Brief aan het loopmaatje

Hé Manuel
Volgens mij vraag je je tijdens het lopen vooral af hoe ik mijn verhaaltje maar weer eens ga bloggen – nou bij deze! Terwijl ik aan het lopen was, dacht ik er niet zo over na; want dat doe ik meestal pas als ik me ga vervelen, dus dat is een goed teken zullen we maar denken. Het was even wat gepuzzel he voor we deze ochtend aan het lopen waren: maar

dat hadden we kunnen weten, omdat het Hollandse Hout erg dichtbij de bestemming van deze dag ligt! Aan de andere kant van de Oostvaardersplassen, daar wilde ik heen toen ik twee weken geleden een vosje tegenkwam in dit gebied. Het is hier wijds en leeg vind ik. Ik moest en zou het je laten zien. Je ging natuurlijk ook nog mee toen ik met de fiets wilde. Jouw conditie evenaart die van mij op zijn minst, dus het is geen moeite om op een gemiddelde zondagochtend om half 9 voor mijn deur te staan. Voor wat je ietwat minachtend ‘een dik uurtje’ noemt. Als we eerst 3 kwartier gefietst hebben, blijkt het druk te zijn bij het buitencentrum. Je bent blij dat ik dat niet van tevoren bedacht heb, want anders had je nog eerder je bed uit gemoeten. Ik wil helemaal niet tussen de foto-cursisten doorlopen!

Maar meer routes zijn er niet. We gaan over het betonpad richting het poortje onder het spoor door. Er volgen circa veertig hekjes. Maar met de zon, de vlakte en de heerlijk onverharde ondergrond is het lekker soepel lopen en zijn de opstoppingen door fotografen en hekjes al snel vergeten. We kwebbelen over de cryptogrammen, de familie en wisselen looproddels uit. Telkens onderbroken door weer een hekje.

 
Ik mag de Kleine Praambult opsprinten en dat doe ik graag en volkomen moeiteloos. Voor deze ene unieke keer heb jij met de snelheid iets meer moeite en ik laat maar in het midden of dat komt door de verkoudheid of omdat jij deze week al zo’n 50 kilometer hebt gelopen: in beide gevallen is het prijzenswaardig dat je toch weer meerent. Ik let niet op de tijden, ik kijk niet naar de route en de paaltjes en ik ben volledig kwijt waar ik ben. Hoe we ineens voor mijn gevoel uit het niets een weg moeten oversteken, daar ben ik ook niet mee bezig. Ik loop gewoon. Niet meer en niet minder. Het is gezellig. Zo simpel is het! We kletsen echt honderduit en als ik nu terugkijk naar de tijden die we daarbij gelopen hebben, ben ik verbaasd. We gaan gewoon tien kilometer per uur. Het grappige is dat jij dat wel vermeld onderweg, maar dat ik glashard beweer dat jij dat alleen doet en ik niet (terwijl ik er naast loop!). Ik zie geen heuveltjes voor versnellingen meer en ik vind dat oké, maar omdat jij je nog even moet uitleven, ren je maar lekker vooruit voor een foto! We komen op deze zondagochtend andere mensen tegen, eigenlijk is het best druk. We komen langs paarden, maar de heuvel die daar verderop ligt, lonkt veel meer. Het zou me moeten verbazen dat het mij allemaal vreselijk moeiteloos afgaat, maar daar op het Hollandse Veld maak ik me alleen maar druk over het feit dat ik straks weer terug moet fietsen. Ik sprint de heuvel werkelijk op en dat is echt leuk!

We komen ook nog een brug over met maar 1 reling. Ik stop daarna wel voor een foto, niet óp de brug asjeblieft! We gaan door het gras rechtuit. En dan zijn we rond. We laten de paarse route voor wat ie is en ik wil de groene route nog doen. Helaas: deze is niet onverhard. Recentelijk is het pad rolstoelvriendelijk van beton voorzien. Er staan hertjes vlakbij te grazen, andere zondagstoeristen attenderen ons op de beestjes.

De bruggetjes zijn leuk, maar ik vind het beton sneu. We passeren de fotokliek weer. En de schattige paardenfamilie. Ik ga naast het betonpad lopen. We maken de detour door het vogelkijkhuisje, maar ik geloof niet dat wij echte vogelspotters zijn. We nemen een onverharde afslag over een breed pad en daar geniet ik echt even helemaal van het gebied. Jij zoekt op de kaart op de telefoon op of we dezelfde weg terug moeten lopen, maar er is een overduidelijk zichtbare afslag naar rechts, die je bijna mist door het kijken naar de kaart! Als ik zo aan het bloggen ben, dan kan ik wel een heleboel leuke momenten bedenken en dan was het echt er mooi en heerlijk, maar toen ik daar liep, realiseerde ik me dat niet zo. Ik ben dan niet altijd in het moment bezig, maar meer met ‘straks’ en ‘hierna moet….’ Ik ben blij dat jij de prachtige natuur wel vastlegt. We passeren een heuse tractor die een kar vol toeristen voortrekt en dat is me echt teveel! Wij komen hier op een heerlijke, rustige zondagmorgen en blijkbaar bevinden we ons in een soort natuur-pretpark! Nu kan het me niet meer schelen en neem ik ook het betonpad. Wonderlijk maar waar hebben we over de 10 kilometer een uur en één minuut gedaan. Onverhard. Zone 2. Onafgebroken kwebbelend. Moeiteloos. We gaan terug naar het buitencentrum, terwijl we om families, verveelde tieners en dreumessen heen moeten slingeren.

Ik wil nog naar de andere vogelkijkhut, maar dat ommetje is nauwelijks de moeite. Mij maakt het niet meer uit dat er nog niet eens helemaal 5 kwartier om zijn: dit gebied heb ik helemaal verkend. Ik kleed me lekker om en dan kopen we nog bekertjes met vogeltjes erop voor jouw vrouw. De meneer bij de balie heeft onze straatnamen verzonnen! We moeten weer terug naar huis fietsen. Zo nu en dan ga je me echt iets te hard. Grappig dat ik nu pas ontdek waar we eigenlijk gerend hebben! Ineens komt het in een kaartje in mijn hoofd te liggen. Het duurt nog veel langer voor ik besef wat een heerlijke loopje we hebben gehad: alsof dit soort korte stukjes niet meer meetellen. We lachen om mensen op hun electrische fiets die sportiever gekleed zijn als wij. En ik val bijna van mijn fiets als ik hoor dat jij 4 boterhammen hebt gegeten vanmorgen! Ik heb een bakje biogarde roer op en een ontbijtkoekje!
Tja, zo schrijf je dus een blogje – simpel toch? Maar als ik zeg dat jij het volgende keer mag doen, dan vrees ik dat ik in mijn eentje de hele oostvaarderplassen rond moet rennen volgende week en dat heb ik al een keer gedaan. Het is saampjes heel wat gezelliger. Dan mag jij de foto’s maken! Én de route bijhouden! En je mag naar mijn gekwebbel luisteren! En de hekjes openhouden! Deal? Dankjewel voor deze heerlijke zondagochtendbesteding.
Tot het volgende loopje en beterschap met je verkoudheid. Fijne zondagmiddag. Groetjes Anke.