang en 30 sec rust. Toen uitfietsen. Daarna heb ik nog twee keer zo hard mogelijk gedaan en een pr gehaald op de sprint met 15% sneller!
Al met al een leuke explosieve en korte training van ongeveer 3 kwartier. Voel ik mijn beentjes ook eens! En een mooie hoge cadans. En een mooi tempo op de koop toe. Nu nog proberen of Zwift en het horloge tegelijk kunnen. Ik stap helemaal tevreden af.
4 januari – zwemmen
Dat moesten we ook maar eens weer proberen. Ik heb een aantal weken niet gezwommen en vooral de kast opgeruimd. Dat is te merken: geen badmuts bij me. En de zin is ook niet ingepakt. Ik ga lekker in de langzamere baan met achtje. We gaan een tempotraining doen met techniekelementen.
Inzwemmen deed ik maar kort, omdat ik laat in het water sprong. Het horloge moest nog even ingesteld worden. Maar die stopt vanzelf als ik aan de kant hang. Dan 2×100 hondjeslag en daarna 150 tempo. De 150m die we doen, moeten elke keer op tempo. Het horloge telt ook nog eens bijna goed! Drukke, volle baan met iets van 7 mensen en daardoor heb ik een slechte concentratie. 2x100m begin met 25 wrikken midden. 150m tempo. Dan zittend wrikken. Hahahaha! Ik moet er vreselijk om lachen, zittend op een achtje. Mijn armen zijn loeisterk. 150m tempo. En dan nog 25 scullen van de 100m twee keer. 150m tempo. Tot slot 75 school/ 75 rug. Ik pak veel drinken en heb ook trek, omdat ik weer keurig aan het eten be, en dat betekent: niet zoveel. Het horloge is in elk geval postief qua afstand en tempo. En overeenkomstig met hoe het ging. Maar er staat niet genoteerd hoe rommelig ik het vond gaan. Als ik de shampoo zoek die ik echt niet kan vinden (een heel klein restje), vind ik 2 badmutsen.
5 januari. Baantraining – waardeloos in velerlei opzicht.
Vanmiddag ging ik via het werk eten bij vander Valk en daar nam ik al het fruit in het kader van dieet. Na een paar uur merkte ik dat mijn darmen en maag reageerden. Ik voelde me niet lekker. Heel bekend. En dan zit ik achter mijn bureau, dus het is te behappen, maar ik moet niet denken aan de baantraining. Net nu ik daar eens een keer cynische zin in had: DdK van Proschema gaat de training geven in combinatie met zijn eigen groep. In het kader van ‘heb-niet-alleen-veel-kritiek-op-deze-loser, maar ervaar het ook voor je zeurt’ zag ik er op een bepaalde manier naar uit. Maar met buikpijn: dat wordt een opgave. Een overbekende opgave, die ik nooit uit de weg ga. Bij de baan zijn toiletten. Ik ga 5 minuten voor tijd inlopen. Veel te weinig voor deze ouwe taart.
Wat er niet goed was aan de training (helaas is dit veel meer dan wat er wel goed was)
- drukte. Zoveel mensen: ruim 30. Ik zag het aankomen en had de Shokz bij me om me af te sluiten, maar de muziek moest hard. Ik liep ook a-sync. Geen gegroep voor mij, niet samen lopen. Wel geslinger om mensen heen. Waardeloos punt 1
- loopscholing. Twintig f?ckin minuten loopscholing met teveel mensen. Stom gehuppel. Haat ik.
- Miezer. Koel en warm tegelijk. Slechte combi.
- Iedereen rent veel te hard. Ook de mensen die normaal achter me zouden lopen beginnen met een tien km tempo onder de 50 minuten. Allemaal! Waardeloos punt 2. Op het einde ga ik juist steeds harder en moet ik om ze heen cirkelen. Ook waardeloos.
- Maar veruit het allerergste: ziek, zwak en misselijke ikke. Vanmiddag veel voorgesneden fruit en salade gegeten en tja: daar zit fructose in. Dan doen mijn darmen pijn. Voelt opgeblazen en boerderig en pijnlijk. Wat uiteraard geen reden is om niet te gaan lopen! Vooraf al flink naar de wc, maar tijdens het lopen werd ik echt misselijk ?. Ik moest bijna kotsen. Halverwege nog een keer naar de wc, maar het kost zoveel energie!
- Wel leuk:
- De kern van 3x400m z4 met 200dribbel/wandel. 400m seriepauze. Dat was wat ik deed tenminste. En dat in 3 series. Fijn dat dit vooraf al gecommuniceerd was. Ik ging na de tweede serie naar de wc. De laatste serie ging (daarom?) redelijk! Toen klopte de hartslag en het tempo. De eerste 400m ging op 5:15, de laatste op 4:50. Dus wel een groot verschil.
