Schoorl? De Groeten van de halve marathon van Anke en Zélia.

Gisteren voelde ik me al beter en ik heb een paar uur met Vincent door de regen gefietst. Het miezerde, het was voor niks (omdat de tennisvelden dicht waren waar ik de parkeerkey moest terugbrengen), het was koud en Vincent vond het niet leuk en ik daardoor (en door de ijskoude vingers) ook niet. Het ging langzaam en meneer morde maar. Maar ik voelde me weer opgeknapt en uitgerust en was vastbesloten naar Schoorl te gaan. Ik had zowaar zin in de halve marathon van Schoorl! Ik vond het wel moeilijk in te schatten of het niet een uitputtingsslag zou worden om zo lang te lopen en ik at een geroosterde boterham en nog wat roer met druiven ook. Lekker mijn muziek hard zetten in de auto en naar Schoorl crossen in de fijne Skoda. De zon brak door en ik voelde me pas ter hoogte van Schoorl een beetje zenuwachtig worden. Dadelijk zou ik Zelia gaan zien…. Gisteren heb ik haar voor het eerst gehoord door de telefoon en ik vind haar Eindhovens accent erg prettig. Via de blog die zij op internet bijhoudt ken ik haar (Just Keep Running). Zelia gaat in april in Parijs de marathon lopen en een vrouw met meer doorzettingsvermogen en mentale kracht zie ik niet vaak!
Op dezelfde parkeerplaats als vorig jaar trok ik mijn schoenen aan en om 10 uur loodste ik Zelia en haar vriend naar dezelfde plek. Zelia was onmiddelijk een hele lieve meid. We gingen samen inlopen richting de startvakken. Het was totaal ander weer dan vorig jaar: er was geen regen, wel een straf windje. De zon scheen, maar het was niet echt koud of kil. Ik heb mijn handschoenen niet aangehad. Weet je wat mij gebeurde?! Ik Struikelde! Midden op de kruising, over een suffe stoeptegel. Ik had niks, wel meteen mensen om me heen, maar ik was voornamelijk enorm verbaasd.

We gingen vast een keer de heuvel op en dat ging niet snel, maar behoorlijk moeiteloos. Het gaf me in elk geval goede hoop. Ik zag er niet tegenop om kilometertijden rond de 8 minuten te gaan lopen, Zelia was uiterst prettig gezelschap. We liepen die eerste 2,5 kilometer mooi rond de 8 minuten.
In het startvak had ik een heel klein beetje last van spanning. Het duurde toch nog een minuut of vijf na het startschot voor we naar voor geschuifeld waren. Wat een hoop mensen en wat een drukte. Ik liep lekker met Zelia mee.  Ik hield veel rechts en we werden in grote getalen ingehaald, maar ons eigen tempo konden we goed aanhouden. We liepen met de stroom mee en hobbelden door de straten van Schoorl. Ik vond het wat te druk, maar ik genoot ook van al die rare mensen om me heen in korte broek, met bloemen op het hoofd of vol met plaktattoos op de benen. Mensen in korte broek, mensen met koptelefoons, groot, klein, gespierd: allemaal verschillend. En sommige doen de 21km en anderen de 30. De eerste post sloegen we over. We zagen de anderen aan de achterkant al langs gaan en even later waren wij daar ook. Op de hoek stonden herriemakers en een meisje met megafoon. Zij heeft vast (ook) keelpijn gekregen! Ik ben dol op de bosrand. We hadden kort discussie over of wij daar nou straks ook weer zouden komen. We kwebbelden er lustig op los, hoewel ik voornamelijk het woord deed en we stevenden recht op een PR voor Zelia af met tijden rond de 7. Voor mij was het zeer eenvoudig vol te houden. Ik vond de lichte glooiingen alleen maar prettig.

