2023 – 06

1 maart – De Dag dat Alles goed Kwam

Ze nemen me aan! De volgende werkgever wil mij net zo graag als ik naar hen toe wil komen! Ze doen me een aanbieding waar ik gretig op in ga. Manuel had al gevraagd of ik mee ging lunchpopen, dus nu lunch-huppel ik een beetje naast hem!

Manuel is heel fijn gezelschap. Al kletsend ga ik bijna dansend verder! Het maakt me allemaal helemaal niks uit qua tempo ofzo. Even stoppen voor een foto. De zon is mooi en ik heb het veel te warm met 3 laagjes. Nou zo dus. Redelijk moeiteloos 7km. Zoals het eigenlijk hoort.

En ‘s avonds win ik ook nog eens een prijs! Ik mag meedoen aan een sprintje. Door mijn leuke mop 🙂

2 maart 2023 – Ik doe ff niks. Het komt er niet van. Wandelen tussen de middag met mijn collega. Ik zeg niks op het werk dat ik wegga. Tegen niemand! Even wachten tot de handtekening gezet is.

3 maart – Trailrun De Stille Kern met Joyce en Vincent

Ik loop voor ze tussen het groen over een breed inverhard pad. In de zon. Ik hoor de vogels, de ganzen en ik ren. Achter me hoor ik mijn kind kletsen over levenszaken tegen mijn allerbeste vriendin. Mijn zorgen zijn voorbij, mijn hoofd is licht. Er is nergens enig ongemak te bespeuren. Tempo, afstand; het doet er niet toe. Ik ben in het moment. In het bos. Volkomen tevreden. Gelukkig zijn hoeft niet meeslepend of groots te zijn.

We draaien een onbegaanbaar modderpad op. We verliezen de route in een beetje moeras, terwijl de ganzen luid gakkend wegvliegen. We moeten wandelen en zoeken en de filosofische discussie van mijn puber verstomt. Puur.

Tempo laag voor Joyce. Zo vaak gefietst en gedacht: ik moet er rennen. En nu ben ik er. Vincent kwebbelt graag. Heerlijk! Paarden, runderen, ganzen, een boswachter.

Stapstenen, breed onverhard, modder, een trapje, de Tuurtoren op (hij beweegt met al die mensen erop!), een vogelhut. Of juis geen hut en geen pad. Veel water. Het is aangelegd, en toch ook puur natuur. Bewolking. De zon komt er doorheen. Geneog drinken, willekeurige momenten. En niet 1 keer aandrang. Het is magisch. Wat had ik dit gemist! Tempo en afstand volkomen onbelangrijk.

4 maart Bootcamp en hardlopen

In het begin, de eerste kilometer ging echt best moeizaam. Met Vincent mee. Daarna met een mevrouw die ook al naar Dronten verhuisd en vind dat mijn lopen er zo soepel uitzag. En zo ging het dan ook weer. Het regende een heel klein beetje. Ik deed het lange rondje en liep met een fotograaf mee die nccw kent. Dan 6 keer de trap op (even uitgezet) en toen heb ik rustig de 5km alleen volgemaakt.

3 rondes bootcamp: Eerste ging top, tweede mwha, derde geen zin meer.

‘s Avonds om 18:00 gaan zwemmen. Een tva training meegepakt. Snelheid. Veel korte baantjes (50m) en veel op snelheid. Elke 2:30 vertrekken op de 100m maakte ik toch mooi 2:20 van! En daarna spijt toen ik naar 2:10 moest 😂. Maar ik zwem net onder de 2:00 minuten of ik nu mijn uiterste best doe of niet. Wel suf met achtje gedaan. Ik had een baan voor mezelf. Een snellere baan dan normaal 😏

Een tempotraining. Dus 4x50m streeds iets sneller. Veel 50jes. Daarna 100tjes. Ik mocht elke 2:30 vertrekken van Thijs omdat ik eigenlijk in baan 2 zwem. Maar ik vond 2:20
Ook prima. Ik zwem elke keer net onder 2:00. Mijn horloge geeft het lollig aan: die slaat secondes over. Dan 50school en 3×50 oefening. Daarna 4×100 in 2:10 dus. Haha! Maar ook dat ging goed. De pauze is korter. Ook als ik full speed ga is dat 1:58. Zonder achtje 2:11. Heb ik 1 keer geprobeerd. Was een leuke training. Lekker rustig en relaxed in het bad.

