Hoi Manuel!
 
Je moet je absoluut geen zorgen maken hoor, en voel je vooral absoluut niet schuldig omdat ik woedend tegen je uitviel dat het jouw idee was en dat álles me irriteerde en ik ook het gezelschap aan de kaak stelde. Ik was zo tussen de 26 en 28 kilometer te sacherijnig en onhebbelijk om daar enige waarde aan te hechten! Integendeel: ik ergerde me nog het meest aan het feit dat ik niks had om me aan te ergeren: de zon scheen prachtig, het uitzicht over het water was mooi en in mijn eentje had ik daar toch echt nooit meer aan hardlopen gedaan terwijl ik ook nog eens nergens pijn had. Laat ik het niet hebben over het tempo waarover ik ook al niet ontevreden kon zijn. Er zat toen gewoon erg veel woede in mij op dat moment en het was wel prettig om tegen je te kunnen snauwen en daarover te kunnen lachen terwijl je er een blackbox van maakte en probeerde te achterhalen wat er nou mis was. En dat was al de derde blackbox* van de dag, maar deze had geen oplossing. Tenzij het was om een paar kilometer flink door te lopen en de ergernis eruit te rennen. Dat lukte zeker 2 kilometer wonderwel. Volkomen bewust voerde ik het tempo op. Ik ergerde me natuurlijk ook dat je op je horloge bleef kijken en verder niks zei en nogal moeiteloos gewoon mee ging in het hogere tempo. En even later was het op en had ik je nog veel en veel harder nodig. Je hebt me helemaal tot aan het Oostvaarderscentrum meegetrokken, zelfs een stuk letterlijk! En daar ben ik zo blij mee! Ik was langs de kant gaan zitten als ik alleen was geweest en had niet eens meer de kracht gehad om iemand te bellen om me te komen halen. Er zat toen geen greintje kracht meer in me. Zelfs ‘ja’ knikken voor water, was eigenlijk te zwaar. Dat je naast me bleef voortgaan, hoe sloompjes ook, en dat je er amper bij kon maakte samen met mijn ijzeren wil dat we het hele rondje Oostvaardersplassen hebben gerend. Voel je niet schuldig dat ik me moest bewijzen, maar wees trots op jezelf dat je het probeerde te begrijpen en dat je bij me bleef om me net dat beetje kracht te geven door te gaan. Door jouw ben ik niet gestopt en samen hebben we 35 -VIJFENDERTIG- kilometer gelopen! Ik had alleen kunnen stoppen en gaan wandelen omdat ik wist dat jij de hele ronde zou uitrennen, maar doordat jij erbij was heb ik dat niet gedaan en dat vind ik zeer waardevol. Jammer dat ik zelfs de kracht niet had om je duidelijk te maken hoe slap, krachteloos en uitgeput ik was. Niet alleen het tempo vertraagde naar een kilometertijd boven de 7 minuten -wat ik nog oerzwaar vond, maar mijn hele gedachten vertraagden en alles voelde aan als een dikke mist. Denken en praten was er niet meer bij en enige actie ondernemen kon ik ook niet meer. Ik dacht alleen maar: nog even Anke, nog even, nog eeeven, nog eeeeveeeen, noooog eeevvveeeen….
 
*Terug naar de blackbox: onze lezertjes weten vast niet wat dat is, dus leg ik het ze even uit. In een virtuele blackbox stop je iets in en er staat een virtuele toegangs-regel op. Sommige dingen kunnen er volgens die regel wel in en andere niet en je moet achterhalen wat de regel is. Jij had een goeie dat er ‘op de blackbox stond’ dat het moest kunnen drijven of zwemmen. Dus past een auto er niet in, maar een kikker wel. Ik vraag je dan: kunnen er boten in en jij zegt ja en ik vraag of er een vliegtuig in kan en je zegt nee, ik vraag of jij er in kunt (ja) en of ik er in kan (ook). Ik had de moeilijke regel verzonnen dat door middel van energie iets moest kunnen bewegen en de hele Knardijk van de 13de tot de 20ste kilometer is zo voorbij gevlogen. Zonder moeite ongemerkt onder de voeten doorgegaan. Hoe had ik dat zonder je gezelschap moeten doen?! Dan was ik me zorgen gaan maken dat ik te langzaam ging en hoe ver het nog was. Nu was ik bezig een blackbox te vullen terwijl we voortrenden. Een halve marathon, daar deden we 2 uur en 8 minuten over, zo meldde jij, maar mij deed het niets; ik vond het hooguit niet snel genoeg.
We waren de helft dus al over voor we die eindeloze dijk op gingen. En eindeloos was het, ondanks de theezakjes! Op de theezakjes staan tegenwoordig open vragen zoals bijvoorbeeld: wat wil je nog doen in je leven wat je nog nooit hebt gedaan? Toen ik het zwaar en vervelend begon te vinden op de dijk, zijn we die vragen gaan beantwoorden en dat leidde perfect af. Iets anders om over na te denken. En jij mocht lekker praten, terwijl ik het tempo zo goed mogelijk vasthield. Klein verschil tussen ons: ik vond het na 23 kilometer een hele kluif worden en jij loopt nog vrolijk te kletsen alsof het niks is. Nu weet ik dat je de maanlanding had willen zien en een optreden van Genesis en dat we allebei nog wel eens op een niet slapende vulkaan willen staan.
 