We gingen de heuvel op en er liepen nog een paar mensen voor ons en bijna niemand meer achter ons. Halverwege stond een mevrouw lekker te trommelen. Ik maakte een paar foto’s van Zelia en ook 1 op het punt waar ik al bij het inlopen een foto had gemaakt. We  gingen echt niet snel de heuvel op, maar we werden ingehaald door iemand en toen ging het mis. Er kwam een auto achter ons rijden en die jaagde Zelia heel erg op. Zij is getraumatiseerd toen ze laatste is geworden in Eindhoven en de hele tijd ‘achtervolgd’ werd. Nu raakte ze nog in paniek van het idee dat wij de laatsten zouden zijn. Ik beloofde na haar te finishen, want ik gaf er niks om. Het zat haar ontzettend dwars en daardoor raakte ze helemaal uit haar ritme. Compleet. Ik begreep het niet zo goed en kon haar ook niet helpen. Ik vind dat je verliest als je de race niet kunt lopen of niet kunt uitlopen en de meneer die ons geblesseerd tegemoet komt, die heeft pas verloren, maar wij zouden die halve marathon gaan uitlopen en dan heb je hoe dan ook gewonnen. Het was een trainings-wedstrijd, gewoon een rustige lange duurloop zou het zijn als er geen PR uit rolde en dan was het ook helemaal goed, vond ik.
De omgeving met de bossen was geweldig mooi, de zon scheen, de trui kon uit; maar het tempo konden we niet meer oppakken. Zelia was echt de kluts kwijt. Er stonden nog 1 keer een heleboel supporters met borden herrie te maken en daarna werd het stil en uitgestorven om ons heen. De auto bleef achter bij de volgende waterpost. Ik dronk er wat water. Met het wegblijven van de auto kwam het ritme en de rust bij Zelia niet terug. Integendeel. Ze was boos op zichzelf dat ze zich zo liet kennen en daardoor blokkeerde ze nog meer. Toen kwamen we in de duinen. Zandvlaktes van heb-ik-jouw-daar. We werden door wat lawaaiige jongeren ingehaald op de fiets en het was prettig dat de wildroosters voor ons hardlopers waren afgedekt. De jongeren gingen foto’s maken tussen de duinen bij eenzame boomstammen. Het leek inderdaad een beetje western-achtig!
Met de duinen en het zand kwam ook de wind. Ik heb niks tegen wind, dat ken ik wel, want dat hebben wij zat in Almere, maar in Eindhoven heb je dat niet. De patronen van de bomen waren kronkelig en zo mooi. Hoe ver nog tot de huizen vroeg Zelia zich steeds af. Soms twijfelde ik ook of we nog wel goed liepen. Ik zag dat als deel van het avontuur! En dan was er wel weer een bordje. Bij het 15km punt nam ik een bekertje koude-thee-met-suiker. Ze waren aan het opruimen, maar de vrijwilligers hadden nog steeds opbeurende woorden, dat wij de eersten waren en dat voor de rest iedereen verdwaald was. Wandelen en hardlopen wisselden elkaar af. Ik zag zelfs een glimp van de zee! We hebben ook wel veel gelachen om de situatie of we nog wel goed liepen en waar we toch allemaal bleven en wat een fijne wandeling we toch maakten op deze zondagmiddag. We grapten dat we de 10 kilometer nog best konden lopen, als we maar bijtijds binnen waren! Zelia was zich al aan het verheugen op de medaille en ik moest helaas een domper erop zetten dat het waarschijnlijk een handdoekje werd. Zelia heeft absoluut de medaille voor het meest afzien en toch doorzetten verdiend voor deze race. In het bos waar de wind minder was, werd Zelia’s stemming ook niet echt meer beter. Ineens hoorden we verderop weer leven en muziek en toen kwamen de 30km lopers er weer bij. Ineens waren er weer veel mensen.

Ik keek nog even achterom en warempel daar liep nóg iemand achter ons met de reddingsbrigade auto erbij! We waren niet eens de allerlaatste. Zo gemakkelijk als het de eerste keer ging dat we daar liepen, zo futloos leek het nu.  We waren niet de enigen, maar de anderen die moesten lopen hadden er al 28 kilometer opzitten. Ik was zelf nog zo fit als wat. Ik maakte nog een foto van het klimduin en toen maakte ik heel even tempo. “Ga je nog omhoog?” vroeg de vrijwilliger, en eerlijk gezegd had dat nog best gekund. Vlak voor de finishlijn daagde ik Zelia uit: nu maken we hem sprintend af, laat zien wat jij nog kunt. Eerst riep ze ohnee, en toen ging ze. Loeihardgewoon. Dat kon mevrouw toch nog maar mooi, lachend. Ik liet haar voor mij over de finish komen. Mijn horloge zei 2 uur 59 minuten en 11 seconden. Op de klok stond 3 uur en 3 minuten. Ik was nauwelijks moe of bezweet.

De handdoek en de AAdrink nam ik in ontvangst en toen was het gedaan. Ik vond het stoer dat Zelia nog zo kon sprinten op het laatst; fysiek is er niks aan de hand met ‘r. Mijn gemiddelde hartslag lag op 136, maar een deel daarvan was wandelen, dus het telt niet echt. Mijn garmin gaf preceis 21,1 kilometer aan, terwijl mijn telefoon deze keer eens degene was die minder had gelopen!
Doelen gehaald? Ja, ik heb persoonlijk wel genoten en ja, ik heb netjes de hele weg met Zelia meegelopen; dus ik heb aan mijn doelen voldaan. Was het leerzaam? Absoluut. Was het mooi? Definitely. Was het uniek? Ook. Ik heb wel 25 kilometer gelopen, mijn nieuwe FitBit barste zowat van trots op mij

That’s an achievement, ik ben een overachiever volgens dat ding. Die heb ik toch maar mooi verdiend en die handdoek lekker ook. En als ik zo doorga, doe ik volgend jaar in Schoorl mee voor de dertig kilometer en de volgende kleur handdoek 🙂