5 maart – Na de verjaardagen enzo

Geen zin. Totaal niet meer ‘s avonds na al dat gevreet. Maar het staat op het schema dus het moet. Ik lig lekker warm met de kat tegen me aan onder een dekentje met tijdschriften: waarom zou ik gaan fietsen? Het staat op het schema. Er zal een reden zijn. Ik geef mezelf een half uurtje. Parijs. Super-maga-saai. Vincent komt mee yathzee spelen. We spelen de sterren van de hemel. Ik trap. Hoge cadans. Het gaat best prima. Ik app. Met Joyce en Annemarie. Ik kijk naar de chasing cat.

En ik span me in als Vincent weg gaat. Eén rondje. Harder dan ik wilde. Het half uurtje werden geen 80 minuten die op het schema stonden. Na 30km waren alle PRs verbroken. Teveel rondjes Parijs. 70 minuten. Een cadans van 83. Ik denk dat het beter was dan de tijdschriften.

Omdat het moest. Voelt beter dan de bank en het dekentje. Achteraf.

6 maart – Bootcamp

Inlopen: Dan werk ik een dag op kantoor en dan komt er zoveel op me af! Dan zit mijn hoofd vol, dan ben ik moe en unhappy en dan rent het zwaar. Het is niet de regen (geen problemen mee), niet de wind (heerlijk juist), niet dat ik in het donker loop zonder lampjes: mijn zware hoofd sleept de rest mee. Ik vind het licht erg gaaf: melkachtig wit en spooky zelfs. Maar echt genieten en blij zijn zit er dan niet in met dat rot hoofd. Ik liep alleen achter de andere twee en vond dat niet erg. Er waaide wel wat uiteen, maar ik kan het toch nog niet van me af zetten, hoe makkelijk dat ook zou moeten zijn nu het mijn probleem niet meer is. Maar ik voel me verantwoordelijk en somber. Ik neem de kortere route en maak 5km vol. Dat dan weer wel. Hoe sloompjes ook bij deze idioot hoge hartslag.

Bootcamp Met zijn drietjes. Twee kwebbels en ik en MV. Trappen op en af en dan bij de bankjes. Daarna haalden Maarten en ik de auto en gingen we in de parkeergarage van het buitenhout college de oefeningen doen. Leuke dingen: balletje smijten, brug-dansen, elastiek-trekken, touw zwieren, wieletje draaien, gewicht opgooien. Een paar keer. En dennenbomen en buikspieroefeningen. Ik train enorm mijn armen op dit moment. De vermoeidheid blijft hangen. Het gevoel van oneerlijkheid ook. Maarten is nog tot 1 april mijn collega. Ik wandel naar huis. Dan is de regen en de wind koud.

7 maart – Laten we nog eens een koppeltraining doen

Fietsen binnen: training in de Garmin en route in de Zwift, met alle hoogteverschillen van dien die ik dan onderweg tegenkom. En de sprintjes onderweg. lk hield me netjes aan de training, maar de Garmin had de hartslag niet zo goed. De versnellingen vind ik gewoon erg leuk, ik kijk dan naar de wattages. Ik was blijkbaar best eens bereid diep te gaan en dat heb ik niet zo vaak. Was lekker bezig met het fietsen zelf en heb de manager die belde afgekapt. Buiten regen en sneeuw en ik in Richmond had het warm. Goed ritje. Tempo was echt oke en ik vond het ook leuk.

Ik moest echt aan de bak. Op de garmin stond de training met blokjes versnellen en ik nam gewoon een route in Zwift in Richmond die ik nog niet had gehad. Met heuvels en alles wat er onderweg bij komt. Eerst een half uur infietsen. Ik bleef netjes in de goede hartslagzone, maar de Garmin meette dat niet goed. Toen 7×20 seconden versnellen. Altijd leuk. Net te overzien. Ik wilde op 3+ watt zitten. Ik maakte de kring vol. En daarna lekker segmentjes scoren. Toen moest ik 5x versnellen en ik wilde rond de 4watt.

De verzuring in dus, maar net vol te houden. Dan nog eens 5 minuten rust. Waarin ik in 1 megakorte sprint tweede werd. En toen 3 keer zo hard mogelijk. Ik ging lekker los en zweette en toen moest ik het rondje nog afmaken en werd ik eerste, want enigste 🙂 Maar daar heb ik wel van genoten, ik heb 35km volgemaakt.