Bedankt voor het inzicht dat je me hebt gegeven om de hele route in kleine stukjes op te delen. Niet in kilometers, maar in: tot de berg, tot de inham (die lang op zich liet wachten) of iets anders kleins wat bet dichtbij was. Ikzelf had de route in 5 stages opgedeeld: Kotterbos – inlopen, tot de sluizen – hoger tempo lopen, Knardijk – daar had ik nog niks over bedacht, Oostvaardersdijk en langs onze kant van de Oostvaardersplassen, dan wilde ik het tempo nog opvoeren en die laatste 4 kilometer harder lopen (maar dat liep dus anders!). We gingen inderdaad het Kotterbos ‘rustig’ door met tijden van 6:10 de kilometer. Door de regen waarvan je drie keer zei dat het de laatste bui was. Je hebt in elk geval 1 keer gelijk gehad! En die buien waren beter als de zon, al lag dat grotendeels aan mijn bui en niet aan de zon. Verbaasde het je dat ik het tempo opvoerde na het Kotterbos? Je hebt er niks van gezegd en dat was prima hoor. Ik deed het welbewust en was ontzettend trots dat ik die macht had over mijn lichaam om sneller te kunnen gaan als ik dat wilde. Ik vond het cool dat we toen kilometerslang elke keer onder de 6 minuten zaten. Vet dat je gewoon meeliep zeg. Ik was namelijk niet verkouden en jij wel. Ondertussen waren we aan het kletsen over vanalles: andere hardlopers en hun schema’s (voornamelijk), familieperikelen en de laatste Runners World. 1 Van de onderwerpen was, dat we misschien toch beter kunnen gaan vissen als sport! Toen leek het grappig en was er niks leukers dan hardlopen, maar aan de andere kant van de Oostvaardersplassen toen ik zo leeg en op was, heb ik het serieus overwogen. Toen ik niet eens meer de kracht had om iets te zeggen. Het was tot de sluizen net als over de Knardijk: ik keek naar de kilometertijden, maar hoe ver we waren en hoe ver het nog was, dat liet me helemaal koud. Was jij daar mee bezig? Ben je daar niet veel meer mee bezig wanneer je alleen bent? Ik wel. Juist het ontbreken van die druk maakte je gezelschap erg plezierig en het rennen zorgeloos.
 
Ik vond het heerlijk weer: de regen aan het begin en net als je dan opgedroogd bent, dat het weer gaat regenen en de bewolking de hele tijd. Ik had geen spijt van mijn regenjasje. Heb jij het niet koud gehad? Ik had ook nog een rugzak om namelijk die me warm hield. Heb je je geergerd aan mijn rugzakje? Het maakt namelijk wel iets meer herrie. Maar goed, ik kon er alles in meenemen. Ik zal ‘m wel een keer beter laten zien als we geen hardlooptempo aanhouden. In het begin hield ik me best goed aan het eten en al snel begon ik aan de dextro’s. Ik had de halve gel al op voor de sluizen en op de Knardijk ofzo heb ik de gel opgegeten. Ik heb zelfs een halve reep opgegeten en dat was best smakelijk en viel me niet tegen. Maar blijkbaar was het toch te laat, want ik kon de man met de hamer niet vermijden. Ziedaar absoluut een taak voor jouw: je hebt gelijk dat je meteen als je naast me komt lopen in Eindhoven moet beginnen over het nemen van voeding. Dan mag je net zo bot reageren als ik op de dijk deed en het snauwen terugbetalen! Want dat heb ik, of beter, hebben we allebei geleerd vandaag: ik zal meer moeten eten. In vergelijking met jouw 4 boterhammen is mijn bakje yoghurt en mijn ontbijtkoekjes ook wel erg karig.
 
