Veluwezoom. Bezoekerscentrum Natuurmonumenten bij Rhenen. Omdat mijn vriend nog steeds ziek is, was ik er met mijn kind alleen naar toe gereden. We hadden er met vrienden afgesproken die (zij) 7 maanden zwanger zijn, een dochter hebben van dezelfde leeftijd als mijn kind en 2 honden bij zich hebben. De kinderen hadden om drie uur een anderhalf uur durende workshop uilenballen-pluizen. Toen hadden we al een minuut of twintig gewandeld en lekker uitgebreid geluncht. Het was heuvelig en bewolkt, waardoor het nog wat koud was. Tijdens de workshop zouden wij de hondjes uitlaten en in plaats van de korte blauwe route met de kids, zagen we de gele route al voor ons die 5,5 km was. Dat moest lukken in anderhalf uur, maar voor de zekerheid vertelde ik mijn kind dat hij op ons moest wachten in de speeltuin. Je weet nooit met de hoogteverschillen, de zwangere vrouw en de honden…
In de verte achter het pad is het pad hogerop ook te zien!
Ik had geen expliciete wandelschoenen aan. Gewoon goede stappers en een lekkere spijkerbroek en snoep mee in mijn rugzakje. We gingen heerlijk aan het kletsen en wandelen. De hondjes mochten los, luisterden uitstekend en het was erg gezellig. De gele markeringen waren uitstekend te volgen. Ik had mijn horloge om en zelfs mijn hartslagmeter. Puur voor de vorm om eens te kijken op welke hartslag je nou wandelt.
Dit loopt omhoog!
Het landschap was – op zijn zachtst gezegd- flink glooiend. Ik klaagde dat we vooral omhoog moesten keer op keer. Conditioneel maakt het mij allemaal niks uit, maar het hondje was niet topfit en onze vriend had ook wat last van zijn heup en enkel. Het bos was prachtig en toen het zonnetje zich liet zien, werd het helemaal een plaatje! Ik lette niet echt op hoe ver we liepen, we bespraken de baby-uitzet, de vakantieplannen, de werk-sores en de kilometers gingen aan ons voorbij. Tot het kwart over 4 werd. 
Het landschap werd er met bruggetjes en watertjes mooier en mooier op, maar de omgeving werd niet bekender! Terwijl we toch echt in de buurt moesten komen van het bezoekerscentrum waar onze kinderen aan het pluizen waren. Ik had er al 7 kilometer opzitten, inclusief de eerste kilometer. We begonnen ons om half 5 echt zorgen te maken en vroegen het andere wandelaars. De eerste hadden zelf geen idee, maar het tweede stel meldde dat we nog zeker een uur van het centrum gaans waren!
We stonden bij het puntje op ongeveer 7,5 kilometer.
We waren de langere route aan het volgen in plaats van de 5,5 kilometer! En het bereik van de telefoons was slecht. We deden er 10 minuten over om het telefoonnummer van het centrum te vinden. Ik had al besloten dat ik de resterende vier (?) kilometer op hoger tempo zou gaan afleggen. Ook al was het modderig en heuvelig. Terwijl de andere twee het centrum gingen bellen om de kinderen op te vangen, ging ik de gele route verder volgen, omdat ik dan zeker wist, dat ik uit zou komen. Zolang ik niet hoefde te klimmen door de modder, rende ik. Niet hard, maar wel op tempo. Ik hield mijn rugzak met daarin het water om. Er lag ook nog eens behoorlijk veel modder. Als ik ging lopen, liep ik flink door. We belden en de kinderen werden opgevangen door het centrum. Ze waren braaf naar de speeltuin gegaan. We volgden de route van 9 kilometer en ik telde snel dat ik dus nog maar twee kilometer hoefde. Heel even beangstigde het me dat ik zomaar alleen in het bos liep,
maar het uitzicht op de paarden in de lage zon was prachtig en daar hield ik me aan vast. Ik liet de angst overschaduwen door het gevoel: maar dít kan ik, híér hou ik die conditie zo hoog voor, nu dóé ik het ergens voor! Ik ga mijn kind redden! En zo beklom ik de Posberg. Met een kilometertijd van 6:13. In Spijkerbroek. Op Gympen. OMHOOG. Door de Modder.
Toen zag ik een paddestoel waar op stond dat het nog 1,1 kilometer was. Het centrum was intussen afgesloten omdat het na vijven was en de kinderen hadden ze uit de speeltuin gehaald. Ik dacht: nog 5 á 6 minuten en ik ben er. Om kwart over vijf ben ik er, vanaf nu ga ik alleen nog maar hardlopen. Dit is asfalt, dit gaat alleen maar omlaag en ik moet nu zo snel mogelijk bij die kinderen komen!Ik holde langs de schaapskooi, langs de uitgesneden beelden die we al eerder hadden gezien, ik wist waar ik was en om 20 over vijf was ik bij het centrum terug. De laatste kilometer had ik met een tempo van 5:43 volbracht. De kinderen kregen net iets te drinken en waren bezorgd geweest om ons, maar niet in paniek geraakt. Ik was bezweet, had een rood hoofd en dorst voor het water. Toen het drinken op was, nam ik de kinderen mee naar buiten.
Deze kreeg ik vanmorgen nog, vandaag heb ik de telefoon niet mee laten meten. Jammer, want die houdt de route veel beter bij!
We hebben nog een half uur (minstens) gewacht tot de anderen er ook waren en toen pas raakte mijn ventje in tranen “omdat ik me zo zorgen had gemaakt” snikte hij. We hadden voor deze ouder-blunder allemaal wel een pannenkoek verdiend! Het uilenballen-pluizen was een succes geweest en ik vond de wandeling ook zeer de moeite waard. Maar volgende keer letten we extra, extra, extra goed op de lengte en de te volgen kleur! En als ik daar nog eens ga trailrunnen (die kans is groot) doe ik hardloopschoenen en een hardloopbroek aan. 🙂