Daarna rennen. Eventjes. Even omkleden na het fietsen en dan bezweet naar buiten voor 15 minuten. Zou geen probleem mogen zijn, maar het voelde al na 100m als een probleem. Slepend, log, moeizaam.

• Strava:  
• Al na 100m: ik vind deze trainster eigenlijk niet leuk, wie bedenkt dit?! Ik zweet nog van het fietsen! Ik kan dit niet meer hoor!
• 500m: ik vind mezelf ook niet leuk, ik had gewoon mijn eigen suffe rustig moeten fietsen 750m: paaseitjes en alles waar suiker in zit is niet leuk!
• 1000m: mijn horloge vindt mij wel goed bezig
• Ik deed mijn best, zag een narcis, heb nog hoop dat het goed komt, maar het was allemaal zeer ongemakkelijk. Met veel gezeur, een hoofd vol gemopper, en vooral veel moeite. Had ik maar even de kracht om al die snoepjes te weerstaan en me blij te voelen dat ik dingen doe die anderen niet kunnen: blij met mijn eigen tempo na zo lekker hard fietsen en dat ik zoveel wilskracht heb dat ik die 3km vol moet en zal maken en lekker over het onverharde pad ga lopen.
• 1200m: ik leg me erbij neer. Het is maar 15 minuten
• 1500m: nog een kilometer, over 7 minuten is deze martelgang klaar
• 2000m: onverhard pad vol plassen, maar het is tenminste droog. Deze tijd is wel redelijk. Voor een vet ouwetje.
• ik was blij dat het maar 15 minuten was.
• 2500m: 15 minuten om. Ik kan nu stoppen. Ben nog niet thuis.
• En toen moest ik nog naar huis toe en ik wilde 3km volmaken.
• 2990m: ja doei. Blokje extra naar de vuilnisbak
• 3km: got er is nog veel werk aan de winkel. Gelukkig heb ik nog een paar maanden de tijd. Om dat ‘easy-de-peasy’ koppelgevoel weer terug te vinden

Ik heb een paasei verdiend. Twee. Note to self: afspraak maken bij dietiste. Na de warme douche blijkt het wel mee te vallen. De weg terug naar de sportiefste ik moet ergens met een eerste stap beginnen.

Gelukkig heb ik nog tijd tot aan de Hardman.

8 maart Lunchloop met Manuel op Vrouwendag. Dag Vrouwen.

Gewoon lopen, hartslag redelijk hoor, maar onverhard en verhard door elkaar, geen hoog tempo en niet al te veel inspanning. Een doodgewoon loopje dus. Op het einde nog een paar versnellingen gedaan, maar niet echt van harte of met inspanning.

Supergewoon en bijna saai, maar niet vanzelf. Het kost gewoon een beetje extra moeite de laatste tijd. Samen met Manuel is altijd vertrouwd en leuk en genoeg te bepraten. Ik ben een beetje mopperig, maar dat gaat over alles en komt waarschijnlijk omdat de poes meermaals per nacht een aanval van krolse hysterie ten gehore brent. De hartslag was wat hoog voor het tempo, maar het was niet koud. Modderpaadjes en bergje meegepakt. Vrouwendag, ik weet het niet. De een nog geweldiger, beter, fantastischer, onderscheidender dan de ander. En 1 HARDMAN met het grote gelijk: ‘The woman who strives for equality lacks ambition’. Dat is het enige wat me aansprak.

En zwemmen. Ook op deze dag. ‘k Had totaal geen zin, maar toch me in een rustige baan 3 gemeld en ook weer s elke keer dat achtje aan de kant gelegd. Dan lever ik snelheid in en het kost meer energie, maar ik zal er uiteindeljk oom sterker van worden.

Dat ging beter dan verwacht. Moe van de nutteloze dag. Baan 3 met GN, een man en BT die zelf wat deed.

300 inzwemmen 200 met 8je 100 zonder
2×300 als in 150 bc (geen 8je) 100 armen, 50 benen
4×200 150bc/50 school 2&4 zonder 8je
50rug
4×100 25 snel/75 rustig. 2&4 zonder achtje
50 school uitzwemmen
Het voelde relaxed en daarom durfde ik ook zonder 8je. Maar dat gaat aanzienljjk langzamer (scheelt zo 8-10seconden) en kost meer energie. Ik heb geprobeerd mijn arm naar binnen te scheppen, voor mijn gevoel tot onder mijn navel door.