Nu heb ik er een beetje spierpijn aan over gehouden en 1 blauwe plek op mijn onderarm (geen idee hoe die daar komt) en 1 ernstig blauwe teennagel, maar hé, kleinigheden! We hebben het hele rondje Oostvaardersplassen gedaan en 35 kilometer in 3 uur en 38 minuten is niet echt langzaam. Twee jaar geleden deed ik er alleen nog dik 25 minuten langer over (en dat was maar 1 kilometer meer). Toen was er geen enkele kilometertijd die met een 5 begon en lag mijn gemiddelde hartslag 4 slagen hoger ook nog, terwijl mijn hartslagmeter ergens onderweg vandaag op hol sloeg en mijn hartslag deed alsof tie op 230 lag. Er is dus alle reden om trots te zijn voor ons beide. Voor ik ‘instorte’ lag de gemiddelde kilometertijd op 6:04 en dat is echt wel keurig zeg. Mijn weektotaal is nog nooit zo hoog geweest met 72 kilometer in een week. Helaas mag ik niet uitdribbelen van Merijn om er 75 kilometer van te maken getuige zijn appje: [19-9-2015, 15:27] anke: “Niet boos worden… Het waren 35km de Oostvaardersplassen rond. Dat lukte niet in drie uur! (3:37) Het ging zeker 32km loeigoed, maar de laatste 3km kwam ik de  met de  tegen. Gem hrf 150. Morgen uitdribbelen? Goed weekend! Anke” Merijn: Morgen uit fietsen lijkt mij beter ik dacht: ik ben ‘m voor… Ik ga nu even goed naar hem luisteren, want tegenover Merijn schaam ik me nog het meest, die vond alles boven de 3 uur ‘niet nodig’. Ik denk dat hij gelijk zou kunnen hebben, gezien de hersteltijd, maar ik heb er nu wel veel meer van geleerd, zeker over het nemen van voeding onderweg en hoe die hamerknakker ook al weer aanvoelde en dat ik die in Eindhoven niet wil te zien!
 
Dankjewel Manuel; voor het gezelschap, de gezelligheid, de regen, de blackbox, je gekwebbel over naar welke dag in de geschiedenis je terug wilt gaan, het opdelen-principe, je zwijgen, het voortslepen, de foto’s en vooral het meelopen: op alle tempo’s tot en met het uitwandelen aan toe. Dankjewel dat je me 35 kilometer hebt meegenomen, dat was een goed idee. Een heel goed idee.
En dank je voor het meeschrijven aan de blog, hoewel jij liever nog 7 kilometer extra zou hebben gelopen in plaats van te moeten schrijven!
Ik heb een paar belangrijke grenzen verlegd en als daar gevolgen aan vast zitten (maar het lijkt erop van niet), dan zal ik ze jouw zeker niet aanrekenen! Het enige waar je schuldig aan bent is aan een fantastisch complete zaterdagochtend. 35 Kilometer Bedankt.
Anke
 
PS Jammer dat je niet gewonnen hebt: we hadden een gokspelletje voor we gingen rennen: Hoeveel hardlopers gaan we tegenkomen als wij aan het hardlopen zijn? Jij dacht 4, ik dacht 6 en het was er…. Één. Je zat er dichter bij dan ik, maar we hebben dat spel allebei verloren.
 
====================================
Hallo Anke,
Ik kan er nu echt niet aan ontkomen om een antwoord te schrijven over de 35 km die we zaterdag hebben afgelegd.
Laat ik bij het begin beginnen. Twee jaar geleden liep jij het rondje Oostvaardersplassen ook al een keer. En vanaf het moment dat je het vertelde nestelde het idee zich in mijn hoofd. Vorig jaar kwam het er niet van maar dit jaar was ik zeker van plan om het te gaan doen. Zeker toen jij zei dat je mee zou lopen. Want alleen zag er toch wel tegenop. Vooral het lange stuk over de Oostvaardersdijk. Nadat de datum was vastgesteld verheugde ik me er erg op. Een week lang checkte ik elke dag de weersverwachting, en die werd beter en beter.
Maar toch knaagde er iets…IK had als doel om 35 kilometer te gaan rennen. Dat paste in mijn schema en was gezien de vorige lange afstanden (30 km) ook een logische stap. Maar JIJ mocht ‘maar’ 3 uur. Dat past dus nooit. En dat feit heb ik onbewust weggestopt. Ik moest er niet aan denken dat ik het hele stuk in mijn uppie moest lopen.

