Bij tijd en wijle goot het, dikke hagelstenen en koude buien. Terwijl we naar de AH liepen, kregen we er al mee te maken, mijn kind en ik. Bij de AH hebben ze moestuintjes en die modder vind mijn jochie leuk! Omdat papa ziek op bed lag, moest de kleine mee met mama’s hardloop-opdrachtje. Met de belofte aan twee nieuwe moestuintjes ophalen bij een vriend en van de buienradar een belofte op een droog uurtje, togen we gezamenlijk naar buiten om half 4.
Drie keer dezelfde opdracht: 5 minuten in zone 1, 5 minuten in zone 2, 3 minuten uitleven in zone 4 en dan 2 minuten wandelen. Ik heb honderd andere afkortingen voor een W bedacht, maar ik vrees toch echt dat de trainer Wandelen bedoelde. Dan heb ik even spijt van mijn vraag aan hem hoe de hartslag weer zo snel mogelijk omlaag kan krijgen: door te wandelen dus.
Langs het station, langs de Evenaar het skeelerpad op en voor me uit een jochie op de fiets. Het horloge ging helemaal over de rooie: mijn hartslag was torenhoog! Mag die in zone 1 niet boven de 135 zitten, het was aan één stuk door 175-177-180… Opwarmen is tot daar aan toe, maar dit was NIET leuk. Ik dacht toen we weer langs de AH liepen: ik begin dadelijk gewoon opnieuw! Dit slaat nergens op! Ik ga al zo belachelijk zacht! Bij het tennisveld wilde ik teruggaan, en toen ging zone 2 al in. Ook voor zone 2 is elke hartslag boven de 170 veeeeeel te hoog! Ik dacht dat de hartslagmeter stuk was en ging ineens wandelen. Binnen tien passen daalde de hartslag, dus aan de meter lag het niet.
De hartslagmeter die in het begin te hoog uitsloeg, maar daarna zijn de zones duidelijk herkenbaar.
Het horloge piepte weer: ik ging voor zone 2 te zacht. Dus moest het arme kind weer naast een mopperende moeder op het fietsje springen en haast maken.
Ik zag de brug al komen en jawel: zone 4 kondigde zich aan! Het frappante was dat ik de hartslag nu niet meer OMHOOG kreeg. Ook niet toen ik woedend omhoog stormde! En weer naar beneden natuurlijk. De jongen wachtte op de hoek wel even tot mama uitgeraast was: letterlijk en figuurlijk!Na twee minuutjes wandelen probeerde ik nogmaals zone 1 uit. In de heuvels en de modder zag het kind hele forten, kastelen en burchten. Een waterig zonnetje begeleide ons en hield de donkere wolken op afstand. Het was niet warm, maar ik had het al niet meer koud. Ik wachtte op het hinderlijke gepiep, maar er kwam niks. De eerstvolgende keer dat het horloge iets van zich liet horen, was toen ik na 5 minuten over mocht schakelen op zone 2. Inmiddels waren we het onverharde pad opgegaan, waardoor het kind op de fiets de mopperfase kon overnemen. Het fietste te zwaar, was te glibberig. We keken wel samen naar alle prachtige herten in de verte.
De jongen nam een afslag naar het fietspad, terwijl ik om de plasjes bleef slingeren op het fijnste tempo van zone 2. Zodra de knul met de gelukssteen weg was, vielen er tien druppels en was de waterige zon achter de wolken verdwenen! Bij het centrum zouden we elkaar weer treffen, maar het liep (letterlijk en figuurlijk) anders.Zone 4 ging in en de jongen fietste nog achter me. Ik zette aan en ging kei-hard verder het fietspad af. Toen ik eenmaal in zone 4 zat, liet ook daar het horloge niks meer van zich horen. Achter me hoorde ik mijn ventje schreeuwen: je gaat te hard, mama, ik ben hier! Het brak mijn hart zowat in 5 zones uiteen, maar ik wist dat hij me zo dadelijk bij kon halen als ik weer wandelde. Dat was de kleine vergeten en hij fietste zich te pletter. Snikkend haalde hij me bij het wandelen in; had je me niet gezien, vroeg hij. Hij had het nog benauwder dan ik! Gossie….
Ik ging voor de laatste keer aan het hardlopen in zone 1. We maakten duidelijke afspraken: we bleven op het fietspad naar de brug toe en hij zette me op de foto. Boven op de brug stond een klasgenootje van hem ons aan te gapen. We namen het buitenste fietspad en ik was alweer fijn in zone 2 aan het lopen. We spraken nu duidelijk af dat we het fietspad bleven volgen en dat hij niet naast me hoefde te blijven fietsen. Als ik ging wandelen, kon hij me inhalen. Zone 4 maakte dat mama er weer vandoor stoof. Ik haalde hem op zijn fietsje in! Het duurde ietsje langer voor ik in zone 4 kwam, het was ook moeilijker als ik gewend ben. Zou dat komen omdat ik gisteren nog zoveel heb gelopen? Maar ik hield het ook weer gewoon 3 minuten lang vol. 
Toen kon meneertje er weer bij komen fietsen en mee wandelen. 7 Kilometer had ik gedaan in 45 minuten. Ik dribbelde door de straat mee naar de vriend met de 2 moestuintjes omdat ik anders bang was het te koud te krijgen. Het was de hele tijd droog gebleven toen we buiten waren. Komt door zijn gelukssteen!
Het staatje ziet er keurig uit. Ik ging in zone 4 dus flink hard met zo’n 13 kilometer per uur! De eerste zone 1 klopt natuurlijk ook helemaal niet met een gemiddelde hartslag van 173! Echt lekker liep het deze keer niet. Was ik nog vermoeid van gisteren? Was ik gewoon niet goed van start gegaan door het overslaan van een warming-up? Of waren er gewoon net iets teveel dingen naast het lopen om me druk over te maken, nu mijn kind meefietste en mijn vriend zo ziek op bed ligt? Ik weet het niet ,maar ik heb de afgelopen week toch weer meer dan 40 kilometer hardgelopen. Misschien is het gewoon tijd voor een rustweek en laat díé nu net volgende week op de planning staan! Als ik het zelf had moeten doen, had ik volgende week nog meer willen lopen (en deze oefening nog een keer alleen willen overdoen), dus bewijst de trainer wederom zijn nut. De W van wandelen zorgde er namelijk voor dat de hartslag binnen een minuut van 165 daalt naar 115. Krijgt hij ook zijn gelijk mee. Als ik het eerste kwartier niet meetel, is het namelijk voortreffelijk verlopen.