De kleine man in het zwart over het gras.
Zaterdag was een OFF-DAY: slecht geslapen door een uur hoesten, buikkrampen, schoonmaakwoede, sjacherein; dat kon alleen maar beter! Vandaag begon met betere nachtrust (hoewel niet langer), met een goede bui en met een zonnetje buiten. Ik had mijn kleren en startnummer al klaargelegd en at een keer twee boterhammen. Om half 11 stapte ik op mijn fiets, gewapend met 2 flesjes water, bananen en warme kleren aan. Het fietstochtje was even lekker. De heren kwamen ook en om kwart over 1 starte mijn kleine man op de twee kilometer. Hij vertrok als laatste, maar kwam niet als laatste aan. Het was een enorme domper voor hem, toen bleek dat hij niet eens een vaantje kreeg of een andere herinnering. Na vele tranen en teleurstelling kreeg hij toch een handdoek.
Ik voelde me op mijn plekkie; ik zag niet op tegen de race, ik had er best een beetje zin in. De angst voor de modder is weg, zeker nu ik weet dat het niet zo heftig is als vorige keer en ik het bos afgelopen vrijdag al had gezien.
Mooi vormpje voor het inlooprondje!
Samen met mijn loopmaatje die op de 8 kilometer gaat starten loop ik het bos door op laag tempo om in te lopen. We pikken het parcours op en ik ben extra blij dat ik straks niet verrast zal worden doordat ik twee keer een balk over moet en 1 keer een brede sloot door zal gaan. We pikken de mannelijke winnaar op van de 8 kilometer en dus ongeveer de snelste loper van Almere. Ik vind het een eer om met deze twee snelle heren te mogen inlopen en ook nog eens te horen dat zelfs een snelle man lange duurlopen in voorbereiding op de marathon doet in het tempo wat we nu aanhouden van 7 minuten per kilometer. En dat al bijna drie kilometer lang!
Het wordt hoog tijd voor omkleden en een laatste plas. Ik klets nog met een vader wiens kind klaar is en zich afvraagt of hij volgende keer zelf mee zal doen. Op de pot hoor ik dat ik nog 1 minuut heb en ik spoed me naar de startlijn. Dan blijkt mijn horloge nog niet aan te staan en die is dus op het moment van starten en de eerste drie bochten op zoek naar satellieten! Ik start daardoor wat hard, maar de modder deert me niet. Mijn telefoon ligt veilig in de auto, ik durf vies te worden en ik leg de lat niet te hoog: ik ben trots dat ik hier ben na het fiasco van vorige keer! En ik heb ervan geleerd, jammer dat ik geen tijd meer heb genomen voor een extra slok water voor ik vertrok. Ik loop met dezelfde mensen mee als ik al eerder heb gezien tijdens deze cross, dat vind ik grappig. Ik neem de tijd om rond te kijken en herinner me de wijze les van de trainer: bij een cross is het juist de grap om een ritme te vinden wat bij de omstandigheden past. Ik kijk waar ik mijn voeten kan plaatsen en welke route mij het beste (= minste modder of juist expres lekker niet het minste) lijkt. Ik neem de balkjes gewoon stap voor stap, ook al rem ik dan af en dan komt er een stuk met iets meer modder. De eerste keer hou ik het midden aan en kan ik de mensen-die-ik-eerder-zag inhalen, ook al glij ik wat meer – dat momentum neem ik mee. Er ligt een soort obstakel van balken midden op het pad en de eerste keer vraag ik me af waarom?
(als er foto’s zijn, zal ik die hierbij plaatsen in de toekomst)
We mogen niet over het schelpenpad, maar moeten door het gras ernaast en dat vind ik het lastigste stuk, zo oneffen. Daardoor valt het volgende stuk door de modder en het bos me zó mee dat ik daar heel wat tempo kan maken en zomaar wat mensen inhaal! Ben ik eindelijk van die zwaar ademende man in mijn nek af. Ik loop op hoog tempo, maar ik voel dat ik niet te hard ga. Ik ben blij dat ik weet dat de sloot komt en deze diepte bevalt me wel, er is genoeg ruimte om omhoog te gaan. We moeten een lastige balk over, maar ik spring hier wel overheen. Dan komt het boogje over het gras en ik geniet daarvan! Wind tegen, wind mee; dit vind ik zo fijn! Even denk ik terug aan vorige week en de wind, maar dit is Almere, hier hoort het! Ik ben blij dat ik nog een rondje mag.