- tip: knieen optrekken, werkt. Heb ik toch iets gehad aan DdK. Wonderlijk genoeg.
- Ik kan weer heel diep en heel lang doordrammen. Mind over matter. Me niks aantrekken van darmklachten is helaas een tweede natuur. Eigenlijk moet ik na 1 serie al naar de toilet, maar ik ga pas na de 2de serie.
- Uitlopen om de baan met een pissige Vincent en dan rust vinden. Alleen, buiten de baan en op de parkeerplaats: dan is het hardlopen opeens een stuk minder stressvol.
- Soort van blij dat ik nu het voedingsprobleem boven tafel lijk te hebben: fructose valt niet goed. Hier kan ik verder mee testen (volgende week nog een fruitdag dan maar) en daar kan ik dan actie op ondernemen. Dan vallen de dingen misschien op hun plek, ook al is het wat laat. Het heeft al menig wedstrijd verpest. Fructose zit in veel gels, en zeker in de sportdrank die ik gebruik. Dat stapelt zich natuurlijk op.
- Of ik word echt misselijk van DdK, die in Hamburg ook meedeed 🙂 Of van mensenmassa’s. Maar daarvoor startte de ellende te vroeg, namelijk ‘s middags al. Volgende week maar verder met de diëtiste onderzoeken.
6 januari – Lopen met mijn topcollega en over de desolate Floriade.
Op het schema staat 60-70 minuten lekker lopen, maar ik wilde dat wisselen met zondag waar “fietsen (liefst buiten)” staat. Vincent doet zondag een wedstrijd en ik dacht dan gewoon 10 km te gaan lopen. In de lage zones. Dan moet ik vandaag buiten fietsen. Is een ding voor mij. Mijn collega appt dat ze weekend gaat vieren na al het extra werken. Ik opper dat ze lekker kan gaan rennen nu, maar zij ziet daar tegenop. Ik zie op tegen het fietsen. De was, de laatste kastjes in elkaar zetten, boren, opruimen: dat heb ik gedaan. En Vincent naar de Eemhof brengen. Als we hem gaan ophalen, bedenk ik dat ik met mijn collega mee kan lopen om haar te steunen. Ik graai snel de spullen bij elkaar. Rob zal me afzetten. Zij denkt echter dat ik op de fiets kom. Het is even verwarrend, maar als ik bij haar kom, is zij al omgekleed. Ik 5 minuten later ook. Leuk om een keer een ander rondje vanuit Almere Haven te doen. We kletsen en kwebbelen en de bedoeling was om rond de 6:00/6:30 te lopen. We gaan harder. Dat lukt me prima. Ik wilde dat ik kon zeggen dat ik geen last meer heb van mijn darmen, maar ik voel al snel de onuitgenodigde aandrang. Ook mijn collega-vriendin kent het en zij heeft zakdoekjes bij zich. We lopen om het kasteel heen.
Na een kilometer of 4 duiken we allebei aan een kant de bosjes in. Jammer dat mijn darmen dus toch iets langer last houden. En dan cirkelen we weer door Almere Haven. Kletsend. Ik ben hier 1 keer geweest: op mijn eerste werkdag met SS wandelend, die nu ons beider collega is. Grappig hoe dingen lopen. Collega-vriendin vindt na een conditiedip en met haar vermoeidheid 6,5 kilometer prima. Ik wil en kan ietsje verder. Maar eerste drinken we samen nog een kopje thee bij haar! Ze heeft een heerlijk huis. Ik pak mijn rugzak met spullen en zal naar het Oor lopen. Almere Haven uit heb ik een hele duidelijke routebeschrijving meegekregen en ik kom echt waar ik nog nooit ben geweest! Het gaat prima! Dan kom ik bij de brug die eerst nog alleen voor de Floriade was, maar nu is dat terrein open. Ik wilde er al eens heen. Ik heb nog 20 minuten over voor Rob me bij de McDonalds zal oppikken. Er is veel meer verkeer dan ik dacht op de Floriade en de bus, maar ik kan overal lopen.
En dat vind ik erg leuk. Het doet me denken aan betere tijden en zon en mooie dagen. Nu is het somber, wordt het al donkerder en het is verlaten. Het voelt als vergane glorie, maar dat kan ook mooi zijn!
Ik loop het cirkeltje en stop voor fotootjes. Volgende keer gaan we hier rondzwerven. Het fascineert me. De omgeploegde veldjes, maar ook de dingen die er nog wel verlept staan.
