Lopen op Kos 2

Stilzitten, liggen en zelfs een middagslaapje gisteren, blijken niks voor mij! Bah! Maar ik kan weinig onverhard ontdekken in de buurt. De resorts zijn afgesloten van het strand. Niet zo gek met de vluchtelingen, maar er zijn veel hekken. Ik vul de camelbag, neem een pet mee en vind de 26 graden best te doen omdat het flink (wat zeg ik: heel erg hard) waait voor de verkoeling. Let’s go: ingesmeerd en met geld bij om de vergeten t-shirts voor Vicent bij te kopen nu hij weer beter lijkt te worden en ze nodig zal hebben. GPS-signalen zoeken kost het resort aflopen en ik neem internet mee voor de veiligheid. En voor de kaart. Eerst wind tegen: ik zie een onverhard pad en Off I Go! Na ongeveer 1 kilometer sta ik aan de andere kant van het hek van ons resort tussen de koeien en de geiten. En daar ligt de rauwe werkelijkheid: zwemvesten. Ik loop weer helemaal verloren russen de afgesloten resorts en hun hekken. Ik steek door naar het strand, wat rotsig is. Nog meer zwemvesten. Ik vind het een naar gezicht. Maar de rotsen en het strandzand zijn ook geen makkie en eisen de aandacht op. Ik heb het petje een tijdje vast moeten houden voor de wind, maar nu zet ik het op en kijk alleen maar omlaag. Ik drink veel. Ik passeer de resorts en blijf dicht bij de kust, dan komt het wel goed. De wind is aflandig. De kilometertijden liggen rond de 7 minuten, maar dat zal me wat! Ik ga straks over de weg terug: laat dat onverhard maar zitten hoor. Ik kom op de weg en even is dat lekker, maar de kustlijn lokt ook. De opdracht was ‘onverhard’, dus ik ga terug de rotsen op. En dan waait de pet af. Zo de zee in. Sjit. Ik wil ‘m terug. Ik zet het horloge stil, doe sokken en schoenen uit en ga de zee in. Ik had m’n telefoon ook achter moeten laten, want als ik nu van de stenen glij…. Ik sta tot over mijn knieën in de Egeische Zee. Gelukkig struikel ik niet. Nu is mijn pet nat, maar da’s niet erg. Mijn voeten zitten vol zand en dat loopt niet. Schoonmaken in het zand lukt niet. Ik ga op een plankje in de kustlijn zitten, spoel de voeten af en doe de sokken over de natte voeten. Golven he, die spoelen mijn zitplankje net nat! Niet zo erg: dat droogt. Met een natte pet in de rugzak ga ik na dit kleine avontuurtje verder. Over de weg. Er loopt een mooi fietspad. Ik laat me niet meer tot het strand verleiden, ha! Of… een mooi plankenpad… Toch weer wel dus! Nog één kilometertje mul zand en dan zit ik op 5 en ga ik voorgoed terug naar de weg. Daar zit een winkeltje en ze hebben de prachtigste Kos t-shirts. Ik ben lekker vies bezweet en dolblij met mijn aanwinsten (jaja, 2 zelfs!). Terug over het fietspad met 2 dextro’s en nog wat slokken water. Ik pik een prettig tempo op en haal zelfs iemand in die ook hardloopt! Tijden van rond de 6:45. ‘t Gaat fijn tot het fietspad ‘op’ is. Langs de weg lopen om half 5 heeft een voordeel wat siësta heet. Ik moet tegen de wind in en dat is heftig!! Een kleine stijging kan er ook nog wel bij. Maar ik ga nu dóór. Rechtsaf richting Tigaki. Dit is erg warm, maar nu wil ik de 10km ook proberen af te maken. Ik denk aan de zwemvesten en dat vind ik lastig, hoe oneerlijk het kan zijn en lopen. Een man zoekt lege flessen en ik haal hem nog in met zijn fiets. Dit land straalt een soort onverschillige armoede uit. Ik krijg het echt best heet nu. De eerste slok water is elke keer zo vies warm. Ik zie het resort in de verte en die laatste kilometer ren ik nu ook nog wel. Ga ik terug voor een foto van de zwemvesten? Nee, ik ben aardig op en uitgeput van deze kilometers en het is wel goed zo. Precies op het resort zit ik op 10 kilometer. In 1 uur en 7 minuten. Prima. 11 Kilometer volgens de telefoon in 1 uur en 20 minuten. Hoge gemiddelde hartslag. Vuurrood hoofd. Verder niks verbrand, blij, tevreden en dorstig. Ik haal gelijk een welverdiend ijsje! Ze vinden me toch al raar hier… met mijn ijsblokjes die ik drink (in werkelijkheid zijn ze voor onze patiënt) en het kind wat melk wil! Ik smul van de rijst, de 4 kazen tortellini en het chocoladetoetje. En dan pas merk ik dat ik niks geen spierpijn heb en ook mijn voeten voelen oké. Toppie!