We zijn met de hele familie (opa, oma, 2 zussen met aanhang en 3 kleinkinderen) een weekend in een huisje in Noord Limburg. Bij de wandeling die ik gister rond het park heb gemaakt met mijn ouders, ontdekte ik de wandelroutekaart van het gebied en ‘s avonds zette ik de route uit van ongeveer 7 kilometer. Ik plaatste de nummers op mijn hand en hoefde alleen maar de pijltjes te volgen.
Een run van “drie kwartier in zone 1 voor het ontbijt” stond er op het programma. Het eerste wat ik vroeg toen ik om half 8 wakker werd was: sneeuwt het? Het antwoord was ontkennend, maar toen ik me aankleedde begonnen de vlokken naar beneden te dwarrelen. Ik liet me niet kisten en met een glas water als ontbijt ging ik aan het rennen. Het park af, waar het nog doodstil was om tien over 8. 
Toen ik het hek achter me liet, kwam ik een andere hardloper tegen! Je hebt rare mensen…. Het sneeuwde volop in het bos. Ik was uiterst verbaasd over het geluid wat dat geeft: het lijkt wel harde regen! Voor de rest was het stil, nou ja, als je het voortdurende getik weg kon denken. De sneeuw bleef niet liggen, maar het leek er wel koud door. Het was erg sereen in het bos. En een beetje modderig. Mijn hartslag moest onder de 138 blijven, maar dat lukte niet erg goed. Dus naast het getik was zeer regelmatig het gepingel van het hardloophorloge te horen. Het volgen van de nummertjes was gemakkelijk, behalve dat de handschoenen ervoor uit moesten. Ik kwam aan de rand van het dorp Beesel. Ook daar lag iedereen op zondagmorgen om half 9 nog te rusten. Het hield op met sneeuwen en ik kreeg het lekker warm. 
Ik liep me voortdurend af te vragen waarom ik eigenlijk zo ontzettend vroeg ging hardlopen door het slechte weer, maar het antwoord was keer op keer; omdat het zo heerlijk is! Ik ging tussen de boomgaarden door aan het lopen, langs de paddenpoel en de vogelnestplaats. Het was volledig kalm en uitgestorven tussen de modder. Ik zag ganzen, de maas en in de verte blafte een hond. 
Ik liep een heel stuk van 2 kilometer zonder een paaltje tegen te komen. Soms sneeuwde het even, maar het was niet eens echt koud. Ik keek uit op het pontje en ontweek de grootste modderpoelen – kon mijn hartslag ook weer even dalen. Ik liep voorbij de landingsplaats van de pont en daar begon het even flink door te sneeuwen. Wat een herrie van dat getik van die sneeuw! Ik kon 1 nummertje niet meer goed lezen, maar ik zag wel dat er net zo goed 76 als 70 kon staan en 76 was het meest logisch. 
Toen begon het luiden van de klokken in de verte. Als kind woonden wij vlak bij de kerk, dus dit geluid is me vertrouwd. Ik liep helemaal te genieten. Het was geweldig voor me! Het voelde zelfs een beetje emotioneel aan om door de sneeuw te lopen bij het geluid van kerkklokken. Ik liep langs een soort moerasgebied waar een enorme boom was omgevallen. Ik kwam in het bos. Hier ligt totaal anders bos als in de Flevopolder. De oude bomen zijn knoestig en statig en lijken veel warmer en wijzer als de rijen bomen in de polder. Ik genoot erg van de omgeving, ook al zaten er heel veel klimmetjes de rivierdijken op tussen, die flink glibberig waren. Het is grappig dat als er dus niks over onverhard in mijn schema staat, ik dat tegenwoordig blijkbaar graag opzoek. 
Op de velden bleef de sneeuw even liggen en ik vond het fijn dat ik dat meemaakte, terwijl de rest van de familie de voorkeur gaf aan uitslapen. Het was na half 9 en ik zou langer dan 3 kwartier onderweg zijn, maar ik vond het helemaal geen zware training en ik genoot erg van de buitenlucht, de nieuwe omgeving en het tempo lag lekker laag. Degene die een hond hadden, moesten inmiddels ook de sneeuwvlokken trotseren. Maar het was nog steeds stil. Ik kwam bij het kapelletje. 
Het was nog dicht en door de sneeuw zag het er uitzonderlijk christelijk uit omgeven door rust en kalmte. Omdat ik de tijd nam om foto’s te maken, piepte mijn horloge voor de verandering eens dat de hartslag te laag was! In de verte luidde de kerkklok negen uur, waarna het gebeier volgde als oproep voor de mis. Mijn oproep begon het ontbijt te wezen! Ik rende door en telde de nummertjes af. Na een uur was ik weer bij het park, maar ik ging terug door het bos en de ingang waar ik ook begonnen was. In dat uur had ik precies 7,5 kilometer gelopen. Geen topsnelheid nee, maar het gelukzalige gevoel wat dit uurtje mij oplevert is veel en veel meer waard dan een uurtje zo-snel-mogelijk-over-het-asfalt. Op het park zijn inmiddels veel mensen ontwaakt en lopen ze met verse broodjes. Het sneeuwt niet meer. Ik ga eerst wat eten en daarna ga ik douchen in het subtropisch zwembad! Ik leer van mijn kind de borstcrawl, maar ik merk dat de spieren toch best vermoeid zijn. Het sneeuwt inderdaad de rest van de dag niet meer en ‘s middags loop ik met opa, oma en de kleinkinderen nog een keer langs het kapelletje.
De app heeft een nieuwe tekst! Deze ochtendrun zit hier nog niet bij.