Ik deed lekker de training mee. Tevreden het water weer uit

9 maart – Fietsen en Yathzeen

De benen en ik vonden het zwaar. Ondertussen Yathzeeen met Vincent. Ik had de training in Zwift gezet, maar de hartslagzones redde ik niet helemaal. Kwam niet in z3. En toen brak de laatste (die redelijk ging) ook nog onbedoeld af. Het was een futloze dag en een futloze rit. Maar ik won wel 4 van de 6 keer met Yathzee! Het contract is nog niet rond, wat de werkmotivatie niet ten goede komt. De poes is nog krijsend krols wat de nachtrust niet ten goede komt.

Gedoe met FTP en hartslag. Vincent kwam mee Yathzeen en dar ging beter dan fietsen. Ik zat in new york en daar zitten veel hoogtemeters in. Na een half uur infietsen (2 van de 3 potjes gewonnen) moest ik 5 minuten zone 3. En daarna 5 minuten rust. Net geen potje. Dat moest ik 5 keer doen. De tweede keer al had ik na 30 seconden geen zin meer. En ik was een beetje bezig met Yathzee. Dus het ging maar matigjes. De 4de keer ging wel goed en de vijfde keer brak ik onbedoeld af. Ik wilde afslaan en niet afbreken. Ik fietste nog uit en 35km vol. Met meer dan 500 hoogtemeters.

Alles beter dan buiten fietsen nu! Bar en boos daar.

10 maart Trailloop met M door kou en nattigheid en modder, maar wel in de buurt!

We zouden naar Bussum gaan voor de Landgoederenroute, maar ik bedacht vanmorgen dat daar door de modder en met de kou en dan terugrijden niet zo handig was. Mar was het met me eens en ik ging haar ophalen. Nat en guur, maar het liep wel redelijk. Niks moest: geen tempo, geen hartslag; gewoon lekker lopen. Ik wilde niks dubbel lopen, dus ik liep wat om naar haar toe en dan buitenlangs. Mar is erg, erg fijn gezelschap: praat makkelijk, eerlijk, vriendelijk, zonder oordeel. Onze kinderen zijn van dezelfde leeftijd en ze is een makkelijke prater.

We liepen ook onverhard en ik ging na 4km wandelen om te drinken (en daarna vergat ik het zo’n beetje). We gingen over de natuurbrug en maar kwebbelen. Omdat het goed ging, liepen we door tot achter in het Kotterbos. Daar gingen we de modder in van het ATBpad. Dat vertraagde wel, maar het was erg leuk!

Dan vergeet je de zorgen en de to-dolijsten die thuis liggen. Ik was er lang niet geweest en het heeft iets, die glibberige slik. En de bomen op een rijtje. Uiteraard was er niemand anders te bekennen! Het was een tijd droog. We gingen nog een keer het ATBpad volgen, maar daar werd de modder te erg. Ik moest er om lachen!

Mar gleed verstandig uit en we wandelden, door de modder. Ik vond het echt leuk: helemaal in het moment. Op de weg begon het hard te regenen en werd het koud. We gingen achter de kliniek langs en ik was het wel even zat (16km punt). We gingen nog door het bos terug en op de Evenaar wind tegen. Ik liep nog een stuk mee met Mar en toen dacht ik: geen halve marathon, dat is moeilijker dan wel. Thuis moest ik alles afstropen en naar de WC en mijn huid op mijn bovenbenen jeukte en was gevoelloos onder de douche.

Maar ik heb de hele week nog niet zo oprecht gelachen als deze ochtend. Mari loopt zonder horloge, dus laat zich ook niet leiden door tijd of afstand. Wat ik goed heb gedaan: ik ben gestopt toen ik na ruim 20km thuis was en moest helemaal nergens voor die halve marathon afmaken en ik hoefde niet in het bos naar de WC (wel direct bij thuiskomst). Wat minder goed ging: ik heb te weinig gedronken/gevoed voor 2 uur onderweg. Ik heb maar 750ml gedronken, dus de rest van de dag ben ik hongerig en blijf ik koud.

