Die arme trainer van mij vind dat hij altijd hele verhaaltjes moet lezen. Zielig he, maar hij is het niet verplicht hoor. Hij hoeft ‘alleen maar’ honderden vragen te beantwoorden van mij. Dit bespaart mij mooi een mailtje….. Kan ik dat beknopt houden als het ingevulde schema terugstuur deze week.
Zo ziet het (ingevulde) schema er uit. Mijn trainer is van het oranje.
Hi Trainer,
De rustweek zit er bijna op. En óf het een rustweek was joh! Mijn kind had vakantie en ik had dus niet zoveel tijd om te rennen voor mezelf. De afgelopen twee dagen (donderdag en vrijdag) waren ECHTE rustdagen, waarop ik niet eens de tienduizend stappen heb gehaald! Gisteren was zelfs een pyjama-dag vol met bordspelletjes en jaloezie op mijn loopmaatje die nog wel voor een rustig rondje naar buiten ging.
Deze ochtend had je voor mij een Z2 training bedacht vóór het ontbijt. Alles lag klaar en mijn wekkertje stond op kwart over 7. Maar de nacht bracht daar verandering in, want er stond een spugend kind op de trap wat zijn mama bezig hield tussen 3 en 4 uur ‘s nachts (jij zit bijna vast aan twee kinderen, wees gewaarschuwd…). Dus ik drukte de wekker uit en nam nog een uurtje extra slaap mee. Toch was mijn hartslag niet verhoogd toen ik uitgeslapen anderhalf uur later wakker werd en ik wilde gaan hardlopen! Alles lag toch al klaar. Twee uur later als ik van plan was, stond ik alsnog buiten. Met 1 bekertje water in mijn maag.Leg ‘s uit trainer, ik heb dan én geen ontbijt op én ik ben ietwat vermoeid. Helpt dat nog qua training? Werkt dat averechts of heeft het invloed op mijn hartslag? Zijn er dan nog extra dingen waar ik op zou moeten letten? De laatste tijd vraag ik me vaak af waarvoor ik de training precies doe. Lastig ben ik he, ik wil alles weten…. Het is niet zo eenvoudig voor mij om trainingen te doen voor die ene keer dat ik een wedstrijd heb (en dan mijn dag niet kan hebben, dus wie weet is het allemaal ‘voor niks’ en loop ik me nu voor niks te ergeren of te vermoeien en het lukt me niet altijd even gemakkelijk om dan maar van het trainmoment te genieten).
In elk geval had ik het de eerste 500 meter koud vanmorgen. Heeft dat met vermoeidheid te maken? Of gewoon te weinig kleding aan? In elk geval speelde de wind ook een rol. Ik heb het in het begin altijd koud. En ik weet dat het goed komt. Mijn horloge hield mijn hartslag in de gaten (tussen de 135 en 154) en dat ding werd gek van mij en ik van dat ding. Ik hoor je dan zeggen dat ik de hartslag kan verlagen door te stoppen, maar dan krijg ik het meteen weer koud! Ik liep me af te vragen of ik niet gewoon morgenochtend nog maar ‘s zou gaan. Stoppen, doorlopen, hartslag te laag, ik had er na een kilometer genoeg van. Ik wist mijn route ook nog niet. Sjacherein dreigde dus de overhand te krijgen en toen kreeg ik het warm en moest ik harder omdat de hartslag dan plotseling daalt. Leg uit! En kom me niet aan met ‘zenuwen‘, want daar geloof ik niks meer van; ik was niet zenuwachtig namelijk. 3 Kwartier hardlopen kan ik namelijk best.
Ik bleef me tot op de brug afvragen waar mijn route heen moest en toen dacht ik dat ik het tempo onverhard en verhard wel eens wilde vergelijken. Nu leek het tempo nergens op. Maar het horloge was stil en dat vond ik op dit moment het belangrijkste. Ik zag twee hardlopers uit het bos komen en liep ze tegemoet. Twee kletsende dames die ik van de loopclub ken. Ik vond nu als vanzelf een ritme, terwijl ik naar de vogels luisterde. 
