Vanmorgen vroeg ik me af of de trainer echt boos was of dat hij nu echt ziek was, omdat mijn nieuwe en belangrijke schema niet komt. Maar zijn vrouw was ziek en daardoor had hij twee knulletjes om zich heen en daarom was het schema nog niet af. Het is overal hetzelfde!
Holland op zijn best
Maar ik mocht anderhalf uur gaan hardlopen in zone 1 – lekker rustig aan doen. Ik mocht zelf kiezen off of on road. Op een woensdagochtend wordt dat al snel onroad over het asfalt, want ook al gaat het kind ergens spelen, toch lijkt de tijd kort. En wat is nou anderhalf uur? Dat lijkt amper lang. Terwijl een beginnende loopkennis door een park in Trier voor het eerst twee kilometer achter elkaar loopt en een heel kwartier hardlopend moet volmaken, ga ik de vlakke polderwegen op voor wat een klein stukkie is geworden en lekker rustig aan gaat. Zevens wil ik zien!
De hartslagbeperking staat op 136 en de tijd staat op 90 minuten, maar dan werk ik nog snel het laatste halve reepje naar binnen en neem water en een gelletje mee. Het zou dom zijn om te denken dat ik zo laat op de ochtend tegen lunchtijd aan op 1 bakje yoghurt en 1 ontbijtkoekje anderhalf uur zal kunnen lopen, ook al vind ik het niet zo lang. Ik ga maar eens onder de snelweg door, dat is inmiddels weer lang geleden. En dan hou ik de mogelijkheid open om terug over het onverharde pad in het Kotterbos te gaan. Geen idee hoeveel kilometer ik in zone 1 binnen 90 minuten kan halen, ik gok op 11 of 12.
De eerste kilometer gaat mooi in 7:03 en ik luister lekker naar de muziek. Elke lichte stijging wordt meteen door mijn horloge duidelijk gemaakt. Bij elke beweging om een foto te maken hoor ik gepiep van mijn rechterarm af komen.
Ik heb lange mouwen aan en een lange broek. Het is nog wel warm, maar ik denk dat ik het van dit tempo niet al te benauwd krijgt. Het lange fietspad op. Elke keer als ik wat snellere muziek op mijn koptelefoon kreeg, ging mijn hart te hard te keer. Ik was verbaasd te zien dat de derde kilometer al net onder de 7 minuten zat. Dat biedt perspectieven!De wegen zijn lang en recht en vlak. De lucht boven de wegen is blauw en de wolken zijn scherp wit. Heel even heb ik spijt van de lange mouwen, maar dan draai ik de lange weg op en ik denk dat ik wind mee heb, want ik ga aanzienlijk harder.
De tijden liggen rond de 6:50 en ik reken uit dat ik zo de 12 kilometer haal en dat 13 kilometer wel heel mooi zou zijn. Ik heb een fijn tempo en luister naar de muziek. Onderweg neem ik het kleverige gelletje. Dit is niet mijn merk. Het duurt ongeveer anderhalve kilometer voor de koolhydraten inkomen, maar ze kunnen niet voorkomen dat ik om half 1 trek krijg. Mijn buik weet best dat het etenstijd is. Maar mijn lijf moet het doen met 3 slokken water en nog een derde deel van de citrusgel die plakt.
Ik ga weer onder de snelweg door. Onderweg kom ik niemand tegen. Geen fietsers en al helemaal geen andere hardlopers of hondenuitlaters. Ik ga de Trekweg op en kom tot de conclusie dat ik nog prima door het Kotterbos kan gaan lopen! Ik heb tijd over en stel dat ik dadelijk echt naar het toilet moet, dan kan ik beter in het bos zijn! Ook al doe ik over de 10 kilometer ongeveer 70 minuten, ik geef er niet veel om. Ik kom in het bos en snuif de geur op van de herfst. Het tempo moet nu wel iets omlaag, maar ik geniet dan ook dubbel. Het is hier heerlijk! Ik krijg mails, SMSjes en app-berichten, maar ik laat ze allemaal even links liggen. Straks zal ik wel op alles en iedereen reageren. Ik hou de tijd scherp in de gaten en de afstand ook naarmate ik dichter bij huis kom. Ik durf absoluut niet meer al te veel van het schema af te wijken.
Dan belt de moeder van het kind waar Vincent speelt. Ik ben niet snel genoeg omdat ik in de knoop kom met een koptelefoon, maar alle alarmbellen gaan intern af. Ik bel meteen terug, maar krijg geen gehoor, ik hoor dat Vincent de voicemail inspreekt en dat doet mijn hartslag stijgen terwijl ik afdaal! Ik bel snel terug en Vincent heeft iets vervelends op school meegemaakt, wat hij aan me kwijt moet. Ik stel hem gerust dat ik niet boos ben. Ik kan lekker over de skeelerbaan verder lopen en voel al dat ik precies net wel of precies net niet tijdig thuis ben. Hier in de stad op woensdagmiddag moet ik vaak stoppen voor auto’s en andere medeweggebruikers. Ik kom op 12 kilometer en heb nog 5 en een halve minuut. Daar haal ik natuurlijk net de 13de kilometer niet in met deze hartslag. Ik heb even lak aan de hartslag en ga lekker iets harder, maar net binnen de grenzen. Als ik onder het station doorga heb ik 1 uur en 29 minuten gelopen en staat de teller op 12,6 kilometer. Die laatste 400 meter gaan er komen, al lukt dat niet in minder dan een minuut. Ik loop langs mijn huis en doe nog een extra rondje. Het buurjongetje snapt er niks van. 
Na 1 uur en 31 minuten (dat is acceptabel) staan de 13 kilometer op de teller.Wie had er ooit gedacht dat ik 13 kilometer in anderhalf uur rennen goed zou vinden? Dat komt doordat de gemiddelde hartslag op 135 staat en de gemiddelde kilometertijd op 6:59. Ik vind het geweldig! Toen ik in zone 1 begon in december van vorig jaar haalde ik met heel veel moeite een hartslag van 138 bij een tempo van tegen de acht minuten. Ik heb het fundament zo stevig uitgebouwd dat mijn tempo inmiddels acceptabel is bij een lagere hartslag. Dat is een enorme winst. En die bevriende hardloper die 15 minuten achter elkaar door een mooie Duits park heeft gelopen, gaat dat uiteindelijk ook halen als hij in plaats van drie weken honderdtachtig weken bezig is!