Ik loop over de parkeerplaats naar de McDonalds. 10 kilometer haal ik net niet binnen een uur, maar in werkelijkheid ben ik natuurlijk veel langer onderweg geweest met allerhande stops: van bosjes tot thee en foto’s. Rob pikt me op. Ik ben tevreden. Alleen doet mijn rechterhiel pijn. Dat is zorgelijk. Nog niet qua pijngraad, maar vorige keer heb ik te lang gewacht en werd het een ernstige peesplaatblessure. Dat moet ik nu maar voorkomen. Ik kan beter nu even wat minder lopen. Gek genoeg doe ik nu juist minder als een half jaar geleden, dus er is iets anders, maar wat? Als ik de nieuwe sokken moet bestellen, zie ik dat die me geholpen hebben tegen een peesplaatblessure. En die zijn stuk, dus ik heb ze al een tijdje niet aangehad.
7 januari. Ik voel me niet zo lekker. Niet ziek, maar gewoon een beetje lamlendig. Niet echt ergens pijntjes, maar nérgens zin in en moe van niks en ik kom nergens toe. Het lijkt overal een rommeltje wat ik wil opruimen, maar ik weet niet waar te beginnen. Heel irritant. Ik erger me aan de rotzooi en aan de rommel en eigenlijk aan alles en iedereen, maar vooral aan oud papier geloof ik. Dat heb je zo wel eens.
Vincent is echt ziek en die gaat niet zwemmen. Ik wil niet bij het zwemfeestje van de volwassenen, dus ik ga ook niet. Jammer dan. Ik ruim oud papier op, maak mijn eigen kamer helemaal op orde, (vind weer een extra berg oud papier) was al het beddengoed en ik strijk alles. Ik rommel maar mee de dag door. Ik doe dan ook al de hele week superkeuring aan de lijn en ook vandaag grijp ik niet naar de chocolade of de snoepjes.
8 januari – Buiten fietsen
De strikte suikervrije week levert me 2,5 kilo minder op. Het kost energie. Zoveel is duidelijk, want ik voel me lusteloos en sloompies. Geen zin in echt iets. Behalve boekje lezen en op de bank liggen. Ik voel me niet echt helemaal lekker. Geen alarmerende hartslagen of iets dergelijks, maar gewoon niet helemaal fit. Vincent gaat hardlopen en zanikt. Ik ga even niet meer hardlopen, want mijn rechterhiel is erg gevoelig. Misschien dat die verplichte pauze me irriteert. Er staat dat ik buiten moet fietsen op het programma. Het weer zit mee, maar ik zie er tegenop. Vijfendertig kilometer lijkt opeens zo’n end. Ik ga het toch maar proberen. Op de MTB. Rondje Oostvaardersplassen. Ik neem geen fietscomputertje mee, heb ik ook geen data voor mijn neus. Ik heb wel gekeken naar de wind en ik zet een muziekje aan. Het fietsen met de wind mee is eigenlijk zo erg nog niet!
Er zit natuurlijk niet erg veel tempo in, maar wind mee lukt het nog wel. Op de Knardijk begint de ellende. Wind tegen en van opzij. Ik twijfel even over het bos, maar dat is nog langer. Het is wel erg mooi!
Van tijd tot tijd loopt de fiets opeens aan en kom ik nauwelijks meer vooruit. Behoorlijk hinderlijk. Ik denk bij mezelf: ik ga dadelijk gewoon lekker ergens een rustpauze houden. Bij het centrum en als ik daar voorbij ben, denk ik: bij de sluizen. Maar ik denk ook: laat ik doorfietsen, dan ben ik eerder weer thuis.
Eigenlijk heb ik her en der een aantal pijntjes. Beetje vervelend. Linkerknie. Zitbotten. Mijn teen rechts. Ik hou nog een korte stop na de sluizen omdat de fiets weer vreselijk aanloopt.
Ik zie niet echt iets verkeerds en met een paar keer remmen is het weg. Doorfietsen dan maar weer. Ik kom helemaal niemand meer tegen! Dt is wel lekker. Ergens moet en zal ik de 35 kilometer halen. Het schuren van de fiets wordt steeds hinderlijker. Als het weg is, gaat het lekker, maar soms sta ik echt bijna stil. Ik rij door de wijk, liever als nog langer tegen de wind in langs de Vaart. Dan kom ik er achter dat het spatbord omhoog gezet kan worden en dat het dan klaar is met het schuren. Het spatbord is beschadigd. Ik maak de 35 kilometer vol. Joepie! Ik zie op tegen een week overvol werk met bellen van klanten en niet kunnen hardlopen en niet meer snoepen.
En dan is het klaar. Na 1014 keer mijn bewegingsdoel van 350 actieve calorieën te hebben gehaald (ruim 2 jaar dagelijks), na duizenden dagen waarop ik mijn sta-uren heb gehaald (12 keer op een dag 1 minuut staan in een uur) en ik heb bijna 2100 keer het dubbele bewegingsdoel gehaald. Daarom had ik dagelijks mijn Apple Watch om. Om die streak maar vol te houden. En morgen gaat ie af. De druk van het staan en van het bewegingsdoel kan eraf. Ik doe alleen nog de Garmin om.