De hele tijd dat ik loop ben ik trots op mezelf, trots dat ik dadelijk vier keer mee heb gedaan aan de cross, dat ik mezelf overwonnen heb en dat ik er zo van kan genieten. Ik loop met Britta (staat op haar trui) en haar vader mee. Britta is nog een kind en toch lopen we hetzelfde tempo! We komen weer bij een stuk modder en samen met Britta kies ik de rechterkant. Er ligt daar nauwelijks modder en dan haakt Britta even wat af, ze houdt het tempo niet vol. Of ga ik harder? Ik zit er helemaal in en ik vind het prima zoals het gaat. Trots constateer ik dat ik de juiste kledingkeuze heb gemaakt en dat ik nog een reden heb om trots op mezelf te zijn hierom! Heuveltje op, balkjes over en dan het meest modderige stukje. Deze keer houdt ik rechts aan en dat is de beste kant. De balkjes schijnen me een bankje te zijn. Midden op het pad! Het moet niet gekker worden.Ik kan mijn tempo hoog houden en laat Britta en haar supportende vader achter me. Ik hoor vader nog zeggen dat ze links moet houden in het gras, waar ik rechts kies. In het volgende stukje maak ik opnieuw vaart, maar ik kijk niet op mijn horloge welk tempo ik aanhoudt. Mijn trainer spoort me nog even aan en ik merk dat ik breed grijnzend aan het lopen ben. Ik vind het echt leuk deze keer! Sloot door, en net iets verder weg deze keer. Er is een peuter door de sloot aan het klimmen, de kleine schat. Het gras is wederom een heerlijke draafbaan. Het wordt al vlakker en in de schaduw van de grote weg, juich ik luidop omdat ik er vandaag al 10000 stappen op heb zitten, voel ik aan de FitBit. Ik ga lachend gewoon nog een ronde, terwijl de snelle tweeling me inhaalt en op de modder dringt, maar ik geef er niet om.
Het is minder druk nu en ik voel de ruimte om me heen. Heel even denk ik: ik ben te snel begonnen en ik heb het warm nu, maar meteen daarop denk ik: hé, ik ben hier, ik doe dit gewoon, dit mag ik lekker zelf doen op mijn tempo en dat ligt goed. Ik ga weer rechts langs de modder en voel het zonnetje. Blij constateer ik dat ik er goed aan heb gedaan geen ballast van handschoenen of telefoon mee te nemen. Er komt een wat oudere man bij me lopen en ik word heel soms ingehaald, maar enkel door heren. De snelle man met wie ik inliep, schiet me voorbij en op de balkjes volgt zijn ‘concurrent’, die bijna struikelt!
Deze keer hou ik bij de modder links: nu heb ik alle kanten geprobeerd en rechts was het fijnst. Helaas is dit het laatste rondje, maar ik weet het nu toch maar mooi! Ik kijk waar het bankje nu toch op uitkijkt, maar dat is nogal saai bos enerzijds of de andere kant op, op een leeg, recht pad. Misschien is het toch geen bankje? Er komt geen rondje meer om me er nogmaals over te verbazen.Ik waarschuw de oudere man achter me voor de takken waar ik doorheen loop en dan kom ik weer op het stukje gras langs het fijne schelpenpad. Ik hou links, Britta’s vaders advies in gedachte, maar ik verwerp het snel weer. Opeens krijg ik trek en ik heb enorme zin in een witte boterham met honing. Ik zie hem vast voor me en denk er de chocomelk ook vast bij. Voor me loopt een mevrouw met een roze shirt en ik heb haar al even in het vizier. Elleke lijkt ze te heten (als ik naar de omstanders luister) en ik gebruik haar als inhaaldoel. Langzaam maar zeker haal ik haar bij. Als ik weet door de modder in het bos loop, ga ik aan de kant voor snelle lieden en besluit ik om zelf deze crosscup ook op een hoger tempo af te sluiten. Ik tover een brede grijns tevoorschijn over dit besluit, wat het nog gemakkelijker maakt. Ik kán het tempo namelijk nog verhogen, ik dúrf het tempo nog te verhogen en ik geniet ervan ook nog! Wat een winst!!