Toen we op zaterdagochtend vertrokken regende het. Dat was dus eigenlijk niet de bedoeling. Gelukkig was het niet koud en waaide het amper. Daarom was het prima vol te houden. Het eerste stuk is bekend van alle korte loopjes in de buurt, maar als begin van een hele lange run kijk je toch heel anders tegen je omgeving aan. Het tempo is prettig: zo rond de 6 minuten per kilometer. Ik merk echt wel dat je het tempo graag vrij hoog houdt: is dat om niet te ver boven de drie uur uit te komen? Voor we het weten zijn we op de Knardijk. Omdat we daar het black box spelletje spelen gaat die als in een waas voorbij. Ik heb dus het oversteken van de weg en het bezoekerscentrum compleet gemist! Ik keek nog uit naar de ingang van het centrum toen we er al lang voorbij waren. Black box is echt een geweldige remedie tegen lange afstand loop saaiheid!
En toen draaiden we de Oostvaardersdijk op. Hier had ik tegenop gezien. En het viel inderdaad niet mee. Maar niet op de manier die ik verwacht had…
Het eerste stuk ging nog prima. Maar na driekwart van de dijk te hebben vertelde je plotseling dat je enorm sacherijnig was. Dat kon ik helemaal niet plaatsen. Lag het aan mij? Was je mijn geklets zat? Je vond het zakje gedroogde vruchten waaruit ik at irritant. En ook het kijken op het horloge. Ik nam me voor om er niet te veel op te reageren en gewoon zwijgend door te rennen. Ik zou het later wel horen. Ik zag wel aan je dat je het moeilijk had en maakte me een beetje zorgen. Het was nog een behoorlijk stuk. Aan het einde van de dijk ontdooide je een beetje en stelde je voor om het laatste stuk langzamer te lopen. We hadden tot dan toe 6:04 minuut per kilometer gelopen. Dat was eigenlijk sneller dan dat ik van plan was geweest. Ik vond het daarom een prima idee. Op het fietspad door de Oostvaardersplassen merkte ik dat je het zwaarder en zwaarder kreeg. En op een bepaald punt zei je dat je helemaal leeg was. Dit was het moment dat ik besloot dat ik in ieder geval bij je zou blijven. Of je nou ging stilstaan, wandelen of zou doorrennen. Het maakte me toen niet meer uit of ik nou 35 kilometer of minder zou rennen. Aan alles was te merken dat je het heel zwaar had. Je had de kracht om het tot het Oostvaardercentrum vol te houden. Je wist zelfs nog een sprintje te trekken over de laatste 50 meter! Ik had toen nog wel energie over maar mijn spieren protesteerde heel erg toen ik je achterna moest.
Het rondje was nu voltooid. De 35.200 meter afgelegd. Ik was aan de ene kant heel tevreden en opgetogen. Maar aan de andere kant was ik ook bezorgd over jouw toestand en voelde me schuldig dat ik je meegetrokken (letterlijk en figuurlijk) heb. Gelukkig had je na een paar minuten zitten en een dextrootje en wat water weer genoeg energie om naar huis te wandelen.
Ik geloof dat ik nog niet al je vragen opmerkingen beantwoord heb:
– Nee ik heb me niet geërgerd aan je rugzakje. Maar ik heb me wel verbaasd dat jij het niet irritant vindt om het rugzakje best vaak te moeten afdoen om er iets eetbaars uit te halen.
– Ik heb het niet koud gehad behalve in de eerste twee kilometer (maar wat is dat nu op totaal 35 km?)
Dankjewel voor alle dankbetuigingen. Maar ik wil ook jou bedanken! Voor de gezelligheid (behalve dat kleine stukje dan 😉 ) en de black boxen. Voor het idee en het meelopen. Voor de stok achter de deur om vroeg op te staan. Hopelijk volgen er nog veel gezamenlijke trainingen, met alle ups- en downs. Dat hoort erbij.
Groeten van je loopmaatje
P.S. Je hoeft je tegenover mij nergens over te schamen of verontschuldigen! Als we elkaar alleen in beste doen willen meemaken dan moeten we niet samen gaan rennen. Maar alleen bij elkaar op theevisite komen :-).
==================================
Volgende keer gaan we vissen! 😀