11 maart Zwemmen in baan 2 bij TVA

Ik had geen zin. Eigenlijk had ik vandaag vooral nergens zin in, dus zwemmen was geen uitzondering. Kind weer ziek, ik slaap slecht (piekernachten), hangerig – nou dat. Ik moest om 5 uur en ik begon in baan 1 (lekker sloom), maar toen waren ze daar ook met zijn tweetjes, dus ik ging naar baan 2. Dan zwemt 1 autistische zanikerd voorop, 1 schreeuwerd achter mij aan, 1 oude taaie dame daar achter (maar die zeurt nooit) en daarachter 2 oudere dames die zich de hele tijd druk maken dat wij te hard zwemmen. En ik ben de enige die (deels) zonder achtje zwemt. En die de snelle autist bij kan houden en zich aan wil passen. We deden 250jes boven duurtempo. Tja, dat moet echt op 1:50/100m zitten voor deze baan, maar wat een gekanker dat het te snel ging. Nou was 1:45 ook wel aanpoten, maar het is een training toch?! Dus autist voor me ging trager en ik ging zonder achtje. Ook werken. Hij deed er 1 op zijn eigen tempo en toen deed ik met achtje ook flink snel, dat vond ik leuk. We hadden net nog tijd voor een 50-100-150-200-150-100-50 piramide, maar door het gefiep in de pauze werd het laatste 50je in reservetijd en toen moest ik voorop. Dat kan de auti niet aan, dat het 1 minuut over 6 pas klaar is. Misschien zwem ik volgende keer alles in baan 3 met achtje mee. Dat scheelt me ergernis. Ik heb zelf een hele goede training gehad en ik ben superblij met het feit dat ik 250m in 4:27 kan zwemmen, ook al is dat met achtje! Mijn horloge telde de 150m niet goed: 1 keer als 125m en 1 keer zelfs maar als 100m. Ik zwem een stuk rustiger, maak minder slagen en haal ‘dieper’ door. Met achtje kan ik echt goed op de slag letten en de doorhaal naar binnen trekken. Ik maak mooie stappen met het zwemmen en dat zie ik aan de SWOLF. Voor geen zin was dit echt top. Ik heb me flink ingespannen en dat was leuk!

12 maart Met het verkeerde been uit bed gestapt, maar fietsen kunnen die benen!

Ik voel me vreselijk slecht vandaag. Ik heb twee mogelijkheden: of ik stop met trainen (zo overschat: ik zie mensen de CPC lopen in een toptijd zonder noemenswaardige training) of volgende week de marathon in Amstelveen lopen. Dat zou me makkelijk lukken binnen de 6 uur. Er zijn Dixies. Trainen lijkt me ook hier niet voor nodig toch?

Buiten werd m niet. Binnen 2 uur – ach. Het ziet er mooi uit: lekker hoog tempo in lage hartslag, mooie cadans. En ondertussen ook nog yathzee spelen. Maar niets is minder waar: ik voel me helemaal K U T en slecht. Want dit tempo is binnen. Doen anderen lachend buiten. Dubbele afstand. En ik voel me totaal niet oke. Ik ben met het verkeerde been uit bed gestapt en hoewel het lijkt met mijn suffe binnenfietstochtje dat ik geen recht van klagen heb, voel ik me vandaag gewoon kut, want Vincent heeft weer Corona nu. Het kan dus ook zomaar weer zo zijn dat ik over een paar weer niet meer kan trainen omdat ik dan ook weer ziek ben. Ik ben er zo klaar mee. En waar ongeveer iedereen ‘zomaar’ even een halve marathon loopt – vaak in absurd snelle tijden zonder al te veel trainingstijd, is mij dat vrijdag niet gelukt. Het voelt gewoon helemaal stom en dom om veel te trainen op niks. Dus ik voel me klote en moe en vervelend en prikkelbaar. Dan kan het allemaal nog zo snel en fantastisch lijken te gaan, ik voel me totaal niet zo. Daar helpt geen ‘wat-goed-dat-je-het-toch-hebt-gedaan’ aan, omdat er simpelweg niets goeds aan is. Teveel koekjes, te weinig geslapen, verkeerde been uit bed gestapt.

Het lijkt wel oke met 29 gemiddeld en een hoge cadans en een lage hartslag en ondertussen yahtzee spelen, maar ik voel me absoluut NIET OKE. Op het moment vanmorgen dat Vincent weer met een positieve coronatest stond had ik onder de dekens moeten kruipen waar ik net vandaan kwam. Het is mijn dag niet. Verkeerde been uit bed. Sjachereinig, prikkelbaar, ongelukkig. Niks positiefs aan te ontdekken behalve die stomme test waarmee weer een weekje ziekigheid rondwaart in huis.