Het is me ineens volkomen duidelijk dat ik de afgelopen maanden en de afgelopen vier crossen veel, heel veel heb geleerd! Ik loop hier gewoon púúr voor mijn plezier, ik héb er werkelijk plezier in en ik geniet enorm en ik kan het nog versnellen ook!! Ik durf mijn handen vuil te maken in de sloot, maar het is niet nodig, ik kom soepel weer omhoog. Soepel haal ik de roze trui in, dat voelt zo goed! Ik spring blij over de balk.
In de verte zie ik de meneer met wie ik ook gestart ben en die ik toen niet kon bijhouden, nu ga ik hem inhalen. Ik zet er mijn zinnen op, ga tegen de wind in en na de bocht neem ik de wind mee over het gras. Ik versnel op het gras en laat me door de 8 kilometer dame inhalen. Ik heb het net niet gehaald haar voor te bijven, jammer, maar ik doe wat ik kan. Een beetje wankel ga ik de man-van-de-start voorbij en ik versnel nog wat. In mijn hoofd staat de gedachte IK HEB DIT TOCH MAAR EVEN VIER KEER GEDAAN voorop en dat maakt dat ik breeduit lachend over de finish kom. Ik ben supertrots op mezelf en dat voelt prima aan!
Ik zet mijn horloge uit en zie dat ik ‘maar’ 5,37 kilometer heb getracked, ik kijk verbaasd nog een keer dat ik dat in dik 31 minuten heb gedaan! Dat is me even een snelle tijd door het bos en de modder! Ik heb zin in de ranja en voel het verschil met de finish van de vorige cross, wat ben ik blij deze keer! Ik ben snel weer op adem en haal mijn welverdiende handdoek op.Ik feliciteer de snelle man nog even met zijn overwinning van deze circuitrun en hij weet niet meer waar hij mij heeft ingehaald. Ik heb nog energie over omdat ik zo opgewekt ben en haal drinken voor mijn loopmaatje die razendsnel de 8 kilometer heeft volbracht en het daar zwaarder mee heeft gehad dan ik, die alweer uitgerust is. Als we mijn telefoon uit de auto ophalen, zie ik ineens mijn hardloopvriendin komen aanlopen over de weg! Ze had pas toen ze de patatkraam zag door dat de cross hier werd gehouden op haar gekozen zondagmidddagrondje en verwachtte me niet meer te vinden tot we elkaar plots tegen het lijf liepen! We kletsten even en toen ging ik weer naar mijn fietsje.
Het was koud op de fiets, maar ik vond het even fijn toen de drukte achter me lag om bij te komen op de fiets en tot rust te komen terwijl ik toch aan het bewegen was. Vertel het niet aan de trainer, want dit was zijn idee en opdracht die ik eerder verwierp voor een luie autorit…. maar dit is een fijne cooling-down zeg! Thuis is de vermoeidheid weg en eet ik eerst lekker twee witte boterhammen met honing alvorens ik lang onder de douche ga staan. Ik win lekker het bordspelletje, wat deze dag nog beter maakt, zeker in vergelijking met de ellende van gisteren. Raar, dat het zo verschillend kan zijn van dag tot dag!
Dan sla ik aan het rekenen en nakijken. Ik heb volgens de site 33:16 gelopen en dat is knap rap, ook al was het niet helemaal 6 kilometer.
Volgens mij heb ik 400 meter te laat mijn horloge aangezet, wat de totale afstand 5,8 kilometer maakt. Dat betekent dat ik met 10,4 kilometer per uur door het bos ben gestoven (5:45 per kilometer)! Eerlijk gezegd voelde het zo niet aan, behalve het laatste stuk dan. Ik ga rekenen wie waar in de eindstand staat en ik reken mezelf de top 10 in. Dat klopt helemaal, als ik klaar ben met rekenen, blijk ik achtste te zijn geworden. Er zijn 13 dames die mee hebben gedaan in dit circuitje en 5 hebben geen drie van de vier wedstrijden gedaan.
En als ik er op basis hiervan van uitga, dat Katja pas later dit jaar veertig wordt en zij dus nog niet bij de 40+ers senioren hoort, ben ik toch lekker derde geworden van de senioren dames!! Dat maakt de verworven trots lekker nog groter. Wat een overwinning was deze cross-reeks!