Op je armen lopen

Beste G!
Net ‘afgestudeerd’ als trainer, vond ik het leuk dat ik een keer met je mee mocht! Zeker toen ik hoorde dat de snelle groep een zware kluif voor de boeg had en de snelle mannen daar meegingen. Ik kon lekker lopen kletsen. Je had echt iets bedacht als trainingsonderwerp en dat vind ik zo prettig: dan heb je echt iets aan de training. Het thema van vandaag was: De Arm Inzet. Natuurlijk weten wij allemaal best dat die beentjes getraind moeten zijn, geblesseerd raken en hardlopend het meeste werk moeten verrichten. En ik denk dat we daar ook wel allemaal wisten hoe belangrijk een juiste arm-inzet is, maar eerlijk gezegd staan we daar nog zelden bij stil. Ik tenminste niet! Bedankt voor de reminder….
Je liet ons met de armen stijf langs het lichaam wat loopscholing doen. Wat zagen we er raar uit! Maar het verschil was erg helder. Als je je armen meeneemt en mee laat zwaaien is het hardlopen gemakkelijker! Logisch, maar ik wist echt niet dat het komt omdat je je heupen dan mee kunt draaien tot je het vertelde. Ik heb écht wat geleerd! We mochten de brug oplopen en ik heb even alles geprobeerd: a-ritmisch zwaaien met de armen (heel raar), heel kort zwaaien (en daar komen kortere pasjes van) en een grote uitzwaai en dan ga je dus vanzelf sneller lopen, zonder meer moeite te hoeven leveren! Ik ben ook over het gras gaan lopen en toen viel er langzaam een persoonlijk kwartje. Op het onverharde terrein heb je die arminzet nog veel meer nodig om te balanceren en dan wordt de uitslag wat kleiner. Stappen kleiner, balans lastiger. En toen ging ik aan het combineren: de onbalans die ik voel zou wel eens meer in mijn armen dan in mijn benen of voeten kunnen zitten!
Je gaf ons de opdracht driehoekjes te lopen: 200 meter heel rustig, dan scherp naar links en 100 meter op tempo en nog een keer naar links om een flink tempo op te pakken. Ik had dat driehoekje nog nooit gelopen en vond ‘m wel een grappige variatie op een rondje of een vierkantje. Ik begon echt maar eens heel sloom en voelde mijn bovenbeen rechts wat ‘mopperen’ en trekken. We hoefden niet heel hard te lopen, maar de hartslag ging in de laatste honderd meter toch snel omhoog! Ik was me erg bewust van mijn arm-inzet en gebruikte die ook echt. Ik begon te zoeken waarom ik die disbalans toch voel: ik heb aan twee kanten een horloge om, dus dat zou het niet moeten zijn. Inmiddels liep ik bijna vooraan, maar rustig is bij mij tegenwoordig wel heel erg rustig! Na nog een rondje liet ik de ander voorgaan. Ik begon te denken dat de disbalans aan mijn telefoonhoesje ligt… Die draag ik om mijn linkerarm, zou mijn rechterbovenbeen dat compenseren?! Het klinkt natuurlijk verre van logisch, maar toen ik daar zo liep was het niet zo raar, want bovenarm en bovenbeen zijn wel complementair dezelfde plek. Ik duwde jouw mijn telefoonhoes en telefoon in handen om het nog een driehoekje te proberen en warempel: dat was het! Ik versnelde het laatste stuk door mijn armen stevig uit te zwaaien, maar ook omdat er twee auto’s langskwamen, hahaha.
Tjongejonge, wat was ik veel wijzer geworden van je training zeg. Hoe kan ik je daar voor bedanken?! We mochten op eigen tempo de brug nog 1 keer op. Ik had langzaam kunnen gaan, maar ik liep met L. omhoog en ik dacht: ik ga langzamer, toen L net riep: wij kunnen dit!! Hoe kon ik haar in de steek laten? Dus tegen mijn eigen zin in gingen we keihard omhoog. Toen raakte ik met A aan de kwebbel en ik heb aan heel wat mensen verteld dat ik deze loopclub ga inruilen voor de triathlonvereniging. Beste G, dat ligt absoluut niet aan jóúw training! Dit is één van de zeldzame trainingen dat ik in een uur meer geleerd heb als van diverse ellenlange duurlopen. Dit is één van die trainingen waarbij ik zeggen: ik ging niet ver, nauwelijks hard, maar ik heb een blessure op zijn plek gezet en daarmee overwonnen. Ik begreep waar ik last van had in de disbalans en heb het gecorrigeerd. Zelf had ik nooit bedacht dat ik me zo hobbelig voelde omdat ik mijn armen niet (meer) goed meenam, dus het kwam exact op het juiste moment! Dankjewel. Ik heb het je wel gezegd, maar soms is ‘dankjewel’ net iets meer dan het woord wat we vaak herhalen: deze kwam uit mijn hart.
Groetjes Anke