Ik had geen trek, ik vrees dat ik vaak met weinig eten op ga hardlopen. Daar val ik je later nog wel eens over lastig! Ik liep door het bos over de onverharde paden. Het tempo lag nog rond de 6:15, maar ik kan niet meer goed inschatten of dat nou rap is of niet in zone 2. Mijn vergelijk is weg. ‘Vroeger’ wist ik dat 5 km in een half uur rap was, maar nu zie ik mijn hartslag en de tijd en verder niks. Eerlijk gezegd is het wel een gewin dat ik tijdens het hardlopen niet meer echt op tijden let. Die twee punten heb je gewonnen: ik loop tegenwoordig graag onverhard en ik maak me niet meer zo druk om tijden. Je hebt een hartslag-loper van me gemaakt! Wanneer is je dat gelukt?!
Ik besloot het bos uit te lopen en via de fietspaden terug te lopen om te kijken of het verschil maakt of je verhard of onverhard loopt. Het zonnetje kwam erdoor en ik zag verder niemand. Ik heb rechtop gelopen en ver voor me uit gekeken. Maakt dat uit voor mijn houding? Ik had geen zin om extra mijn knieën op te trekken en passen te gaan tellen vandaag. Andere keer. Ik voelde mijn tempo wel omhoog gaan op het asfalt. Weer een punt voor je: ik voel het nu veel beter aan hoe (hard) ik loop en als het horloge piept om een kilometer te markeren, vraag ik me eerst af of de hartslag er niet mee te maken heeft. De tijden begonnen met een vijf, hoera! Het zonnetje is waterig, maar daardoor extra welkom.Nu ga ik me afvragen hoe snel ik dus eigenlijk nog ben. Je hebt weer een punt verdiend, want ik meet kilometers niet meer af aan tijd en ik moet echt even graven in mijn geheugen hoe snel ik ‘vroeger’ ging als ik voor mijn gevoel hard liep. 7 Kilometer in 40 minuten, dat was echt snel. Maar nu heb ik door het bos gelopen. Ik meet nu snelheid af binnen de hartslag en hoe comfortabel het lopen nog gaat. We maken echt vorderingen trainer! Er zijn stukjes waar ik altijd moet inhouden omdat de hartslag dan verhoogt, is dat omdat het dan een beetje stijgt? Het voelt nog altijd comfortabel aan en mijn tempo ligt lekker hoog, getuige de 5 waarmee de kilometertijd begint.
Dan laat ik het weer los; kan het mij schelen hoe ver ik kom vandaag, ik loop lekker, ik verbaas me, het is droog en rustig deze ochtend en ik heb geeneens honger! Ik heb nog een paar minuten en ik zie wel hoe ver ik kom. Ik kom toch weer thuis uit. Het gevraag laat ik ook maar los en ik moet lachen om de vogel op het standbeeld. Ineens is de drie kwartier om en ik heb 7,3 kilometer gelopen. Ik ben nog niet thuis en ren het laatste stukje zonder de hartslagbeperking gewoon in hetzelfde tempo door. Puntje voor mij: dat kan ik!8 Kilometer binnen 50 minuten. Ik weet dat dat niet verkeerd is. De gemiddelde hartslag ligt op 147. En als ik nu -uren later als ik dit schrijf, terugkijk, is dat een hele prestatie. Zo’n lage hartslag en zo’n snelheid heb ik niet eerder gehaald. En niet zo soepeltjes ook. En niet door het bos. Je schrijft het elke keer in je mail “wat een stappen ik maak” en hoe goed dat is, als ik je wil bedanken, maar het is wel door jouw fijne trainingsschema. Doordat je de druk van de prestatie eraf hebt gehaald. Bedankt is gewoon wat kleintjes, ook al vermeld ik het in alle kleuren en voorzie ik het van confetti of vuurwerk; ik ben hartstikke blij met je!
Groeten Anke
Thuis liggen ze allemaal nog in bed, alsof ik een kwartiertje ben weggeweest (volgens mijn kind is dat zo).